«Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν»!..

 ...Του είπαν οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι, κι εκείνος κήρυξε τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

ο τελευταίο εικοσαήμερο μαίνεται ένας ελληνοτουρκικός πρωτοσέλιδος πόλεμος. Τον ονομάζω «πρωτοσέλιδο πόλεμο» σχηματικά, προκειμένου να δείξω ότι είναι ένας πόλεμος ακήρυχτος και αναίμακτος αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, το θέατρο του εν λόγω πολέμου είναι οι πρώτες σελίδες των εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ. 

Σ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο πόλεμο, οι βασικοί εμπόλεμοι είναι δύο. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν απ’ τη μία και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την άλλη: μια, και δυό, και τρεις φορές την ημέρα ο πρώτος εκτοξεύει πρωτοσέλιδα τοξικά πυρά… κρότου-λάμψης κατά του δεύτερου: «Θα πάθετε ό,τι και οι πρόγονοί σας πριν από 100 χρόνια». Ή, «Δεν υπάρχει πια για μένα Μητσοτάκης». Ή, «Τα λόγια σου είναι γεμάτα ψέματα – είσαι άνανδρος». 

Κι εκείνος, πάντα… «περήφανος, ψύχραιμος, και νηφάλιος», τα αποκρούει. Πρωτοσέλιδα πάντα, υπό μορφήν τίτλων: «Η ιστορία δεν ξαναγράφεται επειδή κάποιος την φτιάχνει αυθαίρετα στο μυαλό του». Ή, «Η προκλητική ρητορική να μη γίνει ένταση στο πεδίο». Ή, «Κάποιοι νομίζουν πως με στρατιωτική ισχύ μπορούν να συνθλίψουν το ανθρώπινο πνεύμα»… 

Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να σας πω αν ο συγκεκριμένος «πρωτοσέλιδος πόλεμος» μεταξύ Μητσοτάκη – Ερντογάν έχει κάποιο, ελάχιστο έστω, αντίκρισμα στην πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων του παρόντος. Ούτε, βέβαια, σε όσα συμβαίνουν στο… πεδίο (τον εναέριο και θαλάσσιο συνοριακό χώρο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, δηλαδή), που λέει και ξαναλέει ο παίζοντας τον στρατηγό Πάττον ο Μητσοτάκης. Αλίμονο, αν συνέβαινε κάτι εκεί, θα πόναγε – θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, ελπίζω. Και εμείς και οι γείτονες… 

 ******* 

Ωστόσο, ως έμπειρος δημοσιογράφος, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως τα σημεία του συγκεκριμένου ειδησεογραφικού… πρότζεκτ, αποκαλύπτουν ότι ο εν λόγω εικοσαήμερος «πρωτοσέλιδος πόλεμος», κατά ένα μεγάλο μέρος του, είναι πόλεμος επικοινωνιακός. Στημένος. Κι απ’ τις δυό πλευρές. Με κάποιο προσδόκιμο όφελος και για τους δυο… πρωτοσέλιδους «εμπόλεμους», ασφαλώς: 

Σημείο πρώτο: οι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», επιθετικοί ή αμυντικοί, μεταβάλλονται σε καθημερινούς πρωτοσέλιδους τίτλους και θέματα, αποκλειστικά και μόνο από τα ελεγχόμενα – από τις κυβερνήσεις των «εμπολέμων» Μητσοτάκη και Ερντογάν – ΜΜΕ. 

Σημείο δεύτερο: Στα ολίγα ελληνικά και στα ελάχιστα τουρκικά αδέσμευτα ΜΜΕ, καθώς και στο διεθνή Τύπο, οι συγκεκριμένοι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», δυό – τρεις μόνο φορές (κατά τη διάρκεια του «εικοσαήμερου πρωτοσέλιδου πολέμου») εξασφάλισαν πρωτοσέλιδες θέσεις. Κατά τα λοιπά, δεν υπήρχαν και, όταν υπήρχαν, τους εύρισκες στην πραγματική δημοσιογραφική τους διάσταση: στον ποιοτικό και ποσοτικό χώρο που τους άρμοζε. 

Σημείο τρίτο: Και οι δυό πρωτοσέλιδοι «εμπόλεμοι», και ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης, είναι πρόεδροι κυβερνήσεων υπό ασφυκτική πίεση εξαιτίας της σοβαρής οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους, αλλά και των εθνικών εκλογών που πλησιάζουν απειλητικά και για τους δυό… 

«Ο Ερντογάν μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας - ακόμη κι έναν πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα», υποστηρίζει, προφανώς υπερβάλλοντας, ο ελληνικής καταγωγής αρχισυντάκτης της γερμανικής Münchner Merkur, Γιώργος Αναστασιάδης. 

Ο Μητσοτάκης, απ’ την άλλη, παίζει το παιγνίδι του Τούρκου: σηκώνει το γάντι απαντώντας στον «πόλεμο» με «πόλεμο», προκειμένου να αποσπάσει κι αυτός, όπως κι εκείνος, την προσοχή των Ελλήνων από τα αβάσταχτα πολιτικοοικονομικά προβλήματα που έχει σπείρει στο εσωτερικό της χώρας… 

Μιμείται τον Τούρκο, λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..

 ******* 

Η διαφορά είναι ότι, για την Τουρκία, η εξωτερική πολιτική ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, στοχεύοντας το διεθνές τερπνόν μετά του εθνικού ωφελίμου: «Σήμερα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ομόφωνα σημαντική υστέρηση ( 10 ποσοστιαίες μονάδες ή περισσότερο) για τον πρόεδρο Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές», γράφει σε άρθρο του στο Carnegie Europe ο ειδικός ερευνητής των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, Ζακ Πιερινί: 

«Δεδομένης της απροθυμίας του Τούρκου προέδρου να ξεπεράσει το αδιέξοδο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, ένας από τους λίγους τρόπους για να καλύψει τη διαφορά με τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης είναι να παίζει τον ρόλο του ισχυρού άνδρα στη διεθνή σκηνή», συνεχίζει.,, 

Υπαινισσόμενος εντέλει ότι, στο πλαίσιο αυτού του ρόλου (του ρόλου του ισχυρού ανδρός στη διεθνή σκηνή), ο Ερντογάν δεν δίστασε να πυροδοτήσει ακόμα και την κρίση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (εμποδίζοντας τις υποψηφιότητες για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας) «καθοδηγούμενος από εσωτερικές σκέψεις». 

Ο δικός μας, πάλι (ναι, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), χωρίς εθνικό κέρδος κέρατα: ασκεί εξωτερική πολιτική ιδιωτικής χρήσεως, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο και μόνο να επιβιώσει εκλογικά: «Η ένταση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί μία ευκαιρία η ΝΔ να απευθυνθεί στην απογοητευμένη παραδοσιακή κεντροδεξιά, καταπολεμώντας τον κίνδυνο χαλαρής ψήφου λόγω ακρίβειας», μας πληροφορούσε προ ημερών η αρχισυντάκτρια του «News247», Βίκη Σαμαρά. 

 Όπερ έδει δείξαι: ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε κηρύξει ήδη τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο με στόχο να αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας και να συσπειρώσει τους ακροδεξιούς και κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της ΝΔ μέσω… Τουρκίας. Λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του τού φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..

Ονειρεύονται σοσιαλδημοκρατικό… μονοπώλιο

Εμφανώς κακόβουλα και ευκρινώς φαντασιωτικά, ο νεόκοπος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης,  υψώνει... ιδεολογικούς φράκτες μεταξύ του κόμματός του και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ  

   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ευάγγελος Βενιζέλος – Φώφη Γεννηματά – Νίκος Ανδρουλάκης είναι, ως γνωστόν, οι τρεις ηγέτες του παρατεταμένου μετακυβερνητικού πασοκικού λυκόφωτος. Ο τελευταίος, αν και διανύει τον έκτο, μόλις, μήνα της θητείας του ως πρόεδρος του επαναβαπτισθέντος σε «ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ» κόμματός του, έχει ξεμυτίσει απ’ το μισοσκόταδο που εδώ και μια δεκαετία το σκεπάζει, και διεκδικεί… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο. Και τοπογραφεί, και οριοθετεί, και κατατάσσει…

«Είμαστε άλλα κόμματα», λέει στην πρώτη μεγάλη τηλεοπτική συνέντευξή του, στον ΑΝΤ1. Και εξηγεί: «Άλλο είναι ένα κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς, άλλο είναι ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, άλλο είναι το νεοφιλελεύθερο κόμμα της ευρωπαϊκής Δεξιάς»…

Αν δεν καταλάβατε, ο νεόκοπος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ. αναφέρεται στα τρία μεγαλύτερα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ) με αυθαίρετη – και λίγο πονηρή – σειρά αριθμητικής κατάταξης και για τα τρία, (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ, ΝΔ), και σκόπιμη ταυτοτική  παραποίηση για το ένα: τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Προοδευτική Συμμαχία), τον οποίο αναφέρει ως… κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς!..

Είναι σαφές: εμφανώς κακόβουλα και ευκρινώς φαντασιωτικά, ο κ. Ανδρουλάκης υψώνει φράκτες μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κεντροαριστερού κόμματός του και του σθεναρού (31%) κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού του Αλέξη Τσίπρα, ονειρευόμενος… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο: ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα εκφράζεται, λέει, από το δικό του, επαναβαπτισμένο σε «ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ» κόμμα, και ότι ο μόνος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ο ίδιος.

*******

Απ’ αυτή την άποψη, αλλά και γενικότερα , υπό το πρίσμα των λιγοστών και εξαιρετικά γκρίζων δημόσιων τοποθετήσεών του, το προφίλ του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ μοιάζει διάστικτο από πολιτικά στοιχεία των μετά –Ανδρεϊκών κυβερνητικών ηγετών του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου (λίγος σημιτικός «εκσυγχρονισμός», ή σοσιαλφιλελευθερισμός, ή μεταλλαγμένος δημοκρατικός σοσιαλισμός – όπως θέλετε πείτε τον) σε συνδυασμό με ψυχολογικά στοιχεία των ηγετών του παρηκμασμένου μετακυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώφης Γεννηματά…

Με προεξάρχουσα τη νεύρωση του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου για τον Τσίπρα» (όπως την είχα αποκαλέσει* άμα τη εμφανίσει της) που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της, ιδιαίτερα όμως τους αρχηγούς του συντετριμμένου ΠΑΣΟΚ – τον Ευ. Βενιζέλο, καταρχήν, και την Φώφη Γεννηματά αργότερα – από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα… κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία…

«Η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο»...  Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντίκριζαν οι ηγέτες του μετακυβερνητικού ΠΑΣΟΚ στην λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα έκτοτε) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρούσαν να δραπετεύσουν, να ξεφύγουν από την πολιτική ανυπαρξία:

● Κάποτε, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο  Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους τα λείψανα του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ σε συσκευασία ΚΙ.ΝΑΛ, με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα ασφαλούς πολιτικής επιβίωσης, όπως έκανε ο Ευ. Βενιζέλος – για λογαριασμό της Φώφης –  το 2019.

● Τώρα, υψώνοντας  φράκτες πολιτικού φθόνου μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κόμματός τους  και του σθεναρού (31%) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ  του Αλέξη Τσίπρα, όπως κάνει, ή φαντασιώνεται ότι κάνει,  ο νεόκοπος πρόεδρός του, Ν. Ανδρουλάκης.

*******      

«Πιστεύω ότι το καλό της Ελλάδας είναι να αποκτήσει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση», γιατί «Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σημαίνει σεβασμός στους θεσμούς, στην ποιοτική δημοκρατία», μας… ενημέρωσε ο κ. Ανδρουλάκης στην μεγάλη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, και ήταν σαν να μας ενημερώνει από το μετά – Ανδρεϊκό σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν: «σαν να ακούω τον Σημίτη και τον Γιωργάκη μαζί», σχολίασε συνάδελφος στο twitter…

 Ο Κώστας Σημίτης, το σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: ο Σημίτης των Γερμανών, ο Σημίτης της Goldman Sachs, ο Σημίτης των Greek statistics, ο Σημίτης της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες… Ο Σημίτης του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!.. Ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο δαχτυλιδάτος διάδοχος του Σημίτη που πέρασε στο σβέρκο των Ελλήνων την μνημονιακή θηλιά των ευρωπαϊκών θεσμών… Τους οποίους τόσο πολύ… σέβεται, όπως μας ενημέρωσε, ο νεόκοπος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ. Νίκος Ανδρουλάκης. Ο οποίος υψώνει φράκτες μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κεντροαριστερού κόμματός του και του κραταιού (31%) κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού του Αλέξη Τσίπρα, ονειρευόμενος… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο: ότι ο μόνος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ο ίδιος…

Μια διπρόσωπη σοσιαδημοκρατική καρικατούρα απ’ το παρελθόν, λέω εγώ: Σημίτης και Γιωργάκης μαζί!..   

*https://restaro.blogspot.com/2014/09/blog-post_24.html

Ο Όλαφ Σολτς και το βαποράκι του, ο Κυριάκος

Μια συμπαιγνία παραπλάνησης, στην οποία ο Γερμανός καγκελάριος ήταν ο μαριονετίστας και ο Έλληνας πρωθυπουργός η μαριονέτα του

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Την 31^η Μαΐου, ημέρα Τρίτη, στο περιθώριο των εργασιών της   της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντά τον   Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς και, μεταξύ άλλων, του θέτει το θέμα της κλιμακούμενης προκλητικότητας του Ταγίπ Ερντογάν κατά της χώρας μας…

«Βρείτε τα μεταξύ σας», ήταν η απάντηση του κ. Σολτς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ Βρυξελών: «Στο πλαίσιο της πάγιας γερμανικής στρατηγικής των ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», σχολίασε διακεκριμένος Έλληνας διπλωμάτης. «Ο κ. Σολτς, βλέπεις, δεν προτίθεται να διαταράξει τις στενές γερμανοτουρκικές σχέσεις προς χάριν της Ψωροκώσταινας», πρόσθεσε. 

Την ίδια μέρα, ο Όλαφ Σολτς ανακοινώνει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, συμφώνησε μαζί του να  στείλει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα από το ελληνικό απόθεμα του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, τα οποία κατόπιν θα φροντίσει ο ίδιος να αντικατασταθούν με   γερμανικά εξοπλιστικά συστήματα.   

Την επομένη (1^η Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη), ο Γερμανός αναλυτής Ούλριχ Σπεκ  κατηγορεί τον καγκελάριο Σολτς ότι χρησιμοποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη σαν «βαποράκι» προκειμένου να προμηθεύσει την Ουκρανία με τεθωρακισμένα οχήματα, φοβούμενος ότι αν τα παραδώσει ο ίδιος, θα βρεθεί εκτεθειμένος στην οργή της Μόσχας, με την οποία διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις.

Σ’ αυτό το 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ Σολτς – Μητσοτάκη που,   ειρήσθω εν παρόδω, παρουσιάστηκε από τον ελεγχόμενο ελληνικό Τύπο σαν θριαμβική έξοδος του Έλληνα πρωθυπουργού στην ευρωπαϊκή διπλωματική πασαρέλα, ο πρώτος μοιάζει να είναι ο μαριονετίστας που κινεί τα νήματα και ο δεύτερος η άψογα χειραγωγημένη και άβουλη μαριονέτα του.

*******  

Καμιά σχέση με την πραγματικότητα: το συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σόλτς  και του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο (στο περιθώριο των εργασιών της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες με θέμα) δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό παίγνιο πολιτικής επιβίωσης δυό Ευρωπαίων ηγετών χαμένων στη… μετάφραση των ιστορικών προκλήσεων, που οφείλουν να αντιμετωπίσουν στη συγκεκριμένη χαοτική συγκυρία.

Κοινός στόχος τους, η παραπλάνηση των Ευρωπαίων εταίρων τους, αλλά κυρίως της κοινής γνώμης των χωρών τους: να δείξουν ότι υπάρχουν, ότι κινούνται, ότι ξεδιπλώνουν τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστούν, ότι επηρεάζουν. Και ναι, στο πλαίσιο του 24ωρου παιγνίου επιβίωσης που σας περιέγραψα –  αυτής της  συμπαιγνίας παραπλάνησης στο περιθώριο της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

Ωστόσο, στη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, ούτε υπάρχουν, ούτε κινούνται, ούτε πρωταγωνιστούν, ούτε επηρεάζουν. Ούτε καν ο Σολτς: Μια αλληλουχία πολιτικών σφαλμάτων και ασυνεπών μηνυμάτων του Όλαφ Σολτς και της κυβέρνησής του (που σχετίζονται με την πολιτική της Ρωσίας και τον πόλεμο στην Ουκρανία) έχουν διαβρώσει την εξουσία και την επιρροή του Βερολίνου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και, κυρίως, μεταξύ των ηγετών γύρω από το τραπέζι της συνόδου κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σχολίαζε ομάδα αναλυτών του POLITIKO την επομένη της Συνόδου Κορυφής στο βασικό άρθρο του υπό τον τίτλο «Η Γερμανία χάνει την επιρροή της επί της ΕΕ».

 *******

Μιλάμε για μια αξιοσημείωτη αποδυνάμωση της επιρροής του Γερμανού καγκελάριου και της κυβέρνησής του: μια πραγματική κατάρρευση της γερμανικής εξουσίας εντός της ΕΕ, που οδήγησε πολλά κράτη – μέλη να ακολουθήσουν με μεγαλύτερη προθυμία το δικό τους δρόμο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αμφισβητήσουν ανοιχτά τη γαλλογερμανική συμμαχία που βρίσκεται εδώ και καιρό στο επίκεντρο της ισχύος και της λήψης αποφάσεων της ΕΕ.  

«Δεν χρειαζόμαστε γερμανική προστασία. Η ιστορία απέδειξε ότι η Γερμανία βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας», δήλωσε ένας διπλωμάτης από την Ανατολική Ευρώπη, αναφερόμενος στη μακροχρόνια πολιτική του Βερολίνου να πορεύεται ήπια με τη Μόσχα, αποκαλύπτει το άρθρο του POLITIKO...

«Μαζί της και ο Μητσοτάκης», σαρκάζω, σκεπτόμενος το 24ωρο αλισβερίσι του με τον Σολτς στις Βρυξέλες. Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι τον… αδικώ αλλά...  Όχι, ο Μητσοτάκης (και, δυστυχώς, μαζί του και η χώρα μας, όσο παραμένει πρωθυπουργός της) δεν βρίσκεται σε καμιά πλευρά της ιστορίας, σκέφτομαι. Και σκέφτομαι ότι, γενικά, αυτός ο τύπος δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ειδικά δε στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται κυριολεκτικά εκτός ιστορίας: ό,τι πει το αφεντικό!.. Το εκάστοτε αφεντικό του πρωθυπουργικού γραφείου επικοινωνίας.  

«Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες», είχε πει προ ημερών ο εξπέρ της διπλωματίας και των διεθνών σχέσεων Νίκος Κοτζιάς, πράγμα που επιβεβαιώθηκε απολύτως από τα καμώματά του Έλληνα πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Όλαφ Σολτς στις Βρυξέλες: ό,τι έκανε, το έκανε μόνο για να δείξει ότι κινείται, ότι ξεδιπλώνει τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστεί, ότι υπάρχει…

Και ναι, στο συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι,  ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

 

 

 

«Μητσοτάκης γιοκ!»: Μια διπλωματική σαπουνόπερα

Η φανφαρόνικη ατάκα του Κυριάκου που μεταλλάχθηκε από την τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του Ερντογάν σε ανθελληνική  τσιχλόφουσκα  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι η εξωφρενική, για τα διπλωματικά ήθη, φράση του Τούρκου πρόεδρου Ταγίπ Ερντογάν «για μένα δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης» («Μητσοτάκης γιοκ!») ακούστηκε  σαν ατάκα απατημένης συζύγου σε ελληνοτουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα∙ κι απ’ αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου περίεργο ότι σε πρώτο επίπεδο, που λέμε εμείς οι  σινεφίλ, με τη συγκεκριμένη ατάκα ταυτίστηκε… ολιστικά το πανελλήνιο: για μας δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης!..

Τι ωραία!.. Για μερικά δευτερόλεπτα μόνο: όσο κρατάει ο στεναγμός του κάθε πικραμένου (όλων μας!) απ’ τα καμώματα του Έλληνα πρωθυπουργού. Στον επόμενο τόνο, επικράτησε ο θεσμικός πατριωτισμός των πολιτικών αναλυτών, δεξιών και αριστερών. Οι πρώτοι προσέλαβαν την εξωφρενική ατάκα «Μητσοτάκης γιοκ!» του Τούρκου σουλτάνου σαν «ακραία και ευθέως προσβλητική για τον Έλληνα πρωθυπουργό αποστροφή, που δυναμιτίζει το κλίμα και επιχειρεί να κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας με την Αθήνα και να επαναφέρει τις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις στο μακρύ τραπέζι των διεθνών διεκδικήσεων».

Οι δεύτεροι ξεκαθάριζαν ότι «οι  δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν ήταν προκλητικές για τον θεσμό του Πρωθυπουργού της Ελλάδας» (σ. σ: και όχι για τον κ. Μητσοτάκη προσωπικώς), τονίζοντας ότι αναμένουν την αντίδραση των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας, «που δεν μπορεί για μια ακόμη φορά να βασίζεται σε ίσες αποστάσεις και λόγια χωρίς αντίκρισμα»…

*******

Κι έκαναν διάνα!.. Απ’ την ανάποδη:  «Ουδέν σχόλιον», ήρθε  η αντίδραση  «των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας» δια  στόματος της  εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ντάνα Σπίναν. Κι ύστερα, κατόπιν πιέσεων των δημοσιογράφων,  «σε γενικές γραμμές προωθούμε και ενθαρρύνουμε την καλή συνεργασία μεταξύ ηγετών, ειδικότερα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας και ελπίζουμε ότι το θετικό κλίμα θα επανέλθει και θα αντικατοπτριστεί σε δηλώσεις και δράσεις στην περιοχή», αρκέστηκε να δηλώσει…

«Ποιες ίσες αποστάσεις;»,  σχολίασε το σχόλιο της κ. Σπίναν κυβερνητικός συνάδελφος… Βρυξελών: «λίγο ακόμα και θα μας έλεγε ότι  η αντίδραση  Ερντογάν ήταν δικαιολογημένη και ότι αυτός που έχυσε το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα ήταν ο Κυριάκος»…

«Ωραίο σενάριο», σκέφτηκα: ο Κυριάκος χύνει το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα,  ξεστομίζοντας εκείνη την απίστευτης διπλωματικής ελαφρότητας φανφαρόνικη αποστροφή του λόγου του, που καλούσε τους Γερουσιαστές να μη δώσουν F-16 στην Τουρκία….  Αμέσως, την πιάνει στο «φτερό» (την  φανφαρόνικη αποστροφή του Κυριάκου) η τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του σουλτάνου, και την κάνει ανθελληνική  τσιχλόφουσκα στο στόμα του Ερντογάν:

«Συνομιλήσαμε με τους Έλληνες και συμφωνήσαμε να μην βάζουμε τρίτους μεταξύ μας. Αλλά, παρ' όλα αυτά, ο Μητσοτάκης μίλησε στη Γερουσία και είπε να μην δώσουν τα F-16 στην Τουρκία» υποστήριξε ο Τούρκος Πρόεδρος και πρόσθεσε πως «φέτος θα κάναμε το Συμβούλιο Στρατηγικής Συνεργασίας. Πλέον για εμένα δεν υπάρχει Μητσοτάκης»…

*******

Το «άπαιχτο» αυτό σενάριο, ανεξαρτήτως αν παίχτηκε ή όχι, μου  έφερε στο νου τα πλήρη πολιτικής γνώσης και διπλωματικής εμπειρίας διαδικτυακά σχόλια του Νίκου Κοτζιά για τον Έλληνα πρωθυπουργό, το ταξίδι του στις ΗΠΑ και τα ρητορικά τσαλιμάκια του στη Γερουσία: «Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες (…)Έδωσε ότι του ζητούσαν, γη και ύδωρ, με αντάλλαγμα φωτογραφίες προεκλογικής χρήσης… Ξέχασε την λέξη Τουρκία στην ομιλία του και το τι σημαίνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, σε μια επίσκεψη που το σημαντικότερο γεγονός ήταν η φωτογραφία με την δική του οικογένεια»…

Εν τέλει, αυτό που μένει ως επίλογος αυτής του, ούτως ή άλλως, τραγελαφικού διπλωματικού επεισοδίου μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν είναι η σκανδαλώδης  εμμονή της ΕΕ στην πολιτική ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας∙ που δεν είναι παρά μία απ’ τις παραμέτρους της πολιτική του λεγόμενου «κατευνασμού», την οποία ξεκίνησε το 2015 η Γερμανίδα καγκελάριος  Άνγκελα Μέρκελ.

«Αυτή η κυνική ατζέντα (σ. σ : της πολιτικής του «κατευνασμού») καθοδηγείται από τον φόβο της απώλειας της «εταίρου του ΝΑΤΟ Τουρκίας» από τη Ρωσία», εξηγεί ο δοκιμιογράφος Cengiz Aktar* σε άρθρο του στο POLITICO: «Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι αποφεύγουν να θέσουν σε κίνδυνο τα οικονομικά τους συμφέροντα στην Τουρκία και φοβούνται να διακινδυνεύσουν τη συμφωνία τους για τους πρόσφυγες με την Άγκυρα», προσθέτει.

Ωστόσο, ο «κατευνασμός» δεν είναι επαρκής απάντηση σε καμία από αυτές τις αγωνίες: όσο περισσότερο "κατευνάζει" η ΕΕ, τόσο πιο θρασύς και περιχαρακωμένος είναι ο Ερντογάν - τόσο πιο ύπουλος και επικίνδυνος γίνεται για τους άλλους: Ευρωπαίους ή Ανατολίτες. Συμμάχους ή μη…

 *Ο Cengiz Aktar είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Οι 152.000 ψήφοι οριστικής εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα, και οι «μηχανισμοί»

Ματιές στο παραπολιτικό και παρακομματικό παρασκήνιο του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για την εκλογή Προέδρου και Κ.Ε. από την βάση 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές έγιναν την περασμένη Κυριακή, είναι ήδη Πέμπτη απόγευμα, κι εγώ εξακολουθώ να διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. \

«Γιατί το κάνεις; Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό», μου λέει η φωνή της λογικής που μου… απέμεινε: ποιος νοιάζεται αν προηγείται σε σταυρούς προτίμησης για την Κεντρική Επιτροπή η Αχτσιόγλου ή η Δούρου, αν ο Τσακαλώτος είναι δέκατος έβδομος και ο Σκουρλέτης εικοστός δεύτερος, κι αν ο Πολάκης εκλέγεται πρώτος «και με διαφορά» στην Κρήτη; 

Σωστά, συνεχίζει η φωνή της λογικής, που είναι και φωνή της γνώσης από δεκάδες εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες τις οποίες έχω βιώσει (ως κομματικό στέλεχος στα νεανικά μου χρόνια) και έχω παρακολουθήσει και μελετήσει στη 40χρονη επαγγελματική μου θητεία ως δημοσιογράφος: ειδικά στα κυβερνητικά κόμματα, αριστερά ή δεξιά, μόνο οι ίδιοι οι υποψήφιοι και οι συγγενείς τους, η εκλογική πελατεία τους και η κομματική (και δημοσιογραφική) καμαρίλα νοιάζονται για τις πρωτιές. Και τις πανηγυρίζουν, και τις προμοτάρουν και τις εργαλειοποιούν προς όφελός τους…

 ******* 

Λοιπόν, που λέτε, το ποιος θα εκλεγεί πρώτος και ποιος εικοστός σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, ζήτημα των κομματικών μηχανισμών και της ποσοτικής και ποιοτικής δυναμικής τους… 

Το γεγονός, π.χ., ότι στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις για την ΚΕ δεν βρίσκουμε κανένα από τα στελέχη της λεγόμενης «Ομπρέλας», φωτογραφίζει τεράστια ποσοτική αύξηση της δύναμης και, ταυτόχρονα, ικανή ποιοτική συρρίκνωση της δυναμικής των «προεδρικών» και των μηχανισμών τους εντός του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τουτέστιν συρρίκνωση της αξιοκρατίας σε ελάχιστο βαθμό: ο συγκεκριμένος μηχανισμός δεν έδωσε χώρο στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις (σ σ: απέκλεισε από τις πριμοδοτήσεις του) ούτε καν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ένα από τα πλέον επιτυχημένα και χρήσιμα πολιτικά στελέχη του κόμματος… 

 Αντίθετα, πριμοδότησε στελέχη όπως ο Νίκος Παππάς. Ο οποίος πιστώνεται, βεβαίως, αμέριστη στήριξη προς τον Αλέξη Τσίπρα στη φάση του αρχικού κυβερνητικού του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα χρεώνεται μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της «πρώτης φορά Αριστεράς»: την καταστροφική – λόγω του υπερβάλλοντος κομματικού πατριωτισμού του και της παροιμιώδους γνωστικής και διπλωματικής ασχετοσύνης γύρω απ’ το αντικείμενο που, ως υπουργός, εκλήθη να διαχειριστεί – πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσον αφορά τα ΜΜΕ… 

******* 

Αν συνέχιζα αυτό το… ξόμπλιασμα προσώπων και πραγμάτων των κομματικών μηχανισμών και των συγκρούσεών τους εντός και εκτός του νέου ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, κι ακόμα.. χειρότερα από γεννήσεως ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα, αυτό που θα προέκυπτε δεν θα ήταν παρά ένα ακόμα βαρετό συμπίλημα ανάμεσα στα δεκάδες παρόμοια που, με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας. Τελεία και παύλα, λοιπόν στο παρακομματικό… ξεκατίνιασμα, και πάμε απ’ την αρχή… 

Το όλο εκλογικό εγχείρημα, οι αριθμοί, τα ποσοτικά και τα ποιοτικά στοιχεία του τελικού αποτελέσματος, συνιστούν μια ομόφωνη, οριστική – και γι’ αυτό καταλυτική για την περαιτέρω εξέλιξη και πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ψήφο εμπιστοσύνης των 152.000 παλαιών και νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ προς τον πρόεδρό τους Αλέξη Τσίπρα: 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης οριστική, διότι αποδοκιμάζει και καταστέλλει (οριστικά ελπίζουμε) τις μικρότατες μεν, διαβρωτικότατες δε, αναίτιες και απρόκλητες αμφισβητήσεις του φυσικού ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, εκ μέρους εσωκομματικών ομάδων ή ατόμων. 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης καταλυτική, διότι απελευθερώνει το βασικό δικαίωμα του προέδρου – ηγέτη να επιλέγει ελεύθερα τους βασικούς κομματικούς (Γραμματέα, Πολιτικό Συμβούλιο κλπ.), κοινοβουλευτικούς και κυβερνητικούς συνεργάτες του, με κριτήριο την εξυπηρέτηση του κυβερνητικού σχεδίου του κόμματός του… 

Και όχι με κριτήριο την σειρά κατάταξής τους στις εκλόγιμες θέσεις της νέας Κεντρικής Επιτροπής, με βάση τα χαρτάκια (πριμοδοτήσεις) των μηχανισμών.

Ο Κυριάκος , ο Αλέξης και ο… μπαλαντέρ

Οι δημόσιοι και παρασκηνιακοί διαγκωνισμοί μεταξύ Μητσοτάκη, Τσίπρα και Ανδρουλάκη για την ηγεμονία της Δημοκρατικής Παράταξης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Καθώς ο λαός ξαναλέει το ψωμί ψωμάκι και η χώρα καταβυθίζεται για μια ακόμα φορά σε καθεστώς δημοσιονομικής ανισορροπίας, οι πολιτικοί μας ταγοί περί την ηγεμονία τους επί εκλογικών περιοχών και παρατάξεων τυρβάζουν. Και συνεδριάζουν, και συσκέπτονται, και επιχειρούν, και διεκδικούν: σαν γαιοκτήμονες που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα όριά των κτημάτων τους εισβάλλοντας στα χωράφια του γείτονα…

 

Οι τρεις… μεγαλοτσιφλικάδες, κυρίως: ο Κυριάκος, ο Αλέξης    και ο μπαλαντέρ, τουτέστιν ο νεόκοπος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο και οι δυό «μονομάχοι» λογάριαζαν για συγκυβερνητικό μπαλαντέρ. Εκείνος όμως, απ’ τη στιγμή που φόρεσε ξανά την κονκάρδα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, έπαθε… Ανδρέα Παπανδρέου. Και άρχισε να φαντασιώνεται ηγεμονία επί μιας –κάποιας–  «Δημοκρατικής Παράταξης» με καπελωμένες τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: «Επέστρεψαν οι προσδοκίες να γίνει ξανά η Δημοκρατική Παράταξη, μαζί με τις δυνάμεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και των κινημάτων της οικολογίας, η φωνή της δημιουργικής Ελλάδας. Της Ελλάδας της προόδου, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης».

Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, φυσικά. Γιατί, όπως έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις,  οι πολιτικές παρατάξεις βασίζονται πάνω σε μια φορτισμένη παρεξήγηση των μαζών: «Οι μάζες νομίζουν πως εκπροσωπούνται και οι παρατάξεις με τη σειρά τους νομίζουν ότι… εκπροσωπούν. Λάθος καλοπροαίρετο που, όμως, δημιουργεί κακοπροαίρετες σχέσεις που υποσκάπτουν τη δομή της πολιτείας και της προσδίδουν όψη ετοιμόρροπου νεοκλασικού μεγάρου…».

 

*******

Ο Κυριάκος, απ’ την άλλη, γνωρίζοντας την καταγεγραμμένη στις αληθινές δημοσκοπήσεις ελεύθερη πτώση του που καθιστά ανέφικτο τον δεδηλωμένο πόθο του για αυτοδυναμία του κόμματός του, το παλεύει επιχειρώντας επικοινωνιακή (σ.σ.: τι άλλο;) επαναφορά στο κέντρο. Φαντασιωνόμενος κι αυτός(!) εκλογική ηγεμονία επί της κεντρώας περιοχής της Δημοκρατικής Παράταξης: «Χωρίς το κέντρο εκλογές δεν κερδίζεις», αποκάλυψε… ανέμελα  στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα.

 

Τις επόμενες δε ημέρες, στο συνέδριο της ΝΔ, οριοθέτησε τη  στρατηγική του… φαντασίωση ως εξής: «Για να αποκλειστεί ο εφιάλτης (σ.σ.: η απώλεια της αυτοδυναμίας λόγω… απλής αναλογικής) πρέπει  να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση (σ.σ.: του εκλογικού νόμου) στην πρώτη κάλπη. Γι’ αυτό, «η ΝΔ δυναμώνει τον ενωτικό της χαρακτήρα ως το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα που θα συγκλίνουν όλα τα ρεύματα που θεωρούν εθνική αναγκαιότητα μια σταθερή (!) Ελλάδα»…

 

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φόρα που ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας φαντασιώνεται ηγεμονία επί της Δημοκρατικής Παράταξης. Το έκανε κι ο προηγούμενος, ο Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν την αποδρομή της κυβέρνησής του (τον Σεπτέμβριο του 2014) υπό την πίεση του επελαύνοντος, τότε, Αλέξη Τσίπρα, με εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»…

 

Το οποίο, εμείς οι δημοσιογράφοι της κεντροαριστερής πιάτσας, είχαμε εισπράξει ως μία ακόμα, την έσχατη ίσως, σπασμωδική απόπειρα πολιτικής εξαπάτησης του Αντώνη Σαμαρά. Αυτή τη φορά, όχι μόνο του εκλογικού σώματος αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του: των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε την συγκεκριμένη μπαλαφάρα…

 

*******

Θυμάμαι πως η διασκεδαστική πλευρά της συγκεκριμένης μπαλαφάρας Σαμαρά είχε πάρει διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και των στελεχών της…  παράταξής του: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησαν να το πουν), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την ιστορία» (αυτό το είπαν), «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»!..

Μάλιστα! Η Δημοκρατική Παράταξη της τάξεως του 5%, σχολίαζαν γελώντας τα κεντροαριστερά δημοσιογραφικά πλήθη. Και στο καπάκι, «δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα»…

 

Ωστόσο, η επιστήμη μας λέει ότι  η μπαλαφάρα Σαμαρά και η γελοία διαμάχη του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την… ιδιοκτησία της Δημοκρατικής Παράταξης – όσο και οι τωρινοί διαγκωνισμοί μεταξύ Κυριάκου, Αλέξη και… «μπαλαντέρ» για τον έλεγχό της –  δεν συνιστούν καμιά πρωτοτυπία: έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου (του «συντηρητισμού», του  «φιλελευθερισμού» και του «σοσιαλισμού») και επαναλαμβάνονται διαρκώς στη διάρκεια δυόμισι αιώνων πολιτικής ιστορίας (1789 – 2022).

 

Οφείλω να σας πω, επίσης, ότι το μόνο ουσιώδες που απέμεινε απ’ αυτή τη  γελοία κόντρα Σαμαρά – Βενιζέλου που σας θύμισα, είναι μια ρήση του τότε εκπρόσωπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Δ. Καρύδη: «Η δημοκρατική παράταξη ήταν και είναι ιστορικά και ιδεολογικά η «άλλη» παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», είχε δηλώσει εμφατικά. Παραδεχόμενος ότι η «Δημοκρατική Παράταξη» της εποχής (ως… η «άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ) ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ!...

 

Όπως και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!.. Ανεξάρτητα αν ο τρίτος – της παρέας των… «μεγαλοτσιφλικάδων», που λέγαμε– ο πρόεδρος της «άλλης παράταξης σε σχέση με τη ΝΔ», Αλέξης, Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει με περισσή ακρίβεια ότι το κόμμα του «καταλαμβάνει προνομιακό χώρο στη Δημοκρατική Παράταξη, ωστόσο δεν έχει την αποκλειστικότητά της»…

 

Κι ας έχει κατακτήσει με την αξία του – κι όχι με ξένες πλάτες – τον τίτλο του πλέον δημοφιλούς και αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

 

 

 

 

Θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία…

\

Ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», όπως και πέρσι και πρόπερσι την ίδια μέρα, διαβάσαμε ωραίες ανακοινώσεις για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αδέσμευτη, ελεύθερη, αλογόκριτη, δημοσιογραφία, οι αδέσμευτοι, ελεύθεροι, αλογόκριτοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο.

 Στις φετινές – όπως και στις περσινές και τις προπέρσινες και… πάει λέγοντας – ανακοινώσεις για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», κυριάρχησαν απ’ τη μια οι εθιμοτυπικές – εξουσιαστικές (καθεστωτικές, κυβερνητικές, κομματικές, κλπ.) ανακοινώσεις ρουτίνας, όπως αυτή του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Οικονόμου («Η υποστήριξη των ΜΜΕ είναι ζήτημα Δημοκρατίας» κλπ., κλπ.), που θυμίζουν το περιεχόμενο ευχετηρίων καρτών για την…  Παγκόσμια Ημέρα των Ερωτευμένων, κι απ’ την άλλη  οι πιο  μαχητικές και καταγγελτικές: αυτές των ελληνικών και ξένων δημοσιογραφικών ενώσεων και οργανώσεων, όπως η  Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ), οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», η ΕΣΗΕΑ κ.α.

 

Οι δεύτερες – όπως και οι περσινές και οι προπέρσινες – εστίαζαν στην διεθνώς αυξανόμενη τάση εξουσιαστικών (καθεστωτικών, κυβερνητικών, εταιρικών, κομματικών, κλπ.)  παρακολουθήσεων (σ σ: κατασκοπεύσεων των κινητών τους) των αδέσμευτων δημοσιογράφων – ερευνητών με εξελιγμένα ψηφιακά μέσα, και εν τέλει την στοχοποίηση και την «εξόντωσή» τους.

 

Τελευταίο παράδειγμα, η απίστευτη και όμως… ελληνική  περίπτωση διεθνών διαστάσεων, της σκανδαλώδους παρακολούθησης του ερευνητή δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη από την ΕΥΠ Μητσοτάκη (μη… γελάτε, άμεσος προϊστάμενός της είναι) διότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (insidestory.gr), «ερευνούσε  επιχειρηματικά συμφέροντα που επωφελούνταν από νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησής του»!...

 

*******

Και, βέβαια, το φαινόμενο SLAPP (Strategic lawsuits against public participation / Στρατηγικές αγωγές κατά της δημόσιας συμμετοχής), την διαρκώς αυξανόμενη βιομηχανία αγωγών από πολιτικούς αξιωματούχους (και άλλα φυσικά ή νομικά δημόσια πρόσωπα –ακόμα και κυβερνήσεις– κατά  δημοσιογράφων που, ασκώντας το βασικό καθήκον τους, τους κρίνουν ή τους επικρίνουν. Αποσκοπώντας, βέβαια, στη λογοκρισία, τον εκφοβισμό και τη φίμωση των δημοσιογράφων… «επικριτών τους», καθώς τους επιβαρύνουν με το κόστος μιας νομικής υπεράσπισης μέχρι να εγκαταλείψουν την κριτική ή την αντίθεσή τους.

 

Όπως η απίστευτη και όμως… ελληνική περίπτωση εξώδικου τελεσίγραφου μετά απειλής αγωγής τύπου SLAPP, ενός αριστερού, υποτίθεται, πολιτικού αξιωματούχου (του βουλευτή Επικρατείας και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Πάνου Σκουρλέτη, κατά του έγκριτου δημοσιογράφου – πολιτικού αναλυτή Γιώργου Λακόπουλου, επειδή…  τόλμησε να αναδείξει και να καυτηριάσει πολιτικές πράξεις και θέσεις και συμπεριφορές του…

 

Πράξεις, θέσεις, και συμπεριφορές που –κατά τη γνώμη του Γ. Λακόπουλου και όχι μόνον– συνιστούσαν ένα διαρκές  φαινόμενο υπονόμευσης του προσυνεδριακού και συνεδριακού εγχειρήματος του Αλέξη Τσίπρα για μια κυβερνητική προοπτική του κόμματος της αξιωματικής  αντιπολίτευσης: «Ο θρίαμβος Τσίπρα στο συνέδριο μετέτρεψε τον Σκουρλέτη σε μαινόμενο υπονομευτή του επιτεύγματος να βγει το κόμμα ενωμένο και πιο ισχυρό από την κορυφαία εσωτερική διαδικασία του»…    

Κατά τα λοιπά, την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», μάθαμε ότι, στη φάση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, η Ελλάδα κατρακύλισε 38 ολόκληρες θέσεις προς τον πάτο του δείκτη των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα» για την ελευθερία του Τύπου, και ότι βρίσκεται πλέον στην 108η θέση της παγκόσμιας κατάταξης: κάτω από χώρες όπως η Τυνησία, το Τόγκο, η Μποτσουάνα...

*******

Και, βέβαια, στη χειρότερη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Πιο χαμηλά ακόμα και από την Ουγγαρία του ακροδεξιού Ορμπάν!.. Και να φανταστείτε πως είχα δεοντολογικές  επιφυλάξεις όταν, μόλις προχθές, έγραφα ότι «όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Ορμπάν έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50% των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές».

 

Πώς να το κάνουμε, ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα, θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία... Και συμπεριφορική προσοχή: γιατί,  αν είσαι δημοσιογράφος και αρχίσεις τα κολλητιλίκια με τους πολιτικούς και τους εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, το πιθανότερο είναι να προσεγγίζεις τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν εκείνοι, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον συμφεροντολογικό κυνισμό, την ανηθικότητα εν τέλει, του επαγγελματία πολιτικού και του εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εφοπλιστης, εργολάβος ή προμηθευτής του Δημοσίου είναι– τότε… 

Τότε, θα χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και της δημοσιογραφίας, (την συνείδηση ότι η ενημέρωση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης), και θα αρχίσεις να μοιάζεις με τους επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην κατεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματός που τους βολεύει…

 

Σενάρια που καταλήγουν στα ηλεκτρονικά και έντυπα πρωτοσέλιδα, καθώς και στα δελτία των οκτώ, ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί και οι εκδότες ενώ εξακολουθείς να δηλώνεις «δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ»...

Πότε Όρμπαν, πότε Μακρόν, πάντα... Μητσοτάκης

\

Οι εφιαλτικές ομοιότητες του κυβερνητικού προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού, με αυτά των νεοεκλεγέντων ηγετών Γαλλίας και Ουγγαρίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Λίγο μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, οι υπουργοί Μπαρμπαρά Πομπιλί και Ζοέλ Ζιρό απαθανατίστηκαν από τις κάμερες να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time των Daft Punk στο Πεδίο του Άρεως, στο Παρίσι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ, εκεί όπου οι υποστηρικτές του Μακρόν είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τη νίκη τους.

Η σκηνή  θεωρήθηκε ολωσδιόλου εκτός τόπου και χρόνου από πολλούς, ανάμεσά τους κι από τον αρχηγό των Πράσινων, Ζουλιέν Μπαγιού, ο οποίος έκρινε 'απρεπείς' τους πανηγυρισμούς «τη στιγμή που η χώρα είναι κατακερματισμένη» και  σύγκρινε τον DJ στη γιορτή του Μακρόν με 'την ορχήστρα στον Τιτανικό καθώς βυθιζόταν'.

Φανταστείτε την ίδια σκηνή α λα ελληνικά: Να έχει επικρατήσει στις… μαγιάτικες εκλογές ο Μητσοτάκης και, λίγο μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, οι υπουργοί Άδωνης Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time  στο Ζάππειο, όπου συγκεντρώθηκαν, λέει, οι φανατικοί νεοδημοκράτες για να γιορτάσουν τη νίκη του κόμματός τους. Μιλάμε, σκέτος εφιάλτης!..

Θα μου πείτε, «και γιατί να έχει επικρατήσει ο Μητσοτάκης και όχι ο Τσίπρας στις… μαγιάτικες εκλογές και να μη χορεύουν  (στη θέση των Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη) οι Πολάκης, Φίλης και… Σκουρλέτης, ας πούμε;».

Θα σας απαντήσω ότι η φαντασία σας κρασάρει την πραγματικότητα όπως ένα μπλέντερ τα υλικά μιας παράταιρης συνταγής: καμιά σχέση δεν έχει ούτε ο Μακρόν ούτε ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα, ενώ ο δεύτερος ταιριάζει με τον πρώτο. Αν όχι απόλυτα, κατά το ήμισυ…

*******

Το άλλο του μισό (του κ. Μητσοτάκη) φέρει αρκετά από τα εξουσιαστικά αποτυπώματα που αφήνει στο «σώμα» της Ευρώπης ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν: χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει μια αυταρχική κυβέρνηση στο οπλοστάσιο της, ξοδεύοντας τους πόρους του κράτους για τη χρηματοδότηση του καθεστώτος που τον στηρίζει…

Όπως ο Μητσοτάκης, έτσι κι εκείνος, έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50 τοις εκατό των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές.

Κατά τα λοιπά, όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Μακρόν, αντί να αποστασιοποιηθεί από την άκρα δεξιά, «παίζει επικίνδυνα στο τερέν της υιοθετώντας σκληρή στάση για τη μετανάστευση, με τους αστυνομικούς να καταστρέφουν σκηνές προσφύγων στο Καλαί, επικαλούμενος τη γλώσσα του ιδρυτή της ακροδεξιάς ομάδας Action Française στην γαλλική εθνοσυνέλευση».

Γενικότερα, όπως ο Μητσοτάκης έτσι και ο Μακρόν, κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης προεδρικής θητείας του απέκτησε τη φήμη του «προέδρου των πλουσίων». αφού «μείωσε τον φόρο περιουσίας, επιδίωξε αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα και επέβαλε φόρο στα καύσιμα που πυροδότησε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Ένα αυταρχικό στυλ συνέβαλε στην ευρέως διαδεδομένη εντύπωση ότι η δεδηλωμένη πρόθεση του κ. Μακρόν να μετασχηματίσει και να απελευθερώσει τη γαλλική οικονομία θα πραγματοποιούνταν εις βάρος των λιγότερο εύπορων»*.

*******

Η εφημερίδα Le Monde περιέγραψε την επικράτηση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο ως «μια βραδιά δίχως θρίαμβο» εξαιτίας του «ιστορικού αποτελέσματος» της ακροδεξιάς. Ενώ το κανάλι France 24 χαρακτήρισε τη νίκη του ως «Πύρρειο», υπονοώντας ότι βασίστηκε σε απώλειες τόσο σημαντικές που ισοδυναμεί σχεδόν με ήττα.

Επί της ουσίας, ωστόσο, η «δεύτερη φορά Μακρόν» – λόγω της εφιαλτικής αύξησης των δυνάμεων της ακροδεξιάς και όχι μόνο – θα μείνει στην ιστορία σαν ντεζαβού στο τετράγωνο (déjà-vu2) της παρθενικής ανόδου του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως την όριζε τότε, (7 Μαΐου 2017)  ο Γάλλος οικονομολόγος και αρθρογράφος της Monde Diplomatique Φρεντερίκ Λορντόρν: «δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος…».

Και το εξηγούσε ως εξής:  «Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης».

Τέλεια: Ένα άτομο «να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης»!.. Μα δεν είναι σαν να περιγράφει επακριβώς το κυβερνητικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη;

*Κριτικά στοιχεία για τον Μακρόν από την αρθρογραφία της  Pauline Bock στον Guardian