Μια ματιά στα προβλήματα που ταλανίζουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με αφορμή ένα νέο βιβλίο του Ζακ Ζυλιάρ
Από την άλλη, είναι αμφίβολο σε βαθμό… ψέματος αν το καμουφλαρισμένο υπό τον τίτλο «Δημοκρατική Συμπαράταξη» τωρινό ΠΑΣΟΚ είναι, πια, σοσιαλιστικό κόμμα• αν εκφράζει τους Έλληνες σοσιαλιστές – αν περιλαμβάνεται στην Αριστερά: «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ*. Και αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό», (προσωπικά συμφωνώ απολύτως), οφείλουμε να δούμε ότι αυτή τη στιγμή «θεωρείται από τους σύγχρονούς του ως τέτοια» (σ. σ: ως Αριστερά) ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οφείλουμε να δούμε, ακόμα, αυτό που όλος ο (πλην ΠΑΣΟΚ} κόσμος βλέπει. Ότι η πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών» αν θέλετε, δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γεγονός ότι «το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά μιας παραλυμένης δεξιάς», καθώς και το γεγονός ότι «δεν μπορεί να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία»: Ό,τι απέμεινε ως ΠΑΣΟΚ, παραμένει «ουρά μιας παραλυμένης δεξιάς και δεν μπορεί να στοιχηθεί με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία», διότι αν το κάνει (αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά) θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και όπως… συμφωνήσαμε, «αυτή τη στιγμή, Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ».
Η συνέντευξη του Ζακ Ζυλιάρ
Αν δούμε τα πράγματα της Ελληνικής Αριστεράς (αυτοεξαιρουμένου του ΚΚΕ) υπ’ αυτό το πρίσμα, έχουμε τον μίτο του νήματος που οδηγεί στην καρδιά των εξελίξεων στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Εκεί, θα δούμε τους σοσιαλιστές να χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: Τους «ρεαλιστές», οι οποίοι πιστεύουν ότι χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τους «άλλους», που ομνύουν πως η στρατηγική της ανάπτυξης είναι μια αυταπάτη και πως, μόλις η Αριστερά κατακτήσει την εξουσία, το μέλημά της πρέπει να είναι να προσφέρει το καλύτερο δυνατόν στους κοινωνικά αδύναμους: πρόκειται για μια διαφωνία στρατηγικής σημασίας – για «μια διαμάχη που διεξάγεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατών με φιλελεύθερες τάσεις και κρατιστών σοσιαλδημοκρατών», όπως λέει ο Ζακ Ζυλιάρ, στη γαλλική Le Figaro…
Ο Ζακ Ζυλιάρ , με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Οι Αριστερές στη Γαλλία» στα ελληνικά, έδωσε μια συνέντευξη στην Μικέλα Χαρτουλάρη (Εφημερίδα των Συντακτών), όπου αναφέρεται και στο ζήτημα των εξελίξεων στο χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της εν γένει, ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θέμα που, άλλωστε, πραγματεύεται στο βιβλίο του.
Η συνέντευξη ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και για τις εντόπιες εξελίξεις στην αριστερά. Που, άλλωστε, δεν είναι πια «εντόπιες» αλλά ευρωπαϊκές. Έτσι, μου έκανε δυσάρεστη εντύπωση το γεγονός ότι ελάχιστα απ’ τα δεκάδες κομματικά (έντυπα ή ηλεκτρονικά) μέσα της Αριστεράς την αναπαρήγαγαν, ενώ κανένα δεν την σχολίασε. Παρ’ όλο που ο ξεχωριστός Ευρωπαίος σοσιαλιστής Ζυλιάρ, αναφέρθηκε και στον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με κολακευτικά λόγια – ίσως γι’ αυτό…
«Ένας εθνεγέρτης»…
Ακριβώς γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να κλείσω το σημερινό σημείωμα με την αναπαραγωγή της κολακευτικής αναφοράς του Ζακ Ζυλιάρ στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Να την διαβάσουν, τουλάχιστον, οι αναγνώστες της Εποχής:
«Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (eveilleur exceptionnel).
»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.
»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.
»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι «παράγοντες». Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του.
*Ο Ζακ Ζυλιάρ, ιστορικός, συγγραφέας, αρθρογράφος, οργανικός διανοούμενος της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς», αρθρογραφεί σήμερα στο αριστερό περιοδικό “Marianne”
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου