Ο εφιάλτης της 21ης Απριλίου 1967

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ξυπνήσαμε μέσα σ' έναν εφιάλτη. Φανταστείτε: ξυπνάτε αύριο και υπό την απειλή των όπλων, των βασανιστηρίων, της εξορίας, της φυλακής, του θανάτου, σας απαγορεύουν να ξανακούσετε τα τραγούδια του Κωνσταντίνου Αργυρού ή τα τραπίδια του Snik, να ξαναδείτε το Σασμό, το Survivor και το "Καλό Μεσημεράκι", να είσαστε μειοψηφικός Συριζαίος, να διαβάζετε την... Εποχή, να αγωνίζεστε δουλεύοντας μέρα νύχτα για να αγοράσετε το τελευταίο μοντέλο της Apple iPhone,  ή να παρακολουθείτε βρίζοντας τα δελτία ειδήσεων της Σίας Κοσιώνη και τις επικές φανφάρες του Πορτοσάλτε...   

Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς... Το πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967, ξυπνήσαμε και είδαμε τα τανκ των συνταγματαρχών στους δρόμους. Ο εφιάλτης είχε γίνει πραγματικότητα. Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι εκείνο το βράδυ δεν θα μπορούσαμε να πάμε στις μπουάτ της Πλάκας. Το μεσημέρι δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας στα γραφεία των Λαμπράκηδων και η πορεία ειρήνης που ήδη οργανώναμε δεν θα γινόταν ποτέ. Τέρμα ο Θεοδωράκης, τέρμα ο Σαββόπουλος, ο Ζωγράφος, ο Μητρόπονος. Τέρμα ο Μάνος Λοΐζος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Λεοντής, ο Μαρκόπουλος, ο Μαρίνος, η Χωματά,η Δαλάκου, η Αστεριάδη. Και ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Τσίρκας, ο Λουντέμης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, η Μελίνα. Κυρίως τέρμα στα όνειρά μας ν' αλλάξουμε τον κόσμο, τέρμα στα όνειρα για δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη. 

Όμως αυτά τα όνειρα ήταν ολόκληρη η ζωή μας και, όταν ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί, ήταν ζωή απαγορευμένη. Κι έπρεπε να διαλέξουμε. Ζωή χωρίς ζωή, σαν θάνατος, ή η ζωή μας, όπως τη θέλαμε και την ονειρευόμασταν εμείς. Κι έτσι διαλέξαμε τον θάνατο. Των άλλων: εκείνων που μας κλέψαν τη ζωή… 

Ήταν η αρχή του χρονικού ενός προαναγγελθέντος πολιτισμικού θανάτου που χρειάστηκαν εφτά χρόνια για να επέλθει. Και κυνηγητό, παρανομία, ξύλο, βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες... 

Σήμερα, πενήντα πέντε χρόνια μετά, βιώνουμε ατομικά, μοναχικά και φοβισμένα μιαν κατ' ευφημισμόν Δημοκρατία, έναν πολιτισμό όπου ευδοκιμούν τα βασικά ένστικτα του οικονομισμού: ο πολιτικός κυνισμός, ο μεσσιανισμός των αγορών, η αλαζονεία του πλούτου, η μιζέρια της φτώχειας... 

Γι' αυτόν τον πολιτισμό παλέψαμε; Ε,όχι δα. Όμως μια χαρά καλύτερα από τότε τα περνάμε: είμαστε ελεύθεροι κι όποτε θέλουμε, αν θέλουμε, μπορούμε να διαλέξουμε ζωή, πολιτική, πολιτισμό. Ή, αν έχουμε τα κότσια, να αντισταθούμε, να ανατρέψουμε, να πάμε αλλού. Όπου είναι η... ουτοπία που ονειρευόμαστε... 
 

Ο Κυριάκος, ο Ζελένσκι κι εμείς, οι «τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κες»

Πως ο «σαρκομπερλουσκονισμός», μεταλλαγμένος σε «επικοινωνιακή στρατηγική», επηρέασε τις επόμενες φάρες των πολιτικών ηγετών της Δύσης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Περπατάω σε εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου. Τα μαγαζιά άδεια. Άδεια η πιτσαρία, άδειο το τυροπιτάδικο, ο μανάβης χτυπάει μύγες και ο βιβλιοπώλης ψαρεύει πελατεία στην εξώπορτα. Αυτή η μεσημεριάτικη βόλτα, αυτή η εικόνα της έρημης αγοράς με «φτιάχνει», καθώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις μου για τoν πόλεμο, την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια, την πείνα.

Η ίδια βόλτα με «χαλάει» όταν φτάνω σ’ έναν «Γερμανό» για να αλλάξω τα ακουστικά του κινητού μου (που είναι και walkman, και ράδιο, και φωτογραφική μηχανή, και βιντεοκάμερα) και πέφτω σε έναν συνωστισμό, σαν  αυτόν που περιέγραφε η κ. Ρεπούση, αν θυμάστε, στο περίφημο «αναθεωρημένο βιβλίο της ιστορίας»: Τέσσερις – πέντε μασκοφόροι πελάτες μέσα, στα τριανταπέντε τετραγωνικά του καταστήματος, και καμιά εικοσαριά απ’ έξω, στην ουρά, με τις μάσκες στα χέρια. Να στριμώχνονται διαγκωνιζόμενοι προκειμένου να μπουν μέσα. Προκειμένου να αποκτήσουν το πιο δημοφιλές γκάτζετ της εποχής μας. Ή κάποιο αξεσουάρ του.

Εδώ έχουμε την ένδειξη μιας παρανοϊκής, μπορούμε να πούμε, κοινωνικής  συμπεριφοράς. Αφού διαπιστώνουμε έκπληκτοι ότι, πέρα από τη «δίψα» του δυτικού κόσμου για τα καύσιμα της Gazprom και δίπλα στην φοβερή ακρίβεια και στο φάσμα της πείνας από την επερχόμενη επισιτιστική κρίση που, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, μας απειλεί, υπερέχει το κόλλημά μας με ένα γκάτζετ.

*******

Το κινητό τηλέφωνο!.. Που μαζί με το παραδοσιακό μας κόλλημά με την τηλεόραση και το πιο σύγχρονο με το ιντερνέτ και τις επικοινωνιακές πλατφόρμες του, συνιστούν μια μαζική κοινωνική ψύχωση που μεταβάλλει σε είδη πρώτης ανάγκης (πιο αναγκαία κι απ’ τα τρόφιμα;) τα απόλυτα παιγνίδια της επικοινωνίας: μια αρρωστημένη εξάρτηση, άξια… ψηφιακής ψυχανάλυσης.

Η κοινωνιολογική εκτίμηση είναι ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τερατώδη παγίδα που ονομάζεται «κοινωνία της πληροφορίας». Και ότι,εντός της, η πολιτική, που στη χειρότερη ήταν «η τέχνη του εφικτού», τώρα είναι η «τέχνη της επικοινωνίας». Οι ειδικοί αναλυτές, μάλιστα, δείχνουν τους Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Νικολά Σαρκοζί ως… πιονέρους    της συγκεκριμένης «τέχνης»: ήσαν οι δυο πρώτοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, που ανταποκρίνονταν απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και ταυτόχρονα τον διαμόρφωναν…

Κυβερνούσαν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια. Δεν είχαν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπήρχαν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους καθοριζόταν από καινούργιους κανόνες: «Το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας ήταν εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους»…  

Και το κινητό τους, εξίσου σημαντικό με την έλλειψη καυσίμων, την πείνα, την ακρίβεια ίσως; Γιατί όχι; Η υποψία μπορεί να υπήρξε ακραία αλλά, καθώς ο «σαρκομπερλουσκονισμός», μεταλλαγμένος σε «επικοινωνιακή στρατηγική… μεταλαμπαδεύτηκε στις επόμενες φάρες πολιτικών ηγετών, ευδοκίμησε και η κοινωνική υποψία που, δικαίως ή αδίκως, τους συνοδεύει. Αφού οι συγκεκριμένες φάρες πολιτικών, μερικώς ή ολοσχερώς, εργαλειοποίησαν προς ίδιον όφελος όχι μόνο τα… κινητά τους, άλλα σύσσωμο το ψηφιακό  οπλοστάσιο…

*******      

Και το έστρεψαν κατά των εσωτερικών ή εξωτερικών πολιτικών αντιπάλων τους, «πυροβολώντας» επί της ουσίας,      Δημοκρατίες και Κοινωνίες των Πολιτών συλλήβδην: κορυφαίο παράδειγμα το δίδυμο Ντόναλντ Τραμπ – Βλαντιμίρ Πούτιν και ο επταετής (2016 – 2021) κυβερνοπόλεμος του δεύτερου για την εκλογική  επικράτηση και τη συντήρηση στην εξουσία του πρώτου με τις γνωστές συνέπειές του για την ομοσπονδιακή Δημοκρατία των ΗΠΑ, καθώς και για τις ευρωαμερικανικές και ευρωρωσικές σχέσεις.    

Μια άλλη υποκατηγορία της συγκεκριμένης μετά – σαρκομπερλουσκονικής φάρας πολιτικών –πραγματικές επικοινωνιακές φούσκες– είναι αυτή των ανέμελων – αφημένων στα επικοινωνιακά επιτελεία τους– ηγετών, τύπου Μπόρις Τζόνσον και Κυριάκου Μητσοτάκη: ασκούν τα κυβερνητικά τους καθήκοντα με την γραφική αλαζονεία κακομαθημένων πριγκίπων ιδιόκτητων βασιλείων και είναι επιρρεπείς σε επικοινωνιακές γκάφες λόγω χαρακτήρα ο πρώτος (βλέπε «Partygate»* και άλλα… ξεφαντώματα), λόγω ασχετοσύνης ο δεύτερος (βλέπε συνάντηση με τους «Ντάλτον»** και άλλες περιπέτειες)…

Ωστόσο, ο πληρέστερος εκφραστής της εν λόγω μεταμπερλουσκονικής φάρας πολιτικών – ως ιδανικός χρήστης και «εργαλειοποιητής» όχι μόνο του… κινητού του, αλλά σύσσωμου του ψηφιακού  οπλοστασίου – είναι ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ  Ζελένσκι: χρησιμοποιεί το smartphone του, την μυθοπλαστική ρητορική του Tic Tok, το Instagram και τις Skype εφαρμογές με τέτοια μαεστρία που έχει παραμυθιάσει τη συστημική Δύση ότι είναι ο… «σύγχρονος Τσόρτσιλ»!..

Τελευταίο του… κατόρθωμα (μετά το παραμύθιασμα του ελληνικού κοινοβουλίου με την skype – τσόντα των νεοναζί) η περίφημη πόζα στρατιώτη – αρχάγγελου* (με το χέρι στο πηγούνι) στη βιντεοσκοπημένη συνέντευξή του προς το Associated Press∙ την οποία, εύστοχα σχολίασε η Έλενα Ακρίτα (στο Facebook) ως εξής: Η χώρα του καταστρέφεται κι αυτός βάζει μέικαπ, το χέρι στο πηγούνι και ποζάρει με φόντο μια εθνική τραγωδία. Ντροπή!

Ντροπή και για μας, τους «τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κ@ες»... Που βαδίζουμε στους δρόμους του πολέμου, της κυβερνητικής αναλγησίας και της ακραίας ένδειας σαν υπνωτισμένοι: έρμαια μια αρρωστημένης εξάρτησης, άξιας… ψηφιακής  ψυχανάλυσης.

*Τα κορονοπάρτι που οργάνωνε ο Μπόρις Τζόνσον στη Ντάουνινγκ στριτ

** Η στημένη φωτογράφηση μιας δήθεν τυχαίας συνάντησης του πρωθυπουργού με τον έφιππο «Ντάλτον» του Θεσσαλικού κάμπου

«Ευτυχώς, ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..»

Οι προσδοκίες της κοινωνίας των πολιτών της Δημοκρατικής Παράταξης από το 3ο  Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αλλαγή εδώ και τώρα θέλει ο κόσμος. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, που λέει και το τραγούδι. Που πάει να πει μια λαϊκή, μια δημοκρατική κυβέρνηση να νοιάζεται για το λαό και όχι για τους ολιγάρχες. Να ακουμπήσει η κοινωνία  επάνω της. Να στυλωθεί, να ορθοποδήσει, να ανασάνει: «Ευτυχώς που έχουμε τον Τσίπρα που το παλεύει και μπορεί να το κάνει πράξη», μου λέει ένας γνωστός «προεδρικός» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνάντησα στην μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα…

«Ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..», μου εξηγεί όταν βλέπει το σκωπτικό μου χαμόγελο. «Μην το γελάς», συνεχίζει ακάθεκτος: «Τόσα χρόνια στην πολιτική δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα… Μέρα νύχτα στον αγώνα!..  Από πόλη σε πόλη κι από περιοχή σε περιοχή, κι ο κόσμος να τον αποθεώνει!»

Ένας άλλος, μεσαίο στέλεχος σε ακριτική περιοχή αυτός, μου ανοίγεται χωρίς επιφυλάξεις, όταν προσπαθώ να τον «ψαρέψω» για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ενόψει του συνεδρίου. Τις έριδες, τους συσχετισμούς, τις προσυνεδριακές εξελίξεις εν γένει: «κοίτα, ο προσυνεδριακός διάλογος δείχνει μέχρι στιγμής ότι η βάση του κόμματος αδυνατεί να κατανοήσει, ή ότι αδιαφορεί για τις… λεπτές αποχρώσεις και διαφορές των κειμένων των διαφόρων τάσεων», μου λέει με έκδηλο τον σαρκασμό στο γελαστό του βλέμμα.

Ύστερα σοβαρεύει – γίνεται δραματικά ερωτηματικός: «Φίλε μου, η βάση του κόμματος στέκεται εναγωνίως σε πιο απλά ζητήματα, το εξής ένα: θα καταφέρει αυτό το κόμμα στις επόμενες εκλογές να δώσει μια κυβέρνηση η οποία θα βελτιώσει (κατ' ελάχιστον έστω) τη ζωή του κοσμάκη, ή θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η ακροδεξιά εταιρεία;» μου εξηγεί…

*******

Ακολούθως, απλά και λαϊκά, αναλύει τους λόγους για τους οποίους «η βάση του κόμματος στέκεται εναγωνίως» σ’ αυτό το «απλό ζήτημα» που, ειρήσθω εν παρόδω, απασχολεί –κατά τη γνώμη μου– και το σύνολο του εκλογικού σώματος της Δημοκρατικής Παράταξης:

«Φαίνεται να επικρατεί η άποψη – σ σ: στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ – ότι καλός είναι ο όμιλος προβληματισμού, αλλά τα μακαρόνια έχουν το φαΐ. Κι όσο ακριβαίνουν τα μακαρόνια, τόσο φτηναίνουν οι συζητήσεις για το αν –π.χ.- είναι πιο δημοκρατικό να εκλέγεται ο Τσίπρας από 5000 και όχι από 50000 μέλη», ολοκληρώνει, τρολάροντας τους… ομπρελομάχους∙ αφήνοντας ωστόσο για το τέλος, μια αδιευκρίνιστη δυσοίωνη ουρίτσα: Συγνώμη, ο πρόεδρος ήθελα να πω, γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλος υποψήφιος πρόεδρος. Πού ξέρεις;

Ιδέα δεν έχω. Εξάλλου, το… συνεδριακό ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στις εσωκομματικές εκλογές (σ σ: στις εκλογές για την ανάδειξη των συνέδρων) ερμηνεύεται ως επιβεβαίωση και στήριξη των επιλογών που έχει κάνει ο πρώην πρωθυπουργός για ένα ανοιχτό συνέδριο. Και, βέβαια, ως προοίμιο θριαμβικής επανεκλογής του (!) από τη βάση του κόμματος.

Αλλά ποιό ρεπορτάζ, ποιό συνέδριο και ποιό κόμμα: από τότε που ο Γκράμσι διατύπωνε την ιδέα ενός κόμματος που θα λειτουργούσε ως «συλλογικός διανοούμενος», μέχρι χθες που το κόμμα (ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν λειτουργούσε καν  – ή, όταν λειτουργούσε, λειτουργούσε ως συλλογικός… ψυχαναλυτής – τίποτε δεν είναι όπως τότε…

******* 

Σήμερα, πέντε μέρες πριν την έναρξη του το 3^ου  Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ και μερικούς μήνες πριν τις επερχόμενες εκλογές, εκκρεμούν (ως μερικώς απραγματοποίητα, υπονομευμένα ή απαράληπτα από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) δυό περίφημα αξιώματα* του Αλέξη Τσίπρα για τον ΣΥΡΙΖΑ και το μέλλον του, που διατυπώθηκαν προ τριετίας, την επομένη των εκλογών της 7^ης Ιουλίου 2019. Αξιώματα που οφείλουν να θυμηθούν, να ανιχνεύσουν και να ενστερνιστούν ή όχι, οι 5000 σύνεδροι:  

● Το πρώτο, που εκτιμά ότι «το 32%, (μόλις 4 μονάδες κάτω από το ποσοστό του εκλογικού μας θριάμβου του 2015) μάς καθιστά την μεγάλη δύναμη της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης στον τόπο μας», εκκρεμεί ως αναπόδεικτη εκτίμηση με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές.

● Το δεύτερο, που υποστηρίζει ότι αυτό το 32%  «αποτελεί λαϊκή εντολή μετασχηματισμού μας από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα», το φέρει   και ως προσωπικό του στοίχημα..

«Ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..», όπως μου είπε γνωστός «προεδρικός» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνάντησα στην μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα: μέρα νύχτα στον αγώνα!..  Από πόλη σε πόλη κι από περιοχή σε περιοχή, κι ο κόσμος να τον αποθεώνει!

Ωστόσο, το βασικό στοίχημα του 3^ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, είναι αυτό που, ως εναγώνιο ερώτημα, ταλανίζει την κοινωνία των πολιτών της δημοκρατικής παράταξης  - και όχι μόνο: θα καταφέρει αυτό το κόμμα στις επόμενες εκλογές να δώσει μια κυβέρνηση η οποία θα βελτιώσει (κατ' ελάχιστον έστω) τη ζωή του κοσμάκη, ή θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η ακροδεξιά εταιρεία;

*Περιλαμβάνονται στην επίσημη δήλωσή του για το εκλογικό αποτέλεσμα της 7^ης Ιουλίου 2019

 

Ευρωπαίοι πολιτικοί: οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Γερμανών και του Πούτιν

Αλήθειες και ψέματα για τις… ανάρμοστες σχέσεις Γερμανίας – Πούτιν και τις συνέπειές της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πέριξ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά και πολυδιαβασμένα δημοσιογραφικά κείμενα αυτής της εβδομάδας, σε διεθνή κλίμακα, ήταν το άρθρο της διαδικτυακής πολιτικής επιθεώρησης POLITIKO υπό τον τίτλο «Γερμανοί πολιτικοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν».

Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι όλα τα λεφτά, καθώς προϊδεάζει τον αναγνώστη για κάποια εκκωφαντική αποκάλυψη άγνωστων πτυχών των σχέσεων του Πούτιν με κάποιους – ή και όλους – τους  Γερμανούς πολιτικούς ηγέτες.

Ωστόσο, αμέσως μετά, στους υπότιτλους που ακολουθούν, ο κειμενογράφος φροντίζει να αποφορτίσει την βαρύγδουπη αποκαλυπτικότητα του τίτλου και ταυτόχρονα να την χρωματίσει γεωπολιτικά, με την φράση: «Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι το Βερολίνο πέρασε τα τελευταία 16 χρόνια στη λάθος πλευρά της ιστορίας σε ότι αφορά την στρατηγική που ακολούθησε απέναντι στη Ρωσία».

Πράγματι, αυτό που το συγκεκριμένο άρθρο «αποκαλύπτει» δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, καθώς πρόκειται για την –πασίγνωστη στην ευρωπαϊκή και διεθνή γεωπολιτική διπλωματία– πεισματική εμμονή της Γερμανίας της κ. Μέρκελ να συνομιλεί και να συναλλάσσεται μονομερώς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, παραβλέποντας τον μακρύ κατάλογο των γεωπολιτικών παραπτωμάτων του στην περιοχή της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και πέρα απ’ αυτήν…

Την εισβολή στη Γεωργία, ας πούμε, ή την προσάρτηση της Κριμαίας, τις δολοφονίες «εχθρών» στο εξωτερικό, τα εγκλήματα πολέμου στη Συρία και το «παιγνίδι» με τους Ρωσόφιλους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία: «που δεν άνοιξε απλώς την πόρτα στον Πούτιν να προχωρήσει παραπέρα, αλλά ουσιαστικά τον ενθάρρυνε να το κάνει»..

*******

Αυτό που εκπλήσσει (τους πάντες, φαντάζομαι) είναι το σημείο όπου ο συγγραφέας του άρθρου τονίζει πως η συγκεκριμένη, ‘ανάρμοστη’ υποτίθεται για τη Δύση, γερμανική στρατηγική «δεν ήταν παρά μια καταστροφική γκάφα, που θα έδινε στην Μέρκελ μία θέση στο πάνθεον της πολιτικής αφέλειας, δίπλα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν, τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό».

Με αποτέλεσμα η «Ευρωπαία αυτοκράτειρα» Μέρκελ, να γίνεται κάτι σαν το… αφελές Ριτσάκι του Μπόστ!.. Κι ακόμα χειρότερα: μια «χρήσιμη ηλίθια του Πούτιν» που – όπως και οι υπόλοιποι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας – παρέβλεπε τα επαναλαμβανόμενα επεκτατικά παραπτώματα του Ρώσου προέδρου επί 16 συναπτά έτη!..   

Έτσι, χωρίς… πρόγραμμα, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Μαρία Ρεζάν: χωρίς εθνικούς, κρατικούς και επιχειρηματικούς, συμφεροντολογικούς εν γένει, υπολογισμούς και στόχους – χωρίς το παραδοσιακό made in… Deutschland πρόσταγμα «Πρώτα η Γερμανία», που διαχρονικά συνοδεύει την γερμανική στρατηγική. Το πιστεύει κανείς;  

Ούτε καν οι συστημικοί γερμανόφιλοι αναλυτές, υποθέτω, αφού κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε ακόμα και το σημερινό (μετά την εισβολή στην Ουκρανία) αφήγημά τους. Το οποίο, αφού τοποθετεί την αρχή της «ρωσόφιλης» γερμανικής στρατηγικής στην Ostpolitik του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD), που «είχε σκοπό να φέρει τη Σοβιετική Ένωση, πολιτικά κατ’ αρχήν και οικονομικά δευτερευόντως, πιο κοντά στην Ευρώπη (σ σ: διάβαζε Γερμανία)», παραδέχονται ότι σταδιακά επικράτησε το… δευτερευόντως:    

«Η αφοσίωση στην ύπαρξη ειδικής σχέσης της Γερμανίας με τη Ρωσία (σ σ: η ρωσόφιλη γερμανική στρατηγική) εκδηλώθηκε  ακόμη και όταν ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στη Γεωργία το 2008 και προσάρτησε την Κριμαία το 2014», γράφει η Judy Dempsey(*): «Τα ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι της Γερμανίας και οι  ρωσόφιλοι σοσιαλιστές προτίμησαν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους με τη Ρωσία, παρά την κατάφωρη αδιαφορία του Κρεμλίνου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του Τύπου και την κοινωνία των πολιτών»

*******

Όχι λοιπόν, οι Γερμανοί πολιτικοί δεν είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν», λέω εγώ, αλλά οι παρτάκηδες αβανταδόροι του, με κίνητρο την αποκομιδή εθνικών, κρατικών, επιχειρηματικών (συμφεροντολογικών εν γένει και όχι ιδεολογικών), ανταλλαγμάτων: «ενώ η Μέρκελ δείχνει να φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης (σ σ: για τη διαπλοκή συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας – Ρωσίας), η αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η πολιτική τάξη της Γερμανίας είναι ένοχη», καταλήγει… ιδεολογικά** ο αρθρογράφος του ΠΟΛΙΤΙΚΟ.

Και, για του λόγου το… ανασφαλές, προσθέτει ότι ακόμα και  ο σημερινός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών και αντικαγκελάριος της Μέρκελ (και οι  Σοσιαλδημοκράτες του αποτελούσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τους αγωγούς Nord Stream), υποστήριζε την ιδέα ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του Πούτιν ήταν «ο  ατέρμονος διάλογος»…

«Ίσως την υποστηρίζει και σήμερα, μετά την εισβολή στην Ουκρανία», σκέφτομαι καθώς θυμάμαι την διστακτικότητα σε βαθμό ματαίωσης που επιδεικνύει ο Γερμανός καγκελάριος στις πρόσφατες συνόδους κορυφής της ΕΕ, απέναντι σε αιτήματα όπως αυτό του Κιέβου για ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το άλλο των χωρών της Βαλτικής για ενδεχόμενη διακοπή της αγοράς ενέργειας από τη Ρωσία. Κυρίως όμως σε ζητήματα άμεσης αντιμετώπισης της αβάσταχτης ενεργειακής κρίσης που πλήττει τις χώρες της Ένωσης.     

Και σκέφτομαι ότι, ακόμα κι αν οι Γερμανοί πολιτικοί είναι, πράγματι, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι του Πούτιν, οι μισοί και παραπάνω Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Γερμανών, αφού στα χρόνια της Μέρκελ (της οικονομικής κρίσης) αλλά και σήμερα, στα χρόνια του Σολτς (της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης),  ακολουθούν υποτασσόμενοι – άλλοι με υπερβάλλοντα ζήλο, όπως ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης – τις συστημικές επιλογές. Που δεν είναι παρά οι συμφεροντολογικές made in… Deutschland επιλογές με πρόταγμα το παραδοσιακό, «Πρώτα η Γερμανία».

* Αρχισυντάκτρια – υπεύθυνη του ιστολογίου Ευρωπαϊκής στρατηγικής των Carnegie Europe

** Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποκαλούνταν από τους συστημικούς   της Δύσης  οι μετριοπαθείς κεντροαριστεροί  που έδιναν βάση στα επιχειρήματα των «ιδεολογικών αντιπάλων» πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα».

 

Κάντο όπως τότε (το 2015), με τον Τσίπρα!..

 Να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι πέφτει και θέλει να ελέγξει τα πάντα», ήταν η αντίδραση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην νυχτερινή – διάβαζε, λαθραία – τροπολογία, μέσω της οποίας θέλησε να  αλλάξει τον ισχύοντα νόμο περί Τύπου.

Υπερβολές, αστοχίες, ανακρίβειες!.. Και επί της ουσίας της συγκεκριμένης νομοθετικής λαθροχειρίας, αλλά κυρίως όσον αφορά τα κίνητρα που την προκάλεσαν…

 

Όχι ότι αν ο Μητσοτάκης «έπεφτε» θα ήταν απίθανο να μην το… αντιληφθεί, μέσα στην γενικότερη πολιτική ανεμελιά του.  Μα δυστυχώς δεν πέφτει, απλά αρχίζει να παραπατά: να χάνει τον στομφώδη  βηματισμό του για την ακρίβεια, καθώς κλονίζεται το σταθερό επικοινωνιακό έδαφος που, με το αζημίωτο, του εξασφάλιζαν μέχρι σήμερα  οι μιντιακοί ολιγάρχες.

 

Να αισθάνεται όχι ότι «θέλει να ελέγξει τα πάντα», αλλά ότι αρχίζει να χάνει τον έλεγχο των πάντων. Και, ανακλαστικά, να τα βάζει με τις εφημερίδες∙ που στην πλειονότητα τους –  ακόμα και οι «ελεγχόμενες» – αρχίζουν σποραδικά να ανοίγουν ρωγμές στο εικονικό ενημερωτικό σκηνικό, και να φανερώνουν σημεία της θλιβερής κυβερνητικής και κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας.

 

*****

Επί της ουσίας της εν λόγω νυχτερινής κυβερνητικής λαθροχειρίας, όπως τα είπε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην αρχική καταγγελτική του ανακοίνωση: παραβίαση συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος, απόπειρα περιορισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας της γνώμης, αλλά και δωράκι του πρωθυπουργού προς στο πρακτορείο διανομής (συμφερόντων Μαρινάκη).

 

Ωστόσο, η πρώτη φράση της συγκεκριμένης ανακοίνωσης («Ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι πέφτει») είναι άκυρη.

Διότι αν «έπεφτε», ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόταν… ο ίδιος, θα το αντιλαμβανόμαστε εμείς (η Δημοκρατία, ο ελληνικός λαός) που θα τον είχαμε ρίξει: «Τα αυταρχικά καθεστώτα πέφτουν με πάταγο, κ. Μητσοτάκη. Δεν θα σας ρίξουμε εμείς, η δημοκρατία θα σας ρίξει», επαναλαμβάνει, με κάθε ευκαιρία, ο θεσμικός ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας.

 

Ας μην κοροϊδευόμαστε: τα τραγικά έως και εγκληματικά   λάθη στη διαχείριση της πανδημίας (αλλά και τώρα, στη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, της ακρίβειας, της πρόληψης των γενικότερων συνεπειών του πολέμου που απειλούν άμεσα τη χώρα μας με επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση) έχουν κάνει τον κ. Μητσοτάκη να κλονίζεται και να παραπατά. Και να φοβάται τις εκλογές!...

 

Να τις μεταθέτει  στο… απώτερο  μέλλον, βέβαιος  ότι «στη σημερινή συγκυρία, ο λαός θα τον τιμωρήσει», όπως είχε προαναγγείλει ο his master's voice Στέλιος Πέτσας.

 

*****

Σωστά: τώρα πια, καθώς οι συνέπειες του πολέμου  πλήττουν ανελέητα την Ευρώπη και μεταβάλλουν την χώρα μας σε έναν τόπο απίστευτης ακρίβειας, λιτότητας, περαιτέρω απορρύθμισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, και αβάσταχτης αύξησης του χρέους, η ανάπηρη Δημοκρατία μας συντρίβεται – οι εκλογές επιστρέφουν άρδην στην ακραία απαξίωση της εποχής των μνημονίων. 

 

Ακριβώς όπως το διατύπωνε ο Τσόμσκι: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. (…) Η αντιπροσώπευση εξαντλείται στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική»…

 

Ωστόσο, αν θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε όπως τότε (τις μέρες του 2015, λέω) με τον Τσίπρα!.. Να διαψεύσουμε τον Τσόμσκι!.. Να αποκαταστήσουμε την πραγματική Δημοκρατία στη χώρα μας… Να αποδείξουμε ότι μπορούμε να επαναξιώσουμε τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της Δημοκρατίας, ικανό να εξοστρακίσει τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του – να αποδώσει στον Ελληνικό λαό μια αντιπροσωπευτική των συμφερόντων του κυβέρνηση: όπως τότε, με τον Τσίπρα!...

 

ΥΓ: Γράφω να «διαψεύσουμε», να «αποδείξουμε», να «επαναξιώσουμε», γιατί αυτή είναι δουλειά δική μας, δουλειά όλων των δημοκρατικών Ελλήνων και όχι μόνο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

 

 

 

 

«Τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση!..»

Σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα νεανικά  εκλογικά target group  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Είπε τίποτα για τα πιτόγυρα o δικός μου;» με ρώτησε ο Κωστάκης, ο γιός του γείτονα που είναι και ΔΑΠίτης και συμφοιτητής της κόρης μου της… σοσιαλίστριας στη Φιλοσοφική Αθηνών. «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ» πρόσθεσε και έφυγε τρέχοντας προς την πλατεία Βαρνάβα, αφήνοντας πίσω του έναν αυτοσαρκαστικό ήχο που έμοιαζε με σειρήνα του Ντόνετσκ.  

 

Ποιος μίλησε για εκλογές; Αν δεν κάνω λάθος για την πάρτη του, ως συνήθως,  μίλησε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμα της Τετάρτης που, ειρήσθω εν παρόδω, ολόιδιο με τα 25 προηγούμενα ήταν: «Μια ακόμα επανάληψη του καρτούν O Γούντυ ο Τρυποκάρυδος Πρωθυπουργός», όπως σχολίασε ο φίλος μου ο “ras-poutin” στο twitter…  

 

Σωστά. Μόνο που αυτή τη φορά ο… Γούντυ εμφανίστηκε με γένια τριών ημερών και, «όσα πέτυχα εδώ και τρία χρόνια – ας όψεται ο ιμπεριαλιστής ο Πούτιν – ήρθε τώρα και μου τα χάλασε η ακρίβεια», δικαιολογήθηκε. Ύστερα έδωσε ένα ψηφιακό tip για τη βενζίνη κι ένα ακόμα για το γκάζι. Και μας άφησε να βολοδέρνουμε, για πενταροδεκάρες, στις πλατφόρμες της πραγματικότητας…

*****

 Με τα ΙΧ μας σε αναγκαστική ακινησία, να κάνουμε ουρές στις στάσεις των αστικών συγκοινωνιών. Να ξεροσταλιάζουμε στ’ αγιάζι σαν τους Ουκρανούς πρόσφυγες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του  Χάρκοβο και του Ντνίπρο, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια θέση   στα λεωφορεία της γραμμής, κι εκείνα να μην σταματούν…

 

Να περνούν τιγκαρισμένα σαν σαρδελοκούτια από μπροστά μας,  κάνοντας την… ιστορική ρήση του γίγαντα της κυβερνητικής δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε: «Βενζίνη δεν βάζουν οι απλοί πολίτες, αυτοί παίρνουν λεωφορείο», να μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία…  

 

Εντάξει, για εκλογές ούτε κουβέντα. Ούτε ο… Πορτοσάλτε ούτε ο   πρωθυπουργός. Ακόμα και ο Τσίπρας, από την – προεκλογική ή μη – επίσκεψή του στην Καλαμαριά, απλά τις υπαινίχθηκε: «η χώρα αξίζει μία κυβέρνηση ευθύνης και όχι μία κυβέρνηση της δικαιολογίας», δήλωσε. Και μόνο  ο Κωστάκης ο ΔΑΠίτης, πάνω στη γκρίνια του για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα, ήταν καθαρός: «Αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ»!..

 

*****

«Δεν είναι αστείο, φίλε, τα πιτόγυρα βγάζουν κυβέρνηση», μου είπε γελώντας ένας γνωστός δημοσκόπος – παλιός μου φίλος, όταν του  μίλησα για την ατάκα του Κωστάκη του ΔΑΠίτη. Και μου εξήγησε ότι, πέρα απ’ τις ανατιμήσεις στη βενζίνη, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, οι υπέρογκες ανατιμήσεις στα σουβλάκια και, εν γένει, στα street food, προκαλούν σοβαρές αντικυβερνητικές αναταράξεις στα εκλογικά target group των νεότερων ηλικιών.

 

«Σε μετρήσεις της προηγούμενης εβδομάδας, οι διαρροές ψηφοφόρων από το κυβερνόν κόμμα προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης στις ηλικίες 17 – 24 άγγιζαν το 30%, ενώ στις ηλικίες 25 – 34 κυμαίνονταν μεταξύ 20 και 25%», μου διευκρίνισε. Προσθέτοντας ότι η γκρίνια του «Κωστάκη του ΔΑΠίτη» για τα… ιπτάμενα πιτόγυρα και η ατάκα του «αν δεν τα ξανακατεβάσει στα 2€ από τα 4 που τα πήγε, δεν θα τον ψηφίσω ούτε εγώ», επιβεβαιώνει το συγκεκριμένο δημοκοπικό εύρημα.

 

Φυσικά, τα ψιχία που, εν είδει ψηφιακών tips, μοίρασε προ ημερών ο διαγγελματίας πρωθυπουργός – και οι χλωμές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, επίσης – αποκαλύπτουν ότι τα σχέδια για μαγιάτικες κάλπες παραπέμπονται στις… φθινοπωρινές  καλένδες.

 

 Ωστόσο η λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην πρωτοφανή ακρίβεια των βασικών αγαθών διαβίωσης μεγεθύνεται, γίνεται δύναμη ανατροπής, μεταφράζεται ήδη σε δημοσκοπική κυβερνητική κατηφόρα. Και σύμφωνα με έναν απ’ τους δυό επαληθευμένους χρησμούς του «σιωπηλού Βούδα»* της Ραφήνας, «Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη».

 

*Αναφορά στον Κώστα Καραμανλή. Ο δεύτερος «χρησμός», («Δεν θα κάνουν κουμάντο πέντε νταβατζήδες») αρθρώθηκε τον Οκτώβριο του 2004

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Ο ψηφιακός πόλεμος διπλα στον πόλεμο

Η μόνη αλήθεια αυτού του πολέμου είναι το αίμα των αμάχων και η προσφυγιά που αφήνει πίσω του 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Μην το λες πόλεμο!..», βρυχήθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πυροβολώντας τον δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης με το θανατηφόρο λέιζερ βλέμμα του… Έκτοτε η ρωσική προπαγάνδα φιλτράρει συστηματικά την αλήθεια  για την Ουκρανία στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης…

Αλήθεια ή ψέματα; Κανένας δεν μπορεί, μετά βεβαιότητας, να απαντήσει. Το μόνο σίγουρο γι’ αυτόν τον πόλεμο είναι το αίμα των αμάχων και η προσφυγιά που αφήνει πίσω του. Αλλά, ακόμα κι αυτή η αλήθεια είναι μια αλήθεια ποσοτικά και ποιοτικά ατεκμηρίωτη: πέντε μέρες μετά τον αποτρόπαιο βομβαρδισμό μαιευτηρίου (ή νοσοκομείου παίδων;) στη Μαριούπολη, οι συνέπειες του συγκεκριμένου «εγκλήματος πολέμου» των Ρώσων εισβολέων, παραμένουν ανακριβείς…

Μια πρώτη αναφορά μιλούσε για 17 τραυματίες, οι ουκρανικές  αρχές στον λογαριασμό τους στο Telegram ανέφεραν ότι «σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι – ανάμεσά τους ένα κοριτσάκι», ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατηγορούσε τη Ρωσία για διάπραξη γενοκτονίας, ενώ η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, έκανε λόγο για «πληροφοριακή τρομοκρατία»,  

Υπερβολές!..: από τις πρώτες ώρες του πολέμου, Ουκρανοί αξιωματούχοι – μη εξαιρουμένου του προέδρου Ζελένσκι – παρακαλούσαν τους αμερικανικούς «τεχνολογικούς γίγαντες» να αναλάβουν δράση κατά της Ρωσίας, προτρέποντάς τους να περιορίσουν την ρωσική πρόσβαση στις διαδικτυακές πλατφόρμες τους, να περικόψουν πιο δυναμικά την  παραπληροφόρηση και να πατάξουν τις υποστηριζόμενες από το ρωσικό κράτος εταιρίες…

*******

 «Το 2022, η σύγχρονη τεχνολογία είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στα τανκς, στους πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων και στους πυραύλους», δήλωνε ο υπουργός Ψηφιακού Μετασχηματισμού της Ουκρανίας, Mykhailo Fedorov, σε επιστολή προς τον διευθύνοντα σύμβουλο της Apple, Tim Cook, ζητώντας του να διακόψει την πρόσβαση της Ρωσίας στις διαδικτυακές εφαρμογές της.

Αρχικά οι… «τεχνολογικοί γίγαντες» ανταποκρίθηκαν με στοχευμένες λογοκριτικές παρεμβάσεις, υπακούοντας στις περί αντικειμενικότητας ποσοτικές και ποιοτικές εκτιμήσεις της… τεχνητής νοημοσύνης που  διέπει τις δημοφιλείς διαδικτυακές πλατφόρμες  τους. Που πάει να πει, μπλοκάρισμα των λογαριασμών  μιας αρμαθιάς διακεκριμένων ρωσόφιλων: τζίφος… 

Στον επόμενο τόνο, έβαλαν το χεράκι τους οι εξευρωπαϊσθέντες, άσπονδοι φίλοι της Μόσχας, πρωθυπουργοί της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας και της Εσθονίας: έστειλαν κοινή επιστολή στους διευθύνοντες συμβούλους της Google, του Facebook και του Twitter, καλώντας τους να αναστείλουν προληπτικά τους λογαριασμούς που αρνούνται, εξυμνούν ή δικαιολογούν επιθετικούς πολέμους, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ακολούθησε ο… ορίτζιναλ ευρωπαϊκός αντι – Πουτινισμός, με έναν καταιγισμό θεσμικών και ιδιωτικών πρωτοβουλιών, μεταξύ των οποίων η αναστολή της ρωσικής ειδησεογραφίας απ’ το BBC, η δέσμευση της ΕΕ για απαγόρευση των ρωσικών RT και Sputnik, καθώς και ο παράλληλος περιορισμός τους από Facebook, Twitter και YouTube.

Φυσικά, το Κρεμλίνο απάντησε με αποκλεισμούς πρόσβασης ευρωπαϊκών Μέσων όπως το BBC, η Voice of America, η Deutsche Welle και το Radio Free Europe στην Ρωσική αγορά…

Εντάξει, όσον αφορά τα δικά μας σχετικά παρατράγουδα με OPEN, ραδιοτηλεοπτικά Συμβούλια κλπ. κλπ., ούτε κουβέντα.

********

Το Ηνωμενο Βασίλειο, ισχυρίζεται ότι η Ρωσία έχει χρησιμοποιήσει βόμβες διασποράς και αεροβόμβες κενού. Και οι δυο αυτοί τύποι βομβών, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης, είναι παράνομοι εάν χρησιμοποιούνται εναντίον αμάχων. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι ο ρώσικος στρατός έχει στοχεύσει ένα νηπιαγωγείο, διαμερίσματα κατοικιών και ένα μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Κίεβο…  

Αλήθεια ή ψέματα; Κανένας δεν μπορεί, μετά βεβαιότητας, να απαντήσει: αυτός ο  πόλεμος σκεπάζεται ολοσχερώς από μια πυκνή ψηφιακή ομίχλη, την οποία δεκάδες χιλιάδες ψηφιακοί ντέτεκτιβ, ακτιβιστές, και δημοσιογράφοι-ερευνητές αγωνίζονται να διαπεράσουν...

Κάποιοι, για να διερευνήσουν τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, TikTok, Twitter, κλπ.) προκειμένου να ανακαλύψουν καταδικαστικές για τη συμπεριφορά των Ρώσων εισβολέων, φωτογραφίες και βίντεο. Να συγκεντρώσουν αποδείξεις για εγκλήματα πολέμου που θα αναγκάσουν τον Πούτιν να λογοδοτήσει…

Οι ερευνητές αντιμετωπίζουν δύο σημαντικά εμπόδια, τον χρόνο και τις μηχανές, γράφει η Clothilde Goujard στο POLITICO: Με εκατοντάδες ώρες περιεχομένου που δημοσιεύεται κάθε λεπτό σε όλο τον κόσμο, έχουν βουνά από βίντεο για να ψάξουν, ελπίζοντας ότι οι αλγόριθμοι των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης δεν θα αφαιρούν σχετικό περιεχόμενο πριν οι αναλυτές μπορέσουν να το προσεγγίσουν».

Οι αλγόριθμοι!.. Που… φιλτράρουν αυτοματοποιημένα την αλήθεια για τον πόλεμο πριν τη ρωσική, ή την Ουκρανική ή την ευρωπαϊκή προπαγάνδα, για λογαριασμό της ρωσικής ή της ουκρανικής ή της ευρωπαϊκής προπαγάνδας, και τούμπαλιν…     Είπαμε: συμπτώματα ενός πολυεπίπεδου διαδικτυακού πόλεμου που διεξάγεται δίπλα στον πόλεμο… 

 

 

 

 

 

 .

 

 

 

 

Οι πεντάμορφοι και το τέρας ο… Βλαντιμίρ

 

Διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη, η «Δύση» περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή ενός πολέμου που εξαπολύθηκε από έναν μόνο άνθρωπο: τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Είμαστε και εμείς Δύση», είπε με ύφος εθνάρχη την περασμένη Τρίτη στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραφράζοντας, τρομάρα του, εκείνο το στομφώδες «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική και διπλωματική αμετροέπεια της μονομερούς – εκτός πλαισίου αποφάσεων  διεθνών οργανισμών – απόφασής του, να στείλει οπλισμό (τι οπλισμό δηλαδή, μια αρμαθιά σκουριασμένα καλάσνικοφ) στην σπαρασσόμενη από την ρωσική «αρκούδα» Ουκρανία…

Για να του απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας με το παραδοσιακό τσιτάτο της Αριστεράς, «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κατ’ ευφημισμόν, βέβαια. Γιατί, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα, όπως και οι περισσότερες χώρες τής – κατ’ ευφημισμόν, επίσης – «Δύσης», ανήκει στους ολιγάρχες της: ακριβώς ή περίπου, όπως η σπαρασσόμενη από την ρωσική «αρκούδα» Ουκρανία. Και η σπαράσσουσα αυτήν ολιγαρχία του Πούτιν.

«Είμαστε κι εμείς Δύση»!.. Τις ώρες που το παγκόσμιο σκηνικό γύρω από την ολοσχερώς ανεμπόδιστη ρωσική εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα αποκαλύπτει μια «Δύση» ανύπαρκτη –  διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη: αλλού η Ευρώπη κι αλλού οι χώρες της, αλλού η «Ευρωπαϊκή Ένωση» κι  αλλού τα κράτη μέλη της, αλλού οι ΗΠΑ, κι αλλού το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλού ο ΟΗΕ κι αλλού το ΝΑΤΟ και η… Τουρκία.           

«Είμαστε κι εμείς Δύση», τις ώρες που ακόμα και οι πλέον φιλοδυτικοί γεωπολιτικοί αναλυτές παραδέχονται πως «η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η Δύση έχει περιοριστεί σε παρατηρητή ενός πολέμου που εξαπολύθηκε από έναν μόνο άνθρωπο: τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν»…

*******

«Από έναν μόνο άνθρωπο», ίσως και από ένα τέρας της ρωσικής μυθιστορίας: ο Βλαντιμίρ Σορόκιν* σε ένα αριστουργηματικό δοκίμιo με αφορμή την εισβολή στην Ουκρανία (Guardian, 27/2/2022) συγκρίνει τον Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Φρόντο Μπάγκιν. Τον ήρωα της ταινίας «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» που, ενώ  πρέπει να ρίξει στη λάβα που βράζει το καταραμένο Δαχτυλίδι της Δύναμης (το δαχτυλίδι που έχει φέρει τόσα δεινά και πόλεμο στους κατοίκους της Μέσης Γης), αποφασίζει να το κρατήσει για τον εαυτό του…

Τότε, το Δαχτυλίδι της Δύναμης καταλαμβάνει ολοκληρωτικά τον Φρόντο και το πρόσωπό του αρχίζει να αλλάζει, να γίνεται κακό,  μοχθηρό, τερατώδες: ίδιο με το πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν όταν τον κατέλαβε ολοκληρωτικά η δύναμη του δαχτυλιδιού της ρωσικής εξουσίας, που του παρέδωσε το 1999 ο   άρρωστος και αλκοολικός και απολύτως διεφθαρμένος Μπόρις Γέλτσιν.

Στη Ρωσία, η εξουσία είναι μια πυραμίδα που χτίστηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό τον 16ο αιώνα και στέκει όρθια τους τελευταίους πέντε αιώνες, εξηγεί ο Βλαντιμίρ Σορόκιν: θεωρώ πως αυτή η μεσαιωνική πυραμίδα μας είναι η κύρια τραγωδία της χώρας μας…. Η επιφάνειά της αλλάζει, αλλά ποτέ η θεμελιώδης της μορφή… Και ήταν πάντα ένας μόνο Ρώσος ηγεμόνας που καθόταν στον θρόνο της απόγειας κορυφής της: ο Πέτρος ο Α', ο Νικόλαος ο Β', ο Στάλιν, ο Μπρέζνιεφ, ο Αντρόποφ... Σήμερα ο Πούτιν!..

*******

«Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 (σ σ: την ημέρα της εισβολής στην Ουκρανία) η πανοπλία του «φωτισμένου αυτοκράτορα» που θωράκιζε τον Βλαντιμίρ Πούτιν τα προηγούμενα 20 χρόνια, έσπασε και έγινε κομμάτια», βαυκαλίζεται ο  Βλαντιμίρ Σορόκιν: «τώρα ο κόσμος είδε ένα τέρας – τρελό στις επιθυμίες του και αδίστακτο στις αποφάσεις του – τώρα η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας», καταλήγει.

Μάλιστα: η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει το «τέρας»!.. Αλλά πώς και πότε… ακριβώς; Προφανώς ο Ρώσος συγγραφέας υπερεκτιμά την δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αγνοεί ότι,  γεωπολιτικά ιδιαίτερα, είναι μια ασταθής ασύνεκτη, κατακερματισμένη, σχεδόν ανύπαρκτη δύναμη: «Η αντίθεση μεταξύ της αργής κίνησης της Ευρώπης και της ταχείας πλήρους εισβολής του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη», παρατηρούσαν τις πρώτες μέρες του πολέμου ακόμα και οι πλέον συστημικοί Ευρωπαίοι αναλυτές.

Κρατάει χρόνια η… κολώνια της ευρωπαϊκής «αργής κίνησης» απέναντι στο «τέρας» και γι αυτήν, κατά το μάλλον ή ήττον,    ευθύνεται η πρώην αυτοκράτειρα της ΕΕ κ. Μέρκελ. Η οποία ενώ μεγάλωσε στη ΛΔΓ και ως εκ τούτου θα έπρεπε να κατανοήσει την πραγματική φύση του Πούτιν, επί 16 συναπτά έτη «είχε καθιερώσει έναν διάλογο», όπως έλεγε, μαζί του. Τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου: η αρπαγή ορισμένων εδαφών στη Γεωργία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η κατάληψη του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ και τώρα: ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας με την Ουκρανία. 

Σήμερα, δέκατη ημέρα του πολέμου κι ενώ το ρωσικός στρατός εγκληματεί ασύστολα στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιδίδονται ακόμα σε… κυρωσιολογίες και κυρωσιομαχίες.

*Ο Βλαντίμιρ Σορόκιν είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος συγγραφέας. Γνωστός για την ανελέητη κριτική που ασκεί στη διακυβέρνηση της χώρας του, έχει υποστεί ένα πλήθος διώξεων κι έχει συρθεί στα δικαστήρια από το καθεστώς Πούτιν. Ωστόσο δεν πτοείται, εξακολουθεί να ζει στη Μόσχα και δηλώνει: "Χωρίς το χιούμορ η ζωή στη Ρωσία θα ήταν ανυπόφορη".

Από το blog ΤΑ ΡΕΣΤΑ: restaro.blogspot.com