Κεντροαριστερά μασκαριλίκια

  Απονευρώνεται η απόπειρα εκλογικής μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας

«Είναι εξωφρενικό το θέατρο που παίζουν!». «Δεν έχουν το θεό τους!». Είναι «απίστευτοι». Είναι «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες»!.. Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς – μερικές από τις πλέον ανώδυνες ατάκες που μπορεί να βρει κανείς στα social media, για τους «58» της «κεντροαριστεράς» και τα καμώματά τους. Και είναι χαρακτηρισμοί δικαιολογημένοι, ανεξάρτητα εάν σε κάποιους από εμάς – καθώς αφορούν παλαιούς γνωστούς μας, συντρόφους ή φίλους – φαίνονται ανάρμοστοι.
Η κοινή γνώμη δεν κάνει διακρίσεις, έχει την τάση να «τσουβαλιάζει». Και στην περίπτωση αυτή δικαιολογείται απολύτως, αφού την κίνηση των «58» σηματοδοτούν κάποιοι πραγματικά «αμετανόητοι πολιτικοί μασκαράδες» που, εξ αρχής, την αγκάλιασαν και την υιοθέτησαν ως φυσικοί ηγεμόνες της και εκφραστές της: Σημίτης, Βενιζέλος, Γιαννίτσης, κ.α.
Αν σ’ αυτή την τρόικα της συμφοράς προσθέσουμε τον αριβισμό που σηματοδοτούν περσόνες τύπου Μπίστη, Ψαριανού και Τατσόπουλου, και το σημείο της «ενσωμάτωσης» που εκφράζουν οι περισσότεροι εκ των «58» επιστήμονες και καλλιτέχνες (Αλιβιζάτος, Χειμωνάς, Μάρκαρης, κ.α.), τότε το μασκαριλίκι γίνεται τέλειο…

Κέντρο, το μηδέν της πολιτικής

Mασκαραλίκι στην κυριολεξία, υπό την έννοια της μεταμφίεσης, αφού ο όρος «κεντροαριστερά» (όπως και ο όρος «κεντροδεξιά») είναι μια μικροπολιτική κατασκευή, μια ψηφοθηρική μάσκα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει, αφού το πρώτο συνθετικό του όρου («κέντρο») είναι πολιτικά ανύπαρκτο: «Κέντρο είναι το μηδέν της πολιτικής. Στη θεωρία είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές.
Στην πραγματικότητα κέντρο σημαίνει δυο πράγματα: ή είναι απλά και καθαρά ένα καμουφλάρισμα (πότε της δεξιάς και πότε της αριστεράς) ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τις αντίστοιχες παρατάξεις τους προκειμένου να συγκυβερνήσουν. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε ‘κεντρισμός’»*.Στην περίπτωση των 58 είναι σαφές, πρόκειται για μασκαριλίκι: μια απεγνωσμένη απόπειρα μεταμφίεσης του διεφθαρμένου και ακρωτηριασμένου σώματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η σοσιαλδημοκρατία ως καμουφλάζ

Κοροϊδεύουν την κοινωνία. Προφανώς γνωρίζουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, προς το τέλος του 20ου αιώνα – αρχές του 21ου, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού. Με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α., να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς. Καταστρέφοντας, όπως κι αυτές, όλα τα δημόσια αγαθά, τις κοινωνικές παροχές, ακόμα και τα υπολείμματα του κράτους-πρόνοιας. Και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας της βαρβαρότητας, σύμφωνα με την οποία ο συνδικαλισμός είναι… λαϊκισμός, οι κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών είναι προνόμια που πρέπει να καταργηθούν, οι δομικές ανισότητες είναι νόμιμες, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι άξιο περιφρόνησης…

Διανοούμενοι – ιδεολογικές μαριονέτες

Αυτήν την απεχθή κουλτούρα, την κουλτούρα του «καζινοκαπιταλισμού», όπως τον ονομάζει ο Αμερικανός διανοητής Χένρι Ζιρού**, εκφράζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο βασικός πυρήνας των «58» της «κεντροαριστεράς»: «ο νεοφιλελευθερισμός (σ. σ: είτε με κεντροδεξιά είτε με κεντροαριστερά ψευδώνυμα) έχει δημιουργήσει έναν στρατό «αντι-δημόσιων» διανοουμένων, ο οποίος λειτουργεί κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της κυρίαρχης εξουσίας. Αυτοί οι διανοούμενοι αγοράζονται και πουλιούνται από τη χρηματοπιστωτική ελίτ και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογικές μαριονέτες που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να καταστρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο, την κριτική σκέψη και όλους εκείνους τους κοινωνικούς θεσμούς που μπορούν να οικοδομήσουν μη εμπορευματικές αξίες και μια δημοκρατική δημόσια σφαίρα. Είναι εχθροί της δημοκρατίας και απαραίτητοι για τη δημιουργία υποκειμενικοτήτων και αξιών που πρεσβεύουν την άποψη ότι υποκείμενο της Ιστορίας είναι μάλλον το Κεφάλαιο παρά οι άνθρωποι και ότι η κατανάλωση αποτελεί τη μοναδική υποχρέωση των πολιτών….»
Mασκαριλίκια! Και μεταφορικά και κυριολεκτικά: 58 συστημικοί… «διανοούμενοι» βάλθηκαν να καμουφλάρουν ένα συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο ΠΑΣΟΚ) με ένα άλλο συστημικό ψευδώνυμο (το ψευδώνυμο «κεντροαριστερά»). Μιλάμε για ένα θλιβερό παιγνίδι ιδεολογικής παραπλάνησης του εκλογικού σώματος με στόχο την ψηφοθηρία, ενόψει των εκλογών…

* «Κέντρο», του Μωρίς Ντιβερζέ, από την Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια, τεύχος Α’.

** Από τη συνέντευξή του Χ. Ζιρού στον Τάσο Τσακίρογλου, «Εφημερίδα των Συντακτών»