Η πολιτική Αξιοπρέπεια «Τσίπρας» κόντρα στο… αυτοδύναμο Ψέμα «Μητσοτάκης»!..

Ζητούμενο από τις αυριανές κάλπες, ένα κυβερνητικό «μετά» πιο δίκαιο και αξιοπρεπές από το δυστοπικό μητσοτακέϊκο «τώρα»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα της προεκλογικής εκστρατείας, που ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 23/6/2023, είναι ότι το μισό εκλογικό σώμα μένει απαφημένο στην μιζέρια του εικονικού μητσοτακικού στάτους «κυβερνητικής…. σταθερότητας», που απέδωσε εκείνο το «απρόβλεπτο 41%» του πρώτου γύρου…

Το άλλο μισό, στην… κοσμάρα του βρίσκεται: εγκλωβισμένο   στον αδιέξοδο υπαρξιακό εμφύλιο μικροκομματικής επιβίωσης, που απέδωσε τη συντριπτική ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων στον πρώτο εκλογικό γύρο. Με τον Αλέξη Τσίπρα μόνο, βαλλόμενο από παντού, να δίνει ρέστα προκειμένου να κρατήσει ζωντανή την δημοκρατική παράταξη, την ελπίδα και την προοπτική μιας δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης διακυβέρνησης.

Ναι, η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα είναι ότι επικρατεί το… αυτοδύναμο το ψέμα «Μητσοτάκης». Το παραμύθι ότι «με εμάς τα πράγματα στη χώρα μας πήγαν καλύτερα από πριν»!..  Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»… 

*******

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η αλαζονεία  του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν. Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε μεταπολιτευτικό παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν:

Να σε κυβερνά το Μητσοτακαίϊκο σημαίνει να σε παρακολουθεί, να σε σημειώνει, να σε στοιχίζει, να σε παραπληροφορεί, να σε χαρατσώνει, να σε υποτάσσει στα συμφέροντα του, να σε ξεσπιτώνει, να σε απολύει, να αισχροκερδεί σε βάρος σου, να σε εξαπατά, να σε κλέβει, να σε απαξιώνει… Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε στοχοποιεί, να σε κυνηγά, να σε προσβάλει, να σε γελοιοποιεί,  να σε προπηλακίζει, να σε σπάζει στο ξύλο, να σε σταυρώνει… 

 «Φίλε, αισθάνομαι σαν να είμαι ανεγκέφαλο  μέλος ενός κατώτερου έθνους ηλιθίων όταν βγαίνει και μου λέει «βγάλε με αυτοδύναμο και αμέσως το πορτοφόλι σου θα παχύνει», ή «βγάλε με για να συντηρήσω ρυθμούς ανάπτυξης πολύ υψηλότερους από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να πετύχω την πραγματική σύγκλιση», μου γράφει  ο συγκρατούμενός μου στις φυλακές της χούντας των συνταγματαρχών Γ.Μ: «Αρνούμαι να βιώσω μιαν ακόμα τετραετία σαν ακούσιος αιχμάλωτος του… αυτοδύναμου Ψέματος «Μητσοτάκης» και της πολιτικής, δημοσιογραφικής και επιχειρηματικής συμμορίας του»… 

*******

«Πρέπει να φύγει αυτό το τερατώδες Ψέμα και τα τσανάκια του», καταλήγει…  

- Πότε; 

- Την Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια! Την Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!.. 

Ωραία, την Δευτέρα περνάμε στο… «μετά». Όμως, είπαμε, η αίσθηση που αποπνέει η μιντιακή εικόνα της προεκλογικής εκστρατείας, που ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, είναι ότι το μισό εκλογικό σώμα μένει απαφημένο στο μίζερο «τώρα», ενώ το άλλο μισό στην… κοσμάρα του βρίσκεται. Και είπαμε ότι μόνο ο Τσίπρας δίνει ρέστα προκειμένου να κάνει δυνατά τα αδύνατα: να ξεκολλήσει τη χώρα απ’ το μίζερο μητσοτακέϊκο «τώρα», να την οδηγήσει σε ένα φωτεινό «μετά» με πολιτική Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Γίνεται;  

Κομμάτι… δύσκολο, όμως η πολιτική ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα… Αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα που, κατά συνθήκη, παράγει αδράνεια,  ασυνειδησία, ύπνο, αλλά και έγερση και ενσυνείδηση και δράση και ανατροπή!..