Ένα ήθελα να ξέρω: η στάχτη που βγάζουνε από τις κάλπες πού προσμετράται; Στα λευκά ή στα άκυρα; Έτσι κι αλλιώς γκρίζα ψηφοδέλτια δεν υπάρχουν. Πού, λοιπόν, προσμετράται η στάχτη των καμένων σωμάτων και των καμένων ψυχών; Είναι ψήφος άραγε της διαμαρτυρίας που ωφελεί τα μικρά κόμματα; Ή μήπως είναι ψήφος της ανάγκης (προς το πρώτο κόμμα) και ώριμο τέκνο της οργής (προς το δεύτερο κόμμα). Πού να ξέρεις...Η στάχτη είναι στάχτη και μόνο στάχτη. Οι κάλπες καπνίζουν ακόμα από τα αποκαϊδια των ψηφοδελτίων κι όμως ό,τι ήταν να αποφασιστεί αποφασίστηκε από την ιερή αγελάδα της πλειοψηφίας, προσκυνήθηκε αρκούντως και αρμοδίως και τα πράγματα πήραν και πάλι τον δρόμο τους βαθμηδόν. Κι εμένα εσχάτως μου αρέσει πολύ αυτό το βαθμηδόν. Κολλάει παντού γιατί δείχνει ότι τα πάντα είναι πολιτική βαθμηδόν και η πολιτική είναι η εξαίσια εκείνη τέχνη του εφικτού, όπου το εφικτό εκλαμβάνεται ως βαθμιαία καταβαράθρωση κάθε πράγματος που υπερβαίνει το ύψος μας με τέτοιο τρόπο ώστε το ύψος μας να καταστεί μέτρον και βάσει αυτού να καθοριστεί το είναι ανέφικτο. Μάλιστα.
Το καταλάβατε; Αν όχι, δεν πειράζει. Θα το καταλάβετε βαθμηδόν, καθώς το ίδιο βαθμηδόν η στάχτη θα παρασέρνεται από τον ελαφρύ φθινοπωρινό άνεμο των υπουργικών συμβουλίων και ενώ ο νέος υπουργός Πολιτισμού (τυχαίο, αν και όχι εντελώς, το υπόδειγμα ανδρός) Μιχάλης Λιάπης θα σκουπίζει διακριτικά ένα ξαφνικό δάκρυ ενθυμούμενος τη στάχτη της Αρχαίας Ολυμπίας, την οποία ο προκάτοχός του είχε θεωρήσει πταίσμα. Αυτό είναι το εφικτό. Αυτή είναι η στάχτη της κάλπης: να χαμηλώνεις το έγκλημα στο ύψος του εαυτού σου, να το δένεις με μιαν ωραία γραβάτα, ώστε να γίνεται τόσο πραγματικό, τόσο εφικτό που πια δεν είναι έγκλημα…
Κώστας Καναβούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου