Ευρωπαίοι πολιτικοί: οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Γερμανών και του Πούτιν

Αλήθειες και ψέματα για τις… ανάρμοστες σχέσεις Γερμανίας – Πούτιν και τις συνέπειές της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πέριξ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά και πολυδιαβασμένα δημοσιογραφικά κείμενα αυτής της εβδομάδας, σε διεθνή κλίμακα, ήταν το άρθρο της διαδικτυακής πολιτικής επιθεώρησης POLITIKO υπό τον τίτλο «Γερμανοί πολιτικοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν».

Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι όλα τα λεφτά, καθώς προϊδεάζει τον αναγνώστη για κάποια εκκωφαντική αποκάλυψη άγνωστων πτυχών των σχέσεων του Πούτιν με κάποιους – ή και όλους – τους  Γερμανούς πολιτικούς ηγέτες.

Ωστόσο, αμέσως μετά, στους υπότιτλους που ακολουθούν, ο κειμενογράφος φροντίζει να αποφορτίσει την βαρύγδουπη αποκαλυπτικότητα του τίτλου και ταυτόχρονα να την χρωματίσει γεωπολιτικά, με την φράση: «Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι το Βερολίνο πέρασε τα τελευταία 16 χρόνια στη λάθος πλευρά της ιστορίας σε ότι αφορά την στρατηγική που ακολούθησε απέναντι στη Ρωσία».

Πράγματι, αυτό που το συγκεκριμένο άρθρο «αποκαλύπτει» δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, καθώς πρόκειται για την –πασίγνωστη στην ευρωπαϊκή και διεθνή γεωπολιτική διπλωματία– πεισματική εμμονή της Γερμανίας της κ. Μέρκελ να συνομιλεί και να συναλλάσσεται μονομερώς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, παραβλέποντας τον μακρύ κατάλογο των γεωπολιτικών παραπτωμάτων του στην περιοχή της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και πέρα απ’ αυτήν…

Την εισβολή στη Γεωργία, ας πούμε, ή την προσάρτηση της Κριμαίας, τις δολοφονίες «εχθρών» στο εξωτερικό, τα εγκλήματα πολέμου στη Συρία και το «παιγνίδι» με τους Ρωσόφιλους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία: «που δεν άνοιξε απλώς την πόρτα στον Πούτιν να προχωρήσει παραπέρα, αλλά ουσιαστικά τον ενθάρρυνε να το κάνει»..

*******

Αυτό που εκπλήσσει (τους πάντες, φαντάζομαι) είναι το σημείο όπου ο συγγραφέας του άρθρου τονίζει πως η συγκεκριμένη, ‘ανάρμοστη’ υποτίθεται για τη Δύση, γερμανική στρατηγική «δεν ήταν παρά μια καταστροφική γκάφα, που θα έδινε στην Μέρκελ μία θέση στο πάνθεον της πολιτικής αφέλειας, δίπλα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν, τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό».

Με αποτέλεσμα η «Ευρωπαία αυτοκράτειρα» Μέρκελ, να γίνεται κάτι σαν το… αφελές Ριτσάκι του Μπόστ!.. Κι ακόμα χειρότερα: μια «χρήσιμη ηλίθια του Πούτιν» που – όπως και οι υπόλοιποι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας – παρέβλεπε τα επαναλαμβανόμενα επεκτατικά παραπτώματα του Ρώσου προέδρου επί 16 συναπτά έτη!..   

Έτσι, χωρίς… πρόγραμμα, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Μαρία Ρεζάν: χωρίς εθνικούς, κρατικούς και επιχειρηματικούς, συμφεροντολογικούς εν γένει, υπολογισμούς και στόχους – χωρίς το παραδοσιακό made in… Deutschland πρόσταγμα «Πρώτα η Γερμανία», που διαχρονικά συνοδεύει την γερμανική στρατηγική. Το πιστεύει κανείς;  

Ούτε καν οι συστημικοί γερμανόφιλοι αναλυτές, υποθέτω, αφού κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε ακόμα και το σημερινό (μετά την εισβολή στην Ουκρανία) αφήγημά τους. Το οποίο, αφού τοποθετεί την αρχή της «ρωσόφιλης» γερμανικής στρατηγικής στην Ostpolitik του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD), που «είχε σκοπό να φέρει τη Σοβιετική Ένωση, πολιτικά κατ’ αρχήν και οικονομικά δευτερευόντως, πιο κοντά στην Ευρώπη (σ σ: διάβαζε Γερμανία)», παραδέχονται ότι σταδιακά επικράτησε το… δευτερευόντως:    

«Η αφοσίωση στην ύπαρξη ειδικής σχέσης της Γερμανίας με τη Ρωσία (σ σ: η ρωσόφιλη γερμανική στρατηγική) εκδηλώθηκε  ακόμη και όταν ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στη Γεωργία το 2008 και προσάρτησε την Κριμαία το 2014», γράφει η Judy Dempsey(*): «Τα ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι της Γερμανίας και οι  ρωσόφιλοι σοσιαλιστές προτίμησαν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους με τη Ρωσία, παρά την κατάφωρη αδιαφορία του Κρεμλίνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του Τύπου και την κοινωνία των πολιτών»

*******

Όχι λοιπόν, οι Γερμανοί πολιτικοί δεν είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν», λέω εγώ, αλλά οι παρτάκηδες αβανταδόροι του, με κίνητρο την αποκομιδή εθνικών, κρατικών, επιχειρηματικών (συμφεροντολογικών εν γένει και όχι ιδεολογικών), ανταλλαγμάτων: «ενώ η Μέρκελ δείχνει να φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης (σ σ: για τη διαπλοκή συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας – Ρωσίας), η αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η πολιτική τάξη της Γερμανίας είναι ένοχη», καταλήγει… ιδεολογικά** ο αρθρογράφος του ΠΟΛΙΤΙΚΟ.

Και, για του λόγου το… ανασφαλές, προσθέτει ότι ακόμα και  ο σημερινός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος της Μέρκελ (και οι  Σοσιαλδημοκράτες του αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τους αγωγούς Nord Stream), υποστήριζε την ιδέα ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του Πούτιν ήταν «ο  ατέρμονος διάλογος»…

«Ίσως την υποστηρίζει και σήμερα, μετά την εισβολή στην Ουκρανία», σκέφτομαι καθώς θυμάμαι την διστακτικότητα σε βαθμό ματαίωσης που επιδεικνύει ο Γερμανός καγκελάριος στις πρόσφατες συνόδους κορυφής της ΕΕ, απέναντι σε αιτήματα όπως αυτό του Κιέβου για ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το άλλο των χωρών της Βαλτικής για ενδεχόμενη διακοπή της αγοράς ενέργειας από τη Ρωσία. Κυρίως όμως σε ζητήματα άμεσης αντιμετώπισης της αβάσταχτης ενεργειακής κρίσης που πλήττει τις χώρες της Ένωσης.     

Και σκέφτομαι ότι, ακόμα κι αν οι Γερμανοί πολιτικοί είναι, πράγματι, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν, οι μισοί και παραπάνω Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Γερμανών, αφού στα χρόνια της Μέρκελ (της οικονομικής κρίσης) αλλά και σήμερα, στα χρόνια του Σολτς (της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης),  ακολουθούν υποτασσόμενοι – άλλοι με υπερβάλλοντα ζήλο, όπως ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης – τις συστημικές επιλογές. Που δεν είναι παρά οι συμφεροντολογικές made in… Deutschland επιλογές με πρόταγμα το παραδοσιακό, «Πρώτα η Γερμανία».

* Αρχισυντάκτρια – υπεύθυνη του ιστολογίου Ευρωπαϊκής στρατηγικής των Carnegie Europe

** Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποκαλούνταν από τους συστημικούς   της Δύσης  οι μετριοπαθείς κεντροαριστεροί  που έδιναν βάση στα επιχειρήματα των «ιδεολογικών αντιπάλων» πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα».

 

Κάντο όπως τότε (το 2015), με τον Τσίπρα!..

 Να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι πέφτει και θέλει να ελέγξει τα πάντα», ήταν η αντίδραση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην νυχτερινή – διάβαζε, λαθραία – τροπολογία, μέσω της οποίας θέλησε να  αλλάξει τον ισχύοντα νόμο περί Τύπου.

Υπερβολές, αστοχίες, ανακρίβειες!.. Και επί της ουσίας της συγκεκριμένης νομοθετικής λαθροχειρίας, αλλά κυρίως όσον αφορά τα κίνητρα που την προκάλεσαν…

 

Όχι ότι αν ο Μητσοτάκης «έπεφτε» θα ήταν απίθανο να μην το… αντιληφθεί, μέσα στην γενικότερη πολιτική ανεμελιά του.  Μα δυστυχώς δεν πέφτει, απλά αρχίζει να παραπατά: να χάνει τον στομφώδη  βηματισμό του για την ακρίβεια, καθώς κλονίζεται το σταθερό επικοινωνιακό έδαφος που, με το αζημίωτο, του εξασφάλιζαν μέχρι σήμερα  οι μιντιακοί ολιγάρχες.

 

Να αισθάνεται όχι ότι «θέλει να ελέγξει τα πάντα», αλλά ότι αρχίζει να χάνει τον έλεγχο των πάντων. Και, ανακλαστικά, να τα βάζει με τις εφημερίδες∙ που στην πλειονότητα τους –  ακόμα και οι «ελεγχόμενες» – αρχίζουν σποραδικά να ανοίγουν ρωγμές στο εικονικό ενημερωτικό σκηνικό, και να φανερώνουν σημεία της θλιβερής κυβερνητικής και κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας.

 

*****

Επί της ουσίας της εν λόγω νυχτερινής κυβερνητικής λαθροχειρίας, όπως τα είπε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην αρχική καταγγελτική του ανακοίνωση: παραβίαση συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος, απόπειρα περιορισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας της γνώμης, αλλά και δωράκι του πρωθυπουργού προς στο πρακτορείο διανομής (συμφερόντων Μαρινάκη).

 

Ωστόσο, η πρώτη φράση της συγκεκριμένης ανακοίνωσης («Ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι πέφτει») είναι άκυρη.

Διότι αν «έπεφτε», ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόταν… ο ίδιος, θα το αντιλαμβανόμαστε εμείς (η Δημοκρατία, ο ελληνικός λαός) που θα τον είχαμε ρίξει: «Τα αυταρχικά καθεστώτα πέφτουν με πάταγο, κ. Μητσοτάκη. Δεν θα σας ρίξουμε εμείς, η δημοκρατία θα σας ρίξει», επαναλαμβάνει, με κάθε ευκαιρία, ο θεσμικός ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας.

 

Ας μην κοροϊδευόμαστε: τα τραγικά έως και εγκληματικά   λάθη στη διαχείριση της πανδημίας (αλλά και τώρα, στη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, της ακρίβειας, της πρόληψης των γενικότερων συνεπειών του πολέμου που απειλούν άμεσα τη χώρα μας με επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση) έχουν κάνει τον κ. Μητσοτάκη να κλονίζεται και να παραπατά. Και να φοβάται τις εκλογές!...

 

Να τις μεταθέτει  στο… απώτερο  μέλλον, βέβαιος  ότι «στη σημερινή συγκυρία, ο λαός θα τον τιμωρήσει», όπως είχε προαναγγείλει ο his master's voice Στέλιος Πέτσας.

 

*****

Σωστά: τώρα πια, καθώς οι συνέπειες του πολέμου  πλήττουν ανελέητα την Ευρώπη και μεταβάλλουν την χώρα μας σε έναν τόπο απίστευτης ακρίβειας, λιτότητας, περαιτέρω απορρύθμισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, και αβάσταχτης αύξησης του χρέους, η ανάπηρη Δημοκρατία μας συντρίβεται – οι εκλογές επιστρέφουν άρδην στην ακραία απαξίωση της εποχής των μνημονίων. 

 

Ακριβώς όπως το διατύπωνε ο Τσόμσκι: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. (…) Η αντιπροσώπευση εξαντλείται στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική»…

 

Ωστόσο, αν θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε όπως τότε (τις μέρες του 2015, λέω) με τον Τσίπρα!.. Να διαψεύσουμε τον Τσόμσκι!.. Να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία στη χώρα μας… Να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του – να αποδώσει στον Ελληνικό λαό μια αντιπροσωπευτική των συμφερόντων του κυβέρνηση: όπως τότε, με τον Τσίπρα!...

 

ΥΓ: Γράφω να «διαψεύσουμε», να «αποδείξουμε», να «επαναξιώσουμε», γιατί αυτή είναι δουλειά δική μας, δουλειά όλων των δημοκρατικών Ελλήνων και όχι μόνο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

 

 

 

 

«Τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση!..»

Σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα νεανικά  εκλογικά target group  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Είπε τίποτα για τα πιτόγυρα o δικός μου;» με ρώτησε ο Κωστάκης, ο γιός του γείτονα που είναι και ΔΑΠίτης και συμφοιτητής της κόρης μου της… σοσιαλίστριας στη Φιλοσοφική Αθηνών. «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ» πρόσθεσε και έφυγε τρέχοντας προς την πλατεία Βαρνάβα, αφήνοντας πίσω του έναν αυτοσαρκαστικό ήχο που έμοιαζε με σειρήνα του Ντόνετσκ.  

 

Ποιος μίλησε για εκλογές; Αν δεν κάνω λάθος για την πάρτη του, ως συνήθως,  μίλησε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμα της Τετάρτης που, ειρήσθω εν παρόδω, ολόιδιο με τα 25 προηγούμενα ήταν: «Μια ακόμα επανάληψη του καρτούν O Γούντυ ο Τρυποκάρυδος Πρωθυπουργός», όπως σχολίασε ο φίλος μου ο “ras-poutin” στο twitter…  

 

Σωστά. Μόνο που αυτή τη φορά ο… Γούντυ εμφανίστηκε με γένια τριών ημερών και, «όσα πέτυχα εδώ και τρία χρόνια – ας όψεται ο ιμπεριαλιστής ο Πούτιν – ήρθε τώρα και μου τα χάλασε η ακρίβεια», δικαιολογήθηκε. Ύστερα έδωσε ένα ψηφιακό tip για τη βενζίνη κι ένα ακόμα για το γκάζι. Και μας άφησε να βολοδέρνουμε, για πενταροδεκάρες, στις πλατφόρμες της πραγματικότητας…

*****

 Με τα ΙΧ μας σε αναγκαστική ακινησία, να κάνουμε ουρές στις στάσεις των αστικών συγκοινωνιών. Να ξεροσταλιάζουμε στ’ αγιάζι σαν τους Ουκρανούς πρόσφυγες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του  Χάρκοβο και του Ντνίπρο, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια θέση   στα λεωφορεία της γραμμής, κι εκείνα να μην σταματούν…

 

Να περνούν τιγκαρισμένα σαν σαρδελοκούτια από μπροστά μας,  κάνοντας την… ιστορική ρήση του γίγαντα της κυβερνητικής δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε: «Βενζίνη δεν βάζουν οι απλοί πολίτες, αυτοί παίρνουν λεωφορείο», να μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία…  

 

Εντάξει, για εκλογές ούτε κουβέντα. Ούτε ο… Πορτοσάλτε ούτε ο   πρωθυπουργός. Ακόμα και ο Τσίπρας, από την – προεκλογική ή μη – επίσκεψή του στην Καλαμαριά, απλά τις υπαινίχθηκε: «η χώρα αξίζει μία κυβέρνηση ευθύνης και όχι μία κυβέρνηση της δικαιολογίας», δήλωσε. Και μόνο  ο Κωστάκης ο ΔΑΠίτης, πάνω στη γκρίνια του για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα, ήταν καθαρός: «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ»!..

 

*****

«Δεν είναι αστείο, φίλε, τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση», μου είπε γελώντας ένας γνωστός δημοσκόπος – παλιός μου φίλος, όταν του  μίλησα για την ατάκα του Κωστάκη του ΔΑΠίτη. Και μου εξήγησε ότι, πέρα απ’ τις ανατιμήσεις στη βενζίνη, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα εκλογικά target group των νεότερων ηλικιών.

 

«Σε μετρήσεις της προηγούμενης εβδομάδας, οι διαρροές ψηφοφόρων από το κυβερνόν κόμμα προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις ηλικίες 17 – 24 άγγιζαν το 30%, ενώ στις ηλικίες 25 – 34 κυμαίνονταν μεταξύ 20 και 25%», μου διευκρίνισε. Προσθέτοντας ότι η γκρίνια του «Κωστάκη του ΔΑΠίτη» για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα και η ατάκα του «αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ», επιβεβαιώνει το συγκεκριμένο δημοκοπικό εύρημα.

 

Φυσικά, τα ψιχία που, εν είδει ψηφιακών tips, μοίρασε προ ημερών ο διαγγελματίας πρωθυπουργός – και οι χλωμές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, επίσης – αποκαλύπτουν ότι τα σχέδια για μαγιάτικες κάλπες παραπέμπονται στις… φθινοπωρινές  καλένδες.

 

 Ωστόσο η λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην πρωτοφανή ακρίβεια των βασικών αγαθών διαβίωσης μεγεθύνεται, γίνεται δύναμη ανατροπής, μεταφράζεται ήδη σε δημοσκοπική κυβερνητική κατηφόρα. Και σύμφωνα με έναν απ’ τους δυό επαληθευμένους χρησμούς του «σιωπηλού Βούδα»* της Ραφήνας, «Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη».

 

*Αναφορά στον Κώστα Καραμανλή. Ο δεύτερος «χρησμός», («Δεν θα κάνουν κουμάντο πέντε νταβατζήδες») αρθρώθηκε τον Οκτώβριο του 2004

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Ο ψηφιακός πόλεμος διπλα στον πόλεμο

Η μόνη αλήθεια αυτού του πολέμου είναι το αίμα των αμάχων και η προσφυγιά που αφήνει πίσω του 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Μην το λες πόλεμο!..», βρυχήθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πυροβολώντας τον δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης με το θανατηφόρο λέιζερ βλέμμα του… Έκτοτε η ρωσική προπαγάνδα φιλτράρει συστηματικά την αλήθεια  για την Ουκρανία στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης…

Αλήθεια ή ψέματα; Κανένας δεν μπορεί, μετά βεβαιότητας, να απαντήσει. Το μόνο σίγουρο γι’ αυτόν τον πόλεμο είναι το αίμα των αμάχων και η προσφυγιά που αφήνει πίσω του. Αλλά, ακόμα κι αυτή η αλήθεια είναι μια αλήθεια ποσοτικά και ποιοτικά ατεκμηρίωτη: πέντε μέρες μετά τον αποτρόπαιο βομβαρδισμό μαιευτηρίου (ή νοσοκομείου παίδων;) στη Μαριούπολη, οι συνέπειες του συγκεκριμένου «εγκλήματος πολέμου» των Ρώσων εισβολέων, παραμένουν ανακριβείς…

Μια πρώτη αναφορά μιλούσε για 17 τραυματίες, οι ουκρανικές  αρχές στον λογαριασμό τους στο Telegram ανέφεραν ότι «σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι – ανάμεσά τους ένα κοριτσάκι», ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατηγορούσε τη Ρωσία για διάπραξη γενοκτονίας, ενώ η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, έκανε λόγο για «πληροφοριακή τρομοκρατία»,  

Υπερβολές!..: από τις πρώτες ώρες του πολέμου, Ουκρανοί αξιωματούχοι – μη εξαιρουμένου του προέδρου Ζελένσκι – παρακαλούσαν τους αμερικανικούς «τεχνολογικούς γίγαντες» να αναλάβουν δράση κατά της Ρωσίας, προτρέποντάς τους να περιορίσουν την ρωσική πρόσβαση στις διαδικτυακές πλατφόρμες τους, να περικόψουν πιο δυναμικά την  παραπληροφόρηση και να πατάξουν τις υποστηριζόμενες από το ρωσικό κράτος εταιρίες…

*******

 «Το 2022, η σύγχρονη τεχνολογία είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στα τανκς, στους πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων και στους πυραύλους», δήλωνε ο υπουργός Ψηφιακού Μετασχηματισμού της Ουκρανίας, Mykhailo Fedorov, σε επιστολή προς τον διευθύνοντα σύμβουλο της Apple, Tim Cook, ζητώντας του να διακόψει την πρόσβαση της Ρωσίας στις διαδικτυακές εφαρμογές της.

Αρχικά οι… «τεχνολογικοί γίγαντες» ανταποκρίθηκαν με στοχευμένες λογοκριτικές παρεμβάσεις, υπακούοντας στις περί αντικειμενικότητας ποσοτικές και ποιοτικές εκτιμήσεις της… τεχνητής νοημοσύνης που  διέπει τις δημοφιλείς διαδικτυακές πλατφόρμες  τους. Που πάει να πει, μπλοκάρισμα των λογαριασμών  μιας αρμαθιάς διακεκριμένων ρωσόφιλων: τζίφος… 

Στον επόμενο τόνο, έβαλαν το χεράκι τους οι εξευρωπαϊσθέντες, άσπονδοι φίλοι της Μόσχας, πρωθυπουργοί της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας και της Εσθονίας: έστειλαν κοινή επιστολή στους διευθύνοντες συμβούλους της Google, του Facebook και του Twitter, καλώντας τους να αναστείλουν προληπτικά τους λογαριασμούς που αρνούνται, εξυμνούν ή δικαιολογούν επιθετικούς πολέμους, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ακολούθησε ο… ορίτζιναλ ευρωπαϊκός αντι – Πουτινισμός, με έναν καταιγισμό θεσμικών και ιδιωτικών πρωτοβουλιών, μεταξύ των οποίων η αναστολή της ρωσικής ειδησεογραφίας απ’ το BBC, η δέσμευση της ΕΕ για απαγόρευση των ρωσικών RT και Sputnik, καθώς και ο παράλληλος περιορισμός τους από Facebook, Twitter και YouTube.

Φυσικά, το Κρεμλίνο απάντησε με αποκλεισμούς πρόσβασης ευρωπαϊκών Μέσων όπως το BBC, η Voice of America, η Deutsche Welle και το Radio Free Europe στην Ρωσική αγορά…

Εντάξει, όσον αφορά τα δικά μας σχετικά παρατράγουδα με OPEN, ραδιοτηλεοπτικά Συμβούλια κλπ. κλπ., ούτε κουβέντα.

********

Το Ηνωμενο Βασίλειο, ισχυρίζεται ότι η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει βόμβες διασποράς και αεροβόμβες κενού. Και οι δυο αυτοί τύποι βομβών, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης, είναι παράνομοι εάν χρησιμοποιούνται εναντίον αμάχων. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι ο ρώσικος στρατός έχει στοχεύσει ένα νηπιαγωγείο, διαμερίσματα κατοικιών και ένα μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Κίεβο…  

Αλήθεια ή ψέματα; Κανένας δεν μπορεί, μετά βεβαιότητας, να απαντήσει: αυτός ο  πόλεμος σκεπάζεται ολοσχερώς από μια πυκνή ψηφιακή ομίχλη, την οποία δεκάδες χιλιάδες ψηφιακοί ντέτεκτιβ, ακτιβιστές, και δημοσιογράφοι-ερευνητές αγωνίζονται να διαπεράσουν...

Κάποιοι, για να διερευνήσουν τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, TikTok, Twitter, κλπ.) προκειμένου να ανακαλύψουν καταδικαστικές για τη συμπεριφορά των Ρώσων εισβολέων, φωτογραφίες και βίντεο. Να συγκεντρώσουν αποδείξεις για εγκλήματα πολέμου που θα αναγκάσουν τον Πούτιν να λογοδοτήσει…

Οι ερευνητές αντιμετωπίζουν δύο σημαντικά εμπόδια, τον χρόνο και τις μηχανές, γράφει η Clothilde Goujard στο POLITICO: Με εκατοντάδες ώρες περιεχομένου που δημοσιεύεται κάθε λεπτό σε όλο τον κόσμο, έχουν βουνά από βίντεο για να ψάξουν, ελπίζοντας ότι οι αλγόριθμοι των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης δεν θα αφαιρούν σχετικό περιεχόμενο πριν οι αναλυτές μπορέσουν να το προσεγγίσουν».

Οι αλγόριθμοι!.. Που… φιλτράρουν αυτοματοποιημένα την αλήθεια για τον πόλεμο πριν τη ρωσική, ή την Ουκρανική ή την ευρωπαϊκή προπαγάνδα, για λογαριασμό της ρωσικής ή της ουκρανικής ή της ευρωπαϊκής προπαγάνδας, και τούμπαλιν…     Είπαμε: συμπτώματα ενός πολυεπίπεδου διαδικτυακού πόλεμου που διεξάγεται δίπλα στον πόλεμο… 

 

 

 

 

 

 .

 

 

 

 

Οι πεντάμορφοι και το τέρας ο… Βλαντιμίρ

 

Διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη, η «Δύση» περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή ενός πολέμου που εξαπολύθηκε από έναν μόνο άνθρωπο: τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Είμαστε και εμείς Δύση», είπε με ύφος εθνάρχη την περασμένη Τρίτη στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραφράζοντας, τρομάρα του, εκείνο το στομφώδες «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική και διπλωματική αμετροέπεια της μονομερούς – εκτός πλαισίου αποφάσεων  διεθνών οργανισμών – απόφασής του, να στείλει οπλισμό (τι οπλισμό δηλαδή, μια αρμαθιά σκουριασμένα καλάσνικοφ) στην σπαρασσόμενη από την ρωσική «αρκούδα» Ουκρανία…

Για να του απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας με το παραδοσιακό τσιτάτο της Αριστεράς, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κατ’ ευφημισμόν, βέβαια. Γιατί, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα, όπως και οι περισσότερες χώρες τής – κατ’ ευφημισμόν, επίσης – «Δύσης», ανήκει στους ολιγάρχες της: ακριβώς ή περίπου, όπως η σπαρασσόμενη από την ρωσική «αρκούδα» Ουκρανία. Και η σπαράσσουσα αυτήν ολιγαρχία του Πούτιν.

«Είμαστε κι εμείς Δύση»!.. Τις ώρες που το παγκόσμιο σκηνικό γύρω από την ολοσχερώς ανεμπόδιστη ρωσική εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα αποκαλύπτει μια «Δύση» ανύπαρκτη –  διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη: αλλού η Ευρώπη κι αλλού οι χώρες της, αλλού η «Ευρωπαϊκή Ένωση» κι  αλλού τα κράτη μέλη της, αλλού οι ΗΠΑ, κι αλλού το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλού ο ΟΗΕ κι αλλού το ΝΑΤΟ και η… Τουρκία.           

«Είμαστε κι εμείς Δύση», τις ώρες που ακόμα και οι πλέον φιλοδυτικοί γεωπολιτικοί αναλυτές παραδέχονται πως «η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η Δύση έχει περιοριστεί σε παρατηρητή ενός πολέμου που εξαπολύθηκε από έναν μόνο άνθρωπο: τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν»…

*******

«Από έναν μόνο άνθρωπο», ίσως και από ένα τέρας της ρωσικής μυθιστορίας: ο Βλαντιμίρ Σορόκιν* σε ένα αριστουργηματικό δοκίμιo με αφορμή την εισβολή στην Ουκρανία (Guardian, 27/2/2022) συγκρίνει τον Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Φρόντο Μπάγκιν. Τον ήρωα της ταινίας «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» που, ενώ  πρέπει να ρίξει στη λάβα που βράζει το καταραμένο Δαχτυλίδι της Δύναμης (το δαχτυλίδι που έχει φέρει τόσα δεινά και πόλεμο στους κατοίκους της Μέσης Γης), αποφασίζει να το κρατήσει για τον εαυτό του…

Τότε, το Δαχτυλίδι της Δύναμης καταλαμβάνει ολοκληρωτικά τον Φρόντο και το πρόσωπό του αρχίζει να αλλάζει, να γίνεται κακό,  μοχθηρό, τερατώδες: ίδιο με το πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν όταν τον κατέλαβε ολοκληρωτικά η δύναμη του δαχτυλιδιού της ρωσικής εξουσίας, που του παρέδωσε το 1999 ο   άρρωστος και αλκοολικός και απολύτως διεφθαρμένος Μπόρις Γέλτσιν.

Στη Ρωσία, η εξουσία είναι μια πυραμίδα που χτίστηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό τον 16ο αιώνα και στέκει όρθια τους τελευταίους πέντε αιώνες, εξηγεί ο Βλαντιμίρ Σορόκιν: θεωρώ πως αυτή η μεσαιωνική πυραμίδα μας είναι η κύρια τραγωδία της χώρας μας…. Η επιφάνειά της αλλάζει, αλλά ποτέ η θεμελιώδης της μορφή… Και ήταν πάντα ένας μόνο Ρώσος ηγεμόνας που καθόταν στον θρόνο της απόγειας κορυφής της: ο Πέτρος ο Α', ο Νικόλαος ο Β', ο Στάλιν, ο Μπρέζνιεφ, ο Αντρόποφ... Σήμερα ο Πούτιν!..

*******

«Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 (σ σ: την ημέρα της εισβολής στην Ουκρανία) η πανοπλία του «φωτισμένου αυτοκράτορα» που θωράκιζε τον Βλαντιμίρ Πούτιν τα προηγούμενα 20 χρόνια, έσπασε και έγινε κομμάτια», βαυκαλίζεται ο  Βλαντιμίρ Σορόκιν: «τώρα ο κόσμος είδε ένα τέρας – τρελό στις επιθυμίες του και αδίστακτο στις αποφάσεις του – τώρα η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας», καταλήγει.

Μάλιστα: η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει το «τέρας»!.. Αλλά πώς και πότε… ακριβώς; Προφανώς ο Ρώσος συγγραφέας υπερεκτιμά την δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αγνοεί ότι,  γεωπολιτικά ιδιαίτερα, είναι μια ασταθής ασύνεκτη, κατακερματισμένη, σχεδόν ανύπαρκτη δύναμη: «Η αντίθεση μεταξύ της αργής κίνησης της Ευρώπης και της ταχείας πλήρους εισβολής του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη», παρατηρούσαν τις πρώτες μέρες του πολέμου ακόμα και οι πλέον συστημικοί Ευρωπαίοι αναλυτές.

Κρατάει χρόνια η… κολώνια της ευρωπαϊκής «αργής κίνησης» απέναντι στο «τέρας» και γι αυτήν, κατά το μάλλον ή ήττον,    ευθύνεται η πρώην αυτοκράτειρα της ΕΕ κ. Μέρκελ. Η οποία ενώ μεγάλωσε στη ΛΔΓ και ως εκ τούτου θα έπρεπε να κατανοήσει την πραγματική φύση του Πούτιν, επί 16 συναπτά έτη «είχε καθιερώσει έναν διάλογο», όπως έλεγε, μαζί του. Τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου: η αρπαγή ορισμένων εδαφών στη Γεωργία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η κατάληψη του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ και τώρα: ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας με την Ουκρανία. 

Σήμερα, δέκατη ημέρα του πολέμου κι ενώ το ρωσικός στρατός εγκληματεί ασύστολα στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιδίδονται ακόμα σε… κυρωσιολογίες και κυρωσιομαχίες.

*Ο Βλαντίμιρ Σορόκιν είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος συγγραφέας. Γνωστός για την ανελέητη κριτική που ασκεί στη διακυβέρνηση της χώρας του, έχει υποστεί ένα πλήθος διώξεων κι έχει συρθεί στα δικαστήρια από το καθεστώς Πούτιν. Ωστόσο δεν πτοείται, εξακολουθεί να ζει στη Μόσχα και δηλώνει: "Χωρίς το χιούμορ η ζωή στη Ρωσία θα ήταν ανυπόφορη".

Από το blog ΤΑ ΡΕΣΤΑ: restaro.blogspot.com

  

 

Ο Ευκλείδης και το κεφάλαιο «ΑλέξηςΤσίπρας»

Πέρα απ’ τα παραπολιτικά σημεία τριβής, η συνέντευξη Τσακαλώτου ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική όσον αφορά τις εσωκομματικές σχέσεις και τους συσχετισμούς 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 27/2/2022

Δεν ξέρω αν στέκει ο ταξικός προσδιορισμός «αστική» μπροστά από το ουσιαστικό «αυτοπεποίθηση». Αν προκύπτει, δηλαδή, μια σαφής εννοιολογική σημασία για την «αστική αυτοπεποίθηση» που δήλωσε ο αξιαγάπητος πολιτικός Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι έχει. Κι αν στέκει, δεν είμαι σίγουρος ότι αρκεί ένα πτυχίο της Οξφόρδης ή του Χάρβαρντ ή του Στάνφορντ, για να την έχεις… μεγάλη. Την «αστική», ή όποια άλλη, «αυτοπεποίθηση»…

Απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι διόλου περίεργο που, μια εβδομάδα τώρα, σύσσωμη η φυλή των σχολιαστών του διαδικτύου, πονοκεφαλιάζει προκειμένου να ξεδιαλύνει τι εννοούσε ο …ποιητής όταν δήλωνε ότι έχει «αστική αυτοπεποίθηση»: αν εννοούσε ότι ως πτυχιούχος Οξφόρδης είναι εφάμιλλος του πτυχιούχου του Χάρβαρντ Μητσοτάκη και σαφώς ανώτερος του πτυχιούχου του Μετσόβειου Πολυτεχνείου Αλέξη Τσίπρα, ας πούμε, και ούτω καθεξής.  

Ωστόσο, επί της ουσίας της κριτικής και συγκριτικής απόπειρας του αξιαγάπητου πολιτικού Ευκλείδη Τσακαλώτου που αναστάτωσε το συριζαίϊκο σύμπαν, η καλύτερη απάντηση έρχεται απ’ τα ιστορικά βάθη της ψυχολογικής επιστήμης: «οι έχοντες υψηλή αυτοπεποίθηση (αστική ή μη) εμπιστεύονται μόνο την κρίση τους»…

Ας αποδώσουμε, λοιπόν, τις ιδέες του ότι ο Τσίπρας «έχει μια ανασφάλεια που δεν δικαιολογείται», και ότι «είναι χειρότερος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην επιλογή συμβούλων», στην – ελέω υψηλής αυτοπεποίθησης – ερμητικά προσωπική Ευκλείδεια κρίση. Αποκρούοντας την ποσταρισμένη  βεβαιότητα εκατοντάδων Συριζαίων χρηστών του διαδικτύου  ότι ο κ. Τσακαλώτος, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στην Καθημερινή του Αλαφούζου, κρατούσε… ομπρέλα.

*******  

Πέρα από την γενικότερη… αστική φασαρία, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, γύρω από τα παραπολιτικά σημεία τριβής της  συγκεκριμένης συνέντευξης, εκείνο που, δια του συνολικού περιεχομένου της επιβεβαιώθηκε εγγράφως, είναι το εκπληκτικό γεγονός ότι ο υπ’ αριθμόν 2 πολιτικός ακόλουθος, σύμβουλος και συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα καθ’ όλη τη διάρκεια του αστικού κυβερνητικού έπους ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να παραμένει ιδεολογικά περίκλειστος στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος του κομμουνιστικού ρομαντισμού της πρώτης κυβερνητικής φάσης (Ιανουάριος – Αύγουστος 2015) πριν το δημοψήφισμα:

 

Λες και το  βλέμμα του αλληθωρίζει προς την αρχαία δοξασία της Ρόζας Λούξεμπουργκ που όριζε ότι «στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους».

Ξεχνώντας ότι, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, η Ελληνική Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους», αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που θυσιάστηκαν από τους ίδιους τους ηγέτες τους στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Και ότι, χωρίς την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, την παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας και των Ελλήνων (εκ μέρους των Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και των κυβερνήσεων τους) στην ληστρική – ανθρωποφαγική βουλιμία των ευρωπαϊκών  «θεσμών», μια κυβέρνηση της  Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε σαν ουτοπία.

*******

Στην ίδια συνέντευξη επιβεβαιώθηκε ότι το κεφάλαιο «Τσίπρας», το μέγιστο πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ και της δημοκρατικής παράταξης που, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο και για την Ευρωπαϊκή Αριστερά του παρόντος, παραμένει εντός του ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό: 

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο των μελών και στελεχών του ίδιου του κόμματός του κι από το σύνολο των βουλευτών και των μελών της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος φυσικός ηγέτης τους –  ο αδιαμφισβήτητος οδηγητής τους. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες»: τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος, τις φράξιες μέσα στις φράξιες… Ενώ, ακόμα και σήμερα, αμφισβητείται από δυό τρεις… συνεπείς μειοψηφικές τάσεις με ιδεοφαντασιακά περιβλήματα και υποκρυπτόμενες βαρονίες.

Που, συχνά – πυκνά, βγαίνουν διά των εκπροσώπων τους, στα πρόθυμα συστημικά ΜΜΕ και επιδίδονται σε περί όνου σκιάς  προσυνεδριακές... ομπρελομαχίες που, ενίοτε, εκτρέπονται σε άγονες διαφοροποιήσεις από τις κεντρικές επιλογές του κόμματός τους∙  κι ακόμα σε απόπειρες κριτικών και συγκριτικών αμφισβητήσεων και υπονομεύσεων του ίδιου του προέδρου τους Αλέξη Τσίπρα, όπως η συνέντευξη του αξιαγάπητου πολιτικού Ευκλείδη Τσακαλώτου στην Καθημερινή.

 

Η οποία αποδείχτηκε μερικώς αποκαλυπτική και χρήσιμη εν τέλει, καθώς δια του συνολικού περιεχομένου της επιβεβαίωσε  εγγράφως το εκπληκτικό γεγονός ότι ο υπ’ αριθμόν 2 πολιτικός ακόλουθος, σύμβουλος και συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα καθ’ όλη τη διάρκεια του αστικού κυβερνητικού έπους ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να παραμένει ιδεολογικά περίκλειστος στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος του κομμουνιστικού ρομαντισμού της πρώτης κυβερνητικής φάσης (Ιανουάριος – Αύγουστος 2015) πριν το δημοψήφισμα.

 

 

 

  

 

Κερδίζονται εκλογές με… ομπρελομαχίες;

Στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται, και τότε το κοινό παραλείπει να σφυρίζει…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πάμε… εκλογές; Έτσι φαίνεται, αλλά αυτό δεν σημάνει ότι έτσι είναι. Οι εκλογές δεν επιβάλλονται από το κόμματα της αντιπολίτευσης, ούτε καν της αξιωματικής: «Προφανώς και δεν μπορούμε να τις επιβάλλουμε, δεν θα καταλύσουμε το πολίτευμα και το Σύνταγμα», είπε προ ημερών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξης Τσίπρας. Όμως, «ζητάμε να γίνουν εκλογές για να σωθούν ανθρώπινες ζωές», καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη «έχει αποτύχει απολύτως στη διαχείριση της πανδημίας – είναι διαχειριστής της συμφοράς», πρόσθεσε. 

Αλλά δεν είναι μόνο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ… Σύσσωμο το πολιτικό και παραπολιτικό σύμπαν – κόμματα, πολιτικοί, δημοσκόποι, εκλογολόγοι, πολιτικοί αναλυτές –  βλέπει κάλπες μέσα στο 2022 και, ανεξάρτητα αν το ομολογεί ή όχι, δουλεύει ήδη γι’ αυτές: πρώτη και… καλύτερη η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, επανεξετάζει το σενάριο των διπλών εκλογών εντός του τρέχοντος έτους: ακόμα και πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, κατά το τρίμηνο Απριλίου – Ιουνίου «με στόχο τον αιφνιδιασμό του ευρισκομένου σε συνεδριακή εσωστρέφεια ΣΥΡΙΖΑ». Το πιθανότερο  αμέσως μετά, «κατά τη διάρκεια του φθινοπωρινού τριμήνου»: όταν η τουριστική βιομηχανία θα έχει αποδώσει τους καρπούς της και τα κεφάλαια του Ταμείο Ανάκαμψης θα συνεχίζουν να ρέουν.

 

Και πάντως πριν το 2023, κατά τη διάρκεια του οποίου, λόγω της επαναφοράς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ, ο δημοσιονομικός χώρος θα στενέψει ασφυκτικά για τη χώρα.  Αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για ρουσφετολογικές   διευθετήσεις και λαϊκίστικα μέτρα …  εκλογικού χαρακτήρα στο κυβερνόν κόμμα.

 

*******     

Είναι κοινός τόπος ότι οι εκλογές είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος από αυτή την κατάσταση πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας που βιώνουμε ως λαός και ως χώρα∙  ωστόσο, μόνο ο πρόεδρος του κόμματος τη αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζει ανοιχτά και καθαρά την διάθεση μιας οργανωμένης αμφισβήτησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ζητώντας την πτώση της και την αντικατάστασή της:

 

«Ζητάμε εκλογές γιατί δεν πάει άλλο. Γιατί κάθε ημέρα που περνάει πεθαίνουν δεκάδες αβοήθητοι συνάνθρωποί μας. (…)     Θέλουμε και επιδιώκουμε το αίτημά μας αυτό να συναντηθεί με την κοινωνική αγανάκτηση σε ένα κίνημα απαλλαγής και αλλαγής, που θα επιβάλει την προσφυγή στις κάλπες…», ήταν μια από τις τελευταίες σχετικές παρεμβάσεις του κ. Τσίπρα.

 

Πολύ σωστά. Αλλά αρκεί η επαναλαμβανόμενη έκφραση της  διάθεσης μιας οργανωμένης αμφισβήτησης της κυβέρνησης (ακόμα και αν μεταφέρει τη ξεχωριστή δυναμική μιας πολιτικής προσωπικότητας, όπως αυτής του πρώην πρωθυπουργού και σημερινού προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα) για να προκαλέσει  την πτώση της, την προσφυγή στις κάλπες και την αντικατάστασή της;

 

Ασφαλώς όχι, αν λάβουμε υπ’ όψιν την εν γένει οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική κατάσταση και στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ εξαιρουμένου: η αποσταγμένη κοινοβουλευτική εμπειρία δεκαετιών διδάσκει ότι μια καλά οργανωμένη αμφισβήτηση πρέπει να κατευθύνεται από ένα κόμμα ή από σύνολο κομμάτων που συνιστούν μια συμπαγή αντιπολίτευση…

 

*******

«Στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται και το κοινό παραλείπει να σφυρίζει», μας θυμίζει – χωρίς απαραιτήτως να αναφέρεται στον… ΣΥΡΙΖΑ – ένας εξπέρ της κοινοβουλευτικής λειτουργίας των κομμάτων*. Εξάλλου, ο Ναπολέων, που γνώριζε την τέχνη τής πολιτικής όσο και την τέχνη τού πολέμου, συνήθιζε να λέει ότι «καταστρέφει κανείς καλά μόνο εκείνο που αντικαθιστά».

 

Φυσικά, στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές  δημοκρατίες, τα παιγνίδια είναι ηπιότερα, αλλά παραμένει αδήριτη η αλήθεια ότι τούς αμφισβητούντες τούς παίρνουν στα σοβαρά όταν φαίνονται ικανοί να αντικαταστήσουν τούς αμφισβητούμενους: μόνο μια καλά οργανωμένη και συμπαγής πολιτική δύναμη μπορεί ν' αντικαταστήσει μια καλά οργανωμένη και συμπαγή πολιτική δύναμη.

 

Θεωρίες, θα μου πείτε. Ωστόσο, πάμε… εκλογές  με μια αίσθηση αβεβαιότητας για την εκλογική δυναμική  του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,  που οφείλεται και  στις διάφορες περί όνου σκιάς προσυνεδριακές… ομπρελομαχίες εντός του. Οι οποίες, σε συνδυασμό με την συνήθη εσωστρέφεια που εμφιλοχωρεί στα αριστερά κόμματα, ιδιαίτερα κατά τις παρατεταμένες προσυνεδριακές περιόδους, προκαλούν και διασπείρουν στον χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης αναπάντητα ερωτηματικά για την δυναμική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως οργανωμένης – συμπαγούς πολιτικής δύναμης που μπορεί να υπερκεράσει και να αντικαταστήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

Ας ελπίσουμε ότι τα συγκεκριμένα ερωτηματικά θα απαντηθούν θετικά απ’ το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας «δεν θα είναι ούτε συνέδριο χειροκροτητών, ούτε αρένα μηχανισμών. Αλλά μια πλούσια, βαθιά ανταλλαγή ιδεών, προβληματισμού, αυτοκριτικής και πάνω απ' όλα αφετηρία αγώνα και κινητήρια δύναμη δράσης».

 

*Ο Γάλλος πολιτικός επιστήμων Αντρέ Ωριού στη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια

 

Ο αρχιερέας της πολιτικής φαυλότητας κ. Μητσοτάκης

Απέπεμψε τον χειροκροτητή της ψηφοθηρίας υπουργό του, για να τον αντικαταστήσει με έναν «καθηγητή» της ρουσφετολογικής ψηφοθηρίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 13/2/2022

Γιατί εκπαραθύρωσε τον Σπήλιο Λιβανό ο πρωθυπουργός; Διότι ο άλλος, ο δήμαρχος της Σπάρτης Πέτρος Δούκας, «έβγαλε τα άπλυτα της Δεξιάς στη φόρα», εκτιμούσε με πρωτοσέλιδο τίτλο της η εφημερίδα ΑΥΓΗ της προηγούμενης Τρίτης: τον πολιτικό κυνισμό, την εξαγορά ψήφων, τα ρουσφέτια, την υποκρισία, συμπλήρωνε με υπότιτλους…

Η «Εφημερίδα των Συντακτών», από την άλλη, με τον δικό της πρωτοσέλιδο τίτλο, προχωρούσε στον επόμενο τόνο του θέματος: «Από τον κακό στον χειρότερο», σχολίαζε την αντικατάσταση του αποπεμφθέντος υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Λιβανού με τον Γιώργο Γεωργαντά∙ διευκρινίζοντας ότι ο πρωθυπουργός, σε κατάσταση σύγχυσης, αποκήρυξε έναν χειροκροτητή της ψηφοθηρίας του 2007 για να επιβραβεύσει έναν σημερινό κήρυκά της*…

Καλά, ο κυβερνητικός Τύπος, τρεις λαλούν και δυό χορεύουν: ο ακραιφνής κομματικός, περιορίστηκε σε στερεότυπους,   ξεκαρφωτικούς για τον… ηγέτη τίτλους, του τύπου «Αποπομπή – μήνυμα προς τους υπουργούς». Υπερτονίζοντας ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα δείξει από τούδε και στο εξής καμιά ανοχή σε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στον «αξιακό κώδικα» (sic) της ΝΔ. Οι υπόλοιποι συμπεριφέρθηκαν σαν εξωνημένοι: θάβοντας κυριολεκτικά το θέμα με ισχνά και πρωτοσέλιδα χτυπηματάκια του τύπου: «Απαράδεκτη συμπεριφορά, αναγκαία απομάκρυνση» «Η “Εποποιία” τον οδήγησε στην έξοδο», κλπ.

Μόνο η εφημερίδα «Δημοκρατία» τόλμησε να συνοδεύσει τον πρωτοσέλιδο τίτλο της «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ» με ένα, δηκτικό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο: δεν τόλμησε να διώξει τους ανεπαρκείς Στυλιανίδη, Γεραπετρίτη, Στυλιανό και ΣΙΑ (για σοβαρότερα ατοπήματα) και… ξέσπασε στον συμμαθητή του».

*******

Βλέπετε, αναφέρομαι στον τρόπο που διαχειρίστηκαν το θέμα της αποπομπής Λιβανού οι εφημερίδες, γιατί μόνο σ’ αυτές μετριέται το ύφος και το ήθος της ενημέρωσης∙ καθώς, στα πρωτοσέλιδά τους ιδιαίτερα, αποτυπώνεται άσβεστο και καθαρό – όσο κι αν είναι… βρώμικο. Όπως, εν μέρει, στο εν λόγω θέμα.   

Λοιπόν, αν με ρωτούσατε γιατί ο πρωθυπουργός απέπεμψε τον Σπήλιο Λιβανό και τον αντικατέστησε με τον Γιώργο  Γεωργαντά, θα σας απαντούσα με μια δημοσιογραφική  σύνθεση των πρωτοσέλιδων τίτλων της ΑΥΓΗΣ και της Εφημερίδας των Συντακτών: Διότι παρουσία του (σ σ: του υπουργού Λιβανού) και υπό τις δοξασίες του, ο δήμαρχος  Σπάρτης Πέτρος Δούκας «έβγαλε τα άπλυτα της Δεξιάς στη φόρα»: τον πολιτικό κυνισμό, την εξαγορά ψήφων, τα ρουσφέτια, την υποκρισία…

Τότε ο πρωθυπουργός, θα πρόσθετα, περιερχόμενος  σε κατάσταση σύγχυσης, πήγε απ’ τον κακό στον χειρότερο: αποκήρυξε έναν χειροκροτητή της ψηφοθηρίας του 2007 (σ σ: τον Λιβανό) για να επιβραβεύσει έναν σημερινό κήρυκα της, τον κ. Γεωργαντά…

Κάπως έτσι, περιληπτικά και με την διακριτή τη   δημοσιογραφική ευγένεια που συνοδεύει τα πρωτοσέλιδα της ΑΥΓΗΣ και της Εφημερίδας των Συντακτών, θα απαντούσα…

*******

Ωστόσο, αν δούμε το γεγονός που προκάλεσε την αποπομπή Λιβανού απαλλαγμένο από το δημοσιογραφικό και επικοινωνιακό του αμπαλάζ, στη θέση της «κυβερνητικής σύσκεψης για τις αγροτικές αποζημιώσεις» θα αντικρύσουμε μια χαλαρή  περιφερειακή σύσκεψη προεκλογικού χαρακτήρα, με πρωταγωνιστές τον Δήμαρχο της Σπάρτης Πέτρο Δούκα και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό:  

«Όταν σου πει (σ σ: ο Μητσοτάκης) για τα θέματα αποζημιώσεων για τον παγετό, όπως θυμάσαι είχαμε πάει στην Ηλεία στις φωτιές τότε, έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχαμε κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε όλους αυτούς που είχανε…», ακούγεται να λέει ο  δήμαρχος στον υπουργό.  

Πράγμα που σε δημοσιογραφική μετάφραση σημαίνει, «όταν συζητήσετε με τον πρωθυπουργό το θέμα των αποζημιώσεων απ’ τον παγετό, να του πεις να το κάνει όπως το είχαμε κάνει με τις φωτιές στην Ηλεία… Τότε που είχαμε κατέβει κάτω (σ σ: αναφέρεται στο καλοκαίρι 2007, στον τόπο μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας: 63 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, 1.500 σπίτια κάηκαν ολοσχερώς και 6.000 χωρικοί  έμειναν  άστεγοι, ενώ  4,5 εκατ. ελαιόδεντρα και μαζί τους περισσότερα από 60.000 ζωντανά, έγιναν στάχτη) με τσάντες γεμάτες φρέσκο χρήμα και τα μοιράζαμε χέρι με χέρι σε όλους αυτούς που είχανε…»

Χαλαρά!.. Ένας Δήμαρχος-κήρυκας της ασύδοτης ψηφοθηρίας της δεξιάς και ένας υπουργός-χειροκροτητής και συνεργός του, πιάστηκαν στα πράσα (ας… όψεται το βίντεο) την ώρα της δουλειάς: ενόψει και των επερχόμενων εκλογών, υποθέτω.

Τότε ο αρχιερέας της πολιτικής φαυλότητας αρχηγός τους και πρωθυπουργός της χώρας Μητσοτάκης, περιερχόμενος,  για… ξεκάρφωμα, σε κατάσταση σύγχυσης, πήγε απ’ τον κακό στον χειρότερο: απέπεμψε τον χειροκροτητή της ψηφοθηρίας υπουργό του. για να τον αντικαταστήσει με έναν πιο αυθεντικό κήρυκα της ψηφοθηρικής φαυλότητας: τον Γιώργο  Γεωργαντά…

*Ο Γ. Γεωργαντάς είναι γνωστός και για το  αλήστου μνήμης σεμινάριο ρουσφετολογίας και  ψηφοθηρίας σε  ακροατήριο στελεχών της   ΝΔ, το 2012.