Ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει να μάχεται στα χαρακώματα της διαπραγμάτευσης, κάποιοι τροφοδοτούν τις παγίδες που της στήνει ο σκληροπυρηνικός Γερμανός
Με το αριστερόμετρο του Αλέξη Μητρόπουλου τα μέτρα βρέθηκαν «ακραία και αντικοινωνικά». Ο άλλος, ο απεργός πείνας με τα παξιμάδια, τα μέτρησε (με το… πασοκόμετρό του, προφανώς) και τα βρήκε «εγκληματικά». Ένας τρίτος, τα ζύγισε αντί να τα μετρήσει και τα βρήκε «ετεροβαρή» (!), ένας τέταρτος «εμπροσθοβαρή» (!), ένας πέμπτος «αντιλαϊκά» κ.ο.κ.
Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι βασικό κριτήριο των μέτρων που περιέχονται στην κυβερνητική πρόταση είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, υπονοώντας ότι τα μέτρα είναι φιλολαϊκά και επομένως «αριστερά». Ότι προστατεύουν τους μισθούς, τις συντάξεις και τη μέση λαϊκή οικογένεια, και ότι τα βάρη («για να φύγουμε οριστικά από την κρίση») τα επωμίζονται οι έχοντες και κατέχοντες.
«Καλά, ο Μητρόπουλος είναι πιο αριστερός απ’ τον Τσίπρα;», με πικάρισε αρχαίος συνάδελφος, που γνωρίζει την αδυναμία μου για τον Τσίπρα. Έλα μου, ντε!.. Φαίνεται ότι στο Γυμνάσιο του Πύργου Ηλείας, όπου έμαθε τα βασικά ο Αλέξης Μητρόπουλος, το «παν μέτρον άριστον» ήταν εκτός διδακτέας ύλης…
Αλλά δεν είναι μόνο ο Μητρόπουλος, ο Μιχελογιαννάκης, ο Λεουτσάκος και οι άλλοι, διάσημοι πια, αριστερίζοντες διακαναλικοί ρήτορες και προφήτες. Οι πρώτες αντιδράσεις (στα μέτρα που περιελάμβανε το ελληνικό σχέδιο συμφωνίας) από διαδικτυακούς φίλους και συντρόφους ήταν τόσο δραματικές που έκαναν την δεκαεξάχρονη κόρη μου να τραγουδάει ολημερίς ένα παραφρασμένο στίχο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα: δεν είναι κόμμα αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός και θα `ναι θαύμα αν σωθούμε…
Στην παγίδα του Σόϊμπλε
Την επόμενη μέρα, τα γερμανικά (και τα διαπλεκόμενα ελληνικά) μέσα ενημέρωσης γέμισαν με δημοσιεύματα που σπεκουλάριζαν πάνω στις συγκεκριμένες δημόσιες αντιδράσεις βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, στήνοντας σενάρια διάσπασης της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, ανατροπή της κυβέρνησης και εκλογές. Ή μετάλλαξης του σημερινού κυβερνητικού σχήματος μέσω ανασχηματισμού, με αποχώρηση των ΑΝΕΛ και συμμετοχή του Ποταμιού: «Ένα τέτοιο φιάσκο της ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν, βέβαια, εντελώς στο πνεύμα του κ. Σόιμπλε, παρόλο που ο ίδιος θα προτιμούσε την άμεση καθίζησή της» σχολιάζει τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα ο εξαίρετος Νίκος Χειλάς του Βήματος.
Ένα τέτοιο φιάσκο της ελληνικής κυβέρνησης δεν θα ήταν απλά «στο πνεύμα του Σόϊμπλε», προσθέτω εγώ, αλλά θα καθιστούσε άκρως αποτελεσματική την τελευταία παγίδα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, στην «αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα», όπως απαξιωτικά την αποκαλεί. Και δυστυχώς, αυτή τη φορά, το τυράκι στην παγίδα ήταν φέτα. Ελληνικής κατασκευής. Και προελεύσεως ΣΥΡΙΖΑ. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…
Ωστόσο, σε πείσμα των (διάσημων ή άσημων,) αριστεριζόντων ρητόρων και προφητών, επαναλαμβάνω κάτι χιλιοειπωμένα δικά μου: Υπάρχει ακόμα καιρός να συμφωνήσουμε ότι ο ελληνικός λαός «ανύψωσε» στην κυβερνητική εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό, αλλά (εντός της καπιταλιστικής – «αστικής» ζώνης του ευρώ) να διαπραγματευθεί με την παραδοσιακή μαχητικότητα και αξιοπιστία της Αριστεράς για «να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται» που λέει και το τραγούδι. Και η έσχατη κυβερνητική πρόταση που έγινε, κατ’ αρχήν, αποδεκτή ως βάση συζήτησης από τους «εταίρους» επιχειρούσε αυτό ακριβώς.
«Να τελειώνουμε με τον Τσίπρα»
Κατ’ αρχήν… Ύστερα ήρθε ο σκληροπυρηνικός Γερμανός με την πολυθρόνα: «Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να χωνέψει ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να έχει έστω και μικρή επιτυχία και δεν αποκλείεται να επιχειρήσει τον τορπιλισμό της συνεδρίασης στο Eurogroup προβάλλοντας νέες απαιτήσεις που είναι αδύνατον να γίνουν αποδεκτές από τους Έλληνες διαπραγματευτές», προέβλεπε, την προηγούμενη Τρίτη ανώτατος αξιωματούχος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος*.
Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο Ζαν Κλόντ Γιούνγκερ καλούσε εσπευσμένα τον Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλες γιατί «έχουμε πρόβλημα με την Κριστίν». Που πάει να πει ότι ο Σόϊμπλε ξαναείδε εκείνον τον εφιάλτη με τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας και το «κόκκινο σάντουιτς».** Και πετάχτηκε απ’ το προσκεφάλι του ουρλιάζοντας ότι «η Ευρώπη δεν θα γίνει κόκκινη – καιρός να τελειώνουμε με τον Τσιπρα!..». Ακολούθως πήρε τηλέφωνο την κ. Λαγκάρντ, για να μάθουμε ότι η γηραιά κυρία του Δ.Ν.Τ. δεν θέλει να πληρώσουν οι έχοντες, (επιχειρηματίες, διαπλεκόμενοι και άλλοι "πάση θυσία στο ευρώ" συμπατριώτες μας) και ότι επιμένει σε περικοπές δαπανών, μισθών και συντάξεων…
«Είτε δεν θέλουν συμφωνία είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα», φημολογείται ότι μονολογούσε ο Αλέξης Τσίπρας, καθώς την επομένη πετούσε για Βρυξέλες. ‘Ε, λοιπόν, σας διαβεβαιώνω πως ισχύουν και τα δύο. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, ακόμα και σήμερα που μιλάμε, η συμφωνία είναι στον «αέρα».
*Ρεπορτάζ του Νίκου Χειλά στο ΒΗΜΑ.
**Σκωπτική αναφορά στην αλήστου μνήμης ρήση του Ρίτσαρντ Νίξον για τον κομμουνιστικό κίνδυνο από το «κόκκινο σάντουιτς» των Κάστρο – Αλιέντε.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου