26 Οκτωβρίου 2018

Ο Κοτζιάς και η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ




Ο παραιτηθείς υπουργός όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό «εγώ» του υπέρ του κυβερνητικού «εμείς», του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ (27/10/2018)


«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας, τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», είπε ο Νίκος Κοτζιάς  στην πρώτη δημόσια ομιλία του (στο Ηράκλειο) μετά την παραίτησή του. Κάπως έτσι είναι, αλλά όχι ακριβώς. Ειδικά εκείνο το «ήταν» δίπλα στο «κυβέρνηση σωτηρίας και εκείνο το «τώρα» δίπλα στο «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες» δημιουργούν πρόβλημα: ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας. και ο Νίκος Κοτζιάς δεν το  επέδειξε στην περίπτωση της παραίτησής του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν «ήταν κυβέρνηση σωτηρίας», είναι κυβέρνηση σωτηρίας∙ οφείλει να είναι –να εξακολουθήσει να είναι– κυβέρνηση σωτηρίας, έως ότου η «σωτηρία» αρχίσει να συμπεριλαμβάνει εκτός από τους αριθμούς και τους ανθρώπους. Τα πραγματικά θύματα των χρόνων της μνημονιακής χολέρας: τους 900.000 συνταξιούχους που περιμένουν με κομμένη την ανάσα την απόφαση ακύρωσης της περικοπής των συντάξεών τους, ας πούμε.

Και τους άλλους, τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που περιμένουν τα κυβερνητικά «μέτρα και αντίμετρα» εν ολίγοις. Τα οποία, για να νομοθετηθούν και να κυρωθούν από τη Bουλή, χρειάζονται κυβερνητικό χρόνο. Τον οποίο, συνταγματικά, η… «κυβέρνηση σωτηρίας» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαθέτει, αλλά ο Νίκος Κοτζιάς παραιτούμενος δεν τον συμμερίζεται, καθώς δηλώνει «η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν κυβέρνηση σωτηρίας – τώρα είναι καιρός για άλλες συμμαχίες».

*******
Θέλω να πω ότι, χίλια δίκια να είχε ο κ. Κοτζιάς όσον αφορά την (πράγματι αντικυβερνητική – και αντεθνική, ίσως) στάση του Πάνου Καμμένου απέναντι στο πανθομολογούμενο διπλωματικό αριστούργημά του (τη συμφωνία των Πρεσπών) και την εν γένει διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, όφειλε να παραμερίσει το πολιτικό ‘εγώ’ του υπέρ του κυβερνητικού ‘εμείς’. Που, χωρίς την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απειλείται με ξαφνικό θάνατο: ακύρωση των κυβερνητικών  μέτρων σταδιακής αποκατάστασης του κοινωνικού κράτους, ακύρωση και της Συμφωνίας των Πρεσπών, παράδοση των εργαζομένων και των συνταξιούχων Ελλήνων στις ορέξεις του καραδοκούντος ακροδεξιού φιλελευθερισμού… 

«Στέκομαι απέναντι σε όποιον αποσταθεροποιεί τη χώρα», είπε ακόμα ο Νίκος Κοτζιάς (στην ίδια ομιλία του στην Κρήτη) αναφερόμενος στην, πράγματι, εθνικά αιρετική δραστηριότητα του Πάνου Καμένου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ. Χωρίς, ωστόσο, να σκεφτεί ότι, στρεφόμενος εναντίον του Καμένου με την συγκεκριμένη κατηγορία, αποσταθεροποιεί την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕλ, δηλαδή την κυβέρνηση Τσίπρα.

Της οποίας ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε κορυφαίος υπουργός. Και όπως εμείς, οι απλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όφειλε να γνωρίζει κι εκείνος ότι από τη στιγμή που, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, δεν προέκυψε αυτοδυναμία, η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μονόδρομος: η λαϊκή εντολή ήταν (και είναι)  αντιμνημονιακή. Και το μόνο αντιμνημονιακό σχήμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη νέα Βουλή ήταν (και είναι) αυτό των ΑΝΕΛ. 

*******
«Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι κυβέρνηση σωτηρίας» (και όχι «ήταν») είναι το σωστό. Και από τη στιγμή που, στο υπουργικό συμβούλιο, απειλήθηκε το «είναι» με το εκτός χρόνου και λαϊκού συμφέροντος «ήταν», πολύ σωστά ο πρωθυπουργός δέχτηκε την άχρονη και εγωιστική παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Κι ας ήταν ο καλύτερος ίσως, κατά γενική ομολογία δε ο πλέον παραγωγικός και αποτελεσματικός, υπουργός της κυβέρνησής του.

Προσωπικά δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για την τακτική και στρατηγική δεινότητα του υπουργού Νίκου Κοτζιά στο πεδίο της διπλωματίας. «Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για την ονομασία της ΠΓΔΜ, όπως ενορχηστρώθηκε από τον expert στη διπλωματία της νέας παγκόσμιας τάξης Νίκο Κοτζιά, είναι πρωτοφανής στα χρονικά των διεθνών διαπραγματεύσεων για δύο λόγους», έγραφα σε κείμενό μου για τη συμφωνία των Πρεσπών. Προσθέτοντας ότι «το ‘Σκοπιανό’ που σκόνταφτε, παλινδρομούσε και λίμναζε επί τρεις δεκαετίες λύθηκε σε μόλις έξι μήνες» Και ότι «η συμφωνία που προέκυψε ήταν απολύτως ακριβής, χωρίς τις συνήθεις ‘δημιουργικές ασάφειες’ της διεθνούς διπλωματίας».

Τέλος ναι,  ακόμα και «τώρα», εάν θέλετε, «είναι καιρός για άλλες συμμαχίες», διότι ναι, σε μια περίοδο επιστροφής στην πολιτική «κανονικότητα», η συνεργασία της ριζοσπαστικής αριστεράς με τον εθνοτικό Πάνο Καμένο είναι ασύμβατη. Αλλά αυτή είναι δουλειά του κόμματος και όχι της κυβέρνησης: : ο χρονισμός (η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια ενέργεια) είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα των μελών της εκτελεστικής εξουσίας.


20 Οκτωβρίου 2018

Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου;





Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (21/20/2018)



«Καταδρομική επίθεση με 30 βόμβες
 μολότοφ και πέτρες εξαπέλυσαν περίπου 50
κουκουλοφόροι στο Αστυνομικό Τμήμα
της Ομόνοιας το βράδυ της Δευτέρας.
skai.gr

 
 Άλλη μια αστυνομική ιστορία για αγρίους στον πρόλογο –  άλλο ένα παραπολιτικό event δρόμου on camera στον επίλογο: ένα όργιο υποκριτικών ή αφελών πολιτικών αντιδράσεων, που δηλούν (σκοπίμως ή μη) άγνοια της έννοιας «κράτος» και της ουσίας της ύπαρξης και λειτουργίας της Αστυνομίας εντός του. 
Στο κέντρο της ιστορίας, η ντροπιαστική ήττα των «φρουρών του κράτους» (4 αστυνομικοί τραυματίες, σοβαρές ζημιές σε αστυνομικά οχήματα, καμιά σύλληψη ) πλάι στον θρίαμβο της κουκουλοφόρου βίας… 

Στην Ομόνοια και πάλι η σκηνή του δράματος, στον τόπο του  κοινωνικού και αστυνομικού ανασκολοπισμού εκείνου του  «διαφορετικού» νέου από εκείνους τους… straight ενήλικες.
Πόσο απέχει η Γλάδστωνος από την Βερανζέρου; «Όσο απέχει η αστυνομία απ’ το κράτος», είναι μια πρώτη απάντηση. Ή απ’ το παρακράτος, για να γίνουμε πιο αιχμηροί: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».*

 Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους∙ το δε κράτος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός  στην υπηρεσία της (εκάστοτε) άρχουσας τάξης και, ως εκ τούτου, η πολιτική όψη του κακού.
Έτσι, από «μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού», η Αστυνομία μεταβάλλεται σε «μηχανισμό στην υπηρεσία του κακού». Η δε φύση του κακού (που, ως μηχανισμός στην υπηρεσία του… καλού, καλείται να αποτρέψει ή να καταστείλει η Αστυνομία) επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας.

*******
Ο διαλεκτικός θόρυβος που ξεσηκώθηκε γύρω από το «αποτρόπαιο γεγονός» (που πράγματι ήταν αποτρόπαιο γεγονός) της επίθεσης των κουκουλοφόρων με τις μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας ήταν ξετσίπωτα υποκριτικός από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ενοχικά υποκριτικός από την πλευρά της κυβέρνησης και θυμικός, ανακλαστικός, ενστικτώδης, από τα αγριεμένα πλήθη των σχολιαστών της κοινωνίας των media.

Εν πολλοίς δε, σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο ασύγγνωστος θόρυβος, καθώς δηλοί (σκοπίμως ή όχι) επί της ουσίας άγνοια της έννοιας «κράτος» και του ρόλου της Αστυνομίας εντός του: το Κράτος είναι μια τεθωρακισμένη (από το στρατό και τα σώματα ασφαλείας) πολιτική οντότητα που κατέχει «το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας». Δουλειά του είναι να προστατεύει τα προνόμια και την εξουσία της εκάστοτε άρχουσας τάξης και να επιβάλλει την «κοινωνική ειρήνη» ώστε να διευκολύνει την αναπαραγωγή του εκάστοτε κατεστημένου ταξικού κοινωνικού συστήματος. 

Επιμένοντας μαρξιστικά, το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας, σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης: είναι η ...ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις (οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα) τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης»*. Με μηχανισμό  καταστολής την Αστυνομία. 

*******
Στη φωτεινή της πλευρά, η Αστυνομία μπορεί να φαντάζει ανθρώπινη, φιλική: να τηρεί την τάξη, να αποτρέπει τις παραβάσεις,  να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους κακοποιούς, να προανακρίνει: η Αστυνομία είναι, πρώτα απ’ όλα, ένας μηχανισμός κατά του κακού. Το πρόβλημα είναι ότι η φύση του κακού, όπως είπαμε, επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής εξουσίας και υποδεικνύεται απ’ αυτήν: «ενίοτε και απ’ το παρακράτος» λέω εγώ , με το βλέμμα στραμμένο προς την Βερανζέρου και την Γλάδστωνος: «ένας εσμός ακροδεξιών παρακρατικών αλωνίζει στην περιοχή με την ανοχή των μπάτσων».**

Ας μην κοροϊδευόμαστε: στην περίπτωση της «καταδρομικής επίθεσης κουκουλοφόρων στο Α.Τ. της Ομόνοιας», όπως και στην περίπτωση της «απόπειρας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο της Γλάδστωνος με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του δράστη», οι μπάτσοι έκαναν ή δεν έκαναν τη δουλειά τους ως μέλη ενός μηχανισμού καταστολής στην υπηρεσία του κράτους ή του παρακράτους, προκειμένου να προστατεύσουν προνόμια και  εξουσίες της άρχουσας τάξης.

Η μόνη εφικτή διορθωτική παρέμβαση μιας αριστερής κυβέρνησης στο πλαίσιο  του παρόντος πολιτικού συστήματος, περιορίζεται στα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά των δυνάμεων καταστολής. Αλλά ακόμα και γι αυτήν προαπαιτείται ο έλεγχος του κράτους. Τον έχει η κυβέρνηση; Τhat is the question.

*Φρ. Ενγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας»
**Εμπιστευτικό σχόλιο αξιόπιστης αστυνομικής «πηγής» 


13 Οκτωβρίου 2018

Ο Μπρετόν και ο σιωπηλός Τραπεζίτης




Το ανθελληνικό σορτάρισμα των Μητσοτάκη – Στουρνάρα και ΣΙΑ πάνω στο «χαρτί» του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλιστικού Μετώπου των Σαλβίνι – Λεπέν.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/10/2018)


«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα», είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση σουρεαλιστικής φρενίτιδας.
Δεν εκβιάζω τη σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά  αυτή την εβδομάδα είδα πράγματα πιο σουρεαλιστικά κι από «ένα άλογο που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα». Είδα ΔΝΤ και  Fitch να στηρίζουν Ελλάδα. Και είδα Ευρωπαίους (αξιωματούχους του Λαϊκού Κόμματος) και Έλληνες (Μητσοτάκης, Στουρνάρας και ΣΙΑ) να στηρίζουν τις αφεντομουτσουνάρες τους, πακετάροντας, οι άθλιοι, τον Τσίπρα με το Ευρωπαϊκό  Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των ΣαλβίνιΛεπέν: «Η άνοδος των λαϊκιστών σε Ιταλία και Ελλάδα έφερε πολιτικό χάος»…

Η απάντηση ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τον στρατηγικό σύμβουλο του ΔΝΤ, Ντέσμοντ Λάχμαν: «Εξίσου ανησυχητικό είναι ότι, αντίθετα με την Ελλάδα, η Ιταλία έχει στο τιμόνι μια κυβέρνηση λαϊκιστών που εμπαίζουν ανοιχτά τους κανόνες της Ε.Ε. Κι αυτό θα καταστήσει ακόμη δυσκολότερη τη ‘διάσωσή’ της από τους Ευρωπαίους εταίρους, αν υποθέσουμε ότι έχουν την πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως στείλουν λάθος μήνυμα προς τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης… Η ιταλική κρίση θα μοιάζει με την ελληνική, αν η ελληνική κρίση έκανε συστηματική χρήση αναβολικών ουσιών»!  

********
 Κατά τα λοιπά ο Ντέσμοντ Λάχμαν παρεμβαίνει* στο ζήτημα της ιταλικής κρίσης και των συνεπειών της στην ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, διαπορών με τις χαλαρές (έως και ανύπαρκτες) αντιδράσεις της διεθνούς οικονομικής κοινότητας: «είναι να απορεί κανείς με την ολύμπια γαλήνη με την οποία οι Αμερικανοί στρατηγικοί αναλυτές και οι διεθνείς αγορές αντιμετωπίζουν το βάθεμα της ιταλικής οικονομικής και τραπεζικής κρίσης. Κι αυτό γιατί, αντίθετα με την Ελλάδα, το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας είναι τέτοιο που, σε περίπτωση χρεωκοπίας, θα συμπαρασύρει μαζί της και το ευρώ και, ταυτόχρονα, καθιστά αδύνατη τη ‘διάσωσή’ της από τους Ευρωπαίους εταίρους της».

Ακολούθως, ο σούπερ – συντηρητικός οικονομολόγος, εστιάζει στις… βλαβερές συνέπειες της κρίσης επί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την έκταση και το βάθος των αναταράξεων στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και στις αγορές ομολόγων…

Ίσως είμαι κυνικός, ίσως μηδενιστής, ένας εμπαθής εχθρός του νεοφιλελευθερισμού ίσως, ωστόσο θα την πω την αμαρτία μου, παρακολουθώ με χαιρεκακία τις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους κλυδωνισμούς που αυτές προκαλούν στις ευρωπαϊκές και τις άλλες αγορές του κόσμου. Απολαμβάνω ιδίως τη νευρικότητα των τοποτηρητών του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πασχίζουν να διαχειριστούν την κρίση και το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντονίζουν την νευρικότητά τους με τις διακυμάνσεις του Dow Jones

*******
Ή τις διακυμάνσεις των τιμών των τραπεζικών μετοχών κατά τη διάρκεια της τριήμερης κρίσης του χρηματιστηρίου Αθηνών. Που ενώ είχε να κάνει με ένα αδίστακτο αντικυβερνητικό – κερδοσκοπικό σορτάρισμα, με support του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, αποδόθηκε (σε ποιόν άλλο;) στον… Τσίπρα αυτοπροσώπως: η χώρα έχει πολιτικό ρίσκο με τον Τσίπρα στην εξουσία – πρέπει να θωρακιστεί από παράπλευρες απώλειες στο Χρηματιστήριο και τις τράπεζες.**    

Την τέταρτη ημέρα (αφού έγινε η δουλειά) έσκασε επιτέλους,  ο… σιωπηλός Τραπεζίτης. Για να δηλώσει ότι «οι χρηματιστηριακές εξελίξεις του τραπεζικού κλάδου τις προηγούμενες ημέρες δεν σχετίζονταν με την υγεία των ελληνικών τραπεζών, αλλά με καθαρά εξωγενείς παράγοντες, όπως η άνοδος των επιτοκίων διεθνώς και ιδιαίτερα σε γειτονικές με την Ελλάδα χώρες». Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…

Προσωπικά, καθώς
παρακολουθούσα τις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων επί του θέματος στα social media, είχα την αίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, που προσδοκά το βάθεμα της κρίσης, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει μια πιο ανθρωποκεντρική οικονομική ισορροπία. Μια οικονομία «πολιτική», που θα αποβάλει την  νεοφιλελεύθερη αρχή «κέρδος για το κέρδος». Μα, έτσι; Τυχαία και αφηρημένα; Αδύνατον. Μια τέτοια προσδοκία δεν συνιστά, ούτε καν, μια ολοκληρωμένη αυταπάτη. Αλίμονο, όταν η ιστορία επαφίεται σε αδρανείς πολίτες και πολιτικούς, κινείται από…  Goldman Sachs και Morgan Stanley

Κι ακολουθεί… καπιταλιστική ανακύκλωση: ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί και  να επιβεβαιωθεί παρά μόνο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της καταστροφής του. Θεμελιωμένος πάνω στην αρχή της ελευθερίας της παραγωγής και της αγοράς, γεννά ολοένα και πιο βίαιες κρίσεις που κλονίζουν την απαραίτητη για την ανάπτυξή του πολιτική τάξη. Όπως αυτή της Ιταλίας και της ευρωζώνης. Με κινητήριο μοχλό το Ευρωπαϊκό  Εθνικοσοσιαλιστικό Μέτωπο των Σαλβίνι – Λεπέν.

*Με άρθρο του στο site της (συντηρητικότατης) εφημερίδας της Ουάσιγκτον The Hill
**Από δήλωση του Κ. Μητσοτάκη επί του θέματος
               

6 Οκτωβρίου 2018

Δημοσιογραφία είναι να ρίχνεις... Τσίπρα


Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, είκοσι από τα πιο «εμπορικά» ειδησεογραφικά σάιτ της πόλης… έριξαν τον Τσίπρα πάνω από είκοσι φορές, σε πάνω από είκοσι fake πρωτοσέλιδα. 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Τρίτη μεσημέρι, μια συνέντευξη του Κλάους Ρέγκλινγκ (του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) σε ολλανδική εφημερίδα παίρνει θέση βασικού θέματος στο πιο… viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης: «Ρέγκλινγκ : Η Ελλάδα δεν έχει αποδεσμευτεί 100% - Οι Θεσμοί δίνουν το ΟΚ» είναι ο τίτλος πάνω σε μια τεράστια –απειλητική για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»– φωτογραφία του Γερμανού… 

Στην πραγματικότητα, στην ίδια συνέντευξή του, στην ίδια ολλανδική εφημερίδα, ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι καθησυχαστικός για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ». Απλά εξηγεί στον δημοσιογράφο που του παίρνει τη συνέντευξη ότι «ο ελληνικός προϋπολογισμός φέτος είναι ελαφρά καλύτερος του αναμενομένου» και ότι «η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτόν τον προϋπολογισμό» (σ. σ: προκειμένου να μην περικόψει συντάξεις κλπ. κλπ.), προσθέτοντας το θεσμικό στερεότυπο «αν οι Έλληνες αλλάξουν τις πολιτικές τους, θα πρέπει πρώτα να συζητήσουν με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς». 

 Αυτό ακριβώς το στερεότυπο πήρε το πιο… viral ειδησεογραφικό σάιτ της πόλης και το διασκεύασε σε απειλητικό –για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις… συντάξεις τους υπό το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»– fake news. Για να αντικαταστήσει το προηγούμενο. Που ενημέρωνε ότι «Καίγεται η συμμαχία Τσίπρα Καμμένου». Και ότι οσονούπω πέφτει ο πρόεδρος Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

 ******* 

«Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο», έλεγε προ μηνών σε μια συνέντευξή του ο Ιγνάσιο Ραμονέ του Monde Diplomatique: στόχος των ΜΜΕ σήμερα είναι να ρίξουν τους πολιτικούς ηγέτες. Αυτό είναι το σύνδρομο του Watergate της Ουάσιγκτον Ποστ, που κατάφερε να ρίξει τον Νίξον. Σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια, πολλά ΜΜΕ έχουν αυτόν τον στόχο ακόμα, επειδή θεωρούν ότι αυτό είναι το κριτήριο. Ο Σπίλμπεργκ στην τελευταία του ταινία «The Papers» για τα σκάνδαλα του Πενταγώνου επανέρχεται σε αυτό το θέμα. Τι είναι δημοσιογραφία; Στην ουσία είναι να ρίξεις έναν Πρόεδρο… 

Καμιά σχέση βέβαια με τον πρόεδρου της Ελληνικής κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα, τον στόχο –αν όχι της ελληνικής δημοσιογραφίας – της πλειονότητας των ελληνικών ΜΜΕ να τον ρίξουν. Κατά το μάλλον ή ήττον, ο Γάλλος διανοούμενος υπαινίσσεται ότι, σαράντα χρόνια μετά την πτώση του Νίξον απ’ την Ουάσιγκτον Πόστ, τα ΜΜΕ πάσχουν από ένα στρεβλό σύνδρομο Watergate, του τύπου «δημοσιογραφία είναι να ρίξεις έναν πρόεδρο». Εξάλλου, αν ο Ραμονέ είχε υπ’ όψιν του τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τα ελληνικά ΜΜΕ όταν μιλούσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, θα έλεγε ότι δημοσιογραφία σήμερα είναι να ρίχνεις τον Τσίπρα… άπαξ της εβδομάδας… 

******* 

Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, τα είκοσι πιο… viral ειδησεογραφικά σάιτ της πόλης έριξαν τον Τσίπρα πάνω από είκοσι φορές, σε πάνω από είκοσι fake πρωτοσέλιδά τους. Τα οποία, με τη μέθοδο του χαλασμένου τηλεφώνου (έτσι τη λέω εγώ) αναδημοσιεύτηκαν σε πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ∙ και αναμεταδόθηκαν, σχολιασμένα κακήν – κακώς (είτε θετικά είτε αρνητικά), μέσω των εκατομμυρίων χρηστών του Twitter και του Facebook σε ολόκληρη τη διαδικτυακή επικράτεια.

Σε όλα – ή σχεδόν σε όλα τα fake πρωτοσέλιδα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ… έπεφτε από τον «σεισμό» ή το «σοκ» ή την «αστάθεια» ή τον «κλονισμό» ή τη «ρήξη» που προκαλούσε στη σχέση Τσίπρα – Καμμένου και στην «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» η συμφωνία των Πρεσπών. Στα πάνω από πεντακόσια προπαγανδιστικά ή μη σάιτ και μπλογκ όπου τα συγκεκριμένα Fake story αναδημοσιεύτηκαν, χτενίστηκαν αναλόγως με τα γούστα του.. κομμωτή. Στα εκατομμύρια post σε Facebook και Twitter, οι χρήστες έδειχναν ο καθένας τα δόντια του: «Η κρίση της πολιτικής οφείλεται και στον τρόπο που οι πολίτες σήμερα μπορούν να επεμβαίνουν στην πολιτική ζωή. Δεν περιορίζονται μόνον στην ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε ημέρα έχουν ενεργό ρόλο μέσω του Διαδικτύου», λέει (στην ίδια συνέντευξή του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ) ο Ιγνάσιο Ραμονέ. 

Όπως και να ‘χει, και την περασμένη Τρίτη η… πτώση του Τσίπρα ήταν fake. Μια μέρα πριν, άλλωστε, ήταν που ξεκίνησε η Δ’ Σύνοδος της Βουλής! Και φανταστείτε, Δ’ σύνοδος της Βουλής είχε να γίνει 14 ολόκληρα χρόνια, απ’ το 2004. Από τότε μέχρι σήμερα, είχαμε εκλογές κάθε δυο – τρία χρόνια: Αριστερή παρένθεση, ε; Να!!!