Ο στόχος ΣΚΑΪ και ο στοχοποιός ΣΥΡΙΖΑ

Ο «Για όλα φταίει ο Τσίπρας – ΣΚΑΪ» και η «δημοσιογραφία» της αυτοστοχοποίησης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 23/12/2018)

Το γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ. Λέξη της εβδομάδας, το ουσιαστικό  «στοχοποίηση». Στο λεξικό του Δημητράκου δεν υπάρχει. Ούτε στου Τριανταφυλλίδη. Μόνο στου Μπαμπινιώτη τη βρήκα, στη συνοδεία παρελκόμενων εννοιών του λήμματος  «στοχασμός». Ως απόδοση στα Ελληνικά του αγγλικού targeting.  

«Η σωστή απόδοση του targeting στα Ελληνικά θα ήταν στοχοθεσία», σχολίασε η αγαπημένη μου συγγραφέας που είναι και εξαιρετική μεταφράστρια των Αγγλικών στην ελληνική: η «στοχοποίηση» είναι… πασοκική σύνταξη, κατέληξε, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

Θα συμφωνείτε, φαντάζομαι, ότι από το 1981 και εντεύθεν η κουλτούρα ΠΑΣΟΚ… αναδόμησε μεταξύ άλλων και την  καθομιλουμένη, εισάγοντας δεκάδες, μεταποιημένους σε τσάτρα – πάτρα ελληνικά, αμερικανικούς πολιτικούς,  οικονομικούς και κοινωνιολογικούς όρους. Τους οποίους, στο.. προτσές της μεταπολίτευσης, υιοθέτησε ασμένως το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύμπαν της μικρής μας χώρας∙ της σημερινής… εθνικόφρονος Δεξιάς μη εξαιρουμένης…

Λοιπόν, που λέτε, «ακραία στοχοποίηση της Δημοκρατίας και της πολυφωνίας» είδε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην βομβιστική επίθεση κατά του ΣΚΑΙ. Ταυτίζοντας το… γούστο του για τη  Δημοκρατία και την πολυφωνία με το «για όλα φταίει ο Τσίπρας» γούστο του ΣΚΑΙ και του ιδιοκτήτη του κ. Γιάννη Αλαφούζου. Ο οποίος, ντυμένος… στόχος (η Δημοκρατία και η πολυφωνία προσωποποιημένη!), βγήκε και στοχοποίησε τους… στοχοποιητές: «…τα τελευταία χρόνια,  κυβερνητικά στελέχη και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μας κατέστησαν στόχο…».

*******

Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός στόχος και ποιος ο πραγματικός… στοχοποιητής; Αν δεν το γνωρίζετε (παρ’ όλο που ο κόσμος τόχει τούμπανο), διαβάστε, χωρίς να συγχύζεστε, την δήλωση του στοχοποιημένου… φορέα της Δημοκρατίας και της Πολυφωνίας κ. Γιάννη Αλαφούζου: «Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον του ΣΚΑΙ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος μας. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ».

Αποκωδικοποιήστε τώρα τη συγκεκριμένη δήλωση,  αντικαθιστώντας τις τρείς υπογραμμισμένες φράσεις ως εξής: στη θέση της πρώτης (ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ) τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του, στη θέση της δεύτερης (του ΣΚΑΙ) τοποθετείτε τη φράση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στην θέση της τρίτης («η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ») τοποθετείτε τη φράση ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί κλείνοντας τα εισαγωγικά. Εντάξει;

Πολύ ωραία. Ακολούθως διαβάζουμε προσεκτικά το αποκωδικοποιημένο κείμενο («Δυστυχώς από το 2014 ο ΣΚΑΪ και οι δημοσιογράφοι του έχουν ξεκινήσει μία απίστευτη εκστρατεία λάσπης εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και μια εκστρατεία διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος του. Συνεπώς πιστεύω ότι βασικός ηθικός αυτουργός για την σημερινή επίθεση είναι ο ΣΚΑΪ και η δημοσιογραφία που ασκεί» ) και έχουμε τον πραγματικό στόχο. Δια χειρός του πραγματικού… στοχοποιητή.   

*******

Μιλώντας δημοσιογραφικά τώρα, και όχι πολιτικάντικα και προπαγανδιστικά, όπως ο «Για όλα φταίει ο Τσίπρας – ΣΚΑΪ»   της τελευταίας πενταετίας, θα πούμε ότι δεν αρκεί η καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης, ότι οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά και να διακρίνουμε ποιοί τροφοδοτούν τη μισαλλόδοξη βία των καιρών μας. Και ότι, πέραν της αυτονόητης καταδίκης της συγκεκριμένης, αναμφισβήτητα στοχευμένης, βομβιστικής επίθεσης, οφείλουμε ως αδέσμευτοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι να στραφούμε προς τους «στοχοποιημένους» συναδέλφους μας και να φωνάξουμε: υπάρχει και η "δημοσιογραφία" της αυτοστοχοποίησης κύριοι του ΣΚΑΙ! Ξέρετε εσείς…

Κι αν δεν ξέρετε – αν δεν μάθατε ποτέ ή ξεχάσατε να ξέρετε –,   σας θυμίζω ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορούν να ταυτίζονται με πολιτικούς και κόμματα: «Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα (σ. σ: fake news), αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία»*

Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία που βρίσκει δρόμο διαφυγής, καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν αλλά αντί να πληροφορούν καταγράφοντας τα γεγονότα, εκόντες – άκοντες τα δημιουργούν (σ. σ: fake news) με πατρόν τα συμφέροντα των εκδοτών τους. Και αυτοστοχοποιούνται∙ στοχοποιώντας αναπόφευκτα το Μέσον που εργάζονται, τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους εν γένει.   

*Λέων Καραπαναγιώτης, Απλά Μαθήματα Δημοσιογραφίας    

Όταν ο Άκης διάβαζε Μαρξ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…

Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣκαι στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο. Απ' αυτό, αποσπώ και δημοσιεύω σήμερα το κειμενάκι που ακολουθεί

Με τον Άκη Πάνου στις φυλακές Κομοτηνής

"Διαβάζω το Κεφάλαιο του Μαρξ"

Πως την έβγαζε στη φυλακή ο Άκης Πάνου, έγραφε μουσική, στίχους - τι άκουγε τι διάβαζε; Η απορία μου ήταν τυπική – έχω κάνει φυλακή και ξέρω πως τα βολεύει ένας κρατούμενος, όμως για δημοσιογραφικούς λόγους τον ρώτησα. 

«Πήρα μαζί μου το Κεφάλαιο του Μαρξ», μου απάντησε, «αυτό διαβάζω τώρα», και με τρέλανε. Κρατήθηκα να μη γελάσω, να μην του κάνω πλάκα. Εκείνος, τίποτα, ακάθεκτος συνέχισε να με… ενημερώνει: 

 Αυτοί που μου κάνουν εμένα, θεωρούνται αιρετικοί: Ροϊδης, Καζαντζάκης, Τσιφόρος. Τελείως άλλα πράγματα το ένα με το άλλο. Πάπισσα Ιωάννα, Αναφορά στο Γκρέκο και Ελληνική Μυθολογία… 

Από τον Όργουελ,να πούμε, αυτό που έχω κρατήσει είναι η σκηνή που είναι μες στην τουαλέτα και νοιώθει ότι τον παρακολουθούν. Ο Μεγάλος Αδελφός τον παρακολουθεί ακόμα και την ώρα που πάει για… χέσιμο. Και λέει, «Τι γίνεται τώρα, τρελλάθηκα;» Ή, για να στο πώ σε ελεύθερη μετάφραση «οι άλλοι είναι τρελλοί κι εγώ είμαι η μειοψηφία του ενός;». 

Από τους «Άθλιους», κρατάω την ώρα που αποφυλακίζεται ο Γιάννης Αγιάννης. Κι ενώ έχει λεφτά, αλλά έχει και το χαρτί της φυλακής, δεν δέχεται κανείς να τον φιλοξενήσει. Εκείνη την ώρα πάει στη φυλακή και λέει «κύριε δεσμοφύλακα, μπορείς να με φιλοξενήσεις;». Και του λέει ο δεσμοφύλακας: «Πώς θα σε φιλοξενήσω; Πήγαινε παραπέρα, κάνε ένα αδίκημα, για να σε πιάσω, να σε δικάσω, να σε φιλοξενήσω»… Η νομική αντινομία. 

Σπάνια θυμάμαι τίτλους και συγγραφείς. Τις περισσότερες φορές κρατάω εικόνες και φράσεις μόνο. Είμαι παθιασμένος, δεν διαβάζω σαν άνθρωπος. Αν κάτσω το βράδυ, πρέπει να διαβάσω διακόσιες – τριακόσιες σελίδες. Παμφάγος είμαι. Κι από την άλλη πλευρά, όταν φτάσεις σ’ αυτή την κατηγορία, ξέρεις ότι το βιβλίο πρέπει να το προχωρήσεις… 

 Έχω ένα μπουζούκι. Και θα μου φέρουνε και μια κιθάρα.Έκανα κι ένα ζωγραφικό που το έστειλα της Κικής (σ. σ: η φίλη του τραγουδίστρια Κική Λουκά) 

 Εγώ δεν αισθάνομαι ότι είμαι στη φυλακή με την έννοια που δίνουν οι άλλοι. Δεν κάνω τον σπουδαγμένο αλλά όταν ο άνθρωπος είναι αμόρφωτος, δεν έχει μορφή ο ίδιος. Τα περισσότερα παιδιά που είναι εδώ μέσα έτσι είναι. Χάνονται γιατί, τους βλέπεις, δεν ξέρουν από που να πιαστούν. Κάθε ώρα και στιγμή σκέφτονται πότε θα βγουν. 

 Εγώ δεν είμαι πολλές ώρες μες στη φυλακή. Από την ώρα που θα μπω στο κελί δεν είμαι μέσα, γιατί θα φορέσω τα ακουστικά, θ’ ακούσω κάτι, θ’ ανοίξω ένα βιβλίο. Έτσι έχω αποδράσει απ’ εδώ τελικά. 

 Τηλεόραση, ραδιόφωνο έχω. Μ’ αηδιάζει η τηλεόραση, βέβαια, την κλείνω. Τις ειδήσεις δεν τις παρακολουθώ, τις αποκρυπτογραφώ. Να βρω την αλήθεια που είναι από πίσω. 

Αυτό που δείχνουν είναι «κάτι» απ’ αυτό που συμβαίνει. Είναι δική τους επιλογή, λένε «αυτό θέλει ο κόσμος». Ε, δεν θέλει αυτό ο κόσμος. «Αυτό» είναι αυτό που υποβάλλανε στον κόσμο να θέλει. Αυτό που του επιβάλλανε να θέλει…

Copyright © Νίκος Τσαγκρής, 2014. (Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του συγγραφέα, σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993)

Η Ευρώπη σε υπαρξιακό αδιέξοδο

Το έλλειμμα ικανής πολιτικής ηγεσίας, η ολέθρια διάβρωση της Δημοκρατίας, η έφοδος της ακροδεξιάς

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 16/12/2018

 

Κυκλοφορεί και η εκδοχή ότι η αναταραχή και το χάος που προκάλεσαν τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία και στα ευρωπαϊκά πέριξ είναι δουλειά δεξιών και αριστερών εξτρεμιστών. Ότι πρόκειται περί «υποκινούμενης εξέγερσης από διαδικτυακούς εκπροσώπους λαϊκιστικών κομμάτων της Γαλλίας και της  ευρωπαϊκής περιφέρειας», λένε, προκειμένου «να στηθεί ένα  σκηνικό κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μια ανόητη εκδοχή, μια θεωρία συνωμοσίας με υπερσυντέλικο στόχο: το «σκηνικό κατάρρευσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει στηθεί απ’ την ίδια την πολιτική ηγεσία της και την Κομισιόν πολλά χρόνια πριν. Με τους θεσμούς – πυλώνες της να στηρίζονται στις πλάτες των Ελλήνων και των άλλων πληβείων του ευρωπαϊκού Νότου∙ να τους συντρίβουν και να συντρίβονται. Και τι εξωφρενικό, μόνο η κυβερνώσα  ευρωπαϊκή Αριστερά δείχνει να ανησυχεί∙ με προεξάρχοντα τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει για να μην καταρρεύσει.

Αντίθετα, η ευρωπαϊκή Δεξιά ζει με την αυταπάτη μιας τσάτρα – πάτρα συντήρησης του υπαρκτού συστήματος, ενώ οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων ακραίοι φαντασιώνονται την ευρωπαϊκή κατάρρευση ως εθνικιστικό θρίαμβο ή ως… ανατροπή, αντίστοιχα. Και οι σοσιαλδημοκράτες φυτοζωούν ως εκκρεμές, μεταξύ δεξιάς φθοράς και αριστερής αφθαρσίας.

*******

Υπάρχουν μη αναστρέψιμα στοιχεία μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά η «κατάρρευση» είναι, κυρίως, θέμα ελλείμματος ικανής πολιτικής ηγεσίας. Mε παρενέργεια μιαν  ολέθρια διάβρωση της  Δημοκρατίας: «Η λειτουργική δημοκρατία διαβρώνεται ως φυσικό αποτέλεσμα της συγκέντρωσης της οικονομικής δύναμης, η οποία μεταφράζεται ταυτόχρονα σε πολιτική εξουσία με οικεία μέσα, αλλά διαβρώνεται και για λόγους βαθύτερους, που αφορούν περισσότερο το επίπεδο των αρχών», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και εξηγεί ότι η μεταβίβαση της λήψης αποφάσεων από τον δημόσιο τομέα στην «αγορά» γίνεται από δημόσιους θεσμούς– στους οποίους οι ψηφοφόροι έχουν κάποιο δικαίωμα λόγου, στον βαθμό που λειτουργεί η δημοκρατία– προς τις ιδιωτικές τυραννίες, τις εταιρείες που κυριαρχούν στην οικονομία... Και στην πολιτική… Και στους πολίτες…

Αποτέλεσμα, ο περίφημος θατσερικός κόσμος, «ένας κόσμος όπου δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα». Άτομα που συνθλίβονται και αγανακτούν και σκαρώνουν διαδικτυακές εξεγέρσεις. Όπως αυτή των Ελλήνων του 2010 – 2011. Κι όπως αυτή των Κίτρινων Γιλέκων στη σημερινή Γαλλία του Μακρόν.

«Ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος», προφήτευε ο Γάλλος οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν, αμέσως μετά την εκτόξευσή του (Ιούνιος 2017) απ’ το πουθενά στον προεδρικό θώκο της 5^ης Γαλλικής Δημοκρατίας: «Μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, δεν λέει τίποτα αλλά δεν παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…».

*******

 Η… επικίνδυνη πληρότητα του ανδρός εκφράστηκε απολύτως με τον συστημικό τρόπο – μεγάλο μαστίγιο (καταστολή) και μικρό καρότο (αποδοχή μόλις τεσσάρων από τα 42 αιτήματα των εξεγερμένων) – με τον οποίο αντιμετώπισε τα Κίτρινα Γιλέκα. Στη δε «κενότητά» του, οι politically correct  δημοσιογράφοι πιστώνουν την καθυστέρηση αντίδρασής του και τις συνέπειές της∙ την επιδημική εξάπλωση της …ασθένειας με τον κωδικό «Κίτρινα Γιλέκα»  στην ευρωπαϊκή περιφέρεια: «Τα Κίτρινα Γιλέκα κινητοποιούνται σε πολλές, πλην της Γαλλίας ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, στα αιτήματα αυτών των κινημάτων, αποτυπώνεται μια σαφής διαφοροποίηση  από τα ‘αυθεντικά’ gilets jaunes», σημειώνει η γαλλική Libération. Και  εξηγεί: ενώ στο Βέλγιο και στη Σερβία τα «Γιλέκα» ζητούν μείωση της φορολογίας καυσίμων, στη Γερμανία και την Ολλανδία διαδηλώνουν ενάντια στους μετανάστες, στην Αγγλία κινητοποιούνται παρτιζάνοι του Brexit υπό την αιγίδα του ευρωφοβικού Ukip, στην Ιταλία κινούνται επίσης ευρωφοβικά, ενώ στη Βουλγαρία και την Ισπανία έχουν ως βασικό αίτημα τη μείωση της φορολογίας, κλπ. κλπ.

Μιλάμε για ΤΟ μπέρδεμα! Που, ακόμα και χωρίς την καταγραφή των Κίτρινων Γιλέκων… Λαφαζάνη στη λίστα της «Libé»,  συμβάλλει στη θεωρία συνομωσίας που θέλει τα Κίτρινα Γιλέκα αποκύημα δεξιών και αριστερών εξτρεμιστών με στόχο την… κατάρρευση της ΕΕ.

Για το τέλος κράτησα ένα σχόλιο της Ναταλί Νουγκερέντ  (Guardian), που ίσως βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Η αναταραχή και το χάος στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες είναι ‘βούτυρο στο ψωμί’ των εξτρεμιστών ολόκληρης της Ευρώπης: το έπαθλο που διεκδικούν όλοι τους, από τους σκληροπυρηνικούς του Brexit ως τους Ιταλούς ακροδεξιούς του Σαλβίνι και τους προπαγανδιστές του Πούτιν, είναι η κατάληψη δια της νόμιμης οδού του Ευρωκοινοβουλίου, στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου».

Κίτρινα Γιλέκα και Πράσινα Άλογα

Ο «φόβος που τρέφει την ελπίδα», η «αμηχανία της Δημοκρατίας» και το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (9/12/2018)

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μάς καλούσε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι στο μίσος, την διχόνοια και τον ρατσισμό που σκιάζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωνε και πάλι την νάιλον παντιέρα του φόβου απέναντι στον εκ Σκοπίων επερχόμενο… αλυτρωτισμό. Ψαρεύοντας φοβικά ψηφαλάκια στα θολά νερά του ακραίου  εθνικισμού  

Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Κριστίν Λαγκάρντ ύψωνε τη σημαία του συστημικού φόβου: «Έρχεται μια νέα εποχή της οργής» προειδοποιούσε, με το βλέμμα στα «Κίτρινα Γιλέκα» της Ευρώπης προφανώς: «οι ανισότητες θα ξεπεράσουν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού» προειδοποιούσε, εκφράζοντας τον φόβο της για το συστημικό μέλλον υπό την απειλή μιας απρόβλεπτης  επέκτασης – ακόμα και… παγκοσμιοποίησης –  του κινήματος των «Κίτρινων Γιλέκων»: «Εμπρός της Γής οι φοβισμένοι», σαρκάζουν ήδη οι κυνικοί της πολιτικής ψυχανάλυσης, παραφράζοντας τον στίχο του ύμνου της Γ’ Διεθνούς…

«Ο φόβος είναι φως, είναι η θέληση για ζωή, είναι αυτοπεποίθηση. Είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα», μας διδάσκει η Ναντέζτνα Μαντελστάμ*: «Ο φόβος και η ελπίδα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Χάνοντας την ελπίδα, χάνουμε και τον φόβο – δεν έχουμε πια λόγο να φοβόμαστε…»

*******

Έτσι είναι. Ο φόβος δεν είναι απαραίτητα κακός σύμβουλος, αντίθετα μπορεί να συμβάλλει στη συντήρηση της ελπίδας. Και να μεταλλαχθεί σε αγανάκτηση και οργή και εξέγερση, όπως στην περίπτωση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Ελλάδα και την Ισπανία το 2010 – 2011. Όπως  στο τωρινό κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, επίσης.

«Δεν είναι ο φόβος, αλλά η αμηχανία της Δημοκρατίας», θα έλεγε ο Ιταλός εξπέρ της πολιτικής θεωρίας Κάρλο Γκάλι. «Το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί», κάτι που εδραιώνει μιαν αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, μιαν αντίληψη που αλλάζει χαρακτήρα σε πολλά μέρη της Δύσης : παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και έλλειψης προοπτικής. Και εξεγείρονται…

Είναι και τα δύο. Και ο «φόβος που τρέφει την ελπίδα», και η «αμηχανία της Δημοκρατίας» (το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί) που οδηγούν στις αντισυστημικές εξεγέρσεις των καιρών μας, λέω εγώ. Και λέω ότι, πάνω απ’ όλα, είναι το ιστορικό πολιτικό δικαίωμα του ανθρώπου σε μια καλύτερη, και μια καλύτερη, και μια καλύτερη ζωή. Ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα που (ναι, συντρόφισσα Ναντέζτνα Μαντελστάμ) «τρέφεται από τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, των προσωπικών δικαιωμάτων, των αναγκών, των απαιτήσεων και των επιθυμιών….

*******

Ο άνθρωπος, παντού και πάντα, υπερασπίζεται ό,τι κατέχει, και φοβάται μην το χάσει, και αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση των «Κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Εκείνο που περισσεύει,  αφού διόλου δεν αφορά τους εξεγερμένους στον χρόνο της εξέγερσής τους, είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της εξέγερσης: η επιρροή, ενδεχομένως και  η ηγεμονία της Λεπέν, χαρακτήρισε, κατ’ αρχήν το κίνημα, όμως η σταδιακή στήριξη της εξέγερσης από το σύνολο της Αριστεράς έκανε αμφίσημο το πολιτικό του στίγμα, σημειώνουν οι περισσότεροι αναλυτές.

«Το βέβαιο είναι πως παραμένει κίνημα χωρίς ηγεσία, χωρίς σύνδεση με παραδοσιακούς μηχανισμούς κινητοποίησης, κόμματα και συνδικάτα, χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, αλλά με σαφώς πολιτικές αιτίες – αιτίες που δεν είναι άλλες από την αντίδραση των αγανακτισμένων της ανεπτυγμένης Ευρώπης για τα αυξανόμενα αδιέξοδα της ζωής τους», σημειώνει ο Χρήστος Κανελλόπουλος* σε σχετική ανάλυσή του.

Θα συμπληρώσω ότι εξεγέρσεις σαν κι αυτή των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι καταδικασμένες να μείνουν πολιτικά ορφανές ή, στη χειρότερη, να πάρουν «δεξιά» μορφή. Αφού τα πράσινα άλογα που άφησε πίσω της η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία   μετεωρίζονται στην στρατόσφαιρα του νεοφιλελευθερισμού∙ ενώ η εναλλακτική ευρωπαϊκή αριστερά (πλην ΣΥΡΙΖΑ, που στην Ελλάδα ακόμα προσπαθεί) αδυνατεί να ακολουθήσει μια πειστική πολιτική πράξη»… 

Όλα αυτά, σε έναν κόσμο υπό το φάσμα της νεοφασιστικής  απειλής, ακριβώς την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας μας καλούσε να σηκώσουμε ανάστημα απέναντι στο μίσος την διχόνοια και τον ρατσισμό που σκιάζει  την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήκωνε και πάλι την νάιλον παντιέρα του φόβου απέναντι στον εκ Σκοπίων επερχόμενο… αλυτρωτισμό: ψαρεύοντας φοβικά ψηφαλάκια στα θολά νερά του ακραίου εθνικισμού. 

*Ναντέζτνα Μαντελστάμ , (σύζυγος του σπουδαίου Ρώσου ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ και φίλη της μεγάλης Άννας Αχμάτοβα ) στο βιβλίο της «Ελπίδα στα χρόνια της Απελπισίας» / Εκδόσεις Μεταίχμιο

**Η ανάλυση περιλαμβάνεται στο 15ο Δελτίο Ευρωπαϊκών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών «ΕΝΑ «

 

 

Οι "ταραξίες" του Δεκέμβρη και τα media

Οι «ταραξίες» του Δεκέμβρη, κάθε Δεκέμβρη μετά από εκείνον τον Δεκέμβρη, είναι τα παιδιά μας: τα παιδιά της μεσαίας τάξης, που δεν ξεχνούν την εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φρουρούς της καθεστηκυίας τάξεως - τα παιδιά που αντιδρούν στην τερατώδη ασχήμια του κράτους. Είναι τα παιδιά μας που καίνε και σπάνε τον εφιάλτη ενός φρικτού μέλλοντος».

Του Νίκου Τσαγκρή

Το εκπληκτικό (και ενδεικτικό της έκπτωσης της ελληνικής δημοσιογραφίας) είναι ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κατάλαβαν καλύτερα απ’ τα δικά μας τα αίτια αυτού του ξεσηκωμού. Καλύτερα κι από τους ίδιους τους πατεράδες και τις μανάδες των εξεγερμένων παιδιών και, ασφαλώς, καλύτερα από τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς. Έτσι, χρειάστηκε το CNN για να μάθουμε ότι «ο φόνος του μαθητή από τον αστυνομικό ήταν μόνο η αφορμή για την εξέγερση των νέων». Χρειάστηκε η Λιμπερασιόν για να μάθουμε ότι «οι εξεγερμένοι είναι τα παιδιά της μεσαίας τάξης που βιώνουν την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς, που καίνε και σπάνε τον εφιάλτη ενός φρικτού μέλλοντος». Και χρειάστηκε το BBC για να μάθουμε ότι «οι εξεγερμένοι εξέφρασαν την έντονη δυσφορία τους εναντίον της κυβέρνησης Καραμανλή».

Τα δικά μας μέσα ενημέρωσης, σε μια ταπεινωτική σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη των γεγονότων έβλεπαν μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», και «κατεστραμμένες περιουσίες»! Τίποτε άλλο. Μόνο λίγα δημόσια «δάκρυα» για τον «Αλέξανδρο». Τι ειρωνεία; Για κάθε κάπηλο δημοσιογράφο, για κάθε λαϊκιστή πολιτικό, ακόμα και για τον ευθυνόμενο υπουργό Παυλόπουλο, το δολοφονημένο από κρατικό χέρι παιδί του αλλουνού έγινε, και καλά, «ο Αλέξανδρος!...»

Ιδιαίτερη έκπληξη προκάλεσε και ο πρωθυπουργός καθώς αποκάλυπτε, πέρα από το μέγεθος της ανευθυνότητάς του (δεν λέω αυτό που πιστεύω, ότι θα ‘πρεπε να παραιτηθεί προτείνοντας κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και εκλογές, αλλά ότι έπρεπε να κάνει το δεοντολογικά αυτονόητο, την παύση του αρχηγού της ΕΛΑΣ και των πολιτικών προϊσταμένων του), το μέγεθος της πολιτικής του αφέλειας, αποστέλλοντας εκείνες τις ανεκδιήγητες επιστολές προς τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ: «Αναστείλατε την απεργία για να σωθούμε από τους ταραξίες»! Γι’ αυτόν, τα χιλιάδες εξεγερμένα Ελληνάκια δεν ήσαν παρά «κουκουλοφόροι», «ταραξίες»˙ και «η πολιτεία αγανακτεί μαζί τους!..

«… Η πολιτεία αγανακτεί επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος…», θα σχολίαζε ο σπουδαίος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις. Μα, κι αυτός,έφυγε νωρίς. Μαζί με τον 

πολιτισμό αυτού του τόπου...

Κείμενο δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ τις επόμενες μέρες του Δεκέμβρη 2009

Ο… «no politica» Βαγγέλης Μαρινάκης.

Η «πόρτα» που έφαγε ο αρχηγός της ΝΔ στην περίπτωση Κορκίδη και η σταδιακή, μπερλουσκονικού τύπου, πολιτική αυτονόμηση της… «προεδράρας»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Η Αθήνα μάς ανήκει», δηλώνει με το γνωστό μητσοτακαίικο  θράσος ο ένας. «Ο Πειραιάς μάς ανήκει», προβάλει το ερυθρόλευκο βέτο του ο δεύτερος. «Η Θεσσαλονίκη μάς ανήκει», επιδεικνύει τους ασπρόμαυρους τίτλους ιδιοκτησίας του ο τρίτος. Κι εσύ… χτενίζεσαι. Και αναρωτιέσαι που θα γίνει, εν τέλει, η μοιρασιά: στη Γιάλτα, άραγε, ή στο Ροστόφ; Ή μήπως Καρπενήσι, Τούμπα και Καραϊσκάκη;    

«Είπα να τολμήσω να πω το όνομα που ψιθυρίζεται για την απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για το δήμο Πειραιά. Είναι Βαγγέλης Μαρινάκης, αυτός που λάνσαρε το no politica για να καλύψει τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, τις μαύρες συμμορίες που τις είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο να βγαίνουν στους δρόμους τις τελευταίες 48 ώρες…»* είπε ο αρχιτέκτονας Νίκος Μπελαβίλας, αναφερόμενος στην υποψηφιότητά του για το Δήμο Πειραιά  

Πράγματι, στους παροικούντες την ερυθρόλευκη Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι συνιστά τόλμη ακόμα και η απλή… λήψη του ονόματος του Μαρινάκη επί ματαίω. Πόσο μάλλον μια θεσμική  απόπειρα «ανατροπής» του ολιγάρχη και του καθεστώτος του (ακόμα και στο στάδιο της αγαθής πολιτικής πρόθεσης – βούλησης), όπως αυτή του κ. Νίκου Μπελαβίλα: «Να φύγει η ολιγαρχική γάγγραινα από τον Πειραιά, όχι μόνο γιατί απειλεί τον Πειραιά και τους ανθρώπους του, αλλά γιατί απειλεί να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα. Το φαινόμενο ολιγαρχών που αγοράζουν δήμους και κανάλια, πριν αγοράσουν την ίδια την εξουσία, απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία»**…

*******

Στην πραγματικότητα, διόλου δεν ψιθυρίζεται «το όνομα για την απόσυρση Κορκίδη από την υποψηφιότητα για το δήμο Πειραιά», ο κόσμος το ‘χει τούμπανο ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης επέβαλε στον Κυριάκο Μητσοτάκη την συγκεκριμένη απόσυρση. Με φαντασμαγορικό, μάλιστα, τρόπο, δείχνοντας «ποιος είναι τ’ αφεντικό» σ’ αυτή τη σχέση: τον «έστειλε» σαν το σκυλί με την ουρά στα σκέλια, είναι η έκφραση που, στο πειραϊκό παρασκήνιο, σφράγισε την άμεση υπαναχώρηση Μητσοτάκη στο ζήτημα της υποψηφιότητας Κορκίδη.

Στη φοβικη δημοσιογραφική πραγματικότητα είναι που «το όνομα της απόσυρσης» ψιθυρίζεται. Συνοδευόμενο μάλιστα από ψιθύρους παράλληλους, με θέμα τις παρενέργειες του συγκεκριμένου… event στη σχέση M&M.  

Μιλάμε για παρενέργειες που ξεκινούν από τον περιορισμό  της ασυλίας την οποία απολάμβανε ο Κυριάκος στα ΜΜΕ του κ. Μαρινάκη, περνούν από την αγωνιώδη προσπάθεια του αρχηγού της ΝΔ να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από τη συγκεκριμένη  σχέση διαπλοκής και παράλληλα να στήσει ένα ακόμα απογευματινό έντυπο μαγαζάκι για την πάρτη του, και καταλήγουν στην τελική φάση της απόπειρας πολιτικής αυτονόμησης του Βαγγέλη Μαρινάκη. Που, όπως μας εξήγησε ήδη ο υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά, κ. Μπελαβίλας, ξεκίνησε με το no politica: «για να καλύψει τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής, τις μαύρες συμμορίες που τις είδαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο να βγαίνουν στους δρόμους τις τελευταίες 48 ώρες».

*******

Το εν λόγω «no politica» σηκώνει μεγάλη κουβέντα (ανάλυση, αν θέλετε), καθώς εδράζεται στην ευρισκόμενη σε διαρκή ερευνητική  εκκρεμότητα σχέση ποδοσφαίρου – πολιτικής. Εδώ, ωστόσο, αρκεί να εξηγήσουμε ότι εκφράζει μιαν αρχική στρατηγική πολιτικού ελέγχου των φανατικών οπαδών του «θρύλου των γηπέδων» (ειρήσθω εν παρόδω, είμαι φανατικός, με τον δικό μου τρόπο, οπαδός του Ολυμπιακού) εκ μέρους του προέδρου του. Μια στρατηγική που, με τα ΜΜΕ τα οποία ο κ. Μαρινάκης απέκτησε, σταθεροποιήθηκε διευρύνοντας την πολιτική επιρροή του ένθεν  - κακείθεν του αρχηγού της ΝΔ. Και, με τη συνδρομή των Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου, «ακόμα και του Σημίτη» λένε κάποιοι «άνθρωποι του προέδρου», μετεξελίχθηκε σε στρατηγική αντικυβερνητικής (ΑντιΣΥΡΙΖΑ) χειραγώγησης του συνόλου των οπαδών του Ολυμπιακού, και όχι μόνο.

Είναι χαρακτηριστικές οι συνάδουσες με την ακροδεξιά  σπεκουλαδόρικες αντικυβερνητικές…  «no politica – after», αυτή τη φορά, παρεμβάσεις του μέσω των φανατικών γηπεδικών οπαδών του (πανό στις κερκίδες των φανατικών, κλπ.)  στις περιπτώσεις των φυσικών καταστροφών στη Μάνδρα Αττικής και στο Μάτι. Οι οποίες, όπως και οι δικές του άλλωστε, οι προσωπικές του, ακραία αντιπολιτευτικές παρεμβάσεις μέσω δηλώσεων «κύκλων του προέδρου» («χούντα» κλπ. κλπ.), φωτογραφίζουν μια σταδιακή, μπερλουσκονικού τύπου πολιτική αυτονόμηση.

Μια αυτονόμηση που, τώρα, μοιάζει να σφραγίζεται από την «πόρτα» που έφαγε ο Κυριάκος απ’ τον φίλο του Βαγγέλη στην περίπτωση Κορκίδη. Και απ’ την ακολουθία μιας σειράς  αποδομητικών, του αρχηγικού προφίλ του Μητσοτάκη, δημοσιευμάτων στα ουκ ολίγα Μέσα που διαθέτει η… προεδράρα: ο «no politica»  Βαγγέλης Μαρινάκης.

     

*Από συνέντευξη του Νίκου Μπελαβίλα Στο Κόκκινο (Ευγ. Λουπάκη)

**Ανάρτηση του Νίκου Μπελαβίλα στο διαδίκτυο

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο τσουβάλι του «λαϊκισμού»

Η Ελληνική κυβέρνηση καταλαμβάνει περίοπτη θέση στη συστημική λίστα της… διεθνούς των λαϊκιστών 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (25/11/2018) 

«Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έγιναν κυβέρνηση αριστεροί λαϊκιστές», ήταν ο τίτλος που πήρε περίοπτη θέση στον κίτρινο ηλεκτρονικό Τύπο της περασμένης Τετάρτης. Τίτλος τύπου «ντροπιαστικός» για την Ελλάδα και τους Έλληνες, που… μοίρα κακή τους καταδίκασε να κυβερνώνται από αριστερούς λαϊκιστές. Τον Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή, και τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Στην πραγματικότητα, ο ντροπιαστικός για τα Μέσα που τον εφεύραν τίτλος βασιζόταν σε μια έρευνα του βρετανικού Guardian, που έγινε ενόψει των ευρωεκλογών και συμπέραινε ότι «τα λαϊκιστικά κόμματα, δεξιά και αριστερά, έχουν τριπλασιάσει την εκλογική τους βάση την τελευταία εικοσαετία» και ότι «τα εμπιστεύονται πλέον ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους»… 

Ο Guardian είναι μια έγκυρη κεντροαριστερή, υποτίθεται, εφημερίδα, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να φοράει τα γυαλιά του συστήματος για να βλέπει τον κόσμο. Και, μέσω των αποτελεσμάτων της συγκεκριμένης έρευνας, να τσουβαλιάζει (στο τσουβάλι του λαϊκισμού) Ορμπάν, Σαλβίνι και Τσίπρα, σημειώνοντας τη διαφορετική τύχη που είχαν οι ηγέτες των ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων της Ουγγαρίας και της Ιταλίας, από τους αντίστοιχους των αριστερών λαϊκιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Τα οποία «ενώ επεκτάθηκαν ταχύτατα στον απόηχο της οικονομικής κρίσης, απέτυχαν να γίνουν κυβέρνηση οπουδήποτε αλλού εκτός της Ελλάδας». 

Ωστόσο, «οι αριστεροί λαϊκιστές που είναι στην Ευρώπη πολύ λιγότερο επιτυχημένοι σε σχέση με τους δεξιούς ομολόγους τους, έχουν αρχίσει να αυξάνουν τα ποσοστά τους στις εκλογές, όπως οι Podemos στην Ισπανία και η France Insoumise», συνεχίζει ο Guardian το τσουβάλιασμα. 

 ******* 

Σα να λέμε, στη μέση το νεοφιλελεύθερο τραπεζοκεντρικό σύστημα, και όλοι όσοι ένθεν κακείθεν το ψιλο- ή χοντρο-αμφισβητούν – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ή το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν ή οι Ποδέμος του Πάμπλο Ιγκλέσιας ή η Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι ή το ακροδεξιό Φιντές του Όρμπαν ή η France Insoumise του Μελανσόν ή το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν) να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Και να συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό» σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα του… προοδευτικού Guardian. 

Σε παλαιότερο δημοσίευμά τους με τίτλο «Ο λαϊκισμός στην εποχή του Τράμπ», οι ultra συστημικοί New York Times όριζαν τα επτά χαρακτηριστικά του – αριστερού ή δεξιού – λαϊκισμού ως εξής: 
● να είναι κατά της λιτότητας 
● να είναι κατά της παγκοσμιοποίησης 
● να είναι κατά της ευρωζώνης 
● να είναι κατά του χρηματοπιστωτικού συστήματος 
● να είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης 
● να είναι κατά των μεταναστών 
● να είναι κατά του Ισλάμ 

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα εν λόγω χαρακτηριστικά εισάγουν στην πολιτική φιλοσοφία έναν μεταμοντέρνο, ριζικά αναθεωρημένο ορισμό του «λαϊκισμού», σύμφωνα με τον οποίο λαϊκιστής είναι ο πολιτικός ή ο πολίτης που είναι κατά της λιτότητας ή κατά της παγκοσμιοποίησης ή κατά της ευρωζώνης ή κατά του συστήματος ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή κατά των μεταναστών ή κατά του Ισλάμ!... 

 ******* 

Από μια άλλη άποψη (τη δική μας αυτή τη φορά), το γεγονός ότι στα συστημικά κιτάπια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στη λίστα αυτών που συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ» αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη, δεδομένου ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παραμένουμε αντισυστημικοί. Κάτι που κοντεύουμε να ξεχάσουμε από τότε που η κυβέρνηση, έστω καταναγκαστικά, εφαρμόζει τις νόρμες του συστήματος. Και μάλιστα πιο αποτελεσματικά κι από τις συστημικές κυβερνήσεις. Και εμείς, παρ’ όλα αυτά, τη στηρίζαμε και τη στηρίζουμε. Κι ας μας λένε… λαϊκιστές… 

Εντάξει, ξεπερνώντας τον συριζαίϊκο υποκειμενισμό και προσλαμβάνοντας σαν αντικειμενικό τον ορισμό του λαϊκισμού των New York Times, μόνο λαϊκιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ – μόνο λαϊκιστή δεν θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Τσίπρα: ακόμα και σε μια σάρωση της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ από σκάνερ, μόνο το πρώτο από τα «επτά χαρακτηριστικά του συστημικού ορισμού για τον λαϊκισμό (αυτό «κατά της λιτότητας») θα ανιχνευόταν. Αλλά κατά της λιτότητας είναι πια ολόκληρη η ευρωζώνη… 

Και μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι δικοί του (οι τελευταίοι συστημικοί του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) έμειναν να κρατούν την παντιέρα του Σόϊμπλε. Και να τσουβαλιάζουν (στο τσουβάλι ενός στρεβλού λαϊκισμού) τον Τσίπρα τον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρωπαϊκή Αριστερά.

"Αν ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα..."

Συζήτηση με ένα ξεχωριστό στέλεχος του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ με αφορμή το συνέδριο του SPD και μιαν ανόητη και φθονερή ατάκα της προέδρου του ΚΙΝΑΛ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (17/11/2018) 

Ο έρωτας των Γερμανών σοσιαλιστών για τον Αλέξη Τσίπρα, και το τραύμα που ο έρωτας αυτός προκάλεσε στη Φώφη,  μονοπώλησε την κουβέντα μου με το «στέλεχος». Το πάλαι ποτέ κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, εννοώ. Με το οποίο διατηρώ μια καφενειακή, ας την πούμε, σχέση, από την εποχή που ο ΔΟΛ που έγινε ΔΟΜ ήταν το «συγκρότημα Λαμπράκη», η αφεντιά μου στέλεχος των ΝΕΩΝ και το… «στέλεχος» ιμάντας μεταφοράς. Ένας απ’ τους ιμάντες μεταφοράς – για να είμαστε ακριβείς – των κυβερνητικών vibes προς την εφημερίδα της καρδιάς του Ανδρέα Παπανδρέου: «Αν υπάρχουν βαρίδια της Αριστεράς αυτά είναι  το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα» μου είπε, αναφερόμενος στην ανόητη ρήση («Ο κ. Τσίπρας έγινε βαρίδι της αριστεράς») της αρχηγού του ΚΙΝ.ΑΛ…

«Ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα!» συνέχισε το «στέλεχος», χαρακτηρίζοντας με.. αχαρακτήριστα επίθετα την κ. Γεννηματά: «Αν μάλιστα ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και της κεντροαριστεράς», πρόσθεσε με την πονηριά του αυθεντικού πασόκου στο βλέμμα. Και καθώς είδε την απορία στο δικό μου, μου εξήγησε τι ακριβώς εννοεί: «Φίλε μου, ο Ανδρέας δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την Αριστερά. Δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση του ΚΚΕ, του ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σα να μην υπήρχαν – και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...». 

*******

Προφανώς, ήθελε να πει ότι η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνει να «βλέπει» προς το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ, να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους. Και ότι αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ της Φώφης  και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα αντίστοιχα. Ενώ εάν έκανε αυτό που, πράγματι, έκανε ο Ανδρέας (αν δεν έπεφτε ούτε ένα βλέμμα του προς το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ), ο Τσίπρας θα ήταν η Αριστερά! Και η κεντροαριστερά μαζί!.. 

Πέρα απ’ όλα αυτά τα καφενειακά – που ενίοτε είναι  περισσότερο πολιτικά κι απ’ τα «πολιτικά» – ο Τσίπρας (με την κυβέρνησή του και το κόμμα του, βέβαια) είναι η Αριστερά. Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, εξ ου και έρωτας των Γερμανών σοσιαλιστών γι’ αυτόν, καθώς και το τραύμα που ο έρωτας αυτός προκάλεσε στη Φώφη: «Είναι ηλίου φαεινότερο ότι πίσω από την χυλόπιτα του SPD στην Φώφη Γεννηματά κρύβεται η άποψη του Μάρτιν Σουλτς ότι, για να αναζωογονηθεί η καθημαγμένη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία,  πρέπει να συναντηθεί και να συνεργαστεί με τη ριζοσπαστική Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα», εξηγούσαν όλη την εβδομάδα οι… αναλυτές.

*******

Φυσικά ο Μάρτιν Σουλτς και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είναι οι τελευταίοι, εμείς γνωρίζουμε ότι το φλέρτ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με τον Αλέξη Τσίπρα ξεκινά το 2014 απ’ τον Μάσιμο Ντ΄Αλέμα. Τότε που δήλωνε ότι η προσέγγιση με τον Έλληνα «είναι απαραίτητη, προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε την σοσιαλιστική οικογένεια με αριστερή πορεία πλεύσης». Και ότι έγινε «έρωτας» προ διμήνου, τότε που ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκου Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ούντο Μπούλμαν, διακήρυσσε ως επιτακτική ανάγκη τη «συγκρότηση ενός κοινού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων της ΕΕ», υπερτονίζοντας τον καταλυτικό ρόλο του Αλέξη Τσίπρα και του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην σύμπτυξη αυτού του μετώπου: «Μια τέτοια στρατηγική μπορεί να ανακόψει την επέλαση της ακροδεξιάς, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας, που εφορμούν στη δική μας κοινωνική βάση», επανέλαβε (10/11/2018) στο συνέδριο του SPD, μέσα σε έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων, ο Αλέξης Τσίπρας.

Ύστερα πρόσθεσε κάτι που έμοιαζε σαν ανεπίδοτη επιστολή προς την απούσα απ’ το συνέδριο του SPD (αλλά κι απ’ την σοσιαλδημοκρατία γενικώς) πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛ, κ. Γεννηματά: «Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να κάνουμε αυτό το βήμα. Διότι, πρωτίστως, απαιτείται αυτοκριτική. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι η Σοσιαλδημοκρατία και η Αριστερά μπορούν και πρέπει να συμπορευτούν στη βάση μιας προγραμματικής συνεργασίας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας».