Ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ και η αριστερά του 21ου

Το ιστορικά υψηλό άθροισμα της Ελληνικής Αριστεράς πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί.

 

Του Νίκου Τσαγκρή

 «Και τι ζητάνε τώρα αυτοί, μπορείς να μας πεις;». Όχι σύντροφε, δεν μπορώ να σου πω. Για την ακρίβεια, δεν θέλω να σου πω. Γιατί αν σου πω δημοσίως την γνώμη μου για αυτό «που ζητάνε αυτοί», θα γίνω αυτομάτως κακός ή και κακόπιστος, μπορεί και συκοφάντης. Αφού με υποχρεώνεις να σου πω ότι  «αυτοί» έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και, αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Φυσικά, δεν μιλάμε για τα απλά μέλη των σχημάτων της  Κομμουνιστικής Αριστεράς, που παραμένουν τυφλοί μαχητές της μεγάλης ουτοπίας. Ούτε, φυσικά, για τις χιλιάδες των ανένταχτων, σοσιαλιστών ή κομμουνιστών, που παραμένουν έμπλεοι των πολιτικά ανέκφραστων ανθρωπιστικών, μαρξιστικών και μεταμαρξιστικών, ιδεών. Και φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για την Ελληνική Αριστερά, την παγκόσμια Αριστερά, τη σύγχυση που εξακολουθεί να την πλήττει, καθηλώνοντάς την στο περιθώριο των κοσμογονικών εξελίξεων των  καιρών μας. Στην πιο ώριμη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης…

 

Το άθροισμα που δεν αθροίζεται

 

Εντάξει, στη χώρα μας, τα χάλια της Αριστεράς, ποσοτικά τουλάχιστον, είναι πολύ… καλύτερα απ’ ό,τι στις περισσότερες χώρες της Δύσης. Αφού, αν συνυπολογίσουμε την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ (αν συμφωνήσουμε ότι παραμένει αριστερό κόμμα η ΔΗΜΑΡ) της Ανταρσύας, και των λοιπών σχημάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, μπορούμε να έχουμε ένα άθροισμα της τάξεως του 40%. Θρίαμβος!..

Θρίαμβος της πολιτικής ανοησίας, εννοώ, αφού το πλειοψηφικό αυτό άθροισμα, που θα μπορούσε να ανατρέψει την μνημονιακή συγκυβέρνηση και να κλονίσει το σύστημα πίσω απ’ αυτήν, πάει στον βρόντο, γιατί ένα μέρος του αρνείται να… αθροισθεί. Προσβάλλοντας ακόμα και τον βασικό ορισμό του ρόλου και του κεντρικού πολιτικού στόχου της Αριστεράς: Η Αριστερά περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με την κατεστημένη τάξη και θέλουν να την αντικαταστήσουν με μιαν άλλη και είναι, φυσικά, εκείνοι που υποφέρουν απ’ αυτήν την τάξη.

Είναι ένας ορισμός που, στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης (που είναι η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού), διευρύνεται και «χωράει» την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, την πλειονότητα των εργαζομένων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – όλης της Ευρώπης ίσως, πιθανόν όλου του Δυτικού κόσμου. Δεν χωράει όμως το ΚΚΕ και τους άλλους. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ!..

 

Μια νέα αριστερή ποιότητα

 

Από την άλλη, είναι αμφίβολο αν χωράει το ΚΚΕ σε μια τέτοια Αριστερά, αυτή την παγκοσμιοποιημένη αμφιβολία για την περίφημη «παγκοσμιοποίηση»: μια αμφιβολία που δεν έχει στόχο τα «ευεργετήματα» της «παγκοσμιοποίησης» (αντίθετα, οι λαοί του Νότου αντιδρούν οργισμένα στην βίαιη αφαίρεσή τους μέσω  των «προγραμμάτων λιτότητας») αλλά εξακολουθεί να αμφιβάλλει για τη δυνατότητα επέκτασής τους στον «Τρίτο Κόσμο» την ίδια στιγμή που αμφιβάλλει αν αυτά τα «ευεργετήματα» είναι πράγματι ευεργετήματα, ενώ ταυτόχρονα τα παράγει και τα καταναλώνει …

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για μια νέα αριστερή ποιότητα και ποσότητα, αυτό το πανευρωπαϊκό, (το παγκοσμιοποιημένο, εάν θέλετε) αντισυστημικό ρεύμα, που συνιστά μια αμφισβήτηση πέρα από κόμματα και παρατάξεις και χρώματα και χώρες και έθνη. Μια αμφισβήτηση που εκφράζεται περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά (περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά ακόμα και μέσα στα παραδοσιακά κόμματα και στις παρατάξεις) μέσω κοινωνικών – διαδικτυακών κυρίως – ζυμώσεων, υποκινούμενων από την ίδια τη ζωή, όπως οι εξουσίες την κατάντησαν: τα μαύρα πολιτικά και οικονομικά και κοινωνικά και θρησκευτικά σημεία των καιρών, μεγαλώνουν και γιγαντώνονται και παράγουν λαϊκούς ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις, επαναστάσεις νέου τύπου…

 

Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ

 

Φαινομενικά είναι ένα παγκόσμιο ρεύμα αμφισβήτησης της  περίφημης παγκοσμιοποίησης. Αλλά δεν είναι: είναι η παγκόσμια κοινωνία του 21^ου αιώνα που στρέφεται κατά της  «παγκοσμιοποίησης» του ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που βλέπει μόνο το κέρδος και ξεχνάει τον άνθρωπο. Που μεταβάλλει τον άνθρωπο σ’ αυτή την καρικατούρα που βλέπουμε όλοι καθημερινά γύρω μας –ή και στον καθρέφτη μας: την καρικατούρα ενός ανθρώπινου τύπου που παράγει για να καταναλώνει και καταναλώνει για να παράγει.

Φυσικά, αυτή η νέα αριστερή ποιότητα, αυτή αμφισβήτηση που ενδημεί στις συνειδήσεις και στις σκέψεις, ακόμα και όταν εκδηλώνεται με κινηματικές δράσεις, όπως των «αγανακτισμένων» των πλατειών του ευρωπαϊκού Νότου, ή και γιγάντιες εξεγέρσεις όπως της πλατείας Ταξίμ και της πλατείας Ταχρίρ, εξαντλείται στις δημόσιες, δυναμικές ή μη, διαμαρτυρίες που, δεν προτείνουν λύσεις, δεν περιγράφουν καν το σχήμα ενός διαφορετικού κόσμου. Ωστόσο είναι πολιτικά υποκείμενα που χωράνε σε οργανωμένα αριστερά κινήματα ή κόμματα, αρκεί να χωράνε κι εκείνα σ’ αυτά: να είναι κινήματα ή κόμματα ανοιχτά στα κελεύσματα των καιρών, να μπορούν να υιοθετήσουν, να ζυμώσουν και να μετασχηματίσουν σε πολιτική αφήγηση, (σε πολιτικές – ακόμα και κυβερνητικές – εφαρμογές) αυτή την παγκόσμια αντισυστημική αμφισβήτηση: όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας…

Να μην φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες, να μην διαπερνώνται από δογματικές αναστολές, να αποβάλλουν το πλέγμα της ιδεολογικής ηγεμονίας. Και, βέβαια, να πάψουν να έχουν ως βασικό τους μέλημα την κομματική αυτοσυντήρηση. Και αντί να μάχονται την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα πίσω της, να μάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ που την μάχεται!.. 

Όπως το ΚΚΕ στη χώρα μας…