Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο ψυχρός πόλεμος ζει και… αναθερμαίνεται
Η πτώση του Τείχους ήταν ο θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος, έλεγε η γερμανίδα καγκελάριος. «Μια μεγάλη νίκη της ελευθερίας έναντι της κατοχής – ένα επικό πλήγμα στην τυραννία», προκαλούσε…
Λέω ‘προκαλούσε’ και το εννοώ. Διότι η αναφορά της Γερμανίδας κυρίας σε εκείνη την αλλοτινή «κατοχή», σ’ εκείνο το «επικό πλήγμα στην τυραννία», ηχούσε ως σαρκασμός της ελληνικής αδυναμίας αντίστασης στην τωρινή, τη γερμανική «κατοχή» της χώρας μας. Ως τραγική ειρωνεία της ελληνικής αδυναμίας να επιφέρει ένα – κάποιο «επικό πλήγμα» στην οικονομική «τυραννία» που μας βασανίζει.
Ακολούθως, σε ένα παράξενο διεθνιστικό κρεσέντο που ξεπερνούσε τον προλεταριακό διεθνισμό και κάθε διεθνισμό κάθε… Διεθνούς, η Γερμανίδα κυρία καλούσε τις «σημερινές και τις μελλοντικές γενιές» να εμπνευστούν από την πτώση του βερολινέζικου Τείχους και «να γκρεμίσουν τα τείχη – τα τείχη της δικτατορίας, της βίας, των ιδεολογιών, του μίσους»…
Έτσι ακριβώς! Λες και μιλούσε την 9η Νοεμβρίου του 1989, εν μέσω των πανηγυρισμών για την πτώση του «τείχους της ντροπής». Που, σύμφωνα με τους κοσμοκράτορες της εποχής, ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού, σηματοδοτούσε το τέλος του ψυχρού πολέμου: το οριστικό τέλος των ιδεολογικών συγκρούσεων Ανατολής – Δύσης. Την ανατολή ενός ενιαίου – ειρηνικού κόσμου, ενός νέου – μεταμοντέρνου διεθνισμού. Της περίφημης «παγκοσμιοποίησης»…
Ο «Ιντερνετικός Διεθνισμός»
Σήμερα, 25 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, ο μόνος… μεταμοντέρνος διεθνισμός που ανιχνεύεται (εύκολα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια) είναι η διεθνιστική ελίτ που σχηματίζεται από τους μεγιστάνες του πλούτου. Τους βασιλιάδες και τυράννους της εποχής μας που, είτε προέρχονται απ’ την οικονομία είτε απ’ τις σόου – μπιζ είτε απ’ τον αθλητισμό, μιλούν την καινούργια πλανητική εσπεράντο, τα wallish, τα αγγλικά της Γουώλ Στρήτ. Και κατοικούν στο μαγευτικό βασίλειο της μεγάλης χλιδής και των πολυτελών διασκεδάσεων.
Στον αντίποδα, ένας πραγματικά μεταμοντέρνος «διεθνισμός», ο ιντερνετικός – ας τον πούμε, διεθνισμός. Μια άτυπη «Πέμπτη Διεθνής» που σχηματίζεται (και διαρκώς ανασχηματίζεται) από μυριάδες χρήστες του διαδικτύου. Και ανιχνεύεται μαζικά στη μπλογκόσφαιρα, στα social media εν γένει.
Είναι η αγανακτισμένη – καταγγελτική και αρκούντως αντισυστημική «Διεθνής» του 21ου αιώνα. Που σπάει τους παραδοσιακούς κοινωνικούς κώδικες, ανατρέπει την πολιτική και κομματική τάξη, γκρεμίζει τα εθνικά σύνορα και τα γεωπολιτικά τείχη και, «νάτη πετιέται από ξαρχής / κι αντρειεύει και θεριεύει». Στις πλατείες των κοσμοπόλεων: Μαδρίτη – Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Κάιρο – Νέα Υόρκη – Τύνιδα...
Ο νέος ψυχρός πόλεμος
Σαν να λέμε δυό νέοι… διεθνισμοί και στη μέση ο ψυχρός πόλεμος. Τον οποίο η κυρία Μέρκελ δεν κατάφερε να… τερματίσει με τον πανηγυρικό της στην επέτειο της «πτώσης». Κι ας υποσχόταν το τέλος του ψυχρού πολέμου, (που η συγκεκριμένη «πτώση»… προμηνούσε) λες και έβγαζε το λόγο το ’89, μέσα από του Τείχους τα συντρίμμια. Κι όχι σήμερα, εν μέσω ενός ψυχρού πολέμου εν εξελίξει∙ ο οποίος, δίχως να είναι εκείνος που τερμάτισε… η Μέρκελ, είναι ολόιδιος μ’ εκείνον!
Ίσως και χειρότερος: «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα αποδειχθεί ίσως ακόμα πιο επικίνδυνος από τον προηγούμενο», λέει ο αμερικανός διεθνολόγος Στέφεν Φ. Κοέν στην Μonde Diplomatique. Γιατί; τον ρωτάει ο δημοσιογράφος: «Γιατί, αντίθετα από αυτόν, δεν θα συναντήσει καμία αντίσταση, ούτε στο Κογκρέσο, ούτε στα μέσα ενημέρωσης, τα πανεπιστήμια, τα think tanks…
Ασφαλώς ούτε στην καγκελαρία της κ. Μέρκελ. Διότι, ήρθε η ώρα να σας το αποκαλύψω, η Γερμανίδα καγκελάριος κορόιδευε την κοινωνία με τον… διεθνιστικό πανηγυρικό της επί τη ευκαιρία της επετείου για την πτώση του Τείχους. Στην πραγματικότητα έριχνε λάδι στη φωτιά του ψυχρού πολέμου όταν, σε μια χαμένη στη μετάφραση, αποστροφή του λόγου της καλούσε ευθέως τους πολίτες της Ουκρανίας, της Συρίας και του Ιράκ να γκρεμίσουν τα δικά τους «τείχη». Ποια «τείχη», άραγε;
Η ερώτηση είναι, βεβαίως, ρητορική. Ο ψυχρός πόλεμος, που αυτή τη φορά είναι κυρίως οικονομικός και γεωπολιτικός (και πλαγίως μόνο ιδεολογικός), πυροδοτείται εμφανώς από τον σοβινιστικό μεγαλοϊδεατισμό της κ. Μέρκελ. Και θερμαίνεται, και αναθερμαίνεται…
Ακριβώς την ώρα που το ΝΑΤΟ αγγίζει το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, ζαχαρώνοντας τα ενεργειακά κοιτάσματα. Και για να τα γευτεί, αποβλέπει στον έλεγχο όλων των κρατών της πρώην ΕΣΣΔ. Αναγκάζοντας τον πιο αξιόπιστο σοφό της εποχής μας, τον Νόαμ Τσόμσκι, να γράφει τα «σενάρια» ενός πιθανού πυρηνικού πολέμου: Μπουρλότο!...
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου