Δυό παλιές καραβάνες των Μέσων και της πολιτικής και στη μέση (ποιος άλλος;) ο Κασσελάκης!..

Η ακραία «μεταπολιτική» προπαγάνδα κατά του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και η αποδόμησή της από την πραγματικότητα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο ένας  αρθρογράφος  που ασχολείται με την πολιτική, ο άλλος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία. Διακεκριμένοι και οι δυό. Ο πρώτος για την χονδροειδή αντι - ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστική του δεινότητα και ο δεύτερος για την ρηξικέλευθη πολιτική του στάση και συμπεριφορά ως υπουργού επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή και στελέχους της ΝΔ, εν γένει. Ονόματα δεν λέμε, κι όποιος καταλάβει κατάλαβε – λέμε μόνο  ότι αναφέρονται και οι δυό (σε ποιόν άλλο;) στον Στέφανο Κασσελάκη: ο πρώτος σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Βήμα» και ο δεύτερος σε συνέντευξή του στην τηλεοπτική εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega».

Ο αρθρογράφος που ασχολείται με την πολιτική, εξομολογείται στο αναγνωστικό του κοινό ότι ακούει συνεχώς δίπλα του ανθρώπους, οι οποίοι «έχουν πλησιάσει τον Στέφανο Κασσελάκη, έχουν τραβήξει (απαραιτήτως;) μια selfie μαζί του και έχουν ανταλλάξει και δυο κουβέντες στα πεταχτά», να τον διαβεβαιώνουν ότι «περίπου πρόκειται για έναν άγγελο επί γης». Και ότι «ασφαλώς, με βάση αυτές τις περιγραφές», ο Κασσελάκης «δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, πολιτικός» διότι εκείνος, (σ. σ: ο αρθρογράφος της ιστορίας μας)  «τέσσερις δεκαετίες τώρα που ασχολείται με την πολιτική και τους ανθρώπους της, δεν έχει συναντήσει κάποιον (σ. σ: προφανώς εννοεί κάποιον πολιτικό τύπου Κουτσόγιωργα, ή Τσοχατζόπουλου, ή Τσουκάτου, ή Παπαντωνίου, ή Βενιζέλου, που κατά συνθήκη, στο παρελθόν, συναντούσε) ο οποίος να περιγράφεται ως φιλικός, ανοιχτόκαρδος, ευφυής, χαμογελαστός, γενναιόδωρος, με χιούμορ και αγωγή,  ωραίους τρόπους, να μην είναι καθόλου “καβαλημένος”, να μη διαθέτει αλαζονεία, να μη σνομπάρει τον συνομιλητή του, να δείχνει ταπεινόφρων, να ακούει και να μαθαίνει» (!..).

*******

«Τι είναι ο Στέφανος Κασσελάκης;», αναρωτιέται σ’ αυτό το σημείο του άρθρου του ο αρθρογράφος και, «αν όλα όσα λέγονται για αυτόν ισχύουν, ο κ. Κασσελάκης είναι ένα φαινόμενο το οποίο χρήζει ανθρωπολογικής και κοινωνικής μελέτης – ένα case study για αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές», απαντά αβίαστα στον… εαυτό του. Και στο άψε σβήσε, ο αρθρογράφος μεταλλάσσεται αυτοπροσώπως  σε ανθρωπολόγο και κοινωνιολόγο, μελετά το «φαινόμενο Κασσελάκης» και καταλήγει σε… πόρισμα:

● «Το επικοινωνιακό ταλέντο, το οποίο αναμφισβήτητα διαθέτει (σ. σ: ο κ. Κασσελάκης) χρησιμοποιείται για να καμουφλαριστούν όχι μόνο η άγνοια, αλλά και επικίνδυνες για την κοινωνία και τη συνοχή της αντιλήψεις του»…

● «Όλα αυτά που με τόση χάρη και επιδεξιότητα προβάλλει συνεχώς δεν είναι παρά η μεθοδική προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την αέναη αναζήτηση της κοινωνίας «για κάτι καινούργιο» που θα τα βάλει με το σύστημα και θα το εξαναγκάσει να παραδοθεί ηττημένο κατά κράτος».

Ένα «πόρισμα» προσχηματικά υποθετικό, - με τον υποθετικό σύνδεσμο  «Αν» να μετεωρίζεται άκυρος μπρός από κάθε… άρθρο του - άκρως κακόβουλο και αρρωστημένα κακοποιητικό. Τσαλαβουτημένο στο θολό μείγμα της μεταμοντέρνας προπαγανδιστικής εκδοχής της έννοιας «μεταπολιτική», καθώς καταλήγει: «Δεν είναι καινούργια μέθοδος αυτή – ο τόπος έχει μακρά παράδοση στο να υποκύπτει στις σειρήνες δημοφιλών ταλέντων στη δημαγωγία και στη δημοκοπία». Και εν τέλει αποκαλύπτεται ως αμετανόητος αντί – ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστής, καθώς του ξεφεύγει το αμίμητο: «Πριν από αυτόν, για να θυμηθούμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα από τον ίδιο πολιτικό χώρο, έκανε καριέρα ως αντισυστημικό «καινούργιο» ο κ. Αλ. Τσίπρας»!..

Συνδέοντας μάλιστα, ακολούθως, τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: και κατ’ επέκταση τον Κασσελάκη) με τον… Ντόναλντ Τραμπ, τον «μέντορα αυτής της κατηγορίας πολιτικών» όπως τον αποκαλεί, αναφερόμενος, προφανώς, στους πολιτικούς της «εποχής της μεταπολιτικής»!..  

*******

Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει η επιστήμη, κι ύστερα ο «ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία», που λέγαμε, για να αποδημήσουν τον αρθρογράφο και το άρθρο του – την ακραία αντί – Κασσελακική προπαγάνδα του στην προκειμένη περίπτωση. «Δεν υπάρχει «εποχή της μεταπολιτικής»,  λέει η επιστήμη: «Τα πολλά στοιχεία που συνθέτουν μια κοινωνική και πολιτική φάση μετασχηματίζονται συνεχώς, αποσυνδέονται, συνδυάζονται και επανασυνδέονται ξανά και ξανά. Υπάρχει όμως, αναμφίβολα, η εποχή της κατάχρησης όρων που, έχοντας προσδιοριστεί με παροιμιώδη ασάφεια, προσφέρονται για γρήγορη αλλά – φευ – ανεπαρκή όσο και προσωρινή διανοητική διέξοδο». Και προπαγανδιστική διέξοδο, θα προσθέσω εγώ, ο… εμπειρικός.

«Ο Κασσελάκης έχει χαρακτηριστικά φρεσκάδας και ζωντάνιας», μας λέει με τη σειρά του ο ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία – ονόματα… δεν λέμε: «είναι άφθαρτος και πετυχημένος και αντισυμβατικός». Και εξηγεί ότι ο τρόπος που επικοινωνεί είναι ο λεγόμενος αντισυμβατικός, ο πιο μπροστά από την εποχή μας. Πολλές φορές ο κόσμος που έχει συνηθίσει σε συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς κι εσύ έρχεσαι κι επικοινωνείς μαζί του με διαφορετικό τρόπο, στην αρχή σαστίζει, κρατά μία απόσταση, μέχρι να συνειδητοποιήσει τελικά ότι αυτό που έχεις να πεις είναι πιο σημαντικό από τον τρόπο με τον οποίο το λες»…

Τέλος, καθώς ο «ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία» μας εξηγεί γιατί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη διεισδύει στο μεσαίο χώρο, («Αγκαλιάζει πειστικά τα προβλήματα της μεσαίας τάξης και ανοίγεται από τη δημοκρατική Αριστερά μέχρι το κέντρο, με αποτέλεσμα να καθιστά εφαπτόμενο μ’ αυτό το άνοιγμα ένα κομμάτι του μεσαίου χώρου»), μας δείχνει και τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα για τα οποία «δουλεύει» ο αρθρογράφος, «που διακρίνεται για την χονδροειδή αντί - ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστική του δεινότητα», καθώς και η ακραία αντί – Κασσελακική προπαγάνδα που εκπέμπει το άρθρο του: καταλάβατε, υποθέτω, ποια είναι αυτά κι ως εκ τούτου… δεν λέμε τίποτα.