«H δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας», σημειώνει ένας σπουδαίος Γάλλος στοχαστής.
Θυμήθηκα αυτό το απόφθεγμα την ώρα που βγήκαν στον τηλεοπτικό «αέρα» τα πρώτα exit polls. Ίσως ήταν τα πρώτα αποτελέσματα που θεμελίωσαν την προγενέστερη αίσθησή μου ότι αυτές οι εκλογές δεν ήταν παρά μια απάτη της εξουσίας. Μια ταχυδακτυλουργία, που έγινε για να αποδώσει παράταση ζωής στην καραμανλική κυβερνητική γραφειοκρατία. Και απέδωσε. Τα υπόλοιπα, το… «σοκ στο ΠΑΣΟΚ», η «άνοδος της αριστεράς» και το «πέμπτο κόμμα» ήσαν τα απόπαιδα του… δημοκρατικού εκλογικού συστήματος: στάχτη στα μάτια της Δημοκρατίας…
«Σοκ στο ΠΑΣΟΚ»; Αστεία πράγματα. Όλοι γνώριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει με δυο-τρεις μονάδες και, το «σοκ στο ΠΑΣΟΚ» είναι αδύνατον να επήλθε επειδή οι μονάδες της ήττας έγιναν τέσσερις. Επομένως, εδώ είχαμε μιαν απάτη της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ. Της ηγεσίας του, δηλαδή, που, ενώ γνώριζε ότι θα χάσει, έπαθε… σοκ όταν έχασε: το σοκ της ήττας είναι ό,τι πρέπει για να γεννήσει ήρωες και σωτήρες!
Και να που πρώτος ο Ευάγγελος ξεπέρασε(!) το σοκ. Και προέταξε τα στήθη αυτοπροσδιοριζόμενος ως ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου να σώσει(!) την παράταξη.
Και ο Κώστας Σημίτης. Αυτός προσφέρθηκε αμέσως να εγγυηθεί τις διαδικασίες. Ποιοί υπονομεύουν τις διαδικασίες, σύντροφε; Όλοι γνωρίζουμε ότι ήσουν ο υπέρτερος υπονομευτής των διαδικασιών στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Τότε που, εν είδει βυζαντινού αυτοκράτορα, έδωσες στον Γιώργο το στέμμα της προεδρίας του κινήματος.
Ύστερα, βγήκε ο πρόεδρος Γιώργος, ο χαμένος. Και μίλησε για εξωθεσμικά κέντρα που προσπαθούν να χειραγωγήσουν το ΠΑΣΟΚ. Και μας κούφανε: καλά, σοβαρά δεν γνωρίζεις, πρόεδρε, ότι δουλειά κάθε… καλού κέντρου, εξωθεσμικού ή… εσωθεσμικού, είναι η προσπάθεια χειραγώγησης του ΠΑΣΟΚ; Και της Νέας Δημοκρατίας, βέβαια. Και κάθε… αξιοπρεπούς πολιτικού κόμματος.
Ε, λοιπόν, εμείς το γνωρίζουμε. Και γνωρίζουμε ότι η ομπρέλα για την αποτροπή όποιας χειραγώγησης των κομμάτων (από εξωθεσμικά κέντρα και αυτόκλητους σωτήρες και πονηρούς εγγυητές των διαδικασιών) είναι όχι η «καταστατική λειτουργία του κόμματος», όπως με ξύλινη γλώσσα ρητορεύουν οι… «νομοταγείς» πονηροί πολιτευτές, αλλά η ουσιαστική δημοκρατική των κομμάτων.
Γιατί η εσωκομματική δημοκρατία δεν δημιουργείται από γραπτά κείμενα. Αν προτού μπει στα καταστατικά δεν είναι ήδη μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των μελών, των στελεχών και, κυρίως, της ηγεσίας ενός κόμματος, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της ηγεσίας του συγκεκριμένου κόμματος.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου