Τα σημεία της κρίσης όπως σχηματίζονται στα πρόσωπα και τα πράγματα της καθημερινότητάς μας
Τελευταία, όλο και πιο συχνά, σημειώνω τις αλλαγές που εντοπίζω στις καθημερινές περιηγήσεις μου στον τόπο κατοικίας μου, το Παγκράτι. Είναι, αυτή, μια νέα συνήθεια, άσχετη με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα που εκφράζει, υποθέτω, το αφυπνισμένο ενδιαφέρον μου για τον αλλαγμένο, αιφνιδίως, ζωτικό μου χώρο. Τα πρόσωπα και τα πράγματα που τον ζωντανεύουν και τον κοσμούν. Τις συμπεριφορές των ανθρώπων, την αισθητική των πραγμάτων…
Ονομάζω τις εν λόγω σημειώσεις «ημερολόγιο συμπτωμάτων», υπό την έννοια ότι συνιστούν μια ανθολογία σημείων της κρίσης, που αντιγράφω από τα πρόσωπα και τα πράγματα της καθημερινότητάς μου: Τρίτη, 21/2/012. Σήμερα, στο καφενείο του Φλόκα, οι μεσημβρινοί θαμώνες ήσαν απελπιστικά αραιότεροι από χθες, μόλις έξι τραπέζια πιασμένα. Και αυτό είναι το λιγότερο. Στη θέση της χάβρας που επικρατούσε παλαιότερα, άκουγες μόνο ψιθύρους. Χαμόγελα ελάχιστα. Πρόσωπα σκοτεινά, στα όρια της κατάθλιψης…
Άλλο: Πέμπτη, 23/2/012. Φτάνω στο κέντρο και παρκάρω άνετα, σ’ ένα χώρο που άλλοτε δεν μπορούσες να παρκάρεις ποδήλατο. Ύστερα βλέπω με κατάπληξη άλλες πέντε άδειες θέσεις πάρκινγκ ένα γύρω. «Να που η κρίση απέδωσε κάτι θετικό», σκέφτομαι. «Δεν φτάνουν πια τα λεφτά για να κινούνται με αυτοκίνητα»! Μετά το ξανασκέφτομαι: «Μα, αλήθεια, είναι θετικό κάτι τέτοιο;»…
Θετικό, ωστόσο, βρίσκω το σημείο πολιτικής γνώσης – απόγνωσης των θυμάτων της κρίσης, όπως εμφαίνεται στην ατάκα του «στασιαστή πελάτη», στη σημείωση που ακολουθεί: Παρασκευή, 24/2/012. Περιμένω τη σειρά μου, στην τράπεζα, όταν δυο κύριοι με ντοσιέ στα χέρια πλησιάζουν στο γραφείο τραπεζικού στελέχους. «Είστε μαζί;», ρωτάει το στέλεχος. Όχι, δεν είναι μαζί, όμως το θέμα τους είναι… συναφές: «Αδυναμία πληρωμών!», δηλώνουν δυνατά και καθαρά. Ακολουθούν κραυγές και ψίθυροι επιδοκιμασίας από ένα ακροατήριο υπερηλίκων που περιμένουν να εισπράξουν την πετσοκομμένη σύνταξη τους. Και σαν αρχαίος χορός κινούνται, σχηματίζοντας έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον τραπεζικό που εξανίσταται:
-Μα τι θέλετε, κύριοι; Να διαγράψουμε έτσι απλά τα χρέη σας;
-Κάθε άλλο, αποκρίνεται υπό την κάλυψη του χορού των συνταξιούχων ο… στασιαστής πελάτης: «Αυτό που ζητώ από σας είναι να δείτε τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις. Εκπρόσωπος του καπιταλιστικού συστήματος δεν είστε; Ε, πείτε λοιπόν στους ανώτερους σας ότι στο πρόσωπό μου έκαναν μια λάθος επένδυση!»…
(Χρονογράφημα του Νίκου Τσαγκρή δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου