Έρωτας με το μηδέν της πολιτικής

Αν αρχίσεις να συναναστρέφεσαι πολιτικούς, να συχνάζεις στα στέκια τους, να συζητάς καθημερινά μαζί τους, να προσεγγίζεις τα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν αυτοί, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον κυνισμό, και την πολιτική ανευθυνότητα, εν τέλει, του σύγχρονου Έλληνα (και Ευρωπαίου, υποθέτω) επαγγελματία πολιτικού, τότε…
Τότε, το πιθανότερο είναι να χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της Πολιτικής: τον ουμανισμό, τον αλτρουισμό, τον ιδεαλισμό. Και να αρχίσεις να μοιάζεις με τους σύγχρονους Έλληνες (και τους Ευρωπαίους, υποθέτω) επαγγελματίες πολιτικούς. Να μην ασκείς πολιτική, αλλά να ασκείσαι καθημερινά στην επεξεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικές ίντριγκες. Οι οποίες προβάλλονται στα δελτία των οκτώ ως σενάρια πολιτικών εξελίξεων. Να κάνεις, εν τέλει, ό, τι κάνουν οι πολιτικοί. Κι ας είσαι δημοσιογράφος!
Ένα μικροπολιτικό σενάριο των ημερών, ας πούμε, θέλει τον Γιώργο Παπανδρέου (λόγω «αριστερής προεκλογικής ρητορείας»!!!) να χάνει τον έλεγχο του μεσαίου χώρου. Να έχει απώλειες απ’ το Κέντρο, δηλαδή, τις οποίες, λέει, ενσωματώνει ο Κώστας Καραμανλής «λόγω κεντρώας προεκλογικής ρητορείας»!!!
Εύκολα μπορεί να πει (και να αποδείξει) κανείς ότι όλα αυτά είναι ανυπόστατα. Ότι δεν υφίσταται «αριστερή ρητορεία» Παπανδρέου, ούτε εξ αυτής «απώλεια ελέγχου του μεσαίου χώρου», τον έλεγχο του οποίου κέρδισε ο Καραμανλής απ’ τον Σημίτη στην περίοδο 2003-2004, αναπτύσσοντας μια κεντρώα ρητορεία είναι αλήθεια, ρητορεία που συνεχίζεται και σήμερα, και σ’ αυτήν, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλεται η διάρκεια ελέγχου της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος από την (κατά τα άλλα, ανύπαρκτη) κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ αυτό που λείπει από το προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου είναι η πειστική αριστερή ρητορεία των κεντρώων πολιτικών ηγετών που, παραδοσιακά, ελκύει τις μάζες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Όλα αυτά είναι πολιτική; Όχι, αναλυτικές… ουρές σε μια μικροπολιτική ίντριγκα είναι. Αρθρωμένες από επαγγελματίες πολιτικούς και…συντρόφους τους δημοσιογράφους, επίσης, για επικοινωνιακή κατανάλωση. Με γνώμονα την επαγγελματική τους αυτοσυντήρηση και ανέλιξη.
Όσο για το εξαιρετικά… ερωτεύσιμο, αυτό τον καιρό, Κέντρο, δεν είναι παρά το μηδέν της πολιτικής. Μια θεωρητική κατασκευή που, στην πράξη, μεταβάλλεται σε καμουφλάζ πότε της Δεξιάς, πότε της Αριστεράς. Δίκην πολιτικού σωσιβίου.
Άλλωστε, οι πλέον σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές διατυπώνουν την άποψη ότι, ακόμα και ο διαχωρισμός Δεξιά-Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο των εννοιών (συντήρηση, απ’ τη μια, και πρόοδος απ’ την άλλη) έχει οριστικά εκλείψει.
Προσωπικά, ταλαντεύομαι μεταξύ αυτής της άποψης και μιας βεβαιότητας ότι αυτό που λέμε κόσμος (και εννοούμε την ανθρωπότητα, τις κοινωνίες των πολιτών, τους λαούς – χωρίς τις πολιτικές και οικονομικές ιντελιγκέντσιες), είναι και θα είναι Αριστερά, ανεξάρτητα αν κατά καιρούς συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη απάνθρωπων κυβερνήσεων και καθεστώτων.
Νίκος Τσαγκρής

Αύρα, λαύρα, σαύρα...

Χάνομαι στις λέξεις। Με περιτριγυρίζουν απειλητικές, με πολιορκούν απ’ όλες τις πλευρές σαν αόρατα κουνούπια, μου ρουφάνε το αίμα। Το «αργυρόχρωμο» σκαρφαλώνει στην πλάτη του «πορτοκαλόδεντρου» για να κλίνει το ρήμα «αναρριχώνται»। Το «αυγαταίνουν» ξιφομαχεί με το «επαυξάνουν» και του δίνει τη χαριστική βολή με μια σπαθιά στην καρδιά, κραυγάζοντας το σύνθημα: «φευγαλέος στεναγμός». Το «απελπισμένο» περιγελάει το «ξέφρενο» και συνάπτει πίσω από την πλάτη του συμφωνία με το «κελάηδημα». Βρίσκομαι στο κεντρικό Βιετνάμ, κάτω από τη σκιά της οροσειράς Τρουόνγκ Σον, και μεταφράζω ένα βιβλίο μαγικό. Ήτανε, λέει, μια πόλη όπου οι τριανταφυλλιές και οι κάκτοι που φύτρωναν στις μάντρες ευωδίαζαν τόσο που σκέπαζαν την αποφορά της προλεταριακής πυραμιδόσχημης καμαρίλας… Ντουόνγκ Θου Χουόνγκ: «Η Χώρα των Λησμονημένων»!

Βίκη Δέμου

Ας γράψω κάτι...

 Δεν ξέρω, πια, αν έχει νόημα να γράφω. Οι λέξεις μου δεν σχηματίζονται επάνω στο χαρτί, δεν «γράφουν», λιώνουν σαν λαδομπογιές στονέφτι.

Δεν έχω ιδέα πού οφείλεται αυτή η αναποδιά. Όσες φορές προσπάθησα να καταλάβω, μια κούραση όμοια με πλήξη με απέτρεπε. Αμέσως έστρεφα το βλέμμα στο παράθυρο να διαπιστώσω αν ο κόσμος, πράγματι, υπάρχει. Λες κι αν υπήρχε θα ’κανε τις λέξεις μου αλεξίσφαιρες.

Σπάνια υπήρχε. Κι όποτε υπήρξε ήταν κόσμος-άκοσμος, απόκοσμος. Αποκαθηλωμένος από την συνείδηση του σύμπαντος. Κι εντός του, η ανθρωπότητα άσκεφτη, ασυνείδητη, αδρανής…

Είναι η εικονική πραγματικότητα αυτή που βλέπω ή είμαι εγώ μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, μια εικόνα κείμενη στον χρόνο. Tί τρέχει, ξέχασα να ζω, να αισθάνομαι, να υπάρχω;

Ελπίζω όχι, ωστόσο ναι, ομολογώ πώς σπάνια έχω τη συνείδηση της κοσμικής ζωής, πως μόνο μέσα μου, στον εσωτερικό μου κόσμο ζω πραγματικά. Εκεί βρίσκω άφθονα σπαράγματα των στίχων της ψυχής. Και χρώματα να βάζω στα όνειρα και μουσικές για να χορεύει η φαντασία.

Δεν θέλω να είμαι εδώ, στο πνιγηρό παρόν, θέλω να ζωγραφίσω τη ζωή με πινελιές ονείρων. Θέλω να γράψω κάτι τρυφερό, όμως αμέσως όταν ξεκινώ το ξανασκέφτομαι: Υπάρχει ελπίδα να συναντηθούν οι προτιμήσεις μας, η διάθεσή μου με τη διάθεσή σας; Κι αν όχι, δεν θα μείνω εκτός; Μοναχικός κι ανεπιθύμητος ανάμεσα σ’ ανθρώπους που αμύνονται μανιωδώς στην τρυφερότητα της φύσης, των ανθρώπων, της ζωής;

Όμως θα το ρισκάρω και θα γράψω κάτι τρυφερό. Τουλάχιστον, να προσπαθήσω, θέλω:


Καθόμαστε στη λίμνη, αργά τη νύχτα, με το φως του φεγγαριού. Σχεδόν απόλυτη σιωπή στην παραλία. Μόνο οι ψίθυροι των ελαχίστων παφλασμών έφταναν ως τ’ αυτιά μας.

Αίφνης ακούστηκε ένας ήχος πιο ξεχωριστός. Σαν να ’πεφτε ένα βότσαλο έξω, στα ρηχά. Πήραμε το φακό και πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει. Ήτανε δύο μικρές σουπιές, που ερωτευμένες έπαιζαν στο φως του φεγγαριού. Τότε ο Στέλιος πήρε την απόχη και με μια απλωτή τις μάζεψε και τις απέθεσε στα βότσαλα της παραλίας.

Σε λίγο οι φτωχές σουπιές άρχισαν να ξεψυχούν ψεκάζοντας τριγύρω μικρές σταγόνες ασφυξίας. Ένιωσα αποστροφή και μια αφόρητη ντροπή. Σαν δήμιος μικρών ψαριών. 

Ο Στέλιος, το κατάλαβε, τις πήρε με το χέρι και τις έβαλε ξανά μες στο αλμυρό νερό.Ύστερα άρχισε να τις χαϊδεύει τρυφερά, μέχρι που αυτές ξαναζωντάνεψαν, αμόλησαν μελάνι και με απαλές κινήσεις χάθηκαν ανάμεσα στα πετραδάκια του μαγιάτικου γιαλού…

Νίκος Τσαγκρής