Στα όρια του ανεξήγητου η διαφορά των 20 μονάδων: η εκδοχή της μεγάλης χειραγώγησης με overdose μετα – αλήθειας

Στο δρόμο που χάραξαν οι δικτάτορες της ενημέρωσης τύπου Ορμπάν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πριν τις εκλογές, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ακόμα και μετά τα πρώτα exit poll, η διαφορά των 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά και μετά την επίσημη ανακοίνωση του πρώτου αντιπροσωπευτικού δείγματος απ’ όλη την επικράτεια, που παγίωνε την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ (20.3%) από τη ΝΔ (41.09%), η διαφορά των 20 μονάδων παρέμενε στα όρια του ανεξήγητου…

Όπου εξακολουθεί να παραμένει ως σήμερα, μια εβδομάδα μετά το «σοκαριστικό», όπως χαρακτηρίστηκε από νικητές και ηττημένους, αποτέλεσμα – χωρίς  αυτή τη φορά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός να επιδέχεται τη μομφή του δημοσιογραφικού κλισέ: μια  διαφορά στα όρια του ανεξήγητου, όχι μόνο για τους επαγγελματίες αναλυτές εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά και για τους ίδιους τους παραγωγούς της τερατώδους διαφοράς: τη ΝΔ υπό το καθεστώς Μητσοτάκη. Το κράτος του, το παρακράτος του, τις υπηρεσίες και τους μηχανισμούς πληροφοριών του, τον επικοινωνιακό στρατό του, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων…

Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας, είναι η μόνη εξήγηση που στέκει.  Που πάει να πει, πλήρης διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και  αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης…

*******

Χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό, αν δεν καταλάβατε... Ισχυρότερη  απ’ αυτήν που είχε επιτύχει ο Τραμπ και αποτελεσματικότερη απ’ απ’ αυτήν που άσκησαν και ασκούν οι Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν, οι επιλεγόμενοι και δικτάτορες της ενημέρωσης: «Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο κυβέρνησαν μέσω της βίας, του φόβου και της ιδεολογίας. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης επανασχεδίασε την απολυταρχική διακυβέρνηση για έναν πιο εξελιγμένο, παγκοσμίως συνδεδεμένο κόσμο. Στη θέση της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής, ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Βίκτορ Ορμπάν ελέγχουν τους πολίτες τους, διαστρεβλώνοντας την πληροφόρηση και δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων…», εξηγούν στο βιβλίο τους, με τίτλο Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα), οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman.

Οι συγγραφείς αναλύουν με επιστημονικό τρόπο την ανάδυση των σύγχρονων «Απολυταρχιών της Ενημέρωσης». Προσφέροντας εντυπωσιακά πορτρέτα των σημερινών Spin Dictators / Δικτατόρων της Ενημέρωσης, εξηγούν μερικούς από τους μεγάλους πολιτικούς γρίφους της εποχής μας: από το πώς μπορούν να επιβιώσουν οι συγκεκριμένοι αυταρχικοί ηγέτες σε μια εποχή αναπτυσσόμενης νεωτερικότητας, μέχρι την ανησυχητική σύγκλιση και την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια μεταξύ αυτών των «δικτατόρων της ενημέρωσης» και   συστημικών ευρωπαϊστών, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η  Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.

*******

Δυστυχώς, οι Guriyev και Treisman δεν πρόλαβαν να συμπεριλάβουν στο βιβλίο τους τον Έλληνα δικτάτορα της ενημέρωσης, Κυριάκο Μητσοτάκη, και το κατόρθωμά του να κινηθεί  με απόλυτη επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι πρωτοπόροι της «νέας φυλής ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», Πούτιν, Ερντογάν και Ορμπάν. Και να τους ξεπεράσει: να εξασφαλίσει για τον ίδιο και την ενημερωτική απολυταρχία του – μετά από μια καταστροφική για την Ελληνική Δημοκρατία και τους Έλληνες πολίτες τετραετία – την ευκαιρία για μιαν, ακόμα, τετραετή  κυβερνητική επιβίωση…

Τότε ίσως μας εξηγούσαν και το ανεξήγητο της  διαφοράς των 20  μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… «Προεκλογική χειραγώγηση στο μέγιστο βαθμό», προφανώς, θα μας έλεγαν… «Υπερβολική δόση μετα-αλήθειας  στη  στρατηγική «fake σταθερότητα κατά fake ανατροπής»: πλήρης  αποσύνθεση  και εξαφάνιση απ’ τη συλλογική μνήμη των γεγονότων και των ειδήσεων που συνέθεσαν τη θετική θητεία Τσίπρα (21/9/2015 – 8/7/2019) στην κυβερνητική εξουσία – αυθαίρετη επιλογή και καταιγιστική προβολή του ανατρεπτικού (σ.σ.: αντισυστημικού) επτάμηνου (26/1/2015 – 27/8/2015) του ΣΥΡΙΖΑ των Βαρουφάκηδων και των Λαφαζάνηδων, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες ταύτισης των Τσίπρα – Βαρουφάκη στο επίπεδο της κοινής γνώμης…

Φυσικά, όπως ο Ορμπάν και οι λοιποί πρωτοπόροι Spin Dictators, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ενημερωτική απολυταρχία του επιβιώνουν  και διεκδικούν και δεύτερη κυβερνητική τετραετία με την ανοχή ή και  την αμοιβαία, φανερή ή κρυφή, συμπάθεια ουκ ολίγων συστημικών ευρωπαϊστών, μεταξύ των οποίων ο Μάνφρεντ Βέμπερ (του ΕΛΚ) και η πρόεδρος της Ε.Ε Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν.

Έτσι, η εποχή της μετα-αλήθειας εδραιώνεται στη χώρα μας, θέτοντας τεράστιες προκλήσεις στο πεδίο των πολιτειακών ζητημάτων: τη λειτουργία της δημοκρατίας, την αξιοπιστία των θεσμών και την υγιή αποτύπωση της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Προκλήσεις τις οποίες οφείλει να αντιμετωπίσει σύσσωμη η Δημοκρατική αντιπολίτευση: Εδώ και τώρα… 

 

Όλα δείχνουν ΑΛΛΑΓΗ: σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες εξοστρακισμού της «Μητσοτάκης Α.Ε.» από την κυβερνητική εξουσία

Αλέξης Τσίπρας: Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια εντολή προς όλους για προοδευτική κυβέρνηση 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από σήμερα, σιγή… ασυρμάτου: τέρμα οι ντουντούκες και τα τοξικά σποτάκια, τέρμα οι τηλεμαχίες και οι διαδικτυακές… κοκορομαχίες, τέρμα οι περιοδείες και οι συγκεντρώσεις. Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και περιμένουν την ψήφο μας. Την άσκηση του δικαιώματός μας, δηλαδή, να αποφασίσουμε για τα κοινά: «Μικρογραφία της κοινωνίας και του κράτους ο καθένας μας, "αποφασίζει" για τα κοινά, έστω κι αν η κρατική και κοινωνική μηχανή είναι αυτοτελής και ελάχιστα επηρεάζεται από την εκάστοτε ψηφοθηρία», ξεκινούσε τον σκωπτικό σχολιασμό του για την απαξίωση των εκλογών στην εποχή μας ο ανατρεπτικός Κωστής Παπαγεώργης*,  λίγο πριν τις εκλογές του 2007.

«Το σημαντικό είναι να τελεστεί η δημοκρατική γιορτή, να μετρηθούν οι κάλπες και να λάμψει η ατομική βούληση… Τρίχες δηλαδή…», σάρκαζε ακολούθως. Και κορύφωνε τον σαρκασμό του ως εξής: βαρύθυμοι και νωχελείς πλέον, οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν κάθε λόγο να περιφρονούν το δικαίωμα ψήφου περίπου όπως μιαν επιταγή άνευ αντικρίσματος.

»Το πολιτικό νόμισμα είναι "γράμματα" ή "κορώνα" κι από τις δύο μεριές, οπότε η καλπουζανιά δεν θέλει κολαούζο για να αποκαλυφθεί», εξηγούσε τέλος: Οι εκλογές χρειάζονται για να διατηρούνται τα δημοκρατικά προσχήματα, για να ανέρχεται στην εξουσία η πιο δραστήρια πολιτική παρέα - τα υπόλοιπα ανήκουν στο παρασκήνιο»…

*******

Ήταν η αρχή του τέλους της  μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, την οποία μονοπώλησε το κυβερνητικό δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Το οποίο τότε, στη φάση της παρακμής του, το εκπροσωπούσαν οι «πολιτικές παρέες» των επιγόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου: ο Κώστας Καραμανλής που, εν τέλει,  κέρδισε τις εκλογές του 2007 και ο Γιώργος Παπανδρέου που τις έχασε – και οι δυό, ωστόσο,  άφησαν τα αποτυπώματά τους στις τελευταίες σελίδες της μεταπολιτευτικής πολιτικής και οικονομικής παρακμής και της οριστικής χρεοκοπία της χώρας.

Στον επόμενο τόνο, Καστελόριζο, και μνημόνια, και «σφαγές» των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και ανθρωπιστική κρίση, και λαϊκή οργή, και αγανάκτηση, και εξέγερση. Και οριστική απαξίωση των «παραδομένων» στο έλεος της Κομισιόν και του ΔΝΤ κομμάτων του μεταπολιτευτικού διπόλου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) και των συγκυριακών εκπροσώπων τους, Σαμαρά – Βενιζέλου…

Ώσπου τον Γενάρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς,  άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει τη γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος της εποχής. Και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του –  ή και χάρις σ’ αυτόν, εκλέγεται για δεύτερη φορά πρωθυπουργός και κάνει πράξη την υπεσχημένη πολιτική υπέρβαση, οδηγώντας ταυτόχρονα τη χώρα στην έξοδο απ’ τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση…

*******

Το διατύπωσε θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο της γαλλικής πολιτικής κουλτούρας, ο ιστορικός και οργανικός διανοούμενος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος – φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζιλιάρ**:  «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel)»… ● «Είναι εντυπωσιακό ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού»… ● «Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος. Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι ‘παράγοντες’».

Μα δυστυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο τέλος δεν έμεινε τίποτα όρθιο: σαν επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας – ως έσχατος σπασμός του μεταπολιτευτικού συστήματος, έσκασε μύτη ο γόνος Μητσοτάκη και γκρέμισε τα πάντα στο διάβα του, επανεισάγοντας τους προνομιούχους, τους γραφειοκράτες και τους αιώνιους «παράγοντες» στο τοπίο όπου, επί τετραετίας Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχούσε ο λαός: η πρόνοια για το λαό και τη χώρα, αν θέλετε…  

ΥΓ: Ωστόσο, σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες και όλα δείχνουν πως θέλουμε και μπορούμε να το κάνουμε όπως τότε (τις μέρες του 2015) με τον Τσίπρα: να επαναξιώσουμε με την ψήφο μας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον φαύλο Μητσοτάκη και το διεφθαρμένο πολιτικό και επιχειρηματικό  περιβάλλον του από την διεκδίκηση της εξουσίας – να αποδώσει στον ελληνικό λαό μια προοδευτική κυβέρνηση  συνεργασίας αντιπροσωπευτική των συμφερόντων του: μια κυβέρνηση  που θα αποκαταστήσει την πραγματική Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου και θα μετατοπίσει και πάλι το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική, από τους αριθμούς στον άνθρωπο: από την μητσοτακέϊκη ολιγαρχία του χρήματος στην κοινωνία όλων των Ελλήνων…     

 

*Από άρθρο του στη lifo.gr/28.6.2007/

** Από τη συνέντευξη του στην  efsyn.gr/12.2015/

 

 

 

 

 

Λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, η αξιοπιστία Μητσοτάκη πιάνει πάτο!..

 

Αν η αξιοπιστία «έβγαζε κυβέρνηση», ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν ο νικητής των εκλογών

  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ήρθε η ώρα της κάλπης, κατά το βιβλικό… «ήρθε η ώρα της κρίσεως». Υπό την έννοια ότι το πλέον καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την έκβαση της κομβικής –για το παρόν και το μέλλον της χώρας– αναμέτρησης, που ολοκληρώνεται στις κάλπες την ερχόμενη Κυριακή,  επαφίεται στην κρίση του εκλογικού σώματος: με ποιά κριτήρια επιλέγει ο ψηφοφόρος –κάθε ψηφοφόρος ξεχωριστά– το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη;

«Με συμφεροντολογικά κριτήρια», απαντά χωρίς ίχνος δισταγμού ο εξπέρ της πολιτικής επικοινωνίας και της εκλογολογίας, φίλος μου: «Ένας πλειστηριασμός είναι οι εκλογές στην ουσία, μια διαδικασία πλειοδοσίας: βγάζουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες τα αγαθά τους (τα προγράμματά τους, τις υποσχέσεις τους, τα «θα» τους, εάν θέλεις) στο εκλογικό παζάρι, και ο πελάτης – πολίτης κρίνει, συγκρίνει και, με κριτήριο το ατομικό –άντε το οικογενειακό του συμφέρον– αγοράζει τα «θα» της αρεσκείας του»...

- Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…

- Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται απολύτως απ’ αυτήν… Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…

*******

Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική –   δοκιμασμένη (από τον Σεπτέμβρη του 2015 ως τον Ιούλιο του 2019) στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα: τότε που έγραψε ιστορία ως εκφραστής της γενναίας διάθεσης της πλειονότητας των Ελλήνων  για υπέρβαση του σάπιου  ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας.

Υπέρβαση την οποία ολοκλήρωσε επιτυχώς, οδηγώντας τη χώρα σε καθαρή έξοδο (χωρίς πιστοληπτική γραμμή στήριξης) απ’ τα μνημόνια:  χωρίς να νομοθετήσει επιπλέον μέτρα από όσα προέβλεπε η συμφωνία, με σχεδόν μηδενικές περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και του αφορολόγητου. Και επιπλέον χωρίς να χάσει την ευκαιρία για την επίλυση του «Μακεδονικού», κάτι που προσέθεσε και διεθνείς πόντους  αξιοπιστίας στο ήδη καταξιωμένο ως αξιόπιστο ηγετικό του προφίλ..

Σε αντίθεση με τον εκλογικό του αντίπαλο Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος (όπως όλοι γνωρίζουμε – καθώς επί τετραετίαν το βιώσαμε)    κουβαλάει την αναξιοπιστία εντός του εν είδει DNA: «πλάι σε πολλές ακόμα ανεπαρκείς πλευρές της προσωπικότητάς του», όπως ομολογούν ακόμα και άνθρωποι του στενού του πολιτικού περιβάλλοντος. Κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών παραδέχονταν πως στο ντιμπέιτ της περασμένης Τετάρτης «η αναξιότητα του αρχηγού έπιασε πάτο», όταν αβίαστα ομολόγησε την αυτουργία του στο δίκτυο τηλεφωνικών υποκλοπών.    

Ωστόσο, η περιγραφή και η τεκμηρίωση της πολιτικής αναξιοπιστίας και της κυβερνητικής αναξιότητας του κ. Μητσοτάκη  από τον politically correct πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο τη ΝΔ Ευάγγελο Αντώναρο, είναι ακατανίκητη: «Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τα εχέγγυα για να κυβερνήσει τον τόπο. Και δεν τα έχει, για να το πω απλά, επειδή αγαπάει περισσότερο τον εαυτό του απ’ ό,τι ένας πρωθυπουργός οφείλει να αγαπάει την κοινωνία που τον έχει εκλέξει  – το δικό του συμφέρον επικρατεί πάνω στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου», αποκαλύπτει μεταξύ άλλων…

*******

 Ο κ. Μητσοτάκης «ήρθε στην εξουσία με το φωτοστέφανο του έντιμου και άριστου και αποδείχτηκε ότι είναι ο εμπνευστής της πιο παρακρατικής και παραβατικής συμπεριφοράς που έζησε η χώρα στα κοντά 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης», συνοψίζει στο τέλος της συνέντευξής του* ο… ακατανίκητος Ευάγγελος Αντώναρος

Έτσι ακριβώς είναι. Αλλά αν πράγματι είναι… έτσι, αν δηλαδή η αναξιοπιστία και η αναξιότητα Μητσοτάκη πιάνουν πάτο και αν, πράγματι, «η αξιοπιστία βγάζει κυβέρνηση», ο Αλέξης Τσίπρας θα   είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών της 21ης Μαϊου: δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική – δοκιμασμένη (από τον Σεπτέμβρη του 2015 ως τον Ιούλιο του 2019) στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα. Δεν είναι;   

- Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, απαντά ο φίλος μου ο εκλογολόγος: «διότι η αξιοπιστία και η αξιότητα του ηγέτη  δεν αρκεί να υπάρχει, πρέπει και να φαίνεται. Να διακρίνονται ίχνη της, έστω, μέσα απ’ το μιντιακό χάος – την προεκλογική σύγχυση των φωνών»…

Σωστά!.. Γιατί «ο κ. Μητσοτάκης, με έναν κύκλο ΜΜΕ που τον στηρίζει, παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη εικόνα (σ σ: του εαυτού του και της κυβέρνησής του) που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν ξεκοκαλίσει κανείς αυτή την εικόνα, θα δει τις άπειρες αστοχίες ενός κράτους που παρουσιάστηκε ως επιτελικό και αποδείχθηκε τελικά παρακράτος…», λέει (και πάλι!..) ο  Ευ. Αντώναρος…

-Τότε ίσως δει την αξιοπιστία και την αξιοσύνη του Τσίπρα, προσθέτω εγώ… Και ίσως την επιβραβεύσει με την ψήφο του όταν βρεθεί μπροστά στην κάλπη: Κυριακή, κοντή γιορτή…      

  *Αναφορά στη συνέντευξη Αντώναρου στην efsyn, στις 18.04.2023

 

 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας αληθινός και to the point, κι ο Μητσοτάκης με... τεχνητή νοημοσύνη και fake news

Τα προεκλογικά προφίλ των δυο μονομάχων για την κυβερνητική εξουσία,  στον ειδησεογραφικό αφρό των ημερών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Πάμε, αληθινά, σε εκλογές;», είναι το ερώτημα που αναδύεται  στον προεκλογικό αφρό των ημερών: Είναι σίγουρο ότι το σούρουπο της 21^ης Μαΐου θα ανοίξουν οι κάλπες, θα μετρηθούν οι ψήφοι και το τελικό αποτέλεσμα θα αποτυπώνει την πραγματική βούληση του ελληνικού λαού για τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της αρεσκείας του – ότι θα είναι, δηλαδή, αληθινό; Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό, δεδομένου ότι, εκτός… απροόπτου θα φτάσουμε μέχρι την Κυριακή της  21^ης Μαΐου και θα ψηφίσουμε. Και το σούρουπο θα ανοίξουν οι κάλπες, οι ψήφοι θα μετρηθούν…

Μέχρι εκεί!.. Το ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι αληθινό –  ότι, δηλαδή, θα αποτυπώνει την πραγματική βούληση του ελληνικού λαού για τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της αρεσκείας του – ελέγχεται  ως κάτι το αμφίβολο, το αμφισβητούμενο, το ανακριβές, το παραπλανητικό, το ψεύτικο: Λόγω εκλογικού νόμου και συστήματος και λόγω ποσοστών συμμετοχής ή αποχής στις εκλογές… Λόγω δυσλειτουργίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, επίσης, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς. Και βέβαια, λόγω της κρίσης του διεθνώς κρατούντος πολιτικοοικονομικού συστήματος…

Κι ακόμα, λόγω υπερβολικής χρήσης… τεχνητής νοημοσύνης απ’ την κυβέρνηση Μητσοτάκη!.. Πριν και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής και εκλογικής διαδικασίας: ο επονομαζόμενος «νονός της τεχνητής νοημοσύνης» Τζέφρι Χίντον παραιτήθηκε προ ημερών από την Google, εκφράζοντας την ανησυχία του για την δεδομένη  ικανότητα της τεχνητής νοημοσύνης «να δημιουργεί πειστικές ψευδείς εικόνες και κείμενα, φτιάχνοντας έτσι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν θα μπορούν πλέον να γνωρίζουν τι είναι αληθινό»…

*******

«Είναι δύσκολο να δει κάποιος πώς μπορεί να εμποδίσει τους κακόβουλους χρήστες από το να χρησιμοποιήσουν την τεχνητή νοημοσύνη για αρνητικούς λόγους», έκλεισε την ανακοίνωση παραίτησης του ο Τζέφρι Χίντον, και έμοιαζε να αναφέρεται στην κακόβουλη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του: στην υστερόβουλη χρήση της (υπέρ φίλιων επιχειρηματικών και ιδίων πολιτικών συμφερόντων) στη φάση της πανδημίας, ας πούμε. Ή στην κακόβουλη χρήση της (λογισμικό predator) στο παρακρατικό δίκτυο τηλεφωνικών παρακολουθήσεων  δημοσιογράφων, πολιτικών αντιπάλων, ακόμα και  υπουργών της κυβέρνησής του…

Και βέβαια, στα «κατεχόμενα» ή  χειραγωγούμενα απ’ τον ίδιο και την κυβέρνησή του κρατικά ή μη ΜΜΕ. Μέσω των οποίων (όπως κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας, έτσι και τώρα, προεκλογικά) δημιουργεί πειστικές ψευδείς εικόνες και κείμενα, φτιάχνοντας  έναν κόσμο όπου οι πολίτες  δεν μπορούν πλέον να γνωρίζουν τι είναι αληθινό.

Όπως η κυβερνητική παρέμβαση της περασμένης Τετάρτης  στο ΑΠΕ π.χ., όπου ο κ. Μητσοτάκης, «δίκην σούπερ αρχισυντάκτη» – όπως γράφει στην efsyn ο συνάδελφος  Δημήτρης Κανελλόπουλος – δημιουργεί ψευδή εικόνα και είδηση όσον αφορά την τριτοκοσμική θέση της Ελλάδας (107^η θέση) στη νέα ετήσια λίστα των  Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα για την Ελευθερία του Τύπου, η οποία δημοσιεύεται στα ΜΜΕ όλου του πλανήτη:  «Στον τίτλο της είδησης, το ΑΠΕ δεν ασχολείται με την Ελλάδα και την 107η θέση μας» γράφει ο Δ.Κ., αλλά   «ακολουθεί  τη ρητορική της κυβέρνησης, λέγοντάς μας ότι οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) είναι ΜΚΟ: ό,τι ακριβώς τονίζει σε κάθε ευκαιρία και ο κύριος Μητσοτάκης, ο κύριος αρχισυντάκτης», σχολιάζει εν κατακλείδι ο συντάκτης της efsyn.

*******     

Με τούτα και μ’ εκείνα, δυό εβδομάδες πριν τις εκλογές αναρωτιόμαστε… αν πάμε αληθινά σε εκλογές!.. Αν είναι σίγουρο ότι το σούρουπο της 21^ης Μαΐου θα ανοίξουν οι κάλπες, θα μετρηθούν οι ψήφοι και το τελικό αποτέλεσμα θα αποτυπώνει τη πραγματική βούληση του ελληνικού λαού για τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της αρεσκείας του. Ότι θα είναι, δηλαδή, αληθινό…

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το πιο αληθινό στοιχείο στον προεκλογικό αφρό των ημερών είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Καθώς, με κριτήριο την γενική προεκλογική του εικόνα (εμφάνιση, επικοινωνιακό ύφος, λόγος, κίνηση, συμπεριφορά, κλπ.), παραμένει ο απλός, λαϊκός, ανθρώπινος, δίκαιος και χαρισματικός ηγέτης που αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός, στα πέτρινα χρόνια της μνημονιακής περιπέτειας: «Προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου, παρά ο επικοινωνιολόγος μου», λέει ο ίδιος όταν ερωτάται για το προεκλογικό του στυλ, δείχνοντας τον τυποποιημένο  και… συσκευασμένο  απ’ τον Mr. Γκρινμπεργκ αντίπαλό του, κ. Μητσοτάκη. 

Ο προεκλογικός Τσίπρας, εν κατακλείδι – οι παρεμβάσεις του, οι από βήματος ομιλίες του, οι απαντήσεις του στις συνεντεύξεις και τις συνομιλίες του με τους πολίτες –, είναι to the point, όπως λένε οι νεότερες γενιές των Ελλήνων. Που πάει να πει, σύντομες, ουσιαστικές και επί του θέματος. Λέει, ας πούμε, ότι «θα σχηματιστεί κυβέρνηση από τις εκλογές της απλής αναλογικής» και ότι «όπως δείχνουν τα πράγματα, το πρώτο με το τρίτο κόμμα θα είναι σε θέση να κάνουν κυβέρνηση», και ξέρουμε πού πάμε…

Ότι πάμε, αληθινά, σε εκλογές, εν πάση περιπτώσει: ότι το σούρουπο της 21^ης Μαΐου θα ανοίξουν οι κάλπες, θα μετρηθούν οι ψήφοι και το τελικό αποτέλεσμα θα αποτυπώνει τη βούληση του ελληνικού λαού για τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της αρεσκείας του.

 

Ο «εφιάλτης» του Μητσοτάκη on camera: ένα άθλιο ψέμα – μια ασύμμετρη απειλή…

Τα νέα, περί… «πολιτικής τερατογένεσης», ξεσπάσματα του αρχηγού της ΝΔ και οι πραγματικοί λόγοι που τα προκάλούν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ένας εμμονικός εφιάλτης φαίνεται να βασανίζει τον πρόεδρο της ΝΔ στον δρόμο προς τις κάλπες της 21^ης Μαΐου, «ο κίνδυνος να σχηματιστεί κυβέρνηση με πολιτική τερατογένεση», όπως ο ίδιος, σε κάθε προεκλογική εμφάνισή του, ομολογεί: «μια κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκη, και πρωθυπουργό Τσίπρα, με αντάλλαγμα τη μονιμοποίηση της απλής αναλογικής», περιγράφει την… τερατογένεση προσφάτως…

«Ακριβώς: φαίνεται ότι τον βασανίζει ο εφιάλτης της «τερατογένεσης» γιατί θέλει να φαίνεται ότι τον βασανίζει ο εφιάλτης της τερατογένεσης!.. Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης κινδυνολογεί ασύστολα», μου λέει ένας (απ’ τους πιο σοβαρούς) επικοινωνιολόγος του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν έχει άδικο: εκμεταλλευόμενος την τελευταία αντισυστημική φανφάρα του δυνητικού συγκυβερνήτη του Τσίπρα,    Γιάνη Βαρουφάκη, για «πληρωμές χωρίς τράπεζες», επισείει τον… εφιάλτη μιας κυβερνητικής… τερατογένεσης του τύπου «πρώτη φορά Αριστερά», προς τους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι: Με εφαλτήριο την νέα  αντισυστημική φανφάρα Βαρουφάκη, ο Μητσοτάκης κάνει ένα σάλτο προς τα πίσω,  πηδάει  δυό κυβερνητικές τετραετίες, – τη δικιά του και του Τσίπρα – προσγειώνεται  στον Γενάρη του 2015 και, «Σταματήστε να παίζετε monopoly με τις ζωές και τις καταθέσεις των Ελλήνων», κινδυνολογεί ασυστόλως.  Κι ύστερα, «Αυτοί θέλουν να μας κυβερνήσουν μη έχοντας μάθει τίποτα απολύτως από τα κολοσσιαία λάθη τα οποία διέπραξαν το 2015» συνεχίζει, πιστεύοντας ότι, μ’ αυτό το… πήδημα του χρόνου, ρίχνει στη λήθη την συνετή κι αποτελεσματική κυβερνητική τετραετία Τσίπρα στο πλάι της σκοτεινής και καταστροφικής δικιάς του…

*******

Σε γενικές γραμμές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης που… απολαμβάνουμε προεκλογικά on camera, παραμένει η τρέχουσα προσωποποίηση της  αλήθειας του ετερωνύμου του «Le petit Koulis», που κοροϊδεύαμε   χασκογελώντας στην αρχή της πρωθυπουργικής του θητείας: ένα διασκεδαστικό ψέμα – μια ασύμμετρη απειλή…

Για να λέμε όμως την αλήθεια, η έκφραση «ένα διασκεδαστικό ψέμα» είναι αυτή που περιέγραφε καλύτερα και ευγενικότερα τον πρόεδρο της ΝΔ στις αρχές της πρωθυπουργικής του θητείας, τότε που εκτελούσε εκείνη την αξέχαστη  φαντασμαγορία ξεκαρδιστικών γκαγκς που ξεπερνούσαν τα αντίστοιχα του Ζακ Τατί και του Ρόουαν Άτκινσον – του επονομαζόμενου και Mr Bean: όταν δοκίμαζε το βαθμό ρύπανσης του Σαρωνικού σκύβοντας και βουτώντας ένα βαμβάκι σε πετρελαιοκηλίδα, χαιρετούσε τις κούκλες στις βιτρίνες υποδυόμενος (!) τον χαζό πολιτικό, ή ευχόταν «καλή ευρωπαϊκή πορεία» στον αποκλεισμένο από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ΠΑΟΚ… Και όλα αυτά on camera!..

Η κάμερα, όπως ο καθρέφτης του Αντρέ Μπρετόν, είναι ένας θαυμαστός μάρτυρας που αλλάζει συνεχώς. «Δίνει τα στοιχεία με ηρεμία και δύναμη αλλά, όταν έχει πάψει να μιλάει, μπορείς να δεις πως όλα ήταν λάθος, καθώς είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας». Απ’ αυτή την άποψη, η σταθερή – η παγωμένη, αν θέλετε – προσωποποίηση της αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη (μέσω και της on camera προεκλογικής ρητορικής του) ήταν και είναι η… selfie ενός άκρως διεφθαρμένου αμοράλ πολιτικού, που άγεται και φέρεται από τις επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των ακριβοπληρωμένων συμβούλων του: ένα άθλιο πολιτικό ψέμα – μια διαρκής ασύμμετρη απειλή…

*******

Ένα άθλιο ψέμα – μια ασύμμετρη απειλή,  όπως ο εφιάλτης της «τερατογένεσης» που φαίνεται ότι βασανίζει τον πρόεδρο της ΝΔ (γιατί θέλει να φαίνεται ότι τον βασανίζει), στον δρόμο προς τις κάλπες της 21^ης Μαΐου: «ο κίνδυνος να σχηματιστεί  «μια κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ και Βαρουφάκη, και πρωθυπουργό Τσίπρα, με αντάλλαγμα τη μονιμοποίηση της απλής αναλογικής», όπως ο ίδιος τον περιγράφει,  αποκαλύπτοντας έναν  μύχιο φόβο του και εκτοξεύοντας μιαν προπαγανδιστική απειλή:  

● Τον μύχιο φόβο του για το διαρκώς αυξανόμενο (με βάση τις μετρήσεις και τις εκτιμήσεις των δημοσκόπων και των εκλογολόγων) ενδεχόμενο σχηματισμού μιας κυβέρνησης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, από τον πρώτο γύρο.

● Την προπαγανδιστική και δυνητικά συσπειρωτική απειλή προς το εσωτερικό του αποσεισπειρωμένου κόμματος της ΝΔ ότι, στην περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων   απ’ τον Αλέξη Τσίπρα, θα… μονιμοποιηθεί η απλή αναλογική. Και τότε, αποχαιρέτα την… κυβερνητική  Αλεξάνδρεια που χάνεις, συντηρητικέ επίδοξε βουλευτή, υπουργέ, πρωθυπουργέ!..

Ανεξάρτητα αν είσαι ορίτζιναλ δεξιός, ακροδεξιός ή κεντροδεξιός, ανεξάρτητα αν είσαι καραμανλικός, σαμαρικός ή μητσοτακικός, ανεξάρτητα αν λέγεσαι Μητσοτάκης, Δένδιας, Κεφαλογιάννη, Μεϊμαράκης, Άδωνης ή Βορίδης: είπαμε, όλοι οι συντηρητικοί πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης  φοβούνται την απλή αναλογική – και την πραγματική Δημοκρατία, κατ’ αναλογίαν – όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και από μιαν άποψη … δικαίως, αφού στη χώρα μας, παραδοσιακά, η δημοκρατική παράταξη, ενωμένη, είναι πλειοψηφική…

 

Η περίπτωση Γεωργούλη και ο άλυτος γρίφος των λανθασμένων επιλογών προσώπων από τους πολιτικούς ηγέτες

Κρίνοντας και συγκρίνοντας (εκ του αποτελέσματος) τις επιλογές των Τσίπρα – Μητσοτάκη ως πρωθυπουργών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δυό ήσαν τα… εγχώρια θέματα που προκάλεσαν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον μου τις πρώτες μεταπασχαλινές μέρες: Η καταγγελία εις βάρος του Αλέξη Γεωργούλη για σεξουαλική παρενόχληση και η συνέντευξη του Μάνου Αντώναρου για το παρακράτος Μητσοτάκη  στην Εφημερίδα των Συντακτών. Και τα δυό – είναι εύκολο να το διακρίνουμε ως δημοσιογράφοι – ήσαν θέματα που θα μπορούσε να τα πάρει και να τα… φουσκώσει ο προεκλογικός άνεμος, δεδομένου ότι προσφέρονταν για τρελή προεκλογική προπαγάνδα. Το πρώτο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, το δεύτερο υπέρ αυτού…   

Το πρώτο (η υπόθεση Γεωργούλη), πράγματι, μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ: σε μηδέν χρόνο έγινε σπέσιαλ αντι-Σύριζα προεκλογικό πακέτο στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τίτλους του τύπου «Σε μια κόλλα χαρτί ο ευρωβουλευτής ζεν-πρεμιέ του ΣΥΡΙΖΑ» ή «Πέντε αναπάντητα ερωτήματα για Γεωργούλη και ΣΥΡΙΖΑ» ή «Τι ήξερε ο Τσίπρας;». Παράλληλα, δικάστηκε και εκδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τα τηλεοπτικά πρωϊνάδικα, τα μεσημεριανάδικα και τα… βραδυνάδικα (της κ. Κοσιώνη και των Χιώτη – Τσίμα π.χ.), που κατέληξαν σε ομόφωνες καταδικαστικές αποφάσεις για τον «θύτη», τον «κακοποιητή», τον «βιαστή» ευρωβουλευτή. Και βεβαίως για το κόμμα του, «τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του τον κ. Τσίπρα, που τον επέλεξε και τον τοποθέτησε στις λίστες της Ευρωβουλής»!...

Αντίθετα, η αστραπιαία αντίδραση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, αμέσως μετά την δημοσιοποίηση της καταγγελίας της φερόμενης ως θύματος βίαιης παρενόχλησης, έθεσε εκτός κόμματος και ευρωομάδας τον Αλέξη Γεωργούλη, πέρασε στα ψιλά…  

*******

Το ίδιο συνέβη και με την άμεση και κάθετη αντίδραση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα («… σε ότι μας αφορά, σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με σεξουαλική παρενόχληση, με έμφυλη βία, με σεξουαλική βία, δεν υπάρχουν ναι μεν, αλλά, δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις: εμείς είμαστε με τα θύματα. Και θα είμαστε με τα θύματα, όχι με τους θύτες…»), μια αντίδραση που, σε συνθήκες δημοσιογραφικής και πολιτικής κανονικότητας, θα έβαζε τελεία και παύλα σε κάθε κακόβουλη σύνδεση των καταγγελλόμενων παραβατικών πράξεων Γεωργούλη με το κόμμα προέλευσής του.    

           

Φυσικά, και στην περίπτωση Γεωργούλη, προκύπτει το θέμα της επιλογής του (πως βρέθηκε στις λίστες των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωβουλή, ποιος τον επέλεξε και με ποια κριτήρια καταλληλότητας κλπ. κλπ.) και αυτό, αναμφισβήτητα, βαρύνει τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Ωστόσο, το θέμα των επιλογών άμεσων και έμμεσων συνεργατών των πολιτικών ηγετών απ’ τους πολιτικούς ηγέτες είναι ένα θέμα που ανάγεται στη σφαίρα του ποιοτικού  υποκειμενισμού των δεύτερων: ένα ζήτημα υψηλού ρίσκου που επαφίεται στην αξιολογική προσωπικότητα του επιλέγοντος και κρίνεται μόνο εκ του αποτελέσματος.

 

Κρίνοντας και συγκρίνοντας εκ του αποτελέσματος τις προβληματικές επιλογές των Τσίπρα – Μητσοτάκη στις πρωθυπουργικές περιόδους τους, είναι πανεύκολο να διακρίνουμε ότι οι προβληματικές επιλογές του δεύτερου –  Άδωνης Γεωργιάδης (Novartis), Νίκος Γεωργιάδης (παιδεραστία), Δημήτρης Λιγνάδης (παιδεραστία), Στέλιος Πέτσας (καταχρηστικές επιδοτήσεις ΜΜΕ), Γρηγόρης Δημητριάδης -  Παναγιώτης Κοντολέων (υποκλοπές - Predator), Πάτσης – Χειμάρας (δουλειές με  βουλευτικές… φούντες), Κώστας Καραμανλής, Πατέρας & Βίνης (έγκλημα Τεμπών), Σοφία Νικολάου (πλιάτσικο με απ’ ευθείας αναθέσεις) – βεβαρημένες ως επί το πλείστον με σκανδαλώδεις πολιτικές, ή ποινικές, δεδικασμένες ή μη ευθύνες, είναι απείρως περισσότερες από τις αρκετές μεν – σχεδόν μηδενικής πολιτικής επισφάλειας δε, επιλογές του πρώτου.

*******

Εξάλλου, η ίδια η  ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος της ΝΔ και ακολούθως στην πρωθυπουργία ήταν μια λανθασμένη επιλογή. Και αυτό δεν το λέω εγώ (ένας απλός πολιτικός παρατηρητής), αλλά  το λέει και το υπογράφει ένας άνθρωπος που γνώρισε από απόσταση αναπνοής τι εστί Μητσοτάκης και Μητσοτακέϊκο, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, Ευάγγελος Αντώναρος: «Εγώ γνωρίζω τον πρωθυπουργό, αλλά  δεν τον στήριξα τότε (σ σ: ο κ. Αντώναρος αναφέρεται στις εσωκομματικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2016  στη Ν.Δ. και την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος), επειδή γνώριζα τις ανεπαρκείς πλευρές της προσωπικότητάς του», λέει…

Το λέει σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», (το δεύτερο απ’ τα… εγχώρια θέματα που, όπως σας έλεγα στον πρόλογο, προκάλεσαν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον μου τις πρώτες μεταπασχαλινές μέρες), που την έφαγε η μαρμάγκα της μητσοτακέϊκης δημοσιογραφικής… κανονικότητας: «Θεωρούσα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τα εχέγγυα για να κυβερνήσει τον τόπο», μαρτυρά ο Ευάγγελος Αντώναρος και εξηγεί: «Και δεν τα έχει, για να το πω απλά, επειδή αγαπάει περισσότερο τον εαυτό του απ’ ό,τι ένας πρωθυπουργός οφείλει να αγαπάει την κοινωνία που τον έχει εκλέξει. Το δικό του συμφέρον επικρατεί πάνω στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου»…

Εν κατακλείδι της συνέντευξής του, κρίνοντας την επιλογή Μητσοτάκη εκ του αποτελέσματος (9 χρόνια μετά την εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ), ο κ. Αντώναρος διαπιστώνει αυτό που διαπιστώνουμε – και γράφουμε και ξαναγράφουμε κι εμείς, ότι είναι ένας πρωθυπουργός που «ήρθε στην εξουσία με το φωτοστέφανο του έντιμου και άριστου και αποδείχτηκε ότι είναι ο εμπνευστής της πιο παρακρατικής και παραβατικής συμπεριφοράς που έζησε η χώρα στα κοντά 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης»!..

ΥΓ: Φυσικά, ο συνεντευξιαζόμενος, Ευ. Αντώναρος, συνιστά σήμερα μια απ’ τις αμφιλεγόμενες – κατά τη γνώμη μου, σωστή – επιλογές του Αλέξη Τσίπρα για τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, που θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Είπαμε, «το θέμα των επιλογών άμεσων και έμμεσων συνεργατών των πολιτικών ηγετών απ’ τους πολιτικούς ηγέτες είναι ένα θέμα που ανάγεται στη σφαίρα του ποιοτικού  υποκειμενισμού των δεύτερων: ένα ζήτημα υψηλού ρίσκου που επαφίεται στην αξιολογική προσωπικότητα του επιλέγοντος και κρίνεται μόνο εκ του αποτελέσματος».

Πάσχα με την ελπίδα μιας Αναστάσιμης πολιτικής και κυβερνητικής Αλλαγής…

Ανάγκη άμεσης ματαίωσης της σημερινής κυβερνητικής αθλιότητας με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς των Ελλήνων οι κοινότητες, εξαντλημένες από την ατελέσφορη μάχη με την ζοφερή καθημερινότητα, αφήνονται στην φρούδα πασχαλιάτικη ελπίδα μιας… αναστάσιμης πενθήμερης ανάπαυλας, οι πολιτικοί δεν σταματούν να συζητούν για τις εκλογές.

Πάντα οι πολιτικοί συζητούσαν για  εκλογές. Περισσότερο οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων που ξέμεναν εκτός κυβερνητικής εξουσίας, επειδή θεωρούσαν ότι άξιζαν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους». Έτσι, οι «άλλοι» έμοιαζαν πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, επί σαράντα και… βάλε συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια των οποίων το κυβερνητικό δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία.

Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων, απ’ την άλλη, μόνο μέσα τους ήθελαν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνταν να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να ντύνονται επιμελώς ή εντελώς ατημέλητοι. Να  δείχνουν γενικώς θυμωμένοι: με το σύστημα, τους κυβερνώντες, τα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεξιά κι αριστερά. Και, ειδικώς, επικριτικοί: για το πολιτικό ήθος και ύφος των άλλων.  

Όμως συζητούσαν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούσαν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να ξαναμπούν στη Βουλή. Επειδή, λέει, «είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή». Απλά, να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους!..

*******

Αυτό ήταν ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίναμε μόνο εμείς, οι αριστεροί εκείνης της εποχής, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι. Έτσι φαίνεται, αφού κάθε φορά τους ψηφίζαμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους!..

 Από τότε όμως που το κυβερνητικό δίπολο έγινε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ,   έγινε ακατανόητο και για  εμάς, τους αριστερούς ψηφοφόρους. Που, παρότι εξακολουθούμε να αισθανόμαστε πιο… σύνθετοι απ’ αυτούς (τους «απλούς πολίτες», δηλαδή), σκεφτόμαστε να ξαναψηφίσουμε όπως αυτοί, τους πολιτικούς ενός κυβερνητικού κόμματος, και δη του ΣΥΡΙΖΑ: για να ξαναμπούν στη Βουλή και να ξανακυβερνήσουν. Και όχι «απλά για να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν τους άλλους».

Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα κάποιοι – ελάχιστοι, ευτυχώς –  πολιτικοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζουν να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πόλος του κυβερνητικού δίπολου της τελευταίας δεκαετίας. Και συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς των μη κυβερνητικών κομμάτων, τότε που επικρατούσε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ: μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Μη εξαιρουμένων, ορισμένων κομματικών συντρόφων τους, ακόμα και του προέδρου του κόμματός τους ενίοτε: όπως στις  περιπτώσεις επικρίσεων του Αλέξη Τσίπρα για τις επιλογές των Αντώναρου και Μιθριδάτη, ας πούμε…

*******   

Όλα αυτά σε καιρούς που οι πολίτες φυτοζωούν βυθισμένοι στην αβάσταχτα εξοντωτική δυστοπία του μητσοτακέϊκου κράτους που τους έλαχε: καθημαγμένοι από την αντικοινωνική κυβερνητική βαρβαρότητα, τσακισμένοι από τις οικονομικές καταστροφές, την φτώχια και την ακρίβεια, την κρατική αδικία, αδιαφορούν περισσότερο παρά ποτέ για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές… 

Όπου η «βουβή πλειοψηφία» επαφίεται στην αυταπάτη μιας… μοιραίας επαναφοράς σε μια οποιαδήποτε προμνημονιακή «κανονικότητα». Ακόμα και σε μια απ’ εκείνες τις… κανονικότητες κατά τη διάρκεια των οποίων η πλειονότητα του εκλογικού σώματος «εκχωρούσε την ψήφο του στο κυβερνητικό κόμμα που συντηρούσε τα μικρά του προνόμια: «τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την τηλεόραση και το σόπινγκ», όπως έγραφε κάποτε ο αείμνηστος  φίλος μου ΠερικλήςΚοροβέσης.

Ενώ οι ενεργοί δημοκρατικοί πολίτες – το λεγόμενο «εκλογικό σώμα» – πιο μπερδεμένοι και καχύποπτοι από ποτέ, πορεύονται προς τις κάλπες της 21^ης Μαϊου μέσα στο πιο βρώμικο προεκλογικό σκηνικό από καταβολής μεταπολίτευσης. Και το μόνο που θα μπορούσε να τους συσπειρώσει, λέω εγώ τώρα, θα ήταν ένα αξιόπιστο σάλπισμα πολιτικής Αλλαγής…

Μια εκλογική εκστρατεία άμεσης ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και δικαιϊκής αθλιότητας, με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα: για μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανασχέσει και, εντέλει, θα ανατρέψει τις κοινωνικές ανισότητες που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, και θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος Δικαίου που κατεδάφισε το διεφθαρμένο ολιγαρχικό καθεστώς Μητσοτάκη…

Εκλογές με predator, πλαστές δημοσκοπήσεις και ενεργό το παρακράτος Μητσοτάκη!..

Το βρώμικο προεκλογικό σκηνικό εντός του οποίου βαδίζουμε προς τις κάλπες της 21ης Μαΐου 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Μεσοβδόμαδα, τις ώρες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνοδευόμενος από το μισό υπουργικό του συμβούλιο έκλεινε προεκλογικά deals με επιχειρηματικούς παράγοντες της Δυτικής Μακεδονίας στο πλαίσιο του… «Αναπτυξιακού Προγράμματος για την Ήπειρο του 2030» («χέσε ψηλά κι αγνάντευε», θα σχολίαζε από… ψηλά ο Ευ. Αβέρωφ), κάποια απ’ τα πρωτοπαλίκαρα του, που έμειναν πίσω, φύτευαν τις έσχατες τροπολογίες κυβερνητικής κάλυψης και συγκάλυψης στο νομοσχέδιο – σκούπα του Βορίδη, που κλείνει την αυλαία του… νομοθετικού έργου της παρούσας Βουλής… 

Την φωτογραφική τροπολογία – μπούλινγκ κατά των μελών των Ανεξάρτητων Αρχών, ας πούμε. Που, χωρίς να αναρτηθεί στη διαβούλευση, φυτεύτηκε στο άρθρο 43. Και απειλούσε φωτογραφικά τα μέλη της ΑΔΑΕ (και δη τον πρόεδρό της συγκεκριμένης Αρχής, Χρήστο Ράμμο – τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε στην αποκάλυψη του πολύκροτου σκανδάλου των υποκλοπών) με ποινικές ευθύνες αν τολμήσουν να… ανοίξουν το στόμα τους: «Τα μέλη των ανεξάρτητων Αρχών δύνανται να αντιμετωπίζουν ευθύνες αν ενήργησαν με δόλο ή παραβίασαν το απόρρητο των πληροφοριών και στοιχείων που περιήλθαν σε γνώση τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»!.. 

Το γεγονός ότι, μετά τις σφοδρές αντιδράσεις εντός και εκτός Ελλάδος, η κυβέρνηση μάζεψε άρον – άρον τη συγκεκριμένη σκανδαλώδη διάταξη, ελάχιστα ξεπλένει το βρώμικο προεκλογικό σκηνικό εντός του οποίου μεθοδεύει την διεξαγωγή των εκλογών η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη… 

******* 

Αντίθετα, επαναφέρει στο προεκλογικό προσκήνιο μιαν αναπάντητη ερώτηση που, πέντε ολόκληρους μήνες πριν (στις 31.10.2022), είχε υποβάλει ο Αλέξης Τσίπρας προς τον πρωθυπουργό: Θα αναλάβετε την πολιτική ευθύνη να οδηγήσετε τη χώρα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση με ανοιχτό το ενδεχόμενο το παράνομο λογισμικό Predator να συνεχίζει να παρακολουθεί πολιτικούς σας αντιπάλους ή θα ακολουθήσετε τη προτροπή, ακόμη και κορυφαίων στελεχών της παράταξής σας, «η επίκληση του απορρήτου να υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου»; 

Προφανώς, κάτι τέτοιο συμβαίνει. Κι αν δεν συμβαίνει ακριβώς κάτι τέτοιο, με όλα αυτά που ακούμε και βλέπουμε να συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο, είμαστε υποχρεωμένοι να υποψιαζόμαστε ότι ναι, κάτι τέτοιο συμβαίνει: ότι βαδίζουμε προς την εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαϊου με το παράνομο λογισμικό Predator, με ενεργό το κέντρο που διενεργεί παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων του κ. Μητσοτάκη. Και πολιτικών… συμμάχων, και κρατικών αξιωματούχων, και δημοσιογράφων. Με ενεργό, σαν να λέμε, το παρακράτος του Μαξίμου!.. 

Γιατί δεν είναι μόνο η φυτευτή τροπολογία – μπούλινγκ κατά του προέδρου και των μελών της ΑΔΑΕ: στον ίδιο χρόνο και… χώρο, έσκασε σαν κεραυνός για τον πρωθυπουργό και για το παρακράτος του Μαξίμου η είδηση παρέμβασης των ευρωπαϊκών εισαγγελικών Αρχών για τις παράνομες εξαγωγές του κακόβουλου λογισμικού παρακολούθησης predator, με κυβερνητική άδεια από τον στενό συνεργάτη του κ. Μητσοτάκη, Σμυρλή. Αλλά και για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και τις φορολογικές απάτες των εμπλεκομένων στην υπόθεση εταιριών… 

 ******* 

Να πιστώσουμε στο παρακράτος του Μαξίμου και τις πλαστές (τις «μαγειρεμένες», όπως τις λέει η αντιπολίτευση) δημοσκοπήσεις; Αυτές που πάνε κι έρχονται στα πρωτοσέλιδα του μητσοτακέϊκου Τύπου, με προαποφασισμένο (όπως προ δεκαημέρου είχε διαρρεύσει απ’ το Μαξίμου) στόχο του κ. Μητσοτάκη και των συμβούλων του, να… διορθώσουν τις απώλειες που υπέστη το κυβερνόν (ακόμα!) κόμμα μετά το έγκλημα των Τεμπών, εννοώ: Τι λέτε; Να τις πιστώσουμε κι αυτές στο παρακράτος του Μαξίμου; 

Γιατί όχι; Ο κ. Μητσοτάκης εντάσσεται άνετα στη «νέα φυλή ισχυρών ανδρών με επίγνωση της δύναμης των Μέσων Ενημέρωσης», τους «Spin Dictators» («δικτάτορες της ενημέρωσης») όπως ονόμασαν οι Sergei Guriyev και Daniel Treisman* τους Βλαντιμίρ Πούτιν, Ταγίπ Ερντογάν και τους Ευρωπαίους μιμητές και απομιμητές τους Όρμπαν (Ουγγαρία) Κουρτς – Νεχάμερ (Αυστρία), Κατσίνσκι (Πολωνία), κλπ. κλπ.: «Μια γενιά ηγετών που επανασχεδίασαν την απολυταρχική διακυβέρνηση, αντικαθιστώντας τον έλεγχο των πολιτών τους μέσω της απροκάλυπτης μαζικής καταστολής με τον έλεγχο μέσω της διαστρέβλωσης της πληροφόρησης, δημιουργώντας προσομοιώσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων»!.. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αμερικανός επικοινωνιακός υπερσύμβουλος του κ. Μητσοτάκη – ο επονομαζόμενος και γκουρού των δημοσκοπήσεων, Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ, συνδέεται με πολλούς απ’ αυτούς τους «Spin Dictators», ενώ είχε αναλάβει, θυμίζουμε, και το πρότζεκτ εκλογικής… ανόρθωσης του αξιωματούχου του αυστριακού Λαϊκού Κόμματος και κολλητούλη του κ. Μητσοτάκη, Σεμπάστιαν Κουρτς, στην Καγκελαρία της χώρας: το επιλεγόμενο και «Project Ballhausplatz» σκάνδαλο των στημένων (απ’ τον ίδιο και τους ειδικούς επί της εκλογολογικής επικοινωνίας συμβούλους του) δημοσκοπήσεων. βεβαίως – βεβαίως που προκάλεσε την ποινική του δίωξη και την παραίτησή του… 

Πράγμα που δεν θα συμβεί ποτέ με τον Έλληνα κολλητούλη του και… πρωθυπουργό μας, κ. Μητσοτάκη. Κι ας μεθοδεύει εκλογική… ανόρθωση με ελεγχόμενη πληροφόρηση και πλαστές δημοσκοπήσεις, όπως κι εκείνος. Και με predator και ενεργό το παρακράτος του Μαξίμου, στο καπάκι!.. Βλέπετε, είναι θέμα δικαιοσύνης. Αλλά «δικαιοσύνη χωρίς δικαιοσύνη στη Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να υπάρξει» όπως λέει κι ο Αλέξης Τσίπρας… 

* Οι συγγραφείς του περίφημου βιβλίου Spin Dictators: The Changing Face of Tyranny in the 21st Century (Οι Δικτάτορες της Ενημέρωσης: Πώς άλλαξε το πρόσωπο της τυραννίας τον 21ο αιώνα)