Ο Όλαφ Σολτς και το βαποράκι του, ο Κυριάκος

Μια συμπαιγνία παραπλάνησης, στην οποία ο Γερμανός καγκελάριος ήταν ο μαριονετίστας και ο Έλληνας πρωθυπουργός η μαριονέτα του

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Την 31^η Μαΐου, ημέρα Τρίτη, στο περιθώριο των εργασιών της   της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντά τον   Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς και, μεταξύ άλλων, του θέτει το θέμα της κλιμακούμενης προκλητικότητας του Ταγίπ Ερντογάν κατά της χώρας μας…

«Βρείτε τα μεταξύ σας», ήταν η απάντηση του κ. Σολτς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ Βρυξελών: «Στο πλαίσιο της πάγιας γερμανικής στρατηγικής των ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», σχολίασε διακεκριμένος Έλληνας διπλωμάτης. «Ο κ. Σολτς, βλέπεις, δεν προτίθεται να διαταράξει τις στενές γερμανοτουρκικές σχέσεις προς χάριν της Ψωροκώσταινας», πρόσθεσε. 

Την ίδια μέρα, ο Όλαφ Σολτς ανακοινώνει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, συμφώνησε μαζί του να  στείλει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα από το ελληνικό απόθεμα του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, τα οποία κατόπιν θα φροντίσει ο ίδιος να αντικατασταθούν με   γερμανικά εξοπλιστικά συστήματα.   

Την επομένη (1^η Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη), ο Γερμανός αναλυτής Ούλριχ Σπεκ  κατηγορεί τον καγκελάριο Σολτς ότι χρησιμοποίησε τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη σαν «βαποράκι» προκειμένου να προμηθεύσει την Ουκρανία με τεθωρακισμένα οχήματα, φοβούμενος ότι αν τα παραδώσει ο ίδιος, θα βρεθεί εκτεθειμένος στην οργή της Μόσχας, με την οποία διατηρεί στενές οικονομικές σχέσεις.

Σ’ αυτό το 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ Σολτς – Μητσοτάκη που,   ειρήσθω εν παρόδω, παρουσιάστηκε από τον ελεγχόμενο ελληνικό Τύπο σαν θριαμβική έξοδος του Έλληνα πρωθυπουργού στην ευρωπαϊκή διπλωματική πασαρέλα, ο πρώτος μοιάζει να είναι ο μαριονετίστας που κινεί τα νήματα και ο δεύτερος η άψογα χειραγωγημένη και άβουλη μαριονέτα του.

*******  

Καμιά σχέση με την πραγματικότητα: το συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι μεταξύ του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σόλτς  και του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο (στο περιθώριο των εργασιών της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες με θέμα) δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό παίγνιο πολιτικής επιβίωσης δυό Ευρωπαίων ηγετών χαμένων στη… μετάφραση των ιστορικών προκλήσεων, που οφείλουν να αντιμετωπίσουν στη συγκεκριμένη χαοτική συγκυρία.

Κοινός στόχος τους, η παραπλάνηση των Ευρωπαίων εταίρων τους, αλλά κυρίως της κοινής γνώμης των χωρών τους: να δείξουν ότι υπάρχουν, ότι κινούνται, ότι ξεδιπλώνουν τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστούν, ότι επηρεάζουν. Και ναι, στο πλαίσιο του 24ωρου παιγνίου επιβίωσης που σας περιέγραψα –  αυτής της  συμπαιγνίας παραπλάνησης στο περιθώριο της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

Ωστόσο, στη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, ούτε υπάρχουν, ούτε κινούνται, ούτε πρωταγωνιστούν, ούτε επηρεάζουν. Ούτε καν ο Σολτς: Μια αλληλουχία πολιτικών σφαλμάτων και ασυνεπών μηνυμάτων του Όλαφ Σολτς και της κυβέρνησής του (που σχετίζονται με την πολιτική της Ρωσίας και τον πόλεμο στην Ουκρανία) έχουν διαβρώσει την εξουσία και την επιρροή του Βερολίνου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και, κυρίως, μεταξύ των ηγετών γύρω από το τραπέζι της συνόδου κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σχολίαζε ομάδα αναλυτών του POLITIKO την επομένη της Συνόδου Κορυφής στο βασικό άρθρο του υπό τον τίτλο «Η Γερμανία χάνει την επιρροή της επί της ΕΕ».

 *******

Μιλάμε για μια αξιοσημείωτη αποδυνάμωση της επιρροής του Γερμανού καγκελάριου και της κυβέρνησής του: μια πραγματική κατάρρευση της γερμανικής εξουσίας εντός της ΕΕ, που οδήγησε πολλά κράτη – μέλη να ακολουθήσουν με μεγαλύτερη προθυμία το δικό τους δρόμο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αμφισβητήσουν ανοιχτά τη γαλλογερμανική συμμαχία που βρίσκεται εδώ και καιρό στο επίκεντρο της ισχύος και της λήψης αποφάσεων της ΕΕ.  

«Δεν χρειαζόμαστε γερμανική προστασία. Η ιστορία απέδειξε ότι η Γερμανία βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας», δήλωσε ένας διπλωμάτης από την Ανατολική Ευρώπη, αναφερόμενος στη μακροχρόνια πολιτική του Βερολίνου να πορεύεται ήπια με τη Μόσχα, αποκαλύπτει το άρθρο του POLITIKO...

«Μαζί της και ο Μητσοτάκης», σαρκάζω, σκεπτόμενος το 24ωρο αλισβερίσι του με τον Σολτς στις Βρυξέλες. Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι τον… αδικώ αλλά...  Όχι, ο Μητσοτάκης (και, δυστυχώς, μαζί του και η χώρα μας, όσο παραμένει πρωθυπουργός της) δεν βρίσκεται σε καμιά πλευρά της ιστορίας, σκέφτομαι. Και σκέφτομαι ότι, γενικά, αυτός ο τύπος δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ειδικά δε στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται κυριολεκτικά εκτός ιστορίας: ό,τι πει το αφεντικό!.. Το εκάστοτε αφεντικό του πρωθυπουργικού γραφείου επικοινωνίας.  

«Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες», είχε πει προ ημερών ο εξπέρ της διπλωματίας και των διεθνών σχέσεων Νίκος Κοτζιάς, πράγμα που επιβεβαιώθηκε απολύτως από τα καμώματά του Έλληνα πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Όλαφ Σολτς στις Βρυξέλες: ό,τι έκανε, το έκανε μόνο για να δείξει ότι κινείται, ότι ξεδιπλώνει τακτικές και στρατηγικές, ότι πρωταγωνιστεί, ότι υπάρχει…

Και ναι, στο συγκεκριμένο 24ωρο αλισβερίσι,  ο Όλαφ Σολτς ήταν  πράγματι ο μαριονετίστας που κινούσε τα νήματα, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης η άψογα χειραγωγημένη μαριονέτα του.

 

 

 

«Μητσοτάκης γιοκ!»: Μια διπλωματική σαπουνόπερα

Η φανφαρόνικη ατάκα του Κυριάκου που μεταλλάχθηκε από την τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του Ερντογάν σε ανθελληνική  τσιχλόφουσκα  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι η εξωφρενική, για τα διπλωματικά ήθη, φράση του Τούρκου πρόεδρου Ταγίπ Ερντογάν «για μένα δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης» («Μητσοτάκης γιοκ!») ακούστηκε  σαν ατάκα απατημένης συζύγου σε ελληνοτουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα∙ κι απ’ αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου περίεργο ότι σε πρώτο επίπεδο, που λέμε εμείς οι  σινεφίλ, με τη συγκεκριμένη ατάκα ταυτίστηκε… ολιστικά το πανελλήνιο: για μας δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης!..

Τι ωραία!.. Για μερικά δευτερόλεπτα μόνο: όσο κρατάει ο στεναγμός του κάθε πικραμένου (όλων μας!) απ’ τα καμώματα του Έλληνα πρωθυπουργού. Στον επόμενο τόνο, επικράτησε ο θεσμικός πατριωτισμός των πολιτικών αναλυτών, δεξιών και αριστερών. Οι πρώτοι προσέλαβαν την εξωφρενική ατάκα «Μητσοτάκης γιοκ!» του Τούρκου σουλτάνου σαν «ακραία και ευθέως προσβλητική για τον Έλληνα πρωθυπουργό αποστροφή, που δυναμιτίζει το κλίμα και επιχειρεί να κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας με την Αθήνα και να επαναφέρει τις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις στο μακρύ τραπέζι των διεθνών διεκδικήσεων».

Οι δεύτεροι ξεκαθάριζαν ότι «οι  δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν ήταν προκλητικές για τον θεσμό του Πρωθυπουργού της Ελλάδας» (σ. σ: και όχι για τον κ. Μητσοτάκη προσωπικώς), τονίζοντας ότι αναμένουν την αντίδραση των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας, «που δεν μπορεί για μια ακόμη φορά να βασίζεται σε ίσες αποστάσεις και λόγια χωρίς αντίκρισμα»…

*******

Κι έκαναν διάνα!.. Απ’ την ανάποδη:  «Ουδέν σχόλιον», ήρθε  η αντίδραση  «των συμμάχων και εταίρων της χώρας μας» δια  στόματος της  εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ντάνα Σπίναν. Κι ύστερα, κατόπιν πιέσεων των δημοσιογράφων,  «σε γενικές γραμμές προωθούμε και ενθαρρύνουμε την καλή συνεργασία μεταξύ ηγετών, ειδικότερα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας και ελπίζουμε ότι το θετικό κλίμα θα επανέλθει και θα αντικατοπτριστεί σε δηλώσεις και δράσεις στην περιοχή», αρκέστηκε να δηλώσει…

«Ποιες ίσες αποστάσεις;»,  σχολίασε το σχόλιο της κ. Σπίναν κυβερνητικός συνάδελφος… Βρυξελών: «λίγο ακόμα και θα μας έλεγε ότι  η αντίδραση  Ερντογάν ήταν δικαιολογημένη και ότι αυτός που έχυσε το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα ήταν ο Κυριάκος»…

«Ωραίο σενάριο», σκέφτηκα: ο Κυριάκος χύνει το γάλα του ελληνοτουρκικού διαλόγου απ’ την καρδάρα,  ξεστομίζοντας εκείνη την απίστευτης διπλωματικής ελαφρότητας φανφαρόνικη αποστροφή του λόγου του, που καλούσε τους Γερουσιαστές να μη δώσουν F-16 στην Τουρκία….  Αμέσως, την πιάνει στο «φτερό» (την  φανφαρόνικη αποστροφή του Κυριάκου) η τσαμπουκαλίδικη διπλωματία του σουλτάνου, και την κάνει ανθελληνική  τσιχλόφουσκα στο στόμα του Ερντογάν:

«Συνομιλήσαμε με τους Έλληνες και συμφωνήσαμε να μην βάζουμε τρίτους μεταξύ μας. Αλλά, παρ' όλα αυτά, ο Μητσοτάκης μίλησε στη Γερουσία και είπε να μην δώσουν τα F-16 στην Τουρκία» υποστήριξε ο Τούρκος Πρόεδρος και πρόσθεσε πως «φέτος θα κάναμε το Συμβούλιο Στρατηγικής Συνεργασίας. Πλέον για εμένα δεν υπάρχει Μητσοτάκης»…

*******

Το «άπαιχτο» αυτό σενάριο, ανεξαρτήτως αν παίχτηκε ή όχι, μου  έφερε στο νου τα πλήρη πολιτικής γνώσης και διπλωματικής εμπειρίας διαδικτυακά σχόλια του Νίκου Κοτζιά για τον Έλληνα πρωθυπουργό, το ταξίδι του στις ΗΠΑ και τα ρητορικά τσαλιμάκια του στη Γερουσία: «Ο Μητσοτάκης νομίζει ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα άδειο κουτί για δημόσιες φιγούρες (…)Έδωσε ότι του ζητούσαν, γη και ύδωρ, με αντάλλαγμα φωτογραφίες προεκλογικής χρήσης… Ξέχασε την λέξη Τουρκία στην ομιλία του και το τι σημαίνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, σε μια επίσκεψη που το σημαντικότερο γεγονός ήταν η φωτογραφία με την δική του οικογένεια»…

Εν τέλει, αυτό που μένει ως επίλογος αυτής του, ούτως ή άλλως, τραγελαφικού διπλωματικού επεισοδίου μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν είναι η σκανδαλώδης  εμμονή της ΕΕ στην πολιτική ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας∙ που δεν είναι παρά μία απ’ τις παραμέτρους της πολιτική του λεγόμενου «κατευνασμού», την οποία ξεκίνησε το 2015 η Γερμανίδα καγκελάριος  Άνγκελα Μέρκελ.

«Αυτή η κυνική ατζέντα (σ. σ : της πολιτικής του «κατευνασμού») καθοδηγείται από τον φόβο της απώλειας της «εταίρου του ΝΑΤΟ Τουρκίας» από τη Ρωσία», εξηγεί ο δοκιμιογράφος Cengiz Aktar* σε άρθρο του στο POLITICO: «Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι αποφεύγουν να θέσουν σε κίνδυνο τα οικονομικά τους συμφέροντα στην Τουρκία και φοβούνται να διακινδυνεύσουν τη συμφωνία τους για τους πρόσφυγες με την Άγκυρα», προσθέτει.

Ωστόσο, ο «κατευνασμός» δεν είναι επαρκής απάντηση σε καμία από αυτές τις αγωνίες: όσο περισσότερο "κατευνάζει" η ΕΕ, τόσο πιο θρασύς και περιχαρακωμένος είναι ο Ερντογάν - τόσο πιο ύπουλος και επικίνδυνος γίνεται για τους άλλους: Ευρωπαίους ή Ανατολίτες. Συμμάχους ή μη…

 *Ο Cengiz Aktar είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Οι 152.000 ψήφοι οριστικής εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα, και οι «μηχανισμοί»

Ματιές στο παραπολιτικό και παρακομματικό παρασκήνιο του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για την εκλογή Προέδρου και Κ.Ε. από την βάση 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές έγιναν την περασμένη Κυριακή, είναι ήδη Πέμπτη απόγευμα, κι εγώ εξακολουθώ να διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. \

«Γιατί το κάνεις; Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό», μου λέει η φωνή της λογικής που μου… απέμεινε: ποιος νοιάζεται αν προηγείται σε σταυρούς προτίμησης για την Κεντρική Επιτροπή η Αχτσιόγλου ή η Δούρου, αν ο Τσακαλώτος είναι δέκατος έβδομος και ο Σκουρλέτης εικοστός δεύτερος, κι αν ο Πολάκης εκλέγεται πρώτος «και με διαφορά» στην Κρήτη; 

Σωστά, συνεχίζει η φωνή της λογικής, που είναι και φωνή της γνώσης από δεκάδες εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες τις οποίες έχω βιώσει (ως κομματικό στέλεχος στα νεανικά μου χρόνια) και έχω παρακολουθήσει και μελετήσει στη 40χρονη επαγγελματική μου θητεία ως δημοσιογράφος: ειδικά στα κυβερνητικά κόμματα, αριστερά ή δεξιά, μόνο οι ίδιοι οι υποψήφιοι και οι συγγενείς τους, η εκλογική πελατεία τους και η κομματική (και δημοσιογραφική) καμαρίλα νοιάζονται για τις πρωτιές. Και τις πανηγυρίζουν, και τις προμοτάρουν και τις εργαλειοποιούν προς όφελός τους…

 ******* 

Λοιπόν, που λέτε, το ποιος θα εκλεγεί πρώτος και ποιος εικοστός σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, ζήτημα των κομματικών μηχανισμών και της ποσοτικής και ποιοτικής δυναμικής τους… 

Το γεγονός, π.χ., ότι στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις για την ΚΕ δεν βρίσκουμε κανένα από τα στελέχη της λεγόμενης «Ομπρέλας», φωτογραφίζει τεράστια ποσοτική αύξηση της δύναμης και, ταυτόχρονα, ικανή ποιοτική συρρίκνωση της δυναμικής των «προεδρικών» και των μηχανισμών τους εντός του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τουτέστιν συρρίκνωση της αξιοκρατίας σε ελάχιστο βαθμό: ο συγκεκριμένος μηχανισμός δεν έδωσε χώρο στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις (σ σ: απέκλεισε από τις πριμοδοτήσεις του) ούτε καν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ένα από τα πλέον επιτυχημένα και χρήσιμα πολιτικά στελέχη του κόμματος… 

 Αντίθετα, πριμοδότησε στελέχη όπως ο Νίκος Παππάς. Ο οποίος πιστώνεται, βεβαίως, αμέριστη στήριξη προς τον Αλέξη Τσίπρα στη φάση του αρχικού κυβερνητικού του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα χρεώνεται μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της «πρώτης φορά Αριστεράς»: την καταστροφική – λόγω του υπερβάλλοντος κομματικού πατριωτισμού του και της παροιμιώδους γνωστικής και διπλωματικής ασχετοσύνης γύρω απ’ το αντικείμενο που, ως υπουργός, εκλήθη να διαχειριστεί – πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσον αφορά τα ΜΜΕ… 

******* 

Αν συνέχιζα αυτό το… ξόμπλιασμα προσώπων και πραγμάτων των κομματικών μηχανισμών και των συγκρούσεών τους εντός και εκτός του νέου ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, κι ακόμα.. χειρότερα από γεννήσεως ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα, αυτό που θα προέκυπτε δεν θα ήταν παρά ένα ακόμα βαρετό συμπίλημα ανάμεσα στα δεκάδες παρόμοια που, με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας. Τελεία και παύλα, λοιπόν στο παρακομματικό… ξεκατίνιασμα, και πάμε απ’ την αρχή… 

Το όλο εκλογικό εγχείρημα, οι αριθμοί, τα ποσοτικά και τα ποιοτικά στοιχεία του τελικού αποτελέσματος, συνιστούν μια ομόφωνη, οριστική – και γι’ αυτό καταλυτική για την περαιτέρω εξέλιξη και πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ψήφο εμπιστοσύνης των 152.000 παλαιών και νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ προς τον πρόεδρό τους Αλέξη Τσίπρα: 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης οριστική, διότι αποδοκιμάζει και καταστέλλει (οριστικά ελπίζουμε) τις μικρότατες μεν, διαβρωτικότατες δε, αναίτιες και απρόκλητες αμφισβητήσεις του φυσικού ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, εκ μέρους εσωκομματικών ομάδων ή ατόμων. 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης καταλυτική, διότι απελευθερώνει το βασικό δικαίωμα του προέδρου – ηγέτη να επιλέγει ελεύθερα τους βασικούς κομματικούς (Γραμματέα, Πολιτικό Συμβούλιο κλπ.), κοινοβουλευτικούς και κυβερνητικούς συνεργάτες του, με κριτήριο την εξυπηρέτηση του κυβερνητικού σχεδίου του κόμματός του… 

Και όχι με κριτήριο την σειρά κατάταξής τους στις εκλόγιμες θέσεις της νέας Κεντρικής Επιτροπής, με βάση τα χαρτάκια (πριμοδοτήσεις) των μηχανισμών.

Ο Κυριάκος , ο Αλέξης και ο… μπαλαντέρ

Οι δημόσιοι και παρασκηνιακοί διαγκωνισμοί μεταξύ Μητσοτάκη, Τσίπρα και Ανδρουλάκη για την ηγεμονία της Δημοκρατικής Παράταξης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Καθώς ο λαός ξαναλέει το ψωμί ψωμάκι και η χώρα καταβυθίζεται για μια ακόμα φορά σε καθεστώς δημοσιονομικής ανισορροπίας, οι πολιτικοί μας ταγοί περί την ηγεμονία τους επί εκλογικών περιοχών και παρατάξεων τυρβάζουν. Και συνεδριάζουν, και συσκέπτονται, και επιχειρούν, και διεκδικούν: σαν γαιοκτήμονες που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα όριά των κτημάτων τους εισβάλλοντας στα χωράφια του γείτονα…

 

Οι τρεις… μεγαλοτσιφλικάδες, κυρίως: ο Κυριάκος, ο Αλέξης    και ο μπαλαντέρ, τουτέστιν ο νεόκοπος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο και οι δυό «μονομάχοι» λογάριαζαν για συγκυβερνητικό μπαλαντέρ. Εκείνος όμως, απ’ τη στιγμή που φόρεσε ξανά την κονκάρδα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, έπαθε… Ανδρέα Παπανδρέου. Και άρχισε να φαντασιώνεται ηγεμονία επί μιας –κάποιας–  «Δημοκρατικής Παράταξης» με καπελωμένες τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: «Επέστρεψαν οι προσδοκίες να γίνει ξανά η Δημοκρατική Παράταξη, μαζί με τις δυνάμεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και των κινημάτων της οικολογίας, η φωνή της δημιουργικής Ελλάδας. Της Ελλάδας της προόδου, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης».

Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, φυσικά. Γιατί, όπως έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις,  οι πολιτικές παρατάξεις βασίζονται πάνω σε μια φορτισμένη παρεξήγηση των μαζών: «Οι μάζες νομίζουν πως εκπροσωπούνται και οι παρατάξεις με τη σειρά τους νομίζουν ότι… εκπροσωπούν. Λάθος καλοπροαίρετο που, όμως, δημιουργεί κακοπροαίρετες σχέσεις που υποσκάπτουν τη δομή της πολιτείας και της προσδίδουν όψη ετοιμόρροπου νεοκλασικού μεγάρου…».

 

*******

Ο Κυριάκος, απ’ την άλλη, γνωρίζοντας την καταγεγραμμένη στις αληθινές δημοσκοπήσεις ελεύθερη πτώση του που καθιστά ανέφικτο τον δεδηλωμένο πόθο του για αυτοδυναμία του κόμματός του, το παλεύει επιχειρώντας επικοινωνιακή (σ.σ.: τι άλλο;) επαναφορά στο κέντρο. Φαντασιωνόμενος κι αυτός(!) εκλογική ηγεμονία επί της κεντρώας περιοχής της Δημοκρατικής Παράταξης: «Χωρίς το κέντρο εκλογές δεν κερδίζεις», αποκάλυψε… ανέμελα  στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα.

 

Τις επόμενες δε ημέρες, στο συνέδριο της ΝΔ, οριοθέτησε τη  στρατηγική του… φαντασίωση ως εξής: «Για να αποκλειστεί ο εφιάλτης (σ.σ.: η απώλεια της αυτοδυναμίας λόγω… απλής αναλογικής) πρέπει  να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση (σ.σ.: του εκλογικού νόμου) στην πρώτη κάλπη. Γι’ αυτό, «η ΝΔ δυναμώνει τον ενωτικό της χαρακτήρα ως το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα που θα συγκλίνουν όλα τα ρεύματα που θεωρούν εθνική αναγκαιότητα μια σταθερή (!) Ελλάδα»…

 

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φόρα που ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας φαντασιώνεται ηγεμονία επί της Δημοκρατικής Παράταξης. Το έκανε κι ο προηγούμενος, ο Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν την αποδρομή της κυβέρνησής του (τον Σεπτέμβριο του 2014) υπό την πίεση του επελαύνοντος, τότε, Αλέξη Τσίπρα, με εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»…

 

Το οποίο, εμείς οι δημοσιογράφοι της κεντροαριστερής πιάτσας, είχαμε εισπράξει ως μία ακόμα, την έσχατη ίσως, σπασμωδική απόπειρα πολιτικής εξαπάτησης του Αντώνη Σαμαρά. Αυτή τη φορά, όχι μόνο του εκλογικού σώματος αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του: των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε την συγκεκριμένη μπαλαφάρα…

 

*******

Θυμάμαι πως η διασκεδαστική πλευρά της συγκεκριμένης μπαλαφάρας Σαμαρά είχε πάρει διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και των στελεχών της…  παράταξής του: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησαν να το πουν), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την ιστορία» (αυτό το είπαν), «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»!..

Μάλιστα! Η Δημοκρατική Παράταξη της τάξεως του 5%, σχολίαζαν γελώντας τα κεντροαριστερά δημοσιογραφικά πλήθη. Και στο καπάκι, «δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα»…

 

Ωστόσο, η επιστήμη μας λέει ότι  η μπαλαφάρα Σαμαρά και η γελοία διαμάχη του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την… ιδιοκτησία της Δημοκρατικής Παράταξης – όσο και οι τωρινοί διαγκωνισμοί μεταξύ Κυριάκου, Αλέξη και… «μπαλαντέρ» για τον έλεγχό της –  δεν συνιστούν καμιά πρωτοτυπία: έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου (του «συντηρητισμού», του  «φιλελευθερισμού» και του «σοσιαλισμού») και επαναλαμβάνονται διαρκώς στη διάρκεια δυόμισι αιώνων πολιτικής ιστορίας (1789 – 2022).

 

Οφείλω να σας πω, επίσης, ότι το μόνο ουσιώδες που απέμεινε απ’ αυτή τη  γελοία κόντρα Σαμαρά – Βενιζέλου που σας θύμισα, είναι μια ρήση του τότε εκπρόσωπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Δ. Καρύδη: «Η δημοκρατική παράταξη ήταν και είναι ιστορικά και ιδεολογικά η «άλλη» παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», είχε δηλώσει εμφατικά. Παραδεχόμενος ότι η «Δημοκρατική Παράταξη» της εποχής (ως… η «άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ) ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ!...

 

Όπως και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!.. Ανεξάρτητα αν ο τρίτος – της παρέας των… «μεγαλοτσιφλικάδων», που λέγαμε– ο πρόεδρος της «άλλης παράταξης σε σχέση με τη ΝΔ», Αλέξης, Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει με περισσή ακρίβεια ότι το κόμμα του «καταλαμβάνει προνομιακό χώρο στη Δημοκρατική Παράταξη, ωστόσο δεν έχει την αποκλειστικότητά της»…

 

Κι ας έχει κατακτήσει με την αξία του – κι όχι με ξένες πλάτες – τον τίτλο του πλέον δημοφιλούς και αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

 

 

 

 

Θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία…

\

Ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», όπως και πέρσι και πρόπερσι την ίδια μέρα, διαβάσαμε ωραίες ανακοινώσεις για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αδέσμευτη, ελεύθερη, αλογόκριτη, δημοσιογραφία, οι αδέσμευτοι, ελεύθεροι, αλογόκριτοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο.

 Στις φετινές – όπως και στις περσινές και τις προπέρσινες και… πάει λέγοντας – ανακοινώσεις για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», κυριάρχησαν απ’ τη μια οι εθιμοτυπικές – εξουσιαστικές (καθεστωτικές, κυβερνητικές, κομματικές, κλπ.) ανακοινώσεις ρουτίνας, όπως αυτή του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Οικονόμου («Η υποστήριξη των ΜΜΕ είναι ζήτημα Δημοκρατίας» κλπ., κλπ.), που θυμίζουν το περιεχόμενο ευχετηρίων καρτών για την…  Παγκόσμια Ημέρα των Ερωτευμένων, κι απ’ την άλλη  οι πιο  μαχητικές και καταγγελτικές: αυτές των ελληνικών και ξένων δημοσιογραφικών ενώσεων και οργανώσεων, όπως η  Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ), οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», η ΕΣΗΕΑ κ.α.

 

Οι δεύτερες – όπως και οι περσινές και οι προπέρσινες – εστίαζαν στην διεθνώς αυξανόμενη τάση εξουσιαστικών (καθεστωτικών, κυβερνητικών, εταιρικών, κομματικών, κλπ.)  παρακολουθήσεων (σ σ: κατασκοπεύσεων των κινητών τους) των αδέσμευτων δημοσιογράφων – ερευνητών με εξελιγμένα ψηφιακά μέσα, και εν τέλει την στοχοποίηση και την «εξόντωσή» τους.

 

Τελευταίο παράδειγμα, η απίστευτη και όμως… ελληνική  περίπτωση διεθνών διαστάσεων, της σκανδαλώδους παρακολούθησης του ερευνητή δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη από την ΕΥΠ Μητσοτάκη (μη… γελάτε, άμεσος προϊστάμενός της είναι) διότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (insidestory.gr), «ερευνούσε  επιχειρηματικά συμφέροντα που επωφελούνταν από νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησής του»!...

 

*******

Και, βέβαια, το φαινόμενο SLAPP (Strategic lawsuits against public participation / Στρατηγικές αγωγές κατά της δημόσιας συμμετοχής), την διαρκώς αυξανόμενη βιομηχανία αγωγών από πολιτικούς αξιωματούχους (και άλλα φυσικά ή νομικά δημόσια πρόσωπα –ακόμα και κυβερνήσεις– κατά  δημοσιογράφων που, ασκώντας το βασικό καθήκον τους, τους κρίνουν ή τους επικρίνουν. Αποσκοπώντας, βέβαια, στη λογοκρισία, τον εκφοβισμό και τη φίμωση των δημοσιογράφων… «επικριτών τους», καθώς τους επιβαρύνουν με το κόστος μιας νομικής υπεράσπισης μέχρι να εγκαταλείψουν την κριτική ή την αντίθεσή τους.

 

Όπως η απίστευτη και όμως… ελληνική περίπτωση εξώδικου τελεσίγραφου μετά απειλής αγωγής τύπου SLAPP, ενός αριστερού, υποτίθεται, πολιτικού αξιωματούχου (του βουλευτή Επικρατείας και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Πάνου Σκουρλέτη, κατά του έγκριτου δημοσιογράφου – πολιτικού αναλυτή Γιώργου Λακόπουλου, επειδή…  τόλμησε να αναδείξει και να καυτηριάσει πολιτικές πράξεις και θέσεις και συμπεριφορές του…

 

Πράξεις, θέσεις, και συμπεριφορές που –κατά τη γνώμη του Γ. Λακόπουλου και όχι μόνον– συνιστούσαν ένα διαρκές  φαινόμενο υπονόμευσης του προσυνεδριακού και συνεδριακού εγχειρήματος του Αλέξη Τσίπρα για μια κυβερνητική προοπτική του κόμματος της αξιωματικής  αντιπολίτευσης: «Ο θρίαμβος Τσίπρα στο συνέδριο μετέτρεψε τον Σκουρλέτη σε μαινόμενο υπονομευτή του επιτεύγματος να βγει το κόμμα ενωμένο και πιο ισχυρό από την κορυφαία εσωτερική διαδικασία του»…    

Κατά τα λοιπά, την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», μάθαμε ότι, στη φάση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, η Ελλάδα κατρακύλισε 38 ολόκληρες θέσεις προς τον πάτο του δείκτη των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα» για την ελευθερία του Τύπου, και ότι βρίσκεται πλέον στην 108η θέση της παγκόσμιας κατάταξης: κάτω από χώρες όπως η Τυνησία, το Τόγκο, η Μποτσουάνα...

*******

Και, βέβαια, στη χειρότερη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Πιο χαμηλά ακόμα και από την Ουγγαρία του ακροδεξιού Ορμπάν!.. Και να φανταστείτε πως είχα δεοντολογικές  επιφυλάξεις όταν, μόλις προχθές, έγραφα ότι «όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Ορμπάν έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50% των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές».

 

Πώς να το κάνουμε, ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα, θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία... Και συμπεριφορική προσοχή: γιατί,  αν είσαι δημοσιογράφος και αρχίσεις τα κολλητιλίκια με τους πολιτικούς και τους εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, το πιθανότερο είναι να προσεγγίζεις τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν εκείνοι, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον συμφεροντολογικό κυνισμό, την ανηθικότητα εν τέλει, του επαγγελματία πολιτικού και του εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εφοπλιστης, εργολάβος ή προμηθευτής του Δημοσίου είναι– τότε… 

Τότε, θα χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και της δημοσιογραφίας, (την συνείδηση ότι η ενημέρωση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης), και θα αρχίσεις να μοιάζεις με τους επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην κατεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματός που τους βολεύει…

 

Σενάρια που καταλήγουν στα ηλεκτρονικά και έντυπα πρωτοσέλιδα, καθώς και στα δελτία των οκτώ, ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί και οι εκδότες ενώ εξακολουθείς να δηλώνεις «δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ»...

Πότε Όρμπαν, πότε Μακρόν, πάντα... Μητσοτάκης

\

Οι εφιαλτικές ομοιότητες του κυβερνητικού προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού, με αυτά των νεοεκλεγέντων ηγετών Γαλλίας και Ουγγαρίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Λίγο μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, οι υπουργοί Μπαρμπαρά Πομπιλί και Ζοέλ Ζιρό απαθανατίστηκαν από τις κάμερες να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time των Daft Punk στο Πεδίο του Άρεως, στο Παρίσι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ, εκεί όπου οι υποστηρικτές του Μακρόν είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τη νίκη τους.

Η σκηνή  θεωρήθηκε ολωσδιόλου εκτός τόπου και χρόνου από πολλούς, ανάμεσά τους κι από τον αρχηγό των Πράσινων, Ζουλιέν Μπαγιού, ο οποίος έκρινε 'απρεπείς' τους πανηγυρισμούς «τη στιγμή που η χώρα είναι κατακερματισμένη» και  σύγκρινε τον DJ στη γιορτή του Μακρόν με 'την ορχήστρα στον Τιτανικό καθώς βυθιζόταν'.

Φανταστείτε την ίδια σκηνή α λα ελληνικά: Να έχει επικρατήσει στις… μαγιάτικες εκλογές ο Μητσοτάκης και, λίγο μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, οι υπουργοί Άδωνης Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time  στο Ζάππειο, όπου συγκεντρώθηκαν, λέει, οι φανατικοί νεοδημοκράτες για να γιορτάσουν τη νίκη του κόμματός τους. Μιλάμε, σκέτος εφιάλτης!..

Θα μου πείτε, «και γιατί να έχει επικρατήσει ο Μητσοτάκης και όχι ο Τσίπρας στις… μαγιάτικες εκλογές και να μη χορεύουν  (στη θέση των Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη) οι Πολάκης, Φίλης και… Σκουρλέτης, ας πούμε;».

Θα σας απαντήσω ότι η φαντασία σας κρασάρει την πραγματικότητα όπως ένα μπλέντερ τα υλικά μιας παράταιρης συνταγής: καμιά σχέση δεν έχει ούτε ο Μακρόν ούτε ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα, ενώ ο δεύτερος ταιριάζει με τον πρώτο. Αν όχι απόλυτα, κατά το ήμισυ…

*******

Το άλλο του μισό (του κ. Μητσοτάκη) φέρει αρκετά από τα εξουσιαστικά αποτυπώματα που αφήνει στο «σώμα» της Ευρώπης ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν: χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει μια αυταρχική κυβέρνηση στο οπλοστάσιο της, ξοδεύοντας τους πόρους του κράτους για τη χρηματοδότηση του καθεστώτος που τον στηρίζει…

Όπως ο Μητσοτάκης, έτσι κι εκείνος, έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50 τοις εκατό των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές.

Κατά τα λοιπά, όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Μακρόν, αντί να αποστασιοποιηθεί από την άκρα δεξιά, «παίζει επικίνδυνα στο τερέν της υιοθετώντας σκληρή στάση για τη μετανάστευση, με τους αστυνομικούς να καταστρέφουν σκηνές προσφύγων στο Καλαί, επικαλούμενος τη γλώσσα του ιδρυτή της ακροδεξιάς ομάδας Action Française στην γαλλική εθνοσυνέλευση».

Γενικότερα, όπως ο Μητσοτάκης έτσι και ο Μακρόν, κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης προεδρικής θητείας του απέκτησε τη φήμη του «προέδρου των πλουσίων». αφού «μείωσε τον φόρο περιουσίας, επιδίωξε αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα και επέβαλε φόρο στα καύσιμα που πυροδότησε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Ένα αυταρχικό στυλ συνέβαλε στην ευρέως διαδεδομένη εντύπωση ότι η δεδηλωμένη πρόθεση του κ. Μακρόν να μετασχηματίσει και να απελευθερώσει τη γαλλική οικονομία θα πραγματοποιούνταν εις βάρος των λιγότερο εύπορων»*.

*******

Η εφημερίδα Le Monde περιέγραψε την επικράτηση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο ως «μια βραδιά δίχως θρίαμβο» εξαιτίας του «ιστορικού αποτελέσματος» της ακροδεξιάς. Ενώ το κανάλι France 24 χαρακτήρισε τη νίκη του ως «Πύρρειο», υπονοώντας ότι βασίστηκε σε απώλειες τόσο σημαντικές που ισοδυναμεί σχεδόν με ήττα.

Επί της ουσίας, ωστόσο, η «δεύτερη φορά Μακρόν» – λόγω της εφιαλτικής αύξησης των δυνάμεων της ακροδεξιάς και όχι μόνο – θα μείνει στην ιστορία σαν ντεζαβού στο τετράγωνο (déjà-vu2) της παρθενικής ανόδου του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως την όριζε τότε, (7 Μαΐου 2017)  ο Γάλλος οικονομολόγος και αρθρογράφος της Monde Diplomatique Φρεντερίκ Λορντόρν: «δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος…».

Και το εξηγούσε ως εξής:  «Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης».

Τέλεια: Ένα άτομο «να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης»!.. Μα δεν είναι σαν να περιγράφει επακριβώς το κυβερνητικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη;

*Κριτικά στοιχεία για τον Μακρόν από την αρθρογραφία της  Pauline Bock στον Guardian

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το «Νέο Εμείς», εντός του

Ένα «Εμείς» δημοκρατικό, ακομπλεξάριστο, απαλλαγμένο από δογματικές ιδεοληψίες, το οποίο θα περιλαμβάνει ανθρώπους  από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται  ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Παρά τις εγωκεντρικές μουτζούρες ορισμένων εκ των εκφραστών των ακυρωμένων (από το 75% των συνέδρων) μειοψηφικών «θέλω» που, μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, κατάφεραν να λεκιάσουν την αυλαία του 3^ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το εν λόγω συνέδριο ήταν πράγματι, «ένα  συνέδριο τομής και συνέχειας», ιδιαίτερα όσον αφορά τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κόμματος:   

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιδιώκει να περιλάβει όσους και όσες εμπνέονται από τις πιο λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς: από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη δημοκρατική έκρηξη του '81, παρά τις όποιες αντιφάσεις της».

Αυτή η παράγραφος της πολιτικής απόφασης, ιδιαίτερα το υπογραμμισμένο τμήμα της, αποτελεί προοίμιο του «Νέου Εμείς» του μετασυνεδριακού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που, κατά τη γνώμη μου, είναι η μέγιστη τομή και, αν ευδοκιμήσει στην πράξη, η μέγιστη κατάκτηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ: Το «Νέο Εμείς» περιλαμβάνει ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, αποσαφηνίζουν οι συντάκτες της πολιτικής απόφασης του Συνεδρίου…

Και το αιτιολογούν ως εξής: «Οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της».

*******

Αυτό το «Νέο Εμείς» του νέου (μετασυνεδριακού) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, καταστατικά τουλάχιστον, εξοστρακίζει το παλιό «Εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ της «πρώτη φορά Αριστεράς»: εκείνο το δογματικό, το σεχταριστικό, το περιοριστικό για ένα σύγχρονο κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς «Εμείς». Για το οποίο, από το 2019 ήδη (μετά την εκλογική «ήττα» της 7^ης Ιουλίου και με αφορμή τους προβληματισμούς και τις εσωκομματικές κόντρες για το «άνοιγμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την κεντροαριστερά και την ηλεκτρονική εγγραφή νέων μελών μέσω iSYRIZA), έγραφα στην ΑΥΓΗ* ότι ήταν καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα: 

 

«Είναι καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα η αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας ότι “Εμείς” είμαστε καλύτεροι απ’ τους “Άλλους”: «Εγώ είμαι άραγε Εμείς;», αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω -από φίλους και συντρόφους – κυρίως όμως από κομματικούς αξιωματούχους – αυτό το αλαζονικό και ναρκισσιστικό «Εμείς»…

 

Περιττό να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς το «Εμείς» (το αλαζονικό, το ναρκισσιστικό, το σεχταριστικό) που σφράγιζε (από τότε!) τη ρητορική του βουλευτή Επικρατείας και γραμματέα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Πάνου Σκουρλέτη (και όλων των εκφραστών των μειοψηφικών τάσεων εντός και εκτός(!) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, σε κάθε αναφορά τους στον επιθυμητό ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς δεν πιστεύουμε σε ένα κόμμα οπαδών. Δεν θέλουμε followers(!), θέλουμε μέλη που να έχουν μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική, να συνδιαμορφώνουν τα πράγματα»…\

*******

Ρητορική που, ενώ σε πρώτη ανάγνωση έμοιαζε σωστή, καθώς κινείτο στο πλαίσιο των χρηστών κομματικών ηθών της ανανεωτικής Αριστεράς, άδειαζε ωστόσο, αν όχι το κόμμα του οποίου ο ίδιος ηγείτο (τον προσυνεδριακό ΣΥΡΙΖΑ), την συντριπτική πλειονότητα των εκατομμυρίων δημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών και ανένταχτων αριστερών κάθε κομματικής προέλευσης που τον ψήφισαν και τον στήριξαν, χαρίζοντάς του αυτό το (ζωογόνο για μια κυβερνώσα Αριστερά) 32%. Και εξακολουθούν να τον στηρίζουν, με την επιθυμία να τον ξαναψηφίσουν…

Ήταν η ρητορική εκείνου του παλιού, του αλαζονικού, του ναρκισσιστικού, του σεχταριστικού «Εμείς» που, κρατώντας… Ομπρέλα, έφτασε ως το 3^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και εκφράστηκε ως αντίθεση στην πρόταση Τσίπρα για άμεση εκλογή της ηγεσίας από τη βάση του κόμματος. Και μειοψήφησε, και συνετρίβη, και μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, αποχώρησε θορυβωδώς ηττημένη. Μαζί με τους… ομπρελοφόρους εκφραστές της  και την αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας τους ότι «Εμείς» είμαστε καλύτεροι απ’ τους «Άλλους». 

 Αυτό που έμεινε και, ελπίζουμε, θα σφραγισθεί (στις 15 Μαϊου) με τις ψήφους  δεκάδων χιλιάδων μελών της κομματικής βάσης, είναι ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα κι ένα  «Νέο Εμείς» που θα περιλαμβάνει «ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες».

 

Άλλωστε, «οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της.

 

* «Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αβάσταχτη ελαφρότητα του «Εμείς»:  https://www.avgi.gr/politiki/324126_o-syriza-kai-i-abastahti-elafrotita-toy-emeis  

Η αριστερή κουλτούρα αγαπά το Πάσχα

Ο επαναστατικός ρομαντισμός που αναδύεται από τις τελετουργίες της Ακολουθίας των Παθών, συγκινούσε πάντα – και εξακολουθεί να συγκινεί – τους Έλληνες σοσιαλιστές και κομμουνιστές.   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Έχουν γραφτεί άπειρα δοκίμια συγκριτικής φιλοσοφίας για τη σχέση του χριστιανισμού με τον κομμουνισμό, τη σχετικότητα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας με τη χριστιανική θρησκεία. Ωστόσο, αυτό που, αναμφισβήτητα, συγκινούσε πραγματικά και «συνέδεε» (και νομίζω πως ακόμα συγκινεί και συνδέει) τους Έλληνες κομμουνιστές με τον χριστιανισμό -την αριστερή κουλτούρα, εάν θέλετε, με τη χριστιανική αντίστοιχη- είναι η μυθοπλασία των Παθών του Ιησού από τη Ναζαρέτ για τις ιδέες του: η Προδοσία, η Σύλληψη, η Δίκη, η Σταύρωση, ο Επιτάφιος θρήνος, η Ανάσταση…

 

Αναζητήσατε τα αίτια αυτής της συγκίνησης στα προσόμοια, με εκείνα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πάθη τους (προδοσίες, συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, δίκες, εκτελέσεις, επιτάφιους θρήνους) κατά τη μακρά περίοδο των πολιτικών - ιδεολογικών διωγμών τους. Και βέβαια στον επαναστατικό ρομαντισμό που αναδύεται από το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τις τελετουργικές και τις ωδικές ερμηνείες της Ακολουθίας των Παθών, του Επιταφίου και της Ανάστασης. Με αναπόφευκτη συνέπεια το ανομολόγητο -σχεδόν μεταφυσικό- δέος που προκαλεί στους θεατές της αυτή η μοναδική ανα - παράσταση. Δέος με τα χαρακτηριστικά της παιδικής αθωότητας, όπως προσπαθώ να το αποτυπώσω στο βιωματικό αφήγημα που ακολουθεί…

 

*******

Ετοιμαζόμαστε, θυμάμαι, από νωρίς. Και μη θαρρείτε ότι γινόταν τίποτα σπουδαίο. Μέσα μας μόνο κάτι περίεργο συνέβαινε. Κάτι μοναδικό, που είχε τη μυρωδιά βιολέτας, τη γεύση της ανάλαδης φακής κι αυτή την πένθιμη μελαγχολία του σούρουπου. Όμως, μελαγχολία πιο βαθιά απ' τις μελαγχολίες τις καθημερινές. Ίσως γιατί τη μέρα αυτή του Επιταφίου η δύση του ήλιου ήταν πάντα μυστική. Απλώς σκοτείνιαζε και, μέσα απ' τα μαύρα σύννεφα, έτρεχαν κι έπεφταν στη γη χοντρές, αραιές σταγόνες. Σαν δάκρυα της θλίψης ακριβά... Και τότε αυτό συνέβαινε: ντυνόμαστε, παίρναμε τα κεριά, κίτρινα πάντα, και ανηφορίζαμε στον χωματόδρομο, ώς τις γραμμές του τρένου...

 

Η νύχτα ήταν πυκνή σαν φτάναμε στο κουρείο του Θανάση. Ήτανε ο θείος μας και κράταγε το μαγαζί ανοιχτό για να μας περιμένει. Μπαίναμε μέσα, μας καλοδεχότανε, μας γέμιζε με χάδια και φιλιά κι αμέσως έπιανε να κουβεντιάζει μυστικά με τη μητέρα. Εμείς ξαπλώναμε στον ψάθινο μεγάλο καναπέ και αρχίζαμε γκριμάτσες στους καθρέφτες. Τεράστιοι, κρυστάλλινοι, οβάλ, μέσα στην ακριβή κορνίζα, έπιαναν από το πάτωμα σχεδόν ώς το ταβάνι. Στο πάνω μέρος, στην κορυφή, υπήρχαν τα αετώματα με σκαλιστά αγγελάκια. Μπροστά τους οι περίτεχνες ξύλινες κομμωτικές πολυθρόνες, με προεξέχοντα τα αναπαυτικά στηρίγματα ποδιών και τα απαλά πτυσσόμενα μαξιλαράκια.

 

Ήταν κουρείο κι όμως έμοιαζε, στα παιδικά μας μάτια, σαν ανάκτορο. Με τα μπαρόκ φωτιστικά, τις ξύλινες λακαρισμένες τουαλέτες με τους γυαλισμένους μπρούντζους, γεμάτες με ξεχωριστά καλλυντικά και ηδονικά μυρωδικά μέσα σε εξαίσια γυάλινα, χρωματιστά δοχεία... Έτσι ξεχνιόμαστε, χαζεύαμε. Και πότε - πότε, βγάζοντας κρυφά από την τσέπη το κλεψιμαίικο κουλουράκι της Λαμπρής, δαγκώναμε, γεμάτοι τύψεις που παραβιάζαμε την αυστηρή νηστεία, μια τόση δα μπουκιά. Μέχρι που ακούγαμε τις πένθιμες καμπάνες να χτυπούν…

 

Αμέσως βγαίναμε έξω. Τα καταστήματα έκλειναν σιγά - σιγά, τα φώτα σβήνανε κι ο δρόμος γέμιζε με ήχους εκκωφαντικούς απ’ τις αδέσποτες μεγάλες τρακατρούκες που έσκαγαν ξαφνικά μπροστά σου και τους θορύβους των δικτυωτών ρολών που, κατεβαίνοντας, ασφάλιζαν και κλείδωναν τότε τα μαγαζιά...

Σε λίγο ακούγαμε από μακριά την μπάντα να παιανίζει πένθιμα κι έφτανε αυτό για να ξαναφουντώσει μέσα μας η ιερή αγωνία για το δράμα του Ιησού. Ύστερα βλέπαμε τα εξαπτέρυγα από μακριά κι ευθύς ανάβαμε τα κίτρινα κεριά, καθώς η λυπημένη ατμόσφαιρα της νύχτας εξέπεμπε μια μελωδία δοξαστική, λυτρωτική, γενναία, εν χορώ: «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου»...

 

Και τότε βλέπαμε τον Επιτάφιο, τον πιο ωραίο. Με αψίδες από άσπρα κι άλικα γαρίφαλα που έπαιρναν σχήμα μίτρας ποιμαντορικής μέσα στη λάμψη από τα αναμμένα φαναράκια στις γωνιές και στην κορυφή - τα πλαϊνά ανθοστόλιστα με άσπρες και μοβ βιολέτες και βελούδινους πανσέδες. Κι έτσι όπως πέρναγε μπροστά μας μες στη νύχτα, ιπτάμενος, στους ώμους των πιστών, φάνταζε στα αθώα μάτια μας, τα παιδικά, σαν την «Αγιά Σοφιά», να περπατάει κι αυτή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών. Αμέσως, ασυνείδητα, με δέος που έφτανε απ’ τη γη ώς τον ουρανό, ενώναμε τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, τα φέρναμε στο σώμα εμπρός και κάναμε το σήμα τον σταυρού...