Μες στον διάχυτο πρωινό εκνευρισμό της πόλης (μέγα μέρος του οποίου εκδηλώνεται για μια χούφτα... παρκάρισμα ή για δυο δάχτυλα προτεραιότητα...), η δροσιά της λαϊκής αγοράς. Ορεξη να 'χεις ν' ακούς και μυαλό ν' απομνημονεύεις κουβέντες, που πηγάζουν απ' αυτά τα αδιάκοπα «εκτροφεία» και «αναψυκτήρια» της γλώσσας μας, που μπορεί να μας ρίχνουν στις τιμές, όμως μας μαθαίνουν γράμματα ζωντανά και μας δείχνουν (αυτό δυστυχώς δεν μαθαίνεται...) τι θα πει πλάκα, καλαμπούρι, αλλά και πιο εκλεπτυσμένο σκώμμα: χιούμορ...Ο μανάβης, νεαρός, ευδιάθετος, σπιρτόζος, διαλαλεί τη φτήνια -υπαρκτή είτε υποτιθέμενη...- του προϊόντος που πουλάει: «Μέτρον άριστον!» Ο πελάτης, σεβάσμιος, περιποιημένος, περιωπής φιλολογικής, χαμηλόφωνα: «Οχι "παν μέτρον"...» Ο μανάβης, πάντα ευδιάθετος, αλλά με προσποιητή ευθιξία -δικαίως, εδώ που τα λέμε- τονίζοντας τις λέξεις: «Είπα εγώ "παν";» Η ευθυμία μου απογειώθηκε. Πού να φανταστείς ότι συνηθέστατο σφάλμα κατά τη νεοελληνική απόδοση του -δημοφιλέστερου ίσως- αρχαίου γνωμικού, που το κάνουμε οι περισσότεροι, δεν το κάνει νεαρός μανάβης λαϊκής αγοράς, του οποίου -έχω παρατηρήσει- αιχμηροί υπαινιγμοί για αρχάριες, δεν φαίνεται να... παρενοχλούν... διατηρητέες της μεσαίας -ηλικιακής- τάξεως...
Φαίνεται ότι στις αγορές κάτι ανθρώπινο, κάτι ζεστό και οικείο σαλεύει ακόμα· δεν το 'χει πάρει κι αυτό -όπως τόσα άλλα- ο διάολος. Υπάρχει μαγιά στην ανθρώπινη επαφή, όταν δεν την παγιδεύουν η πονηριά, η απάτη και η ύπουλη... συμπάθεια. Τώρα, αν τα ψωμιά βγαίνουν -και βγαίνουν συχνά- μπατάλικα, είναι γιατί, σιγά σιγά, πέσαμε από το μέτρον στο... μέτριον άριστον, επειδή, με τον καιρό, σηκώσανε κεφάλι και μας διαφεντεύουν οι (επίχρυσες) μετριότητες...
Πέτρος Μανταίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου