Είδα τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο. Τους είδα να πέφτουν στην παγίδα των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των Ελλήνων που συγκεντρώθηκαν έξω απ'τη Βουλή για να πουν το ΌΧΙ στην προδοσία της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, να αντισταθούν στο ξεπούλημα της πατρίδας.
Ο Μίκης κι ο Μανώλης. Έλληνες ωραίοι, όρθιοι, αξιοπρεπείς. Βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του μπλοκ των διαδηλωτών καθώς δέχτηκαν έκπληκτοι, σχεδόν με ένα χαμόγελο ντροπής, μια ριπή χημικών στα πρόσωπα. Αντιμετώπισαν με ολύμπια ψυχραιμία τη βαναυσότητα των αστυνομικών που τους ψέκαζαν με μίσος, λες και οι δυο κολοσσοί του σύγχρονου ελληνισμού ήσαν κάποια ενοχλητικά έντομα. Είδα από τη μια τη βαρβαρότητα, τον πρωτογονισμό. Κι από την άλλη τον πολιτισμό, την κουλτούρα. Από τη μια το κακό, από την άλλη το καλό. Άραγε γνώριζαν εκείνοι οι αστυνομικοί ποιοι ήσαν οι "δυο γέροντες" που ψέκαζαν με χημικά; Αναρωτήθηκα …
Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους: «υπάρχει περίσσεια κακού στον κόσμο, και μία από τις όψεις της είναι το Κράτος», λέει ο Ευγένιος Ιονέσκο σε ένα σημείωμα για την κουλτούρα και την πολιτική: «…το Κράτος έχει γίνει παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»…
Για τους φανατικούς και τους αδαείς, διευκρινίζω ότι ο Ιονέσκο δεν αναφέρεται στο φιλελεύθερο ή στο σοσιαλιστικό ή στο κομμουνιστικό κράτος, αλλά στο Κράτος˙ σε μια περίοδο που αμφισβητούσε τον μαρξισμό και δήλωνε ότι, μεταξύ των δυο κακών που ονομάζονται καπιταλισμός και κομμουνισμός, προτιμά το πρώτο, ως το λιγότερο κακό. Και πράγματι, καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό, το Κράτος, η κρατική εξουσία, η συγκέντρωση εξουσίας σε ένα υπερτροφικό Κράτος, μπορεί να είναι μια φοβερή μορφή του κακού, να οδηγήσει στον θάνατο: Στο τέλος του ανθρωπισμού, στο τέλος του πολιτισμού, στο τέλος της κουλτούρας…
Λοιπόν, το Κράτος «ή είναι κάτι νεκρό ή εμπεριέχει τον θάνατο». Και η αστυνομία, που υποτίθεται πως είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κακού, στην υπηρεσία του κράτους. Ένας μηχανισμός πού, όπως στο κατά Ιονέσκο Κράτος, «εφαρμόζεται στους ζωντανούς, αλλά με τέτοια δύναμη, ώστε καταλήγει στην ισοπέδωση, στην οπισθοδρόμηση, στον θάνατο»: Λοιπόν, όταν είδα τον Μίκη και τον Μανώλη να πέφτουν στην παγίδα των ΜΑΤ στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των Ελλήνων που συγκεντρώθηκαν έξω απ'τη Βουλή για να πουν ΌΧΙ στην προδοσία των πολιτικών, να αντισταθούν στο ξεπούλημα της πατρίδας τους, είδα απ’ τη μια το καλό κι απ’ την άλλη το κακό˙ την ισοπέδωση, την οπισθοδρόμηση, τον θάνατο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου