Η Μενδώνη, το Ελληνικό #MeToo και τα ΜΜΕ

Όταν η περίσσεια πολιτικής αναισθησίας στην κυβερνητική διαχείριση της «υπόθεσης Λιγνάδη», μετατρέπεται σε «καμπάνια χυδαιότητας του ΣΥΡΙΖΑ»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 26/2/2020 

Είναι τόσο συνειδητά ασυνείδητοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αυτοαποκαλύπτονται ως κυβερνητικές ορντινάντσες. Από τις πρώτες φράσεις του εκφερόμενου λόγου τους στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Από τους τίτλους και τους προλόγους των κειμένων τους, στις ηλεκτρονικές και έντυπες εφημερίδες. Κι ακόμα απ’ τις κραυγαλέες αντιφάσεις μεταξύ τίτλων και κειμένων…

Ο τίτλος να λέει, ας πούμε, «Ο Μητσοτάκης φέρνει στη Βουλή την “καμπάνια χυδαιότητας” του ΣΥΡΙΖΑ», υποβάλλοντας στον αναγνώστη την ιδέα ότι η υπόθεση Λιγνάδη δεν είναι  παρά μια… «καμπάνια χυδαιότητας» του ΣΥΡΙΖΑ. Και το ρεπορτάζ να κονταροχτυπιέται με τον τίτλο και την… ιδέα του,    αποκαλύπτοντας ότι η προσφυγή του Μητσοτάκη στη Βουλή δεν ήταν παρά μια απέλπιδα (όπως και απεδείχθη τελικώς) προσπάθεια «να υπερβεί την κρίση που δημιούργησαν οι άστοχοι επικοινωνιακοί χειρισμοί της υπουργού Πολιτισμού στην υπόθεση Λιγνάδη…».

 Καταλάβατε, υποθέτω: μόνο ένα παράδειγμα συνειδητά ασυνείδητης δημοσιογραφίας είναι αυτό, από ένα «πρωτοσέλιδο» θέμα μιας ‘φόλα’-κυβερνητικής, ηλεκτρονικής εφημερίδας. Στο οποίο η περίσσεια πολιτικής αναισθησίας   στην κυβερνητική διαχείριση της «υπόθεσης Λιγνάδη», μετατρέπεται σε «καμπάνια χυδαιότητας του ΣΥΡΙΖΑ» που «έφερε ο Μητσοτάκης στη Βουλή»!..

Και μόνο τυχαία, λόγω μηχανικής προσέγγισης ή κόπωσης του αρχισυντάκτη βάρδιας, ας πούμε, αποκαλύπτεται ότι η προσφυγή του Μητσοτάκη στη Βουλή δεν ήταν παρά μια   προσπάθεια να υπερβεί την κρίση που δημιούργησαν οι άστοχοι επικοινωνιακοί χειρισμοί της υπουργού Πολιτισμού στην «υπόθεση Λιγνάδη»…

 *******

Θέλω να πω, ότι μάλλον δεν υπάρχει γιατρειά για τα ΜΜΕ της χώρας μας και, ότι μ’ αυτά τα Μέσα, μέσα σ’ αυτά, δεν υπάρχει γιατρειά για τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους που τα υπηρετούν – όσους τα υπηρετούν. Κυρίως όμως, θέλω να πω – για δεύτερη φορά μέσα απ’ αυτή τη στήλη – ευτυχώς που υπάρχουν τα social media. Και να διατυπώσω τη βεβαιότητά μου ότι, χωρίς τα social media, δεν θα υπήρχε το ξέσπασμα του «κινήματος» #Me Too στην Ελλάδα.

Κι ακόμα, να διατυπώσω την εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο ξέσπασμα που, με έναυσμα την καταγγελία της κ. Μπεκατώρου, εκδηλώθηκε αυθόρμητα μέσω των social media   (με έναν καταιγισμό  γενναίων καταγγελτικών post – ή συνεντεύξεων σε μικρά σάιτ και blog – επωνύμων ή μη θυμάτων σεξουαλικών παρενοχλήσεων υπό την σκέπη και την ενθάρρυνση ενός, επίσης αυθόρμητου, μαζικού, διαδικτυακού κινήματος αλληλεγγύης), είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο, μετά το λεγόμενο Κίνημα των Αγανακτισμένων, αυθόρμητο διαδικτυακό γεγονός. Πιστεύω δε, ότι αν δεν υπήρχε το… καταραμένο lockdown, το Ελληνικό #MeΤοο θα εκφραζόταν δυναμικά στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας.

*******

Ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στην πρώτη φάση των αποκαλύψεων σεξουαλικών ή μη παρενοχλήσεων, είχαν   ρόλο και κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές. Τα λεγόμενα (και… αμφιλεγόμενα) «πρωϊνάδικα», ας πούμε. Τα οποία, λόγω προγραμματικής εντοπιότητας ίσως, (αφού ο κύριος όγκος των καταγγελιών εκδηλώθηκε από επώνυμα πρόσωπα του θεάτρου και της showbiz, ενάντια σε επώνυμα πρόσωπα του θεάτρου και της showbiz) συνέβαλλαν θετικά στην ενημέρωση της έγκλειστης κοινής γνώμης. Και σε δεύτερο επίπεδο, σε αλληλεπίδραση με το διαδικτυακό κοινό και το κίνημα αλληλεγύης #MeToo. Αναφέρω απλά, ως ξεχωριστό παράδειγμα, την τίμια συνέντευξη του Σωτήρη Σ. στην Ελεονόρα Μελέτη (17/2/2023)  

Κατά τα λοιπά social media και πάλι social media!.. Με την   ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα, (2/2/2021:«Η Λίνα Μενδώνη ζήτησε την παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεατρου Δημήτρη Λιγνάδη, σύμφωνα με αξιόπιστες δημοσιογραφικές πηγές») να δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα της «υπόθεσης Λιγνάδη, κάνοντας τούρμπο την… απατηθείσα υπουργό Πολιτισμού. Για να ακολουθήσει αυτός ο απίθανος καταιγισμός social media – post, και  σχολίων, και συνεντεύξεων και κειμένων που ο κ. Μητσοτάκης ονόμασε «καμπάνια χυδαιότητας του ΣΥΡΙΖΑ» 

Εδώ θα  ξεχωρίσω τη φοβερή  συνέντευξη του Νίκου Σ. στην Ναταλί Χατζηαντωνίου του 2020mag.gr, («Στα 19 μου με κακοποίησε βάναυσα γνωστός σκηνοθέτης του θεάτρου») που έστειλε συστημένο (στην κυριολεξία μιλάμε) το ένταλμα σύλληψης  στον… γνωστό σκηνοθέτη – κακοποιητή.

Και βέβαια, την «ανοιχτή επιστολή του εμβληματικού  θεατράνθρωπου Θανάση Παπαγεωργίου, ( «αισθάνομαι ότι προδίδω τον αγώνα μου, αν η χώρα μου με κρίνει ικανό για επιχορήγηση με μια απόφαση που θα φέρει την υπογραφή σα») μια εκτυφλωτική  ηθοποιό πράξη:  

«Κυρία Υπουργέ του Πολιτισμού, (…) δεν υπερασπίζομαι τον άθλιο που σας εξαπάτησε, αλλά στις πράξεις του, ως εκ της θέσεώς σας, καθρεφτίζεστε κι εσείς και χωρίς να το θέλετε, σχεδόν υποχρεωτικά, γίνεστε το ίδιο ‘επικίνδυνη’ όπως κι εκείνος».