Η πρώτη μου φορά ήταν με τον… Καραμανλή

 

Η τριτοκοσμική ιλαροτραγωδία που ζούμε με τα εμβόλια και τους εμβολιασμούς δεν θα συνέβαινε ούτε 60 χρόνια πριν. Όχι επειδή τότε ήταν πρωθυπουργός ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά επειδή δεν ήταν ο... Κυριάκος Μητσοτάκης.   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Εμείς εκεί κάτω, στη Δυτική Πελοπόννησο, το εμβόλιο το λέγαμε βατσίνα, κι ούτε καν: «μπατσίνα» το λέγαμε για την ακρίβεια, όπως λένε σήμερα οι νέοι μας –  κάποιοι απ’ αυτούς, εν πάση περιπτώσει – τις αστυνομικίνες. Το ότι η «μπατσίνα» λέγεται εμβόλιο το μάθαμε τότε που μεταναστεύσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, το 1963 – ’64. Αργότερα, βέβαια, μάθαμε ότι η λέξη vaccine προέρχεται από την Λατινική λέξη vacca που σημαίνει αγελάδα*, και ότι ο πρώτος που χρησιμοποίησε την λέξη vaccine για όλα τα εμβόλια ήταν ο Λουδοβίκος Παστέρ, στα μέσα του 19^ου αιώνα.

Προσωπικά, έχω κάνει δυο «μπατσίνες» και αρκετά… εμβόλια, αλλά αυτό που θυμάμαι πραγματικά είναι οι «μπατσίνες». Και αυτό, γιατί έχουν αφήσει σημάδια πάνω μου. Σημάδια κυριολεκτικά ανεξίτηλα – δυό στρόγγυλα μικρά βαθουλώματα ψηλά στον βραχίονα – κι ας έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια από τότε που τις έκανα, στο Γ’ Δημοτικό σχολείο του Πύργου Ηλείας.

Μπαίναμε στην ουρά, με κατεύθυνση το τραπεζάκι με τα εμβόλια και τις νοσοκόμες με τις σύριγγες, κι όταν ερχόταν η σειρά μας, κλείναμε τα μάτια μέχρι να νοιώσουμε το τσίμπημα της βελόνας. Ύστερα, περήφανοι και ανακουφισμένοι που το… αντέξαμε, φεύγαμε για τα σπίτια μας, πιέζοντας το βαμβάκι με το οινόπνευμα στο μπράτσο, στο σημείο της ένεσης.

******* 

Ήταν το 1957, νομίζω, η πρώτη μου φορά. Πρωθυπουργό είχαμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και δεν ξέρω αν, στον συγκεκριμένο μαζικό εμβολιασμό, ήταν εκείνος που εμβολιάστηκε πρώτος μεταξύ όλων των Ελλήνων, όπως ο τωρινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης…

Αν ωστόσο είχε συμβεί, το πιθανότερο είναι να το γνώριζα, αφού, δεν υπάρχει περίπτωση, θα είχα ακούσει και θα θυμόμουν τον πατέρα μου να γρυλίζει εκείνον τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό: «ρε τον χέστη»!.. Συμπληρωμένο μ’ εκείνο το παλιό – καλό αλτρουιστικό κλισέ: «ο καλός ο καπετάνιος σώζει πρώτα το πλήρωμά του και ύστερα τον εαυτό του». Με ό,τι κι αν σήμαιναν όλα αυτά για έναν πρωθυπουργό τότε και ό,τι κι αν σημαίνουν τώρα. Απλά θυμίζω ότι τότε είχαμε Καραμανλή και τώρα Μητσοτάκη. Και μάλιστα… Κυριάκο Μητσοτάκη.

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, θα μου πείτε. Αλλά πώς να το κάνουμε, ιδιαίτερα όσα προηγήθηκαν του στομφώδους πρωθυπουργικού εμβολιασμού, αυτή η απίθανη ιλαροτραγωδία (με τα 700.000 εμβόλια που περιμέναμε και τα 9000 που εν τέλει πήραμε ● με το φορτηγό – ψυγείο που τα κουβάλησε να συνοδεύεται από  αφηνιασμένα περιπολικά και  τηλεοπτικά συνεργεία από τον Προμαχώνα ως το σημείο αποθήκευσής τους στην Αθήνα ● με τα φλας να απαθανατίζουν τις δύο ξεφορτωμένες κούτες των εμβολίων που ξεπάγωναν για να γίνουν φόντο σ’ εκείνο το παρανοϊκό σταντ-απ του Χαρδαλιά και της παραπολιτικής συνοδείας του) δεν θα συνέβαιναν ούτε 60 χρόνια πριν. Όχι επειδή ήταν  πρωθυπουργός ο  Καραμανλής. Αλλά επειδή δεν ήταν ο  Μητσοτάκης.  

*******

Και έπεται συνέχεια. Της ιλαροτραγωδίας, με τα εμβόλια. Που πιθανότατα θα εξελιχθεί σε ένα σήριαλ – θρίλερ, το οποίο  θα παίζει καθ’ όλη τη διάρκεια του σωτηρίου έτους 2021. Με πρωταγωνιστή τον… «γενικό πληθυσμό», όπως αποκαλεί  ο εμβολιασμένος «ειδικός πληθυσμός» (η φυλή των πολιτειακών παραγόντων) την ανεμβολίαστη πλέμπα, τουτέστιν όλους  εμάς: να περιμένουμε από μήνα σε μήνα το εμβόλιο με το… φανελάκι (να πάρουμε τη ζωή που μας κλέψατε πίσω περιμένουμε, κ. Μητσοτάκη) και εμβόλιο να μη βλέπουμε…

Επί της πολιτικής ουσίας, όπως τα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο παρασκήνιο της εμβολιαστικής ιλαροτραγωδίας: «Οι δόσεις που έχουν εξασφαλιστεί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να μας κάνουν αισιόδοξους ότι θα δημιουργηθεί μία ασπίδα προστασίας απέναντι στον ιό στην κοινότητα τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι, μέχρι το επόμενο φθινόπωρο που οι κλιματολογικές συνθήκες ενδεχομένως να τον επανέφεραν.

Συνεπώς, και το λέω για να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, το όπλο αυτό το σημαντικό που μας προσφέρει η επιστήμη δεν είναι ικανό από μόνο του να μας προστατεύσει από ένα ενδεχόμενο τρίτο κύμα τους επόμενους μήνες...

Στοιχηματίζω ότι σε ώτα μη ακουόντων «κρούει τον κώδωνα του κινδύνου» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: η πολιτική κώφωση στην περιοχή της Δεξιάς είναι διαχρονική: ξεκινά απ’ την ΕΡΕ του Καραμανλή και φτάνει στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Πόσο μάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη.

_____________

 * Το 1796 ο Βρετανός παθολόγος Edward Jenner (1749-1823) παρατήρησε ότι οι γυναίκες που άρμεγαν τις αγελάδες παρουσίαζαν φυσαλίδες στα χέρια τους (cowpox-δαμαλίτιδα) και δεν νοσούσαν από ευλογιά. Ο Jenner χρησιμοποίησε το υγρό από τις φυσαλίδες αυτές και εμβολίασε ένα οκτάχρονο αγόρι τον James Phipps. O James, όταν ήρθε σε επαφή με άτομα που έπασχαν από ευλογιά, δε νόσησε. Το πρώτο εμβόλιο ήταν γεγονός…

(Από τη «Σύντομη Ιστορία των Εμβολίων» του Παιδίατρου Δρ Νίκου Περσιάνη)

 

Ο Κυριάκος, ο Πεσσόα κι η υπέρκομψη Μαρέβα

Ενώ η κυβερνητική εξουσία ροκανίζει τον χρόνο, οι πολίτες, φορώντας τις μάσκες τους, απλά πορεύονται προς το σωτήριο έτος 2021: εκτός λογικής, εκτός τόπου και χρόνου, σαν ρομπότ.

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Το θανάσιμο έτος 2020 φτάνει στο τέλος του. Θέλοντας και μη, φάγαμε τον… απολυμασμένο γάιδαρο και, αυτές τις μέρες, κατεβάζοντας τη μάσκα στο σαγόνι, καταπίνουμε και τα τελευταία υπολείμματα της click away ουράς του, ελπίζοντας να μη μας «κάτσει στο λαιμό» και καταλήξουμε άκλαυτοι στα θυμαράκια∙ όπως 1.706.513 συνάνθρωποί μας σ’ όλο τον κόσμο, και 4.340 συνέλληνες, μέχρι στιγμής…

«Ευτυχώς, τη βγάλαμε και φέτος!..», ακούγεται ήδη o απόηχος  στεναγμός της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών, μέσα από εκατομμύρια ευχές και κατάρες που στέλνουν στον αγύριστο τον χρόνο που φεύγει∙ ενώ, ταυτόχρονα, καταναλώνουμε τα έσχατα ρινίσματά του, ξεχνώντας πως  εκείνος παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το ποντίκι: μας παίρνει μυρωδιά όπου κι αν κρυφτούμε, μας κυνηγάει αλύπητα, μας πιάνει στα νύχια του, αφήνει πάνω μας τα λυπημένα και αλύπητα σημάδια του. Ξεφεύγουμε, αλλά σε λίγο το κυνηγητό του χρόνου ξαναρχίζει, και πάλι απ' την αρχή…

Αλλά κι εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, περνάμε στην… αντεπίθεση: καταστρέφουμε τον χρόνο, όπου κι αν τον βρούμε. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων, ας πούμε. Ή της ζωής, γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής...

«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι», θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσόα: «περπατούν με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση».  

*******

Πράγματι. Είμαστε απλώς κάποιοι άνθρωποι, που φορώντας τις μάσκες τους, περπατούν… Εκτός λογικής… Εκτός τόπου και χρόνου… Σαν ρομπότ: «με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση, κι όμως δεν έχουμε συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουμε συνείδηση ότι έχουμε συνείδηση». 

Ο Αλμπέρ Καμύ σε ένα δοκίμιό του για το παράλογο, το τοποθετεί πιο λογικά! «Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος, αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής». Ο ίδιος προτιμούσε «το σπαθί του χρόνου» από τον «σταυρό της αιωνιότητας»: θέλω τα πάντα ή τίποτα, θέλω να συμμαχήσω με τον χρόνο. Δεν θέλω να υπάρχει στον υπολογισμό μου νοσταλγία ή λύπη...

Για τον χαμένο χρόνο μπορεί, ωστόσο, να υπάρχει και νοσταλγία, και λύπη. Και αγανάκτηση ακόμα, και θυμός, κατά των εξουσιαστών - καταστροφέων χρόνου. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή πολιτικού χρόνου 12 μηνών μέχρις στιγμής (του πολιτικού χρόνου της πανδημίας) εκ μέρους των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στην περίπτωσή μας: του χρόνου του πρωθυπουργού απ' τον πρωθυπουργό, των  υπουργών απ' τους υπουργούς, των βουλευτών απ' τους βουλευτές, κλπ., κλπ.

Με συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, την ακινησία του χρόνου του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, το σκότωμα του κοινωνικού χρόνου κλπ., κλπ. Και τελικά, τη νέα οπισθοδρόμηση της χώρας, το βάθεμα της κρίσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της μιζέριας.  

*******

Όχι, «το 2021 θα είναι έτος σωτήριον» (!) υποστηρίζει το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη. Και όχι, αυτό δεν σχετίζεται με το γεγονός ότι το νέο έτος συμπίπτει με τις γιορτές της Γιάννας για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση της χώρας. Αλλά με την κυβερνητική «επιχείρηση Ελευθερία», που ξεκινά την αρχιμηνιά του… σωτηρίου έτους 2021. Με προπομπό τον δημόσιο εμβολιασμό του Έλληνα πρωθυπουργού και της υπέρκομψης Μαρέβας – συζύγου του (την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου, λέει), μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Ακολουθεί ο… «μαζικός εμβολιασμός του κοινού», λέει…   

Μη δίνετε σημασία, «Η κυβέρνηση ροκανίζει το χρόνο και παίρνει μια παράταση για να μπορεί να πει το καλοκαίρι “εγώ σας έσωσα”, κι ας έχουν μείνει μόνο ερείπια: αρκεί να μπορεί να πάει σε διπλές εκλογές, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη», λέει από την άλλη ο εκλογολόγος της… καρδιάς μας, Ηλίας Νικολακόπουλος*. Και λέει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει μια καταστροφή (έναν ανεξέλεγκτο αριθμό θανάτων και μια οικονομική καταβύθιση) μέσα στο πρώτο εξάμηνο του νέου έτους. Και ότι προσπαθεί να φτιάξει μια εικονική πραγματικότητα, μέσω της λύσης του εμβολίου…».

Δεν λέω τίποτα: το σίγουρο είναι ότι το θανάσιμο έτος 2020 φτάνει στο τέλος του, ότι φάγαμε τον… απολυμασμένο γάιδαρο και καταπίνουμε ήδη τα τελευταία υπολείμματα της click away ουράς του. Όπως και νάχει, καλή σας… όρεξη.

*Από την πρόσφατη συνέντευξή του στην «Εποχή»

Τα Χριστούγεννα στο περιθώριο των λέξεων

Το άγιο δισκοπότηρο της θρησκείας της Αγοράς (το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά») στη δίνη του Β’ κύματος της πανδημίας Covid – 19

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς διαβάζω, στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω κάνω σκέψεις που, συνήθως, είναι πιο σημαντικές ή πιο αληθινές από τις λέξεις και τις φράσεις που διαβάζω, τη σημασία τους, τα νοήματα που επιχειρούν να διατυπώσουν. Και, πολλές φορές, δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω, τρίτες σκέψεις έρχονται και σαρκάζουν ή σχολιάζουν ή αναιρούν ή μέμφονται τις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω… 

«Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα», διαβάζω αίφνης στην πρώτη σελίδα έγκυρης εφημερίδας:  προφανώς στο βωμό του κορωνοϊού, σκέφτομαι στο περιθώριο των λέξεων. Την ίδια στιγμή μια δεύτερη σκέψη σαρκάζει την πρώτη: Και πως μπορούν και θυσιάζουν τα Χριστούγεννα; Ιδιοκτήτριες… Χριστουγέννων είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις;   

Όχι, αλλά «Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον στόχο της διάσωσης της εορταστικής περιόδου για τις οικονομίες τους», έρχεται να με διορθώσει ο υπότιτλος του θέματος: Α, μάλιστα, να τα διασώσουν τα Χριστούγεννα ήθελαν και όχι να τα θυσιάσουν, σκάει μύτη μια πρώτη σκέψη στο περιθώριο των λέξεων. Και ύστερα μια δεύτερη: αλλά από τι κινδύνεψαν τα Χριστούγεννα, από τον κορονοϊό; Και μια τρίτη: Μια χριστιανική γιορτή δεν είναι τα Χριστούγεννα; Και μια τέταρτη: Είναι θύματα μολύνσεων και επιμολύνσεων οι γιορτές, (όπως οι… σοσιαλιστικές ιδέες, ας πούμε;), και όταν μολύνονται τις διασώζουν οι… κυβερνήσεις;

******* 

Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι εκείνο το «Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα» του τίτλου έγινε «στόχος διάσωσης της εορταστικής περιόδου» στον υπότιτλο, και μάλιστα «για τις οικονομίες τους», τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δηλαδή. Και σκέφτομαι ότι να, εδώ (στο περιθώριο των λέξεων του υποτίτλου, εννοώ), κρύβεται η αλήθεια∙ ότι το θέμα δεν είναι τα Χριστούγεννα, αλλά η εορταστική περίοδος με αφορμή τα Χριστούγεννα. Το εμπορικό πακέτο Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά, για να γίνουμε πιο σαφείς…

Και ότι αυτό το συγκεκριμένο εμπορικό πακέτο, το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά» επί το… ελληνικότερο, ήταν ο στόχος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: ο στόχος διάσωσης που εκείνες, λόγω κορωνοϊού προφανώς, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. και όχι η… «θυσία των Χριστουγέννων» του τίτλου («Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα»), κάτι που στην πραγματικότητα θα ήταν αδύνατον να συμβεί στη χώρα μας – θα αποτρεπόταν… αναφανδόν από την θεούσα κυβέρνηση, το παπαδαριό, και το χριστεπώνυμο, εν γένει, πλήθος.

«Ανοησίες»!, με κατσαδιάζει μια επιθετική σκέψη δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων   που διαβάζω: καμιά κυβέρνηση, «θεούσα» ή μη, κανένα «παπαδαριό», φανατικό ή μη, κανένα «χριστεπώνυμο» ή μη πλήθος δεν θα επέτρεπε τη θυσία των Χριστουγέννων…

*******  

Τα Χριστούγεννα (το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά» επί το… ελληνικότερο) είναι το άγιο δισκοπότηρο της θρησκείας της Αγοράς. Οι κυβερνητικοί παράγοντες είναι οι ιερείς της παγκόσμιας εκκλησίας της, οι κοινωνίες των πολιτών οι θρησκευόμενοι πιστοί της: η θρησκεία της αγοράς μάς καταδυναστεύει, η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η μιζέρια του πλούτου, που ονομάζεται οικονομισμός, είναι ο πολιτισμός μας:

«Αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά από τον οικονομισμό. Από τη θεοποίηση –εκ μέρους όλων των στρατοπέδων– ενός επιστημονικού κλάδου που θέλει να διευθύνει ολόκληρη την κοινωνία, να μας μεταμορφώσει σε φιλόπονα χάμστερ, περιο­ρισμένα στον απλό ρόλο του παραγωγού, του καταναλωτή ή του μετόχου» μας συμβουλεύει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στη «Μιζέρια του πλούτου». «Πρέπει να επαναφέρουμε τις εμπορικές δραστηριότητες εκεί όπου ανήκουν, να ξαναδημιουργήσουμε χώρο για αυτό που δεν είναι εμπορικό: πρόκειται απλούστατα για το ίδιο το νόημα της ζωής μας»…

Έτσι, θέλω να γράψω πως, αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με την Πάολα και τον Βέρτη, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το τελευταίο επεισόδιο του Big Brother, αν οι γιορτές είναι η θυσία του 14ου μισθού στην οικονομία της αγοράς ή στην κοινωνία της κατανάλωσης, δεν με αφορούν...

Αλλά και αυτή η «αλήθεια» είναι μια αλήθεια που θα μπορούσε να είναι αλήθεια σχετική, ή και ψέμα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η αλήθεια κρύβεται στις λέξεις. Ή στις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων που ο δημοσιογράφος γράφει και εσείς διαβάζετε…

 

Ευτυχώς που υπάρχουν τα social media...

Μια αδιαπέραστη μάσκα κορονοϊογενούς θεματολογίας σκεπάζει τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων των παραδοσιακών ΜΜΕ της χώρας, αποκλείοντας κάθε ανάσα πολιτικής ή κοινωνικής δράσης και αντίδρασης

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αναμφισβήτητα, το πρώτο κρούσμα Covid – 19 ήταν η ενημέρωση. Στη χώρα μας και παντού. Όμως τα δικά μας ΜΜΕ, σαν έτοιμα από καιρό – με σχεδόν ανύπαρκτο ανοσοποιητικό σύστημα, εννοώ –  προσβλήθηκαν βαριά απ’ τον… ύπουλο εχθρό: οι εφημερίδες μας, έντυπες και ηλεκτρονικές, πολύ πιο βαριά από τον Guardian και τους New York Times, τη Le Monde, και την Handelsblatt… Και τα κανάλια μας, πιο άρρωστα από το BBC και το TF1, το CNN και το Αl Jazeera…

Σήμερα, 10 μήνες μετά τα πρώτα συμπτώματα και παρά το διπλό ‘πέτσινο’ εμβόλιο που… αδιαμαρτύρητα δέχτηκαν οι οργανισμοί τους – ίσως και εξαιτίας του – εξακολουθούν να νοσούν βαριά: μια αδιαπέραστη μάσκα κορονοϊογενούς θεματολογίας σκεπάζει τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ της χώρας μας, αποκλείοντας κάθε ανάσα πολιτικής ή κοινωνικής δράσης και αντίδρασης στην ασφυκτική κρατική επιτήρηση… Την καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών και την αλληλουχία καταχρήσεων των διευρυμένων εκτελεστικών εξουσιών που οι κυβερνώντες υφάρπαξαν με πρόσχημα την πανδημία Covid – 19 και τη διαχείριση της.

Αυτή η «αδιαπέραστη μάσκα κορονοϊογενούς θεματολογίας», βγαίνει μόνο σε περιπτώσεις επικοινωνιακής έξαρσης του πρωθυπουργικού ναρκισσισμού: προκειμένου αυτός, εικονογραφημένος, να πάρει θέση στα πρωτοσέλιδα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου και  στους τηλεοπτικούς τίτλους ειδήσεων...

*******

Και σε περιπτώσεις επικοινωνιακής έξαρσης του κρατικού αυταρχισμού, όπως το όργιο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας με πρόσχημα την παραβίαση των μέτρων της καραντίνας στην επέτειο μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου: 374 προσαγωγές και 135 συλλήψεις πολιτών που, μεμονωμένα και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, θέλησαν να αφήσουν ένα λουλούδι στο μνημείο του δεκαεξάχρονου.  

Την επομένη, αυτή η «αδιαπέραστη μάσκα κορονοϊογενούς θεματολογίας», ξαναβγήκε για λίγο, για να προβάλει το   αντικοινωνικό κήρυγμα μίσους του υπουργού… προστασίας του πολίτη κ.   Χρυσοχοϊδη: «…το Πολυτεχνείο είτε η 6η Δεκεμβρίου έχουν εξελιχθεί εθιμικά σε γιορτές μίσους κατά της Αστυνομίας και του πολιτικού συστήματος…». Και «…η αριστερή ευαισθησία, είναι μια τυφλή αδιαλλαξία. Αδιαλλαξία της εχθροπάθειας, αδυναμία της κατανόησης, φτηνή εκμετάλλευση της οργής. Η καταγγελία έχει γίνει συνήθεια και επάγγελμα. Γι' αυτό και η κοινωνία σας έχει γυρίσει την πλάτη…»…

Ευτυχώς, η κοινωνία διαθέτει τα social media και απάντησε στον κυβερνητικό κήρυκα μίσους με χιλιάδες μηνύματα οργής, αγανάκτησης ή ποιητικού σαρκασμού. Όπως αυτό: «Ένα τριαντάφυλλο, ένας μενεξές, μια μαργαρίτα και δύο γαρδένιες συνελήφθησαν από αστυνομικές δυνάμεις πριν λίγη ώρα στην οδό Τοσίτσα στα Εξάρχεια, μετά από καταγγελία του Κρίνου της τοπικής ενορίας. / Οι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της φωτοσύνθεσης χωρίς λίπασμα και της παράνομης βλάστησης. / Αυτή την ώρα οδηγούνται στον κηπουρό της ΓΑΔΑ για κλάδεμα».

Αλλά και χιλιάδες μηνύματα μίσους για τον κήρυκα μίσους   Χρυσοχοϊδη και τα επικοινωνιακά εξαπτέρυγά του. Όπως αυτό: «Δεν μπορείτε να χωνέψετε τον φασισμό που παράγει καθημερινά ο Χρυσοχοΐδης και κάτι χρυσαυγίτικα γουρούνια που παριστάνουν τους αστυνόμους; Μην ανησυχείτε! Τον έχουν χωνέψει πριν από σας, για εσάς οι δημοσιογράφοι. Όχι όλοι! Αλλά είναι τόσοι πολλοί οι άλλοι...

*******

Ευτυχώς, επαναλαμβάνω, η κοινωνία διαθέτει τα social media, γιατί αν περιοριζόταν στα παραδοσιακά ΜΜΕ (εφημερίδες και TV), δεν θα αποτελούσε παρά δομικό υλικό για την επικοινωνιακή κατασκευή μιας πανδημίας, όπως υπαινίσσεται ο καθηγητής Νίκος Σμυρναίος σε μια συνέντευξή του με θέμα «Covid – 19 και ΜΜΕ*»: «Αντίθετα με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ο ψηφιακός δημόσιος χώρος είναι αγωνιστικός και όχι συναινετικός», εξηγεί:

»Για παράδειγμα, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ διαμορφώνουν και επιβάλλουν μια επίσημη εκδοχή της πραγματικότητας και του κοινού συμφέροντος («Είμαστε σε πόλεμο ενάντια στην επιδημία», «ενωμένοι θα νικήσουμε», «οι αρχές εργάζονται για το κοινό καλό» κ.λπ.). Όμως αυτή η επίσημη εκδοχή δεν αποτελεί αυθόρμητο προϊόν μιας «αγοράς ιδεών (….), αλλά επιβάλλεται μέσω επικοινωνιακών στρατηγικών και μηχανισμών εξουσίας…  

»Αντίθετα, το διαδίκτυο αποτελεί ένα ανοιχτό πεδίο διαπάλης ιδεών, όπου πολλοί και διαφορετικοί φορείς αντιπαρατίθενται, προσπαθώντας να επιβάλουν τη δική τους ερμηνεία για τα γεγονότα και τη σημασία τους με οποιοδήποτε μέσο έχουν στη διάθεσή τους. Έτσι, πέραν της επίσημης εκδοχής της πραγματικότητας, σε αυτό τον τεράστιο ψηφιακό δημόσιο χώρο βρίσκουμε (…) και απόψεις που αντιτίθενται στην καθεστηκυία τάξη…».

 Και τα σχόλια της κοινωνίας των social media, λέω εγώ. Που απαντούν στον ακραίο κυβερνητικό αυταρχισμό, κάθε φορά που εκείνη η «αδιαπέραστη μάσκα κορονοϊογενούς θεματολογίας» που φορούν τα ΜΜΕ κατεβαίνει∙ και προβάλει το απεχθές πρόσωπο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.    

 *Συνέντευξη στο POPAGANDA.gr (01.11.2020) με αφορμή την έκδοση του βιβλίου « Covid-19 και ΜΜΕ: Η επικοινωνιακή κατασκευή μιας πανδημίας» (Eκδόσεις Παπαζήση)

 

 

 

 

Η μούφα… αριστεία στην τηλεκπαίδευση

  

  Ενώ χιλιάδες μαθητές και φοιτητές προσπαθούν να παρακολουθήσουν τα διαδικτυακά μαθήματα μέσω δανεικών και κοινόχρηστων κινητών τηλεφώνων και laptop, η κυβέρνηση βαυκαλίζεται για τηλεκπαιδευτικό… Success Story.    

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Εκείνο που λείπει, εντελώς μιλάμε, είναι το ρεπορτάζ. Κι όταν λέμε ρεπορτάζ, δεν εννοούμε κάτι σπουδαίο και βαρύγδουπο και αποκαλυπτικό. Για απλές καταγραφές ανθρώπινης  καθημερινότητας μιλάμε: σκηνές, περιγραφές, στιγμές βγαλμένες μέσα απ’ τη ζωή στα χρόνια της αρρώστιας, σαν κι αυτές που εν αφθονία έβρισκες, τυπωμένες στο χαρτί των εφημερίδων, τότε που οι εφημερίδες ήταν εφημερίδες. Κι έφτιαχναν το παζλ της κοινωνίας των καιρών τους, με λέξεις, φράσεις, προτάσεις, αφηγήματα∙ κορμιά – κείμενα στον χρόνο… 

Προχτές, που λέτε, τα ‘παιξε η οθόνη του υπολογιστή μου κι άρχισε να αναβοσβήνει σαν φανάρι περιπολικού. Την έβαλα σε μια σακούλα, έστειλα ένα sms “B2” και πετάχτηκα στο κλειστό, υποτίθεται (χτυπάς την πόρτα και σου ανοίγει), κατάστημα τεχνικής υποστήριξης κινητών και υπολογιστών της γειτονιάς μου, στο Παγκράτι. Ο τεχνικός μου συνέστησε αλλαγή οθόνης και άρχισα να διαπραγματεύομαι την τιμή μιας μεταχειρισμένης, όταν  χτύπησε η πόρτα…

Μια γυναικεία συμπαθητική μασκοφορεμένη φιγούρα ήταν, που  κρατούσε ένα 8χρονο κοριτσάκι απ’ το χέρι.

«Γειά σας», είπε, απευθυνόμενη στον τεχνικό – ιδιοκτήτη: «μήπως έχετε κανένα μεταχειρισμένο κινητό;»

«Έχω, αλλά τίποτε σπουδαίο, για τι χρήση το θέλετε;», τη ρώτησε εκείνος.

«Θέλω να παρακολουθεί η κόρη μου τα μαθήματα της τηλεκπαίδευσης», απάντησε η κυρία, νεύοντας προς το κοριτσάκι.

«Πως είναι δυνατόν!.. Θα καταστρέψει τα μάτια του το παιδί!.. Χρειάζεται laptop γι’ αυτή τη δουλειά», ήταν η εύλογη απορία   του τεχνικού. Και ύστερα: «Μα σήμερα δεν είπε η υπουργός ότι στον τομέα της τηλεκπαίδευσης όλα είναι κομπλέ»…

 

*******  

Στο σπίτι συνέδεσα την οθόνη (μεταχειρισμένη, 70 €!..) και μπήκα να τσεκάρω εκείνη την ατάκα για την τηλεκπαίδευση που απέδωσε ο τεχνικός στην υπουργό Παιδείας: όχι, δεν ήταν εκείνη, τα γνωστά –  άγνωστα κυβερνητικά εξαπτέρυγα της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας ήταν. Και δεν το είπαν απλώς. Το ξεφτίλισαν κανονικά! Με ένα σούπερ σπέσιαλ δήθεν ρεπορτάζ, υπογεγραμμένο απ’ το… newsroom, υπό τον έμπλεο κυβερνητικού πατριωτισμού τίτλο, «Πώς η Ελλάδα κέρδισε το (δύσκολο) στοίχημα της τηλεκπαίδευσης -Τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη»…

 

«Από την περασμένη εβδομάδα, το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας παρακολουθεί τα μαθήματα μέσω τηλεκπαίδευσης», αποκάλυπτε το… newsroom. Κι ακολουθούσε λεπτομερής δοξαστική περιγραφή της ακάματης κυβερνητικής προσπάθειας  (από το πρώτο κύμα της πανδημίας μέχρι σήμερα) για τον συντονισμό του εγχειρήματος (σ. σ: εγκατάστασης και λειτουργίας της ψηφιακής πλατφόρμας  που, φυσικά «δεν ήταν διόλου απλή υπόθεση»…  

 

Όλα… κομπλέ!.. Και προκειμένου να αποδείξουν την… πανευρωπαϊκή αριστεία της κυβέρνησης της καρδιάς τους  στον τομέα της τηλεκπαίδευσης, τα πληκτρολόγια του newsroom στοπάρουν τα copy paste των κυβερνητικών non papers και επιχειρούν μια ανόητη συγκριτική ντρίπλα με δημοσίευμα της γερμανικής  Handelsblatt που τόνιζε «την ολιγωρία των γερμανικών σχολικών συγκροτημάτων στην προμήθεια laptop για τους μαθητές, με μόλις το 14% εξ αυτών να έχουν πρόσβαση σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό»!..

 

*******

Το τέλειο αυτογκόλ, μιλάμε!..  Αφού, συγκρίνοντας την «επιτυχή» εγκατάσταση και χρήση της πλατφόρμας στη χώρα μας με την «αποτυχία» επαρκούς προμήθειας των Γερμανών μαθητών με υλικοτεχνικό εξοπλισμό (laptop κλπ.), μοιάζουν να συγκρίνουν κρέας με ψάρι, εγείροντας αυτομάτως υποψίες και ερωτήματα εκτός… πλατφόρμας: τι γίνεται με τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των Ελλήνων μαθητών και φοιτητών:    Είναι δυνατόν να τα πηγαίνει η Ελλαδίτσα καλύτερα απ’ τη Γερμανία; Πού είναι τα στοιχεία; Γιατί λείπει το ρεπορτάζ;

Τα ρεπορτάζ των γερμανικών εφημερίδων τεκμηριώνουν την  «αποτυχία» επαρκούς προμήθειας των Γερμανών μαθητών με υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Όμως τι ακριβώς συμβαίνει στα ελληνικά εκπαιδευτικά συγκροτήματα όσον αφορά την προμήθεια (ή την διευκόλυνση προμηθείας) laptop στους μαθητές και τους φοιτητές; Και πόσοι εξ αυτών (επί τοις εκατό) έχουν πρόσβαση σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό κατάλληλο για συμμετοχή στην τηλεκπαίδευση;

«Πολλοί συμφοιτητές μου παρακολουθούν το διαδικτυακό μάθημα από τον οικογενειακό υπολογιστή και αναγκάζονται να το εγκαταλείπουν στον «αέρα», κάθε φορά που ένα άλλο μέλος της οικογένειας τον χρειάζεται», μου εξηγεί η φοιτήτρια κόρη  μου. Κι ακόμα χειρότερα, «πολλοί δεν έχουν laptop και μπαίνουν με τα κινητά»!   

Όπως η 8χρονη μαθήτρια στο κατάστημα ηλεκτρονικών της γειτονιάς μου, σκέφτηκα, και άρχισα να γράφω…  

Μα όλα όσα διαβάσατε εδώ δεν είναι παρά απειροελάχιστα κομμάτια του παζλ που συνθέτει την πραγματικότητα εικόνα της τηλεκπαίδευσης. Κι εκείνο που λείπει, εντελώς μιλάμε, είναι το ρεπορτάζ: το παζλ της κοινωνίας των καιρών μας, με λέξεις, φράσεις, προτάσεις, αφηγήματα: κορμιά – κείμενα στον χρόνο… 

*Από άρθρο (30/11/2020) ελεγχόμενης από την κυβέρνηση ηλεκτρονικής εφημερίδας 

 

 

 

 

 

Ζητείται επειγόντως εμβόλιο Δημοκρατίας

Οι Κορονοϊκές Δημοκρατίες των Μητσοτάκη και Μακρόν, και πάντων των Ευρωπαίων ηγετών, αργοπεθαίνουν εξόριστες στο λεξιλόγιο των σκιών

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Στη φάση του πρώτου κύματος της πανδημίας Covid – 19, τα ευρωπαϊκά αφηγήματα αντιδημοκρατικών εκτροπών μετά αντισυνταγματικών ρυθμίσεων και… μεταρρυθμίσεων, καθώς και παραβιάσεων στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων, εστιάζονταν, κυρίως, στην Ουγγαρία και την Πολωνία: στον «σχεδόν δικτάτορα Ορμπάν», που «συγκεντρώνοντας εκτελεστικές δυνάμεις έκτακτης ανάγκης ως απάντηση στην πανδημία κορονοϊού» ενίσχυσε περαιτέρω τη δημοκρατική οπισθοδρόμηση της χώρας του. Και στο πολωνικό «κυβερνόν κόμμα του ήπιου αυταρχισμού». Που «τον διπλασίασε (σ σ: τον αυταρχισμό του) όταν η πανδημία του κορονοϊού δημιούργησε νέες ευκαιρίες (!) για καταχρήσεις εκτελεστικής εξουσίας»*.   

Τώρα, στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, οι πιέσεις που πλήττουν την ευρωπαϊκή δημοκρατία επιδεινώνονται. Και η ανησυχία για το μέλλον της προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Αν πάρουμε ως απάντηση στο σαρκαστικό αυτό ερώτημα την αντισυνταγματική απαγόρευση συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη στη χώρα μας και την ακόλουθη, αντισυνταγματική επίσης, απαγόρευση μετάδοσης εικόνων αστυνομικής βίας κατά πολιτών (νόμος «καθολικής ασφάλειας») της κυβέρνησης Μακρόν στη Γαλλία, τότε η συγκεκριμένη απάντηση σαρκάζει το ερώτημα περισσότερο απ’ όσο το ερώτημα την απάντηση!..

*******

Ωστόσο, όπως ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Μακρόν έτσι και ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας Μητσοτάκης δηλώνουν φιλελεύθεροι δημοκράτες. Διότι, πώς να το… κρύψωμεν άλλωστε, η δημοκρατία έχει παντού μόνο φίλους: ο συνταγματάρχης της Λατινικής Αμερικής που στήνει στον τοίχο τους αντιφρονούντες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που καίει με βόμβες ναπάλμ τους άμαχους Βιετναμέζους, ο Έλληνας πρωθυπουργός που βασανίζει, φυλακίζει και εξορίζει τους κομμουνιστές, ο σφαγέας των Παλαιστινίων Αριέλ Σαρόν, ο Στάλιν, ο Σαλαζάρ, η Θάτσερ, ο Νίξον, ο Φράνκο και ο Μπους, η Μέρκελ και ο Τραμπ, ο Σαμαράς και ο Ερντογάν, είναι δημοκράτες!..

Φυσικά, για να γίνει η «δημοκρατία» το επισκεπτήριο όλων των κυβερνήσεων της Γης, δεν αρκούσε ένα κομμάτι άσπρο χαρτί, χρειάζονταν καθεστωτικά μπιλιέτα διαφορετικού, κάθε φορά, χρώματος. Έτσι έγινε το δεύτερο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης: «λαϊκή» δημοκρατία, ας πούμε, ή «εθνικοσοσιαλιστική» ή «βασιλευομένη» ή  «κοινοβουλευτική» κλπ., κλπ.

Και τώρα η Κορονοϊκή Δημοκρατία των Μητσοτάκη και Μακρόν και των άλλων Ευρωπαίων ηγετών. Μια δημοκρατία – δούλη της πανδημίας, εξόριστη, αν θέλετε, στο λεξιλόγιο των σκιών: το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού νομιναλισμού είναι η ικανότητα του να καταντάει ανάπηρη κάθε ζωντανή λέξη, μας διδάσκει η γλωσσολογία.

«Δημοκρατία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», θα έλεγε στην περίπτωσή μας ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός: Και συ λοιπόν / στέκεσαι έτσι βουβός / με τόσες παραιτήσεις / από φωνή / από τροφή / από άλογο / από σπίτι / στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος…

*******

Όχι ακριβώς: οι Γάλλοι πολίτες αντέδρασαν με μαζικές κινητοποιήσεις στον φασίζοντα «νόμο καθολικής ασφάλειας» του Μακρόν. Και η αριστερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα αντέδρασε στην συνταγματική εκτροπή Μητσοτάκη με προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Ωστόσο, και στη φάση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης παραμένουν υποστηρικτικά των lockdown και των αναγκαστικών μέτρων επιτήρησης, παραβλέποντας απελπιστικά τις καταχρήσεις των διευρυμένων εκτελεστικών εξουσιών στο πλαίσιο της «Κορονοϊκής Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας».    

Φυσικά, τα αριστερά κόμματα (το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Αυστριακοί Σοσιαλδημοκράτες κλπ. κλπ) εκφράζουν όλο και πιο πυκνά τις ανησυχίες τους για την ασφυκτική επιτήρηση και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις οικονομικές πτυχές της ανάκαμψης μετά τον ιό…  

Ακόμα και ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικρίνει τις επαναλαμβανόμενες  απόπειρες της Νέας Δημοκρατίας να περιβάλλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον μανδύα της «κανονικότητας» συρρικνώνοντας, στον έσχατο βαθμό, την Δημοκρατία, σε γενικές γραμμές εστιάζει την βασική κριτική του στην έγκαιρη ή μη λήψη υγειονομικών και οικονομικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας..

Αυτά, σε στιγμές που η ανησυχία για το μέλλον της Δημοκρατίας προσομοιάζει με την ανησυχία για την μαζική κυκλοφορία και χρήση του αντικορονοϊκού εμβολίου: υπάρχει… εμβόλιο για να αποτρέψει τον πειρασμό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να διατηρήσουν τις (σχεδόν απολυταρχικές) εκτελεστικές εξουσίες που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας; 

Με τρεις λέξεις: Υπάρχει εμβόλιο Δημοκρατίας; 

* Εκφράσεις από παρεμβάσεις διακεκριμένων Ευρωπαίων πολιτικών αναλυτών

 

Εκείνη η αλλόκοτη φωτογραφία του Κυριάκου

Ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου, να καταθέτει δάφνινο στεφάνι με γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή καθηγητή Σβορώνου

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πολιτικός, στάθηκε αντάξιος της  οικογενειακής του ιστορίας, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Ως πρωθυπουργός, κοροϊδεύει την κοινωνία: μόλις προ επταημέρου, έγραφα ότι ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του. Και ότι έχει μετατρέψει το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί…

Όπως την περασμένη Τρίτη. Που… έσπασε τον ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό περιφρούρησης του Πολυτεχνείου, πήρε το δάφνινο στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες απ’ το πορτμπαγκάζ της πρωθυπουργικής του λιμουζίνας και, καμαρωτός – καμαρωτός, εισέβαλε στον έρημο περίβολο του παντέρμου Ιδρύματος.

Και το απέθεσε στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή καθηγητή Νίκου Σβορώνου, έργου του κομμουνιστή  γλύπτη Μέμου Μακρή, μόνο και μόνο για να γίνει εικόνα και να μοιραστεί στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα. Και βίντεο για να βγει στον τηλεοπτικό αέρα: ως τεκμήριο μετατροπής του ισχυρότερου αξιώματος του έθνους σε μία και δύο και τρεις, και χίλιες δεκατρείς, ει δυνατόν, εκπομπές ριάλιτι, χάρη στις οποίες μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί, λέω εγώ.

«Όχι πρόεδρε, η κατάθεση στεφάνου είναι μια πανέξυπνη, επικοινωνιακά, κίνηση στην παρούσα συγκυρία», φημολογείται ότι τον έπεισε ο κνιτογέννητος σύμβουλος Τάκης: οι εικόνες και τα βίντεο της κατάθεσης θα λειτουργήσουν ως τεκμήρια της αμφισβητούμενης, μετά την απαγόρευση των συναθροίσεων, δημοκρατικότητάς σου…

*******      

Όμως όχι, η συγκεκριμένη φωτογραφία (ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης  ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου να αποθέτει το στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του κομμουνιστή  καθηγητή Νίκου Σβορώνου, έργου του κομμουνιστή  γλύπτη Μέμου Μακρή), αναρτημένη στο διαδίκτυο δίπλα στις εικόνες απ’ τις προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα επετειακές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25, έμοιαζε σουρεαλιστική. Εφιαλτικά κωμική: αντάξια του προσωνυμίου «le petit Koulis» που του κόλλησαν οι Γάλλοι συνάδελφοι όταν πληροφορήθηκαν πως έγινε πρωθυπουργός.

Και αποδομούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό, τον πήγαινε πολλά χρόνια πίσω, τότε που ήταν ένα ακόμα golden boy του μπαμπά Εφιάλτη: το γαλάζιο κολεγιόπαιδο της ντίσκο κουλτούρας και των τραγουδιών του Τόλη Βοσκόπουλου, που η πολιτική δυναστεία του Μητσοτακέϊκου το έσπρωχνε με τα χίλια προς τα Χάρβαρντ και την τζάμπα πολιτική καριέρα.  

Κι ακόμα πιο κοντά. Τότε που, ως τζάμπα επαγγελματίας πολιτικός, άφηνε πίσω του τεκμήρια ηθικής ακεραιότητας όπως αυτό της εμπλοκής του στο σκάνδαλο δωροδοκίες της Siemens. Και τεκμήρια νεοφιλελεύθερου ανθρωπισμού, όπως αυτό των απολύσεων δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Και τελευταία, ως πρωθυπουργός πια, αλλεπάλληλα τεκμήρια  δημοκρατικότητας, όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η απρόκλητη αστυνομική βία και ο ξυλοδαρμός ακόμα και ανηλίκων πολιτών, η διά νόμου απαγόρευση των διαδηλώσεων, η απόπειρα κατάργησης του 8ώρου και περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

*******

Ώσπου φτάσαμε στο προχθεσινό τεκμήριο δημοκρατικότητας,  του πρωθυπουργού, αυτό της απαγόρευσης των συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων καθ’ όλη την επικράτεια. Το οποίο προσπάθησε να διορθώσει με εκείνη την αλλόκοτη και ανατριχιαστική φωτογραφία: ολομόναχος, στον έρημο περίβολο του Πολυτεχνείου, να αποθέτει το στεφάνι με τις γαλανόλευκες κορδέλες στην σμιλευτή ορειχάλκινη κεφαλή του καθηγητή  Σβορώνου… Η οποία, αναρτημένη στο διαδίκτυο δίπλα στις φωτογραφίες απ’ τις προσαρμοσμένες στα υγειονομικά μέτρα επετειακές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25, έμοιαζε σουρεαλιστική… Εφιαλτικά κωμική… Πολιτικά αποκαλυπτική: ο Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, να κοροϊδεύει την κοινωνία υποδυόμενος τον Δημοκράτη…

«Αυτός ο πρωθυπουργός δεν πείθει κανέναν ότι τον ενδιαφέρει η υγεία των πολιτών. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να καταργήσει και να περιστείλει τις λαϊκές ελευθερίες. (…)Έχει θέσει τον εαυτό του πάνω από το Σύνταγμα και τους νόμους», σχολίαζε στην efsyn.gr ο συνάδελφος Γιώργος Πετρόπουλος 

«Δεν υπήρχε ποτέ κάποιο ολοκληρωτικό φασιστικό ή σοβιετικού τύπου καθεστώς το οποίο ισχυριζόταν ότι περιέστελλε τις ελευθερίες των πολιτών, απλά επειδή ήθελε να ελέγξει (ή και να υποτάξει) τους πολίτες», υπερθεμάτιζε σε πρωτοσέλιδο άρθρο της η ενδοπαραταξιακή της Δεξιάς εφημερίδα «Δημοκρατία», υπό τον τίτλο «Στον γύψο η Ελλάδα λόγω κορονοϊού!»

«Υπερβολές»,  θα μου πείτε. Ειδικά αν γνωρίζετε ότι η δημοκρατία δεν συντάσσεται σε γραπτά κείμενα. Εάν, προτού γίνει «νομοθεσία», δεν είναι ήδη ένας τρόπος –μια θέληση ζωής, μια κοινή ηθική ενσαρκωμένη στην καθημερινή στάση της κοινότητας των ανθρώπων– τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της εξουσίας.

  

Ο Τραμπισμός της μετακαραμανλικής Δεξιάς

Υπάρχει η φυλή των πολιτικών ηγετών του «τραμπισμού» και σ’ αυτήν έχουν περίοπτη θέση οι… δικοί μας Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης.

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μετά την εκλογική επικράτηση του Τζο Μπάϊντεν και την διόλου απρόβλεπτη δυσκολία του Ντόναλντ Τραμπ να παραδεχτεί την ήττα του, εκατοντάδες συμπεριφορικοί αναλυτές ανά τον κόσμο υποδεικνύουν τον –ομολογουμένως– ακραία απολίτιστο αρνητισμό του απερχόμενου (;) Αμερικανού προέδρου, ως χαρακτηριστικό γνώρισμα  «τραμπισμού».

Ανάμεσά τους και κάποιοι Έλληνες. Οι οποίοι, για λόγους που όλοι… κατανοούμε, απέφυγαν να υποδείξουν ως πρόδρομο σύμπτωμα του επιλεγόμενου «τραμπισμού», την αντίστοιχη δυσκολία Σαμαρά να αποδεχτεί την ήττα του από τον Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015, αρνούμενος να τον υποδεχτεί στο Μέγαρο Μαξίμου και, ως είθισται, να του παραδώσει την εξουσία. Στερώντας έτσι από τον συγκεκριμένο «ισμό», την… πρωτοπόρο σύνδεσή του με την μετακαραμανλική Δεξιά: την Σαμαρική Δεξιά και, εν συνεχεία, την Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αλλά τι ακριβώς είναι και πως ορίζεται ο εν λόγω «ισμός»; Προς το παρόν, σημειολογικά και φιλοσοφικά μιλώντας, ο «τραμπισμός» ούτε «είναι» ακριβώς κάτι, ούτε ορίζεται κάπως. Προσωποποιείται, μόνο, σε μια φυλή πολιτικών ηγετών του καιρού μας, με βασικό χαρακτηριστικό τον αδίστακτο σφετερισμό του μεταμοντέρνου εθνικισμού που αναδύθηκε στην φάση της «παγκοσμιοποίησης» και γιγαντώθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μετακινήσεων προσφυγικών πληθυσμών.

Το βλέπετε, φαντάζομαι –είναι ηλίου φαεινότερο άλλωστε–, ότι στη συγκεκριμένη φυλή πολιτικών ηγετών έχουν περίοπτη θέση οι… δικοί μας Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης.

*******

Αναμφίβολα, στο επίπεδο του πολιτικού life style, ο «τραμπισμός» είναι γέννημα της κουλτούρας που έσπειρε τον Μπερλουσκόνι και τον «μπερλουσκονισμό». Εκπροσωπείται από μια κατηγορία απολιτικών πολιτικών, που ανταποκρίνονται απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και, ταυτόχρονα, τον διαμορφώνουν: εμφορούνται από μια αρρωστημένη μανία για φήμη και δόξα και λατρεύουν επιδεικτικά το χρήμα, την τηλεόραση, τα λίφτινγκ, τις εμφυτεύσεις μαλλιών. Δοξάζουν την Εκκλησία το πρωί, τις οικογενειακές αξίες το απόγευμα και τα όμορφα κορίτσια το βράδυ!

 

«Κυβερνούν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια», έγραφε κάποτε, αναφερόμενος στους Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, ο διευθυντής της ‘La Republicca’ Ezio Mauro: δεν έχουν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπάρχουν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους διέπεται από καινούργιους κανόνες. Το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας, είναι εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους…

 

Συνοψίζοντας,  καταλήγουμε ότι ο «τραμπισμός» είναι θέμα   κουλτούρας – μιας κουλτούρας που έχει τις ρίζες της στους Καίσαρες και στους Μουσολίνι του παλαιού κόσμου. Και παράγει τους Μπερλουσκόνι, τους Σαρκοζί, τους Σαμαράδες, τους Σαλβίνι, τους Ορμπάν, τους Μητσοτάκηδες, τους  Ερντογάν, τους Τραμπ του κόσμου τούτου.  

 

*******

«Και τότε, γιατί τους ψηφίζουν;», είναι το παγκοσμιοποιημένο ερώτημα της εποχής, που στα διαδικτυακά ελληνικά μεταφράζεται «τι πήγες και ψήφισες ρε μ@λ@κα!..», ενώ στο πολιτισμένο Μανχάταν μεταφράζεται σε χιλιάδες fuck off για  «τους άξεστους του Κεντάκι και της Οκλαχόμα και του Μισισιπή που ξαναψήφισαν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με τα drones».

 

Η εξήγηση είναι ότι, στα λαϊκά βάθη των ΗΠΑ (και όχι μόνο),  επικρατεί η κοινωνική παράνοια που περιγράφει ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία «Μια γυναίκα εξομολογείται», και αναλύει ο Ντενί Γκροζντανοβίτς στη «Μικρή Πραγματεία περί Αμεριμνησίας»: όπως στην ταινία του Κασσαβέτη, έτσι και στην κοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ δεν βλέπουμε τη δράση του πουριτανισμού στην υψηλή κοινωνία, αλλά την έμμεση και νοσηρή επίδρασή του στη μικροαστική εργατική τάξη…

 

«Αυτό το ανθρώπινο δείγμα», γράφει ο Γκροζντανοβίτς,  «αποκαλύπτει μια τραγική πνευματική ερήμωση, που δυσκολευόμαστε να τη φανταστούμε σε άλλο μέρος του κόσμου». «Θα ’λεγε κανείς», συνεχίζει, «ότι αυτά τα άτομα (σ. σ: της μικροαστικής εργατικής τάξης) δεν έχουν απολύτως τίποτα να τα κρατάει στη ζωή, πέρα από την πιο κοινή, την πιο τυποποιημένη καθημερινότητα»…

 

Κατά τα λοιπά, απομονωτισμός, οικονομικοί φράκτες, κλειστά σύνορα, ρατσισμός, «τραμπισμός»: «Ο Τραμπ ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί» απεφάνθη ο Μπαράκ Ομπάμα, καλούμενος να φιλοτεχνήσει το προεδρικό  πορτραίτο του απερχόμενου (;) προέδρου των ΗΠΑ.  

 

Δεν αλλάζω τίποτα, παρά μόνο το όνομα του… μοντέλου: «Ο  Μητσοτάκης ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση φίλων και μελών της οικογένειάς του και μετέτρεψε το ισχυρότερο αξίωμα του έθνους σε μία ακόμη εκπομπή ριάλιτι, χάρη στην οποία μπορεί να έχει την προσοχή που τόσο ποθεί». Και φιλοτεχνώ ένα αυθεντικό πορτραίτο του Έλληνα εκπροσώπου του «τραμπισμού»…

 

Πρωθυπουργική παράνοια ή πολιτική αθλιότητα;

 

Η θλιβερή επιστροφή Μητσοτάκη στη διχαστική θεωρία των δύο άκρων, με στόχο την παραπλάνηση της κοινωνίας και την κάλυψη των συντριπτικών ευθυνών του στη  διαχείριση της πανδημίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Ένα περιστατικό τραμπουκισμού φασιστικού χαρακτήρα, με θύμα τον πρύτανη της ΑΣΟΕ και πιθανολογούμενους δράστες κάποιους ψευτοαναρχικούς «τιμωρούς», στάθηκε ικανό να ενεργοποιήσει τα έμπλεα ακροδεξιάς... αθωότητας αντανακλαστικά του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, και τα αντίστοιχα μανιοκατασταλτικά τού επί της.. προστασίας του πολίτη υπουργού του, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

 

«Όπως αποστρέφουμε όλοι το βλέμμα από την εικόνα του όμηρου πρύτανη, έτσι πρέπει να δούμε κατάματα τα γεγονότα», είπε ο πρώτος, τηλεδιασκεπτόμενος με τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων. Και κανένας, ούτε από το ακροατήριο των πρυτάνεων ούτε από αυτό των δημοσιογράφων – ιμάντων μεταφοράς των λόγων του στα ΜΜΕ, δεν ρώτησε πώς μπορούμε να δούμε κατάματα τα γεγονότα αποστρέφοντας το βλέμμα μας απ’ αυτά.  

 

Ακολούθως, πρόσθεσε ότι «μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής, έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που, αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο», και πάλι κανένας, ούτε από το ακροατήριο των πρυτάνεων, ούτε από αυτό των δημοσιογράφων – ιμάντων μεταφοράς των λόγων του στα ΜΜΕ δεν τον ρώτησε – δεν αναρωτήθηκε καν – αν, με την φράση του «μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής», ιδιοποιείται την καταδικαστική απόφαση ποζάροντας ως ο τιμωρός της εγκληματικής οργάνωσης των ναζί. Και αν με τη συνέχειά της («…έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο»  παραδέχεται την ύπαρξη δεξιού παρακράτους που, «αυτή τη φορά», στην περίπτωση της επίθεσης στον πρύτανη της ΑΣΟΕ δηλαδή, «φορούσε αριστερό προσωπείο»…

 

*******     

Ακόμα χειρότερο για την νοητική κατάσταση του πρωθυπουργού (ή των λογογράφων του) θα ήταν αν, με τη φράση «έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο», εννοούσε ότι το παρακράτος είναι μια σταθερή… αξία που συνοδεύει διαχρονικά, με κάθε κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος και ότι η συγκεκριμένη… αξία έχει δυό όψεις, στη μια εκ των οποίων φορά δεξιό και στην άλλη αριστερό… προσωπείο. Και ότι, στον παρόντα χρόνο, το δεξιό προσωπείο του παρακράτους ήταν η Χρυσή Αυγή, το δε αριστερό οι «τιμωροί» του πρύτανη της ΑΣΟΕ!

 

Παράνοια ή πολιτική αθλιότητα; Μια καλή απάντηση σ’ αυτό το αναπόδραστο, μα ανεπίδοτο ερώτημα, έδωσε ο οξυδερκής δημοσιογράφος και πολιτικός Νίκος Φίλης: «Πρόκειται για αθλιότητα! Μιλάει για “προσωπείο”, για να επιτεθεί στην Αριστερά. Μέσα από την ύπουλη προπαγάνδα, ακροδεξιάς κοπής, για τους “δύο φασισμούς”, ουσιαστικά επιχειρεί να αθωώσει πολιτικά τη Χρυσή Αυγή, συμψηφίζοντας τη δράση της με τις ενέργειες αυτόκλητων “τιμωρών”»…

 

Και ακολούθως πρόσθεσε ότι «ο πρωθυπουργός γυρνάει το ρολόι της ιστορίας στον διχασμό για να παραπλανήσει την κοινωνία, να κρύψει τις κυβερνητικές ευθύνες για την οικονομική και υγειονομική διαχείριση της πανδημίας»: Η “νέα Νέα Δημοκρατία” φαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει παρά ως παράταξη του παρελθόντος και του εμφύλιου διχασμού, καταλήγει…

 

*******

Ας το επαναλάβουμε: Ένα περιστατικό τραμπουκισμού φασιστικού χαρακτήρα, με θύμα τον πρύτανη της ΑΣΟΕ και πιθανολογούμενους δράστες κάποιους ψευτοαναρχικούς «τιμωρούς», στάθηκε ικανό να ενεργοποιήσει τα έμπλεα ακροδεξιάς... αθωότητας αντανακλαστικά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και τα αντίστοιχα μανιοκατασταλτικά τού επί της.. προστασίας του πολίτη υπουργού του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

 

«Οι δράστες θα επικηρυχθούν!», εξειδίκευσε επί το… μανιοκατασταλτικότερον ο δεύτερος. Και αμέσως έθεσε τη θεωρία των δύο άκρων στην υπηρεσία της κρατικής καταστολής, δηλώνοντας ότι «όπως και με τη Χρυσή Αυγή, ο φασισμός δεν θα περάσει»: ο ίδιος (άνθρωπος;) κυβερνητικός αξιωματούχος, εν πάση περιπτώσει, που λίγες ώρες πριν επέτρεπε στους χρυσαυγίτες κατάδικους Λαγό και Παππά να διαφύγουν, έβαζε ανήλικους στη φυλακή, ασκούσε βία σε πεντάχρονα∙ αλλά, «όπως και με τη Χρυσή Αυγή ο φασισμός δεν θα περάσει»!.. 

 

Φυσικά και συνιστά μια φασιστικού χαρακτήρα αθλιότητα η επίθεση των ψευτοαναρχικών στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο Χρυσοχοΐδης δεν ψήνει ούτε ξεμεινεμένο στο ΚΙΝΑΛ... Δημαρίτη όταν, επικηρύσσοντας τους δράστες, δηλώνει "ο φασισμός δεν θα περάσει", ήταν το σχόλιο μου στο Facebook. 

 

Αυτά, πιστεύοντας ότι ακόμα και οι πλέον δεξιόστροφοι επαγγελματίες πολιτικοί γνωρίζουν – ή οφείλουν να γνωρίζουν – ότι, στο επίπεδο της καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης, η επίκληση της «θεωρίας των δύο άκρων» είναι απλώς εκδήλωση μισαλλόδοξης εμπάθειας…

 

Στην περίπτωσή μας, ακόμα χειρότερα: μια θλιβερή απόπειρα παραπλάνησης της κοινωνίας εκ μέρους του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας, με στόχο την κάλυψη των συντριπτικών ευθυνών του στη  διαχείριση της πανδημίας.