Οι γυναικοκτονίες στη φάση της πανδημίας

Κοινός παρονομαστής των περιστατικών έμφυλης βίας με κατάληξη τη γυναικοκτονία είναι η απανθρωποποίηση  της γυναίκας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Μετά τη δολοφονία της Νεκταρίας Μαράκη στην Ιεράπετρα Κρήτης, θέλοντας να γράψω ένα άρθρο για την ενδοοικογενειακή βία, άρχισα να διαβάζω κάθε κείμενο περί γυναικοκτονίας που έβρισκα στον ελληνικό και διεθνή Τύπο:   ρεπορτάζ, αναλύσεις, επιστημονικά πονήματα, στατιστικές και   κάθε ήθους και ύφους δημοσιογραφικά συμπιλήματα…

Το πλέον εντυπωσιακό εύρημα σ’ αυτές τις αναγνώσεις είχε να κάνει με το έλλειμμα νομικής βάσης που διέπει τον όρο «γυναικοκτονία». Κάτι που, τρόπον τινά, τον εξοστρακίζει από τον ποινικό κώδικα και την εγκληματολογία και τον στέλνει να μετεωρίζεται στο πατριαρχικό επικοινωνιακό και, εν τέλει, κοινωνικό σύμπαν, ως φεμινιστικός… μοντερνισμός.

Το τραγικό είναι ότι αυτή η δικανική αβελτηρία έχει ως παρενέργεια την παγίωση του παραδοσιακού αστυνομικού ωχαδερφισμού όσον αφορά την προληπτική αντιμετώπιση των  περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας: σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, μόλις μία εβδομάδα πριν δολοφονηθεί, η Νεκταρία Μαράκη, «είχε πάει στην αστυνομία περιγράφοντας τον κίνδυνο που ένιωθε, αλλά κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά…»

Η συγκεκριμένη… ανέμελη αστυνομική πρακτική δεν είναι αποκλειστικά ελληνική. Ισχύει και στην γηραιά Αλβιώνα: «Η αστυνομία δεν κάνει ούτε τα βασικά για να προστατεύσει τις γυναίκες από εγκλήματα ενδοοικογενειακής κακοποίησης, καταδίωξης, παρενόχλησης, βιασμού, σοβαρών σεξουαλικών αδικημάτων και σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών»,  δήλωνε η Zoë Billingham (επιθεωρήτρια μιας ανεξάρτητης ομάδας παρακολούθησης της αστυνόμευσης στη Βρετανία), μετά τη πολύκροτη γυναικοκτονία της Σάρα Έβεραρντ από αστυνομικό…  

*******

Το δεύτερο, εντυπωσιακό επίσης, εύρημα που προέκυψε από τις αμέτρητες αναγνώσεις κειμένων με αντικείμενο την ενδοοικογενειακή βία, είναι η σύνδεση της –στατιστικά δεδομένης– αύξησης των γυναικοκτονιών στη φάση της πανδημίας, με την άρση των lockdown:

 ● Στην Ισπανία, μετά την άρση των μέτρων έκτακτης ανάγκης τον Μάϊο του 2021, δολοφονείται από τον πρώην ή νυν σύντροφό της μια γυναίκα κάθε τρεις μέρες, έναντι μίας κάθε εβδομάδα (κατά μέσο όρο) πριν την πανδημία.

 ● Στη Γαλλία, σύμφωνα με την οργάνωση «Γυναικοκτονίες από συντρόφους ή πρώην», από την αρχή του 2021  διεπράχθησαν 56 γυναικοκτονίες, έναντι 46 που διεπράχθησαν πέρυσι, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου.

● Στην Ελλάδα είχαμε, ως γνωστόν, 13 γυναικοκτονίες κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους, οι 11 εκ των οποίων διεπράχθησαν μετά την μαγιάτικη άρση του lockdown.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ξαφνική επιστροφή στην κανονική ζωή μετά την άρση των lockdown, που ισχυροποίησε το αίσθημα της απώλειας ελέγχου στους βίαιους άνδρες, είναι μια από τις αιτίες που προκάλεσαν τον πολλαπλασιασμό των περιστατικών  έμφυλης βίας και την αύξηση του αριθμού των γυναικοκτονιών.

Εξάλλου, γεγονότα που είχαν αναβληθεί με τα lockdown και ενεργοποιήθηκαν μετά την άρση τους, όπως ανακοινώσεις χωρισμών ή διαζυγίων ή ενάρξεων νέων σχέσεων, αποτέλεσαν και αποτελούν συχνές αφορμές γυναικοκτονιών.

*******

Κοινός παρονομαστής των περιστατικών ανδρικής βίας με κατάληξη τη σεξουαλική κακοποίηση και τη γυναικοκτονία, είναι η απανθρωποποίηση και ο ευτελισμός της γυναίκας στο πλαίσιο του πολιτισμού της εικόνας και των δομών που τον παράγουν και τον αναπαράγουν: «πρέπει να σταματήσουμε να παράγουμε και να καταναλώνουμε αναπαραστάσεις γυναικών ως αποκλειστικό αγωγό για τις πράξεις των ανδρών», γράφει σε άρθρο της στη βρετανική εφημερίδα  Guardian η διάσημη κοινωνιολόγος Φιόνα Βέρα-Γκρέι, και είναι σαν να περιγράφει τον υπέρτατο γυναικείο ευτελισμό που εκπέμπει το… δικό μας Bachelor και άλλα τηλεοπτικά πρότζεκτ τύπου Bachelor.

Ωστόσο, αναφέρεται στην γυναικεία απανθρωποποίηση που συντελείται μέσα από τα πορνό και τις «αληθινές ιστορίες εγκλήματος»: «Σταματήστε να παρακολουθείτε πορνογραφία που βλέπει τις γυναίκες ως ατελείωτα αντικαταστάσιμες. Που περιγράφει τις γυναίκες μόνο από το χρώμα του δέρματος ή το χρώμα των μαλλιών τους. Που νομιμοποιεί τον σεξουαλικό εξαναγκασμό και τη μη συναίνεση των γυναικών», παροτρύνει τους αναγνώστες της η Αγγλίδα κοινωνιολόγος…

Ένα τρίτο ενδιαφέρον εύρημα που προέκυψε από πρόσφατη έρευνα της ίδιας της κ. Γκρέι και της ομάδας της, στο Πανεπιστήμιο του Ντέρχαμ όπου διδάσκει,  αποκαλύπτει ότι «ένας στους οκτώ τίτλους στα πρωτοσέλιδα των πιο δημοφιλών ιστοσελίδων πορνό του Ηνωμένου Βασιλείου περιέγραφε σεξουαλικές πράξεις που ταιριάζουν στον ορισμό της σεξουαλικής βίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας».

Όχι, το πρόβλημα δεν εμφανίζεται σε εξειδικευμένες τοποθεσίες ή στο dark web, εκεί όπου ‘κακοί άνδρες’ αναζητούν το συγκεκριμένο περιεχόμενο, όπως οι… καλοί εμείς υποθέτουμε:  «πρόκειται για mainstream πορνογραφία σε mainstream ιστότοπους, που μεταφέρουν το μήνυμα ότι η σεξουαλική βία είναι σέξι (!), μας πληροφορεί η κ. Γκρέι…  Σημεία των διαδικτυακών καιρών μας, ε;

* Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 7/11/2021

 

 

Η αδέξια φιλαυτία του Γιώργου Παπανδρέου

Όταν ο ολετήρας της Δημοκρατικής Παράταξης επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ως … σωτήρας και ιδιοκτήτης της

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

Οι αριστεροί, πολιτικοί ή πολίτες, σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όποτε υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα, διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα και χιλιάδες στις εξορίες και τις φυλακές. 

Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα ατομικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ. Και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφεροντολογική για να είναι ηθική... 

Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι, ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι, διακρίνονται για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου. 

*******

Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, μας ξανασυστήθηκε ως ένας εκ των κορυφαίων πολιτικών – πρέσβεων της αδέξιας φιλαυτίας. Μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να εμφανιστεί, όχι μόνο ως ο καταλληλότερος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος που ο ίδιος κατάντησε από ΠΑΣΟΚ του 45% σε ΚΙΝΑΛ του 6%, αλλά και ως ο καταλληλότερος υποψήφιος σωτήρας της Δημοκρατικής Παράταξης!.. Την οποία ο ίδιος έριξε στα μνημονιακά τάρταρα,  το 2010, μ’ εκείνο το αλήστου μνήμης "Ζητούμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε." που ξεστόμισε στο Καστελόριζο…

Και περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγες μέρες. Και εξόντωσαν πλήθη τα θηρία. Και αν δεν προέκυπτε ο Τσίπρας για  να ακουμπήσει επάνω του και, ασθμαίνοντας, να περάσει τις ευρωσυστημικές συμπληγάδες επιβιώνοντας με το αξιοπρεπές 31,53%, η Δημοκρατική Παράταξη –και όχι μόνο–  θα παρέμενε παρατεταγμένη στην κόλαση… Έως σήμερα.     

Το εξωφρενικό είναι ότι, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, ο τέως ολετήρας και νυν υποψήφιος… σωτήρας,   δεν κρύβει ότι αισθάνεται ιδιοκτήτης της Δημοκρατικής Παράταξης: «Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος. Θα συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις για να ξαναγίνει η παράταξη μας μεγάλη και ισχυρή» δηλώνει σε πληθυντικό μεγαλοπρεπείας, στη δεύτερη κιόλας παράγραφο της ανακοίνωσής του…

*******

Ωστόσο, καθώς στην πραγματικότητα ο κορυφαίος πολιτικός πρέσβης της αδέξιας φιλαυτίας Γιώργος Παπανδρέου δεν διεκδικεί την προεδρία ενός κόμματος – πυλώνα, έστω, της Δημοκρατικής Παράταξης (όπως το ΠΑΣΟΚ πριν και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), αλλά την ηγεσία  ενός κόμματος αμφιβόλου πολιτικής ταυτότητας και εκλογικής εμβέλειας που με το ζόρι αγγίζει το  6%, γίνεται του κόσμου ο περίγελως. Αφού μοιάζει να περιγράφει το ΚΙΝΑΛ σαν ένα κόμμα που κρατά φυλακισμένη την Δημοκρατική Παράταξη εντός του. Και ότι εκείνος ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος για να την απελευθερώσει.

Το παράδοξο είναι ότι κάτι παρόμοιο υποστηρίζουν αρκετοί αριστερόστροφοι ή  δεξιόστροφοι αναλυτές, ο καθένας με τα δικά του ορμέμφυτα πολιτικής… φιλαυτίας. Και, ω του θαύματος, οι δυό αντίρροπες πλευρές συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου ωφελεί αμφότερες τις πολιτικές παρατάξεις και τους πυλώνες τους,  απελευθερώνοντας κυβερνητικές συμμαχίες με κατεύθυνση από… αριστερά προς τα δεξιά και τούμπαλιν.  

Μοιάζει απίθανο, αλλά αν το παράδοξο αυτό ισχύει,  καταρρίπτει την άποψή μου ότι ο Γιώργος Παπανδρέου (όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί – ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι) διακατέχεται από την Καντιανή «αδέξια φιλαυτία» και τον τοποθετεί  στην περί φιλαυτίας άποψη του Ρόμπερτ Μιούζιλ.

Ο οποίος, στο περίφημο μυθιστόρημά του "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες", αφιερώνει μια μεγάλη παρέκβαση στην αρχαιοελληνική έννοια της φιλαυτίας, σύμφωνα με την οποία το να στρέφει κανείς την προσοχή και τη φροντίδα του στον εαυτό του, αποτελεί την πιο υγιή και αποτελεσματική μέθοδο για να μπορέσει να καταλάβει και ν’ αγαπήσει τους άλλους.

Ισχύει; Αν ναι, τότε η πολιτική φιλαυτία του Γιωργάκη δεν είναι αδέξια αλλά… επιδέξια. Όλα κομπλέ, δηλαδή!.. 

 

   

 

 

 

 

 

 

Διψήφιες διαφορές και γαλάζια φούμαρα

Ένας βασικός τρόπος για να «φουμάρεις πολίτες», όταν είσαι πολιτικός, και πολιτικούς, όταν είσαι πολίτης, είναι οι δημοσκοπήσεις

 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

Εδώ και αρκετά χρόνια – από την φάση των πλατειών των αγανακτισμένων και εντεύθεν – οι Έλληνες σταμάτησαν να προκαλούν τους πολιτικούς. Αλλά οι πολιτικοί, ιδιαίτερα οι κυβερνώντες πολιτικοί του παρόντος, δεν χάνουν ευκαιρία. Τους προκαλούν διαρκώς και ποικιλοτρόπως∙ πράγμα ενοχλητικό μεν, φυσικό δε: οι πολιτικοί εξαρτώνται απ’ τους πολίτες. Χωρίς αυτούς θα έμοιαζαν σαν πρεζόνια που ξέμειναν από πρέζα….

Ο πολίτης είναι η πρέζα της πολιτικής. Κάποτε ίσχυε και το  αντίθετο: η πολιτική ήταν η πρέζα του πολίτη. Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έπαψαν να φτιάχνονται με την πολιτική. Έκοψαν την «πρέζα»… 

Αποτοξινώθηκαν; Δεν νομίζω, απλά έκοψαν τα… βαριά και το ‘ριξαν στο «χόρτο»: «φουμάρουν» τους πολιτικούς. Και την πολιτική τους. Με τον τρόπο που, παραδοσιακά, οι πολιτικοί «φουμάριζαν» τους πολίτες και τα αιτήματά τους…  

Ένας βασικός τρόπος για να «φουμάρεις» πολίτες, όταν είσαι πολιτικός, και πολιτικούς, όταν είσαι πολίτης, είναι οι δημοσκοπήσεις, μια συνήθεια που έγινε… λατρεία την εποχή του μιλένιουμ και λίγο πριν. Με εκείνη τη δημοσκόπηση (αν θυμάστε, οι πενηντάρηδες... συν – πλην), που έσκασε μύτη αμέσως μετά την επανεκλογή της κυβέρνησης Σημίτη, την άνοιξη του 2000. Και έβγαζε κυβέρνηση Καραμανλή με διαφορά 5-6 μονάδων απ’ αυτήν του Τάπερμαν!..

Προφανώς, με τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση, οι  Πασόκοι «φουμάριζαν» τους Καραμανλικούς. Που βγήκαν και πανηγύριζαν με τρέλα τη νύχτα των εκλογών πιστεύοντας τα… «φούμαρα» των exit polls…

*******

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μεγάλος Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ —και αυτή είναι η πιο λαϊκή και, ταυτόχρονα, η πιο ανατρεπτική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Και, ενίοτε, επιβεβαιώνεται μέσω των δημοσκοπήσεων. 

Απ’ αυτή την… αναρχομηδενιστική άποψη, οι δημοσκοπήσεις   είναι τα μάλλα ενοχλητικές. Υπό την έννοια ότι παρενοχλούν τους πολίτες όσο, περίπου, και οι κυβερνήσεις. Τότε οι πολίτες  αντιδρούν με παραπλανητικές απαντήσεις που… τρομοκρατούν τους κυβερνώντες πολιτικούς: «Όχι, αυτήν τη φορά δεν θα σε ψηφίσω», στέλνουν το μήνυμα. Και τους… στέλνουν.  

Ή τους «φουμάρουν» ότι θα τους ψηφίσουν και δεν… Ή «δεν ξέρουν – δεν απαντούν». Ή δεν απαντούν γενικώς σε πολιτικές δημοσκοπήσεις: όπως, κατά συνθήκη, έκαναν στη διάρκεια της μνημονιακής δεκαετίας, μποϋκοτάροντας τις εταιρίες δημοσκοπήσεων και τα προϊόντα τους, ως συστημικά (τροϊκανά τα λέγαμε τότε) κατασκευάσματα για την αποτροπή αντιμνημονιακών κινημάτων και κυβερνήσεων…

Τρέλαιναν, στην κυριολεξία, μ’ αυτή τους την άρνηση,  συστημικά κόμματα και ΜΜΕ. Και έκαναν κάποιους φιλελέδες  αναλυτές να παραληρούν: «κόμματα με ισχυρό συγκρουσιακό στοιχείο, που υποστηρίζουν ευθέως ή υπαινικτικά μια βίαιη προσέγγιση της πολιτικής όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (!!!)  ψηφίζονται από πολίτες που συχνά δεν ομολογούν την προτίμησή τους παρά μόνο στην κάλπη…» έγραφε κάποιος από δαύτους λίγο πριν τις εκλογές του 2019 προειδοποιώντας το… σύστημα ότι «η δημοσκοπική «ψαλίδα 8%» στις προεκλογικές μετρήσεις, στην κάλπη μπορεί να είναι 3% ή και ισοπαλία…».

*******

Στη διάρκεια της διετίας που μεσολάβησε από τις εκλογές του 2019 μέχρι σήμερα, το… «φουμάρισμα» της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες εμφανίζεται σταθεροποιημένο σε… διψήφια νούμερα. Κάτι που σημαίνει ότι οι πολίτες έκοψαν το… κάπνισμα. Ή ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά τα media ή μέσω αυτών, πήρε και τις δημοσκοπήσεις στα χέρια της. Και «φουμάρει» τους πολίτες με… «φούμαρα» δεξιόστροφης πολιτικής ηγεμονίας. Και… αέναης διψήφιας διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ…

Κατά το μάλλον ή ήττον ισχύει το δεύτερο, αποφάνθηκε τις προάλλες σύσσωμη η αντιπολίτευση, ζητώντας εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση των κριτηρίων βάσει των οποίων δόθηκαν περί τα 42 εκ. ευρώ σε ΜΜΕ, από τις λίστες Πέτσα 1 και 2, την αποτυχημένη εμβολιαστική καμπάνια του Υπουργείου Υγείας, τη χρηματοδότηση της EnterpriseGreece για τη διεθνή καμπάνια προβολής της κυβέρνησης, καθώς και τη χρηματοδότηση με δημόσιο χρήμα του ιδιοκτήτη της δημοσκοπικής εταιρείας OpinionPoll.

«Ζητήσαμε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη χρηματοδότηση ΜΜΕ χωρίς κριτήρια και την απόπειρα χειραγώγησής τους με δημόσιο χρήμα, και από τότε η κυβέρνηση βρίσκεται σε έναν πανικό», δήλωσε προ ημερών ο  πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναφερόμενος στα διαρρέοντα κυβερνητικά «φούμαρα» περί αιτήματος διεύρυνσης του πεδίου έρευνας της εξεταστικής  στην περιοχή (2015 – 2019) των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ…  

«Φούμαρα» επικοινωνιακού χαρακτήρα με στόχο την εξουδετέρωση της έρευνας, προσθέτω εν κατακλείδι: στη γλωσσολογία, ο όρος «εξουδετέρωση» υποδηλώνει το φαινόμενο στο οποίο μια αντίθεση χάνει την καταλληλότητά της, εκμηδενίζεται, παύει να είναι σημαίνουσα. 

 

Τι ρόλο παίζει ο… κολλητούλης του Κουρτς;

Ένα γαϊτανάκι παρορμητικών σκέψεων και συνειρμών με φόντο την σκανδαλώδη… αυστροελληνική  ειδησεογραφία των ημερών 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής                 

 

«Πόσα χρήματα πληρώνει ο Μητσοτάκης τον Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ και από πού προέρχονται;», ρωτούσε προ μηνός ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά την επιβεβαίωση της συμμετοχής του Αμερικανού σούπερ σταρ της εκλογικής στρατηγικής στην κυβερνητική αποστολή στη ΔΕΘ. Συνδέοντάς την με την επικοινωνιακή υπερπαραγωγή της… τυχαίας συνάντησης Μητσοτάκη – Ντάλτον στον Θεσσαλικό  κάμπο. Που, σε συνδυασμό με την προηγηθείσα παροχολογική παράσταση στο Βελίδειο «έβγαζε μάτια» ως επικοινωνιακό πρότζεκτ επανόρθωσης του –τσαλακωμένου από την παταγώδη αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος– πρωθυπουργικού προφίλ.        

Ένα μήνα μετά –την περασμένη Δευτέρα–, στο δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού έσκασε μια δοξαστική, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δημοσκόπηση. Και, παίρνοντας θέση στα χειραγωγημένα πρωτοσέλιδα, σκέπασε για λίγο την διάχυτη κατακραυγή για τις καταστροφικές πλημμύρες στην Εύβοια. Που ήρθαν ως αποτέλεσμα της απραγίας του «επιτελικού κράτους Μητσοτάκη», πριν και μετά το τραγικό αυγουστιάτικο ολοκαύτωμα.

Τίποτε σπουδαίο – τίποτε περίεργο: μια ακόμα από τις συνήθεις αποθεωτικές, για τον Μητσοτάκη, δημοσκοπήσεις  που, ως δια μαγείας, εμφανίζονται κάθε φορά που ο «Μωυσής» τα κάνει μαντάρα και ξαναγίνεται «le petit Koulis», σκέφτηκα. Όμως…

Όμως σ’ αυτήν, ειδικά, την περίπτωση μου πέρασε απ’ το νου κάτι βλακωδώς  αυτονόητο, ότι «πίσω από κάθε… καλή δημοσκόπηση, βρίσκεται ένας καλός δημοσκόπος»: «όπως ο γκουρού των δημοσκόπων και σύμβουλος του ΜητσοτάκηΣτάνλεϊ Γκρίνμπεργκ, σκέφτηκα!..

Ωστόσο όχι, εσείς μη σκεφτείτε ότι αυτή είναι η αρχή μιας θεωρίας συνωμοσίας. Ένα γαϊτανάκι παρορμητικών σκέψεων και συνειρμών με φόντο την σκανδαλώδη… αυστροελληνική  πολιτική ειδησεογραφία των ημερών είναι.

******* 

O Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ είναι πράγματι ο γκουρού των δημοσκόπων και έχει χρηματίσει σύμβουλος δημοσκοπήσεων μιας ατέλειωτης σειράς πολιτικών ηγετών απ’ όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων οι Μπιλ Κλίντον και Τόνυ Μπλερ. Είναι γνωστό ότι η προεδρική σταδιοδρομία του δεύτερου συνδέθηκε απολύτως με τον Γκρίνμπεργκ, όπως άλλωστε και με τον… γκουρού των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ. Τον οποίο οι Βρετανοί αποκαλούσαν «πατερούλη του Τόνυ», περίπου όπως οι Έλληνες τον Μητσοτάκη «παιδί του Μαρινάκη». Ή του Αλαφούζου. αναλόγως…

Αναλόγως, όπως συνδέθηκε –  μερικώς, έστω – η σταδιοδρομία του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον γκουρού των δημοσκοπήσεων Στάνλεϊ Γρίνσμπεργκ, μετά από εκείνη την επικοινωνιακή υπερπαραγωγή της… τυχαίας συνάντησης Μητσοτάκη – Ντάλτον στον Θεσσαλικό  κάμπο. Που «έβγαζε μάτια» ως επικοινωνιακό πρότζεκτ επανόρθωσης του τσαλακωμένου –από την παταγώδη αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος–  πρωθυπουργικού προφίλ.          

Όπως το πρότζεκτ… ανόρθωσης του αξιωματούχου του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος και κολλητούλη του κ. Μητσοτάκη, Σεμπάστιαν Κουρτς στην Καγκελαρία της χώρας:   Το επιλεγόμενο και "Project Ballhausplatz" σκάνδαλο των στημένων απ’ τον ίδιο και τους ειδικούς επί της εκλογολογικής επικοινωνίας συμβούλους του δημοσκοπήσεων, που προκάλεσε την ποινική του δίωξη και την παραίτησή του.

******* 

Τη λήξη σ’ αυτό το «γαϊτανάκι» σκανδαλωδών σκέψεων και συνειρμών σφύριξε ο Αλέξης Τσίπρας. Και το ξεμπέρδεψε κομμάτι, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω… Καγκελαρίω και τα του Θεού τω… Μωϋσή: «Τον περασμένο Μάιο, ο (έως χθες) καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς βραβευόταν με το βραβείο «Ελευθερίας των ΜΜΕ». Ποιος εκφώνησε την πανηγυρική ομιλία; Ποιος άλλος από τον στενό πολιτικό του φίλο, Κυριάκο Μητσοτάκη», ποστάρισε στο προφίλ του στο Facebook παραπέμποντας στο αρχαιοελληνικό «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει»… 

»Σήμερα, 5 μήνες μετά, ο Κουρτς βρίσκεται εκτός Καγκελαρίας, αναγκασμένος σε παραίτηση ύστερα από τεράστιο σκάνδαλο, στο οποίο κατηγορείται για στημένες δημοσκοπήσεις και προσπάθεια χειραγώγησης των ΜΜΕ, δίνοντας ποσό άνω του 1 εκατ. ευρώ από το δημόσιο ταμείο για τον σκοπό αυτό» συνέχισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και με μια θαρραλέα (για πολιτικό ηγέτη κυβερνώντος κόμματος) αντιδιαστολή της δίκαιης τύχης του Αυστριακού Καγγελαρίου με την άδικη του ρωμιού φίλου του πρόσθεσε: «Την ίδια στιγμή, ο Έλληνας ομιλητής της βράβευσης Κουρτς, συνεχίζει να απολαμβάνει τον τίτλο του Μωυσή και του τσιτάχ από εγχώρια ΜΜΕ που έχουν λάβει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τη Λίστα Πέτσα...

Ωραία… Αυτό που μένει είναι να κλείσουμε με ένα… poll: Τι ρόλο παίζει ο  κολλητούλης του Κουρτς; 1) του Κέϊν, στη ταινία του Γουέλς, 2) του Μέρντοχ, στην πραγματικότητα; 3) κανέναν απ’ τους δυό…

ΥΓ: Ο πρώτος πάσχιζε να καταλάβει ο ίδιος, με το χρήμα του, την πολιτική εξουσία. Ο δεύτερος, βάζει τους πολιτικούς στη λίστα μισθοδοσίας του, σε Αμερική  και στη Βρετανία. Κανένας απ’ τους δυό δεν πλήρωνε το πάθος του για εξουσία με δημόσιο χρήμα.

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 17/10/2021

Όταν ο Δένδιας συνάντησε τον Μπέκετ

 Πως προέκυψε η αυτοκριτική ομολογία των ακροδεξιών ακροβατισμών της ΝΔ επί κυβερνήσεων Σαμαρά και Μητσοτάκη, εκ μέρους του υπουργού των Εξωτερικών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 

Κάποτε οι πολιτικοί έκαναν θέατρο. Καθώς ήσαν αναγκασμένοι να έρχονται συχνά σε άμεση επαφή με το κοινό, μελετούσαν το «σενάριο», έκαναν πρόβες (στον καθρέφτη τους), έμπαιναν στο πετσί του ρόλου τους και, την κατάλληλη στιγμή, έβγαιναν στη «σκηνή» και τα ‘λεγαν...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, το ίδιο και ο γιος του ο Ανδρέας. Ο Καραμανλής ήταν γεννημένος σταρ, ένας ζεν-πρεμιέ που κέρδιζε το κοινό με την παρουσία του και ας ήταν, ως ηθοποιός (και… γενικότερα) ακαλλιέργητος. Ένας ακόμα σπουδαίος θεατρίνος της πολιτικής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος. Έπαιζε τόσο καλά που, ενώ ήταν πρωταγωνιστής ενός μικρού «θιάσου», κατάφερνε να είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς της χώρας…

Στο μεσοδιάστημα, οι πολιτικοί έκαναν τηλεόραση. Εκπαιδεύτηκαν στου… κασίδη το κεφάλι και, με τα χρόνια, οι πιο ταλαντούχοι διακρίθηκαν και έπιασαν στασίδια στα πλατό των πολιτικών τοκ σόου. Όμως κανένας πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος ανάμεσά τους. Πλην… Βασίλη Λεβέντη, του νυν αρχηγού της Ένωσης Κεντρώων: Σημίτης, Καραμανλής, Γιωργάκης Παπανδρέου, Σαμαράς, όλοι ατάλαντοι. «Δεν θα πέρναγαν ούτε σε καστ για κομπάρσους τηλεοπτικών πάνελ», έλεγε η συχωρεμένη η Μαλβίνα…

Σήμερα οι πολιτικοί, όσοι… επιβίωσαν των μνημονίων και του covid-19 (όπως και οι πολίτες, άλλωστε) εξακολουθούν να κάνουν τηλεόραση. Κάθε είδους τηλεόραση∙ είτε live, είτε web tv, είτε βιντεάκια στις πλατφόρμες των social media. Και σε αντίθεση με το τηλεοπτικό «μεσοδιάστημα», όλοι ταλαντούχοι. Με προεξάρχοντα τον επονομαζόμενο και μπουμπούκο ή τηλεβιβλιοπώλη, κ. Άδωνη Γεωργιάδη.

*******

Αυτές τις μέρες, κάτι περίεργο συνέβη με κάποιους πολιτικούς   που κάνουν τηλεόραση. Αίφνης άλλαξαν το ύφος τους, το στυλ τους, αυτοσχεδιάζοντας όχι πάνω στις ατάκες των πολιτικών αντιπάλων τους, όπως συνήθως, αλλά πάνω σε κάτι που έμοιαζε αληθινό: κάποια αλήθεια ή μέρος μιας κάποιας αλήθειας ιδεολογικού χαρακτήρα που, για λόγους υπαρξιακής αυτοσυντήρησης λες, έκρυβαν μέσα τους – δεν τολμούσαν καν να την κοιτάξουν…  

Κάποτε ο Σάμιουελ Μπέκετ σκηνοθετούσε ένα θεατρικό έργο του, «Το τέλος του παιχνιδιού». Οι πρόβες έφταναν προς το τέλος τους αλλά ο πρωταγωνιστής αδυνατούσε να αποδώσει μια σκηνή. Έπρεπε να συγκεντρωθεί  για να ερμηνεύσει αισθαντικά έναν μονόλογο. Όμως, δεν τα κατάφερνε, κοίταζε πότε ψηλά, στους προβολείς, πότε στα θεωρεία ή στο πουθενά, δίνοντας την εικόνα πολιτικού ομιλητή, καταστρέφοντας την εσωτερικότητα του κειμένου.

Ο Μπέκετ ανικανοποίητος, διέκοπτε συνεχώς τον ηθοποιό, καλώντας τον να μην κοιτάζει δεξιά – αριστερά αλλά να εστιάσει στην ουσία του κειμένου, μέχρι που εκείνος, αγανακτισμένος, άρχισε να ωρύεται:

-Μα πείτε μου επιτέλους, πού στο διάβολο πρέπει να κοιτάξω;

-Να κοιτάξεις μέσα σου!.. του απάντησε ο Μπέκετ…

Αυτό εννοώ. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε έναν – δυό  πολιτικούς της ΝΔ, που τις τελευταίες μέρες  βγήκαν μπροστά στις κάμερες και «έπαιξαν» με το δικό τους, το προσωπικό τους ύφος και ήθος…

*******

Όπως ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας: «Δεν βρισκόμαστε εδώ για να επιστρέψουμε στο κακό παρελθόν της χώρας, αλλά για να συζητήσουμε την επιβίωση της πατρίδας μας στο μέλλον» είπε, παρεμβαίνοντας στην αήθη αντικομμουνιστική επίθεση  του υποτιθέμενου ομοϊδεάτη του βουλευτή Κωνσταντίνου Μπογδάνου κατά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά βίας από φασιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης.

 

Ύστερα, σαν να κοίταξε μέσα του και να  ανακάλυψε κάπου εκεί στα βάθη παραπεταμένες ιδεολογικές αρχές  και αλήθειες, φάνηκε σαν να αποφάσισε να τις ξαναφέρει στην επιφάνεια, να τις μεταβάλει σε εφαρμοσμένο πολιτικό ήθος: «Εγώ δεν γνωρίζω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποιος παρέστη στην εκδήλωση για το Βίτσι. Ο πατέρας μου παρέστη στο Βίτσι», δήλωσε…

 

«Λέω, όμως, το εξής»: οποιαδήποτε προσπάθεια, σήμερα, προβολής στη σύγχρονη πολιτική ζωή των οδυνηρών στιγμών της χώρας στο παρελθόν, για την αποκόμιση μικροκομματικού οφέλους, είναι απαράδεκτη», συνέχισε οργισμένος. Και προβαίνοντας σε μια αυτοκριτική ομολογία των ακροδεξιών ακροβατισμών της ΝΔ επί Σαμαρά και Μητσοτάκη, πρόσθεσε: «Η συμπαράταξη με τον Κασιδιάρη είναι πάντοτε απαράδεκτη, διαχρονικά απαράδεκτη. Και η κατάθεση στεφάνου από τη Χρυσή Αυγή στο αίμα νεκρών για τη δημοκρατία, είναι επίσης απαράδεκτη»…

 

Ήταν μια μεμονωμένη, αισθητικού χαρακτήρα αλλαγή,  στην οποία προφανή ρόλο έπαιξαν οι μετωπικές εσωκομματικές συγκρούσεις μεταξύ ακροδεξιών και λαϊκοδεξιών φατριών και  οι ψηφοθηρικές ακροβασίες Μητσοτάκη με δαύτες. Μια αλλαγή   που… αλίμονο, κράτησε ελάχιστα: όσο κρατάει μια θεατρική παράσταση. Αμέσως μετά τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος άρχισαν και πάλι να κάνουν… τηλεόραση.  

 

 

Πίσω από τα high-five Μητσοτάκη - Μακρόν

Ένα αμφίβολης  χρησιμότητας  deal δισεκατομμυρίων σε ελληνογαλλικό αμπαλάζ ευρωπαϊκού μεγαλοϊδεατισμού 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ τής Κυριακής 3/10/2021

 

Την 28η Σεπτεμβρίου, Ημέρα Τρίτη, τις ώρες που ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, σε μια κίνηση συμβολισμού για την άμεση αναγκαιότητα αναχαίτισης του κύματος  ανατιμήσεων –που απειλεί με αφανισμό το απισχνασμένο ήδη εισόδημα της ελληνικής οικογένειας– έβαζε πρώτος την υπογραφή του σε τροπολογία του κόμματός του για τη μείωση των ειδικών φόρων καυσίμων, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε high-five με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν μπροστά στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων. Πανηγυρίζοντας το εξοπλιστικό ντιλάρισμα δισεκατομμυρίων με τις γαλλικές  φρεγάτες και τα αεροπλάνα, σε στυλ «θέλω κότερα / ελικόπτερα / γούστα ακριβά / έχω γούστα ακριβά…».

Μπορεί να υπερβαίνω τα αρθρογραφικά εσκαμμένα αλλά, καθώς στα 40 χρόνια επιτελικής δημοσιογραφίας που με βαραίνουν έχω διαχειριστεί φωτορεπορτάζ από δεκάδες παρόμοια (εξοπλιστικά, εννοώ) αλισβερίσια μεταξύ του συνόλου, σχεδόν, των Ελλήνων πολιτικών αξιωματούχων της μεταπολίτευσης  με Άγγλους, Γάλλους, Αμερικανούς και Γερμανούς ομολόγους τους, δικαιούμαι, θαρρώ, να αποκαλύψω αυτό που, φωναχτά, σκέφτηκα όταν είδα το ελληνογαλλικό ηγετικό δίδυμο να πανηγυρίζει το deal, σ’ εκείνη την καρφιτσωμένη επί ένα ολόκληρο 24ωρο στα κυβερνητικά πρωτοσέλιδα) φωτογραφία με τα high-five: Διάβολε!... Αυτοί είναι σαν πρόεδροι από τα Λιντλ!..»

Προφανώς, ο απαξιωτικός αυτός για τους Μητσοτάκη και Μακρόν σαρκασμός δεν είναι παρά ένας συγκριτικός συνειρμός –   του εν λόγω ηγετικού διδύμου με ιστορικά ελληνογαλλικά προεδρικά δίδυμα, όπως αυτό των Κωνσταντίνου Καραμανλή – Ζισκάρ ντ’ Εστέν ή εκείνο των Ανδρέα Παπανδρέου – Φρανσουά Μιτεράν, σε αντίστοιχες συναντήσεις του παρελθόντος.

*******           

Τα σχεδόν κωμικά high-five του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Εμανουέλ  Μακρόν ήρθαν ως επιστέγασμα της μέθης του ευρωπαϊκού μεγαλοϊδεατισμού που, προφανώς, ο δεύτερος… μεταλαμπάδευσε στον πρώτο πριν την κοινή ομιλία τους. Δεν εξηγείται αλλιώς η ρητορική απόπειρα του κ. Μητσοτάκη να εντάξει το συγκεκριμένο εξοπλιστικό deal στο πλαίσιο της στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ: η συμφωνία «είναι ένα πρώτο τολμηρό βήμα προς την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», ήταν μία από τις πρώτες ατάκες της ομιλίας του…  

«Με τον πρόεδρο Μακρόν έχουμε το ίδιο όραμα για αυτόνομη απόκριση της Ευρώπης στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει» πρόσθεσε, τη στιγμή που αμφισβητείται ότι γνωρίζει το παραμικρό περί «ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας», ακόμα και από τους πιο… καλοπληρωμένους συμβούλους του στα θέματα στρατηγικής της ΕΕ…  

«Με τον Έλληνα πρωθυπουργό έχουμε κοινό όραμα των δικών μας συμφερόντων και της σταθερότητας», είχε προαναγγείλει ο… καθοδηγητής και εισπράκτορας των 10 δις του deal, Εμανουέλ Μακρόν. «Στόχος είναι η ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και η διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης», ανέφερε ακολούθως.

Είναι γνωστό ότι ο Μακρόν (σε αντίθεση με την Μέρκελ) έχει κόλλημα με την ευρωπαϊκή στρατηγική της αυτονομίας. Ιδιαίτερα από τότε που του την έφερε ο  Τζο Μπάϊντεν με το AUKUS –το σύμφωνο ασφαλείας μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας–  μέσω του οποίου η Καμπέρα απέκτησε αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια, και κατήργησε το  εξοπλιστικό deal (προμήθεια υποβρυχίων αξίας πολλών δις) που είχε κάνει με τον Μακρόν…

******* 

Εν γένει, η έννοια της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες στη γαλλική κουλτούρα στρατηγικής σκέψης και παραπέμπει στην ιδέα ότι η ΕΕ πρέπει να είναι σε θέση να διεκπεραιώνει ένοπλες επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων εκτός περιοχής, ιδιαίτερα στη δική της γειτονιά, και ανεξάρτητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ.

Το 2016 η στρατηγική της ευρωπαϊκής αυτονομίας εισάγεται στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ, και έκτοτε παλινδρομεί ως υλοποιήσιμη θεωρία μεταξύ των θεσμικών οργάνων της, και ως  διαπραγματεύσιμη πράξη μεταξύ των κρατών-μελών της.

Ώσπου προέκυψε το… καταραμένο το AUKUS και ακύρωσε το μεγάλο εξοπλιστικό deal του Μακρόν με την Καμπέρα. Με αποτέλεσμα να του μείνουν αμανάτι τα υποβρύχια και να χρεωθεί μια ζημιά πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Και τότε την πήρε πάνω του την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομίας ο Γάλλος. Και την… μεταλαμπάδευσε στον Έλληνα πρωθυπουργό, όπως λένε κάποιοι…

 

Άλλοι λένε ότι ο Μητσοτάκης είναι που άρπαξε την ευκαιρία της συνάντησής του με τον Μακρόν… «Για να κολάσει την λαϊκή κατακραυγή για το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τις θηριώδεις αυξήσεις των τιμών μ’ εκείνη τη φωτογραφία», λένε… Που κάνει  high-five με τον Μακρόν, πανηγυρίζοντας το ντιλάρισμα των 10 δις  με τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα, σε στυλ «θέλω κότερα / ελικόπτερα / γούστα ακριβά / έχω γούστα ακριβά…».

«Λες και πληρώνει απ’ την τσέπη του», λένε…

 

 

 

Χωρίς αυταπάτες, λέμε ΝΑΙ στον Όλαφ Σολτς

Θα αρκεσθεί στον Μεγάλο Συνασπισμό ή θα επιχειρήσει συγκυβέρνηση με Πράσινους «Ελεύθερους Δημοκράτες» και Die Linke;

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής26/9/2021

 

Εσείς, τι λέτε; Προτιμάτε Σολτς ή Λάσετ στη θέση της Μέρκελ;   Όταν λέω «εσείς», δεν εννοώ εσάς τους θιασώτες της αριστεράς και της… προόδου που, εκ των εκλογικών πραγμάτων του 2019, δεν είσθε παρά εμείς, οι 1.781.057 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Που σίγουρα, («αφού δεν μπόρεσε η πράσινη Αναλένα» όπως λέει μια ελάχιστη μειοψηφία… εντός μας) προτιμάμε Σολτς. 

 

Το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, εννοώ. Απ’ τους οποίους, η απερχόμενη καγκελάριος κ. Άνγκελα Μέρκελ ομολόγησε ότι εισέπραξε τη δυσκολότερη στιγμή της 16ετούς θητείας της στην καγκελαρία: «ζήτησα τόσα πολλά από τους πολίτες στην Ελλάδα!..», δήλωσε με ένα έκδηλο αίσθημα ενοχής για το  πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεών μας (και της ζωής μας εν γένει) στην περίοδο της κρίσης. Ενοχή που, ασφαλώς, δεν θα την εμποδίσει να απολαύσει τη ζωή της ως συνταξιούχος με μηνιαία σύνταξη 15.000 ευρώ, προσωπικό οδηγό, γραφείο με τέσσερις υπαλλήλους και πολλά ακόμα προνόμια.

 

Λοιπόν, εσείς τι λέτε; Προτιμάτε τον σοσιαλιστή Όλαφ Σολτς ή τον χριστιανοδημοκράτη Άρμιν Λάσετ στη θέση της Μέρκελ; Οι Γερμανοί, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, επέμεναν να προτιμούν τον πρώτο. Αυτόν που προτιμάτε κι εσείς που, εκ των εκλογικών πραγμάτων του 2019, δεν είσθε παρά εμείς: οι 1.781.057 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Και… όχι μόνο, ελπίζω.  

 

*******

Ιδεολογικά, τον προτιμάμε. Επειδή είναι πρόεδρος του SPD, σοσιαλδημοκράτης δηλαδή. Που πάει να πει πιο κοντινός σε εμάς και στον δικό μας, τον Αλέξη Τσίπρα. Ενώ ο Άρμιν Λάσετ του CDU είναι χριστιανοδημοκράτης. Που πάει να πει πιο κοντινός στους άλλους και στον άλλο. Τον… ακατονόμαστο Κυριάκο Μητσοτάκη.

 

Γνωρίζω, ωστόσο, ότι οι Έλληνες στην  πλειονότητά τους (βάλτε και την πλειονότητα υμών των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μέσα), δεν κόπτονται αν αύριο θα είναι  καγκελάριος ο Σολτς ή ο Λάσετ: σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση του ευρωβαρόμετρου, το μόνο που ενδιαφέρει την πλειονότητα των Ελλήνων (ποσοστό 62%) είναι ότι η Ε.Ε. οφείλει να έχει ως απόλυτη προτεραιότητα τη λήψη μέτρων για τη μείωση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Την ίδια αναγκαιότητα προτάσσουν και οι πολίτες από 23, ακόμα, κράτη-μέλη.

 

Και καλά κάνουν: Συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που δίνει η πλειοψηφία των Ελλήνων στο συγκεκριμένο ευρωβαρόμετρο, υπερθεμάτιζε σε ερώτηση της efsyn.gr (Χριστίνα Κοψίνη) ο Ιταλός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νταβίντ Σασόλι. Και επιχειρηματολογούσε με βιωμένες αλήθειες: «Τις τελευταίες δεκαετίες, είδαμε την ανισότητα να αυξάνεται δραματικά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πανδημία έχει διευρύνει αυτό το χάσμα, με τους εργαζομένους χαμηλότερου εισοδήματος να πλήττονται περισσότερο από τις απώλειες θέσεων εργασίας και τις πιο ευάλωτες ομάδες να περιθωριοποιούνται».

 

*******    

Λοιπόν, τι λέτε, Σόλτς ή Λάσετ; Ή μήπως να πούμε κι εμείς  «τι Σολτς τι Λάσετ;», με την ελαφρότητα που, κάποιοι, κάποτε,

είπαν «τι Παπάγος τι Πλαστήρας»; Αποκλείεται: μόνο οι δογματικοί του κόσμου τούτου μηδενίζουν τη σημασία των πολιτικών αποχρώσεων – η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την οποία, ο αυριανός Γερμανός Καγκελάριος έχει την ευκαιρία να την ανακατευθύνει προς την προοδευτική ολοκλήρωση, ή να συνεχίσει να την οδηγεί στον δρόμο (της  σταδιακής, αμείλικτης παρακμής) που χάραξε η  Μέρκελ.

 

Ωστόσο, ως ρεαλιστές, οφείλουμε να πούμε ότι το  δεύτερο είναι πιο πιθανό απ’ το πρώτο, είτε με Σολτς, είτε με Λάσετ. «Η Γερμανία είναι Γερμανία» είναι το μότο των expert γερμανολογίας και, πιστέψτε με, έχουν δίκιο. Φυσικά, αν επικρατήσει ο Σολτς, όλοι θα μιλούν για «Ιστορική Αλλαγή» ή για την «μεγάλη επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη» και, πράγματι, στο επίπεδο των πολιτικών αποχρώσεων και των συμβολισμών, αυτά θα έχουν συμβεί.

 

Αλλά ακόμα κι αν ο Όλαφ Σολτς αποφύγει τον Μεγάλο Συνασπισμό (το θέλει;) και καταφέρει να σκαρώσει συγκυβέρνηση με τους Πράσινους, τους «Ελεύθερους Δημοκράτες» και το αριστερό Die Linke (το θέλει;), είναι απίθανο να τολμήσει κομβικές για το παρόν και το μέλλον της ΕΕ στρατηγικές και θεσμικές αλλαγές, όπως το υπαρξιακό για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ζήτημα της τροποποίησης – αν όχι της οριστικής κατάργησης – του Συμφώνου Σταθερότητας.

 

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: μόνο οι προσδοκώμενες προοδευτικές αποχρώσεις των επιλογών του στα ευρωτουρκικά, τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό, μας κάνουν να υποστηρίζουμε Όλαφ Σόλτς∙ ιδεολογικά, τον προτιμάμε, επειδή είναι πρόεδρος του SPD, σοσιαλδημοκράτης δηλαδή. Που πάει να πει πιο κοντινός σε εμάς και στον δικό μας, τον Αλέξη Τσίπρα.  

 

 

 

 

 

Πάμε για κάλπες ή κάηκε το σενάριο;

Καθώς η κοινωνική  δυσπιστία κατά Μητσοτάκη  θεριεύει, εκείνος ξαναβρίσκει καταφύγιο στον επικοινωνιακό του μύθο, αυτή τη φορά ως ο πρωθυπουργός που συνάντησε τους… Ντάλτον

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

«Τι έγινε ρε παιδιά; Πέφτει ο Μητσοτάκης;». Αυτό ήταν το ερώτημα που υπερίσχυσε στην πολιτική επικράτεια των social media την εβδομάδα που πέρασε. Το έναυσμα για την πρωθυπουργική… πτώση έδωσαν οι στεντόρειες αποδοκιμασίες ("Ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα") από τα συγκεντρωμένα πλήθη που "ακουμπούσαν" στο φέρετρο του Μίκη, κατά τη διάρκεια της κηδείας του στη Μητρόπολη Αθηνών. 

Είναι εκπληκτικό ότι το… δυσάρεστο αυτό για τη δημόσια εικόνα του πρωθυπουργού γεγονός κατάφερε να διεμβολίσει  τα υψωμένα, σε τέτοιες περιστάσεις, μιντιακά τείχη προστασίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και να περάσει σ’ ένα δυό αντιπολιτευτικά ΜΜΕ. Κι από εκεί στις λαϊκές μάζες των… social. Μαζί μ’ εκείνη την φωτογραφία που τον δείχνει να μπαίνει εκνευρισμένος στο πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και να εγκαταλείπει τη Μητρόπολη.

Για να ακολουθήσει χαμός στο Facebook και στο Twitter. Και όχι μόνο: αρκετά ειδησεογραφικά σάιτ απ’ αυτά που ο λαός χαρακτηρίζει «πετσωμένα» αντέδρασαν, ως όφειλαν, με κείμενα ιδρωμένα από αγωνία για το πρωθυπουργικό υπαρξιακό ζήτημα. Που, όπως γνωρίζουμε, ταυτίζεται με το δικό τους, το προσωπικό τους… υπαρξιακό. Το παρόν και το μέλλον τους στην ιντερνετική αγορά.

Άλλα, της εσωκομματικής αντιπολίτευσης τα περισσότερα, πανηγύριζαν ή σάρκαζαν χαιρέκακα την επερχόμενη αποδρομή του «γόνου». Προσφέροντας ερείσματα, ακόμα και σε επώνυμους και ευφυείς πολιτικούς παρατηρητές, να διατυπώνουν την άποψη ότι  «αυτή που θα ρίξει τον Κυριάκο  είναι η ίδια η Νέα Δημοκρατία». Και δίνοντας την αίσθηση ότι η χρήση του Μητσοτάκη (από την οικονομική ελίτ που ως τώρα τον στήριζε) έχει τελειώσει…

*******

Μέχρι που ήρθε η έντυπη ναυαρχίδα της κυβερνητικής μιντιοκρατίας να θολώσει τη μεγάλη εικόνα. Να μετριάσει το… κακό με (τι άλλο;) μια.. «ρεπορταζοανάλυση», κινούμενη μεταξύ σφύρας και άκμονος. Του τύπου «μισή αλήθεια – μισό ψέμα», όπως λέγαμε εμείς οι παλαιότεροι της δημοσιογραφικής πιάτσας, τις συγκεκριμένες αρθρογραφικές ακροβασίες: 

Απ’ τη μια,  «Όσο περιθωριακές και ακραίες (sic) κι αν ήταν οι φωνές έξω από τη Μητρόπολη, έδειξαν στον κ. Μητσοτάκη ότι μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και τον ατυχή ανασχηματισμό του Αυγούστου το όποιο προστατευτικό τείχος ανοχής διατηρούνταν για την κυβέρνησή του δεν υφίσταται πλέον”.... Και, «Κακά τα ψέματα, διάχυτο είναι πια το κλίμα δυσπιστίας που θεριεύει την ατμόσφαιρα αμφισβήτησης στην κοινωνία…».  

Κι απ’ την άλλη, «Όπως και να έχει, το 2022 ξεκινά με μια προίκα περίπου 8 δισ. ευρώ επενδυτικών πόρων που επιτρέπει σχετική άνεση στον κ. Μητσοτάκη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το καλό αποτέλεσμα του 2021, του επιτρέπει (…) να αμβλύνει τις δυσμενείς εντυπώσεις του καταστροφικού Αυγούστου…», που πάει να πει, «λεφτά υπάρχουν». Το είπε άλλωστε ο αντ’ αυτού Άδωνης Γεωργιάδης τις επόμενες μέρες.

*******

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη εικόνα δείχνει μια κυβέρνηση ετοιμοθάνατη και έναν πρωθυπουργό τρελαμένο, που αρνείται να πεθάνει. Αλλά ποιοι και πόσοι βλέπουν, διαθέτουν τα «εργαλεία» να διακρίνουν, την μεγάλη εικόνα – την πραγματικότητα – αφαιρώντας τα τηλεοπτικά φίλτρα, αναγνωρίζοντας τα μιντιακά ψεύδη, αψηφώντας τον επικοινωνιακό μύθο;

«Ο Μητσοτάκης έζησε τον όμορφο μύθο του, τώρα οι πολίτες ζουν την άσχημη αλήθεια του», απεφάνθη προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο τηλεοπτικής συνέντευξης, εκτιμώντας ότι «Ο Μητσοτάκης θα πάει σε πρόωρες εκλογές γιατί δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τη ραγδαία φθορά του»…

Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω αν ο Μητσοτάκης θα πάει σε πρόωρες εκλογές ή όχι, αλλά η εκτίμηση του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ο πρόεδρος της ΝΔ θα προσφύγει στις κάλπες «γιατί δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τη ραγδαία φθορά του», είναι σαφές ότι θεμελιώνεται από μια σειρά ενδείξεων που εμπεριέχονται στη μεγάλη εικόνα.

Ωστόσο, τα μιντιακά ψεύδη και τα τηλεοπτικά φίλτρα αλαργεύουν τη φθορά του κ. Μητσοτάκη, την καθυστερούν, τη μετατρέπουν σε slow-motion. Και χωρίς πλέον να την κάνουν αόρατη – με τον καιρό πληθαίνει ο κόσμος που αφυπνίζεται και βλέπει πίσω απ’ τις τηλεοπτικές κουίντες– την σκεπάζουν, την  θολώνουν, την καθιστούν δυσδιάκριτη…

Μαζί με την «άσχημη αλήθεια» για τον «όμορφο μύθο του». Τον οποίο επιχείρησε να ξαναζήσει τις προάλλες, όταν συνάντησε τους αδελφούς Ντάλτον στον Θεσσαλικό κάμπο και φωτογραφήθηκε μαζί τους τη στιγμή που του έλεγαν ότι επί πρωθυπουργίας του είναι όλα κομπλέ και ότι ο Μαρίνος Αντύπας φιλούσε υπέροχα… Ή κάτι τέτοιο, κανείς δεν ξέρει: κάηκε το σενάριο…