Οι αριστεροί σπάνια υπήρξαν φρόνιμοι. Και όταν υπήρξαν, εξαντλούσαν την φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στο εκτελεστικό απόσπασμα και χιλιάδες στην εξορία και στη φυλακή.
«Η Φρόνηση, μητέρα της φρονιμάδας, δεν είναι αρετή. Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πρώτος ο Κάντ. Και δεν είχε άδικό, αφού η φρόνηση παραείναι συμφέρουσα για να είναι ηθική…
Λοιπόν, που λέτε, πάνω στη μεγάλη κάψα μας , κάψα γενική, κάψα ολοκληρωτική, έπεσε μια “φρόνιμη” πολιτική ιδέα: να μαζευτούν οι πολιτικοί αρχηγοί και να κουβεντιάσουν για τις φωτιές. Το λυπηρό είναι ότι η ιδέα αυτή «έπεσε» από δυο, χοντρικά, αριστερούς πολιτικούς αρχηγούς. Πράγμα που μ’ έκανε να αναρωτιέμαι πώς δυο αριστεροί πολιτικοί ηγέτες απέκτησαν ξαφνικά φρόνηση υπό την έννοια που έδινε σ’ αυτήν ο Καντ.
Διότι τι άλλο πέρα από φιλαυτία (και μάλιστα ούτε φωτισμένη ούτε επιδέξια αλλά αδέξια φιλαυτία) των προτεινόντων μπορεί να εκφράζει η ιδέα μιας σύσκεψης των αρχηγών για τις φωτιές πάνω σε ένα καμένο σύμπαν;
Νίκος Τσαγκρής. (απόσπασμα από άρθρο του στο ΕΘΝΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου