Ευρωπαίοι πολιτικοί: οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Γερμανών και του Πούτιν

Αλήθειες και ψέματα για τις… ανάρμοστες σχέσεις Γερμανίας – Πούτιν και τις συνέπειές της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πέριξ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά και πολυδιαβασμένα δημοσιογραφικά κείμενα αυτής της εβδομάδας, σε διεθνή κλίμακα, ήταν το άρθρο της διαδικτυακής πολιτικής επιθεώρησης POLITIKO υπό τον τίτλο «Γερμανοί πολιτικοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν».

Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι όλα τα λεφτά, καθώς προϊδεάζει τον αναγνώστη για κάποια εκκωφαντική αποκάλυψη άγνωστων πτυχών των σχέσεων του Πούτιν με κάποιους – ή και όλους – τους  Γερμανούς πολιτικούς ηγέτες.

Ωστόσο, αμέσως μετά, στους υπότιτλους που ακολουθούν, ο κειμενογράφος φροντίζει να αποφορτίσει την βαρύγδουπη αποκαλυπτικότητα του τίτλου και ταυτόχρονα να την χρωματίσει γεωπολιτικά, με την φράση: «Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι το Βερολίνο πέρασε τα τελευταία 16 χρόνια στη λάθος πλευρά της ιστορίας σε ότι αφορά την στρατηγική που ακολούθησε απέναντι στη Ρωσία».

Πράγματι, αυτό που το συγκεκριμένο άρθρο «αποκαλύπτει» δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, καθώς πρόκειται για την –πασίγνωστη στην ευρωπαϊκή και διεθνή γεωπολιτική διπλωματία– πεισματική εμμονή της Γερμανίας της κ. Μέρκελ να συνομιλεί και να συναλλάσσεται μονομερώς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, παραβλέποντας τον μακρύ κατάλογο των γεωπολιτικών παραπτωμάτων του στην περιοχή της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και πέρα απ’ αυτήν…

Την εισβολή στη Γεωργία, ας πούμε, ή την προσάρτηση της Κριμαίας, τις δολοφονίες «εχθρών» στο εξωτερικό, τα εγκλήματα πολέμου στη Συρία και το «παιγνίδι» με τους Ρωσόφιλους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία: «που δεν άνοιξε απλώς την πόρτα στον Πούτιν να προχωρήσει παραπέρα, αλλά ουσιαστικά τον ενθάρρυνε να το κάνει»..

*******

Αυτό που εκπλήσσει (τους πάντες, φαντάζομαι) είναι το σημείο όπου ο συγγραφέας του άρθρου τονίζει πως η συγκεκριμένη, ‘ανάρμοστη’ υποτίθεται για τη Δύση, γερμανική στρατηγική «δεν ήταν παρά μια καταστροφική γκάφα, που θα έδινε στην Μέρκελ μία θέση στο πάνθεον της πολιτικής αφέλειας, δίπλα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν, τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό».

Με αποτέλεσμα η «Ευρωπαία αυτοκράτειρα» Μέρκελ, να γίνεται κάτι σαν το… αφελές Ριτσάκι του Μπόστ!.. Κι ακόμα χειρότερα: μια «χρήσιμη ηλίθια του Πούτιν» που – όπως και οι υπόλοιποι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας – παρέβλεπε τα επαναλαμβανόμενα επεκτατικά παραπτώματα του Ρώσου προέδρου επί 16 συναπτά έτη!..   

Έτσι, χωρίς… πρόγραμμα, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Μαρία Ρεζάν: χωρίς εθνικούς, κρατικούς και επιχειρηματικούς, συμφεροντολογικούς εν γένει, υπολογισμούς και στόχους – χωρίς το παραδοσιακό made in… Deutschland πρόσταγμα «Πρώτα η Γερμανία», που διαχρονικά συνοδεύει την γερμανική στρατηγική. Το πιστεύει κανείς;  

Ούτε καν οι συστημικοί γερμανόφιλοι αναλυτές, υποθέτω, αφού κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε ακόμα και το σημερινό (μετά την εισβολή στην Ουκρανία) αφήγημά τους. Το οποίο, αφού τοποθετεί την αρχή της «ρωσόφιλης» γερμανικής στρατηγικής στην Ostpolitik του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD), που «είχε σκοπό να φέρει τη Σοβιετική Ένωση, πολιτικά κατ’ αρχήν και οικονομικά δευτερευόντως, πιο κοντά στην Ευρώπη (σ σ: διάβαζε Γερμανία)», παραδέχονται ότι σταδιακά επικράτησε το… δευτερευόντως:    

«Η αφοσίωση στην ύπαρξη ειδικής σχέσης της Γερμανίας με τη Ρωσία (σ σ: η ρωσόφιλη γερμανική στρατηγική) εκδηλώθηκε  ακόμη και όταν ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στη Γεωργία το 2008 και προσάρτησε την Κριμαία το 2014», γράφει η Judy Dempsey(*): «Τα ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι της Γερμανίας και οι  ρωσόφιλοι σοσιαλιστές προτίμησαν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους με τη Ρωσία, παρά την κατάφωρη αδιαφορία του Κρεμλίνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του Τύπου και την κοινωνία των πολιτών»

*******

Όχι λοιπόν, οι Γερμανοί πολιτικοί δεν είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν», λέω εγώ, αλλά οι παρτάκηδες αβανταδόροι του, με κίνητρο την αποκομιδή εθνικών, κρατικών, επιχειρηματικών (συμφεροντολογικών εν γένει και όχι ιδεολογικών), ανταλλαγμάτων: «ενώ η Μέρκελ δείχνει να φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης (σ σ: για τη διαπλοκή συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας – Ρωσίας), η αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η πολιτική τάξη της Γερμανίας είναι ένοχη», καταλήγει… ιδεολογικά** ο αρθρογράφος του ΠΟΛΙΤΙΚΟ.

Και, για του λόγου το… ανασφαλές, προσθέτει ότι ακόμα και  ο σημερινός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος της Μέρκελ (και οι  Σοσιαλδημοκράτες του αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τους αγωγούς Nord Stream), υποστήριζε την ιδέα ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του Πούτιν ήταν «ο  ατέρμονος διάλογος»…

«Ίσως την υποστηρίζει και σήμερα, μετά την εισβολή στην Ουκρανία», σκέφτομαι καθώς θυμάμαι την διστακτικότητα σε βαθμό ματαίωσης που επιδεικνύει ο Γερμανός καγκελάριος στις πρόσφατες συνόδους κορυφής της ΕΕ, απέναντι σε αιτήματα όπως αυτό του Κιέβου για ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το άλλο των χωρών της Βαλτικής για ενδεχόμενη διακοπή της αγοράς ενέργειας από τη Ρωσία. Κυρίως όμως σε ζητήματα άμεσης αντιμετώπισης της αβάσταχτης ενεργειακής κρίσης που πλήττει τις χώρες της Ένωσης.     

Και σκέφτομαι ότι, ακόμα κι αν οι Γερμανοί πολιτικοί είναι, πράγματι, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν, οι μισοί και παραπάνω Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Γερμανών, αφού στα χρόνια της Μέρκελ (της οικονομικής κρίσης) αλλά και σήμερα, στα χρόνια του Σολτς (της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης),  ακολουθούν υποτασσόμενοι – άλλοι με υπερβάλλοντα ζήλο, όπως ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης – τις συστημικές επιλογές. Που δεν είναι παρά οι συμφεροντολογικές made in… Deutschland επιλογές με πρόταγμα το παραδοσιακό, «Πρώτα η Γερμανία».

* Αρχισυντάκτρια – υπεύθυνη του ιστολογίου Ευρωπαϊκής στρατηγικής των Carnegie Europe

** Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποκαλούνταν από τους συστημικούς   της Δύσης  οι μετριοπαθείς κεντροαριστεροί  που έδιναν βάση στα επιχειρήματα των «ιδεολογικών αντιπάλων» πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα».