28 Σεπτεμβρίου 2007

Φοριέται πολύ η Αριστερά!..


Να που η αριστερά ήρθε πάλι στη μόδα. Ας είναι καλά το… όλον ηττημένο ΠΑΣΟΚ πού την ξαναθυμήθηκε. Όπως θυμούνται οι γριπιασμένοι την ασπιρίνη: να ρίξουν τον πυρετό της ήττας.

Ακριβώς. Μόνο και μόνο για να ξορκίσουν τον πυρετό της ήττας, ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εισάγουν και πάλι στο ρητορικό τους ρεπερτόριο τη λέξη «αριστερά», αυτή την πασοκοφτυσμένη, τα τελευταία χρόνια, λέξη. Μα πάλι, σαν κενή λέξη την εισάγουν. Και όχι ως έννοια που υποδηλώνει την ανταγωνιστική της δεξιάς κοινωνική δύναμη που περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι στην κατεστημένη τάξη και θέλουν να την ανατρέψουν και να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη, επειδή υποφέρουν απ’ αυτή.

Εντάξει, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ο Γιώργος υποφέρει. Όμως, επειδή έχασε μιαν ακόμα ευκαιρία να διαχειριστεί την κατεστημένη τάξη και όχι επειδή θέλησε να την ανατρέψει και να την αντικαταστήσει με μιαν άλλη.

Τώρα, κατόπιν εορτής, μοιάζει να διαγωνίζεται σε αριστερισμό με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο οποίος, τώρα επίσης, κατόπιν εορτής, πλασάρεται ως ο Λένιν τον Σεπτέμβρη. Προκειμένου να ανατρέψει τον ρεφορμιστή Γιώργο… Κερένσκι και να οδηγήσει νικηφόρα το κίνημα ενάντια στον τσάρο Κωνσταντίνο τον Καραμανλή, τον νεότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, τη βγήκε για δεύτερη φορά απ’ αριστερά στο ΠΑΣΟΚ, και ξανακέρδισε τις εκλογές.

Ναι, το αριστερό ρούχο φορέθηκε πολύ τελευταία. Και όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ. Εκεί με τα χίλια ζόρια και έτσι, για το θεαθήναι! Μήπως ταιριάξει, επιτέλους, το look του Γιώργου, με το «ΣΟ» (σοσιαλιστικό) του ΠΑΣΟΚ. Το αριστερό ρούχο φορέθηκε από κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι (ακόμα κι απ’ το… καρύδι που ονομάζεται Καρατζαφέρης) ως το έντιμο ρούχο. Και φορέθηκε από δεκάδες χιλιάδες απογοητευμένους πολίτες. Που ψήφισαν το ΚΚΕ της Παπαρήγα, ας πούμε, μόνο και μόνο επειδή διαθέτει αυτό που εξέλειπε από τα δυο κόμματα εξουσίας, την πολιτική και ιδεολογική πίστη και αξιοπιστία. Και τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αυτή τη φορά εξέφρασε μια ελκυστική, καθώς φάνηκε, πρόταση ριζοσπαστικού αριστερού εκσυγχρονισμού.

Τώρα επιχειρείται να ξαναφορεθεί από τους μνηστήρες της χηρεύουσας προεδρίας του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς επειδή είναι το μόνο καθαρό πολιτικό ρούχο που απέμεινε στη χώρα μας: ένα καθαρό πουκάμισο που ο…φορέας του, νομίζει ότι αρκεί να το φορέσει για να ξεπλύνει όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές βρωμιές που κουβαλάει.

Πλάνη οικτρά: η τριακονταετής μεταπολιτευτική πείρα έχει στερεώσει την γενική πεποίθηση ότι το αριστερό πουκάμισο ταιριάζει μόνο στο ΚΚΕ και στον Συνασπισμό. Και ότι κάθε που το φοράει το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι παρά ένα πουκάμισο αδειανό…

Νίκος Τσαγκρής

25 Σεπτεμβρίου 2007

Να κάνεις το έγκλημα εφικτό...

Ένα ήθελα να ξέρω: η στάχτη που βγάζουνε από τις κάλπες πού προσμετράται; Στα λευκά ή στα άκυρα; Έτσι κι αλλιώς γκρίζα ψηφοδέλτια δεν υπάρχουν. Πού, λοιπόν, προσμετράται η στάχτη των καμένων σωμάτων και των καμένων ψυχών; Είναι ψήφος άραγε της διαμαρτυρίας που ωφελεί τα μικρά κόμματα; Ή μήπως είναι ψήφος της ανάγκης (προς το πρώτο κόμμα) και ώριμο τέκνο της οργής (προς το δεύτερο κόμμα). Πού να ξέρεις...

Η στάχτη είναι στάχτη και μόνο στάχτη. Οι κάλπες καπνίζουν ακόμα από τα αποκαϊδια των ψηφοδελτίων κι όμως ό,τι ήταν να αποφασιστεί αποφασίστηκε από την ιερή αγελάδα της πλειοψηφίας, προσκυνήθηκε αρκούντως και αρμοδίως και τα πράγματα πήραν και πάλι τον δρόμο τους βαθμηδόν. Κι εμένα εσχάτως μου αρέσει πολύ αυτό το βαθμηδόν. Κολλάει παντού γιατί δείχνει ότι τα πάντα είναι πολιτική βαθμηδόν και η πολιτική είναι η εξαίσια εκείνη τέχνη του εφικτού, όπου το εφικτό εκλαμβάνεται ως βαθμιαία καταβαράθρωση κάθε πράγματος που υπερβαίνει το ύψος μας με τέτοιο τρόπο ώστε το ύψος μας να καταστεί μέτρον και βάσει αυτού να καθοριστεί το είναι ανέφικτο. Μάλιστα.

Το καταλάβατε; Αν όχι, δεν πειράζει. Θα το καταλάβετε βαθμηδόν, καθώς το ίδιο βαθμηδόν η στάχτη θα παρασέρνεται από τον ελαφρύ φθινοπωρινό άνεμο των υπουργικών συμβουλίων και ενώ ο νέος υπουργός Πολιτισμού (τυχαίο, αν και όχι εντελώς, το υπόδειγμα ανδρός) Μιχάλης Λιάπης θα σκουπίζει διακριτικά ένα ξαφνικό δάκρυ ενθυμούμενος τη στάχτη της Αρχαίας Ολυμπίας, την οποία ο προκάτοχός του είχε θεωρήσει πταίσμα. Αυτό είναι το εφικτό. Αυτή είναι η στάχτη της κάλπης: να χαμηλώνεις το έγκλημα στο ύψος του εαυτού σου, να το δένεις με μιαν ωραία γραβάτα, ώστε να γίνεται τόσο πραγματικό, τόσο εφικτό που πια δεν είναι έγκλημα…


Κώστας Καναβούρης

21 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογικές απάτες, γενικώς.


«H δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας», σημειώνει ένας σπουδαίος Γάλλος στοχαστής.

Θυμήθηκα αυτό το απόφθεγμα την ώρα που βγήκαν στον τηλεοπτικό «αέρα» τα πρώτα exit polls. Ίσως ήταν τα πρώτα αποτελέσματα που θεμελίωσαν την προγενέστερη αίσθησή μου ότι αυτές οι εκλογές δεν ήταν παρά μια απάτη της εξουσίας. Μια ταχυδακτυλουργία, που έγινε για να αποδώσει παράταση ζωής στην καραμανλική κυβερνητική γραφειοκρατία. Και απέδωσε. Τα υπόλοιπα, το… «σοκ στο ΠΑΣΟΚ», η «άνοδος της αριστεράς» και το «πέμπτο κόμμα» ήσαν τα απόπαιδα του… δημοκρατικού εκλογικού συστήματος: στάχτη στα μάτια της Δημοκρατίας…

«Σοκ στο ΠΑΣΟΚ»; Αστεία πράγματα. Όλοι γνώριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει με δυο-τρεις μονάδες και, το «σοκ στο ΠΑΣΟΚ» είναι αδύνατον να επήλθε επειδή οι μονάδες της ήττας έγιναν τέσσερις. Επομένως, εδώ είχαμε μιαν απάτη της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ. Της ηγεσίας του, δηλαδή, που, ενώ γνώριζε ότι θα χάσει, έπαθε… σοκ όταν έχασε: το σοκ της ήττας είναι ό,τι πρέπει για να γεννήσει ήρωες και σωτήρες!

Και να που πρώτος ο Ευάγγελος ξεπέρασε(!) το σοκ. Και προέταξε τα στήθη αυτοπροσδιοριζόμενος ως ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου να σώσει(!) την παράταξη.

Και ο Κώστας Σημίτης. Αυτός προσφέρθηκε αμέσως να εγγυηθεί τις διαδικασίες. Ποιοί υπονομεύουν τις διαδικασίες, σύντροφε; Όλοι γνωρίζουμε ότι ήσουν ο υπέρτερος υπονομευτής των διαδικασιών στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Τότε που, εν είδει βυζαντινού αυτοκράτορα, έδωσες στον Γιώργο το στέμμα της προεδρίας του κινήματος.

Ύστερα, βγήκε ο πρόεδρος Γιώργος, ο χαμένος. Και μίλησε για εξωθεσμικά κέντρα που προσπαθούν να χειραγωγήσουν το ΠΑΣΟΚ. Και μας κούφανε: καλά, σοβαρά δεν γνωρίζεις, πρόεδρε, ότι δουλειά κάθε… καλού κέντρου, εξωθεσμικού ή… εσωθεσμικού, είναι η προσπάθεια χειραγώγησης του ΠΑΣΟΚ; Και της Νέας Δημοκρατίας, βέβαια. Και κάθε… αξιοπρεπούς πολιτικού κόμματος.

Ε, λοιπόν, εμείς το γνωρίζουμε. Και γνωρίζουμε ότι η ομπρέλα για την αποτροπή όποιας χειραγώγησης των κομμάτων (από εξωθεσμικά κέντρα και αυτόκλητους σωτήρες και πονηρούς εγγυητές των διαδικασιών) είναι όχι η «καταστατική λειτουργία του κόμματος», όπως με ξύλινη γλώσσα ρητορεύουν οι… «νομοταγείς» πονηροί πολιτευτές, αλλά η ουσιαστική δημοκρατική των κομμάτων.

Γιατί η εσωκομματική δημοκρατία δεν δημιουργείται από γραπτά κείμενα. Αν προτού μπει στα καταστατικά δεν είναι ήδη μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των μελών, των στελεχών και, κυρίως, της ηγεσίας ενός κόμματος, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της ηγεσίας του συγκεκριμένου κόμματος.


Νίκος Τσαγκρής

17 Σεπτεμβρίου 2007

Μέγιστο των πολιτών μέλημα...

Μόλις, τέσσερις ημέρες προ των εκλογών, άρχισα να υποψιάζομαι -ο αφελής!- το... άρρητον και άδηλον των δημοσκοπήσεων. Αρρητες και άδηλες μεν -που σημαίνει δεν ομολογούνται ούτε φανερώνονται, κατά τα συμπεφωνημένα...-, ο κόσμος το 'χει τούμπανο δε. Που θα πει: μια χαρά περπατάνε (κυλιόμενες, κουτρουβαληδόν ή πηδηχτές...) και στα μουλωχτά διοχετεύονται, από τους παραγγέλλοντες, όπου δει -στα ανά την επικράτεια και την ομογένεια της διασποράς «ηχεία»...- και σε «συσκευασία προτιμήσεως»...

Χάος και εδώ. Οπως χάος και με την εσπευσμένη (αδυνατώ να το χωνέψω!) προκήρυξη των εκλογών και την απνευστί προεκλογική περίοδο. Οπως χάος και με τις πυρκαγιές, που θέρισαν ζωές, δάση και καλλιέργειες, έκλεισαν σπίτια και άνοιξαν κρουνούς παροχών -και υποσχέσεων- στην αθλιότερη «επιχείρηση δωροδοκίας» που γνώρισε ο τόπος. Χάος λοιπόν και στις δημοσκοπήσεις. Και χάος -σε χοντρές γραμμές- σημαίνει απουσία κάθε θεσμισμένου ελέγχου. Να μη γνωρίζει δηλαδή -επισήμως και υπευθύνως- ο δήμος που σκοπείται, τι... εσκόπευσε. Αλλά να «μαθαίνει», τεχνηέντως, το «περίπου». Ωστε, όχι ως ενημερωμένος πολίτης, αλλά σαν παγιδευμένος πελάτης να άγεται εκ της «φήμης» του καταστήματος.

Γι' αυτό και θάλλουν κορυφούμενα (των... ασυμμέτρων το κάγκελο γίνεται!) τα στοιχήματα στις πολιτικής -όπως την καταντήσαμε- τον ιππόδρομο...Θα επιμείνω -πριν και μετά τις εκλογές- ότι όσα, πρωτοφανή, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και εδώ, συμβαίνουν σήμερα -κύρια ευθύνη των οποίων φέρει ο πρωθυπουργός-, συνιστούν έκπτωση της πολιτικής και ασέβεια προς τη δημοκρατία.

Δεν ξέρω τι θα πράξουν οι επόμενοι που, εν τέλει, είναι οι ίδιοι. Ομως, η ανόρθωση της πολιτικής, πρέπει να είναι το μέγιστο των πολιτών μέλημα...

Πέτρος Μανταίος (από την Ελευθεροτυπία)

6 Σεπτεμβρίου 2007

Μια ψήφος δεν αρκεί...




Όλο και πιο αραιά συναντά κανείς, στον διεθνή Τύπο, κείμενα για το μέλλον της Αριστεράς Όσο για το παρόν της, αυτό εξαντλείται σε ενστικτώδεις προσπάθειες κοινοβουλευτικής αυτοσυντήρησης. Όπως οι τωρινές προσπάθειες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του ΚΚΕ, εν όψει των εκλογών.

Έτσι, κάθε φορά που ψαρεύω ένα θεωρητικό αριστερό… απολειφάδι στις όχθες κάποιων «κεντροαριστερών» εφημερίδων, φαντασιώνω τα ανέλπιστα: «Να, λοιπόν, έφτασε η στιγμή που οι αριστεροί αφυπνίζονται, έφτασε ο χρόνος που (επιτέλους!) αναπτύσσονται ιδέες για την κοινωνική αναγέννηση, για την ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών και οραμάτων, για τη δημιουργία του νέου, μεταμοντέρνου ουμανισμού»!

Μέχρι που, εντελώς τυχαία, ξαναδιάβασα εκείνο το κείμενο της Ρόζας Λούξεμπουργκ Γραμμένο στις φυλακές Μπρεσλάου, τον Δεκέμβριο του 1917: «Είμαι ξαπλωμένη μόνη και σιωπηλή, τυλιγμένη στις πολλαπλές μαύρες πτυχές του σκότους, της ανίας, της ανελευθερίας και του χειμώνα αλλά η καρδιά μου χτυπά με μιαν απέραντη και ασύλληπτη εσωτερική χαρά, λες και τριγυρίζω σε κάποιο ηλιόλουστο, λουλουδιασμένο λιβάδι…»

Και με προσγείωσε: υποτίθεται ότι η μεγάλη επαναστάτρια είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα γερμανικό μπουντρούμι, βιώνοντας έναν ακόμα βασανισμό για τις ανατρεπτικές, τότε, ιδέες της. Και, παρ’ όλα αυτά, βιώνει τη φυλακή σαν ένα ιδανικό τοπίο ελευθερίας!

Τι έχουμε εδώ; Τίποτα ιδιαίτερο. Είναι ένα βίωμα γνωστό στους Έλληνες κομμουνιστές, όμως τόσο ξεχασμένο… Και όταν το ξαναθυμόμαστε μας ξαφνιάζει: μια ιδεολογία, μια πίστη, που στην κοινωνία διώκεται ανελέητα, ενώ στη φυλακή ανθίζει, ελευθερώνεται. Και ο φορέας αυτών των ιδεών, αυτής της πίστης, νιώθει πρωτόγνωρα ελεύθερος όντας στη φυλακή. Απελευθερωμένος από μια σκλαβωμένη ζωή κι έναν σκλαβωμένο θάνατο!

Ο θάνατος που, πράγματι, δεν ήταν φυσικός για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, αφού δολοφονήθηκε από δυνάμεις της γερμανικής Δεξιάς στις 15 Ιανουαρίου του 1919…

Ωστόσο, οι ιδέες της επέζησαν «ελεύθερες», ακόμα και μετά τον θάνατό της. Και άνθισαν. Κι ακόμα δύνανται ν’ ανθίσουν. Πράγμα, όμως, αδύνατον στους τωρινούς καιρούς. Καθώς, ιδέες σαν της Ρόζας Λούξεμπουργκ, εν γένει οι ιδέες του σοσιαλισμού, καταναλώθηκαν, χωνεύτηκαν, έγιναν περιττώματα από «σώματα» εξουσιών και κυβερνήσεων μόνο κατ’ όνομα «σοσιαλιστικών». Κι εμείς, οι εναπομείναντες, «ρετάλια της αριστεράς» κατά τους βολεμένους εξουσιαστές της… «κεντροαριστεράς», να αλιεύουμε αριστερά απολειφάδια στις όχθες περιοδικών κι εφημερίδων.

Όπως αυτό που αλίευσα προ ημερών σε άρθρο αγαπημένου φίλου. Ο οποίος, ύστερα από μια τυπική ανάλυση για το «αβέβαιο καπιταλιστικό παρόν» μας καλούσε να ψηφίσουμε Συνασπισμό για να εξασφαλίσουμε το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Αριστεράς.

Εντάξει φίλε μου, να ξαναψηφίσουμε Συνασπισμό ή ΚΚΕ, μόνο και μόνο για να συντηρήσουμε το κοινοβουλευτικό παρόν της Ελληνικής Αριστεράς. Όμως, εάν το μέλλον της Ελληνικής (και της παγκόσμιας) Αριστεράς αφεθεί στην ανά τετραετίαν ψήφο ημών των αμετανόητων αριστερών, αλίμονο. Θα παραμείνει για πάντα… αόρατο.

Νίκος Τσαγκρής

3 Σεπτεμβρίου 2007

Τελειώσαμε!..

Ρε σεις, τελειώσαμε. Πάρτε το χαμπάρι, η Ελλάδα είναι μια τελειωμένη υπόθεση για να αποπατεί όποιο γουρούνι του γουστάρει. Βγαίνει από τη μια μεριά η Στρατηγός Μπακογιάννη για να υποστηρίξει το Στρατηγό Μαλάκα και δηλώνει στα σοβαρά ότι την Ελλάδα την καίνε τα Εξάρχεια. Και την σεγοντάρει ο Υποστράτηγος Μαλάκας, ο αδελφούλης της. Όλα αυτά στα σοβαρά και ως πολιτική θέση και ενώ ο Αρχιστράτηγος Πρωθυπουργός περιφέρεται ανά τας οδούς και τας ρύμας προσπαθώντας να καταλάβει ποιός είναι, πού βρίσκεται και πού πάει. Του βγάζουν τη γραβάτα, του βάζουν τη γραβάτα. Του βάζουν μπουφάν μέσα στον καύσωνα, του βγάζουν το μπουφάν. Αρκεί να δεις το ματάκι του με το βλεμματάκι του χάους και θα καταλάβεις ότι το πράγμα έχει τελειώσει...

Κι από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ. Με τον άλλο τον Αρχιστράτηγο Μαλάκα. Που, μετά από τόσα και τόσα, την μόνη που βρήκε κατάλληλη για επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ είναι η Φώφη. Η Φώφη, ντε। Η μετενσάρκωση της Πασιονάριας. Και τρόμαξε το σύστημα ολόκληρο. Και έκανε, λέει, δικαστικό πραξικόπημα για να κόψει τη Φώφη απ' το Επικρατείας. Ολόκληρα "Νέα" το κραυγάζουν: "Με πραξικόπημα έκοψαν την Φώφη". Κύριος τίτλος. Μωρέ, τι μας λες; Χλωμιάσανε οι Λάτσηδες και οι πολυεθνικές και συνταράχθηκαν τα θεμέλια του συστήματος. Κατεβαίνει η Στρατηγός Ασήμαντη με στρατιά από αποφασισμένους αντάρτες και κινδυνεύει η χώρα. Κόψτε την! Την τελευταία στιγμή απετράπη η επανάσταση και η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα. Είναι να μην αγανακτείς;

Γι' αυτό σου λέω. Τελειώσαμε.

Στρατηγός Μακρυγιάννης