Νόμος είναι το δίκιο του απεργού κ. Χατζηδάκη

Ωστόσο η κυβέρνηση της Ν.Δ. αγνοεί αυτή την αδήριτη ιστορική αλήθεια  και θεσμοθετεί την ποινικοποίηση της απεργίας… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 13/6/2021 

«Γίνονται απεργίες σε σάς; Καλά, αστυνομία δεν έχετε;» έλεγε ο Στάλιν στον Χάρρυ Χόπκινς (σύμβουλο του Ρούσβελτ) το 1942. Ο ίδιος δεν είχε ανάγκη την αστυνομία. Τα ενσωματωμένα στο σοβιετικό κράτος συνδικάτα είχαν ως βασικό καθήκον την παρεμπόδιση όχι μόνο των απεργιών, αλλά και των απεργιακών… σκέψεων. Το αυτό συνέβαινε σε όλο το βασίλειο της απολυταρχίας: από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Ισπανία του Φράνκο ως την Βολιβία του Μπαριέντος και το Πουάντ α Πιτρ της Γουαδελούπης, το δικαίωμα στην απεργία ήταν στον γύψο…

Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, συμβαίνει και στις σύγχρονες δημοκρατίες της Δύσης. Στην προχθεσινή δημοκρατία του Σημίτη, ας πούμε, ή τη χθεσινή, του Σαμαρά, και τη σημερινή, του Κυριάκου Μητσοτάκη: τα μερικώς ή και ολοσχερώς χειραγωγημένα από τα συστημικά κόμματα ομοσπονδιακά συνδικάτα υπακούουν αβίαστα στους διαρκώς… βελτιούμενους αντεργατικούς νόμους των συντηρητικών κυβερνήσεων. Οι υπουργοί Εργασίας των οποίων, πέρα από την κατεδάφιση  στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων που δεν πρόλαβαν να κατεδαφίσουν οι προηγούμενοι, δεν παραλείπουν να αποδομήσουν… λίγο ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία.

Το επιχείρησε ο υπουργός του Σαμαρά, Βρούτσης, όταν, με αφορμή την απεργία στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Πτολεμαΐδας (2013), σήκωσε την παντιέρα του κρατικού ελέγχου των απεργιών με εκείνο το αλήστου μνήμης μανιφέστο για την «αναγκαιότητα νομοθετικής παρέμβασης προς εκσυγχρονισμόν (!) των απεργιών»...  

*******

Το επιχειρεί τώρα και ο διάδοχός του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, Κωστής Χατζηδάκης. Ο οποίος, δια του θατσερικού τύπου δόγματος «άλλο η απεργία, άλλο η παρανομία»,  απαγορεύει (!) στις δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις την επαναπροκήρυξη των απεργιών που παράνομα ( σ. σ: κατά παράβαση του Συντάγματος) κρίνονται ως… παράνομες. Απαγορεύοντας (!) επί της ουσίας, στις δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες οργανώσεις να καλύπτουν απεργιακά τα σωματεία, που τους απαγορεύεται (!) να πραγματοποιούν απεργίες! 

Τρομοκρατικό κερασάκι στην τούρτα αυτής της τερατώδους  αλληλουχίας απεργιακών απαγορεύσεων, η θεσμοθέτηση αστικής ευθύνης «για τους συνδικαλιστές οι οποίοι ασκούν βία ή γενικότερα προβαίνουν σε παράνομες πράξεις κατά τη διάρκεια απεργιών». Η θεσμοθετημένη, δηλαδή, παρεμπόδιση,  καταστολή και ποινικοποίηση κάθε ενοχλητικής (για την  πολιτικοοικονομική εξουσία) συνδικαλιστικής – απεργιακής δράσης δι’ ασήμαντον ή στημένη, ή fake αφορμή.    

Εντάξει, στα χαρτιά τουλάχιστον, υποτίθεται ότι η συλλογική δράση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η συνδικαλιστική δράση και η απεργία είναι δικαιώματα συνταγματικά κατοχυρωμένα (αρθρ. 22 και 23 Σ) στη χώρα μας. Εξάλλου, όπως υποστηρίζει και ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, Γιώργος Κατρούγκαλος*, «το νομοσχέδιο βρίθει αντισυνταγματικών ρυθμίσεων που θα ελεγχθούν από τα δικαστήρια, ακόμη και εάν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία τις υπερψηφίσει».

Όλα αυτά στα χαρτιά!..  Στην πράξη, υπάρχουν οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα τους και η δύναμη της Απεργίας: η 24ωρη απεργία της περασμένης Πέμπτης ενάντια στο εργατοκτόνο σχέδιο των Μητσοτάκη – Χατζηδάκη, η οποία εκτιμάται  απ’ τους πολιτικούς αναλυτές ως η πιο σημαντική κυβερνητική δοκιμασία στην διετή διακυβέρνηση της χώρας απ’ την ΝΔ.

*******

Η δύναμη της απεργίας, αυτού του όπλου που ενώνει τους εργαζόμενους πέρα από τα ατομικά τους συμφέροντα, είναι τέτοια που, δίκαια, από τους κρατικούς γραφειοκράτες όλων των εποχών, θεωρείται ύψιστη απειλή κατά της ασφάλειας κάθε κράτους, κάθε καθεστώτος, κάθε κυβέρνησης. Απεργούν οι Ρώσοι προλετάριοι το 1917; «Πνίξτε τους στο αίμα!». Απεργούν οι Ούγγροι εργάτες το 1956; Η κυβέρνηση Καντάρ μιλάει για πληρωμένη με δολάρια προδοσία του έθνους! Απεργούν οι μεταλλωρύχοι κασσίτερου στη Βολιβία; Ο δικτάτορας στέλνει επειγόντως τεθωρακισμένο τρένο στον τόπο του εγκλήματος: 40 νεκροί!

Στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που ήταν μια περίοδος απόλυτης λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, τα ενσωματωμένα στο μεταπασοκικό – μνημονιακό  κράτος συνδικάτα, κορόιδευαν την κοινωνία με άσκοπες μικροαπεργίες, υπονομεύοντας το ώριμο μαζικό – λαϊκό αίτημα για μια γενική απεργία διαρκείας, που θα έστελνε το σάπιο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…

Γενικότερα, οι σημερινές ευρωσυστημικές κυβερνήσεις    φοβούνται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και προκειμένου να τις ξορκίσουν, ανεξάρτητα αν εκδηλώνονται   στα… τσιφλίκια τους (το κράτος, τις δημόσιες υπηρεσίες) ή στα  τσιφλίκια των μεγαλοεπιχειρηματιών της  οικονομικής ελίτ που, με το αζημίωτο, υπηρετούν, θεσμοθετούν εργατοκτόνους νόμους.

Νόμους που, ενίοτε, φτάνουν μέχρι και στην ποινικοποίηση της απεργίας, με εφαλτήρια θατσερικού τύπου στερεότυπα, όπως το Χατζηδακικό «άλλο η απεργία, άλλο η παρανομία». Αγνοώντας την ιστορικά αδήριτη κινηματική αλήθεια που ορίζει ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

*Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών