Απ' τον πολίτη Κέϊν στον Σταύρο Ψυχάρη

Το φαινόμενο της «συγκέντρωσης των Μέσων» και η εξέλιξή του, από τον πολίτη Κέϊν ως τον… Σταύρο Ψυχάρη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Η αλήθεια είναι ότι η απρόσκοπτη «συγκέντρωση των Μέσων» στα χέρια μεγιστάνων ή τσαρλατάνων (χαρακτηρισμοί ταυτόσημοι, εν πολλοίς) της αγοραίας επιχειρηματικότητας, υπήρξε ο καταλύτης για τον έλεγχο της πολιτικής απ’ τα Μέσα, και των Μέσων απ’ την πολιτική. Για την περίφημη «διαπλοκή», δηλαδή. 

Ο Αμερικανός Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ ήταν ένας απ’ τους πρώτους διδάξαντες. Τον καθόριζε, λέει, μια ακατάσχετη δίψα για εξουσία, και αποφάσισε να … ξεδιψάσει μέσω της σκανδαλοθηρικής δημοσιογραφίας: στα 23 του ήταν ήδη διευθυντής της San Francisco Examiner, την οποία είχε κερδίσει ο πατέρας του στο στοίχημα, ή κάτι τέτοιο. Αμέσως την μετονόμασε σε Daily Examiner και, εισάγοντας στη δημοσιογραφία την τεχνική του εντυπωσιασμού (καλογραμμένα καυστικά άρθρα, με γερές δόσεις στυγνής μυθοπλασίας, γύρω από σκάνδαλα, εγκλήματα και σεξιστικά επεισόδια της εποχής), ανέβασε την κυκλοφορία της εφημερίδας του από τις 77.000 στο 1.000.000 φύλλα ημερησίως. Απέκτησε δε τέτοια επιρροή, που φημολογείται ότι «τα αναληθή και υπερπατριωτικά δημοσιεύματά του στάθηκαν αφορμή για το ξέσπασμα του ισπανοαμερικανικού πολέμου το 1898»…  
Το σίγουρο είναι ότι ο τύπος έγινε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1902-1904) και ότι, στη δεκαετία του 1920, ήταν ιδιοκτήτης 20 καθημερινών και 11 κυριακάτικων εφημερίδων σε 13 πόλεις, έξι περιοδικών, ενός ειδησεογραφικού πρακτορείου και μιας εταιρείας παραγωγής κινηματογραφικών «επικαίρων». Κι ακόμα, ότι ήταν η ζωή του Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ που ενέπνευσε τον Όρσον Ουέλες να γράψει και να σκηνοθετήσει το κινηματογραφικό αριστούργημα «Πολίτης Κέϊν». 

Ο μικρός Μέρντοχ 

Η «συγκέντρωση των Μέσων» κλιμακώνεται στη διάρκεια του 20ου αιώνα και, μεταξύ άλλων, αποδίδει το φαινόμενο Μέρντοχ, το φαινόμενο Μπερλουσκόνι και… δέκα μικρούς Χιρστ, δέκα μικρούς Μέρντοχ και δέκα μικρούς Μπερλουσκόνι. Οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι… Έλληνες.

Υπερβάλλοντας, φυσικά, αναφέρομαι στην τερατωδώς δυσανάλογη προσφορά (έκδοση και κυκλοφορία) ΜΜΕ, σε σχέση με το πληθυσμιακό μέγεθος της χώρας και την προσδόκιμη – πόσο μάλλον την πραγματική – ζήτηση: ο μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της News Corporation, είναι ιδιοκτήτης μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας που περιλαμβάνει πολυάριθμους ιστοτόπους (IGN Entertainment, AskMen, Rotten Tomatoes κλπ. κλπ.) μεγάλο αριθμό εφημερίδων, όπως η New York Post στις ΗΠΑ και οι Times στην Αγγλία, ενώ κατέχει ένα πλήθος τηλεοπτικών σταθμών μεταξύ των οποίων το δίκτυο Fox News. Ο Μέρντοχ μπήκε τρεις φορές στην ετήσια λίστα του περιοδικού Time με τα 100 πρόσωπα που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως, εκτιμήθηκε ως ο 13ος ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το περιοδικό Forbes . Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τόνι Μπλερ ήταν κολλητός φίλος του (υπάλληλός του, λένε οι Άγγλοι) και η περιουσία του εκτιμάται στα 6,3 δις δολάρια. 

Ένας απ’ τους Έλληνες… δέκα μικρούς Μέρντοχ, ο Σταύρος Ψυχάρης, πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης από τις δεκάδες μικρές… αυτοκρατορίες Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας μας. Αυτή περιλαμβάνει το ΒΗΜΑ της Κυριακής, ΤΑ ΝΕΑ, την ψηφιακή εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, πολλά περιοδικά, την διαδικτυακή πύλη in.gr., τον ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ FM, συμμετοχή στην εκτυπωτική ΙΡΙΣ ΑΕΒΕ και στην εταιρία διανομής Τύπου ΑΡΓΟΣ ΑΕ. Και, βέβαια, στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA CHANNEL και τα STUDIO ΑΤΑ AE… 

Το τείχος ΣΥΡΙΖΑ 

Δεν «είναι», ήταν… Και ήταν κολλητός του Αντώνη Σαμαρά, του Κυριάκου Μητσοτάκη και κάθε πολιτικού ηγέτη και τραπεζίτη που τού… καθόταν, στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν. Στο παρόν, έπεσε στο τείχος ΣΥΡΙΖΑ και έφαγε τα μούτρα του, που λέει ο λαός: έπρεπε να βρεθεί μια αριστερή κυβέρνηση, η κυβέρνηση Τσίπρα, σε μια μικρή χώρα του «πολιτισμένου κόσμου», την Ελλάδα, για να κλείσουν οι τραπεζικές κάνουλες που τροφοδοτούσαν με… «αέρα», δανεικό κι αγύριστο, τη φούσκα ΔΟΛ. Που δεν ήταν παρά μία από τις εκατοντάδες διαπλανητικές φούσκες «συγκέντρωσης ΜΜΕ» στα χέρια μεγιστάνων ή τσαρλατάνων (χαρακτηρισμοί ταυτόσημοι, εν πολλοίς) της αγοραίας επιχειρηματικότητας∙ οι οποίοι διαχρονικά απεργάζονται τον έλεγχο της πολιτικής απ’ τα Μέσα και τον έλεγχο των Μέσων απ’ την πολιτική, την περίφημη «διαπλοκή»… 

Έτσι η «αυτοκρατορία ΔΟΛ» (που δεν ήταν παρά η «φούσκα» ΔΟΨ) κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, την ώρα που ο «μικρός Μέρντοχ» (ή Χίρστ ή Μπερλουσκόνι) Σταύρος Ψυχάρης, έστριβε δια της μεθόδου της εκκαθαρίσεως με… τραπεζική ομπρέλα. Αφήνοντας πίσω του ένδοξα και άδοξα δημοσιογραφικά συντρίμμια: πάνω από πεντακόσιοι υπέροχοι, ή καλοί, ή κακοί συνάδελφοι, ανεξόφλητοι, χωρίς αποζημίωση, στην κόλαση της ανεργίας. Καλή τύχη…

Ο Τσίπρας στον κόσμο της μετάαλήθειας

Όταν οι νεοφιλελεύθεροι «εφευρέτες» της "μετά - αλήθειας"   υποδύονται ότι την ανακαλύπτουν στην προπαγάνδα της διεθνούς των… λαϊκιστών 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Λοιπόν, που λέτε, έκανα ένα τεστ μνήμης για να τσεκάρω τις εικόνες που εγγράφονται στη μνήμη των ανθρώπων από εβδομάδα σε εβδομάδα και μου πρόκυψε το χάος. Ένα άναρχο και τραγικά δυσεπίλυτο πάζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και ιντερνετικών εικόνων (web TV, YouTube, Instagram, κλπ., κλπ.,) και λέξεων… Λέξεις ελληνικές, αγγλικές, ισπανικές, γερμανικές, σε μια χαοτική αλληλουχία ειδήσεων, ρεπορτάζ, άρθρων, αναλύσεων και σχολίων στις εφημερίδες και στα social media. 

Όλα αυτά μέσα σε ένα κομφούζιο ακατάσχετου προφορικού λόγου στα ραδιοφωνικά και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, και στις ενημερωτικές εκπομπές: ένας φρικτός σκουπιδότοπος πολιτικών και κοινωνικών ψεμάτων, η χωματερή της «μετά – αλήθειας», παραγεμισμένη με πολτοποιημένα κομμάτια κι αποσπάσματα της ζωής μας – της ζωής των ανθρώπων γύρω μας, σε μια έκταση ίσαμε την περιφέρεια του Πλανήτη. «Αυτή είναι η ζωή μας;», ρώταγα στο τέλος... 

Ερώτηση μάλλον άλογη, συναισθηματική ίσως, καθώς θεωρούμε ή πιστεύουμε, ή θέλουμε να πιστεύουμε, πως η ζωή μας είναι διαφορετική: αυτό δα μας έλειπε, να κατοικούμε σ’ αυτόν τον εφιαλτικό ψηφιακό σκουπιδότοπο, να μην είμαστε παρά πολτοποιημένα πληροφορικά ράκη – απολειφάδια της κοινωνίας της πληροφορίας: η ψηφιοποίηση της πληροφορίας και η διάχυση της μέσω των ηλεκτρονικών δικτύων στον τελικό χρήστη την καθιστά ως το σημαντικότερο συστατικό στοιχείο του νέου μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης…  

Όμως εμείς, οι περισσότεροι εν πάση περιπτώσει από εμάς νομίζουμε –ή συνειδητά υποδυόμαστε– πως ζούμε τη ζωή που μας προσφέρθηκε: Γέννηση, βάπτιση, σχολείο, στρατός, εργασία, γάμος, παιδιά, σπίτι – δουλειά – σπίτι – δουλειά…. Κηδεία. 

 Διαδικτυακό χάος 

Σ' αυτό το άγραφο «πρωτόκολλο» ζωής, είχε δικαίωμα και υποχρέωση μαζί, καθένας από εμάς ξεχωριστά, να παρεμβαίνει αισθηματικά, «αισθητικά». Να χρωματίζει τη ζωή του -κι αν έχει απόθεμα «χρωμάτων - τη ζωή των άλλων, τη ζωή μας, τη ζωή… Κι αυτοί που παραδοσιακά χρωμάτιζαν τη ζωή μας ήταν οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι θεατρίνοι, οι χορευτές, οι λογοτέχνες, οι ποιητές της τέχνης, γενικώς. 

Μέχρι που μπήκε στο παιχνίδι των χρωμάτων η τηλεόραση και, με το φαύλο εκτόπισμά της, τους εκτόπισε, αρκούντως… Κι ύστερα το διαδίκτυο, ο «κυβερνοχώρος», η κοινωνία της πληροφορίας, ένα χαοτικό και άκρως δυσεπίλυτο πάζλ έγχρωμων τηλεοπτικών και ιντερνετικών εικόνων (web TV, YouTube, Instagram, κλπ, κλπ,) και λέξεων∙ στη θέση του «αγγελικού μεταϋλιστικού κόσμου» που επαγγέλονταν οι ήρωες και οι προφήτες του προοδευτικού κόσμου: «Από τη μια μεριά η επαγγελία ενός μεταϋλιστικού κόσμου δεν πραγματοποιήθηκε, για λόγους τελικά παρόμοιους με εκείνους που εξηγούσε ο Ρουσό. Οι ανάγκες είναι πάντοτε σχετικές. Επιθυμούμε διαρκώς να γίνουμε πλουσιότεροι, επειδή έτσι ελπίζουμε ότι θα βελτιωθεί η θέση μας στην κοινωνία. Στο πεδίο της παραγωγής, η ιδέα ότι η κάθετη οικονομική ιεραρχία θα εξαλειφόταν προς όφελος της κοινωνίας της πληροφορίας δεν επιβεβαιώθηκε όπως είχε προβλεφθεί» και… 

Πολιτική με tweets 

Καλώς ήλθατε στον κόσμο της «μετά – αλήθειας»: η κάθετη οικονομική ιεραρχία όχι μόνο δεν εξαλείφθηκε προς χάριν της κοινωνίας της πληροφορίας, αλλά την εξαχρείωσε. Και, ειδικά στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας και της ενημέρωσης, την μετάλλαξε σε κοινωνία του ψέματος, την κοινωνία της «μετά – αλήθειας: η λέξη «μετά – αλήθεια» είναι η λέξη της χρονιάς, σύμφωνα με το Oxford Dictionary και σημαίνει την πολιτική ρητορική/πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή, εκδοχή της πραγματικότητας. Σύμφωνα με το ίδιο πάντα λεξικό, η λέξη απηχεί την εξαιρετικά φορτισμένη διεθνή πολιτική ατμόσφαιρα που «κυρίως οφείλεται στη διχαστική προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ και στο δημοψήφισμα για το Brexit»… 

Εγκυκλοπαιδικές αποστασιοποιήσεις… Στην πραγματικότητα, ο όρος «μετά – αλήθεια» εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνδέθηκε εξαρχής με την πολιτική επικοινωνία και την ενημέρωση, ειδικά μέσω του Διαδικτύου. Σημαίνει τη διάλυση των γεγονότων και των ειδήσεων και την αυθαίρετη επιλογή και προβολή αποσπασμάτων τους, συνδεδεμένων με ανυπόστατες (κατασκευασμένες ή και εντελώς ψευδείς) θεωρίες, με τρόπο ώστε να στοιχειοθετούν ψυχολογικές βεβαιότητες στο επίπεδο της κοινής γνώμης. Και συμβαίνει (εφαρμόζεται από το διαπλεκόμενο μιντιακό σύστημα) στη χώρα μας, ως επικοινωνιακό παρακολούθημα στήριξης των μνημονιακών κυβερνήσεων, κλιμακούμενο από την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά σε μια διαδικασία που τελείται προνομιακά απ’ τα social media (μονταζιέρες, μουρούτηδες, κλπ. κλπ.) κυρίως εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τώρα, οι «εφευρέτες» και πρώτοι διδάξαντες το πολιτικό ψεύδος, οι συστημικοί – νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι, υποδύονται ότι ανακάλυψαν την «μετά – αλήθεια» στην προπαγάνδα της διεθνούς των… λαϊκιστών Τραμπ και Πούτιν. Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και για… Τσίπρα.

Κυριάκος - Αλέξης, σημειώσατε 2

Μια τυχαία φράση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτει επί τάπητος το θέμα της πολιτικής αξιοπιστίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας σε εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας στο Περιστέρι. Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο…». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο…». Εάν αυτό το «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε» είναι ο ενσυνείδητος λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. και όχι κάποια άσκεφτη ατάκα του λογογράφου του, συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαστε τόσο αναξιόπιστοι που δεν μπορούμε ούτε καν να πείσουμε ότι μπορούμε (ότι είμαστε σε θέση) να υποσχεθούμε… 

Όχι δα… Μια δημόσια πολιτική ομολογία παρόμοιας αυτοκριτικής έντασης προϋποθέτει επίγνωση και αυτογνωσία υψηλού επιπέδου, αρετές που σπάνια ευδοκιμούν στην ιδιοσυγκρασία των πολιτικών εν γένει. Πόσο μάλλον σ’αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη∙ ενός «πολιτικού ηγέτη» κληρονομικώ δικαίω... 

Είναι προφανές ότι η εν λόγω «ομολογία αναξιοπιστίας» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν προϊόν του, συνήθους, ασυνείδητου πολιτικού λόγου του, ή κάποια άσκεφτη ατάκα του λογογράφου του, την οποία, αφιλτράριστη, εκτόξευσε προς το ακροατήριό του… Το οποίο την εισέπραξε, υποθέτω, σαν μία ακόμα υπόσχεση, ενός ακόμα πολιτικού: Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το… 

Το δικαίωμα στην υπόσχεση… 

Ωστόσο, συνειδητή ή ασυνείδητη, η φράση του Κ.Μ. «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε…» θέτει επί τάπητος το θέμα της πολιτικής αξιοπιστίας: « η αναξιοπιστία μου είναι ολοκληρωτική και αβάσταχτη, μου στερεί ακόμα και τη δυνατότητα της υπόσχεσης», είπε ο αναξιόπιστος πολιτικός, διεκδικώντας, επί της ουσίας, το δικαίωμα στην υπόσχεση… 

Η πολιτική «υπόσχεση», το παραδοσιακό «Θα» των πολιτικών, είναι το βασικό εργαλείο της δουλειάς τους και εκτείνεται από τις περιοχές των ατομικών και των… συλλογικών ρουσφετιών, ως τις περιοχές των κυβερνητικών προγραμμάτων και των θεσμικών και πολιτειακών μεταρρυθμίσεων. Το πολιτικό (και όχι μόνον) «Θα», καθώς και η ποιότητα και ποσότητα της καρποφορίας του (ψήφοι, πολιτική - ιδεολογική επιρροή, δημοφιλία), εξαρτάται από την αξιοπιστία του πολιτικού που το εκφέρει. Εάν ο υποσχόμενος πολιτικός είναι αναξιόπιστος, τρώει… ντομάτες και αυγά. 

Στην εποχή μας, η πολιτική αναξιοπιστία είναι μια παγκοσμιοποιημένη, ας πούμε, κατάσταση. Θα τολμούσα, μάλιστα, να πω ότι η παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς, καθώς και η εμφάνιση στο παγκόσμιο κοινωνικό στερέωμα πολιτικών φρούτων τύπου Τράμπ, Σόϊμπλε, Φάρατζ, Γκρίλο κλπ., σχετίζεται με ένα «ντόμινο» πολιτικής αναξιοπιστίας που άρχισε από τις ΗΠΑ, στην περίοδο του Τζορτζ Μπούς Τζούνιορ. Δίδυμοι Πύργοι, πόλεμος κατά της… τρομοκρατίας, Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ. Και κλιμακώθηκε στην περίοδο της οικονομικής και γεωπολιτικής κρίσης… 

«Δεν» αντί για «Θα» 

Στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται, και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην υπόσχεση», το δικαίωμα στο «Θα». Γιατί, τι «Θα» να πεις, όταν όλοι γνωρίζουν ότι είσαι ανυπόστατος, ότι δεν μπορείς ούτε καν να διαπραγματευτείς, ότι δεν υπάρχεις; 

Στις 25 Ιανουαρίου του2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς, (ΣΥΡΙΖΑ) ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στο λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», λέει σήμερα, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια δήλωση που προσθέτει πόντους στην αξιοπιστία του. 

Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Και την όποια αξιοπιστία του την έχει στερεώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»: «Δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία…», δήλωνε προχθές. Ακριβώς την ώρα που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάσχιζε να ανακτήσει το… δικαίωμα στην υπόσχεση: «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε…»

Η σωτηρία του ΔΟΛ που έγινε ΔΟΨ

Δυστυχώς, ο θάνατος ενός εκ των κορυφαίων συστημάτων διαπλοκής της χώρας δεν ολοκληρώθηκε. Διεκόπη βίαια από μια… αριστερή παρέμβαση… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Ο ΔΟΛ έπρεπε να έχει αλλάξει προ πολλού τα αρχικά του, να ονομάζεται ΔΟΨ∙ από τότε που απεβίωσε ο Χρήστος Λαμπράκης και απέμεινε ο Σταύρος Ψυχάρης να διαφεντεύει απολύτως το «συγκρότημα»…. 

Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λένε οι περισσότεροι απόμαχοι των εντύπων του «συγκροτήματος», επιφανείς δημοσιογράφοι που διέπρεψαν στις δεκαετίες ’70, ’80, ’90, διαμορφώνοντας την μεταπολιτευτική δημοσιογραφική φυσιογνωμία του Βήματος, των Νέων, του Ταχυδρόμου, του Οικονομικού Ταχυδρόμου: «η φυσιογνωμία των εφημερίδων επαφίεται στη φυσιογνωμία των συντακτών της», έλεγε ένας σοφός εκλιπών δημοσιογράφος, διευθυντής ιστορικής εφημερίδας. Ευτυχώς δεν έζησε την εποχή της δημοσιογραφικής παρακμής, όταν το κριτήριο επιλογής των διευθυντών μετατέθηκε από την προεξέχουσα δημοσιογραφική επάρκεια στην αφοσίωση προς τα εκδοτικά συμφέροντα – από την αποτελεσματική διαχείριση του ενημερωτικού προϊόντος, στην αποδοτική διαχείριση των διαπλεκομένων συμφερόντων του ιδιοκτήτη… 

Οι δημοσιογράφοι, είτε πέρασαν είτε δεν πέρασαν από τον ΔΟΛ, που σήμερα θα έπρεπε να λέγεται ΔΟΨ, ανησυχούν για την τύχη του όσο και οι εν ενεργεία (απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες) δημοσιογράφοι των Νέων, του Βήματος και των άλλων Μέσων του «συγκροτήματος». Και μιλούν πολύ, γεμίζουν με μικρές ιστορίες και φήμες και θρύλους ΔΟΛ και ΔΟΨ την ζοφερή περιρρέουσα δημοσιογραφική ατμόσφαιρα: «θυμάσαι πότε άρχισε να βουτάει το δάχτυλο στο μέλι ο Ψυχάρης; Τότε με την αλλαγή της τεχνολογίας. Όταν έψησε τον Λαμπράκη να…»… 

Όταν «έφυγε» ο Λαμπράκης 

Θυμάμαι. Και θυμάμαι πώς ακριβώς καθάρισε (στην κυριολεξία – σε λίγο πέθανε από καρκίνο ο άνθρωπος) τον σπουδαίο δημοσιογράφο Πέτρο Πολίτη από τη διεύθυνση της «Εβδομάδας» και, λίγο αργότερα, τον Χάρη Μπουσμπουρέλη απ’ το ΒΗΜΑ της Κυριακής. Για να πάρει τη θέση του… 

Θυμάμαι (είτε ως αυτόπτης –είτε ως αυτήκοος μάρτυρας) τόσα πολλά που δεν χωρούν και δεν γράφονται σε μια στήλη εφημερίδας, ειδικά αυτής της εφημερίδας. Μου επιτρέπουν όμως, όσα θυμάμαι, να υποστηρίζω μετά βεβαιότητας ότι από τότε, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Ψυχάρης άρχισε να διαφεντεύει και να νέμεται το «συγκρότημα». Και όχι «από τότε που απεβίωσε ο Χρήστος Λαμπράκης», όπως λένε νεότεροι συνάδελφοι με θητεία στον ΔΟΛ, « έπρεπε να έχει αλλάξει τα αρχικά του, από ΔΟΛ να λέγεται ΔΟΨ». 

Το σίγουρο είναι ότι, μετά τον θάνατο του Χ. Λαμπράκη, μια άνευ προηγουμένου πολιτική και δημοσιογραφική αμετροέπεια πλημυρίζει τον ΔΟΛ και χύνεται στα πρωτοσέλιδα, του Βήματος κατ’ αρχήν, και των Νέων σε λίγο: «ο τελευταίος διευθυντής των ΝΕΩΝ ήταν ο Λέων Καραπαναγιώτης. Ό,τι ακολουθεί είναι το τέλος της ιστορίας...», έγραφα όταν, μετά το ΒΗΜΑ, και η ιστορική εφημερίδα της «Δημοκρατικής Παράταξης» άρχισε να στηρίζει ανοιχτά τον Σαμαρά και να υπονομεύει αδίστακτα την ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεμονία του στον κεντροαριστερό χώρο… 



Τραπεζικός αέρας 

Στο «τέλος της ιστορίας» είναι σαφές ότι στον ΔΟΛ δεν υπάρχουν διευθυντές με δημοσιογραφική αυτονομία, διευθυντικό λόγο και όραμα. Όλα τα ΜΜΕ του οργανισμού ελέγχονται απολύτως από τον Ψ του ΔΟΛ που έγινε ΔΟΨ. Και συνεχίζουν να εκδίδονται χάρις στον… αλληλέγγυα θανάσιμο εναγκαλισμό του Ψ και της οικογένειάς του με την πολιτική και οικονομική ελίτ. Εξασφαλίζοντας… αέρα από τις τράπεζες…

          

Κι ύστερα  ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο «αέρας» κόπηκε με το μαχαίρι. Και ήρθαν οι «κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για φοροδιαφυγή και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα σε βάρος του εκδότη Στ. Ψυχάρη για ποσό περίπου 45 εκατ. ευρώ, εν μέσω απεργίας στον ΔΟΛ». Και η «άσκηση δίωξης κακουργηματικού χαρακτήρα και η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα».  

          

Είναι η στιγμή που εκδηλώνεται η αποστολή… σωτηρίας του προέδρου του Δ.Σ. της Αυγής, πρώην βουλευτή και ταυτισμένου (στην κοινή πολιτική γνώμη) με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφου Μουλόπουλου: "Πάω να βοηθήσω τον κουμπάρο μου τον Ψυχάρη", καθησυχάζει τις… μάζες. "Δεν θα γίνει ο ΔΟΛ όργανο του ΣΥΡΙΖΑ"…

Εντάξει. Όπως και να’ χει, η εικόνα που σχηματίστηκε είναι αδιάψευστη. Ήταν η αποστολή σωτηρίας μιας   διαπλοκής: ο θανάσιμος εναγκαλισμός του ΔΟΛ, που έγινε ΔΟΨ, με την πολιτική και οικονομική ελίτ (ο θάνατος ενός εκ των κορυφαίων συστημάτων διαπλοκής της χώρας)  δεν ολοκληρώθηκε. Διεκόπη βίαια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Για να συνεχίσει ο ΔΟΛ, που έγινε ΔΟΨ, τον ίδιο βίο (ζωή με… αέρα απ’ τις Τράπεζες κλπ.) και επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ; Και τότε, πώς θα ξεχωρίζουμε τη διαφορά αυτής της κυβέρνησης από τις άλλες; Από την κατεύθυνση των τραπεζικών ανέμων; Υπάρχουν άραγε ανεμολόγια διαπλοκής;

Υ Γ: Τα πτωχευμένα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι τους δεν σώζονται από παρακυβερνητικές αποστολές… σωτηρίας και κουμπαριές. Υπάρχουν περιθώρια άπειρων θεσμικών κρατικών  και επιχειρηματικών παρεμβάσεων σωτηρίας εντός και εκτός των «νόμων» της αγοράς.

 

Να ζεις (και να πεθαίνεις) με το χρόνο

Στους ψηφιακούς καιρούς μας, ο χρόνος γίνεται όλο και πιο γρήγορος, πιο πυκνός, πιο πολυδιάστατος. Ο πολιτικός χρόνος ακόμα περισσότερο, πράγμα που κάνει σχεδόν ακατόρθωτη τη συμβίωση μαζί του. Ωστόσο, «πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής»!.. 

Αυτή η αρχή, που ήταν μια απ’ τις βασικές φιλοσοφικές αρχές του Αλμπέρ Καμύ, σήμερα είναι αναγκαία συνθήκη, ο εξέχων νόμος του παρόντος• αν όχι για τους πολίτες, για τους πολιτικούς ηγέτες και τα κόμματά των οποίων ηγούνται. Την Αριστερά του 21ου αιώνα κυρίως. Αν, βέβαια, επιθυμεί να επιβιώσει πολιτικά, να παίξει καθοριστικό ρόλο στο προτσές της ιστορίας, που λέγαμε κάποτε. Αν όχι, ας παραιτηθεί από τον χρόνο προς χάριν μιας αιώνιας ζωής στον κόσμο του φανταστικού: όπως έκανε μια αιωνιότητα το ΚΚΕ. Και μια μέρα του 2015 μ.Χ., κάτι συριζαίικα παλικάρια… 

Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο χρόνος αλλά η μνήμη του, η πραγματικότητα, ο κυβερνητικός και ο πολιτικός συγχρονισμός με την πραγματικότητα. Που δεν είναι παρά η συνείδηση της πραγματικότητας, το κατόρθωμα του «να ζεις και να πεθαίνεις με τον χρόνο», να συγχρονίζεσαι. Κάτι που, καθώς ο χρόνος πυκνώνει ραγδαία, επιτυγχάνεται όλο και πιο σπάνια από τους πολιτικούς, όλο και πιο δύσκολα απ’ τους πολίτες. Και παράγει πολιτικές και κοινωνικές αβελτηρίες, αναχρονισμούς, καθυστερήσεις, αποπροσανατολισμούς, κενά πολιτικής και ιστορικής μνήμης. 

Αναφέρω ως παράδειγμα ένα φαινόμενο συλλογικής αμνησίας που μοιάζει εξωφρενικό αλλά εκδηλώνεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από πολιτικούς και πολίτες κάθε πολιτικής προέλευσης και απόχρωσης• αλλά, το γαμώτο είναι ότι εκδηλώνεται ακόμα και από στελέχη (ενίοτε και σε βουλευτές και υπουργούς) του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για μια πραγματική μαύρη τρύπα πολιτικής μνήμης, ένα απίστευτο χρονικό άλμα από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 σε εκείνες του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Μια επτάμηνη πολιτική διάλειψη σε εκατοντάδες χιλιάδες εγκεφάλους που απαλείφει τη χρονική και σημασιολογική αλληλουχία των κυβερνητικών δράσεων της Αριστεράς στον διαλείποντα χρόνο, δημιουργώντας έναν κόσμο λωτοφάγων. 

Έναν κόσμο που ξεχνά ότι, μετά τον συμβιβασμό του Τσίπρα προκειμένου να αποφευχθεί το grexit, έγιναν εκλογές και ότι η επιλογή του (ο συμβιβασμός, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η προεκλογικά δεδηλωμένη διάθεση εφαρμογής του συγκεκριμένου μνημονίου με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες παράλληλες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και εφαρμογές) επιβραβεύτηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος με την επανεκλογή του… 

Είναι αυτός ένας κόσμος ασυνειδησίας και αμνημοσύνης ή ένας κόσμος που δεν αντέχει να «ζει με τον χρόνο και να πεθαίνει μαζί του», που έχει παραιτηθεί απ' τον χρόνο προς χάριν της «αιώνιας ζωής»; Πιθανόν και τα δύο, ή τίποτε απ’ τα δύο, ωστόσο είναι ένας κόσμος εκτός χρόνου και γι’αυτό εκτός πραγματικότητας. 

Νίκος Τσαγκρής

Οι... κόκκινοι μισθοφόροι του διαδικτύου

  

Tο οπλοστάσιο της μυστικής διπλωματίας του 21ου αιώνα  και oi προθέσεις των «αμφίβολων υπερδυνάμεων» που την ασκούν… 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Συμβαίνει αυτό που γράφαμε και διαβάζαμε ότι συμβαίνει και, όταν το γράφαμε ή το διαβάζαμε, έμοιαζε, ακόμα και σε εμάς που το γράφαμε ή το διαβάζαμε, σαν μια δυσοίωνη προφητεία. Γράφαμε: Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μια σειρά κοινωνικών ρωγμών (ρωγμές ιστορικές, πολιτικές, ιδεολογικές, θεσμικές, οικονομικές) κατατέμνουν τον πλανήτη προκαλώντας φυγόκεντρες δυνάμεις – έναν κόσμο με πολλούς αμφίβολους πόλους, του οποίου τα όρια είναι ακαθόριστα και ασαφή!.. 

 Τώρα, μέσα σ’ αυτό το χαώδες γεωπολιτικό τοπίο στήνονται τα new generation χαρακώματα της διεθνούς διπλωματίας, εξοπλισμένα με μια σειρά μεταμοντέρνων «όπλων», που κάνουν τα «μυστικά όπλα» των κινηματογραφικών πρακτόρων τύπου Τζέιμς Μποντ να φαντάζουν γελοία και αναχρονιστικά: η «εκστρατεία επιρροής» της Μόσχας ήταν μέρος μιας «επικοινωνιακής στρατηγικής» εμπνευσμένης από σοβιετικές μεθόδους, που περιελάμβανε «μυστικές επιχειρήσεις, κρατικά μέσα ενημέρωσης, συμμετοχή τρίτων και πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή τρολ», αποσαφηνίζει η έκθεση των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, για την περίφημη «κυβερνοεπίθεση» της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές. 

 Η έκθεση, αν και αποχαρακτηρισμένη, χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος σημείων που «φωτογραφίζουν» το οπλοστάσιο της μυστικής διπλωματίας του 21ου αιώνα. Και ακόμα, τις προθέσεις των «αμφίβολων υπερδυνάμεων» που την ασκούν…  

Σχιζοειδείς συγκρούσεις 

Στην έκθεση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, η «κυβερνοεπίθεση» του Πούτιν χαρακτηρίζεται «εκστρατεία επιρροής». Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, συνήθης στη γλώσσα της μυστικής διπλωματίας, σημαίνει τη σχεδιασμένη, και συστηματικά οργανωμένη επίθεση, με στόχο τη χειραγώγηση («επιρροή») της κοινής γνώμης υπέρ του επιτιθέμενου. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείτο για «εκστρατείες» στο θέατρο των παραδοσιακών «σφαιρών επιρροής», κάτι που δεν είναι καθόλου τυχαίο. 

Είναι σαφές ότι, στο παρασκήνιο του χαώδους και αμφίβολου πολυπολικού γεωπολιτικού τοπίου του παρόντος, εξελίσσεται ένας «πόλεμος» αναδιάταξης και αναζωογόνησης των ασταθών «σφαιρών επιρροής» του παρόντος∙ η αποκάλυψη της «κυβερνοεπίθεσης» του Πούτιν στις αμερικανικές εκλογές, μέσω και της έκθεσης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς και η ψυχροπολεμική ακολουθία αντεγκλήσεων των εμπλεκομένων στην υπόθεση κρατών και προσώπων, βοηθούν στην περαιτέρω ανάγνωση του «δράματος»: 

● Πίσω από τις αποκαλύψεις για την «εκστρατεία επιρροής» Πούτιν στις ΗΠΑ, φαίνεται ολοκάθαρα η σύγκρουση του αμερικανικού συστήματος εξουσίας (που είναι κραταιό μέλος του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας) με τον σκοτεινό εαυτό του. Ένα αναδυόμενο, πιο τεχνοκρατικό, πιο εθνοκεντρικό, πιο οικονομίστικο, πιο αντιανθρώπινο και πολιτικά ανήθικο σύστημα εξουσίας, που εκφράζει ο Τραμπ και στηρίζει ο Πούτιν. 

● Η «σχιζοειδής» αυτή ενδοσυστημική σύγκρουση, δεν είναι αμερικανικό… προνόμιο. Πανομοιότυπες ή στο περίπου, εξελίσσονται ή υποφώσκουν στις «σφαίρες» και άλλων ασταθών και αμφίβολων πόλων που λέγαμε: Ευρώπη (Γερμανία – Γαλλία), Ρωσία, Κίνα, Μέση Ανατολή και, εσχάτως, Τουρκία!... 

 ΜΜΕ και… τρολ 

Κατά την έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, η ρωσική «κυβερνοεπίθεση» ήταν μέρος μιας επικοινωνιακής στρατηγικής εμπνευσμένης από σοβιετικές μεθόδους. Καμιά σχέση. Η αναφορά σε «σοβιετικές μεθόδους» είναι μια πρακτόρικη χοντροκοπιά για ξεκάρφωμα. Στην πραγματικότητα, η επικοινωνιακή στρατηγική της ρωσικής «κυβερνοεπίθεσης» είναι, αναμφίβολα, made in USA: «περιελάμβανε μυστικές επιχειρήσεις, κρατικά μέσα ενημέρωσης, συμμετοχή τρίτων και πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ή τρολ»! Χρειάζεται καλύτερη απόδειξη για την ταυτοποίηση της πατρότητας των «όπλων» που χρησιμοποιήθηκαν στην «εκστρατεία επιρροής»; 

Αντίθετα, αυτό που μπερδεύει κάπως τον αναλυτή της έκθεσης είναι η αναφορά σε «κρατικά μέσα ενημέρωσης». Αν και αμέσως καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί… αποχαρακτηρισμένου σοβιετολογικού σαρδάμ των συντακτών της. Εξάλλου, μια αντίστοιχη έκθεση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών για αντίστοιχες «κυβερνοεπιθέσεις» των ΗΠΑ, θα μπορούσε, άνετα, να αναφέρεται σε κρατικά μέσα ενημέρωσης: «τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι, αν όχι «φερέφωνα», τουλάχιστον εκφραστές των συμφερόντων του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Κι ακόμα χειρότερα: «οι έλεγχοι τους οποίους ασκεί η οικονομική και η πολιτική εξουσία μέσω των ΜΜΕ στις Δημοκρατίες της Δύσης διαφέρουν από αυτούς των ολοκληρωτικών καθεστώτων, κι έτσι οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δεν είναι η σοβιετική Πράβδα, ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα όσων αποτυπώνονται στο χαρτί είναι εφάμιλλης ομοιογένειας και συμμόρφωσης»… 

Ο συστημικός έλεγχος των ΜΜΕ και η συστηματική χρήση τους σε διεθνείς ή τοπικές «εκστρατείες επιρροής» είναι κοινός τόπος στις Δημοκρατίες (Δύσης και Ανατολής) του 21ου αιώνα. Κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε εμπεδώσει απολύτως και σε τοπικό επίπεδο (ως Έλληνες πολίτες) και σε διεθνές, ως Ευρωπαίοι. Και βέβαια, καμιά έκθεση, καμιάς μυστικής υπηρεσίας δεν χρειαζόμαστε, να μας συστήσει τους «πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τα «τρολ». Είμαστε τα πειραματόζωα μιας απ’ τις πρώτες «εκστρατείες επιρροής», που επιβίωσαν… 

 ΥΓ: «Εκστρατεία επιρροής» χαρακτηρίζεται από τις μυστικές υπηρεσίες η επίθεση, με στόχο τη χειραγώγηση («επιρροή») της κοινής γνώμης υπέρ του επιτιθέμενου.

Ένας... Σόιμπλε στην Ακαδημία Αθηνών

Μια… ιδεοληπτική προσέγγιση της εγκατάστασης Παπαδήμου στην προεδρία του κορυφαίου πνευματικού ιδρύματος της χώρας  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κατά την πρώτη δημόσια συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών του 2017, την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στις 7 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί η τελετή εγκατάστασης του προέδρου του νέου έτους Λουκά Παπαδήμου…», διαβάζω σε μια από τις πολλές εφημερίδες που ξεφυλλίζω καθημερινά. «Ο Παπαδήμος πρόεδρος της Ακαδημίας; Από πού κι ως πού;», αναρωτιέμαι. Δεν θυμάμαι ότι ο τέως πρωθυπουργός είναι μέλος της Ακαδημίας και, κάτι η έκφραση «τελετή εγκατάστασης» στο δημοσιογραφικό κείμενο, κάτι η ευρωσυστημική αχλή που τυλίγει το πρόσωπο «Παπαδήμος», ο συνειρμός επήλθε αστραπιαίος: Τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

Αναμφίβολα, ο συνειρμός είναι ιδεολογικός, θα μπορούσαμε δε να τον χαρακτηρίσουμε και ιδεοληπτικό, αλλά το αποφεύγουμε, λόγω υπερβολικής και , κυρίως, ακατάσχετης πολιτικής χρήσης του όρου. Άλλωστε, δεν πρόκειται ακριβώς περί συνειρμού, ένας αφορισμός είναι: Τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

Ο συνειρμός προηγήθηκε του αφορισμού, και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να τον παρακολουθήσουμε: μόλις διάβασα ότι ο Παπαδήμος εγκαθίσταται ως πρόεδρος της Ακαδημίας για το 2017, στο μυαλό μου ήρθε η γνωστή φράση του Νόαμ Τσόμσκι για την κατάντια της Δημοκρατίας στην εποχή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: «Η Δημοκρατία είναι είδος υπό εξαφάνιση. Το κέντρο βάρους στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, από το κοινοβούλιο στις αγορές…» 

Η εκλογίκευση 

Αυτομάτως έκανα το… ιδεοληπτικό άλμα: η εγκατάσταση του τεχνικού του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία του κορυφαίου πολιτισμικού οργανισμού της χώρας μετατοπίζει το κέντρο βάρους στην Ελλάδα από τον Πολιτισμό στην Οικονομία!.. 

«Καλά, και πότε το κέντρο βάρους, στη χώρα μας, έπεφτε στον πολιτισμό, ώστε (με την εγκατάσταση Παπαδήμου στην προεδρία της Ακαδημίας) να μετατοπιστεί στην οικονομία;», αρχίζει να εκλογικεύεται ο συνειρμός. Και ακολουθεί η γνωστική θεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, στη διαδρομή της οποίας το κέντρο βάρους στις σχέσεις Κουλτούρας – Πολιτικής (και όχι οικονομισμού) μετεωριζόταν ένθεν – κακείθεν. Και μόνο στη δεκαετία του ’60 ισορρόπησε στη χρυσή τομή, προς την πλευρά του πολιτισμού. 

Εδώ, ας θυμηθούμε ότι ο πολιτισμός είναι αναπόσπαστος από την πολιτική, ότι Κουλτούρα και Πολιτική είναι η ζωή μας, και ότι οι τέχνες, η φιλοσοφία και η μεταφυσική, η θρησκεία και άλλες μορφές πνευματικής ζωής, οι επιστήμες, συνιστούν την κουλτούρα. Όμως, «η πολιτική, η οποία οφείλει να είναι η επιστήμη ή η τέχνη της οργάνωσης των σχέσεων μας (για να γίνει δυνατή η εν κοινωνία ζωή που, κυρίως, είναι πολιτισμική ζωή) έχει πάρει, στην εποχή μας, το προβάδισμα σε σχέση με τις άλλες εκδηλώσεις του πνεύματος…»* 

Και αλλοίμονο, όχι η πολιτική αλλά η οικονομία. Ο νεοφιλελεύθερος οικονομισμός για την ακρίβεια, αυτή η νεοκαπιταλιστική βαρβαρότητα στην οποία μετατοπίστηκε το κέντρο βάρους της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας δημοκρατίας στις αρχές του 21ου αιώνα: ειρήσθω εν παρόδω, την τελετή εγκατάστασης του κ. Παπαδήμου ως προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών θα ακολουθήσει η ομιλία του, με θέμα «Οικονομική Ανάπτυξη και Δημοσιονομική Εξυγίανση: H διττή πρόκληση για την οικονομική πολιτική»… 

Η εποχή της ειρωνείας 

«Σαν να κάνουν πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε», σκέφτηκα… Ιδεοληψία ε; Μπορεί όμως και πηγαίος σαρκασμός, κάτι σαν ειρωνεία: «Θεωρώ πολύ πιθανόν η εποχή μας να ονομαστεί από τις γενιές που θα έρθουν εποχή της ειρωνείας. Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον δέκατο όγδοο αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας, μια εποχή κατά την οποία η τεχνολογική πρόοδος σήμανε το τέλος του πολιτισμού...»** 

Αν όχι το τέλος, ένα τεράστιο έλλειμμα Πολιτισμού, ακόμα και στον τόπο της κατ’ εξοχήν πολιτικής κατοικίας του κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, στον τόπο της Αριστεράς : «η πολιτική που είναι η οργάνωση κάθε πιθανής κοινωνίας σταδιακά γίνεται η οργάνωση για την οργάνωση, στην πραγματικότητα η αποδιοργάνωση του πολιτισμικού πλέγματος προς βλάβην των φυσικών και μεταφυσικών δυνάμεων που κατευθύνουν την τέχνη, την πνευματικότητα, ακόμα και την επιστήμη», προέβλεπε αρκετά χρόνια πριν ο Ευγένιος Ιονέσκο… 

Σήμερα ιδεολογία, φιλοσοφία, και τέχνη φυτοζωούν. ακόμα και η επιστήμη έχει υποταχθεί στην πολιτική που έχει υποταχτεί στην Οικονομία. Έτσι, στο επίπεδο του απλού συμβολισμού έστω, η τοποθέτηση του σημαδεμένου τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της Ακαδημίας Αθηνών επαληθεύει τον συνειρμό μου όταν διάβασα την είδηση: τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

*Απόσπασμα από ομιλία του Ιονέσκο με θέμα Κουλτούρα και Πολιτική 
** Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, στη «Νύχτα της Λισαβώνας» 

Όταν ο Αλέξης φωτογράφισε τον Σόϊμπλε

Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση «κατηγορούμενου» στο πρωθυπουργικό απόφθεγμα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι, πράγματι, κατηγορούμενος.  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε καλύτερα να το έχει πει ένας διακεκριμένος ψυχαναλυτής. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ας πούμε, για τον Αδόλφο Χίτλερ. Ή ο Ζακ Λακάν, για κάποιους άφρονες μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους. Αυτούς που έκαιγαν τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ. μεταβάλλοντας τις ΗΠΑ σ’ αυτό το απεχθές υπερατλαντικό «κράτος του κακού. Όμως το είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και ανεξάρτητα αν το είπε για τον Σόϊμπλε ή για τον… Χατζηπετρή, το απόφθεγμα πήρε την υπόσταση μιας γενναίας ελληνόφωνης λεζάντας, κάτω από μια φωτογραφία του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε: ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στο αναπηρικό καροτσάκι του, με παγωμένη τη μάσκα του αυταρχικού μυαλοπώλη στη φάτσα, ως συνήθως. Κι από κάτω να γράφει: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε της Ευρώπης ούτε του κόσμου»… 

Ανεξάρτητα από όσα μικροπολιτικά και παραπολιτικά ή μικροθεσμικά και παραθεσμικά ακολούθησαν το εν λόγω απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα εντός και εκτός της χώρας, η πεμπτουσία του έπεσε σαν μια σταγόνα βάλσαμο στις ψυχές των απλών Ελλήνων. Ακριβώς όπως το έκτακτο βοήθημα προς τους μικροσυνταξιούχους που προηγήθηκε. Ως εκ τούτου, στους αντιδρώντες Σοϊμπλόφιλους κάθε πολιτικής κατηγορίας και προέλευσης, θα ταίριαζε μια παράφραση του διάσημου πια, πρωθυπουργικού αποφθέγματος: «Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»… 

 Η προσωποποίηση του κακού 

 Ο Σόϊμπλε πήρε τη θέση του «κατηγορούμενου» στο απόφθεγμα του Αλέξη Τσίπρα, γιατί στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι ο κατηγορούμενος. Η προσωποποίηση του κακού που μας κατατρύχει και μας ταπεινώνει: «Βλέπουμε τον Σόϊμπλε σαν τον σκατόψυχο σαιξπηρικό δανειστή Σάϊλοκ», μου είχε πει παλαιότερα, ένας εξαίρετος Έλληνας ψυχαναλυτής: «θα σου δανείσω, αλλά θέλω ένα κομμάτι από τη σάρκα σου… Και τον σιχτιρίζουμε. Και τον περιγελούμε. Και τον οικτίρουμε…» 

Πράγματι, οι Έλληνες οικτίρουν τον Σόϊμπλε. Όχι (μόνο) για την σωματική αναπηρία του, αλλά για την ευκρινή ψυχική σκιά της. Που αδυνατεί να κρύψει τους λεκέδες του βίου και της πολιτείας του… Τότε που μια αυτοκτονία και μια συγνώμη σφράγισαν το σκάνδαλο του μαύρου χρήματος που εισέρρευσε στο ταμείο των Χριστιανοδημοκρατών, ας πούμε: τότε που ο υπεύθυνος οικονομικών και προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, Βολφγκανγκ Χίλεν, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του δίπλα σε μια επιστολή, στην οποία ο αυτοχειριασμός του αποδιδόταν σε οικογενειακούς λόγους. Και λίγο πριν, στο ιστορικό ημικύκλιο του Ραϊχσταγκ, ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, με τη φράση «λυπούμαι και ζητώ συγνώμη», αναγνώριζε ότι εψεύσθη όταν αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί παράνομη «δωρεά» 100.000 μάρκων από έναν έμπορο όπλων… 

Θα μας… τιμωρήσει 

Ο Σόϊμπλε, επίσης, λυπάται τους Έλληνες. Μ’ εκείνη τη λύπη που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, προφανώς: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είναι γέννημα και θρέμμα της παραδοσιακής γερμανικής σκέψης, που είναι γέννημα και θρέμμα του γερμανικού προτεσταντισμού, του δόγματος των δογμάτων και, «το δόγμα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ρητή απαγόρευση της σκέψης», εξηγεί ο Βαυαρός Λούντβιχ Φόιερμπαχ. Καταλάβαμε: ο Σόϊμπλε λυπάται τους Έλληνες γιατί σκέπτονται, παραβιάζοντας τους «κανόνες». Και είναι ανένδοτος! Θα τους τιμωρήσει… 

«Με την Ελλάδα, ο Σόιμπλε έχει μια εμμονή», επιβεβαιώνει ο Στέλιος Κούλογλου στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: θέλει να την κάνει να υποφέρει, γιατί πιστεύει ότι «αν υποφέρεις, στο τέλος γίνεσαι πιο δυνατός». Αφ’ ετέρου, η ασυμφώνητη παροχή επιδόματος «του δίνει τη δυνατότητα να ξαναβάλει το θέμα του Grexit και της αναδιαμόρφωσης της ευρωζώνης σε ένα πιο κλειστό σύστημα πλουσίων χωρών του βορρά, με χώρες πρώτης και δεύτερης διαλογής. Οι τελευταίες θα έχουν ρόλο αποικίας με φτηνό εργατικό δυναμικό (…). Πιστεύω ότι ο Σόιμπλε θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση», καταλήγει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. 

Πάλι; αναρωτιέσαι. Ναι, πάλι: «ιδιαίτερα, το θέμα του συνταξιοδοτικού επιδόματος που αποφάσισε η κυβέρνηση ενόχλησε το Βερολίνο, γιατί μπαίνει στον πυρήνα της αντίθεσης». Βλέπετε, ο Σόιμπλε επαναλαμβάνει συνεχώς ότι οι Έλληνες παίρνουν 800 και 1.000 ευρώ σύνταξη, ενώ οι Σλοβάκοι και οι Βούλγαροι 300 και 200... Εκεί θέλει να μας πάει κι εμάς. Ευτυχώς που στην τελευταία πράξη του euro – δράματος απομονώθηκε, έχασε τον έλεγχο. Και μόνο κάτι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, κάτι βαριά διαταραγμένοι απέμειναν να τον στηρίζουν. Είπαμε: Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους δεν μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, ούτε η Ευρώπη ούτε ο κόσμος»…

Ο τρόμος πάνω στα ερείπια του κακού

Αντί μιας παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης βιώνουμε την παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Μου άρεσε πολύ ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke. Όχι επειδή είναι ο Μπερντ Ρίξινγκερ του Die Linke αλλά επειδή είναι ο Γερμανός πολιτικός που, από το Βήμα του Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Βερολίνο, είπε στον Γερμανό υπουργό οικονομικών τα πράγματα με το ελληνικό όνομά τους. Όπως θα του τα ‘λεγε ο μέσος Έλληνας, θέλω να πω. Και μάλιστα στα Γερμανικά: «Είναι αποκρουστικό το πώς αναμιγνύεστε, κύριε Σόιμπλε, στις υποθέσεις του εκλεγμένου ελληνικού κοινοβουλίου». 

Συνεχίζοντας ο Μπερντ Ρίξινγκερ θύμισε ότι ήταν η γερμανική κυβέρνηση, η οποία εξεβίασε (τον Ιούλιο του 2015) τη δημοκρατικά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας: «Τώρα ο κ. Σόιμπλε απειλεί και πάλι τη δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση. (……) Στην Ευρώπη της ανταγωνιστικότητας είναι προτιμότερο να παγώνουν και να πεινάνε τα Χριστούγεννα 1,6 εκατ. συνταξιούχοι στην Ελλάδα, παρά να το επιτρέψει ο κύριος Σόιμπλε ένα εφάπαξ δώρο των Χριστουγέννων περίπου 380 ευρώ»… 

«Αυτό είναι το αντίθετο της Ευρώπης της αλληλεγγύης! Είναι κυνικό και περιφρονητικό προς τον άνθρωπο», έκλεισε την φιλελληνική του αναφορά ο Μπερντ Ρίξινγκερ… Σκέφτηκα πως θα μπορούσε άνετα να γενικεύσει, να πει ότι αυτό που ζούμε, αυτό που βιώνει ο κόσμος ολόκληρος, είναι το αντίθετο της παγκοσμιοποίησης της αλληλεγγύης, είναι η παγκοσμιοποίηση του κυνισμού, της περιφρόνησης προς τον άνθρωπο. 

Όλα είναι παγκόσμια 

Είναι Χριστούγεννα του 2016 και ο κόσμος, η ανθρωπότητα, η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, βιώνει την παγκοσμιοποίηση του καπιταλιστικού κυνισμού, την διεθνοποίηση της συστημικής περιφρόνησης προς τον άνθρωπο: «Η δημοκρατία στην Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση διότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός καταστρέφει την κοινωνική της βάση», εκτιμά η ευρωπαϊκή Αριστερά. Αλλά δεν είναι η Δημοκρατία στην Ευρώπη, είναι η Δημοκρατία στον κόσμο που βρίσκεται σε κρίση. Και ναι, είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ο βασικός υπαίτιος της κρίσης αλλά ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν καταστρέφει απλά την κοινωνική βάση της δημοκρατίας στην Ευρώπη∙ καταστρέφει το θεσμικό εποικοδόμημα της Δημοκρατίας παντού στον κόσμο. Και αυτοκαταστρέφεται: 
● Τρομοκρατικό χτύπημα στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με 9 νεκρούς και 50 τραυματίες 
● Εκτέλεση εν ψυχρώ του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα: «Μην ξεχνάτε το Χαλέπι», φώναξε ο δολοφόνος. (Η Αλ Νούσρα απειλεί τους Ρώσους πρεσβευτές σε ολόκληρο τον κόσμο)
● Ένας νεκρός και 3 τραυματίες στο ισλαμικό κέντρο της Ζυρίχης – κόκκινος συναγερμός στην Ελβετία 
● Μεγάλη αντιτρομοκρατική επιχείρηση στις Βρυξέλλες: αποκλείστηκε η συνοικία Σάερμπεκ όπου είχε βρει καταφύγιο ο μακελάρης του Παρισιού, Σαλάχ Αμπντεσλάμ… 

Όλα αυτά και άλλα τόσα μέσα σ’ ένα φρικτό παγκόσμιο εικοσιτετράωρο – μια χριστουγεννιάτικη μέρα του 21ου αιώνα: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι η εποχή των τεράτων», θα επαναλάμβανε τον εξαιρετικά περιεκτικό χαρακτηρισμό του (για την εποχή που άρχιζε με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο), αν ζούσε, ο Γκράμσι. 

Το «έκτρωμα» 

«Η Αριστερά υποτίμησε τον κίνδυνο, ο οποίος προέρχεται από τις κρίσεις του καπιταλισμού τις δεκαετίες του '30 και του '20 και έμαθε από αυτό το λάθος», υποστηρίζει ο Ρίξινγκερ και, προφανώς, δεν είναι μόνος του σ’ αυτή τη βεβαιότητα. Ωστόσο υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ως εκτρωματική την «παγκόσμια απόπειρα αντίστασης των λαϊκιστών στην παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού". Και βάζουν μέσα στο «έκτρωμα» και την Ευρωπαϊκή Αριστερά: αυτό το «τσουβάλιασμα» που λέγαμε, τη στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, που είναι «ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού». Και τι να πούμε για τα τέρατα που συναντάμε σήμερα και τα οποία θρέφονται από τα τεχνοκρατικά όνειρα για μια κοινωνία με γενετικά ελεγχόμενο πληθυσμό; 

Αν μη τι άλλο, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς αν ενστερνιστούμε την άποψη των ιστορικών ότι ενδιαφέρουσες είναι οι εποχές αναταραχών, πολέμων και σύγκρουσης για την εξουσία, με βαριές συνέπειες για εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Στο ευρωπαϊκό – κοινωνικό επίπεδο, όπως τα έλεγε ο Σλαβόϊ Ζίζεκ: «Σήμερα, μετά από δεκαετίες κοινωνικού κράτους (ή μάλλον υπόσχεσης κοινωνικού κράτους), κατά τις οποίες τα μέτρα λιτότητας περιορίζονταν σε σύντομες περιόδους και συνοδεύονταν από την υπόσχεση ότι τα πράγματα σύντομα θα επέστρεφαν στην ομαλότητα, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κατά την οποία η κρίση – ή μάλλον ένα είδος οικονομικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης – μαζί με την ανάγκη κάθε είδους μέτρων λιτότητας (περικοπές επιδομάτων, συρρίκνωση της δωρεάν παιδείας και υγείας, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.α.) γίνονται μόνιμες, σταθερές της καθημερινότητας, ένας νέος τρόπος ζωής. Γενικότερα, ως παγκοσμιότητα, βιώνουμε «αυτή την προβληματική κατάσταση, όπου βλέπουμε το Κακό να χορεύει πάνω στα ερείπια του Κακού*»… 

*Απόφθεγμα του Αλαίν Μπαντιού

Το Πρώτο θέμα υποκινεί το μίσος

Της Άντας Ψαρά (efsyn.gr*)

Η μισαλλόδοξη και ρατσιστική φυλλάδα Πρώτο Θέμα κυκλοφορεί την Κυριακή με «ρεπορτάζ» για τον Αφγανό που σκότωσε τη Γερμανίδα φοιτήτρια και τίτλο «Ψάχνουν και για δεύτερο φόνο τον Αφγανό του Παρασκευόπουλου». 

Τον τόνο φυσικά εδώ και μέρες τον έχουν δώσει όλα τα σκανδαλοθηρικά κίτρινα ακροδεξιά έντυπα, ξεπερνώντας σε ρατσιστικό οίστρο ακόμα και τη ναζιστική οργάνωση. Άραγε τι έχει να πει τώρα για όλο αυτό το φασιστικό αίσχος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαμαρά που τόσο απερίσκεπτα απέδωσε σε ένα επιεικέστερο νόμο αλλά και στον ίδιο το συνάδελφό του π. υπουργό, την ευθύνη για το ότι ένας κρατούμενος (που επρόκειτο ούτως ή άλλως να αποφυλακιστεί λίγους μήνες αργότερα) διέφυγε από τις αρχές και διέπραξε ένα φρικτό έγκλημα σε άλλη χώρα; Πώς δικαιολογεί ο κ. Χ. Αθανασίου την υποτιθέμενη απέχθειά του στον λαϊκισμό, όταν υποθάλπει στην ουσία τις επικίνδυνες αυτές γενικεύσεις και τον βίαιο ρατσιστικό λόγο που διατυπώνεται στα έντυπα, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στις ιστοσελίδες του μίσους; Δεν είναι μακριά άλλωστε η ημέρα που μετά την άγρια δολοφονία ενός συμπολίτη μας, έγιναν τα βίαια τυφλά πογκρόμ της Χρυσής Αυγής στους δρόμους με θύμα ένα αθώο 19χρονο Αφγανό. 

Πόσο ακόμα θα πρέπει να δηλητηριάζεται με μίσος η ελληνική κοινωνία με την υπηκοότητα τού κάθε εγκληματία ή με τη θρησκεία του - κι όχι με την πράξη του, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός;

 *(http://www.efsyn.gr/arthro/proto-thema-ypokinei-misos)

Χρυσή Αυγή: το τρισυπόστατο εκκρεμές

Με αφορμή την παρέμβαση Παρασκευόπουλου και τους ακόλουθους αντιφασιστικούς πομφόλυγες  

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μερικές φορές κάποιες φράσεις θα ήταν υπέροχες αν εκφέρονταν μέσα σε άλλα συμφραζόμενα. Έτσι, εκείνη η διατύπωση του Νίκου Παρασκευόπουλου σχετικά με την κοινοβουλευτική τάξη, «τα κόμματα οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», είναι εντελώς ανακριβής∙ αφορά σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση: το συμφραζόμενο «Χρυσή Αυγή» στην επίδικη φράση δεν είναι κόμμα, μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση είναι. Που συμμετέχει πλήρως στις κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Λες και είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που υπάγεται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Ενώ είναι μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ή όχι; 

Κανένας εκ των φορέων που υπάγονται έμπρακτα στους θεσμούς της Δημοκρατίας δεν απαντά αν η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό κόμμα ή εγκληματική οργάνωση: το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, τα κόμματα, την έχουν αποδεχτεί ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Και συνδιαλέγονται μαζί της εντός αλλά και εκτός Βουλής, (περίπτωση ΕΡΤ και Καστελόριζου) στο δε επικοινωνιακό πεδίο την αντιμετωπίζουν σαν ναζιστική εγκληματικά οργάνωση. Όσο για τα ΜΜΕ, τα τηλεοπτικά ιδιαίτερα, την πουλούν και την αγοράζουν∙ πότε σαν αδικημένο πολιτικό κόμμα πότε σαν ναζιστική εγκληματική οργάνωση, με γνώμονα τις διαπλεκόμενες πολιτικές ισορροπίες και τις μετρήσεις της AGB… Ακόμα και ο εισαγγελέας Ντογιάκος, στο σχετικό πόρισμά του, χρειάστηκε 700 σελίδες για να μας… ξεκαθαρίσει ότι η Χρυσή Αυγή είναι «εγκληματικής οργάνωση , η οποία στη συνέχεια έλαβε τη μορφή πολιτικού κόμματος»… 

 Αντιφασιστικοί πομφόλυγες 

Και ήρθε εκείνη η μνημειώδης φωτογραφία… εθνικής σύμπνοιας, Καμένος – Βίτσας - Κασιδιάρης με τα στήθη προτεταμένα ενάντια στην αρπακτική γείτονα… Προφανώς μεν, αφελώς δε, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε την παρουσία του τελευταίου υποκειμένου του ενσταντανέ, ως πιθανό «βήμα εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής». Και όχι ως σημείο κυβερνητικής πολιτικής σύγχυσης, που ήταν. Και βγήκε ο άνθρωπος – δημοκρατία έχουμε – και έκανε τις προτάσεις του: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη» … 

Οι αντιναζί πομφόλυγες που ακολούθησαν ανταποκρίνονταν απολύτως στο διαταραγμένο – υποκριτικό προφίλ των εκπροσώπων του πολιτικού και του δημοσιογραφικού συστήματος. Ακούστηκαν ακόμα και… αντιφασιστικές κορώνες του τύπου «να εξουδετερώσουμε το φασισμό με φασιστικές μεθόδους». Τι να κάνουμε δηλαδή, να στήσουμε κρεματόρια για τους Μιχαλολιάκους τους Λεπέν και τους Χόφεν του κόσμου τούτου; 

Για να δούμε τι λέει σχετικά ο σύντροφο ς Βίλχεμ Ράϊχ που το κατέχει το θέμα: «… Ο φασισμός δεν μπορεί να κατανικηθεί με υποκατάστατα και με τον υπερακοντισμό των μεθόδων του, δίχως αυτή η νίκη, ηθελημένα ή αθέλητα, να καταλήξει σε φασισμό. Και ο δρόμος του φασισμού είναι ο δρόμος του μηχανικού ανθρώπου, του νεκρού, του απολιθωμένου, του ανέλπιδου*…». 

Συγκυριακή… σιωπή 

Η Χρυσή Αυγή είναι αυτό που ως κοινωνία βλέπουμε και, ως κοινωνία βλέπουμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι και πολιτικό κόμμα, (και μάλιστα κοινοβουλευτικό, το τρίτο κόμμα της παρούσης Βουλής) και ναζιστική εγκληματική οργάνωση μαζί. Αυτή είναι μια πραγματικότητα ελαττωματική που οφείλεται σε μια τρισυπόστατη εκκρεμότητα. Μια πολιτική και ταυτόχρονα ποινική εκκρεμότητα που είναι και εκκρεμότητα συνταγματική, για την οποία το πολιτικό σύστημα φαίνεται πως δεν επιθυμεί να μιλάμε. Και όταν μιλάμε δεν το κρίνει σωστό διότι «η συγκυρία δεν το επιτρέπει»… 

Στην περίπτωσή μας η… συγκυρία δεν επιτρέπει στον Παρασκευόπουλο να μιλάει για τη Χρυσή Αυγή με τον τρόπο που δεν επέτρεπε στον Φίλη να μιλάει για τους παπάδες. Ωστόσο η συγκυρία εκκολάπτει μιαν άκρως απειλητική εθνικιστική διεθνή με φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά και η Δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει. Φυσικά, χωρίς ψευδαισθήσεις έμπρακτης υπαγωγής των φασιστικών οργανώσεων στους θεσμούς της Δημόκρατίας αλλά με τη συνείδηση ότι οι μάζες που πλαισιώνουν αυτά τα μορφώματα δεν πρέπει να αφεθούν στην μαύρη μοίρα τους και, ω μη γένοιτο, να συμπαρασύρουν, για δεύτερη φορά την ανθρωπότητα σ’ αυτήν … 

«Νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς αυτούς τους ανθρώπους ανεπανόρθωτους ρατσιστές – μια χαμένη υπόθεση» όπως λέει και η αμερικανίδα καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Πολιτικής Θεωρίας Νανσυ Φρέιζερ**: «πρέπει να συνδεθείς μαζί τους σε ανθρώπινο επίπεδο και να αναγνωρίσεις τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Και έπειτα να τους δώσεις μια διαφορετική ερμηνεία και αφήγηση για την αιτία τους. Δεν είναι οι πρόσφυγες δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι οι μαύροι, δεν είναι οι φεμινίστριες. Είναι η Γουόλ Στριτ, η χρηματιστικοποίηση, η καταστροφή των συνδικάτων».

*Βίλχελμ Ράιχ: «Η μαζική ψυχολογία του Φασισμού» 
**Από συνέντευξή της στην ΑΥΓΗ

Τσίπρας και Λεπέν στο ίδιο Τσουβάλι!...

Όταν ο Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Ιγκλέσιας των Ποδέμος, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με την Λεπέν του Εθνικού Μετώπου και τον Χόφερ του Κόμματος Ελευθερίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μας έκατσε το ζυμάρι και ψαχνόμαστε με το προζύμι. Να δούμε γιατί το ψωμί μας βγαίνει φτενό και χωριάτικο, ενώ το περιμέναμε φουσκωτό και πολυτελείας: «Φταίει ο καπιταλισμός», λέει ο ένας. «Όχι, φταίει που μας έπεσε μπόλικος ο ισλαμισμός», λέει ο άλλος. «Τι λες τώρα, η παγκοσμιοποίηση είναι το πρόβλημα», λέει ο τρίτος… 

«Είναι ο λαϊκισμός, ηλίθιε!», πετάγεται ο συστημικός και καθαρίζει: οι New York Times είναι μια απόλυτα έγκυρη εφημερίδα όσον αφορά τη πολιτική οπτική του συστήματος. Υπό την έννοια ότι φοράει τα γυαλιά του συστήματος για να δει τον κόσμο. Και με αφορμή το ΟΧΙ των Ιταλών στο δημοψήφισμα της Κυριακής, βλέπει «ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα λαϊκισμού στην Ευρώπη να βρίσκει την έκφρασή σε κόμματα και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος»… 

Δηλαδή στη μέση το σύστημα, και όλοι όσοι ένθεν κακείθεν το αμφισβητούν, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι: ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας του Νόρμπερτ Χόφερ, το ολλανδικό αντίστοιχο του Γκέερτ Βίλντερς, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) της Φράουκε Πέτρι, οι Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας και το ευρωσκεπτικιστικό UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ», σύμφωνα με τους κυριακάτικους (4/12/2016) New York Times. 

Τα επτά «αντί» 

 Ακολούθως, οι New York Times καρφώνουν άθελα τους το σύστημα, καθώς με τα γυαλιά του βλέπουν και αποκαλύπτουν επτά «αντί», ένα εκ των οποίων αρκεί για να χαρακτηρίσει ως «λαϊκιστικό» ένα κόμμα και να το εγγράψει στη μαύρη αντισυστημική λίστα: «όλα αυτά τα κόμματα έχουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. 
● είναι κατά της λιτότητας 
● είναι κατά της παγκοσμιοποίησης 
● είναι κατά της ευρωζώνης 
● είναι κατά του συστήματος 
● είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης 
● είναι κατά των μεταναστών 
● είναι κατά του Ισλάμ 
Με την ίδια οπτική, την οπτική του συστήματος, τα εν λόγω «αντί» εισάγουν στην πολιτική φιλοσοφία έναν μεταμοντέρνο, ριζικά αναθεωρημένο ορισμό του «λαϊκισμού» και του «λαϊκιστή». Έτσι, ενώ, στην πραγματικότητα, λαϊκισμός είναι η ιδιοτελής κολακεία του λαού, και λαϊκιστής είναι ο δημόσιος λειτουργός που κολακεύει το λαό υιοθετώντας απόψεις ευχάριστες αλλά όχι ωφέλιμες για αυτόν, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του, στη συστημική πραγματικότητα λαϊκιστής είναι ο πολιτικός ή ο πολίτης που είναι κατά της λιτότητας. Ή κατά της παγκοσμιοποίησης. Ή κατά της ευρωζώνης. Ή κατά του συστήματος. Ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή κατά των μεταναστών. Ή κατά του Ισλάμ. Ή κατά όλων αυτών μαζί και ιδιαίτερα κατά του τέταρτου «αντί», δηλαδή κατά του συστήματος… 

 Συστημικός φασισμός 

 Από μια άλλη άποψη (τη δική μας αυτή τη φορά), το γεγονός ότι στα συστημικά κιτάπια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στη λίστα αυτών που συνιστούν τον «Ευρωπαϊκό λαϊκισμό στην εποχή του Ντόναλντ Τράμπ» αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη, δεδομένου ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παραμένουμε αντισυστημικοί. Κάτι που κοντεύουμε να ξεχάσουμε από τότε που η κυβέρνηση, έστω καταναγκαστικά, εφαρμόζει τις νόρμες του συστήματος. Και μάλιστα πιο αποτελεσματικά κι από τις συστημικές κυβερνήσεις. Και εμείς, παρ’ όλα αυτά, τη στηρίζουμε, περιμένοντας να περάσουμε στον δεύτερο… χρονισμό. Κι ας μας λένε λαϊκιστές… 

 Εντάξει, ξεπερνώντας τώρα τον συριζαίϊκο υποκειμενισμό και προσλαμβάνοντας σαν αντικειμενικό τον συστημικό ορισμό του λαϊκισμού που… καθιέρωσαν οι New York Times , μόνο λαϊκιστικό κόμμα δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ – μόνο λαϊκιστή δεν θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Τσίπρα: ακόμα και σε μια σάρωση της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ από σκάνερ, μόνο το πρώτο από τα «επτά «αντί» του συστημικού ορισμού για τον λαϊκισμό (το «αντί» κατά της λιτότητας») θα ανιχνεύονταν. Αλλά κατά της λιτότητας είναι πια η μισή ευρωζώνη και μόνο ο Σόϊμπλε έμεινε να κουνάει την παντιέρα 

Ναί, είναι και το τέταρτο «αντί» (το «αντί» κατά του συστήματος) αλλά εάν κάθε αντισυστημικός είναι λαϊκιστής, πόσο αντισυστημικός είναι ο Τράμπ και ο Φάρατζ ώστε να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τον αντισυστημικό Τσίπρα και πόσο αντιευρωπαϊστής είναι οι Τσίπρας και Ιγκλέσιας για να τσουβαλιάζονται με τη Λεπέν τον Χόφερ και την Φράουκε Πέτρι: αυτό το τσουβάλιασμα δεν είναι η στρέβλωση του ορισμού του λαϊκισμού, είναι ο βιασμός της Δημοκρατίας, η έκφραση ενός συστημικού φασισμού. «Όποιος διαφωνεί μαζί μας είναι λαϊκιστής»!