Αχτσιόγλου ή Κασσελάκης; Οι γνώμες… τριίστανται – το αποτέλεσμα εξαρτάται

Το μέγεθος της συμμετοχής θα κρίνει ποιος θα κληθεί να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Τούτες τις μέρες ερχόμαστε από τη λάσπη, όπως, με περισσή ευαισθησία, το  διατύπωνε το βράδυ της Δευτέρας (11/09) ο τροβαδούρος της ανθρωπιάς Αλκίνοος Ιωαννίδης, προλογίζοντας τη συναυλία του στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων: Έρχομαι από τη λάσπη, από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα (…) Έρχομαι  από τη χώρα που ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν…

Μέσα σ’ αυτή τη «λάσπη» – την «πνιγμένη χώρα» με τους «πνιγμένους ανθρώπους» που «ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν»  – έλαχε να στηθούν οι κάλπες  του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προκειμένου να ψηφίσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για να εκλέξουν τον ηγέτη που θα ανασυγκροτήσει «το κόμμα – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης», υποθέτω… Ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την «πνιγμένη χώρα»: να βγάλει απ’ τη λάσπη τους «πνιγμένους ανθρώπους», να τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν «όσους μας ρημάζουν», υποθέτω…      

Και ποιόν θα ψηφίσουν; Ποιόν απ’ τους πέντε υποψήφιους προέδρους θεωρούν, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ικανότερο γι’ αυτή τη δουλειά;  «Τον Κασσελάκη ή την Αχτσιόγλου», λένε οι δημοσκοπήσεις: πρώτο τον πρώτο και δεύτερη την δεύτερη αποφαίνονται κάποιες εξ’ αυτών – πρώτη τη δεύτερη και δεύτερο τον πρώτο, κάποιες άλλες!.

*******

Μπέρδεμα!..  Όσον αφορά την πρωτιά μόνο, αφού όλες οι προβλέψεις βγάζουν εκτός διεκδίκησης του… τίτλου τους Παππά, Τσακαλώτο, Τζουμάκα, ενώ προδιαγράφουν δεύτερο γύρο για τους διεκδικητές Κασσελάκη – Αχτσιόγλου ή… τούμπαλιν.  Για να κρατάμε τις αρμόζουσες δημοσιογραφικές αποστάσεις το «τούμπαλιν», μη μας πάρουν τα σκάγια του συριζέϊκου εμφυλίου. Που, μόλις έπεσε η στάθμη της πλημμύρας που κατέστρεψε τον κάμπο, αναζωπυρώθηκε… μαινόμενος στις λάσπες και στα τοξικά απόνερα που άφησε πίσω του ο Τσίπρας… Όταν παραμέρισε για να περάσει το… νέο κύμα, αν θυμάστε… 

Δεν ξέρω αν το «νέο κύμα» είναι ο Κασσελάκης αλλά, στα ΜΜΕ και στα social media, ήταν και πάλι ο πρωταγωνιστής. Θετικός ή αρνητικός, θα σας γελάσω. Η αίσθησή μου είναι ότι οι γνώμες, είτε προέρχονται εκ δεξιών, είτε εξ ευωνύμων,  διίστανται – για να μην πω… τριίστανται, κατά τον τρόπο που ενδείκνυται στα τρία post που ακολουθούν και στις αναλύσεις τους που επακολουθούν:

1) «Στοιχηματίζω ότι θα γραφτούν από την ΝΔ να ψηφίσουν Αχτσιόγλου, γιατί ο Κασσελάκης είναι game changer»

2) «Παίδες μην ανησυχείτε, θα βγει η Αχτσιόγλου που τα έχει βρει με τους παίχτες» 

3) «Θα ήθελα ο Κασσελάκης να αναδειχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μετά απ’ αυτά που έγραψαν το Θέμα, ο Φίλης και οι… φίλοι του, θα γραφτώ μέλος και θα τον ψηφίσω»…

*******

Πριν περάσω στις «αναλύσεις,  οφείλω να πω ότι  διάλεξα αυτά τα τρία post  από μια πολύωρη μεσοβδόμαδη περιήγηση στο Faceboock και στο Twitter γιατί – χωρίς τις αντιδραστικές τοξικότητες των χιλιάδων άλλων – συνοψίζουν, έτσι νομίζω, βασικές πτυχές της οπτικής της κεντροαριστερής κοινής γνώμης για τους δυό επικρατέστερους διεκδικητές της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ:

● Εντάξει, δεν πιστεύω – όπως αναφέρει το Νο 1 post – ότι «θα γραφτούν» κάποιοι «από τη ΝΔ» για να ψηφίσουν… Αχτσιόγλου, αλλά ο Κασσελάκης είναι σίγουρα game changer», ο υποψήφιος που «αλλάζει το παιγνίδι» (το άλλαξε ήδη), που «ανακατεύει τα χαρτιά» (τα ανακάτεψε ήδη): ο X – factor επί το… ελληνικότερον, που πάει να πει ο κρυφός, ο άγνωστος, ο αστάθμητος παράγοντας της εκλογικής διαδικασίας. 

● Πράγματι, είναι πιθανό «να βγει» πρώτη η Αχτσιόγλου – όπως αναφέρει το Νο 2 post – αλλά όχι απαραίτητα επειδή «τα έχει βρει με τους παίχτες», αλλά επειδή είναι πιο ήπια, πιο «στρογγυλεμένη» από τους άλλους, πιο συμβατή με την, ακίνδυνη για τους ολιγάρχες,   συστημική κεντροαριστερή κουλτούρα του πολιτικού παρόντος.

● Το No 3 post φωτογραφίζει την ανακλαστική αντίδραση μιας μεγάλης μερίδας των (κεντροαριστερών, υποθέτω) ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ απέναντι στο ανοίκειο πολυφοβικό μπούλινγκ – αυτό το απίστευτο κύμα λάσπης που εκτοξεύτηκε κατά του κ. Κασσελάκη  από τις εσωκομματικές φράξιες που «έδιωξαν» τον Τσίπρα («ομπρέλα» και «53+», κυρίως), και κάποιους άτυπους εκπροσώπους τους («ο Φίλης και οι… φίλοι του», αναφέρει, σχετικά, το εν λόγω post), αλλά και από δύο, τουλάχιστον, εκ των υποψηφίων προέδρων, τους κ. κ. Τσακαλώτο και Τζουμάκα…

Υιοθετήθηκε δε, και καλλιεργήθηκε… αρμοδίως, από τα ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη (που είναι σαφές ότι φοβούνται τον… «Αμερικάνο»), με πιθανό αποτέλεσμα κάποια, ανυπολόγιστου μεγέθους, προσθήκη ψήφων, τύπου «μετά απ’ αυτά που έγραψαν το Θέμα, ο Φίλης και οι… φίλοι του, θα γραφτώ μέλος και θα τον ψηφίσω», στη φαρέτρα του Κασσελάκη!.. Γιατί όχι;

Το θέμα είναι πόσοι θα ψηφίσουν. Όσο περισσότεροι, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να δούμε τον… «Αμερικάνο» πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όχι, Αχτσιόγλου και, ούτως ή άλλως, επιστροφή στη σοβαρότητα: Κατά τη γνώμη μου, κανένας απ’ τους δυό δεν δύναται να ανασυγκροτήσει «το κόμμα – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης», ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την «πνιγμένη χώρα», θα  βγάλει απ’ τη λάσπη τους «πνιγμένους ανθρώπους», θα τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν «όσους μας ρημάζουν» …  Κανένας απ’ τους δυό δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Η χώρα βουλιάζει, ο Μητσοτάκης βγάζει σέλφι με τους «βουλιαγμένους» και ο… πεντακέφαλος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ χτενίζεται

Ένα αντί – δημοσιογραφικό  οδοιπορικό από την κτηνωδία στο Blue Horizon ως την ανεμπόδιστη παράδοση της Θεσσαλίας στις καταστροφικές πλημμύρες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μεσοβδόμαδα η… Κασσελακιάς εκόπασε. Αναχαιτίστηκε, από τον καταναγκαστικό πνιγμό του Αντώνη αρχικά: σπρωγμένος από τα χέρια του κτηνώδους υπάρχου του αποπλέοντος Blue Horizon, ο Αντώνης έπεσε από τον καταπέλτη μες στα βρώμικα νερά του λιμανιού κι έκανε μιαν   απέλπιδα – και αναισθήτως αβοήθητη – προσπάθεια να σωθεί∙ μάταια  ωστόσο: «Ο Αντώνης πέθανε από πνιγμό» απεφάνθη, πάραυτα, ο ιατροδικαστής…  

«Αυτός ο θάνατος δεν είναι τυχαίος», σχολίασε εύστοχα η Εφημερίδα των Συντακτών: Είναι μια δολοφονία που κρύβει μέσα της τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ο φορέας μιας εξουσίας, όσο μικρή κι αν είναι, όπως αυτού που ελέγχει τα εισιτήρια στο πλοίο, νιώθει παντοδύναμος. Και, όποιος σταθεί εμπόδιο στο να ασκήσει τη μικρή αυτή εξουσία του, αξίζει ακόμα και να πεθάνει. Ειδικά αν είναι αδύναμος, ειδικά αν είναι ανάπηρος (σ. σ: όπως ο Αντώνης), ειδικά αν είναι φτωχός…

Ύστερα ήρθε η βροχή και ο κατακλυσμός, κι έλειψαν αιφνιδίως οι πολιτικοί – κυβέρνηση άφαντη, αντιπολίτευση αλλού γι’ αλλού. Σε λίγο τα λασπόνερα τινάχτηκαν ορμητικά από τα βουλωμένα φρεάτια του Δήμου και σκεπάσαν τα περάσματα της γειτονιάς, κορμιά ανθρώπων επιπλέανε αποβραδίς ως το πρωί – Μοναστηράκι, Καλλιρρόης, Ευαγγελισμός,  σαν τις πολύχρωμες βρώμιες σακούλες σκουπιδιών που εκβράζουνε οι ανταριασμένες θάλασσες στις παραλίες των Αθηνών. 

*******

Πλημμύρισε κι η επικράτεια ολόκληρη, τόνοι νερού φούσκωσαν τα ποτάμια κι έριξαν τις γέφυρες, τα αφηνιασμένα ρέματα κατέκλυσαν δρόμους κι αγρούς και πόλεις και χωριά – Βόλο και Λάρισα, Τρίκαλα και Καρδίτσα προπαντός:

● «Ακούμε ουρλιαχτά, ψάχνουμε ανθρώπους» ακούγεται έντρομη η φωνή του Παλαμά, του Καρδιτσιώτικου χωριού που σκέπασε η βροχή…

● «Ένας άνθρωπος με τρία σκυλάκια βρισκόταν στο σπίτι. Τα σκυλιά κατάφεραν, βγήκαν έξω, κλαίνε. Τον άνθρωπο δεν μπορώ να τον βρω, ψάχνω από τις 4 η ώρα το πρωί», φωνάζει ασθμαίνοντας σ’ έναν ρεπόρτερ μια γυναίκα του χωριού…

● «Κανένα χέρι βοήθειας από κανέναν» καταγγέλλει  ο Δήμαρχος που, «από χτες», ζητά επειγόντως ελικόπτερα και βάρκες: «Κι οι κάτοικοι να περιμένουν όρθιοι στα κεραμίδια των σπιτιών τους, μήπως και σωθούν»!..

«Ο τόπος μου , η Θεσσαλία , ο κάμπος μας βρίσκεται στη δίνη μια πρωτοφανούς καταστροφής», γράφει με πόνο ψυχής η Τρικαλινή φίλη μου Κέλλυ Παχή στο faceboock: «Μόνο σε πέντε χρόνια θα μπορέσει, η περιοχή που προμηθεύει το 1/3 των αγροτικών προϊόντων της Ελλάδας, να επανέλθει στα φυσιολογικά. Χωριά θα σβήσουν από το χάρτη ή θα γλείφουν για πολλά χρόνια τις πληγές τους . Άνθρωποι απελπισμένοι , άνθρωποι σε απόγνωση»..

Αυτό ήθελα να πω – δεν περιγράφονται με λόγια δημοσιογραφικά τέτοιες καταστροφές, απόγνωση παντού: λάσπη παντού, πραγματικά και μεταφορικά, νεκροί, αγνοούμενοι και εγκλωβισμένοι σε πλημμυρισμένα σπίτια και χωριά, κράτος και προστασία του πολίτη πουθενά, «κυβέρνηση άφαντη, αντιπολίτευση αλλού γι αλλού»…

*******

Παρασκευή πρωί, με ολοκληρωμένη την καταστροφή, ο ήλιος βγήκε για να την φωτίσει, κι ο Μητσοτάκης να τη δει… από κοντά... Να βγάλει ωραίες φωτογραφίες με αλαφιασμένα θύματα του κατακλυσμού: «να μοστράρουν φάτσα - κάρτα την αφεντομουτσουνάρα του τα Μέσα («τα δικά μας»), ως καλοσυνάτη και προστάτιδα και αλληλέγγυα» ήταν η εντολή…

Εντάξει, έχουμε όλοι πια την ατυχία να γνωρίζουμε, από κοντά ή από μακριά, τον δεύτερη φορά πρωθυπουργό –παρ’ όλα αυτά – Κυριάκο  Μητσοτάκη:

Έναν άνθρωπο άχρωμο, άοσμο και άγευστο.  

Χωρίς ίχνος χιούμορ.

Με ελάχιστα ψήγματα παιδείας. Με καλλιέργεια μηδέν.

Ξέρουμε πόσο ανεπαρκής είναι.

Πόσο ανόητα επηρμένος.

Πόσο ανίκανος να χωρίσει δυό γαϊδάρων άχυρα.

Πόσο μεγάλη έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας έχει.

Ήταν -- και φυσικά είναι -- ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης.

Το βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες σε πλήρη εξέλιξη

Απρόθυμος να αντιδράσει.

Δεν θέλει – όπως έγραψα μεταφορικά – να λερώσει τα σκαρπίνια του στις λάσπες και στα αποκαΐδια.

Πιστεύει ότι κρυπτόμενος και σιωπώντας μπορεί να αποφύγει τα πάντα.

Πιστεύει ότι με ακριβοπληρωμένες επικοινωνιακές συμβουλές μπορεί να κοροϊδέψει σε βάθος χρόνου τους πάντες…*

Όπως έκανε και τώρα: κρύφτηκε τις ημέρες της καταστροφής, ανέβαλε την επίσκεψή του στη ΔΕΘ μέχρι να ξεχαστούν οι κυβερνητικές ευθύνες, προφανώς, κι όταν βγήκε ο ήλιος βγήκε κι εκείνος μαζί του για να βγάλει… ωραίες επικοινωνιακές φωτογραφίες. Δοξάστε τον!..

ΥΓ: Περίπου το ίδιο, φευ, μόνο χωρίς φωτογραφίες, έκανε και η… πεντακέφαλη  αξιωματική αντιπολίτευση: τελευταία στιγμή, χάρις στην προτροπή του κ. Παππά, ανέβαλε τις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού. Και , Πέμπτη βράδυ – Παρασκευή πρωί, πήραν τους δρόμους της… λασπουριάς – Βόλο, Λάρισα, Καρδίτσα, οι επίδοξοι αρχηγοί. Εντάσσοντας τις αλληλέγγυες εξορμήσεις τους στην προεκλογική τους φαρέτρα: ο καθένας χωριστά, για πάρτη του, αποκαλύπτοντας θαυμάσια τις μύχιες διαθέσεις τους για μετεκλογική… «ενότητα όποιος κι αν εκλεγεί» του ΣΥΡΙΖΑ…

* Από προχθεσινή ανάρτηση του Ευάγγελου Αντώναρου στο twitter   

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη μετέτρεψε το συριζέικο σύμπαν σε ένα απέραντο πρωϊνάδικο

Απίστευτο μπούλινγκ κατά του 5^ου επίδοξου προέδρου, ακόμα και από αξιωματούχους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Αν μη τι άλλο, η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη ζωντάνεψε την πένθιμη έως και καταθλιπτική και μίζερη και αδιάφορη  διαδικασία αντικατάστασης του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ:  «την έκανε μαστ και τρέντυ και βάϊραλ μαζί», όπως έγραψε ένας φίλος, φαν της σχολής… Μπαμπινιώτη – «μετέτρεψε το συριζέϊκο σύμπαν σε ένα απέραντο πρωϊνάδικο», όπως είπε μια ραδιοφωνική παραγωγός της σχολής… Φίλη.

 

Αλήθεια είναι!.. Και τα δύο!.. Ο Κασσελάκης μπήκε στο σκηνικό της κρίσης του ηττημένου και πενθούντος για τον «χαμό» του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, «και τα ‘κανε όλα λίμπα»  όπως θα ‘λεγε η Ζωζώ Σαπουντζάκη αν ήταν … συριζαία: «Με λένε Στέφανο, κατάγομαι απ’ την Κρήτη, γεννήθηκα στο Μαρούσι, σπούδασα την Αμερική, είμαι γκέι, είμαι αυτοδημιούργητος… εφοπλιστής, και θέλω να γίνω πρόεδρος!..»     

 

Διόλου πρωτότυπο: «οι μισοί Έλληνες, είναι… πρόεδροι και οι άλλοι μισοί θέλουν να γίνουν», έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Τσαρούχης, «πράγμα που δεν απέχει πολύ απ’ την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια – αν είναι αλήθεια – καθιστά την υποψηφιότητα του Κασσελάκη κοινότοπη, εγείροντας το ερώτημα «προς τι τόση φασαρία για έναν πέμπτο υποψήφιο  δίπλα στους κυρίους - ες Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου, Παππά και Τζουμάκα;».

 

*******

«Γιατί έπεσε στο κόμμα σαν… κομήτης» ● «γιατί είναι ένας ξένος» ● «γιατί είναι αμερικανόθρεφτος» ● «γιατί δούλευε για την Μόργκαν Στάνλεϊ» ● «γιατί είναι γκέι και μάλιστα… παντρεμένος» ● «γιατί μας παραμυθιάζει: άκου  αυτοδημιούργητος εφοπλιστής!..» ● «γιατί μας πουλάει αμερικανιές για greek dreams και… τρίχες κατσαρές»…

 

Αυτά τα ολίγα, ως μικρή και ήπια πρόγευση της   καταιγιστικής και άκρως τοξικής διαδικτυακής… διαλεκτικής του μπούλινγκ που αναπτύχθηκε από κάθε πολιτική κατεύθυνση, υιοθετήθηκε από μια μεγάλη μερίδα οπαδών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, και εκτοξευόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας εναντίον του υποψηφίου Κασσελάκη.  

 

Από την άλλη, η  επεξεργασμένη στις φράξιες του κατακερματισμένου οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ… διαλεκτική του μπούλινγκ κατά του 5^ου επίδοξου προέδρου εκφράζότανται, σε υψηλό στελεχιακό επίπεδο, από αυτόκλητους φρουρούς της καθεστηκυίας κομματικής τάξεως (σόρρυ, αταξίας ήθελα να πω). Που συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες του κόμματος, εκτοξεύοντας κατά του ανεπιθύμητου 5^ου υποψηφίου παλαιοκομματική ξενοφοβία, ψέματα, ανακρίβειες, μικρότητες: ● «Δεν έχουμε ανάγκη από Μεσσίες, αλλά από πολιτικούς που δεν θα «φυτεύονται» από τα Instagram και τα διάφορα συμφέροντα» ● «Όχι μοντέλα μεταπολιτικής στους εκπροσώπους των πολιτών» ● «Ο κ. Κασσελάκης δεν γνωρίζει καν ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ»…

 

******* 

Ακριβώς το αντίθετο: ● Μόνο ένας «μεσσίας» (μεταφορικά βέβαια, υπό την έννοια του σύγχρονου και φωτισμένου ηγέτη – οδηγητή) θα μπορούσε να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την σαφώς διαφαινόμενη διαρκή αποσυσπείρωση και την έκπτωση στην περιοχή της ελάσσονος αντιπολίτευσης ● Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν «φυτεύτηκε» από «τα Instagram και τα διάφορα συμφέροντα», αλλά από τον Αλέξη Τσίπρα, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, προς το συμφέρον του κόμματος υποθέτω ● Η υποψηφιότητα Κασσελάκη δεν συνάδει με τα «μοντέλα μεταπολιτικής» τα οποία, άλλωστε, δεν είναι παρά αίολα αμυντικά θεωρήματα της συστημικής… μεταπολιτικής ● Ο κ. Κασσελάκης, όπως όλοι οι απ’ έξω, οι εκτός κομματικών μηχανισμών αριστεροί πολίτες εννοώ, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τα αποστειρωμένα στελέχη και  τους κοινοβουλευτικούς αξιωματούχους του – και,  βέβαια, από τους αυτόκλητους ιδιοκτήτες του – «ποιός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί τον στήριξαν κι ακόμα τον στηρίζουν: στα εύκολα και στα δύσκολα τον τρώνε, κυριολεκτικά, στη μάπα!..

 

Ας το πω με τον τρόπο που το είπε μια ξεχωριστή συνάδελφος και φίλη* απ’ τα παλιά: αυτό που  πάνω απ’ όλα με θλίβει, είναι «οι ομοφοβικές, σεξιστικές, σκοταδιστικές επιθέσεις που κάνουν ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μισόλογα, σπόντες, ειρωνικά γελάκια, χυδαιολογίες, ψεύδη ασύστολα, fake news»: στηρίζουν τον δικό τους υποψήφιο αποδομώντας τους υπόλοιπους με χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη».

 

ΥΓ: Ξεπερνώντας – αν είναι δυνατόν! – την  θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στα πέριξ και τις τοξικές θεωρίες (συνωμοσίας ή μη) γύρω απ' την προεδρική υποψηφιότητα Κασσελάκη, εκτιμώ ότι στην πιθανή – απίθανη περίπτωση που θα λειτουργήσει, στην περιοχή των 170.000 μελών, το ένστικτο επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας, ο συγκεκριμένος υποψήφιος θα έχει τις ίδιες ή και περισσότερες πιθανότητες επικράτησης απ’ αυτές της Αχτσιόγλου, πολύ περισσότερες δε απ’ αυτές των Τσακαλώτου και Παππά.

 

 * Η Έλενα Ακρίτα, σε χθεσινή της ανάρτηση στο facebook

Δεύτερη 4ετία Μητσοτάκη: η καταστροφή ως κανονικότητα, με σπέσιαλ κάλυψη από τους διαπλεκόμενους ολιγάρχες των ΜΜΕ

Η αφωνία των επίδοξων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ για την ευθύνη των media στην ήττα του κόμματός τους

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα οριστικής επιβεβαίωσης της… σταθερότητας που εξασφάλισε η χώρα μας όταν, προ διμήνου, οι #σαραντατακατο Έλληνες, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρίζοντάς του μιαν, ακόμα, κυβερνητική τετραετία: σταθερότητα στην κοινωνιοπαθή άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την μιντιακή ολιγαρχία Μητσοτάκη, όπου η κανονικότητα γίνεται συνώνυμο της καταστροφής.      

Κορυφαία στιγμή επιβεβαίωσης της εν λόγω… σταθερότητας, το 24ωρο της περασμένης Τρίτης όπου, ενώ συνεχίζονταν οι απεγκλωβισμοί κατοίκων στην φλεγόμενη Αλεξανδρούπολη με τη χώρα  αφημένη ολημερίς στο έλεος των πυρκαγιών, – οι πύρινες γλώσσες της κολάσεως να φτάνουν Αττική, να  καίνε Ασπρόπυργο,  Χασιά και να κυκλώνουν Πάρνηθα, Φυλή και Λιόσια και Αθήνα –  αίφνης 18 άνθρωποι βρίσκονται νεκροί στον Έβρο, απανθρακωμένοι στο κατακαμμένο δάσος της Δαδιάς και… 

Εντάξει, δεν έγινε και κάτι φοβερό, "18 παράτυποι μετανάστες ήταν", γράφουν απολογητικά και… απενοχοποιητικά τα διαδικτυακά ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη – τα κανάλια, ούτε καν. Κι  εκείνος, ο #σαραντατακατό πρωθυπουργός μας λέω, πρώτο τραπέζι πίστα στις οθόνες, με παρτενέρ τον Ουκρανό… πολέμαρχο Ζελένσκι –   στο  φόντο η τσουρουφλισμένη χώρα…  Να πρωταγωνιστεί (σε μια ακόμα βλαπτική των εθνικών μας συμφερόντων διπλωματική ανοησία) ως μαριονέτα των ευρω-ΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο… Καθιστώντας, όλο και περισσότερο, τη χώρα μας μέρος του προβλήματος και όχι πόλο αναζήτησης της λύσης του!..

*******

«Δεκαοχτώ νεκροί που δεν είναι πρώτη είδηση στα κανάλια, είναι λόγος να αναλάβει πλέον τη χώρα ο ΟΗΕ», σχολιάζει ο ευφυής γελοιογράφος Σπύρος Δερβενιώτης* και, μαζί του, οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που, υποθέτω, απέμειναν να συναισθάνονται τις συνέπειες της μιντιακής  ολιγαρχίας Μητσοτάκη, στο ξεχαρβάλωμα της «Ελληνικής  Δημοκρατίας»…  

Όχι πάντως η δημοκρατική αντιπολίτευση – σίγουρα όχι οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι αποφεύγουν συστηματικά να βάλουν στο κάδρο των αιτίων της  συντριπτικής ήττας του κόμματός τους – σε πρώτο πλάνο όπως, αντικειμενικά, το δικαιούνται(!) – τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους.  Οι οποίοι, για δεύτερη συνεχή τετραετία προσφέρουν σπέσιαλ κάλυψη – με το… αζημίωτο, φυσικά – στην καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μόνο ο υποψήφιος Τσακαλώτος, με το γνωστό  διδακτορικό του ύφος, κάνει μια – αποσυνδεδεμένη από τα αίτια της ήττας –  έμμεση αναφορά στο θέμα της εργαλειοποίησης των media από κάποιες «illiberal democracy» (σ. σ: ανελεύθερες αστικές δημοκρατίες τύπου Όρμπαν, Μελόνι κ.α.) που, «με ισχυρούς ομίλους ελέγχουν τα media και τα δικαιώματα μπαίνουν στην άκρη». Όμως, κατά τον κ. Τσακαλώτο, «η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εκεί, αλλά η Νέα Δημοκρατία μεταφέρει τέτοια στοιχεία»…   

Και βέβαια η κ. Αχτσιόγλου, με εκείνο το περιβόητο υπεκφεύγον,   "μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τους δημοσιογράφους: Να μην τους αδικούμε και να μη μας αδικούν"!.. Με το οποίο, ούτε λίγο – ούτε πολύ, χρέωνε την κρατούσα στη χώρα μας «δικτατορία της ενημέρωσης» στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δημοσιογράφους. Και όχι, ως όφειλε, στη θησαυροφόρο διαπλοκή των ολιγαρχών της Ενημέρωσης με το Μησοτακέϊκο.

*******

Ας είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς: για την… ευδόκιμη επικράτηση της εν λόγω «δικτατορίας της ενημέρωσης» στη χώρα – για τον ευτελισμό της ελευθεροτυπίας στη χώρα, γενικώς – υπάρχουν μεγάλες κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν μόνο ατομικές δημοσιογραφικές ευθύνες και συνενοχές: ευθύνες και συνενοχές που βαρύνουν ένα μέρος (αρκετά μεγάλο, κατά την εκτίμησή μου) των επιτελικών δημοσιογράφων και των πολιτικών ρεπόρτερ και αναλυτών.

Οφείλουμε να σημειώσουμε, ωστόσο, πως η παρατήρηση που  μετεκλογικά κατά κόρον διατυπώνεται, ότι «κανένας απ’ τους δημοσιογράφους – σχολιαστές του εκλογικού αποτελέσματος της 25^ης Ιουνίου, δεν αναφέρθηκε στην… αμέριστη συμβολή των ΜΜΕ στην συντριπτική νίκη Μητσοτάκη» είναι μια αφελής παρατήρηση: διότι ποιος δημοσιογράφος – εργαζόμενος  σε ΜΜΕ που ανήκουν στο μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη (όλα!..) θα... επιζούσε αν τολμούσε να πει ή να γράψει για το μέγεθος της επίδρασης του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη στον εκλογικό του θρίαμβο; Και ποιο από τα ΜΜΕ του συστήματος Μητσοτάκη θα δημοσίευε το γραπτό του ή θα εξέπεμπε τον λόγο του; 

Όμως, η ορμπανικού ήθους και ύφους… συμβολή της πλειονότητας των ΜΜΕ, κάθε είδους και εμβέλειας, στη νίκη Μητσοτάκη, προτρέπει ακόμα και τον φιμωμένο δημοσιογράφο – σχολιαστή του μιντιακού του συστήματος – πόσο μάλλον τον ηττημένο συριζαίο… υποψήφιο πρόεδρο –  να δει και να συγκρίνει τις ομοιότητες της προεκλογικής εκστρατείας και συντριπτικής επικράτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη – με την οποία εξασφάλισε την δεύτερη κυβερνητική θητεία του – με την περσινή προεκλογική εκστρατεία και συντριπτική επικράτηση του εθνικιστή ηγέτη της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, με την οποία εξασφάλισε την τέταρτη κυβερνητική θητεία του:

Η προεκλογική εκστρατεία του, ας πούμε, όπως κι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημαδεύτηκε από την βρώμικη προπαγάνδα των ελεγχόμενων (σε ποσοστό 80%!..) από το σύστημα Ορμπάν ΜΜΕ, κατά της ενωμένης(!) ουγγρικής αντιπολίτευσης. Η… σοκαριστικά μεγαλύτερη ψαλίδα που προέκυψε (18 μονάδες διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος) από αυτήν που είχαν υποδείξει αρχικά οι δημοσκοπήσεις, επίσης  κάτι που επαναλήφθηκε πανομοιότυπα (διαφορά 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) και στις δικές μας εκλογές.   Κι ακόμα, η παράπλευρη ανάδειξη ενός νέου ακροδεξιού κόμματος του Mi Hazank (κάτι σαν τους… δικούς μας «Σπαρτιάτες) που κατάφερε να ξεπέρασε το όριο του 5% και εισήλθε στο ουγγρικό κοινοβούλιο.

Αυτά, προς γνώσιν, διότι προς… συμμόρφωση είναι πολύ αργά, θαρρώ. Και για την δημοσιογραφική κοινότητα, κυρίως όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Και βέβαια, για τους επίδοξους προέδρους του…

Όταν έφυγε ο Τσίπρας, άφησε πίσω του συντρίμμια!.. Ακυβέρνητο καράβι ο ΣΥΡΙΖΑ – απούσα η αξιωματική αντιπολίτευση…

«Ο Αλέξης θα επιστρέψει»!… Αυτή είναι η ελπίδα και η απαντοχή της πλειονότητας των 170.000 μελών του κόμματος

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Όταν «έφυγε» ο Πρίσλεϊ, οι φανατικοί θαυμαστές του ανά τον κόσμο (εκατοντάδες χιλιάδες εξ’ αυτών) δεν πίστεψαν πως «έφυγε» – επί σειρά ετών εκδήλωναν αμέτρητες εικασίες αμφισβήτησης της επίσημης εκδοχής του θανάτου του. Αυτές διαδόθηκαν μέσω του Τύπου και μετατράπηκαν σε αστικούς μύθους: ευφάνταστα σενάρια με κοινή κατάληξη ότι «ο βασιλιάς Έλβις ζεί»!.. Ότι κάποτε θα επιστρέψει και θα λάμψει και πάλι, ως το υπέρτατο είδωλο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής…

Όταν έφυγε ο Τσίπρας, (όταν παραιτήθηκε από την προεδρία του κόμματος εννοώ) οι αντιδράσεις στον πολιτικό μικρόκοσμο της δημοκρατικής αριστεράς, θύμιζαν τις μέρες που «έφυγε» ο Πρίσλεϊ: χιλιάδες οπαδοί και θαυμαστές του αρνήθηκαν και εξακολουθούν να αρνούνται πως έφυγε – αμέτρητες εικασίες  αμφισβήτησης της επίσημης εκδοχής της φυγής του εκδηλώθηκαν και εξακολουθούν να εκδηλώνονται στα social media: ευφάνταστα σενάρια με κοινή κατάληξη ότι «ο Αλέξης είναι παρών»!.. Ότι σύντομα θα επιστρέψει και θα λάμψει και πάλι, ως το υπέρτατο είδωλο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής…

«Θα επιστρέψει»!… Αυτή είναι η ελπίδα και η απαντοχή της πλειονότητας των 170.000 μελών του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ. Και είναι καταγεγραμμένη δραματικά στα social media: «Χωρίς τον Αλέξη δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ» / «ΑΛΕΞΗΗΗΗ γύρνα  πίσωωωω» / «Θα γυρίσει όταν και όποτε ο ίδιος το κρίνει. Εμείς θα τον περιμένουμε: μόνο μαζί σου Αλέξη!!!» / «Αλέξη κάνε νέο κόμμα να αρχίσουμε απ’ την αρχή!!! / «Λείπει η λάμψη του πρωταγωνιστή! Αλέξη είσαι αναντικατάστατος !» / «Ούτε αλλού, ούτε αλλιώς, μαζί σου ως το τέλος»!... Κι αυτό είναι ένα  ελάχιστο δείγμα από τα χιλιάδες «σπαράγματα» για την φυγή του Τσίπρα, που ξεχύνονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του Ιουλίου και του Αυγούστου από τα δεκάδες χιλιάδες μέλη των διαδικτυακών fan club του παραιτηθέντος ηγέτη – ειδώλου…

*******

Όταν έφυγε ο Τσίπρας, άφησε πίσω του συντρίμμια!.. Κομμάτια και θρύψαλα εκατοντάδων χιλιάδων απογοητευμένων ψηφοφόρων, δεκάδων χιλιάδων πενθούντων (για την «απώλεια» του ηγέτη – ειδώλου) μελών και οπαδών, χιλιάδων απεγνωσμένων μικρομεσαίων στελεχών: ένα κόμμα – ακυβέρνητο καράβι, χωρίς τον χαρισματικό καπετάνιο του, χωρίς πυξίδα και προορισμό, να θαλασσοδέρνεται αφημένο στα αδέξια χέρια δοκίμων υποπλοιάρχων και ανθυποπλοιάρχων, ναυκλήρων και υποναυκλήρων, ναυτών και ναυτοπαίδων...

Μέγα πρόβλημα!.. Μια δεκαετία και βάλε κυβερνητικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν κατάφερε να αναδείξει ούτε ένα στέλεχος με επαρκείς, για την αρχηγία κόμματος εξουσίας, ηγετικές ικανότητες. Εύκολο ήταν;  Όχι δα, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν (και είναι) ο σπουδαιότερος ηγέτης της Αριστεράς από καταβολής της κοινοβουλευτικής νομιμότητάς της: υπό την χαρισματική ηγεσία του η Ελληνική Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας, όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους» όπως  ορίζουν οι κανόνες της  μαρξιστικής αριστεράς, αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που, παραδομένα από τους ίδιους τους ηγέτες τους, κάηκαν στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η εποχή του: «χαρισματικός διότι η εποχή του, της μεγάλης για την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο «εξέγερσης των Πλατειών» ευνοούσε τους χαρισματικούς – πρωτοπόρος διότι η εποχή του, των αντισυστημικών ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων και μετασχηματισμών για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ευνοούσε τους πρωτοπόρους. Ποιος να συγκριθεί μαζί του; Ποιος να τον… αντικαταστήσει;

Όλα αυτά, αποτελούν  γνώση και συνείδηση της πλειονότητας των   ψηφοφόρων, των μελών και μεγάλης μερίδας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αμφίβολο όμως αν τα ενστερνίζεται η τετράς των υποψηφίων –  μαθητευόμενων μάγων που, φτούκα προ, καθώς «παραμέριζε» ο Τσίπρας «για να περάσει το νέο κύμα», αντί να τον εμποδίζουν, να τον «δέσουν» στο πόστο του και υπό την ηγεσία του να τα δώσουν όλα προκειμένου να σταθεροποιήσουν και να ανασυνθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, άρχισαν να τρέχουν… Μαραθώνιο σε διακαναλική σύνδεση: ποιος θα προλάβει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη…

*******

Απλώς, ευτελίστηκαν: «Ναι, ο Τσίπρας έκανε καλά που παραιτήθηκε –   ήταν σωστή απόφαση για την υστεροφημία του» φθέγγεται  ασύστολα ο υποψήφιος Τσακαλώτος. Κι ύστερα. «ο Μητσοτάκης είναι πολύ εργατικός και δίνει έμφαση στην επικοινωνία, βρίσκοντας ειδικούς που βοηθούν πολύ την καμπάνια του»!

Η υποψήφια Αχτσιόγλου από την άλλη, πιο γλυκιά, πιο… βαμβακερή: «Ούτε θα μπορούσα, ούτε θα ήταν σκόπιμο εγώ να μιμηθώ τον Αλέξη Τσίπρα. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να μιμηθεί κάποιον άλλον μάλλον σε καρικατούρα καταλήγει»!.. Κι ύστερα Το ατόπημα: "Μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τους δημοσιογράφους: Να μην τους αδικούμε και να μη μας αδικούν"!.. Λες και το πρόβλημα είναι οι δημοσιογράφοι και όχι τα ΜΜΕ, οι ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους και η διαπλοκή τους με το Μησοτακέϊκο.

Κατά τα λοιπά, όπως τα συνόψισε ο Παύλος Πολάκης σε μια πρόσφατη ανάρτησή του: «Βλέπω διάφορες συνεντεύξεις υποψηφίων προέδρων, και μιλώ για Τσακαλώτο και Αχτσιόγλου, όπου δε βλέπω γραμμή ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ, απλά γενικές ρετσέτες, χαρακτηρισμούς και εκτιμήσεις για τον Τσίπρα, εκθέσεις καλολογικών στοιχείων και γενικώς έπεα πτερόεντα.

Γενικότερα, καθώς η κυβερνητική δυστοπία Μητσοτάκη κλιμακώνεται όλο και πιο ζοφερή – πιο αποπνικτική, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, κακόφωνη, άφωνη,  απούσα. Ενδεικτικός, ο ξεκομμένος από το λαϊκό συμφέρον στελεχικός εγωκεντρισμός που εκδηλώθηκε κατά την συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ  κατά την διαδικασία επιλογής υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων, που κατέληξε στην αναιμική υποψηφιότητα Ζαχαριάδη. Μια διαδικασία που, όπως σημείωνε στην επιστολή παραίτησής του ο Δημήτρης Δουρής της Νομαρχιακής Επιτροπής Ικαρίας, «περιγράφει με τον πιο δραματικό τρόπο τις φράξιες (τάσεις sic) που σπαράσσονται για μια εξουσία η οποία σε λίγο δεν θα υπάρχει»...

Φοβούμενος, (όπως άλλωστε και οι περισσότεροι εξ’ υμών των «αριστερόστροφων» πολιτικών αναλυτών) ότι σε λίγες μέρες, καθώς θα εξελίσσονται οι εσωκομματικές διαδικασίες κατά τη διάρκεια των οποίων το ακέφαλο κόμμα θα επιχειρεί να εκλέξει την κεφαλή του, ίσως διαπιστώσουμε ότι το κόμμα εκτός από ακέφαλο είναι και ασώματο*».

* Σύμφωνα με εκτιμήσεις και διαδικτυακές σφυγμομετρήσεις, η αποχή των μελών του ΣΥΡΙΖΑ από τη διαδικασία εκλογής προέδρου θα κυμανθεί μεταξύ 50 – 60%     

 

«Κι εμείς τον Αλέξη θέλουμε, αλλά…»: Ο ορφανεμένος ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει να βρει τα «πατήματά» του…

Καλό καλοκαίρι λοιπόν, και καλή… δεύτερη τετραετία υπό την μιντιακή ολιγαρχία Μητσοτάκη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

«Τον Αλέξη θέλουμε», φώναξαν στην Όλγα Γεροβασίλη οι ηρωικοί οπαδοί, που, αψηφώντας την αποπνικτική ζέστη του Ιουλίου, ξεροστάλιαζαν στο λιοπύρι έξω από το κτίριο της Κουμουνδούρου, αναμένοντας την απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή προσωρινού προέδρου της Κ.Ο του κόμματος. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, η βουλευτής Άρτας επιτάχυνε γελώντας, αλλά πρόλαβε να πει «απολογητικά», προτού δρασκελίσει την είσοδο, «και εμείς τον Αλέξη θέλουμε, αλλά…».

Εντάξει, κατόπιν εορτής όλοι τον Αλέξη… θέλουν, αλλά πώς πάει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα; «Χάλια», είναι η απάντηση του ρεπόρτερ: «Συγκρούσεις, ρήξεις, συνθέσεις, άτυπες συμμαχίες, ζυμώσεις των τάσεων… Οι ημέρες στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το σοκ Τσίπρα χαρακτηρίζονται από μεγάλη έλλειψης συνεκτικότητας, με συνέπεια  μια εικόνα κλιμακούμενων αντιθέσεων γύρω από την διαδοχολογία και   τον οδικό χάρτη του κόμματος…».

Στην πρώτη φάση, μπροστά στις κάμερες τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ πάει πιο καλά απ’ ότι περιμέναμε, λέω εγώ, πράγμα που οφείλεται και στον προσωρινό πρόεδρο της ΚΟ του κόμματος Σωκράτη Φάμελλο, έναν απ’ τους πιο έμπειρους, ψύχραιμους και αξιοπρεπείς κοινοβουλευτικούς άνδρες του ΣΥΡΙΖΑ, «έναν κανονικό άνθρωπο που άκουγε χωρίς προκατάληψη και καχυποψία την αντίθετη άποψη», όπως τον περιέγραψε φίλος αρθρογράφος δεξιόστροφης εφημερίδας.

*******

Πίσω απ’ τις κάμερες, είπαμε: Συγκρούσεις, ρήξεις, συνθέσεις, άτυπες συμμαχίες, ζυμώσεις των τάσεων και διαγκωνισμοί για τον κενό  προεδρικό θώκο. Με έναν απ’ τους σημαντικότερους εκφραστές του «νέου κύματος» (προς χάριν του οποίου "παραμέρισε" ο Τσίπρας), τον Διονύση Τεμπονέρα, να… παραμερίζεται εντέχνως από το πολυτασικό κομματικό κατεστημένο, μαζί με την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τοποθέτησή του για το μέλλον του ορφανεμένου κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Το κόμμα μας θα εξαϋλωθεί, αν προσποιηθούμε πως δεν συνέβη τίποτα και συνεχίσουμε με τις συνταγές του παρελθόντος. Το γήπεδο είναι πλέον διαφορετικό. Πρέπει να αφήσουμε το νέο να γεννηθεί»…

Η συνέχεια τη Δευτέρα με  τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, ακολούθως την 15^η  Ιουλίου, στη «μελαγχολική και ταραχώδη» (όπως χαρακτηρίζεται ήδη από τα μέλη της) συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, κι ύστερα ραντεβού τον Σεπτέμβρη για την εκλογή νέου προέδρου. Με την προϋπόθεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στη… θέση του.  

Κατά τα λοιπά, ας ευχηθούμε καλό μήνα Ιούλιο, καλό καλοκαίρι και, θέλοντας και μη, καλή...  τετραετία: όπως την ονειρεύτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης  και οι κολλητοί του ολιγάρχες και την ευλόγησαν με την ψήφο τους 2.114.780 Έλληνες. Με τον πρωθυπουργό – απόλυτο ιδιοκτήτη, πια, του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής – και τον αντ’ αυτού τσεκουροφόρο εθνικιστή, Μάκη Βορίδη, να πουλάνε ακροδεξιά φύκια για συστημικές κορδέλες, κατά τα πρότυπα του Ούγγρου Ορμπάν, στο προσκήνιο, και στο παρασκήνιο να  μακελεύουν το Κράτος Δικαίου στη χώρα μας… Όπως εκείνος, στην Ουγγαρία…   

*******  

Παρεμπιπτόντως, ίσως τυχαία – ίσως όχι, πριν προλάβουν να αρθρώσουν τις προγραμματικές δηλώσεις τους στη Βουλή, έφαγαν την πρώτη τους κατραπακιά απ’ τις Βρυξέλες για την κατάντια του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα: μια έγγραφη κατραπακιά από την  Κομισιόν προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που περιλαμβάνει αυστηρές συστάσεις για σημαντικές καθυστερήσεις στην απόδοση Δικαιοσύνης και σοβαρά προβλήματα όσον αφορά την δημοσιογραφική πολυφωνία και τη διαφάνεια στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ.

Η Έκθεση που παρουσιάστηκε από τον Επίτροπο Δικαιοσύνης Ντιντιέ Ρέιντερς, επισημαίνει ότι η Ελλάδα, σύμφωνα με το Media Pluralism Monitor, θεωρείται χώρα «υψηλού κινδύνου», όσον αφορά την ελευθεροτυπία και την πολυφωνία στα ΜΜΕ και, μαζί με την Κροατία, την Κύπρο, τη Σλοβενία και τη Μάλτα, τοποθετούνται δίπλα σε χώρες «υψηλότερου κινδύνου» όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία.

«Και τι έγινε;», θα μου πείτε: δεν ίδρωσε το αυτί τους!.. Ούτε του πρωθυπουργού – ιδιοκτήτη της ΝΔ, ούτε του τσεκουροφόρου «αντ’ αυτού». Εξάλλου, με την αμέριστη συμβολή (σ. σ: διάβαζε αφωνία, σιωπή, αυτολογοκρισία) της πλειονότητας των ΜΜΕ, ούτε δημοσιογραφική φωνή ούτε πολιτική ακρόαση: η συγκεκριμένη «κατραπακιά» πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ της μιντιακής απολυταρχίας Μητσοτάκη που, με τη σειρά της, πέρασε στη δεύτερη τετραετία… ευδόκιμης λειτουργίας της. Ως ασπίδα προστασίας και κάλυψης του δημιουργού της και των κολλητών του ολιγαρχών. Με τις ευλογίες και την ψήφο 2.114.780 Ελλήνων βεβαίως, βεβαίως!.. Βλέπετε,  «για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η λογική αλλά η συμφορά», όπως έλεγε ο Δημόκριτος. 

ΥΓ: Ειρήσθω εν παρόδω, σαν σήμερα, πριν τρία χρόνια, δόθηκε στη δημοσιότητα η τελική λίστα Πέτσα που, παρά τα φημολογούμενα «μαγειρέματα», αποκάλυψε την τερατώδη έκταση που καταλαμβάνουν τα ελεγχόμενα και  κατευθυνόμενα από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά ΜΜΕ. Σύμφωνα με μια πρώτη προσωπική μου έρευνα – αξιολόγηση (με γνώμονα τη σκανδαλωδώς μεροληπτική  διανομή του δημοσίου χρήματος), τα ΜΜΕ αυτά καταλαμβάνουν περίπου  το 65-80% της συνολικής έκτασης του τοπίου Επικοινωνίας και Ενημέρωσης της ελληνικής επικρατείας.Πράγμα που καθρεφτίζει τα μεγέθη χειραγώγησης της κοινής γνώμης.