Το τερατώδες άνοιγμα της ρωγμής μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου και η τραγική κατάληξή του
Πως προέκυψε ο συριακός εμφύλιος και η έξοδος των μυρίων, τα μιλιούνια των Συρίων προσφύγων που διασχίζουν βουνά και θάλασσες για να αντικρύσουν τους φράκτες της ευρωπαϊκής καθαρότητας; Η πλέον αληθοφανής εκδοχή παραπέμπει στην ανισόρροπη αντίδραση ενός ανισόρροπου αμερικανού προέδρου, σε ένα γεγονός που συγκλόνισε τον κόσμο του 21ου αιώνα: την τρομοκρατική επίθεση των ισλαμιστών της Αλ Κάϊντα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης: Κηρύσσω τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας – καλώ τους δυτικούς συμμάχους σε σταυροφορία για την εξάλειψη της, ήταν η αντίδραση…
«Ήταν μια παρανοϊκή αντίδραση», υποστηρίζουν, έκτοτε, οι ιστορικοί αναλυτές, διαπορώντας: Αλήθεια, πώς διεξάγεται ένας πόλεμος ενάντια σε μια απρόσωπη έννοια όπως η τρομοκρατία – μια «σταυροφορία» για την εξάλειψή της;
Αλλά ο «ανισόρροπος πρόεδρος», δεν κολλάει σε σχήματα της λογικής. Εντοπίζει την τρομοκρατία στην Ανατολή, διατυμπανίζει τη χριστιανική ανωτερότητα απέναντι στο οπισθοδρομικό Ισλάμ, διεγείρει την συμμαχία των μεγάλων κατά του κοινού εχθρού: Κράτη όλου του πολιτισμένου κόσμου ενωθείτε!...
Περισσότερο από ανοησία ή αμετροέπεια, παραπάνω και από ατόπημα που οφείλεται στον ανισόρροπο ψυχισμό του, ο George W. Bush Jr, φανερώνει εδώ μια προκατάληψη τόσο παλιά όσο η συνθήκη της Βεστφαλίας (1648): Το Κράτος είναι εχθρός της τρομοκρατίας, ο τρομοκράτης είναι εχθρός του Κράτους, άρα κανένα Κράτος δεν θα μπορούσε να είναι τρομοκράτης, άρα…
Χαοτικές ρωγμές
Άρα, αφανίζοντας τα… μη κράτη (Αφγανιστάν, Ιράκ), εξαφανίζουμε την τρομοκρατία; Αλλοίμονο, η τρομοκρατία είναι το πιο χρήσιμο γεωπολιτικό εργαλείο της νέας τάξης πραγμάτων, πιο χρήσιμο από… χίλιες πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου. Άρα, προσθέτουμε στη λίστα των υπόπτων για τρομοκρατία νέα κοιτασματούχα κράτη: το Πακιστάν που υποθάλπει την Αλ Κάϊντα. Και το Ιράν, το Λίβανο και τη Συρία…
Συρία. Ο μοιραίος τόπος αποκάλυψης του οικονομικού και γεωπολιτικού χάους που επικρατεί στις αρχές του 21ου αιώνα, όμως πιο εφιαλτικό, πιο τραγικό, πιο ματωμένο απ’ αυτό που είχαμε προβλέψει: μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και τη φενάκη της μιας υπερδύναμης, αναδύονται αλλεπάλληλες κοινωνικές ρωγμές που κατατέμνουν τον πλανήτη και προκαλούν φυγόκεντρες δυνάμεις και την «υπερίσχυση των νόμων του Χάους, «προφητεύαμε» τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ως μέρος της δυσλειτουργίας της «παγκοσμιοποίησης». Λίγο πριν, ο Γάλλος στοχαστής Νικολά Μπαβερέζ, στο βιβλίο του «Καθ' οδόν προς το άγνωστο» όριζε τις αναδυόμενες «χαοτικές ρωγμές»:
- Ρωγμές ιστορικές μεταξύ του παρακμάζοντος Βορρά και του αναπτυσσόμενου Νότου.
- Ρωγμές πολιτικές μεταξύ των Δημοκρατιών και των πολιτευμάτων που αμφισβητούν τον πλουραλισμό και τις ατομικές ελευθερίες.
- Ρωγμές ιδεολογικές ανάμεσα σ’ αυτούς που υποστηρίζουν μια κοινωνία ανοιχτή σε όλους και σ’ εκείνους που εκθειάζουν τα πλεονεκτήματα του έθνους…
- Ρωγμές οικονομικές ανάμεσα στους υπέρμαχους του κινδύνου της αγοράς κι εκείνους της σταθερότητας του κράτους.
- Ρωγμές θρησκευτικές και πολιτισμικές μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου…
Να πέσει ο φράχτης
Είναι γνωστό ποιοι και πώς μοχλεύουν, τις θρησκευτικές και πολιτιστικές ρωγμές μεταξύ του ισλαμικού και του Δυτικού κόσμου ώστε να επωφελούνται γεωπολιτικά από το άνοιγμά τους και να επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους. Αυτό που παραμένει σχετικά άγνωστο, ανεπαρκώς κεκαλυμμένο από την αμήχανη διπλωματία των «μοχλευτών», είναι το πώς μοχλεύτηκε ο εμφύλιος στη Συρία• ασφαλώς τερατωδώς, αφού κατέληξε σ’ αυτό το καταραμένο ανθρώπινο φίδι που, με την ουρά στη Μέση Ανατολή και το κεφάλι στην κεντρική Ευρώπη, να απειλεί να πνίξει τον Δυτικό κόσμο: όπως πνίγονται τα προσφυγόπουλα και οι προσφυγοπούλες στο πέρασμα του Αιγαίου….
Το τραγικό είναι ότι οι βασικοί μοχλευτές εξακολουθούν να μοχλεύουν τερατωδώς τον εμφύλιο στη Συρία: με προκάλυψη την CIA, ο Μπαράκ Ομπάμα τροφοδοτεί με πυρομαχικά και όπλα τους αντάρτες , ενώ Ρωσία και Κίνα στηρίζουν ποικιλότροπα το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, με τον μοχλευτή Πούτιν να εμπλέκεται και παραπολεμικά. Στον ίδιο χρόνο, εμμένοντας στις συνήθεις – παραπληρωματικές των ΗΠΑ – μοχλεύσεις της, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαλλάσσει Ομπάμα και Πούτιν από «τις ευθύνες για τη μεταναστευτική κρίση στην Ευρώπη». Και υψώνει φράκτες στο «καταραμένο φίδι»…
Ναι, να πέσει ο φράκτης του Έβρου, όλοι οι φράκτες της Ευρώπης να πέσουν, οι πρόσφυγες να διασχίζουν πεζή τα Ελληνοτουρκικά σύνορα, να μπαίνουν ελεύθερα στην Ευρώπη, να βρουν ασφαλείς πατρίδες. Να γίνεται στην Τουρκία το τσεκ, να προωθούνται από εκεί, θεσμικά, στην Ευρώπη, να πάρει τέλος το έγκλημα στο Αιγαίο. Να σταματήσουν, όμως, εδώ και τώρα ΗΠΑ και Ρωσία και Κίνα και Ευρώπη να μοχλεύουν εμφυλίους και γεωπολιτικούς πολέμους. Διαφορετικά μας περιμένουν μαύρες μέρες: προτιμάτε μια αιωνιότητα πνιγμένη ή στραγγαλισμένη;
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου