Είναι μουγκό τούτο το καλοκαίρι

Ελλάδα δεν φεύγεις. Είσαι το όνομα, το έψιλον και το λάμδα, το δέλτα και το άλφα, η παίδευση και η γραφή.

Κατακαημένη μου πατρίδα και τούτο το κακό που σε βρήκε θα το ξεπεράσεις. Για σένα ένα τσουρούφλισμα είναι, θα έρθει η στιγμή ύστερα από χρόνια που δεν θα ζούμε εμείς, ούτε τα εγγόνια μας, να τα αναγεννήσεις και να τα ομορφαίνεις όλα. Και θα ξαναμιλήσουν οι βράχοι και τα χώματα θα βγάλουν χρώματα κι αρώματα και εκεί που ο ήλιος, η θάλασσα, η πέτρα και ο μακρινός ορίζοντας θα στέκουν, η μνήμη και τα ονόματα θα συνδέσουν την ιστορία και ο πολιτισμός θα ξαναπαραχθεί μέσα από την ομορφιά σου. Αλλά για να συμβεί αυτό τα παιδιά σου θα πρέπει να σε γνωρίσουν αληθινά και να σ' αγαπήσουν.

Δεν σ' αντέχω Ελλάδα, σ' αρμέγει η οικουμένη και σε περιφρονεί. Φαίνεσαι μια ξένη, γελάδα που περιμένει τη σφαγή. Αιμορραγείς συνεχώς, πέφτεις και σηκώνεσαι σαν τον σακάτη κι όρθια θέλεις να σταθείς, αλλά δεν σε αφήνουν όλοι αυτοί που θέλουν να σε μαδήσουν και να σε ξεπουλήσουν. Είναι χειρότεροι και πιο επικίνδυνοι από τους εχθρούς που επιβουλεύονται ακόμα και τη γεωγραφία σου, όχι μονάχα την ιστορία σου. Οι εμπρηστές του σώματός σου γεννιούνται από όλους αυτούς που σε απαξιώνουν και αλλοιώνουν την ιστορία σου, που δεν ταιριάζει και δεν βολεύει τους κάθε είδους νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές που έχουν στραμμένα τα μάτια τους στο χρηματιστήριο αξιών και νιώθουν παγκοσμιοποιημένοι.

Όσο κι αν το προσπαθήσουν, δεν θα μπορέσουν να σε κάψουν και να σε λυγίσουν εχθροί και φίλοι. Περισσότερο κινδυνεύεις από τα παιδιά σου, γι αυτό χρειάζεται η παίδευση και η πολιτική. Ακυβέρνητο καράβι είσαι που ταξιδεύει στα πέρατα και δεν χάνεται, γιατί υπάρχει έρμα και σε φοβούνται τα κύματα. Προχώρα Ελλάδα, είναι για γέλια και για κλάματα όλοι αυτοί που σ' έχουν αρνηθεί.

Τραγούδα και χόρεψε, πόνεσε και πες το, όποιος πονάει ζει κι αφήνει στους άλλους την ντροπή. Ελλάδα πονάω. Δεν σε αναγνωρίζω, πριν από σένα λες να είχα γεννηθεί; Γελάω Ελλάδα, γελάω, μ όλους αυτούς που σ' έχουν αρνηθεί. Είσαι μια τρυφεράδα, πηγή δοξαστική. Πηγή που αναβλύζει στους βράχους την πυράδα, δακρύζει ναι, του βράχου η σχισμάδα κυκλάμινο που ανθεί.

Είναι μουγκό το καλοκαίρι, δεν ακούγονται κελαϊδισμοί, αν δεν σοκαριστούμε και τώρα και δεν αφυπνιστούμε, εμείς θα την πληρώσουμε, η πατρίδα μας θα προχωρήσει και θα επιζήσει μαζί μ αυτούς που καθημερινά θα την αγαπούν και θα την υπερασπίζονται. Δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, ούτε οικόπεδο για αντιπαροχή.

Δημήτρης Παπαχρήστος