Διεφθαρμένοι πολιτικοί – ξεδιάντροπα ΜΜΕ

       

Με αφορμή ένα σχόλιο του Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική διαφθορά και την διωκόμενη  ερευνητική δημοσιογραφία

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 23/1/2022  

 

«Η διαφθορά είναι σήμερα στη χώρα μας προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, αντί για το μέλι», δήλωνε προ ημερών ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, μέσω ανάρτησής του στα social media.

Ήταν ένα σχόλιο που  καυτηρίαζε τις (κατά το μάλλον ή ήττον, υποκινούμενες από την κυβέρνηση Μητσοτάκη) διώξεις κατά των δημοσιογράφων Γιάννας Παπαδάκου και Κώστα Βαξεβάνη για τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ τους που αφορούσαν (και αφορούν) εμπλοκές κυβερνητικών αξιωματούχων στο σκάνδαλο της Novartis και άλλες υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς

Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά το συγκεκριμένο σχόλιο μού έφερε στο νου το πολυσυζητημένο περί πολιτικής διαφθοράς αποκαλυπτικό απόφθεγμα του δικαστή Πιερκαμίλο Νταβίγκο* όταν, σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera   (στις 22/4/2010), δήλωνε ότι «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή, όταν το πράττουν», προσθέτοντας ότι «Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»…

Καθώς ξαναθυμόμουν τη δεύτερη φράση της δήλωσής του που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι οι σημερινοί  πολιτικοί διεκδικούν πεισματικά το δικαίωμα να κλέβουν στα φανερά, έκανα εικόνα τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη…

*******

Δίπλα του η σύζυγός του, Μαρέβα Γκραμπόφσκι, και ο μίστερ Μπόργιανς – Παπασταύρου, η Ντόρα κι ο Χριστοφοράκος, και παραδίπλα ο Σαμαράς, ο Άδωνης και ο Λοβέρδος. Ως πικετοφόροι   διαδηλωτές μπρος στο άγαλμα του Αγνώστου, να διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς: να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν μέχρι τώρα (αυτοί και οι... προγονοί τους) με μια κάποια μυστικότητα και μια κάποια ντροπή.

Έτσι ακριβώς. Όπως γενικότερα τα είπε προ 12ετίας  ο Ιταλός  εισαγγελέας, και όπως τα εντοπίζει στο σημερινό κυβερνητικό περιβάλλον της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας: Η διαφθορά είναι σήμερα στη χώρα μας προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, αντί για το μέλι»…

Αλλά ποιά μυστικότητα και ποιά ντροπή; Είναι νωπή ακόμα η ξεδιάντροπη σιωπή με την οποία κατάπιαν το παραπάνω αμείλικτο «κατηγορώ» του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι στοχευόμενοι αποδέκτες του Κυριάκος Μητσοτάκης και Σία: τα Πετσωμένα ΜΜΕ, δηλαδή, τουτέστιν η δημοσιογραφία που, αντί να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, τον βάζει στο μέλι του κρατικού χρήματος και των κυβερνητικών «διευκολύνσεων»…

Καταπίνοντας ως… ανταπόδοση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό – χορηγό τους κάθε αντιπολιτευτική κριτική, καταγγελτική ή κατηγορητική  αντίδραση – καλύπτοντας με την ξεδιάντροπη σιωπή τους κάθε πρωθυπουργική γκάφα, κάθε κυβερνητικό σκάνδαλο, κάθε βιασμό  του κράτους δικαίου από το «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη.

******* 

Ειρήσθω εν παρόδω, ρίχνοντας μια ματιά στο φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατανοούμε ότι… ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς ωστόσο, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο… διηνεκές. Αλλά ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από την δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα… μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κατερίνας Τσακάλου, καταγράφονται 356 συναντήσεις του  πρώην επικεφαλής της Siemens Hellas με τους Μητσοτάκηδες!.. 

 

Και, αλίμονο, στον ενεστώτα χρόνο, καθώς πορεύεται ως πρωθυπουργός με τον  στομφώδη βηματισμό της χήνας,

σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν «ήρθε»: το σκάνδαλο του Κήρυκα Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε… «Κήρυκα δανείων». Ή τα… εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι, κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του: τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια…

 

Μα, κυρίως, αυτόν τον καταιγισμό επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς που ανεμπόδιστα εκδηλώνονται την τελευταία διετία  ως παρενέργειες της πανδημίας Covid – 19 και των μεταλλάξεών του: αυτές οι απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές κυβερνητικές παλινωδίες στο επίπεδο της κυβερνητικής διαχείρισης που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…   

 

* O Πιερκαμίλο Νταβίγκο είναι  ένας από τους εισαγγελείς που πριν 30 χρόνια ηγήθηκαν της εισαγγελικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς στην περίφημη  "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια».

 

Η μετάλλαξη Omicron και η πολιτική κούραση

 Ένα νέο είδος κούρασης επικρατεί που, μεταξύ άλλων, οξύνει τον ενδόμυχο – ταραχώδη  θυμό ενάντια στους πολιτικούς διαχειριστές της πανδημίας και στον ίδιο τον πρωθυπουργό

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

 

Το θέμα είναι η κούραση – μια κούραση που καμιά σχέση δεν έχει με την κόπωση που προκαλεί ο ιός. Μιλάμε για ένα είδος κούρασης που είναι και το χειρότερο, και είναι περίπου όπως το  περιγράφει ο Φερνάντο Πεσσόα στο Βιβλίο της Ανησυχίας: Είναι η κόπωση της σκέψης που χρησιμοποιεί έννοιες αφηρημένες. Δεν βαραίνει σαν τη σωματική κούραση ούτε ταράζει σαν την κούραση από τις συγκινήσεις. Είναι το βάρος της συνείδησης του κόσμου, το να μην μπορεί να πάρει η ψυχή ανάσα…

 

Και τότε, η φρίκη που σε εκμηδενίζει είναι λιγότερο ευγενής και διαβρωτική, αγγίζει χώρους βαθύτερα νυκτερινούς. Είναι η επιθυμία να μην έχεις σκέψη, η διάθεση να μην έχεις υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων της ψυχής. Και η ξαφνική αίσθηση ότι είσαι έγκλειστος σ’ ένα κελί δίχως όρια. Προς τα πού να βρεις να φύγεις αφού κελί είναι το παν;

 

Αν όχι τόσο δραματικά, αντίστοιχα λογοτεχνικά το περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Nesrine Malik, όπως η ίδια το βίωσε: «Τα τελευταία δύο χρόνια, κάθε στάδιο της πανδημίας έφερε μαζί του ένα νέο είδος κούρασης. Το πρώτο ήταν ένα μεθυστικό είδος κούρασης, μια ταραχώδης υπερβολική εγρήγορση όταν εφαρμόστηκε το πρώτο lockdown. Η ανάμνηση εκείνης της εποχής έχει μια σχεδόν σεληνιακή ποιότητα…

 

*******

»Ένιωθες σαν να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κουκούλι, σε εχθρικό έρημο τοπίο, αλλά με τα φώτα και τα ραντάρ σου να αναβοσβήνουν, να στριφογυρίζουν ακόμα, να τροφοδοτούνται από την αδρεναλίνη και την ανησυχία. Ήταν ένας σύντομος, οξύς φόβος, εν αναμονή μιας κρίσης που θα ήταν έντονη αλλά σύντομα θα τελείωνε…

Και σύντομα τελείωσε. Περίπου. Και ύστερα πάλι, όχι. Μετά τελείωσε ξανά, και ύστερα, γύρω στα περσινά Χριστούγεννα, ξανάρχισε. Και τώρα…»

 

Τώρα, μετά από ένα σύντομο, σχεδόν φυσιολογικό, καλοκαίρι, και το φθινοπωρινό κύμα Δέλτα που ακολούθησε, εμφανίστηκε η μετάλλαξη Omicron και επανήλθε η φρίκη:  η επιθυμία να μην έχεις σκέψη, η διάθεση να μην έχεις υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων της ψυχής…

 

Σε δημοσιογραφική διάλεκτο, με την επαναλαμβανόμενη απώλεια κάθε ελπιδοφόρου αισθήματος, την επιστροφή της ματαίωσης κάθε υπαρξιακού ατομικού και οικογενειακού σχεδίου, κάθε ονείρου επιστροφής σε μια κανονική ζωή, μια νέα κούραση εμφανίστηκε: μια κούραση με γυάλινο βλέμμα, ένα ατελείωτο πηγαινέλα της σκέψης, που προσπαθεί να ζωντανέψει τρεφόμενη με ειδήσεις και εικόνες ενός κόσμου τον οποίο δεν μπορείς να βιώσεις.

 

Είναι η κούραση που όξυνε εκείνο το ενδόμυχο ταραχώδες είδος καυτού θυμού ενάντια στους πολιτικούς διαχειριστές της πανδημίας. Και ενάντια στον ίδιο τον πρωθυπουργό που, την  προηγούμενη Δευτέρα, αμετανόητος για την απερίσκεπτη, πλημμελή και ελεγχόμενη ως κοινωνιοπαθή συμπεριφορά του,   ξεπέρασε κάθε κυνικό προηγούμενο…

 

*******

Όταν με ένα tweet, ομολόγησε (επί της ουσίας) ότι διαχειρίστηκε τα σχολεία ως πειραματικά κέντρα και τους μαθητές τους ως πειραματόζωα. Υποστηρίζοντας μέσα στον εφιαλτικό καταιγισμό κρουσμάτων, διασωληνώσεων και θανάτων εξαιτίας της μετάλλαξης Omicron, ότι τα ανοιχτά σχολεία μπορούν να γίνουν προάγγελος και της ανοιχτής κοινωνίας: «είναι σίγουρο ότι τις επόμενες εβδομάδες θα υπάρξουν κάποια προβλήματα, όμως θα είναι μικρότερα από το κέρδος (!) που θα έχει η κοινωνία, οι γονείς και, κυρίως, τα παιδιά μας», τιτίβισε στο twitter.

 

Προσθέτοντας ότι  «με το σαφές (!) αλλά και ευέλικτο (!) σχέδιο της Πολιτείας, (σ σ: έτσι το… διατύπωσε, «της Πολιτείας», και όχι της κυβέρνησής του ή προσωπικά του ιδίου), τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών (!) και την κατανόηση όλων (σ σ: ποιών… όλων ακριβώς;) σήμερα κάνουμε ένα βήμα μπροστά: τα ανοιχτά σχολεία μπορούν να γίνουν προάγγελος και της ανοιχτής κοινωνίας…

 

Μάλιστα!.. Έτσι, για να το θυμόμαστε, προκειμένου να… τεστάρουμε το πρωθυπουργικό πείραμα με τα σχολεία και τους μαθητές, ας σημειώσουμε ότι  με το σχολικό «καλημέρα», τις πρώτες πρωινές ώρες της προηγούμενης Δευτέρας, μετρήθηκαν 15.547 θετικά test μαθητών και εκπαιδευτικών.  

 

Να προσθέσουμε ακόμα ότι, την εβδομάδα 3 – 9 Ιανουαρίου, περισσότερα από 43.000 παιδιά 4 – 18 ετών κόλλησαν τον ιό  μέσα σε μερικές μέρες (από τις 3 έως τις 9 Ιανουαρίου) σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ, ενώ τα δυό πρώτα σχολικά 24ωρα ο αριθμός των νοσούντων μαθητών εκτιμάται ότι ξεπέρασε τις  20.000. 

 

Έτσι, για να… τεστάρουμε το πρωθυπουργικό πείραμα,   επαναλαμβάνω: με τα σχολεία ως πειραματικά κέντρα και τους μαθητές τους ως πειραματόζωα για το… «άνοιγμα της κοινωνίας»!..      

 

Συλλογική ανοσία και πολιτική ανο(η)σία

Ανάγκη άμεσης ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 9/1/2022

Καθώς η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, εξαντλημένη από την ατελέσφορη διετή μάχη της με τον «αόρατο εχθρό», επαφίεται στην ελπίδα  ότι «το τσουνάμι μολύνσεων από την μετάλλαξη Όμικρον θα οδηγήσει στη συλλογική ανοσία», οι πολιτικοί ξανασυζητούν για εκλογές…

Πάντα οι πολιτικοί συζητούσαν για  εκλογές. Περισσότερο οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων που ξέμεναν εκτός κυβερνητικής εξουσίας, επειδή θεωρούσαν ότι άξιζαν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους». Έτσι, οι «άλλοι» έμοιαζαν πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, επί σαράντα και… βάλε συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια των οποίων το κυβερνητικό δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία.

Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων μόνο μέσα τους ήθελαν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνταν να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να δείχνουν θυμωμένοι και επικριτικοί.

Συζητούσαν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούσαν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να ξαναμπούν στη Βουλή. Επειδή, λέει, «είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή». Απλά, να είναι παρόντες.

Αυτό ήταν ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίναμε μόνο εμείς οι αριστεροί, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι. Έτσι φαίνεται, αφού  κάθε φορά τους ψηφίζουμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν. Τους άλλους.

*******

Και τώρα ακατανόητο είναι. Όχι μόνο για τους «απλούς πολίτες», αλλά και για τους περισσότερους από εμάς, τους αριστερούς ψηφοφόρους. Που, παρότι αισθανόμαστε πιο… σύνθετοι απ’ αυτούς, σκεφτόμαστε να ξαναψηφίσουμε τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξαναμπούν στη Βουλή και να ξανακυβερνήσουν. Και όχι απλά για να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζουν να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πόλος του κυβερνητικού δίπολου της τελευταίας δεκαετίας. Και συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς των μη κυβερνητικών κομμάτων, τότε που επικρατούσε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ…

Μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να ντύνονται επιμελώς – ή και εντελώς –  ατημέλητοι. Να  δείχνουν γενικώς θυμωμένοι: με το σύστημα, τους κυβερνώντες, τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεξιά κι αριστερά. Και, ειδικώς, επικριτικοί: με το ήθος και το  ύφος των άλλων. Μη εξαιρουμένων, ορισμένων κομματικών συντρόφων τους.

Και του προέδρου του κόμματός τους ενίοτε: όπως στην περίπτωση επίκρισης του Αλέξη Τσίπρα από  γνωστό βουλευτή της… «ομπρέλας», όταν δήλωνε* ότι «δεν είναι μόνο το σκέλος που αφορά το ψέμα του πρωθυπουργού (σ σ:  στην περίπτωση της έκθεσης Τσιόδρα σχετικά με τους θανάτους εντός και εκτός ΜΕΘ), αλλά «κυρίως» ότι «αν είχαμε ενισχύσει το ΕΣΥ θα είχαμε αποφύγει το 38,5% των θανάτων». Της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας.

*******   

Όλα αυτά σε καιρούς που οι πολίτες φυτοζωούν βυθισμένοι στην αβάσταχτα εξοντωτική δυστοπία που τους έλαχε: απογοητευμένοι από την ατελέσφορη επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας και καθημαγμένοι από την αντικοινωνική κυβερνητική διαχείριση της, τσακισμένοι από τις οικονομικές καταστροφές, την φτώχια και την ακρίβεια, αδιαφορούν περισσότερο παρά ποτέ για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές… 

Το μόνο που θα μπορούσε να τους στρατεύσει θα ήταν ένα κίνημα ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας. Μια απόπειρα ολικής επαναφοράς σε μια οποιαδήποτε προμνημονιακή «κανονικότητα». Ακόμα και σε μια απ’ εκείνες τις… κανονικότητες κατά τη διάρκεια των οποίων «εκχωρούσαμε την ψήφο μας στο κυβερνητικό κόμμα που συντηρούσε τα μικρά μας προνόμια: τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την τηλεόραση και το σόπινγκ», όπως έγραφε κάποτε ο αείμνηστος φίλος μου Περικλής Κοροβέσης.

Και οι εκλογές, επιμένω εγώ: η άμεση πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η προσφυγή στις κάλπες με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα. Διότι πράγματι, «η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε διπλό κλοιό πανδημίας και ακρίβειας, από μια κυβέρνηση που έχει αποτύχει παταγωδώς». Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, «το μεγάλο ζήτημα δεν είναι αν μπορεί να αντέξει η χώρα εκλογές εν μέσω πανδημίας, αλλά αν θα μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμα μια κυνική κυβέρνηση: ένας ένοχος πρωθυπουργός να διαχειρίζεται την πανδημία και την ανθρώπινη ζωή»… Τι λέτε, θ’ αντέξει;

*Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star Channel.

 

 

 

Ας μπει ένα STOP στην τραγική θητεία Μητσοτάκη

Μια θητεία που κοστίζει ήδη χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Φοράω τη μάσκα. Διπλή τη φοράω, μη φάω κάνα πρόστιμο, και μπαίνω στ’ αμάξι. Πάω Εφορία. Για υπόθεση ρουτίνας πάω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Δεν είναι μόνο η αναμονή στην ουρά, είναι και ο αντί – covid έλεγχος στην είσοδο.

Ο αρμόδιος ελεγκτής με σημαδεύει στο μέτωπο με το ψηφιακό ματζαφλάρι του. Πυροβολεί, αλλά τίποτε, αστοχεί: «Έχετε υποθερμία, κύριε» μου λέει και… μου ανεβάζει τον πυρετό. «Ξαναδοκίμασε» του λέω και, «εντάξει»!.. Τη δεύτερη φορά με βρίσκει… ζωντανό και με σκανάρει. Το κινητό μου, δηλαδή – μήπως είναι πλαστό το πιστοποιητικό τριών δόσεων που του δείχνω. «Περάστε κύριε, όλα κομπλέ», μου λέει στο τέλος, και μπαίνω…

Σε κάνα μισάωρο βγαίνω, και μπαίνω στο αμάξι. Βάζω μπρος, αλλά τίποτα. Δεν παίρνει, έμεινα από μπαταρία!.. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω, καθώς σκέφτομαι το χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως βγάζω τη μάσκα και κατεβάζω… ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό…

Οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.  

*******

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ακόμα και    ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής των άλλων: αραχτοί στον καναπέ ή καρφωμένοι στο λάπτοπ, να ροκανίζουμε τον λοιμώδη, εδώ και μια διετία, χρόνο μας.  

Ελπίζω όχι – όχι ακόμα εμείς – ως έρμαια του φαινομένου της «Μεγάλης Παραίτησης» που, συμφώνα με το Bloomberg,    εκδηλώνεται παγκοσμίως στη φάση της πανδημίας: Η Μεγάλη Παραίτηση (“Big Quit”) αναγκάζει τους Αμερικανούς εργαζομένους να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους σε αριθμούς ρεκόρ – πάνω από 24 εκατομμύρια το έκαναν από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους – ενώ αποχρώσεις της ίδιας τάσης εκδηλώνονται στη Γερμανία, την Ιαπωνία και άλλες ανεπτυγμένες χώρες».

«Καλά, είμαστε εμείς ανεπτυγμένη χώρα;», θα με ρωτήσετε. Δεν έχω ιδέα, τον… Αυτιά να ρωτήσετε, θα σας απαντήσω. Αυτό που ξέρω – το Bloomberg το μετέδωσε κι αυτό – είναι ότι, σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα της Microsoft Corp., σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στον κόσμο, πιεσμένοι από τις επιπτώσεις της πανδημίας (αύξηση των συναισθημάτων εξάντλησης –   επιδείνωση της ψυχικής τους υγείας) σκέφτονται να παραιτηθούν από τις δουλειές τους.  

«Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική της θνησιμότητας, οι άνθρωποι βλέπουν τη δουλειά κάτω από πολύ διαφορετικό πρίσμα», σχολιάζει το φαινόμενο “Big Quit” ο εξπέρ σε θέματα διαχείρισης εργαζομένων Benjamin Granger*…

*******

«Σωστά!..  Βλέπουν τη δουλειά τους υπό το πρίσμα του «χαμένου χρόνου»: υπολογίζουν τον χρόνο που μια αδιάφορη – μη δημιουργική – εργασία υποκλέπτει απ’ τον προσδόκιμο χρόνο ζωής τους και παθαίνουν κατάθλιψη… Προτιμούν να καταστρέφουν το χρόνο τους ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής παρά να επιστρέψουν στην άχαρη π. π. (προ πανδημίας) δουλειά τους…        

Ωστόσο,  αυτοί που εγκληματούν στην κυριολεξία καταστρέφοντας τον χρόνο τους είναι οι εξουσιαστές μιας χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ., κλπ. Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου του ελληνικού κράτους κλπ., κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την υστέρηση στο επίπεδο ποιότητας ζωής των Ελλήνων.  

Στον παρόντα χρόνο  η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει τον 31o  μήνα της θητεία της ροκανίζοντας τον πολιτικό χρόνο που της απέμεινε με τον τρόπο που ροκάνισε και τον προηγούμενο: διαχειριζόμενη την πανδημία με απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες  υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες, που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

Ας ευχηθούμε το 2022 να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Να μην ολοκληρωθεί η πιο εγκληματική  τετραετία χαμένου πολιτικού χρόνου στην περίοδο της μεταπολίτευσης.  

*Επικεφαλής της συμβουλευτικής εταιρείας για θέματα εργαζομένων Qualtrics ΧΜ. 

 

 

Χαρούμενα Χριστούγεννα με… δωρεάν self test

Καθώς οδεύουμε προς το την πρωτοχρονιά του 2022, ο κυβερνητικός παραλογισμός συνεχίζεται

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Χριστούγεννα 2021 – πρωτοχρονιά 2022 υπό την απειλή της μετάλλαξης «Όμικρον» και ο διαχειριστικός παραλογισμός συνεχίζεται: «Με πολλά self test, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι να ελέγχουμε την κατάσταση της υγείας μας, θα περάσουμε χαρούμενες γιορτές», στέλνει το… μήνυμα ο Πρωθυπουργός. Άλλωστε, «τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα  απ’ ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, πάντως, καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, αμετανόητοι, οι κρατούντες…  

Μα, τότε, προς τι αυτή η  πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν;  Διότι, όπου κι αν στην Ελλάδα του λοιμώδους παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα  βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν»,  να περάσουμε στο «μετά»…

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του «αόρατου εχθρού» και ο φόβος του πολιτικού διαχειριστή του, το άγχος μιας «ζωής εν τάφω» και το άγχος ενός «άκλαυτου θανάτου»: ένα απελπιστικά καταθλιπτικό  και ανέλπιδο παρόν. 

Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Φρανθίσκο Γκόγια, εφιαλτικό σαν την «κραυγή» του Έντβαρτ Μουνκ, βασανιστικό σαν την «τελευταία κρίση» του Ιερώνυμου Μπος, αγανακτισμένο σαν...

*******

Σαν οργισμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σημαίνει να σε επιτηρούν, να σε  παρακολουθούν, να σε φακελώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε κατατάσσουν, να σε υποτάσσουν, να σε χαρατσώνουν, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν…

…Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν…

«Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και ηθική ταπείνωση όταν, υπό την απειλή προστίμων, μου επιβάλλουν υποχρεώσεις που παραβιάζουν βασικά δικαιώματά μου και ακυρώνουν την βούλησή μου», γράφει ο μπλόγκερ «Ιππόλυτος»: «Σαν να είμαι ένα κατώτερο είδος ηλιθίου, ένας ανεγκέφαλος δούλος μιας ανώτερης φυλής πολιτισμένων αριστοκρατών», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα τσανάκια τους  να πάρουν την απάντησή τους…

- Πότε;

- Το επόμενο Σάββατο, φυσικά. Μπαίνουμε στο ’22 το ξέχασες; Περνάμε στο «μετά»!..

Ωραία, το επόμενο Σάββατο περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Συναισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης για  Ελευθερία. Το ίδιο και  η νοσταλγία του παρελθόντος.

*******

Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ. Κι απ’ αυτή την άποψη μπορούμε, μετά βεβαιότητος, να πούμε ότι ένα «πριν» ήταν καλύτερο από ένα «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν».

Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα: την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μας οδηγήσει για δεύτερη φορά σε ένα «μετά» με Δικαιοσύνη, Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, ας πούμε.

Αναμφισβήτητα, αυτή είναι μια ιδέα, που καθιστά την τάση φυγής προς το μέλλον ταυτόσημη με την ελπίδα: το, εν πολλοίς, χιμαιρικό αυτό συναίσθημα που, κατά συνθήκη, παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση…

Αξιοπρέπεια!.. «Ας είναι ένα «μετά» με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιττα κι ένα κιλό πατάτες», όπως λέγαμε τότε, πριν τις κάλπες του 2015.

Προς το παρόν, ωστόσο, καθώς υπό την σκιά της μετάλλαξης «Όμικρον» οδεύουμε προς την πρωτομηνιά του 2022, ο παραλογισμός συνεχίζεται: «τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία», όπως έλεγε ο Ευγένιος Ιονέσκο.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» και το σπέρμα της αμφιβολίας

 Αντίδοτο η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής  – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη» ήταν η ερώτηση του εμμονικού αμφισβητία της  παρέας των «παλιών συμμαθητών» στο… covid – free τσιπουράδικο του Ηλία, στην Καισαριανή. Η ερώτηση, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον οινοπνευματώδη χώρο, ως απάντηση – σχόλιο, στην αναφορά μου στα σποτάκια με το μήνυμα  «Κάν’ τους OFF, είναι στο χέρι σου», που ανέβασε ο Αλέξης Τσίπρας στον λογαριασμό του στο Facebook.

Μες το ποτό και μες στη ζάλη είδα την ερώτηση του κεντροδεξιού… αμφισβητία να βγαίνει στον αέρα της συννεφιασμένης Κυριακής και, κατηφορίζοντας την οδό Υμηττού, να μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές των πάλαι ποτέ μεσοαστικών και μικροαστικών τάξεων των Αθηνών. Κι ύστερα να πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία.

«Μας ψεκάζουν!..». Είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας, όπως απέστρεφε  το βλέμμα της η μαντάμ Σουσού από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των δυστοπικών καιρών μας…

Πράγματι, τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη;»

*******

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων.

Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών: στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι  θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την κυβερνητική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ  παράγεται στα εργαστήρια του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη και, μετά από μια άτεχνη και αήθη  δημοσιογραφική  επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!!, εκτοξεύεται  καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, ψεκάζοντας με σταγόνες αμφιβολίας τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό της κοινής γνώμης και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη;»

Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, χάρις στον πολιτικά ακατάβλητο και ιδεολογικά ακατάπτωτο πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η αμφιβολία δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα», παραμένει ζωντανή, οι προοδευτικές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η κυβερνητική του δυναμική,   τσάτρα – πάτρα, επιβιώνει.  

*******

Δεν είναι αρκετό. Η κυβερνητική αξιοπιστία του «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» αντέχει – όσο αντέχει – στο  σπέρμα  της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη, ένας άνθρωπος μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας».

Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός)  παραμένουν έκθετοι στους… «ψεκασμούς», έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά υπάρχει, και αυτό είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής  – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Γιατί αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων του∙ και άλλων τόσων που, υπό το άγος της γενικότερης αμφιβολίας για τα κόμματα και τους πολιτικούς, παραμένουν αναποφάσιστοι.

Και όχι η αποσαφήνιση της δαιδαλώδους ιδεολογικής του αλήθειας που,  άλλωστε, μόνο εμάς (τους… άτεγκτους αριστερούς) ενδιαφέρει. Αλλά εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό των ψηφοφόρων του κυβερνητικού «ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα». Το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, και τα μέλη του    κόμματος αυτό;

Μια απάντηση έδωσε αυτή η ανοίκεια και ανούσια φαγωμάρα μεταξύ  πρώην υπουργών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μήλο της έριδος το αντιπολιτευτικό… ύφος του ίδιου του κόμματός τους στην περίπτωση του σκανδάλου των «ρεζερβέ ΜΕΘ για φιλοκυβερνητικούς VIP»… Μια ακόμα εσωκομματική «τρικυμία σε ποτήρι», όπως, εύστοχα, την χαρακτήρισε ο Αλέξης Τσίπρας.   

 

 

 

  

Το νέο… ΠΑΣΟΚ: Μια επικοινωνιακή φούσκα

Το βρώμικο παιγνίδι των ελεγχόμενων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ΜΜΕ με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τον «δικό τους» Ανδρέα  Λοβέρδο  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής  

Καθώς παρακολουθώ την θλιβερή φαγωμάρα με τις «ρουφιανιές» και τα «fake news» ανάμεσα στους διεκδικητές της προεδρίας του ΚΙΝΑΛ Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργο Παπανδρέου, ασυναίσθητα –ίσως και ενσυναίσθητα, ωστόσο–  υιοθετώ για πολλοστή φορά εκείνον τον εμπαθή και λίγο ρατσιστικό, μα αρκετά ταιριαστό για τους επαγγελματίες πολιτικούς αφορισμό του Ιονέσκο: «Υπάρχουν δύο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί…

»Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…».

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι οι περί ων ο λόγος «μάγειρες της κοινωνίας» που, σαν τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζατζάκη) ξεμαλλιάζονται ποιός θα πρωταρπάξει την ξεχαρβαλωμένη προεδρική καρέκλα του πολυμεταλλαγμένου, και πολυλεηλατημένου, και πολυορφανεμένου ΠΑΣΟΚ που τώρα λέγεται ΚΙΝΑΛ…

Είναι το βρώμικο παιγνίδι που έπαιξαν –και εξακολουθούν να παίζουν– τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων μ’ αυτό το  πολυμεταλλαγμένο κόμμα και τους υποψήφιους προέδρους του… Κατ’ αρχήν δια της υπερπροβολής: στα σαράντα χρόνια της δημοσιογραφικής εμπειρίας μου, δεν θυμάμαι άλλο κόμμα με εκλογική δύναμη κυμαινόμενη από 4,68% – 8,10%, να απολαμβάνει την τερατώδη προβολή που απέλαβε και εξακολουθεί να απολαμβάνει το ΚΙΝΑΛ κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής του προέδρου του…

*******

«Η υπέρ-προβολή Λοβέρδου ήταν μία επικοινωνιακή φούσκα. Προσπάθησαν να κατασκευάσουν μία νικηφόρα υποψηφιότητα η οποία αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να περπατήσει», σημειώνει ο καθηγητής εκλογικής κοινωνιολογίας Ηλίας Νικολακόπουλος*, σχολιάζοντας την εκκωφαντική «αστοχία» των δημοσκοπήσεων για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Και παρακάτω: «οι εταιρείες δημοσκοπήσεων διαψεύστηκαν γιατί υπέκυψαν στην πίεση των μέσων ενημέρωσης».

Πολύ… ωραία: οι δημοσκόποι, υπό την πίεση (σ σ: διάβαζε «υπό την  εντολή») των ΜΜΕ και με support την υπέρ -προβολή του θέματος, προσπάθησαν να «κατασκευάσουν» ως νικητή των εκλογών, ως πρόεδρο του… νέου ΠΑΣΟΚ δηλαδή, τον Γιάννη Λοβέρδο. Που πάει να πει πώς ό,τι είδαμε ως τώρα, αυτή η «επικοινωνιακή φούσκα», δηλαδή, που «δεν περπάτησε» – στήθηκε για τα… μάτια του Λοβέρδου.

Εντάξει, κάτι τέτοια «βρώμικα», αν και… τρώγονται όλο και λιγότερο από την κοινή γνώμη, εξακολουθούν να σερβίρονται καθημερινά  από τα μίντια και τους υπό… πίεση δημοσιογράφους και δημοσκόπους∙ και απ’ εκείνους που κινούν τα νήματα πίσω τους, που δεν είναι παρά εκείνοι που ελέγχουν και χειραγωγούν τα ΜΜΕ και, μέσω αυτών, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Γιατί άραγε;

Μια καλή απάντηση μας δίνει και πάλι ο Ηλίας Νικολακόπουλος: όταν τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να συγκροτήσουν ταυτότητες και πάνω σε αυτές να διεξαχθεί η εκλογή, τότε καταφεύγουν σε ένα εργαλείο το οποίο δεν είναι προορισμένο γι’ αυτή τη δουλειά. Ο τίτλος της εφημερίδας Δημοκρατία “Η μαφία των γκάλοπ των εταιρειών”, δεν είναι ευχάριστος, αλλά αφορά πολύ περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έπαιξαν αυτό το παιχνίδι.

*******

Ναι, βέβαια, τα Μέσα Ενημέρωσης «έπαιξαν αυτό το παιγνίδι». Αλλά γιατί το έπαιξαν με επίκεντρο τον Λοβέρδο (την υπερ -προβολή του μέσω μιας επικοινωνιακής φούσκας που στόχευε  στην ανάδειξή του στην προεδρία του ΚΙΝΑΛ) και όχι τον Γιωργάκη, ας πούμε, ή ακόμα και τον «απρόσμενο νικητή» του α’ γύρου Νίκο Ανδρουλάκη; 

Διότι ο Λοβέρδος είναι «δικός τους», είναι η απάντηση. Που πάει να πει ελεγχόμενος από εκείνους που κινούν τα νήματα πίσω από τα ΜΜΕ… Και τα ελέγχουν και τα χειραγωγούν… Και «έπαιξαν αυτό το παιγνίδι», με το οποίο επιχείρησαν να τον «στέψουν» πρόεδρο αυτού του πολυμεταλλαγμένου    κόμματος, του ΠΑΣΟΚ που τώρα λέγεται ΚΙΝΑΛ…

Προκειμένου να το περιχαρακώσει και να το μπετονάρει ως δεκανίκι του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του:  πιστό στη γραμμή  «προϋπόθεση των πάντων, η πολιτική συντριβή Τσίπρα», που εισήγαγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και υιοθέτησαν κατά σειρά… προτεραιότητας οι Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης. Και, εξαρχής εκφράζει και πατρονάρει εντός του ΚΙΝΑΛ ο δικός τους: ο κ. Λοβέρδος αυτοπροσώπως.    

Πολλοί αρθρογράφοι, αριστερόστροφοι μερικοί εξ αυτών, εκτιμούν ότι εκ του αποτελέσματος το σκηνικό ανετράπη –    ότι η εκλογή Ανδρουλάκη θα κάνει το ΚΙΝΑΛ να  διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και να «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά… Δεν το βλέπω: καθώς παρακολουθώ τις αντιδράσεις του «απρόσμενου νικητή του πρώτου γύρου» στον δρόμο προς την διεκδίκηση  του… τίτλου, δεν μπορώ παρά να τον εντάξω σ’ εκείνο το «τρίτο είδος ανθρώπων» που ο Ιονέσκο αποκαλεί «μάγειρες της κοινωνίας».        

*Σε συνέντευξή του προς τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»

 

 

    

 

Οι ένοικοι του Μαξίμου και της Ντάουνινγκ Στριτ

Η διαφορά πολιτικής κουλτούρας μεταξύ του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον  και του «δικού μας» Κυριάκου Μητσοτάκη.   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

 

«Η Ντάουνινγκ Στριτ αρνείται να υποστηρίξει την έκκληση της επικεφαλής της «υγειονομικής επιτροπής» Τζένι Χάρις προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου να αποφύγουν τις περιττές κοινωνικές συναναστροφές κατά την διάρκεια της εορταστικής  περιόδου», σύμφωνα με τον κορυφαίο τίτλο του βρετανικού  Guardian στη ζώνη ειδήσεων για τον κορονοϊό της πρώτης σελίδας…

 

Το διαβάζεις και το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι ο τρελο-Μπόρις Τζόνσον είναι πιο ανέμελος κι απ’ τον «δικό μας», τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωστόσο, καθώς διαβάζεις παρακάτω ότι η συγκεκριμένη «ασυνήθιστη άρνηση – κόλαφος» για την κ. Χάρις ήρθε  μετά τη δήλωσή της ότι ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών θα μπορούσε να αποτρέψει τη διασπορά της νέας μετάλλαξης Όμικρον», τα πράγματα σοβαρεύουν…

 

Καταλαβαίνεις ότι το θέμα εδώ δεν είναι η παροιμιώδης ανεμελιά των δυό sui generis πρωθυπουργών και το συγκριτικό μέγεθός της, αλλά ο πολιτικός πολιτισμός των δυό ανδρών –ιδιαίτερα στο πεδίο της θεσμικότητας– και η συγκριτική απόσταση που τους χωρίζει. 

 

Απόσταση που δεν αφορά μόνο τους δυό πρωθυπουργούς, αλλά και το σημερινό Μαξίμου σε σύγκριση με την σημερινή Ντάουνινγκ Στριτ, καθώς και την βρετανική κυβέρνηση σε σύγκριση με την ελληνική, και το ελληνικό σύστημα εξουσίας εν γένει σε σύγκριση με το σύστημα εξουσίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

  

*******  

Το καταλαβαίνεις, όταν η άρνηση της Ντάουνιγκ Στριτ να υποστηρίξει την έκκληση της επικεφαλής της «υγειονομικής επιτροπής» προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου χαρακτηρίζεται απ’ τον αξιόπιστο Guardian «ασυνήθιστη άρνηση». Πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι συνήθως –ή και πάντα– η Ντάουνιγκ στριτ και ο Βρετανός πρωθυπουργός δέχονται και υποστηρίζουν πολιτικά τις προτάσεις της Υγειονομικής Επιτροπής για την διαχείριση της πανδημίας.

 

Και σκέφτεσαι ότι αυτές οι προτάσεις αφορούν, συνήθως, πολιτισμένες εκκλήσεις και συστάσεις «προς τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου», υιοθετούμενες από την βρετανική κυβέρνηση,  όπως αυτή της κ. Χάρις. Που τους καλεί «να αποφύγουν τις περιττές κοινωνικές συναναστροφές κατά την διάρκεια της εορταστικής  περιόδου», δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος περιορισμός «θα μπορούσε να αποτρέψει τη διασπορά της νέας μετάλλαξης Όμικρον». Και ότι δεν επιβάλλονται δια νόμων και αστυνόμων και προστίμων από την Ντάουνινγκ Στριτ όπως, εξ’ αρχής της πανδημίας, επιβάλλονταν από το Μαξίμου στη χώρα μας.

 

Και τότε, αναπόφευκτα, καταλήγεις ότι, αν ο Μητσοτάκης και το   πρωθυπουργικό περιβάλλον (το Μαξίμου, που λέγαμε)  διέθεταν τον πολιτικό πολιτισμό του «τρελο-Μπόρις Τζόνσον» και του πρωθυπουργικού περιβάλλοντός του (της Ντάουνινγκ Στριτ, που λέγαμε), δεν θα αποφάσιζαν και δεν θα διέτασσαν μέτρα  υγειονομικού χαρακτήρα χωρίς την υπόδειξη, τη συναίνεση και την έγκριση των αρμόδιων επιστημονικών επιτροπών.

 

Κάτι που γίνεται συστηματικά από τον Έλληνα πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, ιδιαίτερα μετά την πρώτη «αποκαθήλωση» Τσιόδρα και αργότερα με τον… μετασχηματισμό των Χαρδαλιά – Αρκουμανέα – Κικίλια.

 

*******

Έτσι, δεν θα είχαμε φτάσει στην εθνική συμφορά να κατέχουμε το αρνητικό ρεκόρ θανάτων από Covid-19 σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Και να βαδίζουμε ολοταχώς προς την πιο μαύρη Χριστουγεννιάτικη περίοδο της ζωής μας, μετρώντας καθημερινά  εκατοντάδες θανάτους: άνθρωποι να πεθαίνουν ουσιαστικά αβοήθητοι,  «διασωληνωμένοι» πρόχειρα, εκτός μονάδων εντατικής θεραπείας, ακόμα και σε ράντζα. 

 

Και δεν θα φτάναμε στη σημερινή ακραία αντισυνταγματική αθλιότητα του δια νόμου υποχρεωτικού εμβολιασμού των άνω των 60 ετών Ελλήνων πολιτών, υπό την απειλή προστίμου 100 ευρώ μηνιαίως για τους… παραβάτες: η επιβολή προστίμων σε όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν είναι, κατά τη γνώμη μου, αντισυνταγματική ως υπέρμετρος και απρόσφορος περιορισμός της αυτονομίας του προσώπου, όσο κι αν οργιζόμαστε από τη στάση τους (σ σ: την στάση των «αντιεμβολιαστών»), επεσήμανε αμέσως ο  καθηγητής Δημοσίου Δικαίου  και πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, Ξενοφών Κοντιάδης . 

 

«Είναι ακραίο το πρόστιμο των 100 ευρώ», αντέδρασε αμέσως και  η καθηγήτρια Επιδημιολογίας, Αθηνά Λινού: «το μόνο επόμενο που μένει είναι να πιάνουμε τον κόσμο διά της βίας και να τον εμβολιάζουμε», πρόσθεσε. Κι ύστερα: Άλλο να δίνεις κίνητρα, άλλο να επιβάλλεις τιμωρίες, άλλο να παρεμβαίνεις ουσιαστικά στο σώμα του ανθρώπου…

 

Και στο πνεύμα του, και στην βούλησή του, θα προσθέσω. Όπως, με το προκάλυμμα της πανδημίας, επιχειρούν να παρέμβουν, ή έχουν παρέμβει πολλάκις ήδη, ουκ ολίγοι Ευρωπαίοι ηγέτες… Αγγλοσάξονες ή μη: προκειμένου να διευρύνουν την πολιτική ηγεμονία τους οι περισσότεροι… Να προασπίσουν τα οικονομικά συμφέροντα που την τρέφουν και την συντηρούν.  

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/12 2021