Οι πολιτικοί συζητούν για τις εκλογές. Πάντα οι πολιτικοί συζητούν για τις εκλογές. Περισσότερο εκείνοι που μένουν εκτός κυβερνητικής εξουσίας. Επειδή θεωρούν ότι αξίζουν περισσότερο από τους άλλους να είναι εντός της κυβερνητικής εξουσίας. Όλοι οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων θεωρούν ότι αξίζουν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους».Έτσι, οι «άλλοι» είναι πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Ακριβώς όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, να πούμε.
Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες να δείχνουν θυμωμένοι και επικριτικοί. Συζητούν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν αλλά για να ξαναμπούν στη βουλή. Επειδή, λέει, είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή. Απλά, να είναι παρόντες.
Αυτό είναι ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίνουμε μόνο εμείς οι αριστεροί, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι πολίτες. Έτσι φαίνεται. Αφού, κάθε φορά τους ψηφίζουμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν. Τους άλλους.
Οι απλοί πολίτες είναι κουρασμένοι απ’ την πολιτική και τους πολιτικούς. Αδιαφορούν για τις εκλογές. Το μόνο που μπορεί να τους στρατεύσει είναι τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, η τηλεόραση και το σόπινγκ. Και οι εκλογές. Για να ψηφίσουν το κυβερνητικό κόμμα που συντηρεί τα μικρά τους προνόμια.
Τελευταία, οι πολιτικοί θέλουν να εκλεγούν μόνο για να εξασφαλίσουν το... μεροκάματο. Και τη φήμη του πολιτικού, που είναι η κακοφημία της πολιτικής. Έτσι, σαν τους «βάρβαρους καλλιτέχνες» του Φερνάντο Πεσσόα, εισβάλλουν στην πολιτική απ’ έξω: Ανήκουν σ’ αυτήν μόνο και μόνο επειδή η πόρτα του σπιτιού τους έχει αριθμό και κουδούνι που γράφει «Βουλευτής». Χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πώς φτιάχτηκαν οι δρόμοι και γιατί στην πόρτα του σπιτιού τους υπάρχει διαφορετικός αριθμός από το σπίτι του γείτονα. Διασχίζουν την πολιτική διαγωνίως. Μπαίνουν από το παράθυρο, όχι από την κανονική είσοδο, και βγαίνουν από ένα άλλο παράθυρο. Θεωρούν την πράξη τους σπουδαία μόνο και μόνο επειδή, σαν άνεμος, παρασύρουν στο πέρασμά τους αντικείμενα, «πορτραίτα πολιτικών ηγετών, έντυπες διακηρύξεις και ιδεολογικά μανιφέστα», αντικείμενα της πολιτικής, και τα σκορπάνε στο πάτωμα…
Ναι, οι πολιτικοί τρελαίνονται για εκλογές. Ιδιαίτερα εκείνοι που μένουν εκτός κυβερνητικής εξουσίας. Επειδή θεωρούν ότι αξίζουν δια να κυβερνούν περισσότερο απ’ τους «άλλους». Άλλοι μπαίνουν απ’ το παράθυρο. Να εκλεγούν για να εξασφαλίσουν τη φήμη του πολιτικού. Που είναι η κακοφημία της πολιτικής.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου