Τα Χριστούγεννα στο περιθώριο των λέξεων

Το άγιο δισκοπότηρο της θρησκείας της Αγοράς (το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά») στη δίνη του Β’ κύματος της πανδημίας Covid – 19

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς διαβάζω, στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω κάνω σκέψεις που, συνήθως, είναι πιο σημαντικές ή πιο αληθινές από τις λέξεις και τις φράσεις που διαβάζω, τη σημασία τους, τα νοήματα που επιχειρούν να διατυπώσουν. Και, πολλές φορές, δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω, τρίτες σκέψεις έρχονται και σαρκάζουν ή σχολιάζουν ή αναιρούν ή μέμφονται τις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων που διαβάζω… 

«Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα», διαβάζω αίφνης στην πρώτη σελίδα έγκυρης εφημερίδας:  προφανώς στο βωμό του κορωνοϊού, σκέφτομαι στο περιθώριο των λέξεων. Την ίδια στιγμή μια δεύτερη σκέψη σαρκάζει την πρώτη: Και πως μπορούν και θυσιάζουν τα Χριστούγεννα; Ιδιοκτήτριες… Χριστουγέννων είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις;   

Όχι, αλλά «Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον στόχο της διάσωσης της εορταστικής περιόδου για τις οικονομίες τους», έρχεται να με διορθώσει ο υπότιτλος του θέματος: Α, μάλιστα, να τα διασώσουν τα Χριστούγεννα ήθελαν και όχι να τα θυσιάσουν, σκάει μύτη μια πρώτη σκέψη στο περιθώριο των λέξεων. Και ύστερα μια δεύτερη: αλλά από τι κινδύνεψαν τα Χριστούγεννα, από τον κορονοϊό; Και μια τρίτη: Μια χριστιανική γιορτή δεν είναι τα Χριστούγεννα; Και μια τέταρτη: Είναι θύματα μολύνσεων και επιμολύνσεων οι γιορτές, (όπως οι… σοσιαλιστικές ιδέες, ας πούμε;), και όταν μολύνονται τις διασώζουν οι… κυβερνήσεις;

******* 

Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι εκείνο το «Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα» του τίτλου έγινε «στόχος διάσωσης της εορταστικής περιόδου» στον υπότιτλο, και μάλιστα «για τις οικονομίες τους», τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δηλαδή. Και σκέφτομαι ότι να, εδώ (στο περιθώριο των λέξεων του υποτίτλου, εννοώ), κρύβεται η αλήθεια∙ ότι το θέμα δεν είναι τα Χριστούγεννα, αλλά η εορταστική περίοδος με αφορμή τα Χριστούγεννα. Το εμπορικό πακέτο Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά, για να γίνουμε πιο σαφείς…

Και ότι αυτό το συγκεκριμένο εμπορικό πακέτο, το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά» επί το… ελληνικότερο, ήταν ο στόχος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: ο στόχος διάσωσης που εκείνες, λόγω κορωνοϊού προφανώς, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. και όχι η… «θυσία των Χριστουγέννων» του τίτλου («Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θυσιάζουν τα Χριστούγεννα»), κάτι που στην πραγματικότητα θα ήταν αδύνατον να συμβεί στη χώρα μας – θα αποτρεπόταν… αναφανδόν από την θεούσα κυβέρνηση, το παπαδαριό, και το χριστεπώνυμο, εν γένει, πλήθος.

«Ανοησίες»!, με κατσαδιάζει μια επιθετική σκέψη δίπλα στις σκέψεις που κάνω στο περιθώριο των λέξεων και των φράσεων   που διαβάζω: καμιά κυβέρνηση, «θεούσα» ή μη, κανένα «παπαδαριό», φανατικό ή μη, κανένα «χριστεπώνυμο» ή μη πλήθος δεν θα επέτρεπε τη θυσία των Χριστουγέννων…

*******  

Τα Χριστούγεννα (το τρίμηνο project «Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά» επί το… ελληνικότερο) είναι το άγιο δισκοπότηρο της θρησκείας της Αγοράς. Οι κυβερνητικοί παράγοντες είναι οι ιερείς της παγκόσμιας εκκλησίας της, οι κοινωνίες των πολιτών οι θρησκευόμενοι πιστοί της: η θρησκεία της αγοράς μάς καταδυναστεύει, η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η μιζέρια του πλούτου, που ονομάζεται οικονομισμός, είναι ο πολιτισμός μας:

«Αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά από τον οικονομισμό. Από τη θεοποίηση –εκ μέρους όλων των στρατοπέδων– ενός επιστημονικού κλάδου που θέλει να διευθύνει ολόκληρη την κοινωνία, να μας μεταμορφώσει σε φιλόπονα χάμστερ, περιο­ρισμένα στον απλό ρόλο του παραγωγού, του καταναλωτή ή του μετόχου» μας συμβουλεύει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στη «Μιζέρια του πλούτου». «Πρέπει να επαναφέρουμε τις εμπορικές δραστηριότητες εκεί όπου ανήκουν, να ξαναδημιουργήσουμε χώρο για αυτό που δεν είναι εμπορικό: πρόκειται απλούστατα για το ίδιο το νόημα της ζωής μας»…

Έτσι, θέλω να γράψω πως, αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με την Πάολα και τον Βέρτη, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το τελευταίο επεισόδιο του Big Brother, αν οι γιορτές είναι η θυσία του 14ου μισθού στην οικονομία της αγοράς ή στην κοινωνία της κατανάλωσης, δεν με αφορούν...

Αλλά και αυτή η «αλήθεια» είναι μια αλήθεια που θα μπορούσε να είναι αλήθεια σχετική, ή και ψέμα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η αλήθεια κρύβεται στις λέξεις. Ή στις σκέψεις που περνούν στο περιθώριο των λέξεων που ο δημοσιογράφος γράφει και εσείς διαβάζετε…