29 Ιανουαρίου 2014

Κεντροαριστερά μασκαριλίκια

  Απονευρώνεται η απόπειρα εκλογικής μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

«Είναι εξωφρενικό το θέατρο που παίζουν!». «Δεν έχουν το θεό τους!». Είναι «απίστευτοι». Είναι «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες»!.. Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς – μερικές από τις πλέον ανώδυνες ατάκες που μπορεί να βρει κανείς στα social media, για τους «58» της «κεντροαριστεράς» και τα καμώματά τους. Και είναι χαρακτηρισμοί δικαιολογημένοι, ανεξάρτητα εάν σε κάποιους από εμάς – καθώς αφορούν παλαιούς γνωστούς μας, συντρόφους ή φίλους – φαίνονται ανάρμοστοι.
Η κοινή γνώμη δεν κάνει διακρίσεις, έχει την τάση να «τσουβαλιάζει». Και στην περίπτωση αυτή δικαιολογείται απολύτως, αφού την κίνηση των «58» σηματοδοτούν κάποιοι πραγματικά «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες» που, εξ αρχής, την αγκάλιασαν και την υιοθέτησαν ως φυσικοί ηγεμόνες της και εκφραστές της: Σημίτης, Βενιζέλος, Γιαννίτσης, κ.α.
Αν σ’ αυτή την τρόικα της συμφοράς προσθέσουμε τον αριβισμό που σηματοδοτούν περσόνες τύπου Μπίστη, Ψαριανού και Τατσόπουλου, και το σημείο της «ενσωμάτωσης» που εκφράζουν οι περισσότεροι εκ των «58» επιστήμονες και καλλιτέχνες (Αλιβιζάτος, Χειμωνάς, Μάρκαρης, κ.α.), τότε το μασκαριλίκι γίνεται τέλειο…

Κέντρο, το μηδέν της πολιτικής

Mασκαραλίκι στην κυριολεξία, υπό την έννοια της μεταμφίεσης, αφού ο όρος «κεντροαριστερά» (όπως και ο όρος «κεντροδεξιά») είναι μια μικροπολιτική κατασκευή, μια ψηφοθηρική μάσκα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει, αφού το πρώτο συνθετικό του όρου («κέντρο») είναι πολιτικά ανύπαρκτο: «Κέντρο είναι το μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές.
Στην πραγματικότητα κέντρο σημαίνει δυο πράγματα: ή είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα (πότε της δεξιάς και πότε της αριστεράς) ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τις αντίστοιχες παρατάξεις τους προκειμένου να συγκυβερνήσουν. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε ‘κεντρισμός’»*.Στην περίπτωση των 58 είναι σαφές, πρόκειται για μασκαριλίκι: μια απεγνωσμένη απόπειρα μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η σοσιαλδημοκρατία ως καμουφλάζ

Κοροϊδεύουν την κοινωνία. Προφανώς γνωρίζουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, προς το τέλος του 20ου αιώνα – αρχές του 21ου, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού. Με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α., να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς. Καταστρέφοντας, όπως κι αυτές, όλα τα δημόσια αγαθά, τις κοινωνικές παροχές, ακόμα και τα υπολείμματα του κράτους-πρόνοιας. Και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας της βαρβαρότητας, σύμφωνα με την οποία ο συνδικαλισμός είναι… λαϊκισμός, οι κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών είναι προνόμια που πρέπει να καταργηθούν, οι δομικές ανισότητες είναι νόμιμες, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι άξιο περιφρόνησης…

Διανοούμενοι – ιδεολογικές μαριονέτες

Αυτήν την απεχθή κουλτούρα, την κουλτούρα του «καζινοκαπιταλισμού», όπως τον ονομάζει ο Αμερικανός διανοητής Χένρι Ζιρού**, εκφράζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο βασικός πυρήνας των «58» της «κεντροαριστεράς»: «ο νεοφιλελευθερισμός (σ. σ: είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερά ψευδώνυμα) έχει δημιουργήσει έναν στρατό «αντι-δημόσιων» διανοουμένων, ο οποίος λειτουργεί κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της κυρίαρχης εξουσίας. Αυτοί οι διανοούμενοι αγοράζονται και πουλιούνται από τη χρηματοπιστωτική ελίτ και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογικές μαριονέτες που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να καταστρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο, την κριτική σκέψη και όλους εκείνους τους κοινωνικούς θεσμούς που μπορούν να οικοδομήσουν μη εμπορευματικές αξίες και μια δημοκρατική δημόσια σφαίρα. Είναι εχθροί της δημοκρατίας και απαραίτητοι για τη δημιουργία υποκειμενικοτήτων και αξιών που πρεσβεύουν την άποψη ότι υποκείμενο της Ιστορίας είναι μάλλον το Κεφάλαιο παρά οι άνθρωποι και ότι η κατανάλωση αποτελεί τη μοναδική υποχρέωση των πολιτών….»
Mασκαριλίκια! Και μεταφορικά και κυριολεκτικά: 58 συστημικοί… «διανοούμενοι» βάλθηκαν να καμουφλάρουν ένα συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο ΠΑΣΟΚ) με ένα άλλο συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο «κεντροαριστερά»). Μιλάμε για ένα θλιβερό παιγνίδι ιδεολογικής παραπλάνησης του εκλογικού σώματος με στόχο την ψηφοθηρία, ενόψει των εκλογών…

* «Κέντρο», του Μωρίς Ντιβερζέ, από την Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια, τεύχος Α’.

** Από τη συνέντευξή του Χ. Ζιρού στον Τάσο Τσακίρογλου, «Εφημερίδα των Συντακτών»

22 Ιανουαρίου 2014

Μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα!..

Η Κυβέρνηση Σαμαρά και το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα απέναντι στο αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας

Είναι στιγμές πού απολαμβάνω τα σκαμπανεβάσματα του εντόπιου πολιτικού χρηματιστηρίου και τον… ρυθμιστικό τους ρόλο στην αγορά του πολιτικού θεάματος-ακροάματος. Την ολοκληρωτική πτώση των μετοχών του ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, και την μάταιη απόπειρα των κατόχων τους μιντιαρχών να τις ανεβάσουν κατά… 58 μονάδες με, ή χωρίς, Βενιζέλο. Προκειμένου να αναστηλώσουν το τσακισμένο δεκανίκι του Σαμαρά και της παραδομένης στο σύστημα Μέρκελ κυβέρνησής του. Και να περάσουν αβρόχοις ποσί τον σκόπελο των ευρωεκλογών.

Μάταια. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση παραπαίει ήδη, μέσα στο κλίμα της βαθειάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας που η ίδια απεργάσθηκε και συνεχίζει να απεργάζεται, την ώρα που ο δρόμος της προς τις ευρωεκλογές είναι σπαρμένος με αγκάθια. Που η ίδια έσπειρε. Και τώρα την πνίγουν!..

Πρώτο και καλύτερο το αγκάθι της… ανακάμπτουσας τρομοκρατίας με την «απόδραση» του Χριστόδουλου Ξηρού. Που ακόμα κι αν είναι μια κυβερνητικά «ελεγχόμενη» απόδραση (όπως ουκ ολίγοι παράγοντες της δημόσιας ζωής υποστηρίζουν) , ακόμα κι αν είναι ένα προπέτασμα καπνού, ας πούμε, για την απόκρυψη των πραγματικών κυβερνητικών προβλημάτων, εξελίσσεται ήδη σε ένα βάρος που μπορεί να αποδειχτεί ασήκωτο για το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου: Η Ελλάδα είναι η προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρα και αυτή η ιδιότητά της διεθνοποιεί το γεγονός της απόδρασης του Χριστόδουλου Ξηρού και την προοπτική του (την πιθανή αναζωπύρωση του αντάρτικου πόλης), και στρέφει τα βλέμματα των πολιτικών τοποτηρητών της Δύσης προς την χώρα μας. Να κοιτάζουν με δυσαρέσκεια την ελληνική κυβέρνηση για την πλημμελή διαχείριση της υπόθεσης Χριστόδουλου Ξηρού και της τρομοκρατίας εν γένει…

Πέρα από τα όρια της γελοιότητας

Ήδη η πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ στους Σαμαρά - Βενιζέλο για τη σύλληψη του δραπέτη είναι ασφυκτική και έχει προκαλέσει πανικό στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Είναι χαρακτηριστική η προσβλητική έγκλιση του αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι («είναι ανεπίτρεπτο να δίνετε άδειες σε τρομοκράτες δολοφόνους») προς τον Έλληνα ομόλογό του κ. Βενιζέλο και η δουλική ανταπόκριση του δεύτερου στην προσβολή. Και είναι ενδεικτική για τον κυβερνητικό πανικό που ακολούθησε, η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού, μια μέρα μετά, στο ελληνογερμανικό φόρουμ στην Αθήνα. Όταν, ξεπερνώντας τα όρια της γελοιότητας και της δουλικότητας, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά ενός… «σαθρού συστήματος που αφήνει τους τρομοκράτες ελεύθερους», δηλαδή κατά του (σωφρονιστικού και αντιτρομοκρατικού) συστήματος που η κυβέρνησή του διευθύνει και για το οποίο ο ίδιος φέρει την πολιτική ευθύνη! Και δεσμεύτηκε «να ξεκαθαρίσει άμεσα το τοπίο». Προφανώς και απ’ τον εαυτό του!..

Άλλωστε, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ήταν οι αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αντιδράσεις που ανάγκασαν τις ΗΠΑ να επισημοποιήσουν την εντολή τους: «Συνεχίζουμε να προτρέπουμε την ελληνική κυβέρνηση να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή»!

Μεταξύ μας, αυτό το «συνεχίζουμε να προτρέπουμε» του State Department, σε συνδυασμό με εκείνο το «να εντοπίσει τον Ξηρό και να επιστρέψει στη φυλακή», μοιάζει με προτροπή ενός πατέρα προς στο άτακτο παιδί του: «σταμάτα να παίζεις με το σκυλί, μάζεψέ το γρήγορα και δέσε το στο σκυλόσπιτο». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

Οι Αμερικανοί ξανάρχονται

Σίγουρα πάντως, είμαστε… μια ωραία τρομοκρατική ατμόσφαιρα. Κάτι σαν remake της ατμόσφαιρας που είχε δημιουργήσει, πριν μια δεκαετία, ο αλήστου μνήμης αμερικανός πρόεδρος Τζόρτζ Μπους. Τότε, τον Μάϊο του 2003, είχε γίνει μια θεαματική επίθεση αυτοκτονίας στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας: 34 νεκροί, ανάμεσά τους και επτά Αμερικανοί και, βέβαια, οι κομάντος αυτοκτονίας. Και ο πρόεδρος Μπους, σχολιάζοντας την τρομοκρατική επίθεση, έκανε μια δήλωση αντάξια (σε επίπεδο παραλογισμού) της δήλωσης Σαμαρά μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού: Δεσμεύομαι να βρω και να οδηγήσω τους δράστες της τριπλής βομβιστικής επίθεσης (τους νεκρούς κομάντος αυτοκτονίας δηλαδή!) ενώπιον της Δικαιοσύνης…

Την επόμενη μέρα, είχε βγει ο υπουργός του Μπους Ράμσφελντ και είχε επικηρύξει τους (νεκρούς!) τρομοκράτες. Όπως, καλή ώρα, ο υπουργός του Σαμαρά Δένδιας την περασμένη Τετάρτη. Που βγήκε και επικήρυξε με 4.000.000 ευρώ τους (εν γένει!) Έλληνες τρομοκράτες!.. Τον καιρό εκείνο το Ριάντ είχε γεμίσει Αμερικανούς πράκτορες και κυνηγούς κεφαλών που έψαχναν τους… νεκροζώντανους τρομοκράτες. Ακριβώς όπως και η Αθήνα αυτές τις μέρες: όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Με μια διαφορά. Τότε υπήρχαν ηγέτες που σε κάθε ευκαιρία τόνιζαν το ενδεχόμενο έξαρσης της τρομοκρατίας ως φυσικό ενδεχόμενο, ως συνέπεια δικαιολογημένη άλλοι, των παράνομων και παράλογων «αντιτρομοκρατικών» πολέμων των ΗΠΑ που αιματοκύλησαν τον ισλαμικό κόσμο… Σήμερα ελάχιστοι, ακόμα κι από την Αριστερά, τολμούν να πουν ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας στη χώρα μας σχετίζεται με την βρώμικη οικονομική επίθεση που τα τελευταία χρόνια δέχεται ο ελληνικός λαός από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Μια επίθεση άδικη και αναίτια, με εκατομμύρια θύματα και χιλιάδες νεκρούς. Ένα μεταφορικό αλλά και πραγματικό αιματοκύλισμα.

Είναι ο πόλεμος και οι συνέπειές του

Άλλοι, ακόμα χειρότερα, βγαίνουν και λένε ότι η αναζωπύρωση της τρομοκρατίας είναι αδικαιολόγητη σε συνθήκες Δημοκρατίας. Παραβλέποντας ότι η Δημοκρατία έχει αποδημήσει προ πολλού, όχι μόνο από τη χώρα μας, αλλά από όλες τις χώρες της Ε.Ε.

Ας το επαναλάβω: οι σημερινές ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι από ελλειμματικές έως και ανύπαρκτες. Aδυνατούν να επιβάλουν στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι των «αγορών». Άλλωστε η οικονομία της αγοράς είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της Δημοκρατίας, αφού μεταθέτει την έδρα της νομιμότητας από το Κοινοβούλιο στις Τράπεζες. Πώς να το κάνουμε; Βιώνουμε τις συνέπειες ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου, που είναι και πόλεμος κατά της Δημοκρατίας και πόλεμος κατά της Πολιτικής. Και εμείς, πειραματόζωα του συστήματος, είμαστε τα θύματα της απαρχής μιας τερατώδους ανθρωπιστικής καταστροφής: ο άκρατος οικονομισμός σε συνδυασμό με τα γερμανικά προγράμματα λιτότητας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην Ευρώπη του τρόμου∙ όπου, το τρομοκρατικό σύστημα εξουσίας θα τρομοκρατεί στο διηνεκές τους ευρωπαϊκούς λαούς, που θα αντιδρούν (και με τρομοκρατία) στην τρομοκρατία του συστήματος…

Νίκος Τσαγκρής

15 Ιανουαρίου 2014

Ο ιός της διαφθοράς βλέπει… αριστερά

 
Η εξουσία διαφθείρει ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού, αν οι διαχειριστές της είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Διαβάζω ένα post σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, υπογεγραμμένο από γνωστό διανοούμενο της Αριστεράς, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ: «η προοπτική της εξουσίας ελκύει τους διεφθαρμένους όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Η Κίρκη, στις μέρες μας, κατοικοεδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου».
Σε πρώτη ανάγνωση το σχόλιο μοιάζει εχθρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και με κάνει να φαντάζομαι τους ενθουσιώδεις και τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος να προσβάλλονται και να αντιδρούν. Ωστόσο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ατμόσφαιρα όζουσα από τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς, το σχόλιο αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως άκρως «φιλοσυριζικό», αφού χτυπάει το καμπανάκι της πρόληψης από τον ιό της πολιτικής διαφθοράς που, αναπόφευκτα, προσβάλλει τα κόμματα εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας…

«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Ο Αριστοτέλης και ο Max Weber

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων: η διαφθορά, ως διαστροφή ακραία, φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία και, ως εκ τούτου, στην πολιτική βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό…

Ο κυνικός Max Weber συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της. Υπερβολές; Ίσως. Σίγουρα πάντως, οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι εκείνοι που, κυρίως, ευθύνονται για το διεφθαρμένο κράτος, τη διαπλοκή, τα μεγάλα «σκάνδαλα» …

Η διαφθορά προσωποποιείται…

«Δεν είναι η Ζήμενς, τα υποβρύχια και το Ταμιευτήριο, είναι ο Ανδρέας, ο Σημίτης και ο Καραμανλής ηλίθιε!», θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο. O Κορυδαλλός κοντεύει να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων και οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι και την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης (Σημίτης, Παπανδρέου, Καραμανλής, Βενιζέλος) μένουν εκτός: Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, να σχεδιάζουν το περαιτέρω πολιτικό τους μέλλον∙ με τη συμβολή 58… κατασκευαστών πολιτικών πλυντηρίων και άλλων προθύμων εραστών της εξουσίας με προφίλ τύπου Max Weber: «η εξουσία προσελκύει τους διεφθαρμένους…».

Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα του δημοσιογραφικού μου αρχείου (καταγραφές υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς από το 1980 μέχρι σήμερα) απέδωσε γύρω στα 80 καραμπινάτα σκάνδαλα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (Ανδρέας, Σημίτης, Γιωργάκης) και άλλα 40 επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής): 120 μεγάλα σκάνδαλα σε 34 χρόνια – 3,5 υποθέσεις σκανδαλώδους πολιτικής διαφθοράς το χρόνο, σε μέσους όρους*. Μιλάμε για πασίγνωστα σκάνδαλα, εν χορδαίς και οργάνοις δημοσιευμένα, κοινοποιημένα ακόμα κι από τα συστημικά, συνήθως τα αντιπολιτευόμενα κάθε φορά, media. Σκάνδαλα με ατράνταχτες αποδείξεις και αρκούντως διαπομπευμένα (ελάχιστα όμως δικασμένα και καταδικασμένα) πολιτικά ονόματα.

Η διαφθορά βλέπει… αριστερά

Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.

Γενικότερα, η πολιτική, έτσι όπως ασκείται στους καιρούς μας, δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Η δε προσφορά συμπτωμάτων πολιτικής διαφθοράς των ημερών (υπό τύπον «άρτου και θεάματος») προς τον καθημαγμένο οικονομικά και πολιτικά ελληνικό λαό, είναι πολιτική διαφθορά στο τετράγωνο. Μόνο φωτεινό σημείο η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που «θα ανατρέψει εκ βάθρων το διεφθαρμένο σκηνικό της μεταπολίτευσης και θα καθαρίσει την πολιτική κόπρο που αφήνει πίσω το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας».

Σωστά. Μα καθώς η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς φαντάζει πλέον ως απολύτως εφικτή δυνατότητα, καθώς η προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία γίνεται όλο και πιο αληθοφανής, η διαφθορά, τεχνητά ή φυσικά, μπαίνει στο κάδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και πάντως, ο ιός της διαφθοράς περιφέρεται ήδη στην πλατεία… Κουμουνδούρου. Φυσικό δεν είναι;

Μπορεί να αντισταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

«Τι να κάνουμε;», έρχεται αναπόφευκτα η ερώτηση, αλλά λυτρωτική απάντηση δεν υπάρχει: η πολιτική εξουσία είναι ταυτόσημη με τη διαφθορά και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο… Λένιν. Μεταρρυθμίσεις μόνον. Εξάντληση του πολιτικού οπλοστασίου της αριστεράς για την θωράκιση της Δημοκρατίας από τους διεφθαρμένους και διαφθειρόμενους πολιτικούς: Απλή αναλογική, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, εκδημοκρατισμό λειτουργίας της Bουλής, ουσιαστικό «πόθεν έσχες», αναθεώρηση της χρηματοδότησης των κομμάτων, αναθεώρηση της τηλεοπτικής αδειοδότησης, κλπ, κλπ. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της Αριστεράς επαφίεται στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών της που θα κληθούν (αν και όταν) να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.

Τέλος, θα ήταν ωραίο και χρήσιμο για τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ να δουν το κόμμα τους ως έργο τους και τότε ίσως χαρούν που είναι έργο ατελές. Αφού, έστω εκ παραδρομής*, θα βιώνουν τη δημιουργική αγωνία της αμφίβολης θεώρησης του «έργου τους», όπως τη βιώνει ο μεγάλος καλλιτέχνης τις ώρες της δημιουργίας. (Η ιστορία της τέχνης μας διδάσκει ότι ακόμα και το μεγαλύτερο έργο τέχνης δεν μπορεί παρά να είναι ατελές…)

*Στη διεύθυνση http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=405874&cid=122 θα βρείτε μια επαρκή λίστα με τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

** Εκ παραδρομής, διότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επαγγελματίας πολιτικός. Και το αντίθετο.

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιανουαρίου 2014

Έτος υποτέλειας το 2014!..


Όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός της χώρας και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εύχονται τη θεσμοθέτηση της οικονομικής κατοχής…

Με πορδές δεν βάφονται αυγά, έλεγαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας και η ρήση αυτή ταιριάζει απολύτως ως απάντηση στο πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Πρώτος και καλύτερος τις αμόλησε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ευχήθηκε μια καλύτερη χρονιά για την ελληνική κοινωνία και την είδε κιόλας ο αθεόφοβος στην… ορθολογικότερη παρουσία της τρόικας στη χώρα μας, το σωτήριον έτος 2014: «η θετική προοπτική που ήδη διαφαίνεται, είναι ότι τελειώνει η εποχή της τρόικας όπως την ξέρουμε και μεταβαίνουμε σε μια κατάσταση αυστηρών ελέγχων που όμως δεν θα έχουν χαρακτηριστικά εμμονών αλλά θα υπόκεινται σε θεσμικούς ορθολογικούς κανόνες».
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε πως είναι θετική προοπτική για τη χώρα η πλήρης νομιμοποίηση της τρόικας στον ρόλο του υποβολέα και ελεγκτή της εθνικής κυβέρνησης!..
Ακολούθως, ο πρόεδρος απαρίθμησε τη δεύτερη θετική προοπτική για το 2014: «τους επόμενους μήνες θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που είναι απολύτως αναγκαία για να αρθεί κάθε αβεβαιότητα γύρω από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και να ξεκινήσει η ανοδική πορεία»
Μάλιστα: ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας είπε ότι είναι θετική προοπτική για τη χώρα η… συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (μια συζήτηση που διαρκεί και διαρκεί και, όσο διαρκεί, παράγει νέους δανεισμούς και νέα μνημόνια) μεταλλάσσοντας σε ελπίδα μια καταστροφική φενάκη. Επειδή ως πρόεδρος μοιραίος και άβουλος δεν τολμά να μιλήσει για την αναγκαιότητα (μερικής ή ολικής) διαγραφής του χρέους…

Το… κομπολογάτο μήνυμα Σαμαρά

Το πρωτοχρονιάτικο ευχολόγιο – πορδολόγιο αποκτά δυσώδη διάσταση καθώς, ως εκκωφαντικό κομπολογάτο ψέμα, εξήλθε παταγωδώς από τα πρωθυπουργικά χείλη: - «Αφήσαμε τα δυσκολότερα πίσω μας και αποφύγαμε τα χειρότερα». (Τα δυσκολότερα είναι μπροστά μας και τα χειρότερα, όσο μένει, μπροστά του)

  -«Καταφέραμε για πρώτη φορά να καλύπτουμε μόνοι μας τις άμεσες ανάγκες μας». (Μόνο διούρηση και αφόδευση. Ούτε φαί, ούτε ρεύμα , ούτε πετρέλαιο, σε λίγο ούτε κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας)

- «Ανακτήσαμε την αυτοδυναμία μας. Τώρα πια δεν ζητάμε κάθε μήνα δανεικά απ’ έξω για να επιβιώσουμε». (Τον Απρίλη, αν είναι ακόμα πρωθυπουργός, θα παρακαλάει γονατιστός για δανεικά μετά μνημονίου)

- «Βάλαμε τέλος στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές ανάκαμψης» (Βάλανε τέλος σε κάθε περιθώριο ανάκαμψης και το 2014 ανατέλλει με προοπτικές σταθεροποίησης της ύφεσης, της ανεργίας, κλπ, κλπ.)

- «Το μεγαλύτερο μέρος από το φετινό πλεόνασμα θα το επιστρέψουμε στην κοινωνία τους επόμενους μήνες, στους πιο αδύναμους» (δεν υπάρχει πραγματικό πλεόνασμα αλλά, και να υπήρχε, έχει… απαλλοτριωθεί απ’ τους δανειστές)

- «Το 2014 η Ελλάδα θα βγει ξανά στις αγορές, θα αρχίσει να γίνεται ξανά μια φυσιολογική χώρα» ( Και μόνο η ομολογία του πρωθυπουργού της χώρας ότι η χώρα του δεν είναι φυσιολογική χώρα, τον καθιστά εχθρό της και πολέμιο. Πρωθυπουργό επιβεβλημένο από κάποιους που, ακόμα και με «λοβοτομή», επιδιώκουν να κάνουν την Ελλάδα «φυσιολογική». Φυσιολογική για πάρτη τους βέβαια, δηλαδή δουλοπαροικία τους…)

- «Αρχίζει να αχνοφαίνεται το φως στην άκρη του τούνελ. Στο τέλος του 2014 το φως αυτό θα είναι φανερό σε όλους» (Εντάξει, αυτό δεν είναι ούτε καν ευχή, είναι χρησμός. Τόσο γελοίος που δεν θα τον αποτολμούσε ούτε η Γεωργία Βασιλειάδου ως χαρτορίχτρα)

Τα πατριωτικά κάλαντα του Μίκη

Αλλά τι να πει κανείς για τις αέριες μάζες που εκτοξεύθηκαν υπό την μορφή πρωτοχρονιάτικου μηνύματος από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλου: «Ο ελληνικός λαός, μετά από πολλά χρόνια πίεσης, αγωνίας και σκληρών θυσιών, δικαιούται να νιώσει πιο ασφαλής και πιο αισιόδοξος» (μπλα, μπλα, μπλα…) «αυτά τα στοιχεία φέρνει το 2014, ως έτος στροφής προς την οριστική έξοδο από το μνημόνιο και την κρίση». (μπλα, μπλα, μπλα….) Μιλάμε για τα ιδανικά λόγια του αέρος, αρθρωμένα από το πλέον ανυπόληπτο πολιτικό σώμα – πνεύμα της χώρας. Τι να σχολιάσεις; Τι να αντιπαραθέσεις στο τίποτα; Άλλωστε ο Μίκης πρόλαβε ως συνήθως. Και έδωσε «πληρωμένη» απάντηση και στον ανυπόληπτο συγκυβερνήτη αλλά και στον «πρωθυπουργό» και στον «πρόεδρο» και σε όλους τους υποτελείς του ευρωσυστήματος. Εκφράζοντας και εμένα προσωπικά αλλά και όλους τους Έλληνες που «συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά»: *«στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ’ αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε, μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ’ αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθειάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη"…

*Η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη στο παίγνιον του Ευ. Βενιζέλου με την προεδρία της Δημοκρατίας.

Νίκος Τσαγκρής