Το «μέτωπο» είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ

 

Στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπία

Όλο και πιο συχνά, οι πολιτικοί αναλυτές αναφέρονται στην ωρίμανση της αναγκαιότητας για μια «συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου», για ένα «μέτωπο αντίδρασης στην τυραννία της συμμαχίας του Βορρά», την Γερμανική, δηλαδή, τυραννία.
Προ ημερών μπήκε στο χορό και ο Αμερικανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι, προτείνοντας «συνασπισμό και συμπόρευση των χωρών της νότιας Ευρώπης, εντός του ευρώ, για να αντιδράσουν απέναντι στην Γερμανία».
Πράγματι, η αναγκαιότητα του συνασπισμού των χωρών της Νότιας Ευρώπης γίνεται πιο πιεστική ιδιαίτερα μετά την ισοπεδωτική επέμβαση του Γερμανικού άξονα στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Επέμβαση τόσο… επιτυχημένη που κωδικοποιείται από τις Βρυξέλλες ως «επέμβαση – μοντέλο» για κάθε τράπεζα της Νότιας ευρωζώνης που, σε πείσμα της Deutsche bank, εμμένει στην παρωχημένη αρχή της τραπεζικής πίστης…

Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό

Εμπρός, λοιπόν, για ένα μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην τυραννία του Γερμανικού άξονα! Αλλά τι είδους «μέτωπο», σε ποιο επίπεδο, με ποιο στόχο; Πόσο εφικτή είναι η συγκρότηση μιας «αντισυστημικής», ας την πούμε, συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου; "Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: To ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια». Μια θρησκεία, μια ιδεολογία…
Υπ’ αυτό το πρίσμα, αν αποπειραθούμε να προβάλλουμε το «φανταστικό» των κ. κ. Σαμαρά, Ραχόϊ, Μόντι, Κοέλιο, και Αναστασιάδη – αυτό δηλαδή που «οι συνειδήσεις τους προβάλλουν σ’ ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον» – θα προκύψει αυτό που εφαρμόζουν ήδη στο κυβερνητικό τους παρόν: η θρησκεία των αγορών, ο προτεσταντικός νεοφιλελευθερισμός τύπου Μέρκελ και Σόϊμπλε…

Υπηρετούν στο… γερμανικό μέτωπο

Θέλω να πω ότι, την ώρα που οι αναλυτές συνιστούν, ως ώριμη ανάγκη, την συγκρότηση ενός μετώπου των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου προκειμένου να αντισταθούν από κοινού στον γερμανικό ηγεμονισμό», παραβλέπουν (φαντάζομαι όχι σκόπιμα) το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί ηγέτες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (όπως και το σύνολο των κυβερνητικών ηγετών των υπολοίπων χωρών – μελών της ευρωζώνης) είναι ήδη μέλη ενός άλλου μετώπου, του «γερμανικού μετώπου». Και το υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο: «πάση θυσία», που λέει κι ο Σαμαράς.
Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων για τη συγκρότηση μιας «αντισυστημικής συμμαχίας στο επίπεδο των κυβερνήσεων των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, δύσκολα ανατρέπεται. Αφού, ακόμα και σε περίπτωση εκλογικού ατυχήματος είναι stand-by τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Για να υπηρετήσουν με τη σειρά τους το γερμανικό μέτωπο: η ιδεολογική αποδόμηση της κυβερνητικής πολιτικής, η διαφθορά των πολιτικών, η διαπλοκή πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων είναι κοινός τόπος στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στις χώρες της ευρωζώνης, εν γένει. Με αποτέλεσμα, ο έλεγχος των ολιγαρχών της οικονομίας επί της πολιτικής (με εμπροσθοφυλακή το «γερμανικό μέτωπο») να είναι εύκολος και απόλυτος. Ή σχεδόν απόλυτος: μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα. Λόγω ΣΥΡΙΖΑ!

Μέτωπο σε πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο

Στην Ελλάδα η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός αντισυστημικού μετώπου των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, στο κοινωνικό, όμως, επίπεδο, άρχισε να προβάλλεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) στην περίοδο του κινήματος των «αγανακτισμένων». Που ξεκίνησε από τις καθιστικές διαμαρτυρίες στις ισπανικές πλατείες και μέσω του διαδικτύου «μεταδόθηκε» στην Ελλάδα, όπου πήρε και μια διάσταση μαζικής «αντιμνημονιακής» εξέγερσης. Και, ως ένα βαθμό, επέδρασε στις πολιτικές εξελίξεις των καιρών μας: την πτώση των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου, την ανατροπή του δικομματισμού, την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων με την «εξαφάνιση» του εναλλακτικού συστημικού κόμματος (ΠΑΣΟΚ), την αποδυνάμωση του βασικού συστημικού κόμματος (Ν. Δ.) και την ανάδειξη νέων «αντιμνημονιακών» - «αντισυστημικών» δυνάμεων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο και… καλύτερο.
Εν κατακλείδι, στις σημερινές συνθήκες πολιτικής διεύθυνσης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου η συγκρότηση ενός «αντισυστημικού» μετώπου σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ουτοπική. Από την άλλη μόνο απ’ την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεκινήσει η συγκρότηση του «αντισυστημικού» μετώπου : ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό «αντισυστημικό» κυβερνητικό (εν δυνάμει) κόμμα στην ευρωζώνη. Και εξ αυτού έχει το φυσικό πλεονέκτημα του leader για τη συγκρότησης του μετώπου. Στο πολιτικό – κοινωνικό επίπεδο, μαζί με όλα τα «αντισυστημικά» - «αντιμνημονιακά» κόμματα, μορφώματα και κινήματα που δημιουργήθηκαν από τις κοινωνικές αναταράξεις στις χώρες του Νότου: για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετωπικού κινήματος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα αμφισβητήσει και θα ανατρέψει τη νεοφιλελεύθερη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη…

Νίκος Τσαγκρής