Τα σταγονίδια στο Μέγαρο Μαξίμου

Καθώς στην Ελληνική Αστυνομία εξακολουθούν να ανιχνεύονται νεοναζιστικά σταγονίδια με το DNA της Χρυσής Αυγής, στο Μέγαρο Μαξίμου στεγάζεται ο εθνικισμός αυτοπροσώπως. Δυό εθνικιστικά σταγονίδια με ονοματεπώνυμο για να είμαστε ακριβείς, αν υποθέσουμε ότι, εν ώρα υπηρεσίας τουλάχιστον, οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι Χρύσανθος Λαζαρίδης και Φαήλος Κρανιδιώτης (κατά το τεκμήριον του βίου και της πολιτείας τους, μεταμοντέρνοι εθνικιστές) συστεγάζονται με τον Αντώνη Σαμαρά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Εάν τώρα συμφωνήσουμε ότι ο εθνικισμός είναι το ιδεοληπτικό υπόβαθρο της Χρυσής Αυγής, τότε προκύπτει η εκλεκτική συγγένεια του νεοναζιστικού μορφώματος με την σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και της κυβέρνησης...

***

Ο εθνικισμός, λέξη σακάτικη από τη γέννησή της, – τέλος του 18ου αιώνα – χρησιμοποιείται πάντα υποτιμητικά, με την έννοια του σωβινισμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Μόνο στα 1892 ο Μωρίς Μπαρρές την αποσπά από την άθλια ύπαρξη της για να την κάνει σύμβολο μιας θεωρίας και μιας πολιτικής που την αντιπαραθέτει στον «κοσμοπολιτισμό». Ωστόσο, ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται στην πολιτική ιστορία με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά*…

***

Μετά την πτώση του τείχους, στην περίοδο της «νέας pax americana» (περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας ο όρος «παγκοσμιοποίηση» συνοδεύεται με το γκρέμισμα των εθνικών πολιτισμικών ταυτοτήτων και εκλαμβάνεται –όχι άδικα– ως ο Δούρειος Ίππος του νέου ευρωαμερικανικού επεκτατισμού) ο εθνικισμός άρχισε να επανέρχεται αντανακλαστικά, σαν ένστικτο πολιτισμικής αυτοσυντήρησης. Αυτή τη φορά, μάλιστα, δεν συνδέθηκε προνομιακά μόνο με την συντηρητική δεξιά, αλλά ευδοκίμησε, (εξακολουθεί να ευδοκιμεί) ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος. Κοινός τόπος αυτού του ιδιότυπου, σύγχρονου, «εθνικισμού, η υπεράσπιση της «κληρονομιάς», η αντίθεση στο «άνοιγμα των συνόρων», την «παγκοσμιοποίηση», την «εισβολή των ξένων. Μαζί με τα παραδοσιακά παιδιά του, βέβαια, τον σωβινισμό, και τον ρατσισμό.

***

Τότε είναι που «ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Χρύσανθος Λαζαρίδης δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό ‘Δίκτυο 21’. Στόχος του, όπως διακήρυττε, ‘η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό’, και συγχρωτίσθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. ‘Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…’ λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου»** Τη… θεωρία των δύο άκρων, λέω εγώ. Και όλες εκείνες τις αρρωστημένες, γκεμπελικού τύπου, πατέντες που κινούνται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ…

***

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν», έλεγε ο Μορίς Μπαρές. Και, πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία: σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία. Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν…

*Ο Ζαν – Μαρί Ντομνάς σε ανάλυσή του για τον Εθνικισμό (Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια) *
*Από το άρθρο του Φώτη Παπούλια στην Εφημερίδα των Συντακτών με τον τίτλο «Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο «γατούλης» που έγινε γεράκι»

Νίκος Τσαγκρής

Χρύσανθος: ο γατούλης που έγινε γεράκι

Ο ευρωκομμουνιστής που μέσα από τα κείμενα του Κλαούζεβιτς, του Λένιν και του Μάο Τσε Τουνγκ, προχώρησε στη Θεωρία των Παιγνίων, τη Θεωρία του Χάους, την Πολιτική Ανοιξη και την "εθνικιστική" Ν.Δ. του Σαμαρά

Του Φώτη Παπούλια (από την Εφημερίδα των Συντακτών)

Εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όσοι σύχναζαν στα μπαράκια των Εξαρχείων από τον κλασικό «Ιπποπόταμο» μέχρι το πρωτοποριακό για την εποχή του «Green Door», τύχαινε να συναντούν ένα νεαρό εξοδούχο φαντάρο, ενίοτε με στολή μαυροσκούφη. Σε αρκετούς «κάτι θύμιζε» και όσοι τον παρατηρούσαν με προσοχή αναγνώριζαν στο πρόσωπό του το άλλοτε μέλος της συντονιστικής του Πολυτεχνείου, τον εκ των ηγετών της Β′ Πανελλαδικής, τον «γατούλη», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, περί ου ο λόγος, γεννημένος το 1954, με πατέρα στρατιωτικό, απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, φοιτητής της Νομικής Αθήνας (στο Οικονομικό Τμήμα), μέλος της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου, βασανισθείς από τη χούντα, αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση που μεγαλώνοντας «είδε το φως το αληθινό».

Μέλος του κεντρικού συμβουλίου του «Ρήγα Φεραίου», της Νεολαίας του ΚΚΕεσ., ήταν ένας από τους τρεις που εκπροσωπούσαν την «αριστερή πτέρυγα», υποστηρίζοντας τις πιο δυναμικές ενέργειες στον χώρο της νεολαίας, θιασώτης της σύγκρουσης με τις καραμανλικές απαγορεύσεις, που ήρθε σε αντιπαράθεση με την τότε ηγεσία του κόμματος.

Μετά την εκλογική αποτυχία της «Συμμαχίας» το 1977, ο «αλαζονικός και ενίοτε υπερφίαλος για τη στρατηγική του σκέψη Χρύσανθος», μελετητής του Κλαούζεβιτς και των στρατιωτικών κειμένων του Μάο Τσε Τουνγκ, του Αλτουσέρ και του Λένιν, «όχι ικανός θεωρητικός, αλλά εξαίρετος συνδικαλιστής», αποχώρησε με την πλειοψηφία της Νεολαίας του «Ρήγα Φεραίου» και δημιούργησε τη «Ρήγας Φεραίος Β′ Πανελλαδική».

Μέλος του κεντρικού γραφείου (με γραμματέα τον Γ. Πιτουρόπουλο), επιδίωξε να εμφανιστεί ως «ο φυσικός ηγέτης της κίνησης, με κληρονομιά την όντως μαχητική στάση του στο Πολυτεχνείο», υποστηρίζουν όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή. Τότε αρθρογραφούσε στα περιοδικά «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» και «Σχολιαστής» και πρωτοστατούσε για τη συνεργασία της Β’ Πανελλαδικής με σχήματα όπως η ΕΔΑ και η Σοσιαλιστική Πορεία.

Tο διδακτορικό

Οταν το πολιτικό του εγχείρημα άρχισε να φθίνει, ο «ωραίος και γλαφυρός στον λόγο, αλλά και βαθιά εκδικητικός Χρύσανθος, απομακρύνθηκε με “πλάγια βήματα”», θυμούνται τότε σύντροφοί του, και αναζήτησε την τύχη του σε Αγγλία και Αμερική. Από το London School of Economics και τη Νομισματική Θεωρία και Επιχειρησιακή Ερευνα, ο δρόμος της γνώσης τον οδήγησε στη Νέα Υόρκη για το διδακτορικό του στην Οικονομετρία από το City University και μετά στη Σύγχρονη Θεωρία Ανάλυσης στο Courant School of Applied Mathematics, με έφεση –καθόλου τυχαίο όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων– στη Θεωρία των Παιγνίων και τη Θεωρία του Χάους.

Κατά την παραμονή του στην Αμερική αναμίχθηκε στα της ομογένειας και, όπως λένε όσοι τότε συνομιλούσαν μαζί του, «εκεί έκανε και τη μεγάλη στροφή, γοητεύτηκε από τον Ρίγκαν και αρθρογραφούσε σε έντυπα της ομογένειας φτάνοντας μάλιστα σε διευθυντικές θέσεις». Εκείνη την περίοδο γνωρίζεται με τον Αντώνη Σαμαρά, κοινό τους σημείο το κολέγιο, και αρχίζει η περίοδος στενής φιλίας με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, με τον οποίο συμφωνούσε στους χειρισμούς του για το Σκοπιανό. Τον ακολούθησε στην Πολιτική Ανοιξη, ενώ είχε πρωτοστατήσει στην Παμμακεδονική Ενωση και στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό.

Aνακάλυψε την ορθοδοξία

Για πολλούς στην Αμερική «ανακάλυψε και την ορθοδοξία», κινήθηκε στους εκεί εκκλησιαστικούς κύκλους και είχε άριστες σχέσεις με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής.

«Ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός του και η βενιζελικής καταβολής αντίληψη της πολιτικής, ότι τη χρησιμοποιούμε χωρίς αρχές, ανάλογα με τη συγκυρία», όπως λένε άλλοτε φίλοι του, αποτυπώθηκαν όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και δημιούργησε το εθνικοπατριωτικό «Δίκτυο 21». Στόχος του, όπως διακήρυττε, «η δημιουργία ενός μετώπου κατά του ενδοτισμού και όσων ενοχοποιούν τον πατριωτισμό», και συγχρωτίσθηκε μεταξύ άλλων με τον Σαρ. Καργάκο και τον Φ. Κρανιδιώτη. «Η παρέα του Αντώνη, που τον επηρεάζει αφάνταστα, οι Κρανιδιώτης και Λαζαρίδης…» λένε σήμερα όσοι γνωρίζουν καλά τα της Ν.Δ., χωρίς να απορούν πλέον για τις επιλογές του προέδρου.

«Φίλαρχος, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είναι το κέντρο της Γης, έγινε γενίτσαρος, πλέον κινείται στα όρια του φονικού πάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ», λένε παλιοί συναγωνιστές του, σχολιάζοντας την στα όρια της προβοκάτσιας επίθεσή του στον ΣΥΡΙΖΑ. «Απέκτησε το σύνδρομο του εξωμότη, θυμίζει τις αλήστου μνήμης εποχές που, όσοι υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας, καλούνταν από τους βασανιστές τους να δείρουν τους συγκρατούμενους φίλους τους».

Οσοι δε είναι ιδιαίτερα παρατηρητικοί, με ιδιαίτερη έμφαση στην αισθητική, επιμένουν με μια τάση πικρόχολου χιούμορ ότι «το τσελιγκαίικο μουστάκι του προδίδει την καταγωγή του, όσο και αν αρνείται την αριστερή καταβολή του».

Είναι χαρακτηριστικό το πώς συμπεριφέρθηκε στην άλλοτε συναγωνίστριά του στο Πολυτεχνείο, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, όταν αυτή άσκησε κριτική στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στη Βουλή. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό από κάποιον που βλέπει τη χώρα του να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, και κάποιοι να κάνουν ό,τι μπορούν να τη ρίξουν πίσω», είπε. Οντως αηδιαστικό…

Κράτος, αστυνομία, θάνατος…

Είδα έναν εξηντάχρονο δάσκαλο να πέφτει στα χέρια των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των απεργών εκπαιδευτικών. Εύσωμος, καλοστεκούμενος, αξιοπρεπής. Βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μπλοκ των απεργών καθώς δέχτηκε έκπληκτος, σχεδόν με ένα χαμόγελο ντροπής, μια ριπή χημικών στο πρόσωπο. Ακολούθως, αντιμετώπισε με ολύμπια ψυχραιμία το βάναυσο κεφαλοκλείδωμα του αστυνομικού που τον συνέλαβε. Είδα από τη μια τη βαρβαρότητα, τον πρωτογονισμό. Κι από την άλλη τον πολιτισμό, την κουλτούρα. Από τη μια το κακό, από την άλλη το καλό…

Υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους: «υπάρχει περίσσεια κακού στον κόσμο, και μία από τις όψεις της είναι το Κράτος», λέει ο Ευγένιος Ιονέσκο σε ένα σημείωμα για την κουλτούρα και την πολιτική: «…το Κράτος έχει γίνει παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα. Το Κράτος είναι ο θάνατος… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς τη αλληλεγγύη και την αγάπη»…

Για τους φανατικούς και τους αδαείς, διευκρινίζω ότι ο Ιονέσκο δεν αναφέρεται στο φιλελεύθερο ή στο σοσιαλιστικό ή στο κομμουνιστικό κράτος, αλλά στο Κράτος˙ σε μια περίοδο που αμφισβητούσε τον μαρξισμό και δήλωνε ότι, μεταξύ των δυο κακών που ονομάζονται καπιταλισμός και κομμουνισμός, προτιμά το πρώτο, ως το λιγότερο κακό. Και πράγματι, καπιταλιστικό ή κομμουνιστικό, το Κράτος, η κρατική εξουσία, η συγκέντρωση εξουσίας σε ένα υπερτροφικό Κράτος, μπορεί να είναι μια φοβερή μορφή του κακού, να οδηγήσει στον θάνατο: Στο τέλος του ανθρωπισμού, στο τέλος του πολιτισμού, στο τέλος της κουλτούρας…

Λοιπόν, το Κράτος «ή είναι κάτι νεκρό ή εμπεριέχει τον θάνατο». Και η αστυνομία, που υποτίθεται πως είναι ένας μηχανισμός κατά του κακού, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κακού, στην υπηρεσία του κράτους. Ένας μηχανισμός πού, όπως στο κατά Ιονέσκο Κράτος, «εφαρμόζεται στους ζωντανούς, αλλά με τέτοια δύναμη, ώστε καταλήγει στην ισοπέδωση, στην οπισθοδρόμηση, στον θάνατο»: όταν είδα τον εξηντάχρονο ΄δάσκαλο στα χέρια των ΜΑΤ, στις αστυνομικές επιχειρήσεις κατά των εκπαιδευτικών, είδα απ’ τη μια το καλό κι απ’ την άλλη το κακό˙ την ισοπέδωση, την οπισθοδρόμηση, τον θάνατο…
Νίκος Τσαγκρής

Στηθάγχη

 

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου.

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, είναι η μόνη δικαιοσύνη. Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητα μας. Τέλος όπως θα ξημερώνει θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει. Είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μίας εποχής.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Σαμαράς, ο υπηρέτης της frau Μέρκελ

 

 Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης, κραυγάζουν οι πολίτες της Γερμανίας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. «Δίνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουμε τους Έλληνες απ’ την πτώχευση»! «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ελλάδας!», θρηνούν οι Έλληνες πολίτες όπου βρεθούν και όπου σταθούν! «Δίνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας για να σώσουμε το κράτος της μίζας και της αρπαχτής από την πτώχευση»!...

Πράγματι, κατά κάποιο τρόπο, οι Γερμανοί, οι Έλληνες – και όλοι οι πολίτες της υπό κατάρρευσιν ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης – είναι οι ηλίθιοι της Ευρώπης. Μόνο που αστοχούν όσον αφορά το αντικείμενο της ακούσιας πληρωμής τους: δεν πληρώνουν ούτε για «να σώσουν τους Έλληνες», ούτε για να σώσουν «το κράτος της μίζας και της αρπαχτής». Πληρώνουν για να σώσουν τον υπαρκτό καπιταλισμό. Και πιο στοχευμένα, τους υπαρκτούς καπιταλιστές. «Οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν καθόλου στον καπιταλισμό, πιστεύουν στο σοσιαλισμό για τους πλούσιους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι οι κυβερνήσεις θα μεριμνούν μόνο για αυτούς, δίχως οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται», γράφει με το ανατρεπτικό χιούμορ του ο Μάικλ Μουρ.

Ο στόχος της Μέρκελ

Ακριβώς αυτό συμβαίνει: τα χαράτσια που πληρώνουν οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι, η «βοήθεια δισεκατομμυρίων ευρώ προς τους Έλληνες» που επικαλείται η γερμανική μεσαία τάξη, δεν είναι παρά οι αντίστοιχες μέριμνες των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας για τους ντόπιους και… ξένους καπιταλιστές!...

Με μια διαφορά: ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά μεριμνά για τους καπιταλιστές (την ντόπια οικονομική ολιγαρχία, ας την πούμε) με στόχο να κερδίσει χρόνο εξουσίας και τα… σχετικά, η Άνγκελα Μέρκελ μεριμνά για την ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη. Και ονειρεύεται μια νέου τύπου αυτοκρατορία: «Φτάσαμε στον στόχο μας. Οδηγήσαμε την Γερμανία ξανά στην κορυφή. H Γερμανία είναι και πάλι εγγυητής σταθερότητας και ατμομηχανή ανάπτυξης στην Ευρώπη», κόμπαζε υπό τον ορυμαγδό των ζητωκραυγών των συνέδρων του κόμματός της, ιδεολογικών συντρόφων του Αντώνη Σαμαρά, στο συνέδριο του CDU, στη Λειψία.

Σ’ αυτό τον στόχο, την οικονομική και – γιατί όχι; – γεωπολιτική ηγεμονία του γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπέταξε η κ. Μέρκελ την προεκλογική της στρατηγική, ενόψει των εκλογών της 23ης Σεπτέμβρη. Υποτάσσοντας, στην ίδια στρατηγική, με τον ίδιο στόχο, και την διαχείριση της κρίσης, ιδιαίτερα της ελληνικής κρίσης*. Με πρόθυμο εργαλείο την ίδια την ελληνική κυβέρνηση, τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά: «Αυτή η συζήτηση ‘περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους’, γίνεται μεταξύ των δανειστών μας και αφορά το πώς θα μας βοηθήσουν περισσότερο, εφ’ όσον εμείς κάνουμε αυτό που έχουμε αναλάβει, δηλαδή να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα φέτος. Κι εφ’ όσον συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές»… Και τα λοιπά, και τα λοιπά….

Πώς να ακουστούν οι πολίτες;

Πέραν όλων των άλλων, εδώ φαίνεται καθαρά το πρόβλημα συμβίωσης της δημοκρατίας με τον σύγχρονο, τον επιθετικό, να πούμε, καπιταλισμό. Το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική λογική του, ειδικά όπως εκφράζεται από το σύστημα Μέρκελ εντός της ευρωζώνης, υποσκάπτει τα θεμέλια της δημοκρατίας και, ακόμα χειρότερα, εκφυλίζει την ίδια την πολιτική: παρακολουθούμε έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου μεταξύ των ολιγαρχών, για να προσανατολίσουν προς όφελός τους τις πολιτικές αποφάσεις. Και οι πολίτες, ιδιαίτερα οι πολίτες του ρημαγμένου ευρωπαϊκού Νότου, παρακολουθούν αυτές τις συγκρούσεις χωρίς να έχουν τα μέσα για να καταφέρουν να ακουστεί η φωνή τους...

Πώς να ακουστεί η φωνή τους, η φωνή μας; Απέμειναν μόνο οι δρόμοι της Αθήνας και κάποιοι τίτλοι στις φυλλάδες να σαρκάζουν: «Είμαστε οι ηλίθιοι της Ευρώπης»! Πράγματι, αφού ακόμα και τα «μέσα ενημέρωσης» είναι κι αυτά υπό καπιταλιστική κατοχή. Όπως και οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων...

* Το κέρδος της Γερμανία από την κρίση ανέρχεται στα 100 δισ. ευρώ. Εξ’ αυτού τα κόμματα αξιοποίησαν ως κεντρικό θέμα της προεκλογικής αναμέτρησης το ενδεχόμενο παροχής στην Ελλάδα και τρίτου πακέτου… στήριξης που θα κυμαίνεται από 11 μέχρι και 70(!) δις. ευρώ και θα συνοδεύεται με νέα μνημόνια. Διότι… «δεν βγαίνει το χρέος»

Νίκος Τσαγκρής 

Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν...

Μέρες χλιαρές και υγρές, νύχτες που μυρίζουν μπαρούτι. Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Ποια Συρία δηλαδή, τον λαό της Συρίας. Οι λαοί την πληρώνουν πάντα….

Αυτές τις μέρες του ζόφου, ξαναδιαβάζω τα παλιά βιβλία. Εκείνα που αφηγούνται την ιστορία από την μεριά που γράφτηκε, την μεριά των ανθρώπων: «Χτες η Μ. μου είπε κλαίγοντας σχεδόν: "τώρα που μεγάλωσα κι εγώ δεν έχω τίποτα να κάνω αφού διώξαμε τους Γερμανούς και κυνηγήσαμε τους φασίστες!". Κι εγώ, καθώς τέλειωσε αυτή η δύσκολη εποχή, πρέπει να καταβάλλω προσπάθειες προσαρμογής, σαν την Μ., γιατί κάθε φορά που γράφω τις λέξεις «φασίστες», «αντίσταση», «Κόμμα», με όλα τα γράμματα τους, ασυναίσθητα τα μουτζουρώνω ύστερα, από συνήθεια, να μη φαίνονται!...»*

Προσαρμόστηκαν. Και άφησαν την ιστορία να γράφεται ερήμην τους, από την άλλη τη μεριά. Τη μεριά των σκυλιών του πολέμου: Περλ Χάμπορ, Χιροσίμα, Κορέα, Βιετνάμ. Και Λίβανος και Κύπρος και Παλαιστίνη – Παλαιστίνη – Παλαιστίνη… Μέχρι που άρχισαν οι μεταψυχροπολεμικές συμπαραγωγές σε ζωντανή παγκόσμια προβολή: Κόλπος, Βοσνία, Κόσσοβο, Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ.

«Αυτοί πουλάνε τα χημικά»...

Το είπε ο Μίκης: «Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου». Τώρα, τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Γερμανία είναι τα σκυλιά του πολέμου και, «αυτοί πουλάνε τα χημικά!.. Ναι, ο Μίκης το είπε και αυτό: «Κάποτε ο Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες. - Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα. - Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα»…

Ο Μιττεράν δεν μπορούσε τότε να το πει, το είπε τώρα ο Μίκης: «Στο Παρίσι λειτουργούσε ένα μοναδικό στον κόσμο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο, παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών που εφοδίαζε τον Σαντάμ στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε», αλλά είχαν βαριά εγκαύματα, τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά. Και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκτέιλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί, ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…»

Μόνο ο Μίκης τα λέει

Ο Μίκης! Αυτός ο ακατάβλητος κολοσσός του ευρωπαϊκού πολιτισμού, είναι ο μόνος που είχε το σθένος να το πει. Να το φωνάξει καθαρά και δυνατά: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ!

Και είπε ακόμα, «τι μπορεί κανείς να περιμένει από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα; Η διαφορά μας, εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους, είναι γεωγραφικού χαρακτήρα: είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό.»…

  Και ακόμα: «υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που, κατά λάθος, έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι: 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου.»…

  Έτσι τα είπε ο Μίκης. Άκρως ανθρώπινα, πολιτισμένα και πολιτικά: όπως τα γράφουν τα παλιά βιβλία. Εκείνα που αφηγούνται την ιστορία από την μεριά που γράφεται. Τη μεριά των ανθρώπων, τη δικιά μας μεριά. Μα τι κρίμα, η φωνή του δεν ακούστηκε, χάθηκε στα ψιλά των κάλπικων εφημερίδων. Πνίγηκε μέσα στα ουρλιαχτά των σκύλων του πολέμου, (ανάμεσά τους και ένα ελληνικό κανίς που το φωνάζουν Βενιζέλο) στη φλυαρία των αντιπολεμικών ψιθύρων της Αριστεράς…

Σσσς! Σύντροφοι η πατρίδα κοιμάται! Κι είναι Φθινόπωρο του 2013: μέρες χλιαρές και υγρές, νύχτες που μυρίζουν μπαρούτι. Τα σκυλιά του πολέμου καραδοκούν να δαγκώσουν τη Συρία. Ποια Συρία δηλαδή, τον λαό της Συρίας. Οι λαοί την πληρώνουν πάντα….

ΥΓ1: Κατά τη γνώμη μου η συγκεκριμένη παρέμβαση του Μίκη, λόγω και του αποκαλυπτικού πολιτικού και πολιτιστικού της φορτίου, θα άξιζε μιας πανευρωπαϊκής ή και παγκόσμιας προβολής. Με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας, των ΜΜΕ και, βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ.

ΥΓ2: Τα κείμενα εντός εισαγωγικών είναι αποσπάσματα από το αναφερόμενο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη που υπό τον τίτλο «Τα τύμπανα του πολέμου» (29.8.2013) δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στη διεύθυνση http://restaro.blogspot.gr/2013/08/blog-post_30.html

* Από το βιβλίο της Μ. Σερένι ‘Ένας έρωτας μια ζωή» - Θεμέλιο

Μίκης: Γιατί πουλάτε θάνατο κ. Μιτεράν;

Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου.

Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα.

Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν.

Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
 
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους!

Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη; - Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί - Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες; -

Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει. - Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν. - Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι; Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας…

Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου. Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.

Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία.

Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Μίκης Θεοδωράκης, Αθήνα, 29.8.2013 (Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

ESM: Το ενεχυροδανειστήριο της Μέρκελ

Ένας θρύλος του ποδοσφαίρου, ο Τάσος Μητρόπουλος, επικρίνεται επειδή άνοιξε την «ΜITROPOULOSGOLD». Η «ΜITROPOULOSGOLD» είναι ένα εμπορικό ανθρωπίνων ενθυμημάτων, ένα ενεχυροδανειστήριο. Μια επένδυση στην απόγνωση των πτωχευμένων Ελλήνων: τα ενεχυροδανειστήρια είναι οι μόνες επενδύσεις που ευδοκιμούν στην μικρή – πικρή μας χώρα. Και είναι οι επενδύσεις αυτές που, ενδεχομένως, επιτρέπουν στον κ. Σαμαρά να δηλώνει ότι «είμαστε στη φάση της ανάπτυξης». Και ότι, υπό την σκέπη του, «γίνονται επενδύσεις που θα μας οδηγήσουν στην έξοδο απ’ την κρίση»…

Επικρίνεται, λοιπόν, ο Τάσος Μητρόπουλος για την «επένδυσή» του, αλλά ευθαρσώς απαντά: «ναι, αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του». Και, «δεν απολογούμαι, να απολογηθούν οι κρατικοί παράγοντες που μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Εδώ ο ενεχυροδανειστής κάνει μια ντρίπλα από το ποδοσφαιρικό του παρελθόν. Και από την μικρή περιοχή των ενεχυροδανειστών περνάει στη μεγάλη περιοχή των ενεχυροδανειζόμενων, προκειμένου να σκοράρει: «οι κρατικοί παράγοντες μας έκαναν να ξεπουλάμε ακόμα και τις βέρες μας για να επιβιώσουμε»…

Το ίδιο κάνουν, άλλωστε, προκειμένου να κοιμούνται ήσυχοι, όλοι οι ενεχυροδανειστές και οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι και οι περί ών ο λόγος κρατικοί παράγοντες. Συλλήβδην: μεταφέρουν την βεβαρημένη τους συνείδηση από το πεδίο του τοκογλύφου στο πεδίο του ευεργέτη: «αγοράζω χρυσό για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του»…

Ο εκποιητής Σαμαράς

Κάπως έτσι και ο κρατικός παράγων Σαμαράς: ως εκπρόσωπος του ενεχυροδανειστηρίου «Η Τρόϊκα», να πούμε, ενεχυριάζει για πενταροδεκάρες τα πλέον πολύτιμα «κοσμήματα» της χώρας. Κι ακόμα χειρότερα, με το ένα χέρι ξαφρίζει τους μισθούς και τις συντάξεις μας, ώστε να αδυνατούμε να πληρώσουμε τα χαράτσια που μας βάζει με το άλλο. Και, μ’ ένα τρίτο χέρι, κατάσχει το σπίτι μας, τη ζωή μας την ίδια. Όταν δε επικρίνεται, «το κάνω για να ξοφλήσει η δόλια η Ελλαδίτσα τους δανειστές», απαντάει.

Όπως ο θρύλος του ποδοσφαίρου και παιχταράς του κόμματός του*, ενεχυροδανειστής σήμερα, Τάσος Μητρόπουλος: το κάνω για να πληρώνει ο κοσμάκης τα χαράτσια του… Εντάξει, ο Σαμαράς δεν είναι ενεχυροδανειστής με την… κλασική έννοια του όρου, είναι μια νεοφιλελεύθερη μετεξέλιξη του είδους: «στη σκέψη του δεν υπάρχει θέση μήτε για την αμφιβολία μήτε για το βάραθρο. Πιστεύει ότι οι αγορές είναι τόσο τέλειες ώστε δεν έχουν πια την ανάγκη να είναι και οι άνθρωποι τέλειοι. Δεν υπάρχει κανένας ίλιγγος στο χείλος του γκρεμού, αφού η σκέψη του νέου, αυτού, πολιτικού είδους κατέχει τη λύση για τις ανθρώπινες δυστυχίες»:* Κατάσχεση! Πλειστηριασμός! Εκποίηση!..

Η Ελλάδα ενέχυρο της Μέρκελ

Μα τι λέμε τώρα; Η Ευρώπη της κ. Μέρκελ δεν είναι παρά ένα απέραντο ενεχυροδανειστήριο που λειτουργεί με γνώμονα την βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: «ο πιο αθώος τρόπος να περνά κανείς τον καιρό του είναι να κερδίζει χρήματα». Με οποιονδήποτε τρόπο…

Κεντρικό κατάστημα του Μερκελικού ενεχυροδανειστηρίου είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism), ο οποίος, σύμφωνα με υποτιθέμενη αποκάλυψη των ημερών, επιθυμεί να μεταφερθεί η διαδικασία εκποίησης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας από την Ελλάδα (το ΤΑΙΠΕΔ) στο εξωτερικό και να διεκπεραιώνεται από τουλάχιστον δύο εταιρείες holding. Υπό τον έλεγχο του ESM προφανώς: «ένα σχήμα υπερεθνικού χαρακτήρα με υπερεξουσίες και εποπτικό ρόλο (supervisory board), το οποίο ιεραρχικά θα βρίσκεται επάνω από το ελληνικό διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ και ουσιαστικά δεν θα λογοδοτεί σε κανένα. Το συγκεκριμένο όργανο δεν θα αποτελείται από Έλληνες τεχνοκράτες ή πολιτικούς αλλά από στελέχη με διεθνή εμπειρία που θα προέρχονται από επιλογή των δανειστών»*.

Ρε ΘΕΜΑτοφύλακες του συστήματος, σιγά την αποκάλυψη! Ακόμα και ο… πλουσιότερος αντιμνημονιακός αυτού του τόπου γνωρίζει ότι ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν βάλει ενέχυρο το σύνολο της κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας με μνημονιακή βούλα και υπογραφή. Όσο για το «πόρισμα του ESM», στην καλύτερη δεν είναι παρά οι τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας του ενεχυροδανειστηρίου της Μέρκελ. Οι οποίες ελάχιστα απέχουν από τις τεχνικές λεπτομέρειες της λειτουργίας κάθε ενεχυροδανειστηρίου που…σέβεται τον εαυτό του. Όπως του «ΜITROPOULOSGOLD», να πούμε…

* Ο Τάσος Μητρόπουλος είναι φίλος του Σαμαρά, υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στις εκλογές του 2012
* Ο νεοφιλελεύθερος άνθρωπος όπως «σκιτσάρεται» στον Economist, το «ευαγγέλιο» του φιλελευθερισμού.
* Από το «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ της εφημερίδας Το Θέμα

Νίκος Τσαγκρής 

Ο Μποντλέρ στην παραλιακή λεωφόρο

Ο ναρκισσισμός μου φαίνεται αφόρητος αλλά σπάνια καταφέρνω να τον αποφύγω. Μόλις χθες πήγα μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο. Νυχτερινή βόλτα, και κατέληξα σε ένα απ’ εκείνα τα νεανικά μπαρ δίπλα στο κύμα.

Μαζικά θερινά στέκια μιας νεολαίας που πλήττει θανάσιμα. Και δεν ενδιαφέρεται καθόλου να το κρύψει. Η μουσική ήταν ευθυγραμμισμένη με τη νεολαία. Και την πλήξη της.Τα αγόρια φρόντιζαν να υπονομεύουν τη φυσική ομορφιά τους. Με κάθε τρόπο. Η πνευματική ομορφιά τους ήταν αθέατη. Μπορεί και ανύπαρκτη!..

*****

Τα κορίτσια, κάποια απ’ αυτά πάντως, διατηρούσαν ορισμένα από τα κλασικά τους προτερήματα, όπως τα περιέγραψε ο Μποντλέρ: Άλλες αυστηρές και σοβαρές, άλλες ξανθιές και εύθυμες. Άλλες, επιδεικνύουν με μια αριστοκρατική ανεμελιά έναν πρώιμο κόρφο, κι άλλες δείχνουν αθώα ένα αγορίστικο στήθος. Έχουν την βεντάλια στα δόντια, το μάτι απλανές ή προσηλωμένο. Είναι θεατρικές και πανηγυρικές όπως το δράμα, η μουσική, η όπερα που κάνουν πως ακούνε…

Κάπως έτσι, μα δεν υπήρχε ίχνος ανταπόκρισης. Ακόμα και τα λιγοστά νεανικά ζευγάρια, ακίζονταν ατομικά, μοναχικά, σαν ο καθένας να φλερτάριζε τον εαυτό του, σιωπηρά. Τόσος ναρκισσισμός! Δεν με χωράει ο τόπος! Σκέφτηκα και πήρα τον… ναρκισσισμό μου κι έφυγα…

*****

Στη Γλυφάδα, σ’ εκείνο το «άνοιγμα» που μοιάζει με μια πόλη-σκηνικό. Έχετε δει πανσέληνο με σπόνσορα την vodafone; Το είδα χθες, αργά τη νύχτα, στη Γλυφάδα. Μια γιγαντοαφίσα κι από πάνω της το στρογγυλό φεγγάρι να φωτίζει κιτρινιάρικα μια πόλη πλαστική. Αμερικάνικη.

Το … Ελντοράντο της Αθήνας. Μέτρησα δεκαεφτά φαστ φουντ! Μα είναι δυνατόν; Ανάμεσά τους βρήκα το δρομάκι με τα μπριζολάδικα, το γνώριμο από παλιά. Εκεί, εντάξει, οι θαμώνες ήταν άσχετοι με τον ναρκισσισμό. Έτρωγαν τις μπριζόλες, τις πατάτες τις τηγανιτές και έπιναν την μπίρα σε στιλ ορίτζιναλ ελληνικό!

*****

Πώς έγινε και πήγε το μυαλό μου πάλι στον Μποντλέρ: Προς τι λοιπόν; Αν δεν είστε αληθινοί άνθρωποι, να είστε αληθινά ζώα. Να είστε ανεπιτήδευτοι, και θα είστε χωρίς άλλο χρήσιμοι ή ευχάριστοι σε κάποιους… Δυστυχώς, σκέφτηκα, στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις αληθινούς ανθρώπους ή και «αληθινά ζώα».

Σε λίγο, ωστόσο, επικράτησε και πάλι ο …. Μποντλερικός ναρκισσισμός: η καρδιά μου – έστω και στα δεξιά – θα βρει εύκολα χίλιους συν-παρίες ανάμεσα στα τρία δισεκατομμύρια όντα που βόσκουν στις τσουκνίδες του συναισθήματος!

Νίκος Τσαγκρής (χρονογράφημα από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

Στον καθρέφτη του ήλιου...

Από το κάστρο της Μεθώνης έβλεπες την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων…

Έτσι, την έβλεπες ατόφια, καθαρά, σαν να ‘βλεπες την ίδια την ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Μα αλίμονο, την έβλεπες αταίριαστη με μνήμες και γραφές άλλων καιρών, μαραζωμένη κι άσχημη: να μαστιγώνεται αλύπητα από αδίστακτους εμπόρους και ληστές. Να καίγεται ολημερίς κι ολονυχτίς το δέντρο-σώμα της από τα ίδια τα παιδιά της, που έγιναν σωματέμποροί της, οικοπεδοφάγοι της και καταπατητές. Και να σφαδάζει από αβάσταχτη αγωνία και πόνο, καθώς έβλεπε εκείνους που ονομάζονταν πατέρες της, αντί να την γλυτώσουνε, να τρώγονται σαν τα σκυλιά: ποιός είναι, λέει, πιο ικανός να κυβερνά, να σβήνει τις φωτιές!..

Προφανώς αυτή η δυνατότητα ευκρινούς αντικατοπτρισμού της ελληνικής πραγματικότητας, αυτό το αδιάντροπο ξεμπρόστιασμα της λανθάνουσας σκληρότητας που επικρατεί στο κέντρο της χώρας, στους εξουσιαστικούς πυρήνες της ελληνικής κοινωνίας (στους πυρήνες της πολιτικής, της οικονομίας, των media) επιτυγχάνεται χάρη στην αιφνίδια εξυγίανση των αισθήσεων, μετά από τις οβερντόουζ δόσεις καθαρού οξυγόνου. Καθαρού ήλιου. Καθαρής θάλασσας. Καθαρής ιστορίας: Μεθώνη – Κορώνη – Φοινικούντα – Πύλος…

Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σ’ εκείνο το κρυστάλλινο τοπίο του Νότου, συναντιέσαι και πάλι με το καθαρό σώμα σου, το καθαρό μυαλό σου, ζεις για λίγο μαζί τους. Φοβερό σοκ! Κινδυνεύεις να βρεθείς σε κάποιο δημόσιο ψυχιατρείο καθώς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εντοπίζεις την πανούκλα. Τις διεστραμμένες δυνατότητες του νου διακεκριμένων ατόμων ή ομάδων που διαμορφώνουν την καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και, εντέλει, τον δεσπόζοντα πολιτισμό του παρόντος: μια χώρα που καίγεται, αυτοπυρπολείται, στο βωμό ενός αλλόφρονος, ανυπόστατου, απατηλού «εκσυγχρονισμού».

Καίμε και «καίμε» τη φύση. Ξεριζώνουμε τη γλώσσα, το συναίσθημα, την ιστορία, την παράδοση, δεν φοβόμαστε τις αναμετρήσεις (εκτός κι αν πρόκειται για αναμετρήσεις με τον διεστραμμένο μας εαυτό. Ή με τους διεστραμμένους ισχυρούς της Γης, πάτρονές μας)…. Μια πολιτική συμφορά τόσο ολοκληρωμένη, μια κοινωνική και οικολογική συμφορά, αυτές οι παραλυσίες και οι εκτραχηλισμοί που πιέζουν τις ψυχές, τις σπρώχνουν στα άκρα: στην υστερία – στην αδράνεια…

Κι εσύ εκεί, από το κάστρο της Μεθώνης, σε μια περιστασιακή συνάντηση με το σώμα σου, με το μυαλό σου, να βλέπεις την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: σαν την πανούκλα!...
                                                                                               Νίκος Τσαγκρής

Η σφαγή του εκπαιδευτικού Αγησίλαου Β.

 

Στη «Δίκη» του Κάφκα ο Γιόζεφ Κ. γίνεται στόχος. Διώκεται, αλλά δεν ξέρει γιατί. Βέβαια υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά χωρίς, και πάλι, να ξέρει γιατί. Συνεχίζει να ερωτεύεται, να τρώει ή να διαβάζει την εφημερίδα του. Κατόπιν δικάζεται. Η αίθουσα του δικαστηρίου είναι σκοτεινή, δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, υποθέτει μονάχα πως καταδικάστηκε, μάταια όμως αναρωτιέται για ποιο λόγο. Μετά από καιρό, δυο καλοντυμένοι και ευγενικοί κύριοι έρχονται να τον βρουν και τον παρακαλούν να τους ακολουθήσει. Με πολλές φιλοφρονήσεις, τον οδηγούν σε ένα απελπιστικό προάστιο, του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και τον σφάζουν. Προτού πεθάνει, ο καταδικασμένος λέει μονάχα: «σαν το σκυλί»…

*****

Έτσι η κάπως έτσι, βίωσε ο καθηγητής Αγησίλαος Β. την «σφαγή» που υπέστη με την εφαρμογή των μέτρων «κινητικότητας»∙ μέτρα που ανέλαβε να εφαρμόσει ο νέος υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης της Κυριάκος Μ.,προς διόρθωσιν των δημοσίων οικονομικών: «Έγινα στόχος των διαπραγματευτών της κυβέρνησης με την Τρόϊκα αλλά δεν ξέρω γιατί», μου γράφει. «Βέβαια, υπερασπίστηκα τον εαυτό μου, βγήκα στους δρόμους μαζί με τους συναδέλφους μου, χωρίς να ξέρω καλά – καλά γιατί το έκανα κι αν είχε νόημα αυτό που έκανα». «Όπως και να 'χει», συνεχίζει, «σε μια αίθουσα σκοτεινή, στο υπουργείο Οικονομικών, με δίκασαν. Μάταια αναρωτιόμουν πως και γιατί. Μόνο όταν βρήκα το θάρρος και πήγα στο υπουργείο, ο καλοντυμένος και ευγενικός κύριος που με δέχτηκε με οδήγησε σε ένα απελπιστικά γκρίζο γραφείο και μου έδειξε το χαρτί της διαθεσιμότητας. Τότε ένιωσα σαν να μου βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα και να με σφάζουν. Είπα μονάχα: σαν το σκυλί»…

*****

Υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί το απαισιόδοξο τέλος, η οριστική «σφαγή», ο οικονομικός θάνατος του Έλληνα μισθωτού Αγησίλαου Β.; Μόνο αν μπορεί να βλέπει τη ζωή σαν παράλογος ήρωας. Όπως ο Σίσυφος του Αλμπέρ Καμύ, την ώρα που διαρκεί η κατάβασή του από την κορυφή προς «αυτόν τον χαμηλό κόσμο»˙ απ’ όπου θα πρέπει να σπρώξει και πάλι την πέτρα στην κορυφή: «Αυτή η ώρα είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μία απ’ τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά – σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του, πιο δυνατός από το βράχο του…». Γιατί δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση. Την Γενναιότητα. Τον Αγώνα…

Νίκος Τσαγκρής 15/7/2013

Ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ και η αριστερά του 21ου

Το ιστορικά υψηλό άθροισμα της Ελληνικής Αριστεράς πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί.

 

Του Νίκου Τσαγκρή

 «Και τι ζητάνε τώρα αυτοί, μπορείς να μας πεις;». Όχι σύντροφε, δεν μπορώ να σου πω. Για την ακρίβεια, δεν θέλω να σου πω. Γιατί αν σου πω δημοσίως την γνώμη μου για αυτό «που ζητάνε αυτοί», θα γίνω αυτομάτως κακός ή και κακόπιστος, μπορεί και συκοφάντης. Αφού με υποχρεώνεις να σου πω ότι  «αυτοί» έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και, αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Φυσικά, δεν μιλάμε για τα απλά μέλη των σχημάτων της  Κομμουνιστικής Αριστεράς, που παραμένουν τυφλοί μαχητές της μεγάλης ουτοπίας. Ούτε, φυσικά, για τις χιλιάδες των ανένταχτων, σοσιαλιστών ή κομμουνιστών, που παραμένουν έμπλεοι των πολιτικά ανέκφραστων ανθρωπιστικών, μαρξιστικών και μεταμαρξιστικών, ιδεών. Και φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για την Ελληνική Αριστερά, την παγκόσμια Αριστερά, τη σύγχυση που εξακολουθεί να την πλήττει, καθηλώνοντάς την στο περιθώριο των κοσμογονικών εξελίξεων των  καιρών μας. Στην πιο ώριμη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης…

 

Το άθροισμα που δεν αθροίζεται

 

Εντάξει, στη χώρα μας, τα χάλια της Αριστεράς, ποσοτικά τουλάχιστον, είναι πολύ… καλύτερα απ’ ό,τι στις περισσότερες χώρες της Δύσης. Αφού, αν συνυπολογίσουμε την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ (αν συμφωνήσουμε ότι παραμένει αριστερό κόμμα η ΔΗΜΑΡ) της Ανταρσύας, και των λοιπών σχημάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, μπορούμε να έχουμε ένα άθροισμα της τάξεως του 40%. Θρίαμβος!..

Θρίαμβος της πολιτικής ανοησίας, εννοώ, αφού το πλειοψηφικό αυτό άθροισμα, που θα μπορούσε να ανατρέψει την μνημονιακή συγκυβέρνηση και να κλονίσει το σύστημα πίσω απ’ αυτήν, πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί. Προσβάλλοντας ακόμα και τον βασικό ορισμό του ρόλου και του κεντρικού πολιτικού στόχου της Αριστεράς: Η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη και είναι, φυσικά, εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτήν την τάξη.

Είναι ένας ορισμός που, στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης (που είναι η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού), διευρύνεται και «χωράει» την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, την πλειονότητα των εργαζομένων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – όλης της Ευρώπης ίσως, πιθανόν όλου του Δυτικού κόσμου. Δεν χωράει όμως το ΚΚΕ και τους άλλους. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ!..

 

Μια νέα αριστερή ποιότητα

 

Από την άλλη, είναι αμφίβολο αν χωράει το ΚΚΕ σε μια τέτοια Αριστερά, αυτή την παγκοσμιοποιημένη αμφιβολία για την περίφημη «παγκοσμιοποίηση»: μια αμφιβολία που δεν έχει στόχο τα «ευεργετήματα» της «παγκοσμιοποίησης» (αντίθετα, οι λαοί του Νότου αντιδρούν οργισμένα στην βίαιη αφαίρεσή τους μέσω  των «προγραμμάτων λιτότητας») αλλά εξακολουθεί να αμφιβάλλει για τη δυνατότητα επέκτασής τους στον «Τρίτο Κόσμο» την ίδια στιγμή που αμφιβάλλει αν αυτά τα «ευεργετήματα» είναι πράγματι ευεργετήματα, ενώ ταυτόχρονα τα παράγει και τα καταναλώνει …

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για μια νέα αριστερή ποιότητα και ποσότητα, αυτό το πανευρωπαϊκό, (το παγκοσμιοποιημένο, εάν θέλετε) αντισυστημικό ρεύμα, που συνιστά μια αμφισβήτηση πέρα από κόμματα και παρατάξεις και χρώματα και χώρες και έθνη. Μια αμφισβήτηση που εκφράζεται περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά (περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά ακόμα και μέσα στα παραδοσιακά κόμματα και στις παρατάξεις) μέσω κοινωνικών – διαδικτυακών κυρίως – ζυμώσεων, υποκινούμενων από την ίδια τη ζωή, όπως οι εξουσίες την κατάντησαν: τα μαύρα πολιτικά και οικονομικά και κοινωνικά και θρησκευτικά σημεία των καιρών, μεγαλώνουν και γιγαντώνονται και παράγουν λαϊκούς ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις, επαναστάσεις νέου τύπου…

 

Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ

 

Φαινομενικά είναι ένα παγκόσμιο ρεύμα αμφισβήτησης της  περίφημης παγκοσμιοποίησης. Αλλά δεν είναι: είναι η παγκόσμια κοινωνία του 21^ου αιώνα που στρέφεται κατά της  «παγκοσμιοποίησης» του ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που βλέπει μόνο το κέρδος και ξεχνάει τον άνθρωπο. Που μεταβάλλει τον άνθρωπο σ’ αυτή την καρικατούρα που βλέπουμε όλοι καθημερινά γύρω μας –ή και στον καθρέφτη μας: την καρικατούρα ενός ανθρώπινου τύπου που παράγει για να καταναλώνει και καταναλώνει για να παράγει.

Φυσικά, αυτή η νέα αριστερή ποιότητα, αυτή αμφισβήτηση που ενδημεί στις συνειδήσεις και στις σκέψεις, ακόμα και όταν εκδηλώνεται με κινηματικές δράσεις, όπως των «αγανακτισμένων» των πλατειών του ευρωπαϊκού Νότου, ή και γιγάντιες εξεγέρσεις όπως της πλατείας Ταξίμ και της πλατείας Ταχρίρ, εξαντλείται στις δημόσιες, δυναμικές ή μη, διαμαρτυρίες που, δεν προτείνουν λύσεις, δεν περιγράφουν καν το σχήμα ενός διαφορετικού κόσμου. Ωστόσο είναι πολιτικά υποκείμενα που χωράνε σε οργανωμένα αριστερά κινήματα ή κόμματα, αρκεί να χωράνε κι εκείνα σ’ αυτά: να είναι κινήματα ή κόμματα ανοιχτά στα κελεύσματα των καιρών, να μπορούν να υιοθετήσουν, να ζυμώσουν και να μετασχηματίσουν σε πολιτική αφήγηση, (σε πολιτικές – ακόμα και κυβερνητικές – εφαρμογές) αυτή την παγκόσμια αντισυστημική αμφισβήτηση: όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας…

Να μην φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες, να μην διαπερνώνται από δογματικές αναστολές, να αποβάλλουν το πλέγμα της ιδεολογικής ηγεμονίας. Και, βέβαια, να πάψουν να έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, να μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Όπως το ΚΚΕ στη χώρα μας…

 

Οι Έλληνες δεν χάφτουν μύγες κ. Σαμαρά

Στο βρόντο η γελοία κυβερνητική προπαγάνδα. Για τους πολλούς η συγκυβέρνηση του παρόντος είναι ήδη κυβερνητικό παρελθόν

«Ό,τι υπάρχει είναι παρελθόν» έλεγε ο Ανατόλ Φράνς και, υπ’ αυτό το πρίσμα, ακόμα και το ακροδεξιό υβρίδιο με το οποίο αντικατέστησε προ ημερών ο κ. Σαμαράς την καραμανλική Ν.Δ., είναι παρελθόν. Το ίδιο και το κεντροδεξιό υβρίδιο με το οποίο ο κ. Βενιζέλος αντικατέστησε το ένδοξο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Υπό το ίδιο πρίσμα δε, παρελθόν είναι και η Ελλάδα που ξέραμε, και οι Έλληνες που ξέραμε, σύσσωμος ο υλικός και άϋλος κόσμος του παρόντος∙ τον οποίο, ούτως ή άλλως, με τόσο πόνο και πάθος αγωνιζόμαστε να… καταστρέψουμε, όπως έλεγε ο άϋλος, τώρα πια, Έλληνας φιλόσοφος Κώστας Αξελός…

Αυτά, υπό το πρίσμα της φιλοσοφίας. Υπό το πρίσμα της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδιαίτερα δε του επικοινωνιακού συστήματος της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, το οποίο (δυστυχώς!) ούτε με βάση τον αφορισμό του Ανατόλ Φράνς δεν αποτελεί ακόμα παρελθόν, συμβαίνουν πράγματα και θαύματα. Η κυβερνητική προπαγάνδα, ασκούμενη από κάφρους που πιστεύουν ότι απευθύνονται σε κάφρους, ξεπερνά και τις γελοιωδέστερες προπαγανδιστικές κατασκευές της αποικιοκρατικής βρετανικής κυβέρνησης όταν, στην απέλπιδα προσπάθειά της να οδηγήσει σε αποτυχία το αυτονομιστικό κίνημα του Γκάντι, υποσχόταν να γεμίσει την χερσόνησο με… κότες που «θα είχαν την ιδιότητα να γεννούν αυγά βραστά, έτοιμα, σκληρά ή μελάτα, που θα έφευγαν κατ’ ευθείαν για το τραπέζι των ιθαγενών δουλοπαροίκων. Δήλωναν δε έτοιμοι να… κάνουν επενδύσεις και στην κότα-ομελέτα, «της οποίας ένα ελαφρό κούνημα της λεκάνης σε σκοπό ραγκτάιμ έφτανε για να ανακατέψει τους κρόκους με τα ασπράδια – προφανώς οι επιλεγμένες κότες είχαν πάρει μαθήματα… κλακέτας»*. Φυσικά, η ανεξαρτησία του 1947 σήμανε το τέλος της ηλίθιας αυτής προπαγάνδας καθώς και της συγκεκριμένης… πτηνοτροφίας.

Στο βρόντο ο κυβερνητικός χαβάς

Έτσι και εδώ, στην πειραματική αποικία του συστήματος Μέρκελ που, προς το παρόν, εξακολουθεί – ευτυχώς – να ονομάζεται Ελλάδα, το μόνο κυβερνητικό προϊόν είναι η μαύρη προπαγάνδα που, υπό το πρίσμα της επιστήμης της επικοινωνίας, μοιάζει να προέρχεται από το μακρινό παρελθόν, από την εποχή της αποικιοκρατίας και να απευθύνεται σε δουλοπάροικους: εκπέμποντας μύθους για Κινέζους και Αζέρους προύχοντες που βάλθηκαν να ξανακάνουν ευτυχισμένους τους Έλληνες σκορπώντας στο πέρασμά τους δισεκατομμύρια. Μύθους εικονογραφημένους με πρωθυπουργούς που κόβουν κορδέλες και οδηγούν στα ουράνια draft του N.B.A της γης τους κολασμένους! Και κολαούζους συγκυβερνήτες να μοιράζουν αναμνηστικά στη ζούλα∙ να πάρουν κι αυτοί κάτι από το πρωθυπουργικό success story… Εις μάτην! Που πάει να πει ότι τα διαπλεκόμενα (με τους αποικιοκρατικού ήθους και ύφους επικοινωνιακούς μηχανισμούς των Σαμαρά - Βενιζέλου) κανάλια, τα media εν γένει, παίζουν τον κυβερνητικό χαβά στον βρόντο. Αφού, υπό το πρίσμα της στατιστικής επιστήμης, ιδιαίτερα δε του ελαφρολαϊκού κλάδου της που εκτρέφει τις αμφιλεγόμενες εταιρίες πολιτικών δημοσκοπήσεων, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί παρόν υπό… προθεσμία, το δε ΠΑΣΟΚ είναι οριστικά παρελθόν! Πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν χάφτουν μύγες και ότι ελάχιστους κάφρους και δουλοπάροικους διαθέτει αυτή η χώρα…

Χωρίς ιδεολογικές αναστολές

Λοιπόν, που λέτε, προσωπικά είμαι πεπεισμένος (από τον… Ανατόλ Φράνς που κρύβω μέσα μου και όχι από τις δημοσκοπήσεις) ότι η συγκυβέρνηση του παρόντος είναι ήδη κυβερνητικό παρελθόν. Και ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολογικά και πολιτικά ελκυστικότερος απ’ τη Νέα Δημοκρατία, κάθε άλλο: οι πολλοί (οι μάζες, που έλεγαν οι κυνικοί της κοινωνιολογίας) δεν έχουν ιδεολογικές αναστολές, δεν τους αφήνει η οικονομική δυστυχία και η πολιτική κατάθλιψη (στην οποία οι άπονες και ξεπουλημένες κυβερνητικές εξουσίες τους έριξαν) να έχουν: «ο Σαμαράς μας ξεπούλησε οριστικά στη Μέρκελ, ο Βενιζέλος δεν υπάρχει, δίνει ρέστα στους «νταβατζήδες», μας έχουν γραμμένους», μου λέει ο Κερκυραίος δίπλα μου, στριφογυρίζοντας στην ξαπλώστρα για να τον κάψει ο ήλιος κι από την άλλη.
- Πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς!
- Σίγουρα, μέχρι να δέσει η νέα… σοσιαλιστική κυβέρνηση θα τσιμπήσουμε το κάτι τι μας από τον Τσίπρα, πετάγεται η κομμώτρια γυναίκα του.
- Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»


Ο ΣΥΡΙΖΑ και η πραγματικότητα των πολλών

Δεν είναι αποκυήματα μυθοπλασίας όλα αυτά, είναι μια πραγματικότητα που σας στέλνω από το νησί των Φαιάκων όπου βρέθηκα για λίγες μέρες διακοπών. Και θαρρώ πως δεν είναι μόνο η κερκυραϊκή πραγματικότητα: η πλειονότητα των Ελλήνων, οι πολλοί (οι μάζες, που έλεγαν οι κυνικοί της κοινωνιολογίας), δεν έχουν ιδεολογικές αναστολές. Η ιδεολογία είναι μια συναισθηματική υπόθεση, και δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτήν στον προδομένο και λεηλατημένο και καταθλιπτικό ελληνικό κόσμο. Δεν υπάρχει πια ιστορική συνέχεια, δεν υπάρχει κουλτούρα, δεν υπάρχει κοινωνική και πολιτική ηθική. Δεσπόζει η «ηθική της ζωής όπως είναι»: ο Σαμαράς μας ξεπούλησε οριστικά στη Μέρκελ, ο Βενιζέλος δεν υπάρχει, δίνει τα ρέστα του στους «νταβατζήδες, πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς! Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»

Εμείς οι αθεράπευτα ιδεολόγοι, οι συναισθηματικά ή και ταξικά αριστεροί, οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές, οι ρομαντικοί επαναστάτες, πρέπει να καταλάβουμε κάτι: είναι θέμα δημοκρατίας, θέμα ανεξαρτησίας, θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά αυτό που, κυρίως, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ελκυστικό για τους πολλούς (τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που, μέσα στην προηγούμενη τριετία συσπειρώθηκαν στις τάξεις του και τον ανέδειξαν στο σημερινό «κίνημα ανατροπής», που από κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να γίνει κυβερνητικό κόμμα) δεν είναι η αριστερή ριζοσπαστική του βάση, είναι το αξιόπιστο αντιμνημονιακό του πρόσωπο, ένα πρόσωπο που εκφράζει την μοναδική λαϊκή προσδοκία της απαλλαγής από τους ξεπουλημένους μνημονιακούς Σαμαρά και Βενιζέλο: «πάμε, να βγάλουμε ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μας τελειώσουν αυτοί να τους τελειώσουμε εμείς! Έστω να γλυτώσουμε τα χαράτσια, τα σπίτια μας, βρε αδερφέ… Και ύστερα βλέπουμε…»

Αδιαμφισβήτητα, αυτή είναι η πραγματικότητα των πολλών. Και αυτή την πραγματικότητα, οφείλουν να την έχουν στο μυαλό τους τα μέλη και τα στελέχη ενός ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Ούτως ή άλλως, είναι μια πραγματικότητα που, συνειδητά ή ασυνείδητα, την έχουν χρεωθεί…

Νίκος Τσαγκρής

* Πασκάλ Μπρυκνέρ «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»: Από μια αφήγηση ενσωματωμένη στη μυθοπλασία του έργου.

Τα μεγάλα ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ

Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μου εμπιστεύτηκε την απαισιοδοξία του για το μέλλον της δικομματικής κυβέρνησης και τη δυσφορία του για την συμμετοχή του κόμματός του σ’ αυτήν. Τον ρώτησα τι, κατά την γνώμη του, ανάγκασε τον Ευ. Βενιζέλο να συμπορευτεί ως το τέλος με το ακροδεξιό σύστημα Σαμαρά. Μου απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο.

-Ξέρω, φταίνε οι ανειλημμένες υποχρεώσεις του, προσπάθησα να τον… διευκολύνω να γίνει ομιλητικός.

-Αγαπητέ μου, στην εποχή μας είναι εξαιρετικά δύσκολο, ακόμα και για τον πιο χαρισματικό πολιτικό, να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, μου απάντησε σιβυλλικά…

Αναπόφευκτα συνέδεσα τον χρησμό αυτό με την αδυναμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να πει ένα καθαρό ΟΧΙ (ή και ένα καθαρό ΝΑΙ)  στα διαπλεκόμενα συμφέροντα των οποίων, ως γνωστόν, αποτελεί οργανικό μέλος: την οικονομική και μιντιακή ελίτ που διαχρονικά στηρίζει – για να τον – και τον στηρίζει.

Ανάλογη είναι η αδυναμία του Αντώνη Σαμαρά να πει ένα καθαρό ΟΧΙ (ή ένα καθαρό ΝΑΙ) στο σύστημα Μέρκελ, του οποίου (από τότε που πήρε το πρωθυπουργικό χρίσμα) αποτελεί οργανικό μέλος και το υπηρετεί∙ και εκείνο τον στηρίζει. Και, ακόμα πιο επώδυνη είναι η αδυναμία της Ε.Ε. να πει το μεγάλο ΟΧΙ στην παρανοϊκή και εγκληματική δικτατορία των Αγορών…   

         

  Η σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας  

Η άρνηση είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, η πλέον  πολυτελής λειτουργία στο πλαίσιο της Δημοκρατίας. Τόσο πολυτελής, όσο η ρήξη, όσο η επανάσταση. Είναι φυσικό, λοιπόν, να μην χωράει εύκολα στην εφαρμοσμένη πολιτική, που είναι  μια λειτουργία ευτελής, μια διαδικασία. Πολλές φορές δε, γίνεται τόσο ευτελής, όσο η διαχείριση πολιτικών πραγμάτων ή καταστάσεων, από οικονομικά πράγματα ή καταστάσεις. Όπως στην σημερινή Ευρώπη, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ειδικά στη χώρα μας όπου η Δημοκρατία ψυχορραγεί, καθώς οι ηγεμόνες της ευρωζώνης έχουν μετατοπίσει την έδρα της νομιμότητας, από το Σύνταγμα και το Κοινοβούλιο στην Επιχείρηση, στις Τράπεζες, στις Αγορές.

Πιο συγκεκριμένα το θέτει ο Νόαμ Τσόμσκυ*: Βιώνουμε τη σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας. Η αντιπροσώπευση εξαντλείται – στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής – στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων: μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Αυτό σημαίνει πως καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία», με συνέπεια να παρατηρείται μία συνεχής "παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών. (……) Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, άλλωστε, οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα... 

  

Η άρνηση ως θέληση δύναμης

Αλλά και όταν η πολιτική ασκείται ως πολιτική, ως θεώρηση δηλαδή των πολιτικών προβλημάτων με στόχο την εφικτή λύση τους, η άρνηση, όταν εκδηλώνεται, εκδηλώνεται στα πλαίσια του εφικτού. Είναι άρνηση-θέση, ή ακόμα και άρνηση-κατάφαση…

Κατά τον Νίτσε, η άρνηση εκδηλώνεται ως θέληση δύναμης και μπορεί να θέσει σε κίνηση όλη την ανθρώπινη Ιστορία. Θέληση δύναμης, που μπορεί να μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.

Για τον Φρόιντ, η άρνηση είναι η εκδήλωση των δυνάμεων της ζωής που επιθυμούν να αρνούνται οτιδήποτε αντιτίθεται σ’ αυτές.

Κατά τον Χέγκελ, η άρνηση εξακολουθεί να δρα σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο.

Ο Μαρξ αντιλαμβάνεται την άρνηση ως άρνηση της εργασίας, η οποία πολεμά τη φύση και τους ανθρώπους, δημιουργεί τον αλλοτριωμένο από τις ανθρώπινες και κοινωνικές αφθονίες κόσμο: η ανθρωπότητα, λοιπόν, οφείλει να οικειοποιηθεί αναλογικά (κολεκτιβίστικα) αυτόν τον κόσμο ύστερα από την κατάργηση της περιουσίας και της γραφειοκρατικής τάξης των υπαλλήλων του κράτους, πράγμα που θα επιτρέψει στη δημιουργική πολυδραστηριότητα των ανθρώπων να αναπτυχθεί υλιστικά και πνευματικά, σαν παιχνίδι…

Το «Χεγκελιανό» ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ

Ωστόσο, η πίεση που υφιστάμεθα είναι ασφυκτική, η ευρωζωνική τυραννία μας συνθλίβει, κάποιος πρέπει να βγει μπροστά, να πει το μεγάλο ΟΧΙ στο απολυταρχικό σύστημα εξουσίας του Βορά που σκλαβώνει τον Νότο . Θα είμαστε δε εξαιρετικά ευτυχείς αν οι συσχετισμοί επέτρεπαν, να αρθρωθεί το Μαρξιστικού τύπου ΟΧΙ , «η άρνηση που επιτρέπει στη δημιουργική πολυδραστηριότητα των ανθρώπων να αναπτυχθεί υλιστικά και πνευματικά, σαν παιχνίδι». Όμως, στο τωρινό καπιταλιστικό σύμπαν, αυτό είναι αδύνατον, θα έμοιαζε με επένδυση στην απόλυτη ουτοπία…

Αν θέλουμε όμως μπορούμε, μπορούμε να πούμε ένα ΟΧΙ, εκείνο της Χεγκελιανής άρνησης «που δρα στην παγκόσμια ιστορία παράγοντας το καινούργιο, κάθε φορά το καινούργιο». Αλλά κι αυτό διόλου εύκολο δεν είναι: στο σημερινό νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύμπαν, το παιχνίδι της πολιτικής είναι, κατά συνθήκη, ένα στημένο παιχνίδι. Τις περισσότερες φορές βρώμικο, λίγες φορές καθαρό, αλλά ποτέ τόσο καθαρό όσο η απόλυτη θέση ή η απόλυτη άρνηση. Γι αυτό και τα  μεγάλα ΟΧΙ – όπως και οι πολιτικοί ηγέτες που έχουν το σθένος να τα αρθρώσουν – είναι είδη υπό εξαφάνιση, ιδιαίτερα στην πολιτική περιοχή της Ευρωζώνης.

Μόνη εξαίρεση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο μόνος ευρωπαϊκός πολιτικός οργανισμός που τόλμησε να αρθρώσει «το ΟΧΙ που δρα παράγοντας το καινούργιο». Ένα ΟΧΙ που, πέρα από την (αναμενόμενη και ως καταλυτική) επίδρασή του στην εξέλιξη των ελληνικών πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών πραγμάτων, ανοίγει το δρόμο για τη διαμόρφωση, «στην εποχή της αποδόμησης του ιστορικού συστήματος στο οποίο ζούμε, μιας νέας αριστερής ιδεολογίας*». Μιας κοσμοθεωρίας (μιας αντισυστημικής πολιτικής πλατφόρμας) που στοχεύει στην αποτροπή της αποικιοποίησης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, την οικονομική και πολιτική απελευθέρωσή των ευρωπαίων δουλοπαροίκων (όλων υμών) και «*την εδραίωση ενός συστήματος που κατά κύριο λόγο θα εννοεί την κοινωνική ισότητα και θα είναι δημοκρατικό: εξαρτάται από το εάν αυτοί που σχεδιάζουν αυτή την έκβαση είναι ικανοί να συστηματοποιήσουν από κοινού μια ουσιαστική στρατηγική πολιτικής αλλαγής…»

* Από ομιλία του Νόαμ Τσόμσκι σε εκδήλωση του Global Media Forum της DW στη Βόννη.

**Immanuel Wallerstein, «Μετά τον Φιλελεφθερισμό» (Εκδόσεις Ηλέκτρα 2004)

*** Immanuel Wallerstein, Μετά τον Φιλελεφθερισμό (Εκδόσεις Ηλέκτρα 2004)