30 Οκτωβρίου 2013

Κάτι ψείρες σαν ελέφαντες

 
Η οριστική πολιτική απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες σβήνει κάθε ελπίδα πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης
Σαμαρά - Βενιζέλου 
με τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας 
 
 
Από Δευτέρα, λέει, έρχεται η τρόικα. Έρχεται η τρόικα από Δευτέρα και πρέπει να την συναντήσει ο Σαμαράς. Του το είπε η κ. Μέρκελ να συναντήσει την τρόικα, του Σαμαρά: «Σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, είσαι το καλύτερο παιδί» του είπε, λέει, «αλλά πολιτικά δεν μιλάω μαζί σου, ότι έχεις να πεις, να το πεις με την τρόικα», του είπε. Και του είπε, (τον άφησε να υποθέσει, λέω εγώ) πως δεν τον έχει για πολιτικό, για ενοχλητικό διαπραγματευτή – έναν επαίτη, ένα παράσιτο, τον έχει…

Όμως ο Σαμαράς είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, και η κ. Μέρκελ η Γερμανίδα ομόλογός του είναι, τίποτε παραπάνω σύμφωνα με την πολιτική και τον πολιτισμό τον ευρωπαϊκό δεν είναι και, είναι να απορείς πως γίνεται, ό ομόλογος και ομότιμος της Μέρκελ, ο Αντώνης Σαμαράς, να τρώει και να καταπίνει μια τέτοια προσβολή – έναν πεντάλεπτο, όρθιο, εξευτελισμό. Λες και δεν είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο πρεσβευτής, να πούμε, ενός περήφανου και ένδοξου λαού, μα ένας επαίτης μόνο, ένα παράσιτο. Όπως το περιγράφει ο ποιητής Λοτρεαμόν:

Υπάρχει ένα παράσιτο που οι άνθρωποι τρέφουν με έξοδα δικά τους. Δεν του χρωστάνε τίποτα, μα το φοβούνται. Κι αυτό, που δεν του αρέσει το κρασί, που προτιμά το αίμα, μπορεί, λένε, μ' απόκρυφη δύναμη, μέγα να γίνει, ίδιος ελέφας, κι ως στάχυα τους ανθρώπους να συνθλίψει. Για δέστε σέβας πόσο του κρατούν, πόσο υψηλή είναι η εκτίμηση που του τρέφουν, της Δημιουργίας τα ζώντα όλα. Την κεφαλή για θρόνο του ορίζουν, κι αυτό, μ' αξιοπρέπεια, στις ρίζες των μαλλιών τα νύχια του γαντζώνει...

*****
Έτσι! Ένα παράσιτο με φάτσα ψείρας, που έταζε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι να του προσφέρουν οι Έλληνες το «σχήμα». Και, όταν το εξασφάλισε, μας κάθισε στο σβέρκο κι άρχισε να απομυζά ζωή απ' τη ζωή μας, «κι ως στάχυα, τους ανθρώπους, να συνθλίβει». Καθώς δε ετράφη απ’ το αίμα μας, «μεγάλωσε» και «βάρυνε», και από ψείρα άρχισε να ποζάρει σαν… ελέφας, έτοιμος κιόλας για να πει το ΟΧΙ στην κ. Μέρκελ, την μεγάλη ελεφαντίνα, στις Βρυξέλλες. Μα όταν ήρθε η ώρα για να δείξει μπόι (προχτές, στη σύνοδο των ελεφάντων που είναι, στην πλειοψηφία, ψείρες), από ελέφαντας έγινε πάλι μια ξεφτιλισμένη ψείρα. Που σωπαίνει κι ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της ελεφαντίνας Μέρκελ …

Αυτός είναι ο μύθος, μα η πραγματικότητα του μοιάζει, ειδικά όπως την είδε ο Αλέξης Τσίπρας: ο εξευτελισμός του κ. Σαμαρά από την Γερμανίδα Καγκελάριο στη Σύνοδο Κορυφής δεν αφορά μόνο τον ίδιο και την κυβέρνηση, αφορά τη χώρα, την εξευτελίζει. Η πλήρης απαξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού (που, ενάμισι χρόνο τώρα, γίνεται χαλί να τον πατήσει η κ. Μέρκελ, εισπράττοντας τη μια ταπείνωση μετά την άλλη) δεν είναι κατάντια μόνο για τον κ. Σαμαρά, είναι και ντροπή για τη χώρα…

*****
Όμως έρχεται η τρόικα από Δευτέρα, και ο Σαμαράς οφείλει να την συναντήσει όπως τον διέταξε η Μέρκελ: όχι για να πει το «όχι» ως… ελέφας, μα το «ναι» να πει∙ σαν ψείρα που είναι, νέο αίμα να απομυζήσει από τον αναιμικό, τον πτωχευμένο πλήρως, Έλληνα πολίτη. Με τις άλλες ψείρες, τα παράσιτα των media, πολιτικής τε και δημοσιογραφίας, να του κάνουν πλάτες: κι ούτε λόγος, ούτε μια απορία για την νέα μεταμόρφωση του… ελέφαντα σε ψείρα.

Μόνο κάτι λίγοι και κακοί, πολύ κακοί δημοσιογράφοι, λένε την αλήθεια για τη μεταμόρφωση του ελέφαντα σε ψείρα: Λένε, ας πούμε, πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν μασάνε πια στις απειλές και τους εκβιασμούς των Σαμαρά και Βενιζέλου περί εκλογών, απειλές του τύπου «έρχεται ο Τσίπρας» κλπ., αφού έχουν γνώση ότι οι συγκεκριμένοι «ελέφαντες» δεν είναι παρά ψείρες, που φοβούνται τις εκλογές όπως οι ψείρες το… «Φθειρέξ». Λένε ακόμα πως η Μέρκελ (και οι δανειστές, εν γένει) δεν αρνούνται μόνο την πολιτική διαπραγμάτευση με τους Σαμαρά και Βενιζέλο, μα τους αρνούνται ακόμα και την πολιτική ιδιότητα: καθώς δεσμεύονται, λέει, με φαρδιές – πλατιές υπογραφές, ότι καθήκον τους είναι να φέρουν σε πέρας αυτό που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει ως «το μόνο πολιτικό σχέδιο που υπάρχει», το μνημόνιο, τους θεωρούν ως απλούς πελάτες – δανειολήπτες: ισόβιους αποπληρωτές ενός ισόβιου χρέους.

Τίποτε άλλο, όμως κάτι ακόμα: ως ο κάκιστος των δημοσιογράφων, που είμαι, θέλω να σας πω και κάτι, που το ξέρετε κι εσείς, φαντάζομαι, μα δεν το λέτε: Σαμαράς και Βενιζέλος ως πολιτικοί δεν κάνουν μία, έχουν απολέσει και το ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο που κατείχαν, κι όσο δεν βλέπουν το πολιτικό αδιέξοδό τους, δυο ψείρες σαν ελέφαντες θα είναι. Θα υπονομεύουν κάθε περιθώριο πολιτικής διαπραγμάτευσης της χώρας και η διακυβέρνηση της θα ασκείται όπως τώρα: με μπροστινή την Τρόικα και πίσω της τη Μέρκελ…

Νίκος Τσαγκρής

16 Οκτωβρίου 2013

Το "μανιφέστο" έχει και "νταβατζήδες"


Αν είσαι δημοσιογράφος –ή επιστήμων, ή καλλιτέχνης απ’ αυτούς που αρέσκονται στη δημοσιολογία και τρέφονται, πραγματικά ή μεταφορικά, απ’ αυτήν– και αρχίσεις να συναναστρέφεσαι πολιτικούς και εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, να προσεγγίζεις τα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν αυτοί, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον κυνισμό, και την πολιτική ανευθυνότητα, εν τέλει, του σύγχρονου Έλληνα (και Ευρωπαίου, υποθέτω) επαγγελματία πολιτικού και εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εργολάβος είναι– τότε…

Τότε, το πιθανότερο είναι να χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της Πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και να αρχίσεις να μοιάζεις με τους σύγχρονους Έλληνες (και τους Ευρωπαίους, υποθέτω) επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην επεξεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματος που σε βολεύει. Σενάρια που καταλήγουν στα δελτία των οκτώ ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί. Κι ας είσαι δημοσιογράφος, επιστήμων ή καλλιτέχνης!

***
Ένα τέτοιο σενάριο, γραμμένο και υπογεγραμμένο από 57 άτομα, που έτσι, γενικά και αόριστα, χαρακτηρίζονται (από τους χρήστες του σεναρίου) ως «προσωπικότητες», είδε, προ ημερών, το φώς της δημοσιότητας. Τιτλοφορήθηκε (από τους χρήστες του πάλι) «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», αλλά τίποτε πολιτικά ουσιαστικό, τίποτε κοινωνικά χρήσιμο, τίποτε αισθηματικά αληθινό δεν περιείχε∙ πέραν ενός χαρακτηρισμού που αποκαλύπτει το τυφλό πάθος των σεναριογράφων για τον ΣΥΡΙΖΑ: η πρόσκληση για συνεργασία αφορά όλες εκείνες τις συλλογικές μορφές και τους πολίτες που δεν αναγνωρίζονται στη Δεξιά (σ.σ. η δεξιά χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό) και στην νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά.

Κατά τα λοιπά, το σενάριο που ονομάστηκε «Μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς », σύμφωνα και με τις πολιτικές επιστήμες, δεν υπάρχει: «υπάρχει η Δεξιά και η Αριστερά. Το (σ. σ. εξαιρετικά… ερωτεύσιμο, για τους πολιτικούς) Κέντρο, δεν είναι παρά το μηδέν της πολιτικής. Μια θεωρητική κατασκευή που, στην πράξη, μεταβάλλεται σε καμουφλάζ πότε της Δεξιάς για να πλασάρεται ως «κεντροδεξιά και πότε της Αριστεράς για να πλασάρεται ως κεντροαριστερά*»…
 
***
Ωστόσο, εάν διαβαστεί σημειολογικά (και όχι μόνον), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τότε δικαιούμεθα να «διαβάσουμε» και τα εξής:
- Οι «νταβατζήδες» της πολιτικής και της ενημέρωσης ( με την… καραμανλική διάλεκτο,) έχουν πια τεράστιο πρόβλημα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο που, λόγω της σκιώδους, υπό τον Σαμαρά, παρουσίας του –προκειμένου να την βγάλει καθαρή– χάνει τον έλεγχο ακόμα και του ισχνότερου ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών. Και βέβαια τον έλεγχο του μεσαίου χώρου, τον οποίο - όπως λένε – αφήνει να «λυμαίνεται» ο ΣΥΡΙΖΑ.
- Οι «νταβατζήδες της πολιτικής και της ενημέρωσης» υιοθέτησαν και προέβαλαν με πρωτοφανή «ταρατατζούμ», από τα ιδιόκτητα μέσα τους (βλέπε φωτογραφία), το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», ένα κειμενάκι που, υπό τις συνήθεις δημοσιογραφικές συνθήκες, θα ήταν ένα μονόστηλο. Άντε, ένα διστηλάκι, με φωτογραφία της φίλης μου της Σώτης, που είναι και ευπώλητη…

Εν τέλει, το «μανιφέστο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» διαβάζεται σαν μια τελευταία, απεγνωσμένη (πιασμένη απ’ τα μαλλιά, που λέμε) απόπειρα των «νταβατζήδων» και 57 παρατρεχαμένων τους… «προσωπικοτήτων», να δώσουν «εκσυγχρονιστική» πνοή στο θνήσκον ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή των Σημιτικών ζόμπι. Να συντηρήσουν ένα «κεντροαριστερό» συγκυβερνητικό ανάχωμα στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ…

 * Μικρή πολιτική εγκυκλοπαίδεια, «Εκδόσεις 70»

Νίκος Τσαγκρής

9 Οκτωβρίου 2013

Αντώνιος Σαμαράς, ο Χρυσαυγοκτόνος!..


 
Το αντιναζιστικό θέατρο των Σαμαρά – Νετανιάχου και η «μύηση» του Έλληνα πρωθυπουργού στα νέα στάτους της αμερικανοϊσραηλινής «διπλωματίας»

Διαβάζω το ρεπορτάζ για το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ: «ο κ. Νετανιάχου συνεχάρη τον Έλληνα πρωθυπουργό για τον τρόπο που χειρίστηκε την οικονομική κρίση». Μάλιστα! «Τον συνεχάρη για την οικονομική σφαγή των ελλήνων και για την αξιοθαύμαστη υποταγή του στο σύστημα», σκέφτομαι. Και καθώς συνεχίζω το διάβασμα, στο περιθώριο των λέξεων, βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά να προσφέρει στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου το… σκάλπ του Μιχαλολιάκου ως τεκμήριο της αντιναζιστικής του δράσης∙ κραυγάζοντας, «ποτέ πια ναζισμός!». Ακολούθως, ο Ισραηλινός πρόεδρος, σε ανταπόδοση προφανώς, παροτρύνει τους ισραηλινούς επενδυτές να σπεύσουν να προλάβουν το ελληνικό ξεπούλημα: «ο έξυπνος μάνατζερ πηγαίνει τώρα στην Ελλάδα, αύριο θα πηγαίνουν όλοι», είπε σε άπταιστα νέα εβραϊκά. Πράγμα που σε… άπταιστα νέα ελληνικά σημαίνει, «στη βράση κολλάει το σίδερο∙ όσο είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς: ό,τι πάρετε ένα τάλιρο»… Εντάξει, θέατρο θα μου πείτε ήταν: μια από τις συνήθεις πολιτικές παραστάσεις που δίνουν οι πολιτικοί ηγέτες, on camera, στις συναντήσεις τους. Έτσι, για το θεαθήναι. Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας μια υποσημείωση: το θέατρο, σύμφωνα με τον Αντονέν Αρτώ, μοιάζει με την πανούκλα: όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας∙ με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

*****
Απ’ αυτή την άποψη, καθώς ο Σαμαράς προσέφερε στον Νετανιάχου το αντιναζιστικό Φαμπερζέ του αναφωνώντας «ποτέ πια ναζισμός», αποκάλυπτε ότι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε, εν τέλει, να δώσει την εντολή εκκαθάρισης της Χρυσής Αυγής και των θυλάκων της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ (προς τον Δένδια και τους λοιπούς λειτουργούς της ποινικής τάξεως) σχετιζόταν με τις επικείμενες επισκέψεις του σε ΗΠΑ και Ισραήλ. Ταυτόχρονα εξωτερίκευε «ένα βάθος λανθάνουσας σκληρότητάς με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονταν όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων γύρω του»: του ακροδεξιού συρφετού ατόμων και ομάδων γύρω του, ας πούμε. Που, μέχρι τη νύχτα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα έκαναν παιγνίδι με το ιδιότυπο χρυσαυγίτικο παρακράτος (Χρυσή Αυγή και δεκάδες θύλακοί της στην ΕΛ. ΑΣ. και στην ΕΥΠ, επαναλαμβάνω ) προκειμένου να προβοκάρουν και να αποδομήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Στήνοντας ιστορίες «κατάλυσης της δημοκρατίας» με… δυό άκρα! Μα αλήθεια, ποιάς Δημοκρατίας; Στην πραγματικότητα, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, βιώνουμε – πρώτοι ανάμεσα στους λαούς του κόσμου – την πλήρη απώλεια της Δημοκρατίας. Ακριβώς όπως την περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι: η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων: μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Πράγμα που σημαίνει πως το 1/10 του 1% καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε Πλουτοκρατία, με συνέπεια την συνεχή παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών. Τέλος, φτάνουμε στο σημείο που "οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα".

  *****
Ας δούμε την αλήθεια: στην πραγματικότητα κανένα κόψιμο δεν έχει ο Σαμαράς με τη Χρυσή Αυγή (μόνο να περιμένει βοήθειες απ’ αυτήν έχει, να προσμένει τον επαναπατρισμό της στη μητέρα γη –την Παράταξη που λένε οι ίδιοι) ούτε με τα όμοιά της νεοναζιστικά μορφώματα που ευδοκιμούν, διάσπαρτα, σε όλη την Ευρώπη. Ούτε, βέβαια, ο Νετανιάχου έχει πρόβλημα. Εκείνος, άλλωστε, το έχει τούμπανο, το επαναλαμβάνει, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί: Τη θέση της ναζιστικής Γερμανίας έχει, σήμερα το Ιράν. Υπάρχει μόνο μία διαφορά. Η πρώτη εισήλθε σε μια παγκόσμια σύρραξη και στη συνέχεια επιζήτησε ατομικά όπλα, ενώ το Ιράν πρώτα ζητά ατομικά όπλα και όταν τα αποκτήσει, θα ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο*… Εντάξει κ. Πρόεδρε, καταλάβαμε: «Όχι άλλο πετρέλαιο!», όπως σαρκάζει ο νεοέλλην. Τουτέστιν, ήταν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι για τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ένα, ακόμα, τεστ μύησης στις αμερικανοησραηλινές μεθόδους εκπροσώπησης των «οικονομικών συμφερόντων». Του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας που καθορίζει την πολιτική και καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Και να μετατρέπει τη Δημοκρατία σε Πλουτοκρατία.

*Από δήλωσή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (8 Μαρτίου του 2007 στο CNN) την οποία με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει.

Νίκος Τσαγκρής

2 Οκτωβρίου 2013

Ο Φαήλος «έδωσε» τον Σαμαρά!

 

 
  «Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν». Ως προς τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων», προφανώς...

Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε αποτυχημένος πολιτικός∙ η μόνη επιτυχία του ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το 1993. Ύστερα έφτιαξε την Πολιτική Άνοιξη και απέτυχε παταγωδώς, οδηγώντας εαυτόν στην πολιτική έρημο, όπως έλεγε∙ θεωρώντας, προφανώς, ως ερημικό το πολιτικό τοπίο, χωρίς το απαύγασμα της παρουσίας του. «Ο Σαμαράς δεν άντεχε την αποτυχία», μου εξηγεί ένας φίλος του από τα πέτρινα χρόνια: καθώς η αποτυχία έφτανε τη δυστυχία του στα άκρα, ριχνόταν ερμητικά στην ταπεινοφροσύνη για να το σκάσει απ' την ταπείνωση. Και, όπως ο μικρός Ζαν Πωλ, στις «Λέξεις» του Σαρτρ, αφαιρούσε απ' τον εαυτό του τα μέσα πού διέθετε για ν’ αρέσει, για να ξεχάσει πώς τα είχε και πώς είχε κάνει κακή χρήση∙ ο καθρέφτης του τον βοηθούσε πολύ. Στηνόταν ώρες μπροστά του μορφάζοντας μέχρι να πεισθεί πως ήταν ένα τέρας. Αν το κατάφερνε, οι πικρόξυνες τύψεις του μεταλλάσσονταν σε οίκτο. Πάνω απ' όλα, όμως, καθώς η αποτυχία του είχε αποκαλύψει τη δουλικότητα του, πάσχιζε να γίνει φρικιαστικός για να την καταστήσει αδύνατη, για ν' αρνηθεί τούς ανθρώπους και να τον αρνηθούν κι αυτοί…
 
***
 
Μέχρι που το 2004, καταρρακωμένος και μεταμελημένος, επιστρέφει στην Νέα Δημοκρατία, για να βρεθεί, (μετά από τρίχρονη τιμωρητική εξορία στις Βρυξέλες και άλλα… βασανιστήρια) στην ηγεσία της, ως αποτυχημένος πρόεδρος: μετά βίας εξασφάλισε την ανοχή του 50% των μελών της Παράταξης, όπως τη λένε. Μέχρι που στις περσινές εκλογές σημείωσε μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της καριέρας του, μεταλλάσσοντας το ιστορικά πλειοψηφικό κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια μειοψηφία της τάξεως του 29,66%. Παρ’ όλα αυτά, με το βενιζελικό μπόνους των 50 εδρών και αυτό των εγχωρίων και ευρωπαίων ολιγαρχών, κατέστη… πρωθυπουργός. Έκτοτε βιώνουμε μια αλληλουχία καταστροφικών για την Ελλάδα και τους Έλληνες κυβερνητικών αποτυχιών, τις οποίες ο Έλληνας πρωθυπουργός, περιφερόμενος ως επαίτης και δούλος των ολιγαρχών του κόσμου, αποκαλεί success story. Και οι οποίες μας καθιστούν ταπεινωμένους πολίτες μιας κολασμένης χώρας, μιας κοινωνικής και εργασιακής ερήμου, όπου αθλούνται οι ασφαλίτες και οι χρυσαυγίτες νεοναζί. Που συγκροτούν ένα ιδιότυπο εγκληματικό παρακράτος με τη συμβολή των ακροδεξιών – εθνικιστών – φιλοχρυσαυγιτών συμβούλων και παρασυμβούλων του Σαμαρά. Οι οποίοι, μεταξύ άλλων, στην ύπαρξη και την δράση της Χρυσής Αυγής ποντάρουν, ακόμα και σήμερα, την ύπαρξη και την… δράση της ανιστόρητης θεωρίας τους, της θεωρίας των δύο άκρων.
 
***
 
    Έτσι νομίζαμε. Έτσι νόμιζαν ή υποδύονταν ότι νόμιζαν κάποιοι, εν πάση περιπτώσει. Ότι ο Σαμαράς, ειδικά στην περίπτωση του τεχνάσματος των «δύο άκρων», έπεσε θύμα των εθνικιστών συμβούλων του. Μέχρι που βγήκε ο φίλος του ο Φαήλος και τον «έδωσε»: “Μη νομίζετε ότι ο Σαμαράς είναι κανένα παιδάκι, κανένα άβουλο επικοινωνιακό προϊόν που τον άγουν και τον φέρουν οι 'σύμβουλοί' του. Ο πιο σαμαρικός από όλους είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Ακόμη και ο Χρύσανθος (σ.σ. Λαζαρίδης) τρέχει να τον προλάβει. Εκείνος εμπνέει και επηρεάζει εμάς κι όχι εμείς αυτόν”… Εντάξει κύριε… σύμβουλε. Εμείς εδώ, το «σκυλολόϊ του ΣΥΡΙΖΑ», το πήραμε το μήνυμα. Και ευχαρίστως το μεταφράζουμε: Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης, δεν είναι μόνο ο γραφικός συνεργάτης του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης. Ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης είναι και ο σύμβουλός του, και εκ δεξιών του καθήμενος, Χρύσανθος Λαζαρίδης, που είναι και βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. Ακροδεξιάς σύνθεσης είναι και το επικοινωνιακό σύστημα Σαμαρά, το επονομαζόμενο και «μονταζιέρα» (επειδή κόβει και ράβει δηλώσεις και χαλκεύει μικρογκεμπελικής έμπνευσης προπαγανδιστικό υλικό κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, συμβάλλοντας στην συγγραφή του ανεκδότου «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»). Αυτό που απομένει να αποκρυπτογραφήσουμε είναι η πραγματική πολιτική ταυτότητα του Αντώνη Σαμαρά. Αν είναι, δηλαδή, και ο ίδιος ακροδεξιός και εθνικιστής και φιλοχρυσαυγίτης. Κι αν είναι εκείνος που εμπνέει τον εθνικισμό, τον φιλοχρυσαυγιτισμό και τη «θεωρία των άκρων» στους συμβούλους του, όπως εν τη βλακεία σου τον καρφώνεις. Όμως όχι, αυτή η «αποκρυπτογράφιση» δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι μια δουλειά που οφείλουν να την κάνουν τα στελέχη και τα μέλη της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς παράταξης που ο ιδρυτής της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ονόμασε Νέα Δημοκρατία. Και όχι «Πολιτική Άνοιξη» ή «Δίκτυο 21».