Οι «ομοιότητες» του Τσίπρα με τον Ανδρέα και οι τρεις… τζούφιες κροτίδες του Ανδρουλάκη

Με αφορμή τις αυτοκαταστροφικές παλινδρομήσεις του προέδρου του νέου ΠΑΣΟΚ μεταξύ δεξιάς σφύρας και αριστερού άκμονος

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Εν όψει εκλογών, παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τρία πρώτα – σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης –  κόμματα της Βουλής: το κυβερνών, τρόπος του λέγειν, κόμμα, με πρόεδρο τον κ. Μητσοτάκη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με πρόεδρο τον κ. Τσίπρα, και το τρίτο (σε δύναμη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης) κόμμα της Βουλής, με πρόεδρο τον κ. Ανδρουλάκη.

Ο αντικειμενικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι το κυβερνών κόμμα διάγει την… τελευτήν του κυβερνητικού βίου του και, υπό την ομηρία ενός ανεπιθύμητου – από ένα ικανό αριθμό παραδοσιακών στελεχών του – προέδρου, διεκδικεί μια δεύτερη τετραετία. Ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μπροστάρη τον χαρισματικό αρχηγό του, το παλεύει – με καλές πιθανότητες – προκειμένου να επανέλθει  στην κυβερνητική εξουσία. Και ότι το τρίτο κόμμα, ο αρχηγός του, για να είμαστε ακριβείς, έχει χάσει τον προσανατολισμό του…

Δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει: σε πείσμα της συντριπτικά τραυματικής, για το κόμμα που εκπροσωπεί, πρόσφατης κοινοβουλευτικής ιστορίας, παλινδρομεί μεταξύ κεντροδεξιάς σφύρας και κεντροαριστερού άκμονος, περισσότερο αλόγιστα και αυτοκαταστροφικά από τους προηγούμενους – τους αρχηγούς των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του ΠΑΣΟΚ της παρακμής (Βενιζέλος, Γεννηματά κ.α.). Με ορατό τον κίνδυνο να είναι αυτός που θα υπογράψει τους υπαρξιακούς τίτλους τέλους του ιστορικού, για την πολιτική εξέλιξη της χώρας μας, κόμματος που ίδρυσε και επί 22 χρόνια (1974 – 1996) διαχειρίστηκε – τα περισσότερα εξ’ αυτών ως πρωθυπουργός – ο αείμνηστος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου…

*******

Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι στην απιθανότητα ενός τέτοιου αυτο - καταστροφικού ατοπήματος αναφέρθηκε ο κ. Τσίπρας τις προάλλες (στο πλαίσιο προεκλογικής ομιλίας του στην Πάτρα), τονίζοντας ότι «δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να έχει στόχο να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, του κ. Βορίδη, του κ. Πλεύρη, του κ. Γεωργιάδη και εσχάτως και του κ. Καρατζαφέρη». 

Ωστόσο, δέσμιος του παραταξιακού μεγαλοϊδεατισμού – όπως και οι προηγούμενοι πρόεδροι των κάθε λογής επωνυμικών παραλλάξεων του συρρικνωμένου ΠΑΣΟΚ της παρακμής – ο κ. Ανδρουλάκης, αισθανόμενος και αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, ιδιοκτήτης όχι μόνο της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά και του πάλαι ποτέ δεσπόζοντος ηγέτη της, Ανδρέα Παπανδρέου (!), την… έπεσε  στον τωρινό δεσπόζοντα ηγέτη της, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα, εκτοξεύοντας εναντίον του τρείς αφελείς και ανάρμοστες διαδικτυακές κροτίδες:

● Μια γελοία και ανάρμοστη προσταγή: «Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα» ● Ένα φρικτό πολιτικό ψέμα: «Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς» ● Μια φρούδα ελπίδα για μια… αυτοεκπληρούμενη προφητεία: «Στις επόμενες εθνικές εκλογές, ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας».

*******

Ο έμπειρος πολιτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η τρίτη… «κροτίδα Ανδρουλάκη («Στις επόμενες εθνικές εκλογές ο ελληνικός λαός θα αξιολογήσει και την ιδεολογική συνέπεια του καθενός μας») αποτελεί μια φρούδα ελπίδα που, στο παρελθόν, έμεινε ανεκπλήρωτη τρις – με τρείς συντριπτικές για τους προκατόχους του (Βενιζέλος – Γεννηματά) και την «ιδεολογική ασυνέπεια» τους αξιολογήσεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, σε τρεις διαδοχικές εθνικές αναμετρήσεις: τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015, καθώς και τον Ιούλιο του 2019.  Ως ανεκπλήρωτη δε, με αντίστοιχα συντριπτικές συνέπειες για τον ίδιο και την ιδεολογική ασυνέπειά του, προβλέπεται δημοσκοπικά και η επερχόμενη λαϊκή «αξιολόγηση»                        

Η δεύτερη… κροτίδα Ανδρουλάκη («Προοδευτικά μαθήματα δεν δέχομαι από τον αρχιτέκτονα της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς») είναι ένα φρικτό πολιτικό ψέμα – μια ιστορική διαστρέβλωση, προϊόν ενοχικής άμυνας της συντετριμμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (2015 – 2019) μνημονιακής συμμαχίας του ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, με την ακραία Δεξιά ΝΔ του κ. Σαμαρα.

Ιστορικά, εξάλλου (εκ του αποτελέσματος), αποδείχτηκε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ ήταν η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από τη μάστιγα των Μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο το εισόδημα των εργαζομένων και το δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησαν ο κ. Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛΛ.) κανένα από τα κόμματα - περιτρίμματα του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

*******

Η πρώτη… κροτίδα Ανδρουλάκη, τέλος («Η παράσταση μίμησης του Ανδρέα τελείωσε κ. Τσίπρα»), μια γελοία και ανάρμοστη – καθώς απευθύνεται από το ηγετικό μέγεθος «Ανδρουλάκης» προς το ηγετικό μέγεθος «Τσίπρας – προσταγή,  είναι μια αντίδραση ψυχαναλυτικού ενδιαφέροντος, «προϊόν τραυματικής μειονεξίας του προστάζοντος απέναντι στον προσταζόμενο», σύμφωνα με φίλο ψυχολόγο: «ο Ανδρουλάκης  αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας είναι πιο ΠΑΣΟΚ από τον ίδιο, και ότι για αυτό τον ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ και τα ’χει παίξει», είναι μια πρόσθετη εξήγηση ενός εξπέρ περί τα πασοκικά πρόσωπα και πράγματα πολιτικού ρεπόρτερ.

Επί της ουσίας, ωστόσο, είναι προφανές ότι ο ηγέτης του μεγάλου ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, εμπνέει τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξη Τσίπρα κι ότι ο δεύτερος έχει μελετήσει την πολιτική σκέψη και τη δράση του πρώτου, κάτι που ανιχνεύεται και στο πολυσυζητημένο άρθρο (Documento /  22.10.2018) του δεύτερου για τον πρώτο: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…» είναι, σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο η συνοπτική άποψη Τσίπρα για τον Ανδρέα…

Μάλιστα. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», θα προσθέσω κι εγώ – ως… μελετητής της πολιτικής σκέψης και δράσης του κ. Τσίπρα –  με τη σειρά μου: χαρισματικός σε μια εποχή που σπανίζουν οι «χαρισματικοί», πρωτοπόρος διότι η εποχή του – εποχή ακραίας κρίσης του ασύδοτου νεοφιλελεθερισμού –  είναι η εποχή των ριζοσπαστικών ρευμάτων του δημοκρατικού σοσιαλισμού για την Ευρώπη ειδικώς, κλπ, κλπ…

ΥΓ: Βλέπετε, με μια πρόχειρη χρονική αναγωγή προκύπτουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ανδρέα-Τσίπρα. Και πολλές διαφορές, βέβαια: ο Ανδρέας αίφνης δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς την κατεύθυνση των μικρών συγγενών του κομμάτων – δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ούτε μια ματιά προς την κατεύθυνση της ρημαγμένης ΕΚ του Μαύρου και του Ζίγδη, του  ΚΚΕ εσωτερικού ή του Συνασπισμού, σαν να μην υπήρχαν – και δεν υπήρχαν! Η Αριστερά στην εποχή ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ανδρέας!...».

Αντίθετα, η δημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα τον κάνει να «βλέπει» προς το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, και προς το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερόστροφα κόμματα – να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του πολιτικού διαλόγου μαζί τους. Και ότι αυτό εμποδίζει την απόλυτη κυριαρχία του στον χώρο που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (τον χώρο της «κεντροαριστεράς»), καθώς δίνει υπόσταση σε ανύπαρκτα ή αδρανή αριστερόστροφα κόμματα.

 

 

 

 

Η πορεία του Τσίπρα προς το λαό και… ο κατσικωμένος στη Βουλή πρωθυπουργός

H περιρρέουσα προεκλογική ατμόσφαιρα θυμίζει το σκηνικό των εκλογών βίας και νοθείας του 1961

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Αλήθεια, ποια αξία έχει τι λέει ένας δακτυλοδεικτούμενος παγκοσμίως Πρωθυπουργός, που έχει ισοπεδώσει τον κοινοβουλευτισμό και το Σύνταγμα, όταν εγκαλεί τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σκούζοντας ότι "ο Τσίπρας επιτίθεται στον κοινοβουλευτισμό" (σ, σ: και στο… Σύνταγμα ίσως;) επειδή ζητάει  την άμεση διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών και δηλώνει ότι εφ’ εξής, και μέχρι τη διάλυση της Βουλής, θα απέχει από το νομοθετικό έργο;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του  διεφθαρμένου καθεστώτος Μητσοτάκη που, υπό το φάσμα της αποκάλυψης του αποκρουστικού προσώπου του σε πανελλήνια θέα (στις 27/1/2023 στη Βουλή), προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατό του. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός της πλέον διεστραμμένης συστημικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

 

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύει κανείς τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα, όπως αυτό που ιδανικά εξέφρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει το άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν»…

 

*******

«Δυστυχώς», συνεχίζει το σχόλιό του ο Γκλούκσμαν, «τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους – το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων». Και είναι σαν να μιλάει  για την αναισθησία των σημερινών «ιθυνόντων» πίσω απ’ τον Μητσοτάκη: «τις δέκα μεγάλες οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα και χρηματοδοτούν πολιτικούς και ΜΜΕ» κατά τον διάσημο συγγραφέα... mail, τον κ. Γκίκα Χαρδούβελη, αν θυμάστε.

 

Θα θυμάστε, ωστόσο, πως μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, 2015 - 2019) προσπάθησαν να απαλύνουν «τον πόνο των άλλων» απαλλάσσοντάς τους από τη θηλιά των μνημονίων και εξωραΐζοντας αυτό το «τόσο βαθειά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα» της μεταπολίτευσης μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης του 2018…

 

Το πρώτο το κατάφεραν, το δεύτερο όχι: η απόπειρα εκδημοκρατισμού του πολιτεύματος (που η κυβέρνηση Τσίπρα επεχείρησε μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος), ανετράπη τις πρώτες, κιόλας (!), μέρες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη (25/11/2019) από την… ιδέα της παλινόρθωσης του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος (το οποίο από κοινού οικοδόμησαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στην περίοδο της Μεταπολίτευσης) που, άσβεστη, ευδοκιμούσε στην περιοχή της κυβερνητικής συμπολίτευσης∙ τους κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς νοσταλγούς του, τους μιντιάρχες και τους λοιπούς χορηγούς του… «Τις δέκα μεγάλες οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα και χρηματοδοτούν πολιτικούς και ΜΜΕ» κατά τον διάσημο συγγραφέα... mail, τον κ. Γκίκα Χαρδούβελη, αν θυμάστε, – επαναλαμβάνω…

 

*******

Βλέπετε, προσπαθούμε να το διασκεδάσουμε, αλλά διόλου αστείο δεν είναι: καθώς το πολιτικό σκηνικό τής μετά ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικής περιόδου (σ σ: το καθεστώς Μητσοτάκη εννοώ) σταθεροποιείτο μέσα στα υλικά κατεδαφίσεων δεκάδων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Τσίπρα, θύμιζε όλο και πιο πολύ το σκηνικό του προδικτατορικού κράτους της Δεξιάς. Κι αργότερα (με την αποκάλυψη της λειτουργίας  δικτύου υποκλοπών στο Μαξίμου) ακόμα χειρότερα, το σκηνικό ανάδυσης του καραμανλικού παρακράτους δίπλα της...

Τώρα, ο κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας πρόεδρος της ΝΔ, ο κατ’ εξακολούθηση βιαστής του Συντάγματος και εκπορθητής του Κράτους Δικαίου κ. Μητσοτάκης – ένας πολιτικός που, σε οποιαδήποτε     ευρωπαϊκή Δημοκρατία, θα ήταν ένας έκπτωτος και διαπομπευμένος τέως πρωθυπουργός – κατσικωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα εγκαλεί τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα!..

Ότι… επιτίθεται στον κοινοβουλευτισμό, λέει! Επειδή ζήτησε την άμεση διάλυση της Βουλής, και την προκήρυξη εκλογών, δηλώνοντας ότι, εφ’ εξής, το κόμμα του θα απέχει από το νομοθετικό έργο προκειμένου να μη νομιμοποιεί την πλειοψηφία της εκτροπής, «μια ηθικά και πολιτικά έκπτωτη κυβέρνηση»!..

«Ο κ. Μητσοτάκης «φοβάται τη λαϊκή ετυμηγορία όπως ο διάβολος το λιβάνι, γιατί γνωρίζει ότι την επομένη των εκλογών δεν θα βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου», ήταν η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα.  Εκτίμησε μάλιστα ότι ο… κατσικωμένος στη Βουλή πρωθυπουργός «θα επιστρατεύσει κάθε μέσο προκειμένου να μη φύγει από την εξουσία»…

ΥΓ: Σας το είπα, η όλη φάση θυμίζει το σκηνικό ανάδυσης του προδικτατορικού παρακράτους της Δεξιάς, τότε που, υπό την απειλητική σκιά της επερχόμενης μεγάλης Αριστεράς (της ΕΔΑ του 25%), ο ιδρυτής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κατηχούσε τους συνεργάτες του στο δόγμα Γεωργαλά για την «υπεράσπιση της ιδεολογικής ηγεμονίας μέσω της κρατικής βίας και του φόβου»: «Η πολιτική δεν είναι παρά πόλεμος ψυχολογικός, που δεν τον κερδίζει παρά εκείνος ο οποίος εμπνέει πεποίθησιν και, αν θέλης, και φόβον»… Τότε, να τα λέμε αυτά, ήταν που ακολούθησαν οι διαβόητες «εκλογές  βίας και νοθείας», αν… θυμάστε.

 

 

 

Η συντριπτική ήττα Μητσοτάκη στη Βουλή, ως προάγγελος εκλογικής νίκης του Αλέξη Τσίπρα

 

Μόνος αντίπαλός του στην πορεία προς την εκλογική επικράτηση, η προδοσία του δημοκρατικού λόγου από τα καθεστωτικά ΜΜΕ  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ενώ… κακή τη τύχη, πορευόμαστε προς τις εκλογικές κάλπες, υπό την δεσποτεία του κλονισμένου – από την πρόταση δυσπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – παρακράτους Μητσοτάκη, μας συμβαίνει κάτι σαν αυτό  που σημείωνε ο Φεντερίκο Φελλίνι πολλά χρόνια πριν, επί αυτοκρατορίας Μπερλουσκόνι: "Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου, προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών...»

Αν στην «τηλεόραση» της Φελλίνειας ρήσης προσθέσουμε τις δεσπόζουσες στο πεδίο της ενημέρωσης  αναλογικές και ψηφιακές «φωνές» της Μαρινάκειας, της Αλαφούζειας και της Βαρδινογιάννειας μιντιακής επικράτειας, η προεκλογική  «σύγχυση φωνών» αναμένεται να μπατάρει επικοινωνιακά υπέρ της… αυτοδυναμίας του καρτέλ των επιχειρηματικών συμφερόντων τους και του συντριπτικά τρωθέντος, από το χθεσινό σφυροκόπημα του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, πολιτικού εκφραστή τους Κυριάκου Μητσοτάκη.   

Έτσι, η «προδοσία του δημοκρατικού λόγου» προοιωνίζεται ως   προεκλογική βεβαιότητα – το «εικονικό χάος» ως πραγματικό: μια εκκωφαντική αντιπολιτευτική σιωπή – μια θορυβώδης καθεστωτική ακινησία εντός της οποίας ο διεφθαρμένος – και με τη βούλα της ΑΔΑΕ – πρόεδρος της ΝΔ θα συνεχίσει να πορεύεται προς τις κάλπες με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας, φαντασιωνόμενος μια δεύτερη πρωθυπουργική θητεία∙ ακολουθούμενος και πάλι από κολαούζους τύπου Γεραπετρίτη, Χατζηδάκη, Βορίδη, Πλεύρη, Άδωνη, Μυταράκη, να σβήνουν τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που θ’ αφήνει στο διάβα του…

*******

Ο Αλέξης Τσίπρας, απ’ την άλλη,  θα τα δίνει όλα σε ένα  μπαράζ προεκλογικής δράσης και διάδρασης (για «έναν τιτάνιο προεκλογικό μαραθώνιο που όμοιό του δεν θα έχουμε ξαναδεί» μιλούν οι δικοί του), σε μια προσπάθεια να σπάσει («επιτέλους»!..) αυτή την εικονική «εκκωφαντική πολιτική σιωπή – αυτή τη θορυβώδη  προεκλογική ακινησία»,  προκειμένου να περάσουν, να ακουστούν, να γίνουν λαϊκή συνείδηση τα αυτονόητα:

● Ότι σε συνθήκες πραγματικής Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε αποβληθεί ως κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας πολιτικός αξιωματούχος – ως κατ’ εξακολούθηση βιαστής του Συντάγματος και εκπορθητής του κοινωνικού κράτους Δικαίου πρωθυπουργός.

● Ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανασχέσει και, εντέλει, θα ανατρέψει τις κοινωνικές ανισότητες που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, και θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος Δικαίου που κατεδάφισε το διεφθαρμένο ολιγαρχικό καθεστώς Μητσοτάκη.

● Ότι μόνη ελπίδα για το σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές, δεδομένου ότι σ’ αυτήν την αφόρητη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που, ελέω του δυστοπικού κράτους – παρακράτους   Μητσοτάκη, βιώνει ο τόπος, ο Αλέξης Τσίπρας είναι η μόνη σταθερά του πολιτικού μας συστήματος: ο μόνος  αξιόπιστος εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας Έλληνας πολιτικός ηγέτης…

*******

Θα τα καταφέρει; Για τον Αλέξη Τσίπρα – και το εκλογικό επιτελείο του – μιλώ: θα καταφέρει να διεμβολίσει τη «σύγχυση των φωνών» (να αφαιρέσει το πυκνό επικοινωνιακό καμουφλάζ που εξασφαλίζουν στον διεφθαρμένο πρωθυπουργό οι αναλογικές και οι ψηφιακές «φωνές» της Μαρινάκειας, της Αλαφούζειας και της Βαρδινογιάννειας μιντιακής επικράτειας), ώστε να αποκαλυφθεί πλήρως το πραγματικό πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, το αποκρουστικό πορτραίτο του Μητσοτακισμού;

«Ναι, θα τα καταφέρει», λένε οι επιτελείς του: «όπως τα κατάφερε χθες στη Βουλή, έτσι θα τα καταφέρει και προεκλογικά, κατά τη διάρκεια της άμεσης επαφής του με τον λαό». Κάτι που μοιάζει αρκετά αισιόδοξο – φαίνεται, ωστόσο   εφικτό, καθώς αρχίζει να αποτυπώνεται στα νούμερα και στα ποιοτικά στοιχεία και των «πειραγμένων», ακόμα,  δημοσκοπήσεων: ενώ πριν ένα χρόνο τα ποσοστά της ΝΔ του Μητσοτάκη (πρόθεση ψήφου) κυμαίνονταν στο 38 - 40%  και η διαφορά απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στις 10 –12 μονάδες, σήμερα – σύμφωνα με τα ευρήματα προχθεσινής δημοσκόπησης της MRB, η ΝΔ έχει πέσει στο 32,7% και η διαφορά της απ’ το ΣΥΡΙΖΑ στο 6,4%. 

ΥΓ: Προς τόνωση της αισιοδοξίας των ψηφοφόρων της δημοκρατικής παράταξης θα θυμίσουμε ότι, πριν τις εκλογές του 2018, η πλειονότητα των δημοσκοπήσεων έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ 24% και εν τέλει πήρε 32%. Κι αυτό, όπως είχε πει προ ημερών ο κ. Τσίπρας*, εξηγείται, κατά κάποιο τρόπο και «απ’ το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία ιδιαιτερότητα – ένα  καταγεγραμμένο φαινόμενο υποεκπροσώπησης στις δημοσκοπήσεις, που έχει να κάνει με το ότι πολλοί ψηφοφόροι δεν αισθάνονται ότι έχουν την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι τον ψηφίζουν εδώ και μία δεκαετία». Και ότι  «αυτό που πρέπει να δούμε είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και οι τάσεις, που είναι τάσεις ραγδαίας φθοράς της ΝΔ και τάσεις μείωσης της ψαλίδας».

*Σε συνέντευξή του στο Kontra Channel

 

 

 

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι survivors της ερευνητικής δημοσιογραφίας μένουν!..

Και συνεχίζουν να ξεσκεπάζουν διεφθαρμένες εξουσίες και εξουσιαστές, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή τους

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Στις 19 Ιανουαρίου του 2020, ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle, Τόμας Ιακόμπι (φωτογραφία), σεναριογράφος του ντοκιμαντέρ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ - προσωπική υπόθεση», ξυλοκοπήθηκε άγρια από ομάδα ακροδεξιών που συμμετείχαν σε "διαδήλωση κατά των μεταναστών" στο Σύνταγμα. Οι ομάδες ΖΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΜΑΤ του… στρατηγού «Νόμου και Τάξης», Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, δεν αντέδρασαν διότι δεν αντελήφθησαν το… event.  Φορούσαν γαλάζια γυαλιά…

 

Στις 9 Απριλίου του 2021, ο δημοσιογράφος του STAR TV, Γιώργος Καραϊβάζ, εκτελέστηκε από αγνώστους μπροστά στο σπίτι του. Ένα μήνα πριν (περίπου δυό χρόνια μετά και ενώ η δολοφονία του ρεπόρτερ παραμένει άλυτος γρίφος), ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, οχλούμενος για το ανεξιχνίαστο της υπόθεσης, δήλωνε ότι έδωσε εντολή να ενταθούν οι έρευνες από τις αστυνομικές υπηρεσίες για να βρεθούν οι ένοχοι, όπως ισχύει και σε κάθε ανοιχτή εγκληματική υπόθεση…

Γενικότερα, οι εκφοβιστικές επιθέσεις (ξυλοδαρμοί τραυματισμοί, κλπ) και οι δολοφονίες δημοσιογράφων ερευνώνται απ’ τις αρμόδιες συστημικές αρχές «όπως ισχύει σε κάθε εγκληματική υπόθεση». Ή και καθόλου – απλά  καταγράφονται στις στατιστικές λίστες δημοσιογραφικών οργανώσεων και διεθνών οργανισμών: Οι δολοφονίες δημοσιογράφων το 2022 έφτασαν τις 86, αυξάνοντας το ετήσιο ποσοστό στο 50%, ανακοίνωσε προ ημερών ο ΟΗΕ μέσω της οργάνωσης της Ουνέσκο που εδρεύει στο Παρίσι.

*******

Σύμφωνα με τα στατιστικά της συγκεκριμένης οργάνωσης, «οι μισοί εξ αυτών δεν σκοτώθηκαν ενώ εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά έγιναν στόχοι ενώ βρίσκονταν σε ταξίδια, ή στο σπίτι τους, ή σε χώρους στάθμευσης και άλλους δημόσιους χώρους». Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι τους την είχαν στημένη και τους εκτέλεσαν επειδή ερευνούσαν σκοτεινές υποθέσεις που τους αφορούσαν. Το ίδιο, προφανώς, συνέβη και στις περιπτώσεις των Τόμας Ιακόμπι το 2020 και Γιώργου Καραϊβάζ το 2021. Δεν είναι;  

- Μην το ψάχνεις, η ερευνητική δημοσιογραφία σκοτώνεται γιατί «σκοτώνει», μου είπε παλαιός διακεκριμένος ρεπόρτερ με τον οποίο συζητούσαμε τα συγκεκριμένα στοιχεία της Ουνέσκο που, παρεμπιπτόντως, στα ελληνικά ΜΜΕ πέρασαν στα ψιλά. Και δεν είχε άδικο – μόνο θα έπρεπε να πει πως οι ερευνητές δημοσιογράφοι που απέμειναν σκοτώνονται γιατί «σκοτώνουν», και όχι πως  η ερευνητική δημοσιογραφία σκοτώνεται γιατί «σκοτώνει», δεδομένου ότι η ερευνητική δημοσιογραφία «σκοτώθηκε»… νωρίς.

Άρχισε να «σκοτώνεται» στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν –  μετά και το σκάνδαλο Κοσκωτά – οι ρεπόρτερ πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων άρχισαν να εξοστρακίζονται απ’ τους διαπλεκόμενους εκδότες των ΜΜΕ της εποχής (όλων!..) μέχρι που το ’93 (επί εποχής του… εφευρέτη της έννοιας «διαπλοκή», Κώστα Μητσοτάκη) καθαρίστηκαν σχεδόν ολοσχερώς. Και λίγο αργότερα (στην περίοδο του επιλεγόμενου και «αρχιερέα της διαπλοκής» Κώστα Σημίτη) έγιναν είδος υπό εξαφάνιση…

*******      

Σήμερα, χαμένοι μέσα στο απίστευτα χαώδες, άναρχο και ανεξέλεγκτο πολυμορφικό μιντιακό τοπίο (διαδικτυακές πλατφόρμες – smart tv – «ηλεκτρονικές» εκδόσεις των εφημερίδων, χιλιάδες ειδησεογραφικά σάιτ, κλπ, κλπ), της τρίτης 10ετίας του 21^ου αιώνα, οι survivors της ερευνητικής δημοσιογραφίας, σε συνεργασία με τους ρομαντικούς ρεπόρτερ - ερευνητές της νεότερης γενιάς, εξακολουθούν να το παλεύουν κόντρα σε ένα εφιαλτικό για την ελευθερία έκφρασης, την ελευθεροτυπία, και την πλουραλιστική ενημέρωση φαινόμενο: τον ασφυκτικό συστημικό (κρατικό, κυβερνητικό, εξουσιαστικό, εν γένει) έλεγχο των ΜΜΕ...    

Ένα παγκόσμιο φαινόμενο με ελληνική – λόγω Κυριάκου Μητσοτάκη – διάκριση, που οφείλεται στην «συγκέντρωση» των ΜΜΕ (ολιγαρχικά μονοπώλια ενημέρωσης) και στην ακραία πολιτική διαφθορά που, με την «ευκαιρία» της κοινωνικής απομόνωσης και επιτήρησης λόγω covid – 19, απελευθερώθηκε και ευδοκίμησε στις περισσότερες κυβερνητικές περιοχές του κόσμου. Με συνέπεια  ένα δυστοπικό σύστημα επικοινωνίας και πληροφόρησης, το οποίο, αντί να ενημερώνει ή να διαμορφώνει κοινή γνώμη, παραπληροφορεί και διαμορφώνει… κοινή άγνοια.  

Στην Ελλάδα του μητσοτακικού παρόντος, το 70 – 80% των ειδήσεων που παρακολουθούμε στα τηλεοπτικά δελτία και διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα των ηλεκτρονικών, αλλά και των εντύπων εκδόσεων των πολιτικών εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites και blogs είναι… μούφες: κατασκευασμένα απολύτως, είτε μερικώς (δια της μεθόδου του διαστρεβλωτικού editing) «ρεπορτάζ», με στόχο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυρίως, ή τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 20 –  30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής… 

ΥΓ: Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελέγχει  το 70 – 80% των ΜΜΕ της χώρας, δεν παύει να στοχεύει μανιωδώς τους ερευνητές  δημοσιογράφους: τον Θανάση Κουκάκη, τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο, την Ελίζα Τριανταφύλλου, τον Τάσο Τέλογλου και τα άλλα παιδιά των Reporters United, του Inside Story και της efsyn που, με τη συνδρομή και του ανεξέλεγκτου 20 – 30% των ΜΜΕ, ξεσκέπασαν και εξακολουθούν να ξεσκεπάζουν την έσχατη εκτροπή του: την αυτουργία του στη συγκρότηση και λειτουργία του παρακυβερνητικού δικτύου τηλεφωνικών υποκλοπών. 

 

    

 

 

 

 

 

 

To… υβριδικό δίδυμο "Kiriakos – Doyiakos", ο Αλέξης Τσίπρας και η σιωπή των γαλάζιων αμνών

 Μια παραπολιτική περιήγηση στον βρώμικο αφρό των έσχατων κυβερνητικών ημερών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Σε συνθήκες πραγματικής Δημοκρατίας, θα είχε αποβληθεί ως κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας πολιτικός αξιωματούχος – ως κατ’ εξακολούθηση βιαστής του Συντάγματος και εκπορθητής του κοινωνικού κράτους Δικαίου πρωθυπουργός.

Ωστόσο, κ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να ροκανίζει τον χρόνο που του απέμεινε, εργαζόμενος για τη συγκάλυψη την απάλειψη ή την αποτροπή (δια κορυφαίου εισαγγελικού… αντιπροσώπου αυτή τη φορά) νέων δημοσιογραφικών αποκαλύψεων και εκκρεμουσών μαρτυριών, που τεκμηριώνουν την αυτουργία του στη συγκρότηση και λειτουργία του παρακυβερνητικού δικτύου τηλεφωνικών υποκλοπών.

Ομιλώ για την αντ’ αυτού παρέμβαση Ντογιάκου, με στόχο το μπλοκάρισμα των ελέγχων της ΑΔΑΕ (Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών) στο σκάνδαλο των υποκλοπών, αν δεν καταλάβατε, Που αποσκοπεί στον εκφοβισμό των μαρτύρων, την παρεμπόδιση της περαιτέρω έρευνας και, κατ’ επέκταση, την ολοκλήρωση της συγκάλυψης του «MitsotakisGate».

Παρέμβαση αντισυνταγματική, φυσικά, που αντιμετώπισε την γενική νομική κατακραυγή και χαρακτηρίστηκε ως πρωτοφανής  συνταγματική εκτροπή από την αφρόκρεμα των καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου της χώρας, ωστόσο έδωσε το περιθώριο στον κ. Μητσοτάκη να περάσει… ποιοτικό χρόνο με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου...

Προκειμένου να αποκομίσει την προεδρική επικύρωση μιας εκ των εσχάτων απέλπιδων επιδιώξεών του, να κατέβει στις εκλογές με μια προσομοίωση, έστω, «εθνικής επιτυχίας» στο…  παλμαρέ του: «εργάζομαι για τον εθνικό στόχο της επανένωσης (sic) – σ. σ.: η επιστροφή είναι ο εθνικός στόχος – των Γλυπτών του Παρθενώνα» είπε ομολογώντας την… προσομοίωση…

*******

Ακολούθως, εκών άκων, ομολόγησε την ψηφοθηρική  εργαλειοποίηση της συγκεκριμένης επιδίωξής, ως εξής: «Δεν αναμένω άμεσα αποτελέσματα, αλλά πιστεύω ότι έχουμε κάνει πολύ συστηματικές κινήσεις και, εφόσον ο λαός θα μας εμπιστευτεί ξανά, πιστεύω ότι αυτό τον στόχο θα τον πετύχουμε με απόλυτο σεβασμό στις κόκκινες γραμμές που έχουν θέσει όλες οι κυβερνήσεις»

Εντάξει, στο σημείο αυτό είμαι υποχρεωμένος να το επαναλάβω: «τίποτα αιφνίδιο – τίποτε πρωτόγνωρο – τίποτα τυχαίο… Δεν είναι παρά ο επικοινωνιακά ανέμελος, ο ιδεολογικά έκφυλος, ο πολιτικά διεφθαρμένος τρόπος με τον οποίο ροκάνισε και τον προηγούμενο πρωθυπουργικό χρόνο του ο κ. Μητσοτάκης: διαχειριζόμενος εξαρχής τους δημοκρατικούς θεσμούς και τους μηχανισμούς της εξουσίας με τον αυταρχισμό χουντικού ταγματάρχη, κατέστειλε, διέλυσε, κατεδάφισε μεθοδικά κάθε αρμό του ανοικοδομούμενου, επί κυβερνήσεως Τσίπρα, κράτους δικαίου. Με ακροτελεύτια, ελπίζουμε, πράξη, την απόπειρα «κατεδάφισης» της ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Τηλεπικοινωνιών (ΑΔΑΕ), μέσω της αντισυνταγματικής γνωμοδότησης Ντογιάκου.

Ειρήσθω εν παρόδω, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που αντέδρασε στην παρέμβαση Ντογιάκου με την συμβολική φράση «Κύριε εισαγγελέα, σας περιμένω να με συλλάβετε», καθώς ήταν εκείνος που είχε καταθέσει (από τις 7 Δεκεμβρίου 2022) αίτημα ενώπιον της ΑΔΑΕ, προκειμένου να αναζητηθούν στοιχεία σχετικά με την άρση του απορρήτου συγκεκριμένων προσώπων με κρίσιμο ρόλο στο δημόσιο βίο –  ενέργεια που, κατά το μάλλον ή ήττον, με τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου… διώκεται ποινικά!..

*******

Πέρα από την εξαιρετική αντίδραση - πρόκληση του κ. Τσίπρα, την γενική νομική κατακραυγή και την εκκωφαντική συλλογική αντίδραση των 16+ κορυφαίων καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου στην αντισυνταγματική  «γνωμοδότηση» Ντογιάκου, αξιοσημείωτη είναι η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τα οποία ύψωσαν τείχος προστασίας των Ανεξάρτητων Αρχών – και σε προέκταση του Κράτους Δικαίου – μπλοκάροντας τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για έλεγχο της ΑΔΑΕ μέσω της αντικατάστασης τω μελών της, των οποίων η θητεία λήγει, με ελεγχόμενα από την ΝΔ πρόσωπα. 

Αξιοσημείωτη αντίδραση, επίσης, με αρνητικό πρόσημο όμως, είναι και η σιωπή των γαλάζιων… αμνών:

● Η δημόσια σιωπή των βουλευτών της συμπολίτευσης, πλην Τζαβάρα, ας πούμε. Που, ενώ στις ιδιωτικές συζητήσεις κράζουν ασύστολα το… «υβριδικό δίδυμο Kiriakos – Doyiakos», όπως το αποκαλούν και το προφέρουν, δημοσίως ποιούν τις νήσσες με τον φόβο τις διαγραφής από τις λίστες υποψηφίων.

● Ή η πρωτοσέλιδη σιωπή των ελεγχόμενων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ΜΜΕ: που στην πλειονότητά τους έκρυβαν συστηματικά το θέμα σε μονόστηλα διψήφιου αριθμού λέξεων, σκεπασμένα από φωτορεπορτάζ Γλίξμπουργκ και άλλων εστεμμένων…      

Τέλος, η ντροπιαστική στάση των τέως πρωθυπουργών Κώστα Σημίτη, Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά. Οι οποίοι, και σ’ αυτή την κομβική για τη Ελληνική Δημοκρατία, το Σύνταγμα και το Κράτος Δικαίου συγκυρία, επιμένουν να σιωπούν... Ή να κοροϊδεύουν την κοινωνία με μικροπολιτικές αιτιάσεις. Προσθέτοντας τις τελευταίες ίνες πολιτικής αξιοπιστίας που τους απέμειναν στα ξέφτια της πλέον βρώμικης, της πλέον διεφθαρμένης, της πλέον διάτρητης κυβερνητικής κουρελούς της μεταπολίτευσης: της κυβερνητικής κουρελούς του Κυριάκου Μητσοτάκη.

 

 

 

Τι έκανες στον πόλεμο, Κυριάκο; / Οι ΗΠΑ θησαυρίζουν, η Ευρώπη πληρώνει το μάρμαρο, κι εμείς τα σπασμένα του Μητσοτακέικου…

Οι παρενέργειες του «διατλαντικού εμπορικού πόλεμου» που έρχεται ως συνέπεια της… διάρρηξης των σχέσεων ΕΕ – ΗΠΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Πλησιάζουμε στο πιο επικίνδυνο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας… Τώρα αντιμετωπίζουμε την προοπτική της καταστροφής της οργανωμένης ανθρώπινης ζωής στη Γη», προφήτευε* τον Απρίλη του 2022 ο Νόαμ Τσόμσκι, αναφερόμενος στην ανεμπόδιστη κορύφωση της κλιματικής κρίσης και στην ανεμπόδιστη κλιμάκωση των συγκρούσεων στο Ουκρανικό μέτωπο. 

Εννέα μήνες μετά, η «προφητεία» του Τσόμσκι επαληθεύεται: η φυλή των Ελλήνων και πολλές άλλες ευρωπαϊκές… φυλές  αντιμετωπίζουν την προοπτική καταστροφής της «οργανωμένης ανθρώπινης» ζωής τους από ακραία ένδεια. Που οφείλεται στην ακραία ακρίβεια. Που οφείλεται στην ακραία ενεργειακή κρίση. Που οφείλεται στην – ανεμπόδιστη από τη διεθνή κοινότητα και τους ειρηνευτικούς οργανισμούς της – κλιμάκωση των συγκρούσεων στο Ουκρανικό μέτωπο, εν πολλοίς. Και στην ανεμπόδιστη κορύφωση της κλιματικής κρίσης, εν μέρει.

Σήμερα, το σύνολο των παροικούντων τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και τα πέριξ πολιτικών αξιωματούχων γνωρίζουν – μα δεν το λένε ούτε του… παπά – ότι η επί 318 συναπτά εικοσιτετράωρα «ανεμπόδιστη κλιμάκωση» του πολέμου οφείλεται στην άκρως αναποτελεσματική ευρωαμερικανική επίθεση… ειρήνευσης, διά της επιβολής  κυρώσεων εμπορικού και οικονομικού χαρακτήρα κατά της Ρωσίας∙ οι οποίες απαντήθηκαν από τον Πούτιν με αντίστοιχες κυρώσεις – κυρίως, όμως, με το άκρως επώδυνο για τις ευρωπαϊκές χώρες κλείσιμο των στροφίγγων παροχής φυσικού αερίου της Gazprom, με συνέπεια την ενεργειακή κρίση.

Ακολούθως, η ασύμμετρη απειλή της κρίσης και η αναντίστοιχη διαχείρισή της από ΕΕ και ΗΠΑ δημιούργησε τριβές στις ευρωαμερικανικές σχέσεις. Αποτέλεσμα η… διάρρηξη της συμμαχίας και η σταδιακή μετεξέλιξή της σε έναν    διατλαντικό εμπορικό πόλεμο. Έναν «πόλεμο» απ’ τον οποίο οι ΗΠΑ κερδοσκοπούν και θησαυρίζουν και η Ευρώπη πληρώνει το μάρμαρο της ενεργειακής κρίσης...

******* 

Κι εμείς, εδώ στην Ψωροκώσταινα, πληρώνουμε τα σπασμένα του Μητσοτακέικου. Που πάει να πει, την κυβερνητική  διαχείριση της ενεργειακής κρίσης υπέρ των ευρισκομένων υπό   πρωθυπουργική προστασία ενεργειακών καρτέλ: εξαρχής, τις ώρες που οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έπαιρναν προληπτικά μέτρα κρατικοποιώντας ενεργειακές υποδομές, ο Κυρ. Μητσοτάκης όχι απλά φυγομαχούσε, αλλά αντιμετώπιζε την επερχόμενη κρίση ως ευκαιρία για να εφαρμόσει τις επιλογές του για  ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, προσφέροντας στους ιδιώτες χορηγούς του ένα ανεξέλεγκτο πεδίο  αισχροκέρδειας.

Ξεσκεπάζοντας στη Βουλή το αλισβερίσι κυβέρνησης – καρτέλ, ο Αλέξης Τσίπρας κονιορτοποίησε το «επιχείρημα» Μητσοτάκη ότι τα φορολογικά έσοδα σπάνε ρεκόρ λόγω της ανάπτυξης: «Οι πολίτες πλήρωσαν 7 δισ. περισσότερα σε φόρους στο 8μηνο του 2022 σε σχέση με πέρυσι και τα έσοδα από ΦΠΑ είναι 23% πάνω» είπε, για να προσθέσει: «Έτσι βγαίνουν οι επιδοτήσεις:  Ένας μηχανισμός πρωτοφανούς κυνισμού και εξαπάτησης που γονατίζει την ελληνική κοινωνία και οικονομία για να κερδίζει η ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ και πέντε ακόμη εταιρείες».

Σήμερα, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην  χονδρεμπορική τιμή ρεύματος με 258 ευρώ ανά μεγαβατώρα, τη στιγμή που η αντίστοιχη τιμή στη Γερμανία είναι 124 ευρώ, στην Ισπανία στα 113 ευρώ, στην Πορτογαλία στα 110 ευρώ και στη Βουλγαρία 125 ευρώ. Και αυτό συνιστά στοιχείο τεκμηρίωσης της εγκληματικής διαχείρισης της κρίσης εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, αλλά και του γεγονότος ότι το πάρτι αισχροκέρδειας στη χώρα μας καλά κρατεί... 

Όλα αυτά, εν μέσω του «διατλαντικού εμπορικού πόλεμου» που,  όπως λέγαμε, προέκυψε ως παρενέργεια της… διάρρηξης των  ευρωαμερικανικών σχέσεων.  Χάρις στον οποίο, οι ΗΠΑ κερδοσκοπούν και θησαυρίζουν, ενώ η Ευρώπη πληρώνει το μάρμαρο της ενεργειακής κρίσης...

*******    

Είναι γνωστό ότι οι τριβές στις σχέσεις  ΕΕ – ΗΠΑ με επίκεντρο την διαρκώς διαφοροποιούμενη στάση τους απέναντι στους Ρώσους και τους  Ουκρανούς εμπολέμους, τον υπερβάλλοντα οικονομικό εθνικισμό της πλευράς Μπάιντεν και την σχέση με την Κίνα, σοβούσαν εδώ και αρκετό καιρό. Το ότι έφτασαν, ωστόσο, στα όρια της ρήξης και του διατλαντικού πολέμου, το «αποκάλυψε» πρώτος ο Γάλλος πρόεδρος  Εμμανουέλ Μακρόν, μέσω «αντιαμερικανικών υπαινιγμών και ευθέων βολών κατά των («πρώτα η Αμερική») επιλογών Μπάιντεν, που εξαπολύθηκαν πριν, κατά και μετά την πρόσφατη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο…

Ακολούθως τις πήραν και τις…  διέδωσαν στα διεθνή ΜΜΕ οι ντουντούκες των Βρυξελλών: οι Αμερικανοί κερδοσκοπούν πουλώντας στην Ευρώπη όπλα (για να αντικαταστήσουν εκείνα που χάρισαν μαζικά στην Ουκρανία) και υγροποιημένο γκάζι (για να υποκαταστήσουν το πάμφθηνο και ουσιαστικά ανεξάντλητο ρωσικό αέριο) σε αστρονομικές τιμές!..

Το πρόβλημα έθετε προ ημερών επί τάπητος υψηλόβαθμος αξιωματούχος* της Ε.Ε: «Βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Οι Αμερικανοί παίρνουν αποφάσεις προστατευτισμού για την εσωτερική τους αγορά που θα έχουν τεράστιες οικονομικές συνέπειες για εμάς. Αλλά οι ΗΠΑ πρέπει να καταλάβουν ότι το διπλό πλήγμα (από τις πολύ υψηλές τιμές της ενέργειας και τις αμερικανικές επιδοτήσεις) υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει την κοινή γνώμη πολλών ευρωπαϊκών κρατών σε απότομη μεταστροφή, τόσο ως προς την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία όσο και απέναντι στην Ατλαντική Συμμαχία συνολικά, και τελικά στον κατακερματισμό της συμμαχίας»

Εντάξει, χαιρετίσματα στους… υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ΕΕ: η μεταστροφή μας, τόσο ως προς την… «πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία» όσο και «απέναντι στην Ατλαντική Συμμαχία συνολικά» έχει προ πολλού συντελεστεί. Ο δε «κατακερματισμός της συμμαχίας», επίσης…

*Από δηλώσεις του σε άρθρο του POLITIKO

Ας μπει ένα STOP το νέο έτος στην καταστροφική θητεία Μητσοτάκη

Ροκανίζει τον χρόνο που του απέμεινε σβήνοντας τα ίχνη ενοχής του, σαν εγκληματίας που πιάστηκε στα πράσα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οδηγώ και… δεν σκέφτομαι. Γκάζι πατάω. Να προλάβω τον χαμένο χρόνο. Τη λήξη του τρέχοντος φορολογικού έτους για να γίνω πιο σαφής… Φτάνω Εφορία, φρενάρω, παρκάρω, βγαίνω: «Οι Έλληνες είναι πρωταθλητές Ευρώπης στην άσκοπη κατανάλωση χρόνου», ακούω απ’ τον ραδιόφωνο του κινητού μου καθώς μπαίνω στο βρώμικο κτίριο με τ’ ακουστικά στα αυτιά.

Ανεβαίνω ασθμαίνοντας στον τρίτο όροφο – το ασανσέρ χαλασμένο – πιάνω θέση στην ουρά των πελατών μπροστά στο γκισέ και… περιμένω. Για υπόθεση ρουτίνας περιμένω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Ύστερα μπαίνω στο αμάξι, βάζω μπρος, αλλά τίποτα. Δεν παίρνει!..

Έμεινα από μπαταρία. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω, καθώς σκέφτομαι τον χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως… κατεβάζω ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό μου...

Εντάξει, οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.

*******

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ως παθητικοί θεατές της ζωής των άλλων ή της ζωής γενικώς. Ή, ακόμα χειρότερα, ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής…

Αυτοί που καταστρέφοντας τον χρόνο τους εγκληματούν στην κυριολεξία είναι οι εξουσιαστές της χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε, για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ, κλπ…

Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου αντίδρασης της κρατικής μηχανής, του χρόνου απονομής της Δικαιοσύνης. Και τελικά, την καθυστέρηση του συγχρονισμού και εκσυγχρονισμού της χώρας, την καθυστέρηση του συγχρονισμού και εκσυγχρονισμού διαβίωσης του ελληνικού λαού: της ζωής των Ελλήνων, της ζωής μας.

Θυμίζω την καταστροφή μεγάλου μέρους του μεταπολιτευτικού χρόνου (1974 – 2011) από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πάλι ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ, με συνέπεια την καθυστέρηση της χώρας στον τομέα της οικονομικής σταθεροποίησης και της ανάπτυξης, και παρενέργεια την αδυναμία σύγκλισης με την οικονομία των χωρών – μελών της ευρωζώνης, συνθήκη που μας οδήγησε στα μνημόνια.

*******

Και θυμίζω την καταστροφή του χρόνου (σχεδόν ενός αιώνα) του νεοελληνικού κράτος και του νεοελληνικού δημοσίου. Που είχε ως συνέπεια το σημερινό κρατικό και δημόσιο τέρας. Ή την καταστροφή του χρόνου στους τομείς της διπλωματίας και της εθνικής στρατηγικής, στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, των Συγκοινωνιών, των Δημοσίων Έργων.

Στον παρόντα χρόνο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει τον 41o μήνα της θητείας της ροκανίζοντας τον χρόνο που της απέμεινε, σαν εγκληματική οργάνωση εν αποδρομή: καλύπτοντας, συγκαλύπτοντας ή καταστρέφοντας τα – δημοσιογραφικά τεκμηριωμένα – στοιχεία και ίχνη της κυβερνητικής εμπλοκής στο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, με πρωθυπουργικό ονοματεπώνυμο.          

Τίποτα αιφνίδιο – τίποτε πρωτόγνωρο – τίποτα τυχαίο: είναι ο επικοινωνιακά ανέμελος, ο ιδεολογικά έκφυλος, ο πολιτικά διεφθαρμένος τρόπος με τον οποίο ροκάνισε και τον προηγούμενο πρωθυπουργικό του χρόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης: διαχειριζόμενος εξαρχής τους δημοκραρτκούς θεσμούς και τους μηχανισμούς της εξουσίας με τον αυταρχισμό χουντικού ταγματάρχη, κατέστειλε, διέλυσε, κατεδάφισε μεθοδικά, κάθε αρμό του ανοικοδομούμενου, επί κυβερνήσεως Τσίπρα, κράτους δικαίου∙ παρτάροντας με την ολίγιστη οικονομική ελίτ που τον στηρίζει και τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενείς και κολλητούς του, στα απομεινάρια – λάφυρα της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Υγείας, και της Δημόσιας Ενέργειας. Και της Δικαιοσύνης και της Ενημέρωσης και του Πολιτισμού…

Και για να μην ξεχνιόμαστε, διαχειριζόμενος την πανδημία με απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες, που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές αναπηρίες...

 Ας ευχηθούμε το 2023 να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Να μην ολοκληρωθεί η πιο καταστροφική τετραετία κυβερνητικού  χρόνου στην περίοδο της μεταπολίτευσης.

Η Ελλάδα φαβορί για το… παγκόσμιο κύπελλο κυβερνητικής διαφθοράς 2022

Πέντε πρωτοσέλιδοι τίτλοι ειδήσεων με μητσοτακέικη δυσοσμία διαφθοράς μέσα σ’ ένα 24ωρο

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Παραμονές πρωτοχρονιάς και η Ελλάδα σπριντάρει στον χλοοτάπητα της πολιτικής διαφθοράς με την ταχυδύναμη που, ο επονομαζόμενος και «τυφώνας» ποδοσφαιριστής της Εθνικής Γαλλίας Κιλιάν Εμπαπέ εφορμούσε στην μικρή περιοχή της Αργεντινής του Μέσι, στον τελικό του Μουντιάλ του Κατάρ: μέσα σε ένα 24ωρο έσκασαν μύτη τρεις ακόμα πρωτοσέλιδοι τίτλοι ειδήσεων με την γνώριμη πια, στον τόπο μας, δυσοσμία διαφθοράς του καθεστώτος Μητσοτάκη: 

● «Ο δημοσκόπος του Μαξίμου» και η εταιρία – φάντασμα που εξέδιδε εικονικά τιμολόγια για λογαριασμό του (για λογαριασμό της δημοσκοπικής «Marc») και ταυτόχρονα για λογαριασμό της Krikel (της προμηθεύτριας εταιρίας του Predator στο Μαξίμου) 

● «Η… επισύνδεση του «Κατάρ Gate» με το «Μητσοτακης Gate» μέσω της Εύας Καΐλή που συμμετείχε, λέει, και στην «Pega», την Ευρωπαϊκή Εξεταστική Επιτροπή για τις παρακολουθήσεις. 

● «Τα πλοκάμια της Greek Mafia στο Μαξίμου», με πληροφορίες και ενδείξεις ότι η «Greek Mafia» εξακολουθεί να δραστηριοποιείται, και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο, για λογαριασμό του καθεστώτος Μητσοτάκη… 

«Λες και βάλθηκε να σκοράρει… τρίποντο για να πάρει το παγκόσμιο κύπελλο πολιτικής διαφθοράς του 2022», σχολίασε ένας φίλος απ’ τα παλιά – πολιτευτής του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ τότε, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ τώρα – συμφωνώντας και… επαυξάνοντας: 

- Δεν είναι μόνο τρείς οι τίτλοι ειδήσεων με «μητσοτακέικη δυσοσμία διαφθοράς», σύντροφε, είναι πέντε», μου λέει, σκανάροντας με γουρλωμένα μάτια το κινητό του: είναι και η «Κατεπείγουσα έρευνα για Αβραμόπουλο από την φον ντερ Λάιεν» που γράφει το Politico, και είναι και «Τα έγγραφα που αποδεικνύουν τη στενή συνεργασία κυβέρνησης και Intellexa» που γράφει η efsyn, προσθέτει τεντώνοντας τα πέντε δάχτυλα της παλάμης του… 

******* 

Τελευταίες μέρες του 2022, μιας χρονιάς που, αναμφισβήτητα, δικαιούται τον τίτλο του «παγκόσμιου έτους διαφθοράς». Κι εμείς να μετράμε τίτλους ειδήσεων με μητσοτακέικη δυσοσμία, τις ώρες που Ελλάδα σπριντάρει στην περιοχή της πολιτικής διαφθοράς, λες και βάλθηκε να σκοράρει… τρίποντο για να κερδίσει το παγκόσμιο κύπελλο πολιτικής διαφθοράς 2022»… 

Γιατί δεν είναι ο Μητσοτάκης, η Ελλάδα είναι. Και Ελλάδα είμαστε εμείς – εμείς που εκλέξαμε κι εμείς που ανεχόμαστε αυτόν τον εκ καταγωγής του προβλέψιμο και εκ θητείας σφραγισμένο απόλυτο εκπρόσωπο της πολιτικής διαφθοράς, ως πρωθυπουργό της χώρας μας: «Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα», έλεγε ο Βρετανός συγγραφέας Τζόρτζ Όργουελ, και αυτό ακριβώς είναι που μας συμβαίνει και υφιστάμεθα. 

Η πολιτική διαφθορά ήταν πάντα αγαπημένο θέμα στη χώρα μας. Ειδικά όταν εκδηλωνόταν σε αντικρινές πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές όχθες, όταν προσωποποιείτο σε διακεκριμένους πολιτικούς αντιπάλους. Τότε η αδρεναλίνη ανέβαινε, η έξαψη κορυφωνόταν, καθώς την έτρεφαν οι φήμες στα καφέ του Κολωνακίου, οι «εμπιστευτικές πληροφορίες» στα δημοσιογραφικά γραφεία, τα σχόλια και αναθέματα στα social media. 

Με την αβίαστη θεσμική συνδρομή της κυβέρνησης Μητσοτάκη (την κατεδάφιση κάθε αρμού του ανοικοδομούμενου, επί κυβέρνησης Τσίπρα, κράτους δικαίου), η πολιτική διαφθορά επανήλθε. Και κλιμακώθηκε και, με εκσυγχρονισμένη την παγερή παραδοσιακή μητσοτακέικη τοξικότητά της απ’ τον υιό Μητσοτάκη, μας ακούμπησε, και μας πήρε και μας σήκωσε, και μας συνέθλιψε. Κι εμάς, και την Ελληνική Δημοκρατία. 

******* 

Ναι, βέβαια, "Διεφθαρμένος πρωθυπουργός - διεφθαρμένη χώρα", έλεγε ο Όργουελ, χωρίς όμως να... έχει υπόψη του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό. Του οποίου, ωστόσο, το πολιτικό προφίλ δεν απέχει και πολύ από το σιδερωμένο προφίλ των διεφθαρμένων συντηρητικών Βρετανών πολιτικών του πρώτου ημίσεως του 20ού αιώνα, μ’ εκείνη την – αγγλοσαξονικού τύπου – βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της διαβρωμένης ιδεολογικής τους ταυτότητας ή της ανυπαρξίας της... Τη μια ακροδεξιός, την άλλη κεντροδεξιός, την τρίτη ανέμελος φιλελές: πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε... Μωυσής κι Ιούδας. 

Εγώ, καλά σας τα ‘λεγα: μ’ αυτόν τον τύπο που μπλέξαμε, πάθαμε μαφιόζικο καπιταλισμό made in USA. Κάτι σαν déjà vu μ’ εκείνο που συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ, όπως το περιέγραφε (1951) ο Aμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας του «Μιντλ-Τάουν», Ρόμπερτ Σ. Λυντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια της εποχής), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και... ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία». 

Σήμερα, οριστικός δραπέτης απ’ το θεσμικό του status, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεπληρώνει τα τελευταία γραμμάτια απέναντι στην επιχειρηματική ελίτ που τον στήριξε και ελπίζει πως θα συνεχίζει να τον στηρίζει, καθώς κατεθύνεται προς την μοναδική διέξοδο που του απέμεινε, τις εκλογικές κάλπες… 

Κι εμείς, ως έθνος, ως λαός, ως οργανωμένη κοινωνία, στεκόμαστε «παγωμένοι» μέσα στο βούρκο της αδικίας και της διαφθοράς που άφησε πίσω του, και μετράμε με δέος… χριστουγεννιάτικους τίτλους ειδήσεων με δυσοσμία μητσοτακέικης διαφθοράς!.. 

ΥΓ: Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, οφείλω να ενημερώσω ότι κάθε φορά που ο Βρετανός συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ επαναλάμβανε τον αφορισμό «Διεφθαρμένος πρωθυπουργός - διεφθαρμένη χώρα», τον συμπλήρωνε με έναν άλλο: οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι…