Περιμένοντας να τραγουδήσει η χοντρή κυρία

Έρμαιο της «στρατηγικής εθνικής απραγίας», η κυβέρνηση Μητσοτάκη αγοράζει χρόνο για λογαριασμό του γερμανόφιλου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 «Σήμερα που μιλάμε, τα χωρικά μας ύδατα είναι στα 6 μίλια, όμως διατηρούμε μονομερώς το κυριαρχικό μας δικαίωμα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, να επεκτείνουμε ανά πάσα στιγμή τα χωρικά μας ύδατα έως τα 12 μίλια, ωστόσο πέρα από τα 6 μίλια που είναι χωροθετημένα, τα ύδατα είναι διεθνή∙ βεβαίως, η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα έως τα 200 μίλια ή παραπάνω, αλλά η κόκκινη γραμμή είναι μία και μόνη, ότι εμείς δεν απεμπολούμε ποτέ το δικαίωμά μας να φτάσουμε ως τα 12 ναυτικά μίλια, διατηρούμε για όλη την υπόλοιπη χερσαία και νησιωτική χώρα το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα και αυτό δεν θα μας το στερήσει κανείς…».

Αυτά έλεγε ο υπουργός Επικρατείας,  Γιώργος Γεραπετρίτης, εξηγώντας τη… στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο Αιγαίο, την ώρα που το  Oruc Reis, έτοιμο να προκαλέσει θερμό επεισόδιο, έπλεε σε απόσταση αναπνοής από το Καστελόριζο.  Και ήταν… σαφής: σαφέστερος κι από τον Κώστα Σημίτη όταν ανέλυε, λίγο πριν το επεισόδιο των Ιμίων, την στρατηγική…  απραγία της κυβέρνησής του στο Αιγαίο, και όχι μόνο. 

Διότι περί στρατηγικής απραγίας πρόκειται. Περί της στρατηγικής της απραγίας, για να είμαστε ακριβείς, που ακολούθησε τη δυναμική εξωτερική πολιτική των ηγετών της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνου Καραμανλή (έξοδος απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κτλ.) και Ανδρέα Παπανδρέου («βυθίσατε το ΧΟΡΑ», κτλ.).  

 

*******

Μιλάμε για τη «στρατηγική της απραγίας» που, δικαίως, ονομάστηκε «σημιτισμός», και στο επίπεδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων βαρύνεται με τη δημιουργία των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο: τη στρατηγική της συστημικής ενσωμάτωσης  που, σε γενικότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός»∙ και, υπό το κράτος της νομισματικής ενοποίησης και της δημοσιονομικής σταθερότητας, απέφερε την στροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προς τον νεοφιλελευθερισμό και, κατά συνέπεια, τον ευνουχισμό των κυβερνητικών αρμοδιοτήτων των περιφερειακών κρατών – μελών της ΕΕ: την εθελούσια άφεση των περιφερειακών εθνικών κυβερνήσεων στις εκάστοτε  διαθέσεις του γερμανοκεντρικού ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην παρούσα κατάσταση ευρωπαϊκής απραγίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Και, κατά συνέπεια, στη  στρατηγική της εθνικής απραγίας» που, δικαίως, δεδομένου ότι εμπεδώθηκε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής οκταετίας Σημίτη (1996 – 2004), ονομάστηκε «σημιτισμός»

Έκτοτε, η στρατηγική της εθνικής απραγίας (ή «σημιτισμός») υιοθετείται και… εφαρμόζεται από το σύνολο, σχεδόν, των κυβερνήσεων (Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Κυριάκου Μητσοτάκη) που ακολούθησαν από το 2004 μέχρι σήμερα: μόνη φωτεινή εξαίρεση η κυβέρνηση Τσίπρα  (2015 – 2019). Η οποία, με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά, κινήθηκε στη στρατηγική της ενεργητικής, πολυδιάστατης και ακομπλεξάριστα πατριωτικής, εθνικής πολιτικής. Με αξιοθαύμαστα πρακτικά αποτελέσματα, όπως η περίπτωση του αγωγού Eastmed, η καταδίκη των παραβιάσεων της κυπριακής ΑΟΖ, η Συμφωνία των Πρεσπών, κτλ.

 

*******   

Σ’ αυτό το πλαίσιο (της δυναμικής, παραγωγικής και ακομπλεξάριστα πατριωτικής, εθνικής  πολιτικής) κινήθηκε και η τελευταία παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα για «επέκταση της υφαλοκρηπίδας από τα 6 στα 12 μίλια ΤΩΡΑ», που προκάλεσε εκείνη την παραληρηματική – γεμάτη αντιφατικές ασάφειες και βαρετά διπλωματικά στερεότυπα αντίδραση του υπουργού Επικρατείας, Γιώργου Γεραπετρίτη, που διαβάσατε ήδη στο ξεκίνημα αυτού του κειμένου. 

Άλλα λόγια να.. αγαπιόμαστε, να μη φανερωθεί η αδράνεια, η  στρατηγική  απραγία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και, σε συνδυασμό  με τις άσφαιρες διπλωματικές φανφάρες του κ. Δένδια (για εμπάργκο όπλων και αναστολή της τελωνειακής Ένωσης ΕΕ – Τουρκίας) που ακολούθησαν, να κερδηθεί χρόνος. Κατά τα πρότυπα της Γερμανίδας καγκελαρίου, Άνγκελας Μέρκελ. Ή και για λογαριασμό της!..  

Πέσατε απ’ τα σύννεφα; Στους παροικούντες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα πέριξ (τους Ευρωπαίους ηγέτες και τα μέλη των κυβερνήσεών τους, ιδιαίτερα τους υπουργούς των Εξωτερικών και της Οικονομίας), είναι πασίγνωστη η μέθοδος «εξαγοράς χρόνου» της κ. Μέρκελ: ακριβώς όπως και σ’ εμάς, τους Έλληνες. Που την… εμπεδώσαμε από πρώτο χέρι, κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων διαπραγματεύσεων των κυβερνήσεων μας με τους… θεσμούς στην ατέλειωτη περίοδο των μνημονίων.

Τότε που πρωτοακούσαμε, μάθαμε και… εμπεδώσαμε κι εκείνο το αδιάντροπο τροπάρι που έψαλε η Κριστιν Λαγκάρντ σε σύνοδο υπουργών* των οικονομικών, που λέει πως «τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία», και λέγεται   πως είναι ο ύμνος των προθύμων του γερμανόφιλου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου: ο ύμνος της στρατηγικής της απραγίας του συστήματος των Βρυξελλών.

*Στη σύνοδο της 16/11/2012 με θέμα το Ελληνικό χρέος