Η μούφα… αριστεία στην τηλεκπαίδευση

  

  Ενώ χιλιάδες μαθητές και φοιτητές προσπαθούν να παρακολουθήσουν τα διαδικτυακά μαθήματα μέσω δανεικών και κοινόχρηστων κινητών τηλεφώνων και laptop, η κυβέρνηση βαυκαλίζεται για τηλεκπαιδευτικό… Success Story.    

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Εκείνο που λείπει, εντελώς μιλάμε, είναι το ρεπορτάζ. Κι όταν λέμε ρεπορτάζ, δεν εννοούμε κάτι σπουδαίο και βαρύγδουπο και αποκαλυπτικό. Για απλές καταγραφές ανθρώπινης  καθημερινότητας μιλάμε: σκηνές, περιγραφές, στιγμές βγαλμένες μέσα απ’ τη ζωή στα χρόνια της αρρώστιας, σαν κι αυτές που εν αφθονία έβρισκες, τυπωμένες στο χαρτί των εφημερίδων, τότε που οι εφημερίδες ήταν εφημερίδες. Κι έφτιαχναν το παζλ της κοινωνίας των καιρών τους, με λέξεις, φράσεις, προτάσεις, αφηγήματα∙ κορμιά – κείμενα στον χρόνο… 

Προχτές, που λέτε, τα ‘παιξε η οθόνη του υπολογιστή μου κι άρχισε να αναβοσβήνει σαν φανάρι περιπολικού. Την έβαλα σε μια σακούλα, έστειλα ένα sms “B2” και πετάχτηκα στο κλειστό, υποτίθεται (χτυπάς την πόρτα και σου ανοίγει), κατάστημα τεχνικής υποστήριξης κινητών και υπολογιστών της γειτονιάς μου, στο Παγκράτι. Ο τεχνικός μου συνέστησε αλλαγή οθόνης και άρχισα να διαπραγματεύομαι την τιμή μιας μεταχειρισμένης, όταν  χτύπησε η πόρτα…

Μια γυναικεία συμπαθητική μασκοφορεμένη φιγούρα ήταν, που  κρατούσε ένα 8χρονο κοριτσάκι απ’ το χέρι.

«Γειά σας», είπε, απευθυνόμενη στον τεχνικό – ιδιοκτήτη: «μήπως έχετε κανένα μεταχειρισμένο κινητό;»

«Έχω, αλλά τίποτε σπουδαίο, για τι χρήση το θέλετε;», τη ρώτησε εκείνος.

«Θέλω να παρακολουθεί η κόρη μου τα μαθήματα της τηλεκπαίδευσης», απάντησε η κυρία, νεύοντας προς το κοριτσάκι.

«Πως είναι δυνατόν!.. Θα καταστρέψει τα μάτια του το παιδί!.. Χρειάζεται laptop γι’ αυτή τη δουλειά», ήταν η εύλογη απορία   του τεχνικού. Και ύστερα: «Μα σήμερα δεν είπε η υπουργός ότι στον τομέα της τηλεκπαίδευσης όλα είναι κομπλέ»…

 

*******  

Στο σπίτι συνέδεσα την οθόνη (μεταχειρισμένη, 70 €!..) και μπήκα να τσεκάρω εκείνη την ατάκα για την τηλεκπαίδευση που απέδωσε ο τεχνικός στην υπουργό Παιδείας: όχι, δεν ήταν εκείνη, τα γνωστά –  άγνωστα κυβερνητικά εξαπτέρυγα της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας ήταν. Και δεν το είπαν απλώς. Το ξεφτίλισαν κανονικά! Με ένα σούπερ σπέσιαλ δήθεν ρεπορτάζ, υπογεγραμμένο απ’ το… newsroom, υπό τον έμπλεο κυβερνητικού πατριωτισμού τίτλο, «Πώς η Ελλάδα κέρδισε το (δύσκολο) στοίχημα της τηλεκπαίδευσης -Τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη»…

 

«Από την περασμένη εβδομάδα, το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας παρακολουθεί τα μαθήματα μέσω τηλεκπαίδευσης», αποκάλυπτε το… newsroom. Κι ακολουθούσε λεπτομερής δοξαστική περιγραφή της ακάματης κυβερνητικής προσπάθειας  (από το πρώτο κύμα της πανδημίας μέχρι σήμερα) για τον συντονισμό του εγχειρήματος (σ. σ: εγκατάστασης και λειτουργίας της ψηφιακής πλατφόρμας  που, φυσικά «δεν ήταν διόλου απλή υπόθεση»…  

 

Όλα… κομπλέ!.. Και προκειμένου να αποδείξουν την… πανευρωπαϊκή αριστεία της κυβέρνησης της καρδιάς τους  στον τομέα της τηλεκπαίδευσης, τα πληκτρολόγια του newsroom στοπάρουν τα copy paste των κυβερνητικών non papers και επιχειρούν μια ανόητη συγκριτική ντρίπλα με δημοσίευμα της γερμανικής  Handelsblatt που τόνιζε «την ολιγωρία των γερμανικών σχολικών συγκροτημάτων στην προμήθεια laptop για τους μαθητές, με μόλις το 14% εξ αυτών να έχουν πρόσβαση σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό»!..

 

*******

Το τέλειο αυτογκόλ, μιλάμε!..  Αφού, συγκρίνοντας την «επιτυχή» εγκατάσταση και χρήση της πλατφόρμας στη χώρα μας με την «αποτυχία» επαρκούς προμήθειας των Γερμανών μαθητών με υλικοτεχνικό εξοπλισμό (laptop κλπ.), μοιάζουν να συγκρίνουν κρέας με ψάρι, εγείροντας αυτομάτως υποψίες και ερωτήματα εκτός… πλατφόρμας: τι γίνεται με τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των Ελλήνων μαθητών και φοιτητών:    Είναι δυνατόν να τα πηγαίνει η Ελλαδίτσα καλύτερα απ’ τη Γερμανία; Πού είναι τα στοιχεία; Γιατί λείπει το ρεπορτάζ;

Τα ρεπορτάζ των γερμανικών εφημερίδων τεκμηριώνουν την  «αποτυχία» επαρκούς προμήθειας των Γερμανών μαθητών με υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Όμως τι ακριβώς συμβαίνει στα ελληνικά εκπαιδευτικά συγκροτήματα όσον αφορά την προμήθεια (ή την διευκόλυνση προμηθείας) laptop στους μαθητές και τους φοιτητές; Και πόσοι εξ αυτών (επί τοις εκατό) έχουν πρόσβαση σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό κατάλληλο για συμμετοχή στην τηλεκπαίδευση;

«Πολλοί συμφοιτητές μου παρακολουθούν το διαδικτυακό μάθημα από τον οικογενειακό υπολογιστή και αναγκάζονται να το εγκαταλείπουν στον «αέρα», κάθε φορά που ένα άλλο μέλος της οικογένειας τον χρειάζεται», μου εξηγεί η φοιτήτρια κόρη  μου. Κι ακόμα χειρότερα, «πολλοί δεν έχουν laptop και μπαίνουν με τα κινητά»!   

Όπως η 8χρονη μαθήτρια στο κατάστημα ηλεκτρονικών της γειτονιάς μου, σκέφτηκα, και άρχισα να γράφω…  

Μα όλα όσα διαβάσατε εδώ δεν είναι παρά απειροελάχιστα κομμάτια του παζλ που συνθέτει την πραγματικότητα εικόνα της τηλεκπαίδευσης. Κι εκείνο που λείπει, εντελώς μιλάμε, είναι το ρεπορτάζ: το παζλ της κοινωνίας των καιρών μας, με λέξεις, φράσεις, προτάσεις, αφηγήματα: κορμιά – κείμενα στον χρόνο… 

*Από άρθρο (30/11/2020) ελεγχόμενης από την κυβέρνηση ηλεκτρονικής εφημερίδας 

 

 

 

 

 

Ζητείται επειγόντως εμβόλιο Δημοκρατίας

Οι Κορονοϊκές Δημοκρατίες των Μητσοτάκη και Μακρόν, και πάντων των Ευρωπαίων ηγετών, αργοπεθαίνουν εξόριστες στο λεξιλόγιο των σκιών

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Στη φάση του πρώτου κύματος της πανδημίας Covid – 19, τα ευρωπαϊκά αφηγήματα αντιδημοκρατικών εκτροπών μετά αντισυνταγματικών ρυθμίσεων και… μεταρρυθμίσεων, καθώς και παραβιάσεων στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων, εστιάζονταν, κυρίως, στην Ουγγαρία και την Πολωνία: στον «σχεδόν δικτάτορα Ορμπάν», που «συγκεντρώνοντας εκτελεστικές δυνάμεις έκτακτης ανάγκης ως απάντηση στην πανδημία κορονοϊού» ενίσχυσε περαιτέρω τη δημοκρατική οπισθοδρόμηση της χώρας του. Και στο πολωνικό «κυβερνόν κόμμα του ήπιου αυταρχισμού». Που «τον διπλασίασε (σ σ: τον αυταρχισμό του) όταν η πανδημία του κορονοϊού δημιούργησε νέες ευκαιρίες (!) για καταχρήσεις εκτελεστικής εξουσίας»*.   

Τώρα, στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, οι πιέσεις που πλήττουν την ευρωπαϊκή δημοκρατία επιδεινώνονται. Και η ανησυχία για το μέλλον της προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Αν πάρουμε ως απάντηση στο σαρκαστικό αυτό ερώτημα την αντισυνταγματική απαγόρευση συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη χώρα μας και την ακόλουθη, αντισυνταγματική επίσης, απαγόρευση μετάδοσης εικόνων αστυνομικής βίας κατά πολιτών (νόμος «καθολικής ασφάλειας») της κυβέρνησης Μακρόν στη Γαλλία, τότε η συγκεκριμένη απάντηση σαρκάζει το ερώτημα περισσότερο απ’ όσο το ερώτημα την απάντηση!..

*******

Ωστόσο, όπως ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Μακρόν έτσι και ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας Μητσοτάκης δηλώνουν φιλελεύθεροι δημοκράτες. Διότι, πώς να το… κρύψωμεν άλλωστε, η δημοκρατία έχει παντού μόνο φίλους: ο συνταγματάρχης της Λατινικής Αμερικής που στήνει στον τοίχο τους αντιφρονούντες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που καίει με βόμβες ναπάλμ τους άμαχους Βιετναμέζους, ο Έλληνας πρωθυπουργός που βασανίζει, φυλακίζει και εξορίζει τους κομμουνιστές, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Αριέλ Σαρόν, ο Στάλιν, ο Σαλαζάρ, η Θάτσερ, ο Νίξον, ο Φράνκο και ο Μπους, η Μέρκελ και ο Τραμπ, ο Σαμαράς και ο Ερντογάν, είναι δημοκράτες!..

Φυσικά, για να γίνει η «δημοκρατία» το επισκεπτήριο όλων των κυβερνήσεων της Γης, δεν αρκούσε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί, χρειάζονταν καθεστωτικά μπιλιέτα διαφορετικού, κάθε φορά, χρώματος. Έτσι έγινε το δεύτερο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης: «λαϊκή» δημοκρατία, ας πούμε, ή «εθνικοσοσιαλιστική» ή «βασιλευομένη» ή  «κοινοβουλευτική» κλπ., κλπ.

Και τώρα η Κορονοϊκή Δημοκρατία των Μητσοτάκη και Μακρόν και των άλλων Ευρωπαίων ηγετών. Μια δημοκρατία – δούλη της πανδημίας, εξόριστη, αν θέλετε, στο λεξιλόγιο των σκιών: το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού νομιναλισμού είναι η ικανότητα του να καταντάει ανάπηρη κάθε ζωντανή λέξη, μας διδάσκει η γλωσσολογία.

«Δημοκρατία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», θα έλεγε στην περίπτωσή μας ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός: Και συ λοιπόν / στέκεσαι έτσι βουβός / με τόσες παραιτήσεις / από φωνή / από τροφή / από άλογο / από σπίτι / στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος…

*******

Όχι ακριβώς: οι Γάλλοι πολίτες αντέδρασαν με μαζικές κινητοποιήσεις στον φασίζοντα «νόμο καθολικής ασφάλειας» του Μακρόν. Και η αριστερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα αντέδρασε στην συνταγματική εκτροπή Μητσοτάκη με προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Ωστόσο, και στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης παραμένουν υποστηρικτικά των lockdown και των αναγκαστικών μέτρων επιτήρησης, παραβλέποντας απελπιστικά τις καταχρήσεις των διευρυμένων εκτελεστικών εξουσιών στο πλαίσιο της «Κορονοϊκής Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας».    

Φυσικά, τα αριστερά κόμματα (το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Αυστριακοί Σοσιαλδημοκράτες κλπ. κλπ) εκφράζουν όλο και πιο πυκνά τις ανησυχίες τους για την ασφυκτική επιτήρηση και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις οικονομικές πτυχές της ανάκαμψης μετά τον ιό…  

Ακόμα και ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικρίνει τις επαναλαμβανόμενες  απόπειρες της Νέας Δημοκρατίας να περιβάλλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον μανδύα της «κανονικότητας» συρρικνώνοντας, στον έσχατο βαθμό, την Δημοκρατία, σε γενικές γραμμές εστιάζει την βασική κριτική του στην έγκαιρη ή μη λήψη υγειονομικών και οικονομικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας..

Αυτά, σε στιγμές που η ανησυχία για το μέλλον της Δημοκρατίας προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας; 

Με τρεις λέξεις: Υπάρχει εμβόλιο Δημοκρατίας; 

* Εκφράσεις από παρεμβάσεις διακεκριμένων Ευρωπαίων πολιτικών αναλυτών

 

Εκείνη η αλλόκοτη φωτογραφία του Κυριάκου

Ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου, να καταθέτει δάφνινο στεφάνι με γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή καθηγητή Σβορώνου

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πολιτικός, στάθηκε αντάξιος της  οικογενειακής του ιστορίας, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Ως πρωθυπουργός, κοροϊδεύει την κοινωνία: μόλις προ επταημέρου, έγραφα ότι ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του. Και ότι έχει μετατρέψει το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί…

Όπως την περασμένη Τρίτη. Που… έσπασε τον ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό περιφρούρησης του Πολυτεχνείου, πήρε το δάφνινο στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες απ’ το πορτμπαγκάζ της πρωθυπουργικής του λιμουζίνας και, καμαρωτός – καμαρωτός, εισέβαλε στον έρημο περίβολο του παντέρμου Ιδρύματος.

Και το απέθεσε στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή καθηγητή Νίκου Σβορώνου, έργου του κομμουνιστή  γλύπτη Μέμου Μακρή, μόνο και μόνο για να γίνει εικόνα και να μοιραστεί στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα. Και βίντεο για να βγει στον τηλεοπτικό αέρα: ως τεκμήριο μετατροπής του ισχυρότερου αξιώματος του έθνους σε μία και δύο και τρεις, και χίλιες δεκατρείς, ει δυνατόν, εκπομπές ριάλιτι, χάρη στις οποίες μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί, λέω εγώ.

«Όχι πρόεδρε, η κατάθεση στεφάνου είναι μια πανέξυπνη, επικοινωνιακά, κίνηση στην παρούσα συγκυρία», φημολογείται ότι τον έπεισε ο κνιτογέννητος σύμβουλος Τάκης: οι εικόνες και τα βίντεο της κατάθεσης θα λειτουργήσουν ως τεκμήρια της αμφισβητούμενης, μετά την απαγόρευση των συναθροίσεων, δημοκρατικότητάς σου…

*******      

Όμως όχι, η συγκεκριμένη φωτογραφία (ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης  ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου να αποθέτει το στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή  καθηγητή Νίκου Σβορώνου, έργου του κομμουνιστή  γλύπτη Μέμου Μακρή), αναρτημένη στο διαδίκτυο δίπλα στις εικόνες απ’ τις προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα επετειακές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25, έμοιαζε σουρεαλιστική. Εφιαλτικά κωμική: αντάξια του προσωνυμίου «le petit Koulis» που του κόλλησαν οι Γάλλοι συνάδελφοι όταν πληροφορήθηκαν πως έγινε πρωθυπουργός.

Και αποδομούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό, τον πήγαινε πολλά χρόνια πίσω, τότε που ήταν ένα ακόμα golden boy του μπαμπά Εφιάλτη: το γαλάζιο κολεγιόπαιδο της ντίσκο κουλτούρας και των τραγουδιών του Τόλη Βοσκόπουλου, που η πολιτική δυναστεία του Μητσοτακέϊκου το έσπρωχνε με τα χίλια προς τα Χάρβαρντ και την τζάμπα πολιτική καριέρα.  

Κι ακόμα πιο κοντά. Τότε που, ως τζάμπα επαγγελματίας πολιτικός, άφηνε πίσω του τεκμήρια ηθικής ακεραιότητας όπως αυτό της εμπλοκής του στο σκάνδαλο δωροδοκίες της Siemens. Και τεκμήρια νεοφιλελεύθερου ανθρωπισμού, όπως αυτό των απολύσεων δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Και τελευταία, ως πρωθυπουργός πια, αλλεπάλληλα τεκμήρια  δημοκρατικότητας, όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η απρόκλητη αστυνομική βία και ο ξυλοδαρμός ακόμα και ανηλίκων πολιτών, η διά νόμου απαγόρευση των διαδηλώσεων, η απόπειρα κατάργησης του 8ώρου και περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

*******

Ώσπου φτάσαμε στο προχθεσινό τεκμήριο δημοκρατικότητας,  του πρωθυπουργού, αυτό της απαγόρευσης των συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων καθ’ όλη την επικράτεια. Το οποίο προσπάθησε να διορθώσει με εκείνη την αλλόκοτη και ανατριχιαστική φωτογραφία: ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου, να αποθέτει το στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του καθηγητή  Σβορώνου… Η οποία, αναρτημένη στο διαδίκτυο δίπλα στις φωτογραφίες απ’ τις προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα επετειακές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25, έμοιαζε σουρεαλιστική… Εφιαλτικά κωμική… Πολιτικά αποκαλυπτική: ο Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, να κοροϊδεύει την κοινωνία υποδυόμενος τον Δημοκράτη…

«Αυτός ο πρωθυπουργός δεν πείθει κανέναν ότι τον ενδιαφέρει η υγεία των πολιτών. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να καταργήσει και να περιστείλει τις λαϊκές ελευθερίες. (…)Έχει θέσει τον εαυτό του πάνω από το Σύνταγμα και τους νόμους», σχολίαζε στην efsyn.gr ο συνάδελφος Γιώργος Πετρόπουλος 

«Δεν υπήρχε ποτέ κάποιο ολοκληρωτικό φασιστικό ή σοβιετικού τύπου καθεστώς το οποίο ισχυριζόταν ότι περιέστελλε τις ελευθερίες των πολιτών, απλά επειδή ήθελε να ελέγξει (ή και να υποτάξει) τους πολίτες», υπερθεμάτιζε σε πρωτοσέλιδο άρθρο της η ενδοπαραταξιακή της Δεξιάς εφημερίδα «Δημοκρατία», υπό τον τίτλο «Στον γύψο η Ελλάδα λόγω κορονοϊού!»

«Υπερβολές»,  θα μου πείτε. Ειδικά αν γνωρίζετε ότι η δημοκρατία δεν συντάσσεται σε γραπτά κείμενα. Εάν, προτού γίνει «νομοθεσία», δεν είναι ήδη ένας τρόπος –μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων– τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας.

  

Ο Τραμπισμός της μετακαραμανλικής Δεξιάς

Υπάρχει η φυλή των πολιτικών ηγετών του «τραμπισμού» και σ’ αυτήν έχουν περίοπτη θέση οι… δικοί μας Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης.

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μετά την εκλογική επικράτηση του Τζο Μπάϊντεν και την διόλου απρόβλεπτη δυσκολία του Ντόναλντ Τραμπ να παραδεχτεί την ήττα του, εκατοντάδες συμπεριφορικοί αναλυτές ανά τον κόσμο υποδεικνύουν τον –ομολογουμένως– ακραία απολίτιστο αρνητισμό του απερχόμενου (;) Αμερικανού προέδρου, ως χαρακτηριστικό γνώρισμα  «τραμπισμού».

Ανάμεσά τους και κάποιοι Έλληνες. Οι οποίοι, για λόγους που όλοι… κατανοούμε, απέφυγαν να υποδείξουν ως πρόδρομο σύμπτωμα του επιλεγόμενου «τραμπισμού», την αντίστοιχη δυσκολία Σαμαρά να αποδεχτεί την ήττα του από τον Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015, αρνούμενος να τον υποδεχτεί στο Μέγαρο Μαξίμου και, ως είθισται, να του παραδώσει την εξουσία. Στερώντας έτσι από τον συγκεκριμένο «ισμό», την… πρωτοπόρο σύνδεσή του με την μετακαραμανλική Δεξιά: την Σαμαρική Δεξιά και, εν συνεχεία, την Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αλλά τι ακριβώς είναι και πως ορίζεται ο εν λόγω «ισμός»; Προς το παρόν, σημειολογικά και φιλοσοφικά μιλώντας, ο «τραμπισμός» ούτε «είναι» ακριβώς κάτι, ούτε ορίζεται κάπως. Προσωποποιείται, μόνο, σε μια φυλή πολιτικών ηγετών του καιρού μας, με βασικό χαρακτηριστικό τον αδίστακτο σφετερισμό του μεταμοντέρνου εθνικισμού που αναδύθηκε στην φάση της «παγκοσμιοποίησης» και γιγαντώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μετακινήσεων προσφυγικών πληθυσμών.

Το βλέπετε, φαντάζομαι –είναι ηλίου φαεινότερο άλλωστε–, ότι στη συγκεκριμένη φυλή πολιτικών ηγετών έχουν περίοπτη θέση οι… δικοί μας Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης.

*******

Αναμφίβολα, στο επίπεδο του πολιτικού life style, ο «τραμπισμός» είναι γέννημα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον «μπερλουσκονισμό». Εκπροσωπείται από μια κατηγορία απολιτικών πολιτικών, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν: εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για φήμη και δόξα και λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα, την τηλεόραση, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύσεις μαλλιών. Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ!

 

«Κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», έγραφε κάποτε, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της ‘La Republicca’ Ezio Mauro: δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες. Το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους…

 

Συνοψίζοντας,  καταλήγουμε ότι ο «τραμπισμός» είναι θέμα   κουλτούρας – μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στους Καίσαρες και στους Μουσολίνι του παλαιού κόσμου. Και παράγει τους Μπερλουσκόνι, τους Σαρκοζί, τους Σαμαράδες, τους Σαλβίνι, τους Ορμπάν, τους Μητσοτάκηδες, τους  Ερντογάν, τους Τραμπ του κόσμου τούτου.  

 

*******

«Και τότε, γιατί τους ψηφίζουν;», είναι το παγκοσμιοποιημένο ερώτημα της εποχής, που στα διαδικτυακά ελληνικά μεταφράζεται «τι πήγες και ψήφισες ρε μ@λ@κα!..», ενώ στο πολιτισμένο Μανχάταν μεταφράζεται σε χιλιάδες fuck off για  «τους άξεστους του Κεντάκι και της Οκλαχόμα και του Μισισιπή που ξαναψήφισαν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με τα drones».

 

Η εξήγηση είναι ότι, στα λαϊκά βάθη των ΗΠΑ (και όχι μόνο),  επικρατεί η κοινωνική παράνοια που περιγράφει ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία «Μια γυναίκα εξομολογείται», και αναλύει ο Ντενί Γκροζντανοβίτς στη «Μικρή Πραγματεία περί Αμεριμνησίας»: όπως στην ταινία του Κασσαβέτη, έτσι και στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ δεν βλέπουμε τη δράση του πουριτανισμού στην υψηλή κοινωνία, αλλά την έμμεση και νοσηρή επίδρασή του στη μικροαστική εργατική τάξη…

 

«Αυτό το ανθρώπινο δείγμα», γράφει ο Γκροζντανοβίτς,  «αποκαλύπτει μια τραγική πνευματική ερήμωση, που δυσκολευόμαστε να τη φανταστούμε σε άλλο μέρος του κόσμου». «Θα ’λεγε κανείς», συνεχίζει, «ότι αυτά τα άτομα (σ. σ: της μικροαστικής εργατικής τάξης) δεν έχουν απολύτως τίποτα να τα κρατάει στη ζωή, πέρα από την πιο κοινή, την πιο τυποποιημένη καθημερινότητα»…

 

Κατά τα λοιπά, απομονωτισμός, οικονομικοί φράκτες, κλειστά σύνορα, ρατσισμός, «τραμπισμός»: «Ο Τραμπ ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί» απεφάνθη ο Μπαράκ Ομπάμα, καλούμενος να φιλοτεχνήσει το προεδρικό  πορτραίτο του απερχόμενου (;) προέδρου των ΗΠΑ.  

 

Δεν αλλάζω τίποτα, παρά μόνο το όνομα του… μοντέλου: «Ο  Μητσοτάκης ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί». Και φιλοτεχνώ ένα αυθεντικό πορτραίτο του Έλληνα εκπροσώπου του «τραμπισμού»…

 

Πρωθυπουργική παράνοια ή πολιτική αθλιότητα;

 

Η θλιβερή επιστροφή Μητσοτάκη στη διχαστική θεωρία των δύο άκρων, με στόχο την παραπλάνηση της κοινωνίας και την κάλυψη των συντριπτικών ευθυνών του στη  διαχείριση της πανδημίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Ένα περιστατικό τραμπουκισμού φασιστικού χαρακτήρα, με θύμα τον πρύτανη της ΑΣΟΕ και πιθανολογούμενους δράστες κάποιους ψευτοαναρχικούς «τιμωρούς», στάθηκε ικανό να ενεργοποιήσει τα έμπλεα ακροδεξιάς... αθωότητας αντανακλαστικά του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και τα αντίστοιχα μανιοκατασταλτικά τού επί της.. προστασίας του πολίτη υπουργού του, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

 

«Όπως αποστρέφουμε όλοι το βλέμμα από την εικόνα του όμηρου πρύτανη, έτσι πρέπει να δούμε κατάματα τα γεγονότα», είπε ο πρώτος, τηλεδιασκεπτόμενος με τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων. Και κανένας, ούτε από το ακροατήριο των πρυτάνεων ούτε από αυτό των δημοσιογράφων – ιμάντων μεταφοράς των λόγων του στα ΜΜΕ, δεν ρώτησε πώς μπορούμε να δούμε κατάματα τα γεγονότα αποστρέφοντας το βλέμμα μας απ’ αυτά.  

 

Ακολούθως, πρόσθεσε ότι «μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής, έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που, αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο», και πάλι κανένας, ούτε από το ακροατήριο των πρυτάνεων, ούτε από αυτό των δημοσιογράφων – ιμάντων μεταφοράς των λόγων του στα ΜΜΕ δεν τον ρώτησε – δεν αναρωτήθηκε καν – αν, με την φράση του «μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής», ιδιοποιείται την καταδικαστική απόφαση ποζάροντας ως ο τιμωρός της εγκληματικής οργάνωσης των ναζί. Και αν με τη συνέχειά της («…έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο»  παραδέχεται την ύπαρξη δεξιού παρακράτους που, «αυτή τη φορά», στην περίπτωση της επίθεσης στον πρύτανη της ΑΣΟΕ δηλαδή, «φορούσε αριστερό προσωπείο»…

 

*******     

Ακόμα χειρότερο για την νοητική κατάσταση του πρωθυπουργού (ή των λογογράφων του) θα ήταν αν, με τη φράση «έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο», εννοούσε ότι το παρακράτος είναι μια σταθερή… αξία που συνοδεύει διαχρονικά, με κάθε κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος και ότι η συγκεκριμένη… αξία έχει δυό όψεις, στη μια εκ των οποίων φορά δεξιό και στην άλλη αριστερό… προσωπείο. Και ότι, στον παρόντα χρόνο, το δεξιό προσωπείο του παρακράτους ήταν η Χρυσή Αυγή, το δε αριστερό οι «τιμωροί» του πρύτανη της ΑΣΟΕ!

 

Παράνοια ή πολιτική αθλιότητα; Μια καλή απάντηση σ’ αυτό το αναπόδραστο, μα ανεπίδοτο ερώτημα, έδωσε ο οξυδερκής δημοσιογράφος και πολιτικός Νίκος Φίλης: «Πρόκειται για αθλιότητα! Μιλάει για “προσωπείο”, για να επιτεθεί στην Αριστερά. Μέσα από την ύπουλη προπαγάνδα, ακροδεξιάς κοπής, για τους “δύο φασισμούς”, ουσιαστικά επιχειρεί να αθωώσει πολιτικά τη Χρυσή Αυγή, συμψηφίζοντας τη δράση της με τις ενέργειες αυτόκλητων “τιμωρών”»…

 

Και ακολούθως πρόσθεσε ότι «ο πρωθυπουργός γυρνάει το ρολόι της ιστορίας στον διχασμό για να παραπλανήσει την κοινωνία, να κρύψει τις κυβερνητικές ευθύνες για την οικονομική και υγειονομική διαχείριση της πανδημίας»: Η “νέα Νέα Δημοκρατία” φαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει παρά ως παράταξη του παρελθόντος και του εμφύλιου διχασμού, καταλήγει…

 

*******

Ας το επαναλάβουμε: Ένα περιστατικό τραμπουκισμού φασιστικού χαρακτήρα, με θύμα τον πρύτανη της ΑΣΟΕ και πιθανολογούμενους δράστες κάποιους ψευτοαναρχικούς «τιμωρούς», στάθηκε ικανό να ενεργοποιήσει τα έμπλεα ακροδεξιάς... αθωότητας αντανακλαστικά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και τα αντίστοιχα μανιοκατασταλτικά τού επί της.. προστασίας του πολίτη υπουργού του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

 

«Οι δράστες θα επικηρυχθούν!», εξειδίκευσε επί το… μανιοκατασταλτικότερον ο δεύτερος. Και αμέσως έθεσε τη θεωρία των δύο άκρων στην υπηρεσία της κρατικής καταστολής, δηλώνοντας ότι «όπως και με τη Χρυσή Αυγή, ο φασισμός δεν θα περάσει»: ο ίδιος (άνθρωπος;) κυβερνητικός αξιωματούχος, εν πάση περιπτώσει, που λίγες ώρες πριν επέτρεπε στους χρυσαυγίτες κατάδικους Λαγό και Παππά να διαφύγουν, έβαζε ανήλικους στη φυλακή, ασκούσε βία σε πεντάχρονα∙ αλλά, «όπως και με τη Χρυσή Αυγή ο φασισμός δεν θα περάσει»!.. 

 

Φυσικά και συνιστά μια φασιστικού χαρακτήρα αθλιότητα η επίθεση των ψευτοαναρχικών στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο Χρυσοχοΐδης δεν ψήνει ούτε ξεμεινεμένο στο ΚΙΝΑΛ... Δημαρίτη όταν, επικηρύσσοντας τους δράστες, δηλώνει "ο φασισμός δεν θα περάσει", ήταν το σχόλιο μου στο Facebook. 

 

Αυτά, πιστεύοντας ότι ακόμα και οι πλέον δεξιόστροφοι επαγγελματίες πολιτικοί γνωρίζουν – ή οφείλουν να γνωρίζουν – ότι, στο επίπεδο της καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης, η επίκληση της «θεωρίας των δύο άκρων» είναι απλώς εκδήλωση μισαλλόδοξης εμπάθειας…

 

Στην περίπτωσή μας, ακόμα χειρότερα: μια θλιβερή απόπειρα παραπλάνησης της κοινωνίας εκ μέρους του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας, με στόχο την κάλυψη των συντριπτικών ευθυνών του στη  διαχείριση της πανδημίας.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Άλλο Μέρντοχ κι άλλο… νονός του Μωυσή

 

Με αφορμή την περίπτωση ενός ακόμα… "συναδέλφου" που έμπλεξε το δημοσιογραφικό σώβρακο με την επιχειρηματική γραβάτα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 «Τα ‘μαθες; Κλείνει και ο Φιλελεύθερος», ήταν το λυπημένο  μήνυμα ενός φίλου, ρεπόρτερ της νεότερης γενιάς.

- Ο Φιλελεύθερος; Ποιος  είναι αυτός;», απάντησα διαπορών: ειλικρινά, δεν είχα ιδέα πως κυκλοφορούσε εφημερίδα με το  λογότυπο «Φιλελεύθερος».

- Ο «Φιλελεύθερος» επέμεινε ο… λυπημένος ρεπόρτερ: γκουγκλάρισέ το και θα καταλάβεις…

Το γκουγκλάρισα και… κατάλαβα: Φιλελεύθερος  είναι η εφημερίδα του ομίλου «Μαρ» που διαθέτει και το σάιτ «Lib». Που «εξυμνούσε τον πρωθυπουργό ως νέο Μωυσή. Και τον λιβάνιζε νυχθημερόν, περισσότερο  κι απ’ τις εφημερίδες του ομίλου «Μαρ» που διαθέτει και το κανάλι «Meg», γι’ αυτό… «έτυχε πολύ μεγαλύτερης εύνοιας  απ’ αυτόν (σ. σ: τον όμιλο «Μαρ» που διαθέτει και το κανάλι «Meg») στο μοίρασμα της διαφημιστικής δαπάνης για τον κορωνοϊό»…  

 ● «Είναι λίγο καρμικό που η εφημερίδα που λιβάνιζε το Μητσοτάκη ως "Μωυσή" κλείνει επί κυβέρνησής του», σάρκαζε γνωστός σκιτσογράφος*, στο προφίλ του στο Facebook…      

● «Μαυρίλα είναι το λουκέτο, ιδίως σε μέρες σαν τις τωρινές όπου δεν είναι και τόσο εύκολο να αναπληρωθούν οι θέσεις εργασίας. Εκτός πια κι αν είσαι κάνας τύπος που παρακαλάει να κλείνουν όσα φύλλα δεν συνάδουν με τις αντιλήψεις του…», το σοβάρευε ένας άλλος γνωστός δημοσιογράφος**, χιουμορίστας κατά τα λοιπά κι αυτός.  Διότι, «όταν κλείνει, λοιπόν, ένα μαγαζί,.. γουστάρεις - δεν γουστάρεις την πολιτική τοποθέτησή του, δεν μπορεί παρά ν’ αναστενάζεις», αναστέναξε εν κατακλείδι.

*******

Ως επαγγελματίας (δημοσιογράφος) συμφωνώ και με τους δυό, μα από την ίδια θέση, αυτή του βιωματικού «εφημεριδά», μέμφομαι μετά βδελυγμίας τους πάντες… όλους πρώην συναδέλφους (απ’ τον Ψυχάρη και τον Τράγκα ως τον εν λόγω… νονό του Μωυσή) που, ξαφνικά, πούλησαν τη δημοσιογραφία για (πολιτικό ως επί το πλείστον) χρήμα∙ και την είδαν μικροί Χιρστ  και Μπερλουσκόνι και Μέρντοχ, γεμίζοντας την αγορά με λαχανοφυλλάδες της συμφοράς που τις ονόμαζαν εφημερίδες…   

 

Όμως , «συνάδελφε», είναι άλλο να σε λένε και να είσαι ο Μέρντοχ, κι άλλο να είσαι και να λέγεσαι… νονός του Μωυσή: ο μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της News Corporation, είναι ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας που περιλαμβάνει πολυάριθμους ιστοτόπους (IGN Entertainment, AskMen, Rotten Tomatoes κλπ. κλπ.) μεγάλο αριθμό εφημερίδων, όπως η New York Post στις ΗΠΑ και οι Times στην Αγγλία, ενώ  κατέχει ένα πλήθος τηλεοπτικών σταθμών μεταξύ των οποίων το δίκτυο Fox News. Ο Μέρντοχ μπήκε τρεις φορές στην ετήσια λίστα του περιοδικού Time με τα 100 πρόσωπα που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως, εκτιμήθηκε ως ο 13^ος ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Forbes . Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τόνι Μπλερ ήταν κολλητός φίλος του (υπάλληλός του, λένε οι Άγγλοι) και η περιουσία του εκτιμάται στα 6,3 δις δολάρια.

*******

Εσύ, «συνάδελφε», πέραν του ότι (όπως και οι δεκάδες προηγούμενοι ‘μικροί Μέρντοχ’) έμπλεξες το δημοσιογραφικό σώβρακο με την επιχειρηματική γραβάτα –συμβάλλοντας, μεταξύ άλλων, στην τερατωδώς δυσανάλογη προσφορά (έκδοση και κυκλοφορία) εφημερίδων σε σχέση με το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας και την προσδόκιμη, πόσο μάλλον την πραγματική, ζήτηση– καταγράφεσαι ως ένας εκ των εσχάτων «μικρών Μέρντοχ» που, φεύγοντας ηττημένοι, αφήνουν πίσω τους νέα συντρίμμια έντυπης δημοσιογραφίας: επισπεύδοντας  ασύστολα το τέλος των εφημερίδων…

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα   συνέντευξη του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας των ΜΜΕ, Νίκου Σμυρναίου, με θέμα «τα ΜΜΕ στην εποχή του Covid – 19»***, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στις  εφημερίδες. Μιλώντας για τις αναλογίες και τις  διαφοροποιήσεις που εντοπίζονται μεταξύ των παραδοσιακών και των ψηφιακών ΜΜΕ ως προς την προσέγγιση της πανδημικής κρίσης, στα πρώτα (τα παραδοσιακά) αναφέρεται αποκλειστικά στην τηλεόραση:

 

«Η βασική αναλογία», λέει, «είναι το πρωτοφανές ενδιαφέρον του κοινού για την επικαιρότητα της πανδημίας», και αυτό το δείχνει «η έκρηξη της τηλεθέασης (…) αλλά και η κατακόρυφη αύξηση της επισκεψιμότητας των ενημερωτικών ιστοτόπων και της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης…».    

Απ’ τη μια τηλεόραση κι απ’ την άλλη διαδίκτυο. Με το 22% των Ελλήνων (το χαμηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) να δηλώνει ότι εμπιστεύεται την πρώτη και το 42% (ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό) να δηλώνει ότι εμπιστεύεται το δεύτερο.Kαι στη μέση ένα ανθρώπινο τείχος που ακούει φωνές μα δεν ξέρει ποτέ ποιος μιλάει: ένα δυνητικό πλήθος θυμάτων κάθε πιθανής ή απίθανης παραποίησης ή πλεκτάνης.   

 *Ο Σπύρος Δερβενιώτης στο Faceboock

**O Χρήστος Ξανθάκης στο newpost

*** Από το enainstitute.org /27/10/ 2020

Περιμένοντας να τραγουδήσει η χοντρή κυρία

Έρμαιο της «στρατηγικής εθνικής απραγίας», η κυβέρνηση Μητσοτάκη αγοράζει χρόνο για λογαριασμό του γερμανόφιλου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 «Σήμερα που μιλάμε, τα χωρικά μας ύδατα είναι στα 6 μίλια, όμως διατηρούμε μονομερώς το κυριαρχικό μας δικαίωμα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, να επεκτείνουμε ανά πάσα στιγμή τα χωρικά μας ύδατα έως τα 12 μίλια, ωστόσο πέρα από τα 6 μίλια που είναι χωροθετημένα, τα ύδατα είναι διεθνή∙ βεβαίως, η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα έως τα 200 μίλια ή παραπάνω, αλλά η κόκκινη γραμμή είναι μία και μόνη, ότι εμείς δεν απεμπολούμε ποτέ το δικαίωμά μας να φτάσουμε ως τα 12 ναυτικά μίλια, διατηρούμε για όλη την υπόλοιπη χερσαία και νησιωτική χώρα το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα και αυτό δεν θα μας το στερήσει κανείς…».

Αυτά έλεγε ο υπουργός Επικρατείας,  Γιώργος Γεραπετρίτης, εξηγώντας τη… στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο Αιγαίο, την ώρα που το  Oruc Reis, έτοιμο να προκαλέσει θερμό επεισόδιο, έπλεε σε απόσταση αναπνοής από το Καστελόριζο.  Και ήταν… σαφής: σαφέστερος κι από τον Κώστα Σημίτη όταν ανέλυε, λίγο πριν το επεισόδιο των Ιμίων, την στρατηγική…  απραγία της κυβέρνησής του στο Αιγαίο, και όχι μόνο. 

Διότι περί στρατηγικής απραγίας πρόκειται. Περί της στρατηγικής της απραγίας, για να είμαστε ακριβείς, που ακολούθησε τη δυναμική εξωτερική πολιτική των ηγετών της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνου Καραμανλή (έξοδος απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κτλ.) και Ανδρέα Παπανδρέου («βυθίσατε το ΧΟΡΑ», κτλ.).  

 

*******

Μιλάμε για τη «στρατηγική της απραγίας» που, δικαίως, ονομάστηκε «σημιτισμός», και στο επίπεδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων βαρύνεται με τη δημιουργία των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο: τη στρατηγική της συστημικής ενσωμάτωσης  που, σε γενικότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός»∙ και, υπό το κράτος της νομισματικής ενοποίησης και της δημοσιονομικής σταθερότητας, απέφερε την στροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προς τον νεοφιλελευθερισμό και, κατά συνέπεια, τον ευνουχισμό των κυβερνητικών αρμοδιοτήτων των περιφερειακών κρατών – μελών της ΕΕ: την εθελούσια άφεση των περιφερειακών εθνικών κυβερνήσεων στις εκάστοτε  διαθέσεις του γερμανοκεντρικού ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην παρούσα κατάσταση ευρωπαϊκής απραγίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Και, κατά συνέπεια, στη  στρατηγική της εθνικής απραγίας» που, δικαίως, δεδομένου ότι εμπεδώθηκε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής οκταετίας Σημίτη (1996 – 2004), ονομάστηκε «σημιτισμός»

Έκτοτε, η στρατηγική της εθνικής απραγίας (ή «σημιτισμός») υιοθετείται και… εφαρμόζεται από το σύνολο, σχεδόν, των κυβερνήσεων (Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Κυριάκου Μητσοτάκη) που ακολούθησαν από το 2004 μέχρι σήμερα: μόνη φωτεινή εξαίρεση η κυβέρνηση Τσίπρα  (2015 – 2019). Η οποία, με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά, κινήθηκε στη στρατηγική της ενεργητικής, πολυδιάστατης και ακομπλεξάριστα πατριωτικής, εθνικής πολιτικής. Με αξιοθαύμαστα πρακτικά αποτελέσματα, όπως η περίπτωση του αγωγού Eastmed, η καταδίκη των παραβιάσεων της κυπριακής ΑΟΖ, η Συμφωνία των Πρεσπών, κτλ.

 

*******   

Σ’ αυτό το πλαίσιο (της δυναμικής, παραγωγικής και ακομπλεξάριστα πατριωτικής, εθνικής  πολιτικής) κινήθηκε και η τελευταία παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα για «επέκταση της υφαλοκρηπίδας από τα 6 στα 12 μίλια ΤΩΡΑ», που προκάλεσε εκείνη την παραληρηματική – γεμάτη αντιφατικές ασάφειες και βαρετά διπλωματικά στερεότυπα αντίδραση του υπουργού Επικρατείας, Γιώργου Γεραπετρίτη, που διαβάσατε ήδη στο ξεκίνημα αυτού του κειμένου. 

Άλλα λόγια να.. αγαπιόμαστε, να μη φανερωθεί η αδράνεια, η  στρατηγική  απραγία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και, σε συνδυασμό  με τις άσφαιρες διπλωματικές φανφάρες του κ. Δένδια (για εμπάργκο όπλων και αναστολή της τελωνειακής Ένωσης ΕΕ – Τουρκίας) που ακολούθησαν, να κερδηθεί χρόνος. Κατά τα πρότυπα της Γερμανίδας καγκελαρίου, Άνγκελας Μέρκελ. Ή και για λογαριασμό της!..  

Πέσατε απ’ τα σύννεφα; Στους παροικούντες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα πέριξ (τους Ευρωπαίους ηγέτες και τα μέλη των κυβερνήσεών τους, ιδιαίτερα τους υπουργούς των Εξωτερικών και της Οικονομίας), είναι πασίγνωστη η μέθοδος «εξαγοράς χρόνου» της κ. Μέρκελ: ακριβώς όπως και σ’ εμάς, τους Έλληνες. Που την… εμπεδώσαμε από πρώτο χέρι, κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων διαπραγματεύσεων των κυβερνήσεων μας με τους… θεσμούς στην ατέλειωτη περίοδο των μνημονίων.

Τότε που πρωτοακούσαμε, μάθαμε και… εμπεδώσαμε κι εκείνο το αδιάντροπο τροπάρι που έψαλε η Κριστιν Λαγκάρντ σε σύνοδο υπουργών* των οικονομικών, που λέει πως «τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία», και λέγεται   πως είναι ο ύμνος των προθύμων του γερμανόφιλου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου: ο ύμνος της στρατηγικής της απραγίας του συστήματος των Βρυξελλών.

*Στη σύνοδο της 16/11/2012 με θέμα το Ελληνικό χρέος