Στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται και το κοινό δεν παραλείπει να σφυρίζει
Υπάρχει η "κυβερνητική πολιτική", και υπάρχει και η "πολιτική": η πρώτη διαφέρει από τη δεύτερη όσο η θεωρία απ' την πράξη, γιατί η πρώτη είναι πράξη, είναι αποφάσεις και εφαρμογές στον παρόντα χρόνο για διαχείριση ή επίλυση προβλημάτων του παρόντος χρόνου• ενώ η δεύτερη είναι θεωρία, είναι προτάσεις, προγράμματα, σχέδια επί χάρτου αορίστου χρόνου, για την διαχείριση ή την επίλυση προβλημάτων όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου: σε μια κάπως αυθαίρετη, αλλά επίκαιρη (και χρήσιμη για την Αριστερά) μεταφορά, η "κυβερνητική πολιτική" διαφέρει απ' την... σκέτη "πολιτική" όσο η κυβέρνηση απ' το κόμμα. Που πάει να πει ότι το κόμμα είναι η θεωρία και η κυβέρνηση είναι η πράξη...
Ειδικά η "αριστερή θεωρία" είναι απείρως ευκολότερη από την "αριστερή πράξη", κάτι που αποδεικνύεται και απ' το γεγονός ότι, ανάμεσα στα 28 κράτη - μέλη της Ε.Ε., μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, ενώ στον ίδιο χρόνο η Ευρώπη έχει πήξει από θεωρίες και θεωρητικούς της Αριστεράς: πολιτικούς φιλόσοφους, μαρξιστές και μεταμαρξιστές οικονομολόγους, ένα αμέτρητο πλήθος στοχαστών και... αναστοχαστών, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν ως πρωτεύον ή δευτερεύον ή... τριτεύον (που λέει και ο σ. Μπαλαούρας) σημείο αναφοράς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: "Ξέρω ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να υπογράψει ένα ακόμη Μνημόνιο. Έδωσε μάχη, αναζήτησε συμμάχους, αλλά έχασε, όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε...", κάνει την... απαραίτητη (απογοητευτικά επικριτική, αυτή τη φορά) αναφορά του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Σλοβένος στοχαστής Σλάβοϊ Ζίζεκ...
Ο πόλεμος συνεχίζεται
Ο πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά ο πολεμιστής (στην περίπτωσή μας ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε) υφίσταται την κριτική αμφισβήτηση ενός ηττημένου, αμφισβήτηση που προσομοιάζει ποιοτικά μ' εκείνη που υποφώσκει σε ικανή ποσότητα μελών και στελεχών του κόμματος. Και αν το κόμμα είναι η θεωρία και η κυβέρνηση είναι η πράξη, στην περίπτωσή μας η θεωρία επικρίνει την πράξη. Πράγμα που θα μπορούσε να προσληφθεί ως υγιές φαινόμενο και για την θεωρία και για την πράξη, που πάει να πει, και για το κόμμα και για την κυβέρνηση. Με την προϋπόθεση εκείνο το "όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε", που μπαίνει ως κατακλείδα στην "θεωρία" (την επικριτική θεώρηση του Ζίζεκ που προσομοιάζει... κλπ. κλπ.). να έχει αντίκρισμα στην "πράξη", δηλαδή στην κυβέρνηση, την κυβερνητική πραγματικότητα: να υπάρχει η κυβέρνηση πρώτα απ' όλα για να συνεχίσει τον "πόλεμο" (διαφορετικά ο πόλεμος θα συνεχιστεί - αν συνεχιστεί - στη σφαίρα της... θεωρίας) και ας κάνει λίγα, μέχρι να μπορέσει να κάνει περισσότερα. Απ' αυτά που οφείλει να κάνει ως αριστερή κυβέρνηση.
Ωστόσο οι αμφισβητίες και οι επικριτές της κυβέρνησης, (κομματικοί ή στοχαστές και... αναστοχαστές - ακόμα και η θεσμική αντιπολίτευση) οφείλουν να γνωρίζουν κάτι πολύ σημαντικό: όταν μια κυβέρνηση ακούει να την επικρίνουν ότι κάνει τα βασικά και ταυτόχρονα ότι κάνει λίγα ή πολύ λίγα, θα την γλυτώσει φτηνά και, παρά τις επικρίσεις, ή μάλλον χάρη σ' αυτές και στις αντιφάσεις τους, θα συνεχίσει να κάνει του... κεφαλιού της...
Η θεσμική αντιπολίτευση
Προσωπικά, όπως και οι περισσότεροι από εμάς φαντάζομαι, δεν έχω καμιά αντίρρηση να κάνει του... κεφαλιού της αυτή η κυβέρνηση, φτάνει η καρδιά της να χτυπά αριστερά και το κεφάλι της να είναι στη θέση του. Κι ας πετροβολείται πανταχόθεν, ακόμα και εξ αριστερών. Θυμίζω, απλά, στους επικριτές της, κάθε θεωρητικής και.... πρακτικής προέλευσης, ότι στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται και το κοινό δεν παραλείπει να σφυρίζει: "μια καλά οργανωμένη αμφισβήτηση πρέπει να κατευθύνεται από ένα κόμμα ή από σύνολο κομμάτων πού συνιστούν μια συμπαγή αντιπολίτευση", σημειώνει ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών André Hauriou.
Ας πάμε πιο μακριά, ολοκληρώνοντας αυτό το... θεωρητικό κείμενο με κάτι που αφορά ιδιαίτερα την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση της κυβέρνησης Τσίπρα: ο Ναπολέων, που γνώριζε την τέχνη τής πολιτικής όσο και την τέχνη τού πολέμου, συνήθιζε να λέει: «Καταστρέφει κανείς καλά μόνο εκείνο που αντικαθιστά». Φυσικά, στη δημοκρατία, τα παιγνίδια είναι «μαλακότερα» μα είναι πάντα αλήθεια ότι τους Αμφισβητούντες τους παίρνουν στα σοβαρά όταν φαίνονται ικανοί ν’ αντικαταστήσουν τούς Αμφισβητούμενους. Μόνο μια οργανωμένη πολιτική δύναμη μπορεί ν' αντικαταστήσει μια οργανωμένη πολιτική δύναμη...
Αυτά, ωσότου η πολιτική, κυβερνητική ή μη, επανέλθει στη βασική αρχή που την ορίζει ως συντονισμένη δράση ατόμων ή κοινωνικών ομάδων με σκοπό να πετύχουν στόχους που αφορούν την ευημερία του κοινωνικού συνόλου.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου