Η εξουσία διαφθείρει ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού, αν οι διαχειριστές της είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.
Διαβάζω ένα post σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, υπογεγραμμένο από γνωστό διανοούμενο της Αριστεράς, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ: «η προοπτική της εξουσίας ελκύει τους διεφθαρμένους όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Η Κίρκη, στις μέρες μας, κατοικοεδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου».
Σε πρώτη ανάγνωση το σχόλιο μοιάζει εχθρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και με κάνει να φαντάζομαι τους ενθουσιώδεις και τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος να προσβάλλονται και να αντιδρούν. Ωστόσο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ατμόσφαιρα όζουσα από τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς, το σχόλιο αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως άκρως «φιλοσυριζικό», αφού χτυπάει το καμπανάκι της πρόληψης από τον ιό της πολιτικής διαφθοράς που, αναπόφευκτα, προσβάλλει τα κόμματα εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας…
«Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!
Ο Αριστοτέλης και ο Max Weber
Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων: η διαφθορά, ως διαστροφή ακραία, φιλοχρήματη και φιλόδοξη, ανατρέφεται και εκφράζεται τέλεια δίπλα στο χρήμα, τη δόξα, τη φήμη, την εξουσία και, ως εκ τούτου, στην πολιτική βρίσκει στάδιο δόξης λαμπρό…
Ο κυνικός Max Weber συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της. Υπερβολές; Ίσως. Σίγουρα πάντως, οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι εκείνοι που, κυρίως, ευθύνονται για το διεφθαρμένο κράτος, τη διαπλοκή, τα μεγάλα «σκάνδαλα» …
Η διαφθορά προσωποποιείται…
«Δεν είναι η Ζήμενς, τα υποβρύχια και το Ταμιευτήριο, είναι ο Ανδρέας, ο Σημίτης και ο Καραμανλής ηλίθιε!», θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο. O Κορυδαλλός κοντεύει να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων και οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι και την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης (Σημίτης, Παπανδρέου, Καραμανλής, Βενιζέλος) μένουν εκτός: Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, να σχεδιάζουν το περαιτέρω πολιτικό τους μέλλον∙ με τη συμβολή 58… κατασκευαστών πολιτικών πλυντηρίων και άλλων προθύμων εραστών της εξουσίας με προφίλ τύπου Max Weber: «η εξουσία προσελκύει τους διεφθαρμένους…».
Ένα πρόχειρο ξεσκόνισμα του δημοσιογραφικού μου αρχείου (καταγραφές υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς από το 1980 μέχρι σήμερα) απέδωσε γύρω στα 80 καραμπινάτα σκάνδαλα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (Ανδρέας, Σημίτης, Γιωργάκης) και άλλα 40 επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής): 120 μεγάλα σκάνδαλα σε 34 χρόνια – 3,5 υποθέσεις σκανδαλώδους πολιτικής διαφθοράς το χρόνο, σε μέσους όρους*. Μιλάμε για πασίγνωστα σκάνδαλα, εν χορδαίς και οργάνοις δημοσιευμένα, κοινοποιημένα ακόμα κι από τα συστημικά, συνήθως τα αντιπολιτευόμενα κάθε φορά, media. Σκάνδαλα με ατράνταχτες αποδείξεις και αρκούντως διαπομπευμένα (ελάχιστα όμως δικασμένα και καταδικασμένα) πολιτικά ονόματα.
Η διαφθορά βλέπει… αριστερά
Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, αριστεροί ή δεξιοί.
Γενικότερα, η πολιτική, έτσι όπως ασκείται στους καιρούς μας, δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Η δε προσφορά συμπτωμάτων πολιτικής διαφθοράς των ημερών (υπό τύπον «άρτου και θεάματος») προς τον καθημαγμένο οικονομικά και πολιτικά ελληνικό λαό, είναι πολιτική διαφθορά στο τετράγωνο. Μόνο φωτεινό σημείο η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που «θα ανατρέψει εκ βάθρων το διεφθαρμένο σκηνικό της μεταπολίτευσης και θα καθαρίσει την πολιτική κόπρο που αφήνει πίσω το δικομματικό καθεστώς ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας».
Σωστά. Μα καθώς η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς φαντάζει πλέον ως απολύτως εφικτή δυνατότητα, καθώς η προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία γίνεται όλο και πιο αληθοφανής, η διαφθορά, τεχνητά ή φυσικά, μπαίνει στο κάδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και πάντως, ο ιός της διαφθοράς περιφέρεται ήδη στην πλατεία… Κουμουνδούρου. Φυσικό δεν είναι;
Μπορεί να αντισταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
«Τι να κάνουμε;», έρχεται αναπόφευκτα η ερώτηση, αλλά λυτρωτική απάντηση δεν υπάρχει: η πολιτική εξουσία είναι ταυτόσημη με τη διαφθορά και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο… Λένιν. Μεταρρυθμίσεις μόνον. Εξάντληση του πολιτικού οπλοστασίου της αριστεράς για την θωράκιση της Δημοκρατίας από τους διεφθαρμένους και διαφθειρόμενους πολιτικούς: Απλή αναλογική, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, εκδημοκρατισμό λειτουργίας της Bουλής, ουσιαστικό «πόθεν έσχες», αναθεώρηση της χρηματοδότησης των κομμάτων, αναθεώρηση της τηλεοπτικής αδειοδότησης, κλπ, κλπ. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της Αριστεράς επαφίεται στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών της που θα κληθούν (αν και όταν) να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.
Τέλος, θα ήταν ωραίο και χρήσιμο για τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ να δουν το κόμμα τους ως έργο τους και τότε ίσως χαρούν που είναι έργο ατελές. Αφού, έστω εκ παραδρομής*, θα βιώνουν τη δημιουργική αγωνία της αμφίβολης θεώρησης του «έργου τους», όπως τη βιώνει ο μεγάλος καλλιτέχνης τις ώρες της δημιουργίας. (Η ιστορία της τέχνης μας διδάσκει ότι ακόμα και το μεγαλύτερο έργο τέχνης δεν μπορεί παρά να είναι ατελές…)
*Στη διεύθυνση http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=405874&cid=122 θα βρείτε μια επαρκή λίστα με τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.
** Εκ παραδρομής, διότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επαγγελματίας πολιτικός. Και το αντίθετο.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου