Εμείς τώρα… «ανήκομεν εις την Δύσιν»;

Σαράντα χρόνια μετά τον ιστορικό αφορισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή η γεωπολιτική έννοια «Δύση» κλονίζεται σε βαθμό κατάρρευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 17/6/2018

«Ανήκομεν εις την Δύσιν» τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς… Υπό αυτή την έννοια ανήκομεν εις την Δύσιν...»

Όχι, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αντιδρούσε πάραυτα  ο μέγας δημαγωγός, αμφισβητώντας την χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη-σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της ‘Δύσης’, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε προ ημερών ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμονας Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση»

Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το… μπουρλότο που έριξε ο Αμερικανός πρόεδρος στη σύνοδο των G7 στο Μαλμπέ: η ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό. Με ενθύμιο εκείνη τη φωτογραφία με τη Μέρκελ πλαισιωμένη από τους συστημικούς G5 εταίρους της να διδάσκει δασμολογικό… προτεσταντισμό στον «παρτάκια» Ντόναλντ Τράμπ…

*******

Το καραμανλικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» ήταν κάτι εκ των ων ουκ άνευ για τους Ευρωπαίους – και όχι μόνον –  συντηρητικούς πολιτικούς ηγέτες, ιδιαίτερα τους ηγέτες μικρών και αδύναμων χωρών, όπως οι δικοί  μας Κωνσταντίνος Καραμανλής – Κώστας Μητσοτάκης – Κώστας Σημίτης – Κώστας Καραμανλής – Γιώργος Παπανδρέου – Αντώνης Σαμαράς. Για τους ελάχιστους  προοδευτικούς δε (Ανδρέας Παπανδρέου, Φρανσουά Μιτεράν, Αλέξης Τσίπρας), το ακανθώδες σημείο μιας αναγκαστικής προσγείωσης, ακόμα και μετά τον κλονισμό  και την αποσταθεροποίηση που προκάλεσε η πτώση του Τείχους και η παγκοσμιοποίηση στην έννοια «Δύση» και την γεωπολιτική ουσία της…

Γνωρίζουμε όλοι ότι αυτό που ακολούθησε την επέμβαση στο Ιράκ ήταν κάτι το… διαφορετικό. Η επεκτατική κίνηση ξαφνικά σταμάτησε, εξαφανίστηκε, τα δύο μισά «συνενώθηκαν», το φράγμα μεταξύ τους κατέρρευσε: η αμερικανική εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζει σήμερα την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία ως μέρος του ίδιου συστήματος, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της σε ένα σύστημα σχέσεων εντός του οποίου καταβάλλει προσπάθειες να καταλάβει το κέντρο. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι το σύστημα δεν έχει πλέον δυναμική. Δεν βρίσκεται στη διαδικασία προσέγγισης μιας ιδανικής κατάστασης.

*******

Ωστόσο, ένας νέος κόσμος αναδύεται. Η συλλογική αίσθηση  – η οποία κατ’ ουδένα τρόπο περιορίζεται στον Τραμπ και τα καμώματά του στη σύνοδο των G7 – είναι ότι ο δυτικός ιδεαλισμός δεν είναι πλέον διαχειρίσιμος: «ένας τρόπος για να το θέσει κανείς είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταβάλλονται σε μια ρεαλιστική εξουσία σε έναν κόσμο πολλών ιδεαλισμών», είναι η αιτίαση του Bruno Macaes για τη μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τουλάχιστον πεπεισμένες ότι η Δύση - ως ιδέα και ως σύνολο συμφωνιών και θεσμών - πρέπει να αλλάξει προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν ριζικά νέο κόσμο, έναν κόσμο όπου η Κίνα αποτελεί μια ιδιαίτερη, ολοένα διογκούμενη απειλή. Το δόγμα business as usual δεν έχει πλέον καμιά χρησιμότητα, ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα…».

Και εμείς τι κάνουμε; Εξακολουθούμε να… «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, παλινδρομούμε στις ανδρεϊκές αυταπάτες ή συνάδουμε ως φτωχοί συγγενείς με την παιδική αντίδραση «τι είχαμε – τι χάσαμε» των Μακρόν και Τριντώ στο μπουρλότο Τράμπ κατά του δυτικού ιδεαλισμού;  

Κάθε άλλο: για να επιβιώσεις στις διαλυτικές διεθνείς συνθήκες του παρόντος, ακόμα και αν ανήκεις κάπου, πρέπει να φαίνεται ότι δεν ανήκεις σε κανέναν, με τρόπο που να δείχνει ότι μπορεί και να ανήκεις  σε… όλους ή στον καθένα ξεχωριστά, μονολόγησε ο διπλωμάτης μέσα μου και ήταν σαν να μου περιγράφει τη πολύτροπη και πολυεπίπεδη διπλωματία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση διά του υπουργού των Eξωτερικών της Νίκου Κοτζια. Ο οποίος, όπως έλεγε ένας συριζαίος φίλος, «αν δεν μας προέκυπτε ως υπουργός Eξωτερικών θα έπρεπε να εφευρεθεί»!

*Ο Bruno Macaes  είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της κρίσης

   

Στο δρόμο που χάραξε ο Σαμαράς!..

Η ολική επαναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην  στρατηγική του φόβου και του εθνολαϊκισμού

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (10/6/2018)

«Αν ζούσε ο Κώστας Μητσοτάκης θα έβαζε χέρι στον κανακάρη του για τον ανόητο τρόπο με τον οποίο αντιπολιτεύεται τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του στο θέμα των Σκοπίων», μου έλεγε τις προάλλες απόμαχο στέλεχος της καραμανλικής Δεξιάς, που συνάντησα τυχαία, σε καφέ του Παγκρατίου. «Μην το λες, μια χαρά τα πάει», του απάντησα. «Μαθαίνω μάλιστα ότι ο Τσίπρας είναι ευχαριστημένος από την αντιπολίτευση του Κυριάκου και ότι εύχεται να συνεχίσει έτσι, στη στρατηγική Σαμαρά», τον πικάρισα, προκειμένου να… μοχλεύσω τις αντιδράσεις του.

Έπιασε! Ο «απόμαχος» (που δεν είναι και τόσο απόμαχος) καραμανλικός λύθηκε, και άρχισε να τα λέει: «Αυτό ακριβώς εννοώ. Ο πατέρας του δεν θα του επέτρεπε να κινείται στην  στρατηγική Σαμαρά∙ διότι πίστευε ότι είναι αυτή ακριβώς η στρατηγική που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία… Θυμάσαι; Το έλεγα τότε, ότι η στρατηγική του φόβου, που επέλεξε να εφαρμόσει στον προεκλογικό αγώνα ο  Σαμαράς, γύρισε μπούμερανγκ κατά της παράταξης και έδωσε την κυβέρνηση στον Τσίπρα»…

Επανέφερα την κουβέντα στα τωρινά. Την ανεύθυνη, σε βαθμό υπονόμευσης, στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στις κυβερνητικές προσπάθειες για την επίλυση των μεγάλων εθνικών θεμάτων («μακεδονικό», «ελληνοτουρκικά», καθαρή έξοδος από το πρόγραμμα) και την ολική επαναφορά του – με αφορμή την επίθεση κατά της κλούβας των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη – στην παραληρηματική ρητορική του φόβου: «η χώρα έχει βυθιστεί στη βία και στην αναρχία - πρωθυπουργός της βίας και της ανομίας ο Τσίπρας»…

*******

Και, ξαφνικά, είδα το «απόμαχο» στέλεχος να ανεβάζει στροφές, αναπτύσσοντας μια κριτική (για την ηγεσία του κόμματός του) ρητορική, που ξεπερνούσε σε ένταση ακόμα και την απαντητική δήλωση Τόσκα στον αρχηγό της ΝΔ: «Δυστυχώς για εμάς, ο  Κυριάκος Μητσοτάκης, υπό την επιρροή του Άδωνη Γεωργιάδη, καλλιεργεί και εμπορεύεται μικροπολιτικά τον φόβο και την καταστροφολογία. Όμως, και πάλι δυστυχώς για εμάς, οι πολίτες γνωρίζουν, θυμούνται και κρίνουν». 

Γνωρίζουν; Θυμούνται; Κρίνουν; Είναι κάτι το αμφίβολο, θαρρώ: στην περίπτωση Σαμαρά, η «στρατηγική του φόβου» εκπορευόταν από έναν αποτυχημένο πρωθυπουργό (τον ίδιο) και είχε ως υποκείμενο τον επερχόμενο Τσίπρα. Και ο επερχόμενος Τσίπρας ήταν το «νέο», το «ανατρεπτικό», το «επαναστατικό», αυτό που, με τις ευλογίες της κοινωνίας των δρόμων και των Πλατειών, ερχόταν για να αλλάξει τα πάντα…

Στην περίπτωση Μητσοτάκη, από την άλλη, το υποκείμενο της «στρατηγικής του φόβου» έχει μεν το ίδιο ονοματεπώνυμο, αλλά είναι πια ο πρωθυπουργός της χώρας∙ το κόμμα του (ΣΥΡΙΖΑ) κατέχει και διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία. «Δίκαια και σωστά» («με αριστερό πρόσημο»), λένε αρκετοί. Άλλοι όμως όχι, ασφυκτιούν μέσα στην διάχυτη ελληνική, ευρωπαϊκή, κοσμική εν τέλει, αβεβαιότητα των καιρών: είναι κοινός τόπος ότι, στις μέρες μας, η ανθρωπότητα βιώνει μιαν αβάσταχτη αβεβαιότητα, καθώς βαδίζει προς το άγνωστο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την οικονομική κρίση, αλλά με μια σειρά ακαθόριστων και ασαφών γεωπολιτικών κλονισμών που διαταράσσουν τις ισορροπίες και συνιστούν την «άγνωστη απειλή»…

 *******  

 Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι  ακαταμάχητος, καθώς αναλύει την ανθρωπολογία του φόβου: «φόβος είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας, στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε –ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε– προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν. Ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτισή της ξεπερνά τις δυνάμεις μας*».  Ως εκ τούτου, η «στρατηγική του φόβου» ως πολιτική (επικοινωνιακή) εφαρμογή αποδίδει περισσότερο με το φόβο διάχυτο, διάσπαρτο, ασαφή, να αιωρείται ελεύθερα∙  μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης  και των social media βέβαια: «ο πυρήνας της σύγχρονης στρατηγικής της κυριαρχίας έγκειται στο να ανάβεις και να κρατάς αναμμένο το φιτίλι της ανασφάλειας»  μας εξηγεί ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν σε μια σχετική αναφορά του…

Για να κρατάς «αναμμένο το φυτίλι της ανασφάλειας»,  λέω εγώ τώρα, πρέπει να  διαθέτεις ΣΚΑΪ, ΑΝΤ1, ΘΕΜΑ, Τα Νέα, ΤΟ ΒΗΜΑ, Καθημερινή, iefimerida  κλπ, κλπ.  Ο Κυριάκος τα… διαθέτει, αλλά  η στρατηγική του δεν είναι παρά μια γελοία  ρεπλίκα της οικτρά αποτυχημένης σαμαρικής στρατηγικής του φόβου και του εθνολαϊκισμού: «ο Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός της βίας και της ανομίας», «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» και… χαιρέτα μας τον πλάτανο…

* Από την εισαγωγή του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, στο βιβλίο του Ρευστός Φόβος (Εκδόσεις Πολύτροπον)

   

Όπως τα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας

Δυστυχώς η προειδοποίηση δεν απέδωσε καρπούς: τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση του ιστορικού άρθρου του Έλληνα πρωθυπουργού στη γαλλική Le Monde, η καμπάνα χτύπησε για την Ιταλία

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (3/6/2018)

Ζω με την πολιτική και, κατά κάποιον τρόπο, τρέφομαι και τρέφω την πολιτική παιδιόθεν, από τα μαθητικά χρόνια ως τα σημερινά: ως ενεργός πολίτης, μέλος ή και στέλεχος κομματικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως δημοσιογράφος επίσης, αρθρογράφος και πολιτικός σχολιαστής. Ωστόσο δεν υπήρξα και δεν θα γίνω ποτέ πολιτικός∙ δεν θέλω και, λόγω ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορώ να είμαι πολιτικός. Ομολογώ δε ότι, κατά τη διάρκεια του βίου μου, δεν είναι λίγες οι φορές που υιοθέτησα εκείνον τον εμπαθή και λίγο ρατσιστικό, μα αρκετά ταιριαστό για τους πολιτικούς, αφορισμό του Ιονέσκο: «Υπάρχουν δυο είδη ιδιοσυγκρασίας˙ η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί. Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…» 

Και ξαφνικά, τις μέρες αυτές, με το βλέμμα στο απογοητευτικό πολιτειακό δράμα της Ιταλίας, αθέλητα, ασυνείδητα, ανακλαστικά, επανήλθα στην απαξιωτική οπτική του Ιονέσκο για τους πολιτικούς∙ διασκευασμένη στα ευρωπαϊκά καθ’ υμάς: είμαστε κυκλωμένοι από ένα τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην «κορυφή», ασχολούνται με εργασίες τρίτης κατηγορίας, όπως η ακραία υπονόμευση της Δημοκρατίας για την πολιτική κατίσχυση των κρατούντων (συστημικών) πραγμάτων έναντι των θυελλωδών αντισυστημικών επερχομένων. Και δεν μετέχουν στην κουλτούρα της εποχής, την έως θανάτου υπαρξιακή αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών  μπροστά στον, διαρκώς ανακυκλούμενο, οικονομικό και πολιτικό αφανισμό τους…

*******

Το ιταλικό ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά την Ιταλία, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το παρόν και το μέλλον της ευρωζώνης, και επαναφέρει δραματικά το θέμα της εξαιρετικά ελλειμματικής Δημοκρατίας στην ΕΕ. Ακριβώς όπως τα έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας τρία χρόνια πριν ( 31Μαϊου 2015), σ’ εκείνο το περίφημο άρθρο του στη Γαλλική Le Monde:

«…Κάποιοι θέλουν να αποδεχτούμε να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος. Κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει, εν τέλει, την αρχή για τη δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες", προειδοποιούσε τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Ακολούθως αποκάλυπτε ότι «υπάρχει στρατηγική που επιδιώκει τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε: πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής (……)  με τη δυνατότητα να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού»…

*******

Στην κατακλείδα του συγκεκριμένου, ιστορικού θα λέγαμε, άρθρου του, ο Αλέξης Τσίπρας, αφού επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη (σ. σ: η συστημική) στρατηγική δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά την ΕΕ («διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών…»), αναρωτιέται: «Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;» Και καταλήγει σε έναν προφητικό, θα λέγαμε, αφορισμό, που παραπέμπει στο  σημερινό ιταλικό δράμα: αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλο λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;»…

Δυστυχώς η προειδοποίηση δεν απέδωσε καρπούς: τρία χρόνια μετά, η καμπάνα χτύπησε για την Ιταλία – τρία χρόνια μετά, εξακολουθούμε να είμαστε κυκλωμένοι από εκείνο το τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην «κορυφή», ασχολούνται με εργασίες τρίτης κατηγορίας. Την  ακραία υπονόμευση της Ιταλικής Δημοκρατίας αυτή τη φορά, με στόχο την πολιτική κατίσχυση των κρατούντων (συστημικών) πραγμάτων έναντι των θυελλωδών αντισυστημικών επερχομένων. Και φυσικά, οι συγκεκριμένοι (Σέρτζιο Ματαρέλα, Κάρλο Κοταρέλι, κ.α.)  δεν μετέχουν στην κουλτούρα της εποχής, την έως θάνατου υπαρξιακή αγωνία των Ευρωπαίων πολιτών  μπροστά στον, διαρκώς ανακυκλούμενο, οικονομικό και πολιτικό αφανισμό τους…

Τον «Μάη του ’68» εμείς είχαμε χούντα

Μας έμεινε μια ζήλεια μόνο κι ένας φθόνος: γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια αντιδικτατορική εξέγερση; 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (26/5/2018)

 Ο «Μάης του ’68» άργησε δυο χρόνια και τρείς μήνες να με βρει. Να φτάσει στην Αθήνα, στην Πλατεία Βάθη, στο σπίτι μου, εννοώ. «Το σπίτι μου» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα ένας κοινόχρηστος χώρος ήταν: Μερικά δωμάτια γύρω από την «αυλή των θαυμάτων», όπως λέγαμε την εσωτερική αυλή με τα τσακισμένα ασπρόμαυρα πλακάκια, την κληματαριά που δεν έδινε ποτέ σταφύλια και το πλυσταριό που το χρησιμοποιούσαμε και σαν κοινόχρηστο λουτήρα. Δυο απ’ αυτά πιάναμε εμείς – πατέρας, μάνα, τέσσερα παιδιά, μια απ’ τις χιλιάδες οικογένειες των επαρχιωτών που μετανάστευσαν στην Αθήνα τη δεκαετία του ’60.

 
Λοιπόν, που λέτε, δυο χρόνια και τρεις μήνες πριν, τις μέρες που ο Κον Μπεντίτ οδηγούσε τους φοιτητές στην κατάληψη της Σορβόννης κομπάζοντας ότι «η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση είναι που σήμερα βρέθηκα στην κεφαλή μιας διαδήλωσης της οποίας την ουρά ακολουθούσαν τα σταλινικά καθάρματα...» (υπονοώντας την αποτυχία της ηγεσίας της γαλλικής Αριστεράς – που, πράγματι, ακολουθούσε την πορεία – να καπελώσει την εξέγερση), ήμουν ένα εικοσάχρονο  «σταλινικό καθαρματάκι», (έτσι με αποκαλούσε ο αλφαμίτης βασανιστής μου) στα χέρια του στρατού της χούντας των συνταγματαρχών…

Ακόμα πιο πριν, τέλη ’67 αρχές ’68, όταν ο «κόκκινος Ντάνι»  κλιμάκωνε την κόντρα του με τη Γαλλική Δημοκρατία στην πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ απαιτώντας… κρατική φροντίδα για… τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων, εγώ και οι συναγωνιστές μου (μαθητές και φοιτητές της Νεολαίας Λαμπράκη) ήμασταν ήδη πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας: ξεκινήσαμε την κόντρα μας με τους δικτάτορες νωρίς, απαιτώντας Δημοκρατία και Ελευθερία… 

Ο "Κόκκινος Ντάνι" οδηγεί τους φοιτητές προς τη Σορβόνη

Έτσι, ο Μάης του ’68 με βρήκε στην Πλατεία Βάθη τον Αύγουστο του ’70, όταν ξεμπέρδεψα με το στρατό και ξαναβρήκα στην παρανομία τους αριστερούς μου φίλους. Κι  ένας – δυο από δαύτους, που έζησαν το «Μάη» από πρώτο χέρι, μου μετέφεραν, τα… καθυστερημένα νέα…

Τίποτε σπουδαίο, περίπου αυτά που ξέρετε κι εσείς: «Οι φοιτητές της Ναντέρ, η πρώτη “κόκκινη Παρασκευή” στη Σορβόννη, οι πρώτες συλλήψεις, οι καταδίκες, η αναταραχή, οι συνεχείς διαδηλώσεις και το μπατσαριό στο Καρτιέ Λατέν, τα φοβερά συνθήματα, sex and drugs and rock and roll, οι ολονύκτιες συγκρούσεις φοιτητών-αστυνομίας, τα ραδιόφωνα, ο Τύπος, το φούντωμα της εξέγερσης με τη γενική απεργία και την μεγάλη πορεία (εργάτες – μαθητές – φοιτητές), οι καταλήψεις εργοστασίων, η φυγή του Ντε Γκώλ, μπλα, μπλα, μπλα…».

«Τίποτε σπουδαίο!..». Μια ζήλια μόνο – ένας υποσυνείδητος φθόνος για τους Γάλλους φοιτητές, για όσα έζησαν: «γιατί να μη μπορούμε κι εμείς να οργανώσουμε μια τέτοια εξέγερση κατά της χούντας…».  Άλλωστε, ήταν ήδη ’70 και το σκηνικό της αμφισβήτησης είχε μεταφερθεί απ’ το Παρίσι στη Νέα Υόρκη. Και πάλι πίσω, στην Ευρώπη, στην Αθήνα, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Πλατεία Βάθη: «Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Φράουλες και Αίμα», οι heavy metal διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, το σούπερ Γούντστοκ με τους 500.000 κατασκηνωτές-αμφισβητίες της αμερικανικής τάξης και τους τροβαδούρους αυτής της αμφισβήτησης∙ Τζάνις Τζόπλιν, Τζίμι Χέντριξ,  Μπόμπ Ντύλαν, Τζόαν Μπαέζ κ.α.

 Και ο δικός μας Σαββόπουλος, το Pop Eleven, το Στούντιο και η Αλκυoνίδα, οι “Socrates drunk the conium” σε έναν “αντιστασιακό” αχταρμά με τα παράνομα του Μίκη, τα κατορθώματα του Αλέκου Παναγούλη και των παιδιών του “Ρήγα Φεραίου”, τα βιβλιοπωλεία – γιάφκες της Σόλωνος, της Σίνα, της Σκουφά… Και βέβαια, πολύ σύντομα μάς πήραν πάλι μπάλα οι δικές μας εξεγέρσεις. Με την κατάληψη της Νομικής και τον δικό μας «Μάη», το Πολυτεχνείο… 

Τώρα, από τον Λόφο του Αρδηττού πια και όχι από την Πλατεία Βάθη, από απόσταση 50 χρόνων, βλέπω τον γαλλικό Μάη σαν μια εξέγερση πολυτελείας σε σχέση με το δικό μας Πολυτεχνείο, να πούμε. Σαν ένα επαναστατικό πομφόλυγα που ξεκίνησε από μια φοιτητική φάρσα, ένα νεανικό χαβαλέ – αντίδοτο στην κεντρώα γαλλική βαρεμάρα της εποχής εκείνης. Μια εξέγερση ενάντια στην κοινωνική και πολιτιστική αφασία της ξενέρωτης Γκωλικής Δημοκρατίας. Από την άλλη οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση όλων των εποχών κατά δημοκρατικού καθεστώτος δυτικού τύπου. Και, απ’ αυτή την άποψη, ο γαλλικός Μάης αποτελεί έναν κοινωνικό μοντερνισμό, μια πολιτική πρωτοπορία. Μια εξέγερση-μοντέλο, ας πούμε, για τους πολιτιστικά και κοινωνικά απονευρωμένους λαούς των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Δύσης του 21ου αιώνα… 

Σφαγείς αμάχων, made in USA

Εκτός από τα μέσα σφαγής, αμερικανικός είναι και ο εν γένει πολεμικός πολιτισμός των Ισραηλινών σφαγέων Παλαιστινίων. Αμάχων ή μη…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (20/5/2018)

Η «σφαγή» των Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας παρομοιάζεται από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με την σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.  Υπερβολές…

Τη σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20^ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11^η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές  επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Τη «σφαγή» ετούτη (δεκάδες νεκροί – χιλιάδες τραυματίες)  επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ  Μπενιαμίν Νετανιάχου, «γιός» του σφαγέα αμάχων Αριέλ Σαρόν και «αδελφός» του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, ηθικού αυτουργού της εν λόγω σφαγής…

*******

Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής… αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους…

Από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα

Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.

Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως  αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν Μπενιαμίν  Νετανιάχου, (τον αποκαλώ γιό του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας) είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης – τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 – 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.α.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν»*      

*******

Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό.

Made in USA άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική! Τώρα και με ιδιόκτητο σπίτι (το σπίτι του… Τραμπ) στην Ιερουσαλήμ! 

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις.  Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που  ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία τους και η πραγματικότητά τους…

*Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»,  αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, Τζόναθαν

             

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ»

«Σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 750 μέλη της… «Ακαδημίας Στελεχών» της Ν.Δ.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, της 13ης / 5/ 2018)

«Έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πότε θα γίνουν οι εκλογές, εύχομαι να γίνουν μια ώρα αρχύτερα κι έχουμε πει πολλές φορές πως κάθε μέρα που μένει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ζημιά στον τόπο», έλεγε τις προάλλες, μιλώντας στην «Ακαδημία Στελεχών» του κόμματός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι έμοιαζε να μην λέει τίποτα καινούργιο, να παπαγαλίζει απλά τα ίδια του τα λόγια∙ αυτά που οι… μεταμοντέρνοι επικοινωνιακοί σύμβουλοί (απολειφάδια της σαμαρικής πανωλεθρίας αρκετοί εξ αυτών) τού έβαλαν στο στόμα, τη μέρα που τον «ντύσανε» αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Γνωρίζουμε όλοι, υποθέτω, ότι πολιτική είναι η αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της∙ αλλά για το μητσοτακέϊκο, πολιτική ήταν «να γίνει ο Κυριάκος μας – μιας και δεν τα κατάφερε η Ντόρα μας – πρωθυπουργός». Και για «να γίνει ο Κυριάκος μας πρωθυπουργός», αρκούσε να περιμένει: σε  τρεις – τέσσερις μήνες το πολύ, κλείνει η  «αριστερή παρένθεση», γίνονται εκλογές και… νάτος – νάτος ο («Κυριάκος μας») πρωθυπουργός.

Ωστόσο οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν και η «αριστερή παρένθεση» αντί να κλείσει έμενε ανοιχτή. Γινόταν καθεστώς και το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη» και… μέσα της, κατάλαβε ότι ο «δοτός νέος αρχηγός» δεν τραβάει. Και πήρε τον Κυριάκο στα χέρια του!.. Στη στρατηγική του «μαύρου μετώπου» που λέγαμε…

*******

Τώρα, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο», είπε ο «αρχηγός» Κυριάκος στο πλαίσιο της… νέας στρατηγικής. Και είπε «δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η «σκληρή» περίοδος», ομολογώντας έτσι πως δεν ξέρει πότε θα γίνουν οι εκλογές, ότι μπορεί να γίνουν και το Σεπτέμβριο του 2019, όπως λέει ο Τσίπρας!

Προσέξτε, είναι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλάει στα 750 μέλη της Ακαδημίας Στελεχών του κόμματός του. Και τους λέει ότι το μόνο που ξέρω είναι ότι «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» κατά την οποία πρέπει να μεταφέρετε σωστά το μήνυμα: «Η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος (…..), σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας (…..). Δεν αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά. Πρέπει όλοι να μεταφέρουμε το μήνυμα ευθυγραμμισμένα και να έχετε πειστεί κι εσείς ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό (…..). Ειδικά σε μια εποχή όπου τα μηνύματα είναι συγκεχυμένα και όπου ο πολιτικός μας αντίπαλος επενδύει συνειδητά σε μία εκστρατεία παραπληροφόρησης».

Μα είναι δυνατόν; «Η πολιτική είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος»! Και, «σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματος μας»!  Όμως ναι, επαΐοντες περί την νέα τάξη των νεοδημοκρατικών  πραγμάτων μου εξήγησαν ότι η «Πολιτική Ακαδημία Στελεχών» δεν είναι παρά ένα είδος εκσυγχρονισμένης μετεξέλιξης της Μουρούτιας «μονταζιέρας»!..

*******    

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ» δηλαδή, ή κάτι τέτοιο: «Φάρμα των τρολ» είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα ή μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών, ορίζει ο Ρόμπερτ Μιούλερ*. Στην περίπτωσή μας, μια νέα φουρνιά κομματικών στελεχών που, μεταξύ άλλων, εκπαιδεύονται συστηματικά στις τεχνικές της «μετά – αλήθειας» (πολιτική ρητορική – πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας), των fake news (ψευδείς, συχνά εντυπωσιακές, πληροφορίες που διαδίδονται υπό το πρόσχημα της είδησης) ή της «δολοφονίας χαρακτήρων» (τεχνική αποδόμησης προσώπων στην συνείδηση της κοινής γνώμης).  

Είναι μια ευγενική χορηγία του «αρχηγού» Κυριάκου στην μιντιακή  υπηρεσία παραπληροφόρησης του «μαύρου μετώπου» προφανώς: αυτό  το άτυπο τραστ που συνδέει το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη», με μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας διαδικτυακών, ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ. Και δια του υπερβάλλοντος κιτρινισμού, της συκοφαντικής διαστρέβλωσης, της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής fake news, επιχειρεί την ύστατη απόπειρα παλινόρθωσής του…

Βλέπετε, «η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος». Και, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» Έτσι δεν είπε ο… «αρχηγός»;

*Ειδικός εισαγγελέας, επικεφαλής της επιτροπής έρευνας για τη ρωσική ανάμιξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016.

Καρδούλες και like για Τσίπρα & Γκουρία

 Δυο ερωτήματα χρηστών του face book που εκθέτουν σε κοινή θέα βασικές προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου από το πρόγραμμα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 6/5/2018)

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που μιλάει: «Μετά από τρία χρόνια συστηματικής προσπάθειας, η Ελλάδα τα κατάφερε», λέει. Και λέει ότι «αφήνουμε πίσω μας την κρίση, τις παθογένειες του παρελθόντος, την ασφυκτική επιτροπεία και τους καταναγκασμούς που τη συνόδευαν» κι ότι «περνάμε σε μια νέα εποχή…».  

Τον παρακολουθούμε όλοι μαζί σε live streaming* μέσω facebook. Δυόμισι χιλιάδες χρήστες που αυξομειώνονται διαρκώς είμαστε στο συγκεκριμένο post τη στιγμή αυτή. Πατάμε διαρκώς καρδούλες και «like» που εισβάλλουν χαρούμενα στην εικόνα σχηματίζοντας πολύχρωμα συννεφάκια επιδοκιμασίας. Τα emotions αποδοκιμασίας είναι πολύ λιγότερα, μ’ εκείνο το διαβολάκι που σημαίνει «έλεος!», να σκάει εκνευριστικά, κάθε τόσο. Είναι οι διάφοροι φανατικοί φιλελέδες. Και οι άλλοι, οι… «αριστερότερα Κουροπάτκιν». Που κάνουν «κλικ» στη  μετάδοση για να βρίσουν Τσίπρα. Ό,τι και να λέει…

Ύστερα βγήκε ο Γκουρία (Άνχελ Γκουρία) του ΟΟΣΑ και… αποθέωσε τον Τσίπρα: «Συγχαρητήρια κύριε πρωθυπουργέ, εσείς επαναφέρατε την Ελλάδα πίσω, από το χείλος του γκρεμού» λέει. Το κοινό του facebook ενθουσιάζεται, νέος θύσανος από καρδούλες και «like» εισβάλει στην εικόνα:

«Τι έγινε ρε σύντροφοι, είμαστε και με τον Γκουρία τώρα;» σχολίασε τη φάση ένας χρήστης…

*******

Τα σχόλια στο συγκεκριμένο live streaming ήταν όλα τα λεφτά.  Και είναι αυτά ακριβώς τα σχόλια που με ώθησαν να γράψω το κείμενο που διαβάζετε. Σίγουρα δύο εξ αυτών∙ τα οποία  εκθέτουν σε κοινή θέα δυο βασικές , πραγματικές και άμεσες, προσδοκίες της πλειονότητας των Ελλήνων εν όψει της εξόδου της χώρας από τα χρόνια της μνημονιακής χολέρας. Ειδικά εκείνων που στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 ανέθεσαν  στον Αλέξη Τσίπρα την ευθύνη γι αυτή την «έξοδο». Μέσω της συνεπούς  εφαρμογής του τρίτου μνημονίου βεβαίως:

-Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο;  Παρακαλώ απαντήστε στο απλό αυτό ερώτημα, ήταν το πρώτο απ’ τα δύο σημαίνοντα σχόλια προς τους Τσίπρα - Γκουρία. Το «υπέγραφε» ο χρήστης Στυλιανός και, βέβαια, δεν ήταν σχόλιο αλλά ένα από τα πλέον φλέγοντα ερωτήματα των Ελλήνων εν όψει της –  καθαρής ή μη – εξόδου.

-Στυλιανέ, μειώσεις συντάξεων κι αφορολόγητου θα γίνουν μόνο στους νεοδημοκράτες, οπότε μη σκας, τρόλαρε τον Στυλιανό ένας ανόητος φιλελές. Ωστόσο το ερώτημα, καταλυτικό, εναγώνιο, παραμένει στον διαδικτυακό – και όχι μόνο – αέρα. Μυριόστομο, μετέωρο, αναπάντητο: Θα γίνουν ή όχι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο από την 1/1/2019;

«Θα κάνουμε μια προσπάθεια να διαπραγματευτούμε την άρση των ρυθμίσεων για συντάξεις και αφορολόγητο» επιμένουν –όλο και λιγότεροι, είναι αλήθεια, όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο – κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι. Προβάλλοντας ως διαπραγματευτικό δέλεαρ ορισμένα υπερβάλλοντα μακροοικονομικά επιτεύγματα…

Τα σκυλιά της αντιπολίτευσης, από την άλλη («εκείνοι που μας έβαλαν στα μνημόνια» όπως, προ ημερών τους είχε δήξει – μην αλλάξει η ορθογραφία, παρακαλώ – ο Τσίπρας), ουρλιάζουν τη λύσσα τους ότι «αποκλείεται η άρση των περικοπών Κατρούγκαλου», ότι «είναι ρητές δεσμεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» και διάφορα τέτοια. Γνωρίζουν, βλέπετε, οι ουτιδανοί – και το λένε, ότι μια πιθανή άρση της μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου «βγάζει κυβέρνηση». Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ!..

*******

Το δεύτερο σχόλιο που διάλεξα από το συγκεκριμένο live streaming είναι αυτό: «Αλέξη έχουμε παιδιά άνεργα. Προχώρα»… Είναι προφανές ότι πρόκειται για το σχόλιο μιας υπομονετικής  μάνας∙ που εκφράζει χιλιάδες ακόμα Ελληνίδες «μάνες – κουράγιο» της μνημονιακής περιόδου, λέω εγώ τώρα, και παροτρύνει τον Πρωθυπουργό να μην κάνει πίσω: «προχώρα στην έξοδο από την κρίση με το βηματισμό που ήδη ακολουθείς.  Με την ελπίδα ότι θα καταφέρεις να μειώσεις ακόμα περισσότερο την ανεργία». Διότι «έχουμε παιδιά άνεργα» .

Και αδέρφια και μάνες, και πατεράδες, και εγγόνια θα προσθέσω: η ανεργία είναι μια μάστιγα που υπερβαίνει τα μνημόνια και συνδέεται με την πολιτική διαχείριση της κρίσης, κάτι που ο Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».

Έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτό το «ο Τσίπρας το έχει» είναι που πόνταρε εκείνο το 35,46 %  που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015: «Απλά οι Έλληνες ψήφισαν έξυπνα», ανέλυε τότε ο Γκρέγκορ Γκίζι: «ξέρουν ότι με μιαν άλλη κυβέρνηση θα υποφέρουν περισσότερο και ότι ο Τσίπρας πήρε όσα μπορούσε να πάρει και θα ξαναπάρει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει…». Και μετά την έξοδο, ελπίζουμε…

*Οι κοινές δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού και του  Γ. Γ του ΟΟΣΑ κ. Angel Gurría σε live μετάδοση

Αντιπολίτευση με ύφος & ήθος Καμόρας

Η εκ δεξιών συνασπισμένη ΣΙΩΠΗ που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και πολλαπλασιάζει το έλλειμμα  Δημοκρατίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/4/2018)

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς, και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν:

«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων», συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει  για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και… κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους  άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.

*******

Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια, και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρώμικη επιχείρηση  αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση, να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν», συνόψισε την… επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της… ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας, μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από τη κρίση («να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του («εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ σ: πολιτικές) δυνάμεις», και  αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.     

Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ – σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την  Offshore σύζυγό του με τον Θέμο του Θέματος), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα Δημοκρατίας.

*******

Φυσικά, το «έλλειμμα Δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.

Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρυκνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορρεστέρ, να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της Δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διέβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον «φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».

Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική  διαφθορά, αυτό το έλλειμμα Δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες  όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».

Ωστόσο είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει το στόχο: παλινόρθωση του παλιού… καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς…