Αποκάλυψη Τώρα: η «επιχείρηση λήθης» της προσωπικής εμπλοκής Μητσοτάκη στο σκάνδαλο των υποκλοπών, εκ των έσω…

Προνομιακές πληροφορίες για μια σχετικά άγνωστη και αθέατη στο «μεγάλο κοινό» κυβερνητική επιχείρηση

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Λειτουργώντας ως insider στα κρατικά, κυρίως, αλλά και σε μερικά από τα αποκαλούμενα και «πετσωμένα» συστημικά Μέσα Ενημέρωσης, απέκτησα πρόσβαση σε προνομιακές πληροφορίες γύρω από μια σχετικά άγνωστη και εν πολλοίς αθέατη στο «μεγάλο κοινό» επιχείρηση: την 20ήμερη κυβερνητική «επιχείρηση λήθης» της προσωπικής εμπλοκής του Έλληνα πρωθυπουργού στο μέγα σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, που συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη.

Εδώ, μια οφειλόμενη παρένθεση: είναι προφανές, ελπίζω, ότι γράφω «λειτουργώντας ως… insider» αυτοσαρκαζόμενος και εκ του… πονηρού, με σαφή την πρόθεση να υποβάλλω στον αναγνώστη την αρμόζουσα, στο θέμα που πραγματεύομαι, ατμόσφαιρα… αντικατασκοπείας. Κατά τα λοιπά, ένας δημοσιογράφος είναι πανεύκολο να λειτουργήσει ως insider (ως πληροφοριοδότης εκ των έσω) σε κρατικά και συστημικά Μέσα: αρκεί να είναι αξιοπρεπής και αξιόπιστος συνάδελφος και να διατηρεί φιλικές σχέσεις με αξιοπρεπείς και αξιόπιστους συναδέλφους, εργαζόμενους σε κρατικά και συστημικά ΜΜΕ.

Λοιπόν, που λέτε, το πρώτο που έμαθα είναι ότι η «επιχείρηση λήθης» της σκανδαλώδους προσωπικής εμπλοκής του Έλληνα πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων άρχισε να εκτυλίσσεται το απόγευμα της 8^ης Αυγούστου, αμέσως μετά το ψαρωμένο και ανευθυνοϋπεύθυνο σε βαθμό γελοιότητας «διάγγελμα» Μητσοτάκη σε διακαναλική σύνδεση. Το οποίο, ω του θαύματος, και απ’ το επιτελείο του πρωθυπουργικού γραφείου κρίθηκε ως ψαρωμένο και ανευθυνοϋπεύθυνο σε βαθμό γελοιότητας…

*******

«Αυτοκαταστροφική εμφάνιση!..», ήταν η τελική συλλογική  εκτίμηση περί αυτού: «αμέσως δόθηκε εντολή από τους ιμάντες μεταφοράς του επικοινωνιακού επιτελείου προς τα κρατικά και τα ελεγχόμενα μέσα να περιορίσουν τις αναφορές στο θέμα, βγάζοντας εντελώς τον πρωθυπουργό – ακόμα και το διάγγελμά του –  απ’ το κάδρο», μου είπε ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου.

Άνθρωπος τέως… αριστερός, όπως θα καταλάβατε ήδη οι…  μυημένοι, από τον αριστερίστικο χαρακτηρισμό «ιμάντες μεταφοράς» που χρησιμοποίησε για τους μεταφορείς της επικοινωνιακής – διάβαζε, δημοσιογραφικής – «γραμμής» από το πρωθυπουργικό γραφείο προς τα ΜΜΕ. Αυτούς που, σύμφωνα με τους εργαζόμενους σε κρατικά και «συστημικά» ΜΜΕ αξιόπιστους συναδέλφους και φίλους «πληροφοριοδότες» μου, «έχουν γίνει αρχισυντάκτες στην θέση των αρχισυντακτών και διευθυντές στη θέση των διευθυντών»…

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις προνομιακές πληροφορίες που, λειτουργώντας ως από σπόντα… insider απέκτησα, η «επιχείρηση λήθης» της προσωπικής εμπλοκής του Έλληνα πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, άρχισε να κλιμακώνεται την επομένη του ψαρωμένου και ανευθυνοϋπεύθυνου  διαγγέλματός του: «είχε προηγηθεί το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα για άμεσο άνοιγμα της Βουλής και συζήτησης προ ημερησίας του θέματος των υποκλοπών», μου θύμισε ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου: «τότε είναι που αποφασίστηκε μια χαλαρή αποδοχή του αιτήματος Τσίπρα, με στόχευση μια, όσο το δυνατόν, πιο παρατεταμένη εκδοχή της  αιτούμενης αμεσότητας του ανοίγματος της Βουλής», πρόσθεσε: καταλαβαίνεις, προκειμένου να κερδηθεί ικανός χρόνος ώστε το επικοινωνιακό επιτελείο, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ να υλοποιήσει την «επιχείρηση λήθης»…

*******        

Έτσι, απλά: από τις 8 μέχρι τις 26 Αυγούστου – μέχρι σήμερα, δηλαδή, που γράφω αυτό το κείμενο και κατά… σύμπτωση ανοίγει η Βουλή – το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε συνεργασία με τα κρατικά και τα συστημικά (διάβαζε «πετσωμένα») ΜΜΕ, υλοποιούν την «επιχείρηση λήθης» της προσωπικής εμπλοκής του Έλληνα πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Σύμφωνα δε με τις προνομιακές πληροφορίες μου εκ των έσω – τις οποίες   ακολούθως τηλεγραφικά παραθέτω – η… δουλειά έγινε ως εξής:

Πληροφορίες από συναδέλφους εργαζόμενους στα κρατικά   Μέσα ΕΡΤ και ΑΠΕ – ΜΠΕ): «Εντάξει, “αυτοί” (σ σ: οι άνθρωποι του Μαξίμου που έχουν την επαφή με τα ΜΜΕ) συμπεριφέρονται σε γενικές γραμμές σαν ιδιοκτήτες ● Ακριβώς!.. Σαν καναλάρχες, σαν διευθυντές, σαν αρχισυντάκτες, για να σου δώσω να καταλάβεις ● Αμέσως μετά το διάγγελμα, η εντολή ήταν “αλλαγή ατζέντας”: χαμηλά το θέμα των επισυνδέσεων –  παίζουν μόνο οι παρεμβάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου» ● «Μας συνέστηναν να… ξεχάσουμε το όνομα Μητσοτάκης: καμιά αναφορά στον πρωθυπουργό στα ρεπορτάζ για τις υποκλοπές» ● «Πολλοί απ’ “αυτούς” μας τηλεφωνούσαν καθημερινά και μας προέτρεπαν να παίξουμε ως βασικά θέματα μικροπυρκαγιές, πνιγμούς κολυμβητών, ακόμα και τροχαία» ●   βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα καθημερινό μπαράζ απροκάλυπτων κυβερνητικών υποδείξεων με focus στην αποτροπή του σκανδάλου των υποκλοπών από την κεντρική αρθρογραφία του πρακτορείου» ● «Εμένα έφτασε στο σημείο να με πάρει υπουργός για να με παρακαλέσει να μη δώσω το δημοσίευμα στους New York Times»…

Πληροφορίες από συναδέλφους εργαζόμενους στα λεγόμενα «πετσωμένα» ΜΜΕ: «Καταλαβαίνεις, σ’ αυτή τη φάση (σ σ: εννοεί το 20ήμερο της «επιχείρησης λήθης»)  βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα καθημερινό μπαράζ απροκάλυπτων υποδείξεων με focus στην αποτροπή του σκανδάλου των υποκλοπών ακόμα κι απ’ τους τίτλους ειδήσεων» ● Σ’ εμάς, η… δουλειά έγινε ως συνήθως, μέσω των αρχισυντακτών: αν δεις τα πρωτοσέλιδα μπάνερ του σάϊτ στη διάρκεια του κρίσιμου 20ήμερου, που το λες, θα καταλάβεις» ● Ναι, ακριβώς: για τις υποκλοπές μόνο τα κυβερνητικά non paper, κι αυτά «κατεβασμένα» ● «Οι λέξεις Μητσοτάκης –  σκάνδαλο –  υποκλοπές, απαγορευμένες ● «παίζαμε μόνο… ελαφρολαϊκά θέματα: εγκλήματα, αυτοκτονίες, οικογενειακές ιστορίες βίας… Και gossip διασήμων: Μύκονος και τα μυαλά στα κάγκελα» ● Ναι, και στα πολιτικά… Μπόρις Τζόνσον και Ερντογάν!.. Ακόμα κι αν έβηχε ο Ερντογάν ήταν πρώτο θέμα…».

Αυτά τα ολίγα, με τη… φρούδα ελπίδα ότι η εν εξελίξει  συζήτηση του θέματος των υποκλοπών στη Βουλή, ειδικά δε οι σχετικές με την αναζήτηση και τιμωρία των ενόχων θεσμικές ανακριτικές ακολουθίες, δεν θα αποτελέσουν συνέχεια της «επιχείρησης λήθης» της προσωπικής εμπλοκής του Έλληνα πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

 

Τούτος ο Αύγουστος, μια υψικάμινος πολιτικής γνώσης και αυτογνωσίας

Το σκάνδαλο “Μητσοτάκης - Gate” συνέθλιψε λέξεις, έννοιες, θέσεις και θεσμούς, όχι όμως (προς το παρόν;) τον σκοτεινό προϊστάμενο της ΕΥΠ και την κυβέρνησή του 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Τούτος ο Αύγουστος ήταν μια υψικάμινος πολιτικής γνώσης και αυτογνωσίας, που έκανε λιώμα λέξεις, έννοιες, θέσεις και θεσμούς: μας είπαν ψέματα πολλά / ψέματα σήμερα μας λένε ξανά / κι αύριο ψέματα ξανά θα μας πουν / ψέματα μας λένε οι εχθροί μας, μα κι οι φίλοι μας με ψεύτικες αλήθειες μας κοιμίζουν, όπως τότε, στα πέτρινα χρόνια, τραγούδαγε ο Μίκης Θεοδωράκης. 

Τούτο τον Αύγουστο εμπεδώσαμε ότι στη μικρή – πικρή μας χώρα, βιώνουμε την «Αυτοκρατορία της Επιτήρησης», όπως την περιγράφει ο διευθυντής της Le Monde Diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ στο ομότιτλο βιβλίο του: «Οι δυστοπικές μυθιστορίες έλεγαν ότι μόνο με μια δικτατορία θα μπορούσαν να μας παρακολουθούν με τον τρόπο που γίνεται σήμερα. Παρ' όλα αυτά, αυτές που μας παρακολουθούν – κι όταν λέμε παρακολούθηση, εννοούμε έλεγχο – είναι οι Δημοκρατίες» 

Κι εμπεδώσαμε ότι, στην Ελληνική Δημοκρατία, ειδικά επί κυβερνήσεως Μητσοτακη, η διαφθορά είναι προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία, που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων αντί για το μέλι, όπως είχε πει προ μηνών ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας… 

Τέλος, βλέποντας τα εμπορικά αλισβερίσια* του παραιτηθέντος ανιψιού του Μητσοτάκη πίσω από την κουίντα του σκανδάλου Μητσοτάκης - Gate, εμπεδώσαμε αυτό που, προ δεκαετίας, είχε πει ο Ιταλός εισαγγελέας της «Επιχείρησης Καθαρά Χέρια» Πιερκαμίλο Νταβίγκο: «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν… Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»...

 ******* 

Τούτο τον Αύγουστο, διά στόματος Αλέξη Τσίπρα, μάθαμε ότι ο κος Μητσοτάκης δεν είναι απλά ένας επικίνδυνα "ανέμελος" πρωθυπουργός, αλλά ο προϊστάμενος μιας σκοτεινής ομάδας που λειτουργούσε (έτσι λειτουργούσε εξαρχής, και εφ’ όλης της κυβερνητικής ύλης, κι έτσι λειτουργεί και τώρα, λέω εγώ) ως εγκληματική οργάνωση, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και κάθε δημοκρατική αξία… Μάθαμε ακόμα, ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν τέθηκε υπό παρακολούθηση επειδή είχε επαφές με Κινέζους δράκους, Αρμένιους ή Ουκρανούς μαχητές του Αζόφ, αλλά επειδή η εγκληματική οργάνωση είχε την πρόθεση να τον θέσει υπό "επιτήρηση" και, εάν προέκυπτε η δυνατότητα, υπό διαρκή πολιτικό εκβιασμό… Κι ότι ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης δεν τέθηκε υπό παρακολούθηση για λόγους εθνικού κινδύνου, αλλά επειδή τόλμησε να ασχοληθεί, να ερευνήσει και να αρθρογραφήσει για τη νομοθετική πρωτοβουλία Μητσοτάκη να τροποποιήσει τους ποινικούς κώδικες, με πρόσχημα την αυστηρότερη αντιμετώπιση της ρίψης μολότοφ, αλλά στη πραγματικότητα προκειμένου να δοθεί ασυλία στα υψηλόβαθμα στελέχη τραπεζών, που αντιμετώπιζαν βαρύτατες κατηγορίες για ανοιχτές ποινικά υποθέσεις θαλασσοδανείων. 

Και μάθαμε ότι «η καταπληκτική ψηφιακή επανάσταση», στην οποία μας εισήγαγε το Διαδίκτυο και την οποία, με αφορμή την πανδημία Covid – 19, μετέτρεψε σε κορυφαία κυβερνητική μπίζνα (γεμίζοντας τον τόπο με αμφιβόλου χρησιμότητας ψηφιακές πλατφόρμες) ο Έλληνας πρωθυπουργός και… προϊστάμενος της ΕΥΠ κ. Μητσοτάκης, ανέτρεψε εντελώς το πεδίο της επιτήρησης, καθιστώντας την πανταχού παρούσα και εντελώς άυλη. Και, με την συνδρομή κακόβουλων λογισμικών τύπου Pegasus και Predator, απολύτως προσωποποιημένη και εξονυχιστική. 

 ******* 

Τέλος, μάθαμε – αν μάθαμε, αν συνειδητοποιήσαμε, αν καταλάβαμε – ότι είμαστε ένας λαός κουρασμένος, καθημαγμένος από τη δωδεκαετή οικονομική και υγειονομική περιπέτεια που υπέστη, και ότι τώρα, στην πλειονότητά μας, μοιάζουμε να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, παθητικά, τις ληστρικές επιδρομές, το πλιάτσικο των κυβερνητικών ταγμάτων εφόδου στα ρημαγμένα σπίτια μας, στα αποδεκατισμένα εισοδήματά μας – σαν να μη νοιαζόμαστε αν μας επιτηρούν, αν μας σημειώνουν, αν μας παρακολουθούν: ούτε μια μικρή αυθόρμητη διαδήλωση, ούτε ένας οργανωμένος διαδικτυακός ξεσηκωμός κατά της φοβερής αντιδημοκρατικής εκτροπής που… κατοχυρώθηκε διεθνώς ως Μητσοτάκης - Gate!.. 

Όμως δεν μάθαμε – και κατά το μάλλον ή ήττον δεν θα μάθουμε ποτέ, ούτε κατά τη διάρκεια  της μεθαυριανής συζήτησης στη Βουλή – πότε ακριβώς, πόσες ακριβώς, και ποιες ακριβώς καταγραφές έγιναν σε βάρος του Ανδρουλάκη και του δημοσιογράφου Κουκάκη ● τι, ακριβώς, αυτές απέδωσαν, σε ποιους δόθηκαν, πώς χρησιμοποιήθηκαν ● πόσων άλλων, πολιτικών, δημοσιογράφων, δημόσιων προσώπων ή ιδιωτών τα κινητά τηλέφωνα ήσαν - είναι «επισυνδεδεμένα» (διάβαζε, παγιδευμένα) από την ΕΥΠ Μητσοτάκη ● με ποιά στοιχεία – ποιά αιτιολογία – έγιναν δεκτά τα αιτήματα παρακολουθήσεων των Ανδρουλάκη, Κουκάκη και των λοιπών επιτηρούμενων από την εισαγγελική λειτουργό που εποπτεύει την ΕΥΠ; 

Ναι, τούτος ο Αύγουστος ήταν μια πολιτική υψικάμινος που έκανε λιώμα λέξεις, έννοιες, θέσεις και θεσμούς: Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τήξη γέννησε πιότερη γνώση και αυτογνωσία: τώρα, ψεύτικη δόξα μας τάζουν οι ψεύτες / μα κι οι φίλοι μας, μας κρύβουν την αλήθεια. / Πού πάμε με ψεύτικα όνειρα; / Καιρός να σταματήσουμε / καιρός να τραγουδήσουμε / καιρός να κλάψουμε και να πονέσουμε/ καιρός να δούμε!.. 

*Αναφορά στις αποκαλύψεις ερευνητών δημοσιογράφων για τις δοσοληψίες του παραιτηθέντος ανιψιού και Γενικού Γραμματέα του πρωθυπουργού με εταιρίες προμηθειών κακόβουλου λογισμικού

Η... ασεβής χειραψία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή

Από ετήσια δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας προς τους δημοσιογράφους.Δεξιά του Καραμανλή ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης και ο Γιώργος Βότσης. Αριστερά ο Δ. Μαθιόπουλος...

 

Μια αληθινή προσωπική ιστορία με αφορμή την αυριανή δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο για την "αποκατάσταση της Δημοκρατίας"  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Απεχθάνομαι τις πολιτικές δεξιώσεις. Μια φορά μόνο πήγα, δεν θυμάμαι πως και τι, τότε που ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Με τη σειρά μου, τον πλησίασα και τον χαιρέτησα. Και, καθώς έκανα να φύγω, με ξανακάλεσε με ένα νεύμα κοντά του: 

-Δεν χαιρετάνε τον Πρόεδρο με το χέρι στην τσέπη, μου ψιθύρισε στο αυτί…

Φυσικά ντράπηκα, αλλά αντέδρασα με χιούμορ. Και με ειλικρίνεια: με συγχωρείτε, κύριε Πρόεδρε, αλλά ήμουν αφηρημένος, με είχε συνεπάρει η γοητεία της κυρίας δίπλα σας!..

Ο Καραμανλής, παρότι εφημίζετο για την «ατσαλάκωτη» συμπεριφορά του, μπήκε μετά από μια στιγμή αμηχανίας στο κόλπο: Εσύ είσαι πολύ μάγκας! Από πού είσαι;
-Από τον Πύργο Ηλείας, απάντησα. Κι εκείνος: Ά, από εκεί που… κατάγεται η μαγκιά!.. Ωστόσο, καθώς τελείωνε η μικρή μας συζήτηση, πρόσεξα ότι και ο ίδιος μου μιλούσε με το χέρι στην τσέπη!..

Αργότερα, την ώρα που έπινα το ποτό μου σε μια γωνιά του προεδρικού κήπου, κατέληξα στον… ακραίο συλλογισμό ότι σε συνθήκες δημοκρατίας ο πολίτης δικαιούται να συνομιλεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχοντας το χέρι στην τσέπη, όταν, μάλιστα, ο Πρόεδρος του μιλάει με το χέρι στην τσέπη!..
Αστεία πράγματα, βέβαια, αλλά και η Δημοκρατία είναι, κατά έναν τρόπο, μια αστεία υπόθεση αφού έχει παντού μόνο… φίλους: Από τον Στάλιν και τον Πούτιν έως τον Χίτλερ και τον Τραμπ, από τους συνταγματάρχες της Λατινικής Αμερικής που γέμιζαν τις φυλακές με κρατουμένους έως τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς της Ελλάδας που ζητούσαν πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και τους σημερινούς που κυβερνούν με προεδρικά διατάγματα και συνταγματικές εκτροπές, όλοι δήλωναν και δηλώνουν… δημοκράτες!

Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία δεν συντάσσεται σε γραπτά κείμενα. Εάν, προτού γίνει «νομοθεσία», δεν είναι ήδη ένας τρόπος –μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων– τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας.

Επιπλέον σημερινές Δημοκρατίες αδυνατούν να επιβάλουν στον Καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύουν, δεν τον συγκρατούν, δεν τον περιορίζουν, τον αφήνουν να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της “ελευθερίας της αγοράς”. Άλλωστε η “ελευθερία της αγοράς” είναι εκείνη που επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της Δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στη Επιχείρηση και όχι στο Κοινοβούλιο…

Ζητούνται αποδείξεις και ονόματα για την «οργανωμένη παραπληροφόρηση» της κ. Μάνδρου από «ανώτατες δικαστικες πηγές»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Σε οργανωμένη παραπληροφόρηση από τις «ανώτατες δικαστικές πηγές» (ποιες ακριβώς «πηγές», ποιοι οι οργανωτές αυτών, και ποιοί οι οργανωτές της ασκηθείσας εξ αυτών παραπληροφόρησης;) απέδωσε η δικαστική συντάκτρια της Καθημερινής και του ΣΚΑΪ κ. Μάνδρου τη διασπορά ψευδών ειδήσεων (που  δια χειρός της επιμελήθηκε και δια των ΜΜΕ στα οποία εργάζεται επετεύχθη) για δήθεν παραπομπή του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και της Ελένης Τουλουπάκη με βάση την στημένη και, εν τέλει καταρρεύσασα «σκευωρία Novartis».

Η κ. Μάνδρου ζήτησε συγνώμη (από ποιους, άραγε;) δηλώνοντας ότι «αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά» και ότι «κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί στα 38 χρόνια που δημοσιογραφεί»: ψέματα, ψέματα, ψέματα…

Προσωπικά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, στα 45 χρόνια που δημοσιογραφώ, «αυτό» (η οργανωμένη παραπληροφόρηση,  δηλαδή)  συνέβαινε πάντα. Τώρα δε, συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, είτε από ανώτατες είτε από… κατώτατες δημοσιογραφικές πηγές κάθε κυβερνητικού τομέα, από τα ελεγχόμενα συστημικά ΜΜΕ και τους ουκ ολίγους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους – τσιράκια τους.

Επί της ουσίας, η δικαστική συντάκτρια της Καθημερινής και του ΣΚΑΪ ομολόγησε την αβίαστη δημοσίευση αδιασταύρωτων πληροφοριών από δικαστικές «πηγές», με αποτέλεσμα την διασπορά ψευδών ειδήσεων και την παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, πράγμα που συνιστά μέγιστο πειθαρχικό (και ποινικό, ίσως;) αδίκημα, που κάθε άλλο παρά κολάζεται με μια συγγνώμη.

ΥΓ: Φυσικά, η κ. Μάνδρου οφείλει να τεκμηριώσει με αποδείξεις και ονόματα  την καταγγελία της για «οργανωμένη παραπληροφόρηση από τις ανώτατες δικαστικές πηγές».       

Οι συμΠΤΩΣΕΙΣ Μακρόν - Μητσοτάκη

 

Όταν ένα άρθρο για τα προβλήματα του Γάλλου προέδρου μετά την απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, λειτουργεί σαν προβολέας των προβλημάτων που  θα αντιμετωπίσει ο Μητσοτάκης στις επερχόμενες εκλογές

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Το πιο ενδιαφέρον άρθρο για τα προβλήματα που δημιούργησε στον Εμανουέλ Μακρόν η απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας, το διάβασα στην ηλεκτρονική έκδοση του ‘Βήματος’ της επομένης των γαλλικών βουλευτικών εκλογών ημέρας. Ενδιαφέρον, όχι τόσο για το επίπεδο ενημέρωσης που προσέφερε στον αναγνώστη γύρω από τα μετεκλογικά προβλήματα που δημιούργησε στον Γάλλο πρόεδρο η απώλεια της κυβερνητικής  αυτοδυναμίας, αλλά, κυρίως, για τη λειτουργία του ως προβλεπτικού προβολέα των βασικών προβλημάτων που  θα δημιουργήσει στον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη η αναμενόμενη απώλεια της αυτοδυναμίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, αρκεί  να διαβάσετε τις τρεις πρώτες παραγράφους του εν λόγω άρθρου (υπό τον τίτλο «Μακρόν: Τα διλήμματά του μετά τις βουλευτικές εκλογές στο νέο… τοπίο ακυβερνησίας») τις οποίες παραθέτω παρακάτω, αντικαθιστώντας το επώνυμο Μακρόν με το επώνυμο Μητσοτάκης, καθώς και την ονομασία της χώρας του πρώτου (Γαλλία), με την ονομασία της χώρας μας  (Ελλάδα):   

Τοπίο ακυβερνησίας… διαμορφώνεται στην (Γαλλία) Ελλάδα μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών και την απώλεια της αυτοδυναμίας από την παράταξη του (Εμανουέλ Μακρόν) Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα του (Εμανουέλ Μακρόν) Κυριάκου Μητσοτάκη  δεν έγκειται στο ότι τελικά δεν θα είναι ο ίδιος, όπως ήλπιζε, ο πρώτος αρχηγός του κράτους που  θα κατάφερνε να κυβερνήσει για δυο θητείες χωρίς να υποχρεωθεί (σ σ: όπως ο Τσίπρας) σε συγκατοίκηση. 

Έγκειται στο ότι τώρα που έχει ανάγκη από συγκάτοικο ουδείς δηλώνει πρόθυμος να μοιραστεί… σπίτι μαζί του.

*******  

Μακάρι!.. Για τον Μητσοτάκη μιλάμε τώρα: αν, δηλαδή, μετά τις… φθινοπωρινές εκλογές (όλοι τις έχουν σίγουρες πια!)  υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση προκειμένου να κυβερνήσει, να μη βρεθεί κανείς να δηλώσει πρόθυμος «να μοιραστεί… σπίτι μαζί του», όπως λέει ο αρθρογράφος του Βήματος για τον Μακρόν: ούτε καν ο μέχρις στιγμής ‘ισαποστάκιας’ Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Που, ενώ καμώνεται τον… ορίτζιναλ σοσιαλδημοκράτη, αλληθωρίζει κεντροδεξιά, προς τον σημιτικό σοσιαλφιλελευθερισμό δηλαδή – τα έχουμε πει αυτά…   

Ένα ακόμα σημείο του εν λόγω άρθρου, πρόσφορο για προβλεπτικές συγκρίσεις Μακρόν – Μητσοτάκη, είναι εκείνο που αναφέρεται στην κεντρώα εμμονή του πρώτου, προβλέποντας ότι «Ως το 2027 ο Εμανουέλ Μακρόν θα ασκεί την προεδρία της χώρας του, διαβεβαιώνοντας πως δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός». Υπό την έννοια ότι, κατά πάσα πιθανότητα και ο δεύτερος, κατά την προεκλογική περίοδο ιδιαίτερα, θα υποδηλώνει με κάθε τρόπο το ίδιο. Προσθέτοντας  βέβαια, για ευνόητους λόγους, και κάποια κεντροδεξιά extensions. Με τον τρόπο που πρόσθετε τα κεντροαριστερά extensions ο Σημίτης. Και τώρα ο Ανδρουλάκης.

«Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του…», ήταν το σχόλιο του Αλέξη Τσίπρα για το χουνέρι που έπαθε ο Μακρόν, και ναι, επιτρέψτε μου να το πω στη γλώσσα των  πιτσιρικάδων της εποχής, ισχύει: ο νεοφιλελευθερισμός κρύβεται πίσω από όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα που, μετά το μιλένιουμ, αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώα, ή κεντροδεξιά, ή κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατικά. Ναι, βέβαια: τα κόμματα των Γκέρχαρντ Σρέντερ και Τόνι Μπλερ, και Κώστα Σημίτη και Φρανσουά Ολάντ, κλπ, κλπ. Και τώρα των Μακρόν και Μητσοτάκη...   

*******

Η «Κεντροδεξιά» και η «Κεντροαριστερά» ειδικότερα, δεν είναι παρά δύο εικονικές εκλογοθηρικές  φαντασμαγορίες. Και δεν υπάρχει κέντρο: «Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια:

● Στη θεωρία, «το κέντρο είναι ο παράδεισος όπου συμφιλιώνονται οι συντηρητικοί με τους φιλελεύθερους, οι αριστοκράτες με τους αστούς, οι εργοδότες με τους εργάτες, οι κεφαλαιούχοι με τους σοσιαλιστές, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, η δεξιά με την αριστερά».

 

● Στην πράξη, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τους εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί.

Λοιπόν, που λέτε, αυτό το ευεπίφορο σε κεντροδεξιά και κεντροαριστερά… extensions  – που πάει να πει, νεοφιλελεύθερες προεκτάσεις – «Κέντρο» είναι το βασικό σημείο  που ενώνει τους Μακρόν – Μητσοτάκη ως προς το πολιτικό τους παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και αυτό, επιτρέπει την πρόβλεψη ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, η  διαδρομή  του δεύτερου προς την απώλεια της κυβερνητικής αυτοδυναμίας δεν μπορεί παρά να θεωρείται δεδομένη, προσομοιάζουσα μ’ αυτήν του πρώτου:

Αν, λοιπόν, μετά τις… φθινοπωρινές εκλογές (όλοι τις έχουν σίγουρες πια!), υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση προκειμένου να κυβερνήσει, μακάρι να μη βρεθεί κανείς να δηλώσει πρόθυμος «να μοιραστεί… σπίτι μαζί του»: ούτε καν ο μέχρις στιγμής ‘ισαποστάκιας’ Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Που, ενώ καμώνεται τον… ορίτζιναλ σοσιαλδημοκράτη, αλληθωρίζει κεντροδεξιά, προς τον σημιτικό σοσιαλφιλελευθερισμό δηλαδή, ακριβώς όπως ο Μητσοτάκης. Και ο Μακρόν…

 

«Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν»!..

 ...Του είπαν οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι, κι εκείνος κήρυξε τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

ο τελευταίο εικοσαήμερο μαίνεται ένας ελληνοτουρκικός πρωτοσέλιδος πόλεμος. Τον ονομάζω «πρωτοσέλιδο πόλεμο» σχηματικά, προκειμένου να δείξω ότι είναι ένας πόλεμος ακήρυχτος και αναίμακτος αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, το θέατρο του εν λόγω πολέμου είναι οι πρώτες σελίδες των εντύπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ. 

Σ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο πόλεμο, οι βασικοί εμπόλεμοι είναι δύο. Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν απ’ τη μία και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απ’ την άλλη: μια, και δυό, και τρεις φορές την ημέρα ο πρώτος εκτοξεύει πρωτοσέλιδα τοξικά πυρά… κρότου-λάμψης κατά του δεύτερου: «Θα πάθετε ό,τι και οι πρόγονοί σας πριν από 100 χρόνια». Ή, «Δεν υπάρχει πια για μένα Μητσοτάκης». Ή, «Τα λόγια σου είναι γεμάτα ψέματα – είσαι άνανδρος». 

Κι εκείνος, πάντα… «περήφανος, ψύχραιμος, και νηφάλιος», τα αποκρούει. Πρωτοσέλιδα πάντα, υπό μορφήν τίτλων: «Η ιστορία δεν ξαναγράφεται επειδή κάποιος την φτιάχνει αυθαίρετα στο μυαλό του». Ή, «Η προκλητική ρητορική να μη γίνει ένταση στο πεδίο». Ή, «Κάποιοι νομίζουν πως με στρατιωτική ισχύ μπορούν να συνθλίψουν το ανθρώπινο πνεύμα»… 

Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να σας πω αν ο συγκεκριμένος «πρωτοσέλιδος πόλεμος» μεταξύ Μητσοτάκη – Ερντογάν έχει κάποιο, ελάχιστο έστω, αντίκρισμα στην πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών διπλωματικών σχέσεων του παρόντος. Ούτε, βέβαια, σε όσα συμβαίνουν στο… πεδίο (τον εναέριο και θαλάσσιο συνοριακό χώρο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, δηλαδή), που λέει και ξαναλέει ο παίζοντας τον στρατηγό Πάττον ο Μητσοτάκης. Αλίμονο, αν συνέβαινε κάτι εκεί, θα πόναγε – θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, ελπίζω. Και εμείς και οι γείτονες… 

 ******* 

Ωστόσο, ως έμπειρος δημοσιογράφος, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως τα σημεία του συγκεκριμένου ειδησεογραφικού… πρότζεκτ, αποκαλύπτουν ότι ο εν λόγω εικοσαήμερος «πρωτοσέλιδος πόλεμος», κατά ένα μεγάλο μέρος του, είναι πόλεμος επικοινωνιακός. Στημένος. Κι απ’ τις δυό πλευρές. Με κάποιο προσδόκιμο όφελος και για τους δυο… πρωτοσέλιδους «εμπόλεμους», ασφαλώς: 

Σημείο πρώτο: οι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», επιθετικοί ή αμυντικοί, μεταβάλλονται σε καθημερινούς πρωτοσέλιδους τίτλους και θέματα, αποκλειστικά και μόνο από τα ελεγχόμενα – από τις κυβερνήσεις των «εμπολέμων» Μητσοτάκη και Ερντογάν – ΜΜΕ. 

Σημείο δεύτερο: Στα ολίγα ελληνικά και στα ελάχιστα τουρκικά αδέσμευτα ΜΜΕ, καθώς και στο διεθνή Τύπο, οι συγκεκριμένοι θορυβώδεις διαξιφισμοί των «εμπολέμων», δυό – τρεις μόνο φορές (κατά τη διάρκεια του «εικοσαήμερου πρωτοσέλιδου πολέμου») εξασφάλισαν πρωτοσέλιδες θέσεις. Κατά τα λοιπά, δεν υπήρχαν και, όταν υπήρχαν, τους εύρισκες στην πραγματική δημοσιογραφική τους διάσταση: στον ποιοτικό και ποσοτικό χώρο που τους άρμοζε. 

Σημείο τρίτο: Και οι δυό πρωτοσέλιδοι «εμπόλεμοι», και ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης, είναι πρόεδροι κυβερνήσεων υπό ασφυκτική πίεση εξαιτίας της σοβαρής οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι χώρες τους, αλλά και των εθνικών εκλογών που πλησιάζουν απειλητικά και για τους δυό… 

«Ο Ερντογάν μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των Τούρκων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας - ακόμη κι έναν πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα», υποστηρίζει, προφανώς υπερβάλλοντας, ο ελληνικής καταγωγής αρχισυντάκτης της γερμανικής Münchner Merkur, Γιώργος Αναστασιάδης. 

Ο Μητσοτάκης, απ’ την άλλη, παίζει το παιγνίδι του Τούρκου: σηκώνει το γάντι απαντώντας στον «πόλεμο» με «πόλεμο», προκειμένου να αποσπάσει κι αυτός, όπως κι εκείνος, την προσοχή των Ελλήνων από τα αβάσταχτα πολιτικοοικονομικά προβλήματα που έχει σπείρει στο εσωτερικό της χώρας… 

Μιμείται τον Τούρκο, λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..

 ******* 

Η διαφορά είναι ότι, για την Τουρκία, η εξωτερική πολιτική ήταν πάντα σε άμεση συνάρτηση με την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, στοχεύοντας το διεθνές τερπνόν μετά του εθνικού ωφελίμου: «Σήμερα, δημοσκοπήσεις δείχνουν ομόφωνα σημαντική υστέρηση ( 10 ποσοστιαίες μονάδες ή περισσότερο) για τον πρόεδρο Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές», γράφει σε άρθρο του στο Carnegie Europe ο ειδικός ερευνητής των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, Ζακ Πιερινί: 

«Δεδομένης της απροθυμίας του Τούρκου προέδρου να ξεπεράσει το αδιέξοδο της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, ένας από τους λίγους τρόπους για να καλύψει τη διαφορά με τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης είναι να παίζει τον ρόλο του ισχυρού άνδρα στη διεθνή σκηνή», συνεχίζει.,, 

Υπαινισσόμενος εντέλει ότι, στο πλαίσιο αυτού του ρόλου (του ρόλου του ισχυρού ανδρός στη διεθνή σκηνή), ο Ερντογάν δεν δίστασε να πυροδοτήσει ακόμα και την κρίση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (εμποδίζοντας τις υποψηφιότητες για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας) «καθοδηγούμενος από εσωτερικές σκέψεις». 

Ο δικός μας, πάλι (ναι, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), χωρίς εθνικό κέρδος κέρατα: ασκεί εξωτερική πολιτική ιδιωτικής χρήσεως, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, μόνο και μόνο να επιβιώσει εκλογικά: «Η ένταση στα ελληνοτουρκικά αποτελεί μία ευκαιρία η ΝΔ να απευθυνθεί στην απογοητευμένη παραδοσιακή κεντροδεξιά, καταπολεμώντας τον κίνδυνο χαλαρής ψήφου λόγω ακρίβειας», μας πληροφορούσε προ ημερών η αρχισυντάκτρια του «News247», Βίκη Σαμαρά. 

 Όπερ έδει δείξαι: ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε κηρύξει ήδη τον ελληνοτουρκικό… πρωτοσέλιδο πόλεμο με στόχο να αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων από τα πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας και να συσπειρώσει τους ακροδεξιούς και κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της ΝΔ μέσω… Τουρκίας. Λες και κάποιοι από τις ορδές των επικοινωνιακών συμβούλων του τού φώναξαν: Κυριάκο, καν’ το όπως ο Ερντογάν!..

Ονειρεύονται σοσιαλδημοκρατικό… μονοπώλιο

Εμφανώς κακόβουλα και ευκρινώς φαντασιωτικά, ο νεόκοπος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης,  υψώνει... ιδεολογικούς φράκτες μεταξύ του κόμματός του και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ  

   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ευάγγελος Βενιζέλος – Φώφη Γεννηματά – Νίκος Ανδρουλάκης είναι, ως γνωστόν, οι τρεις ηγέτες του παρατεταμένου μετακυβερνητικού πασοκικού λυκόφωτος. Ο τελευταίος, αν και διανύει τον έκτο, μόλις, μήνα της θητείας του ως πρόεδρος του επαναβαπτισθέντος σε «ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ» κόμματός του, έχει ξεμυτίσει απ’ το μισοσκόταδο που εδώ και μια δεκαετία το σκεπάζει, και διεκδικεί… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο. Και τοπογραφεί, και οριοθετεί, και κατατάσσει…

«Είμαστε άλλα κόμματα», λέει στην πρώτη μεγάλη τηλεοπτική συνέντευξή του, στον ΑΝΤ1. Και εξηγεί: «Άλλο είναι ένα κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς, άλλο είναι ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, άλλο είναι το νεοφιλελεύθερο κόμμα της ευρωπαϊκής Δεξιάς»…

Αν δεν καταλάβατε, ο νεόκοπος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ. αναφέρεται στα τρία μεγαλύτερα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ) με αυθαίρετη – και λίγο πονηρή – σειρά αριθμητικής κατάταξης και για τα τρία, (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ, ΝΔ), και σκόπιμη ταυτοτική  παραποίηση για το ένα: τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Προοδευτική Συμμαχία), τον οποίο αναφέρει ως… κόμμα της κομμουνιστικής Αριστεράς!..

Είναι σαφές: εμφανώς κακόβουλα και ευκρινώς φαντασιωτικά, ο κ. Ανδρουλάκης υψώνει φράκτες μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κεντροαριστερού κόμματός του και του σθεναρού (31%) κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού του Αλέξη Τσίπρα, ονειρευόμενος… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο: ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα εκφράζεται, λέει, από το δικό του, επαναβαπτισμένο σε «ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛ» κόμμα, και ότι ο μόνος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ο ίδιος.

*******

Απ’ αυτή την άποψη, αλλά και γενικότερα , υπό το πρίσμα των λιγοστών και εξαιρετικά γκρίζων δημόσιων τοποθετήσεών του, το προφίλ του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ μοιάζει διάστικτο από πολιτικά στοιχεία των μετά –Ανδρεϊκών κυβερνητικών ηγετών του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου (λίγος σημιτικός «εκσυγχρονισμός», ή σοσιαλφιλελευθερισμός, ή μεταλλαγμένος δημοκρατικός σοσιαλισμός – όπως θέλετε πείτε τον) σε συνδυασμό με ψυχολογικά στοιχεία των ηγετών του παρηκμασμένου μετακυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώφης Γεννηματά…

Με προεξάρχουσα τη νεύρωση του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου για τον Τσίπρα» (όπως την είχα αποκαλέσει* άμα τη εμφανίσει της) που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της, ιδιαίτερα όμως τους αρχηγούς του συντετριμμένου ΠΑΣΟΚ – τον Ευ. Βενιζέλο, καταρχήν, και την Φώφη Γεννηματά αργότερα – από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα… κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία…

«Η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο»...  Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντίκριζαν οι ηγέτες του μετακυβερνητικού ΠΑΣΟΚ στην λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα έκτοτε) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρούσαν να δραπετεύσουν, να ξεφύγουν από την πολιτική ανυπαρξία:

● Κάποτε, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο  Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους τα λείψανα του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ σε συσκευασία ΚΙ.ΝΑΛ, με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα ασφαλούς πολιτικής επιβίωσης, όπως έκανε ο Ευ. Βενιζέλος – για λογαριασμό της Φώφης –  το 2019.

● Τώρα, υψώνοντας  φράκτες πολιτικού φθόνου μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κόμματός τους  και του σθεναρού (31%) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ  του Αλέξη Τσίπρα, όπως κάνει, ή φαντασιώνεται ότι κάνει,  ο νεόκοπος πρόεδρός του, Ν. Ανδρουλάκης.

*******      

«Πιστεύω ότι το καλό της Ελλάδας είναι να αποκτήσει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση», γιατί «Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σημαίνει σεβασμός στους θεσμούς, στην ποιοτική δημοκρατία», μας… ενημέρωσε ο κ. Ανδρουλάκης στην μεγάλη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, και ήταν σαν να μας ενημερώνει από το μετά – Ανδρεϊκό σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν: «σαν να ακούω τον Σημίτη και τον Γιωργάκη μαζί», σχολίασε συνάδελφος στο twitter…

 Ο Κώστας Σημίτης, το σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: ο Σημίτης των Γερμανών, ο Σημίτης της Goldman Sachs, ο Σημίτης των Greek statistics, ο Σημίτης της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες… Ο Σημίτης του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!.. Ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο δαχτυλιδάτος διάδοχος του Σημίτη που πέρασε στο σβέρκο των Ελλήνων την μνημονιακή θηλιά των ευρωπαϊκών θεσμών… Τους οποίους τόσο πολύ… σέβεται, όπως μας ενημέρωσε, ο νεόκοπος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ. Νίκος Ανδρουλάκης. Ο οποίος υψώνει φράκτες μεταξύ του απισχνασμένου (8%) κεντροαριστερού κόμματός του και του κραταιού (31%) κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού του Αλέξη Τσίπρα, ονειρευόμενος… σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο: ότι ο μόνος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ο ίδιος…

Μια διπρόσωπη σοσιαδημοκρατική καρικατούρα απ’ το παρελθόν, λέω εγώ: Σημίτης και Γιωργάκης μαζί!..   

*https://restaro.blogspot.com/2014/09/blog-post_24.html

Ο Όλαφ Σολτς και το βαποράκι του, ο Κυριάκος

Μια συμπαιγνία παραπλάνησης, στην οποία ο Γερμανός καγκελάριος ήταν ο μαριονετίστας και ο Έλληνας πρωθυπουργός η μαριονέτα του

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Την 31^η Μαΐου, ημέρα Τρίτη, στο περιθώριο των εργασιών της   της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντά τον   Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς και, μεταξύ άλλων, του θέτει το θέμα της κλιμακούμενης προκλητικότητας του Ταγίπ Ερντογάν κατά της χώρας μας…

«Βρείτε τα μεταξύ σας», ήταν η απάντηση του κ. Σολτς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ Βρυξελών: «Στο πλαίσιο της πάγιας γερμανικής στρατηγικής των ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», σχολίασε διακεκριμένος Έλληνας διπλωμάτης. «Ο κ. Σολτς, βλέπεις, δεν προτίθεται να διαταράξει τις στενές γερμανοτουρκικές σχέσεις προς χάριν της Ψωροκώσταινας», πρόσθεσε. 

Την ίδια μέρα, ο Όλαφ Σολτς ανακοινώνει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, συμφώνησε μαζί του να  στείλει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα από το ελληνικό απόθεμα του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, τα οποία κατόπιν θα φροντίσει ο ίδιος να αντικατασταθούν με   γερμανικά εξοπλιστικά συστήματα.   

Την επομένη (1^η Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη), ο Γερμανός αναλυτής Ούλριχ Σπεκ  κατηγορεί τον καγκελάριο Σολτς ότι χρησιμοποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη σαν «βαποράκι» προκειμένου να προμηθεύσει την Ουκρανία με τεθωρακισμένα οχήματα, φοβούμενος ότι αν τα παραδώσει ο ίδιος, θα βρεθεί εκτεθειμένος στην οργή της Μόσχας, με την οποία διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις.

Σ’ αυτό το 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ Σολτς – Μητσοτάκη που,   ειρήσθω εν παρόδω, παρουσιάστηκε από τον ελεγχόμενο ελληνικό Τύπο σαν θριαμβική έξοδος του Έλληνα πρωθυπουργού στην ευρωπαϊκή διπλωματική πασαρέλα, ο πρώτος μοιάζει να είναι ο μαριονετίστας που κινεί τα νήματα και ο δεύτερος η άψογα χειραγωγημένη και άβουλη μαριονέτα του.

*******  

Καμιά σχέση με την πραγματικότητα: το συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σόλτς  και του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο (στο περιθώριο των εργασιών της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες με θέμα) δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό παίγνιο πολιτικής επιβίωσης δυό Ευρωπαίων ηγετών χαμένων στη… μετάφραση των ιστορικών προκλήσεων, που οφείλουν να αντιμετωπίσουν στη συγκεκριμένη χαοτική συγκυρία.

Κοινός στόχος τους, η παραπλάνηση των Ευρωπαίων εταίρων τους, αλλά κυρίως της κοινής γνώμης των χωρών τους: να δείξουν ότι υπάρχουν, ότι κινούνται, ότι ξεδιπλώνουν τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστούν, ότι επηρεάζουν. Και ναι, στο πλαίσιο του 24ωρου παιγνίου επιβίωσης που σας περιέγραψα –  αυτής της  συμπαιγνίας παραπλάνησης στο περιθώριο της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

Ωστόσο, στη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, ούτε υπάρχουν, ούτε κινούνται, ούτε πρωταγωνιστούν, ούτε επηρεάζουν. Ούτε καν ο Σολτς: Μια αλληλουχία πολιτικών σφαλμάτων και ασυνεπών μηνυμάτων του Όλαφ Σολτς και της κυβέρνησής του (που σχετίζονται με την πολιτική της Ρωσίας και τον πόλεμο στην Ουκρανία) έχουν διαβρώσει την εξουσία και την επιρροή του Βερολίνου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και, κυρίως, μεταξύ των ηγετών γύρω από το τραπέζι της συνόδου κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σχολίαζε ομάδα αναλυτών του POLITIKO την επομένη της Συνόδου Κορυφής στο βασικό άρθρο του υπό τον τίτλο «Η Γερμανία χάνει την επιρροή της επί της ΕΕ».

 *******

Μιλάμε για μια αξιοσημείωτη αποδυνάμωση της επιρροής του Γερμανού καγκελάριου και της κυβέρνησής του: μια πραγματική κατάρρευση της γερμανικής εξουσίας εντός της ΕΕ, που οδήγησε πολλά κράτη – μέλη να ακολουθήσουν με μεγαλύτερη προθυμία το δικό τους δρόμο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αμφισβητήσουν ανοιχτά τη γαλλογερμανική συμμαχία που βρίσκεται εδώ και καιρό στο επίκεντρο της ισχύος και της λήψης αποφάσεων της ΕΕ.  

«Δεν χρειαζόμαστε γερμανική προστασία. Η ιστορία απέδειξε ότι η Γερμανία βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας», δήλωσε ένας διπλωμάτης από την Ανατολική Ευρώπη, αναφερόμενος στη μακροχρόνια πολιτική του Βερολίνου να πορεύεται ήπια με τη Μόσχα, αποκαλύπτει το άρθρο του POLITIKO...

«Μαζί της και ο Μητσοτάκης», σαρκάζω, σκεπτόμενος το 24ωρο αλισβερίσι του με τον Σολτς στις Βρυξέλες. Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι τον… αδικώ αλλά...  Όχι, ο Μητσοτάκης (και, δυστυχώς, μαζί του και η χώρα μας, όσο παραμένει πρωθυπουργός της) δεν βρίσκεται σε καμιά πλευρά της ιστορίας, σκέφτομαι. Και σκέφτομαι ότι, γενικά, αυτός ο τύπος δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ειδικά δε στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται κυριολεκτικά εκτός ιστορίας: ό,τι πει το αφεντικό!.. Το εκάστοτε αφεντικό του πρωθυπουργικού γραφείου επικοινωνίας.  

«Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες», είχε πει προ ημερών ο εξπέρ της διπλωματίας και των διεθνών σχέσεων Νίκος Κοτζιάς, πράγμα που επιβεβαιώθηκε απολύτως από τα καμώματά του Έλληνα πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Όλαφ Σολτς στις Βρυξέλες: ό,τι έκανε, το έκανε μόνο για να δείξει ότι κινείται, ότι ξεδιπλώνει τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστεί, ότι υπάρχει…

Και ναι, στο συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι,  ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

 

 

 

«Μητσοτάκης γιοκ!»: Μια διπλωματική σαπουνόπερα

Η φανφαρόνικη ατάκα του Κυριάκου που μεταλλάχθηκε από την τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του Ερντογάν σε ανθελληνική  τσιχλόφουσκα  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι η εξωφρενική, για τα διπλωματικά ήθη, φράση του Τούρκου πρόεδρου Ταγίπ Ερντογάν «για μένα δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης» («Μητσοτάκης γιοκ!») ακούστηκε  σαν ατάκα απατημένης συζύγου σε ελληνοτουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα∙ κι απ’ αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου περίεργο ότι σε πρώτο επίπεδο, που λέμε εμείς οι  σινεφίλ, με τη συγκεκριμένη ατάκα ταυτίστηκε… ολιστικά το πανελλήνιο: για μας δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης!..

Τι ωραία!.. Για μερικά δευτερόλεπτα μόνο: όσο κρατάει ο στεναγμός του κάθε πικραμένου (όλων μας!) απ’ τα καμώματα του Έλληνα πρωθυπουργού. Στον επόμενο τόνο, επικράτησε ο θεσμικός πατριωτισμός των πολιτικών αναλυτών, δεξιών και αριστερών. Οι πρώτοι προσέλαβαν την εξωφρενική ατάκα «Μητσοτάκης γιοκ!» του Τούρκου σουλτάνου σαν «ακραία και ευθέως προσβλητική για τον Έλληνα πρωθυπουργό αποστροφή, που δυναμιτίζει το κλίμα και επιχειρεί να κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας με την Αθήνα και να επαναφέρει τις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις στο μακρύ τραπέζι των διεθνών διεκδικήσεων».

Οι δεύτεροι ξεκαθάριζαν ότι «οι  δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν ήταν προκλητικές για τον θεσμό του Πρωθυπουργού της Ελλάδας» (σ. σ: και όχι για τον κ. Μητσοτάκη προσωπικώς), τονίζοντας ότι αναμένουν την αντίδραση των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας, «που δεν μπορεί για μια ακόμη φορά να βασίζεται σε ίσες αποστάσεις και λόγια χωρίς αντίκρισμα»…

*******

Κι έκαναν διάνα!.. Απ’ την ανάποδη:  «Ουδέν σχόλιον», ήρθε  η αντίδραση  «των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας» δια  στόματος της  εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ντάνα Σπίναν. Κι ύστερα, κατόπιν πιέσεων των δημοσιογράφων,  «σε γενικές γραμμές προωθούμε και ενθαρρύνουμε την καλή συνεργασία μεταξύ ηγετών, ειδικότερα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας και ελπίζουμε ότι το θετικό κλίμα θα επανέλθει και θα αντικατοπτριστεί σε δηλώσεις και δράσεις στην περιοχή», αρκέστηκε να δηλώσει…

«Ποιες ίσες αποστάσεις;»,  σχολίασε το σχόλιο της κ. Σπίναν κυβερνητικός συνάδελφος… Βρυξελών: «λίγο ακόμα και θα μας έλεγε ότι  η αντίδραση  Ερντογάν ήταν δικαιολογημένη και ότι αυτός που έχυσε το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα ήταν ο Κυριάκος»…

«Ωραίο σενάριο», σκέφτηκα: ο Κυριάκος χύνει το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα,  ξεστομίζοντας εκείνη την απίστευτης διπλωματικής ελαφρότητας φανφαρόνικη αποστροφή του λόγου του, που καλούσε τους Γερουσιαστές να μη δώσουν F-16 στην Τουρκία….  Αμέσως, την πιάνει στο «φτερό» (την  φανφαρόνικη αποστροφή του Κυριάκου) η τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του σουλτάνου, και την κάνει ανθελληνική  τσιχλόφουσκα στο στόμα του Ερντογάν:

«Συνομιλήσαμε με τους Έλληνες και συμφωνήσαμε να μην βάζουμε τρίτους μεταξύ μας. Αλλά, παρ' όλα αυτά, ο Μητσοτάκης μίλησε στη Γερουσία και είπε να μην δώσουν τα F-16 στην Τουρκία» υποστήριξε ο Τούρκος Πρόεδρος και πρόσθεσε πως «φέτος θα κάναμε το Συμβούλιο Στρατηγικής Συνεργασίας. Πλέον για εμένα δεν υπάρχει Μητσοτάκης»…

*******

Το «άπαιχτο» αυτό σενάριο, ανεξαρτήτως αν παίχτηκε ή όχι, μου  έφερε στο νου τα πλήρη πολιτικής γνώσης και διπλωματικής εμπειρίας διαδικτυακά σχόλια του Νίκου Κοτζιά για τον Έλληνα πρωθυπουργό, το ταξίδι του στις ΗΠΑ και τα ρητορικά τσαλιμάκια του στη Γερουσία: «Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες (…)Έδωσε ότι του ζητούσαν, γη και ύδωρ, με αντάλλαγμα φωτογραφίες προεκλογικής χρήσης… Ξέχασε την λέξη Τουρκία στην ομιλία του και το τι σημαίνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, σε μια επίσκεψη που το σημαντικότερο γεγονός ήταν η φωτογραφία με την δική του οικογένεια»…

Εν τέλει, αυτό που μένει ως επίλογος αυτής του, ούτως ή άλλως, τραγελαφικού διπλωματικού επεισοδίου μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν είναι η σκανδαλώδης  εμμονή της ΕΕ στην πολιτική ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας∙ που δεν είναι παρά μία απ’ τις παραμέτρους της πολιτική του λεγόμενου «κατευνασμού», την οποία ξεκίνησε το 2015 η Γερμανίδα καγκελάριος  Άνγκελα Μέρκελ.

«Αυτή η κυνική ατζέντα (σ. σ : της πολιτικής του «κατευνασμού») καθοδηγείται από τον φόβο της απώλειας της «εταίρου του ΝΑΤΟ Τουρκίας» από τη Ρωσία», εξηγεί ο δοκιμιογράφος Cengiz Aktar* σε άρθρο του στο POLITICO: «Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι αποφεύγουν να θέσουν σε κίνδυνο τα οικονομικά τους συμφέροντα στην Τουρκία και φοβούνται να διακινδυνεύσουν τη συμφωνία τους για τους πρόσφυγες με την Άγκυρα», προσθέτει.

Ωστόσο, ο «κατευνασμός» δεν είναι επαρκής απάντηση σε καμία από αυτές τις αγωνίες: όσο περισσότερο "κατευνάζει" η ΕΕ, τόσο πιο θρασύς και περιχαρακωμένος είναι ο Ερντογάν - τόσο πιο ύπουλος και επικίνδυνος γίνεται για τους άλλους: Ευρωπαίους ή Ανατολίτες. Συμμάχους ή μη…

 *Ο Cengiz Aktar είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών