Η κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς

Μια ακόμα απόπειρα ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του πολιτικού 

συστήματος έμεινε μετέωρη. 

Τον τόνο έδωσε, προ μηνός, ο μαέστρος των συστημικών μίντια σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα κυριακάτικα editorial˙ που δεν γράφονται για να γράφονται αλλά για να μοχλεύουν κατά το δοκούν την διαφθορά του υπαρκτού πολιτικού συστήματος, να την κατευθύνουν στο επόμενο στάδιο υπαρξιακής αυτοσυντήρησης : «Είναι απαράδεκτο να χρειάζονται ειδικές διαπραγματεύσεις για να ενημερώσει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα», κατέληγε το συγκεκριμένο αρθρίδιο. Κάτι που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει, «αφήστε τα… μίση και βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο γιατί…». 

 «Γιατί υπάρχει ανάγκη πολιτικής συνεννόησης», μετέφρασαν… περαιτέρω τα παπαγαλάκια, αποδεικνύοντας την εξειδίκευσή τους στις επικοινωνιακές διαστροφές. Διότι πράγματι, για να ευοδωθεί η μαεστρική οδηγία, «να μπει ο Τσίπρας στο κάδρο», (το κάδρο της πολιτικής διαφθοράς, βεβαίως – βεβαίως) προβάλλει η αναγκαιότητα συνεννόησης με τους διεφθαρμένους κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. 

Ακολούθησε ένα μπαράζ κατασκευών επικοινωνιακών επιχειρημάτων με στόχο τη στοιχειοθεσία της διεφθαρμένης αυτής… «αναγκαιότητας». Ως προϋπόθεσης σταθεροποίησης των γνωστών – αγνώστων φοβικών «αναγκαιοτήτων» (της «συριζοφοβίας», ας την πούμε, και της εκλογοφοβίας) που, εδώ και μια πενταετία, συντηρούνται μεθοδικά από το συστημικό σύμπαν• για να συντηρούν την χώρα στον μνημονιακό γύψο και τους διαφθορείς του πολιτικού συστήματος στην διαχείριση της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.

Η κουλτούρα της διαφθοράς 

Η γελοιότητα της εκβιαστικής πλευράς της συγκεκριμένης «αναγκαιότητας» έφτασε στο ζενίθ της με τη δήλωση – απειλή του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου John Paulson ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνουν εθνικές εκλογές (!) στη χώρα μας και ότι ο ίδιος δεν θα… επενδύσει αν η παρούσα βουλή δεν εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Εντάξει, εδώ έχουμε και μια «κλινική περίπτωση» πολιτικής διαφθοράς ως «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», όπως την έχει προσδιορίσει ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης: «η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας» 

 Ακριβώς. Ας προσθέσουμε δε, ότι ως λόγο υποκείμενο στην κουλτούρας της πολιτικής διαφθοράς, οφείλουμε να θεωρήσουμε και τον λόγο του Σταύρου Θεοδωράκη• όταν πρότεινε ως «αναγκαιότητα» (νάτη πάλι η… αναγκαιότητα) την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή με παράλληλη συμφωνία για πρόωρες εκλογές τον Νοέμβριο του 2015, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει την τετραετία. 

 «Καλά, ποιος έβαλε στο στόμα αυτού του παιδιού τη συγκεκριμένη… αναγκαιότητα με τόση ακρίβεια, μόνο το όνομα του προέδρου δεν μαρτύρησε», ήταν η αντίδραση ενός παλιού, εν δημοσιογραφία, συμμαθητή του Σταύρου. 


Σωστή αντίδραση, δεδομένου ότι «αυτό το παιδί» είναι πολιτικά άσχετο – αυτό είναι πασίγνωστο στους παρεπιδημούντες την δημοσιογραφία, είτε δάσκαλους του είτε συμμαθητές του. Άλλωστε η «άποψή του», (συνάδουσα με τις απόψεις των Μεϊμαράκη, Σαμαρά, Βενιζέλου, Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη – να συνεχίσω;) εμπίπτει στην κατηγορία «ο μικρός το πάει το γράμμα»: η διαφθορά προϋποθέτει δόλο και συμπαιγνία «αλλά και μια αντίληψη ότι στο «κάτω – κάτω δεν βλάπτω και κανέναν», μας διαφωτίζει σχετικά, και πάλι, ο κ. Πανούσης. 

Ο Τσίπρας δεν μάσησε… 

 Όλα καλά, αλλά η βασική πτυχή της «αναγκαιότητας», αυτό το μαεστρικό «βάλτε τον Τσίπρα στο κάδρο των διεφθαρμένων», που λέγαμε, παίχτηκε στις… καθυστερήσεις της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον ΥΠ. ΕΞ. της συγκυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο. Όταν ο τελευταίος, αμέσως μετά τη συνάντηση, δήλωνε ότι «ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση σε κλίμα εθνικής συνεννόησης». Και κολλητά, μπλέκοντας σκόπιμα το (τροϊκανό) σώβρακο με την (εθνική) γραβάτα, πρόσθετε: «πρέπει να υπάρχει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων». 

Αμέσως πήραν τη μπάλα της «αναγκαιότητας» τα συστημικά Μέσα, (τα… πάντα όλα, μιλάμε) και την «σουτάρισαν» στον αέρα της ενημέρωσης: «Σε κλίμα εθνικής συνεννόησης Τσίπρας – Βενιζέλος». Και, «αποδείχθηκε με τον απλούστερο τρόπο – με ένα ραντεβού για δύο μεταξύ των κκ. Βενιζέλου και Τσίπρα – ότι οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι (σ. σ: να μπουν στο ίδιο κάδρο) και να συζητήσουν με διάθεση συνεννόησης». 

Φυσικά ο Τσίπρας δεν μάσησε, το ξεκαθάρισε εξ’ αρχής: καμιά πολιτική συνεννόηση, μια προγραμματισμένη ενημέρωση ήταν στα θέματα εξωτερικής πολιτικής: «Από θέσεις αρχής πάντοτε εκτιμούμε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης» 

Ωστόσο, η «αναγκαιότητα», που δεν είναι παρά η αναγκαιότητα ολοκλήρωσης της «ανάρμοστης σχέσης μεταξύ αγοράς και πολιτικής», παραμένει μετέωρη ως διαρκής απειλή ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη κουλτούρα του συστήματος, την κουλτούρα της πολιτικής διαφθοράς. Ας έχουμε το νου μας…

Νίκος Τσαγκρής