Η έκτη «επέλαση των αγανακτισμένων»

Καθώς τα συστημικά κυβερνοκόμματα εξακολουθούν να εφαρμόζουν με ευλάβεια τους προτεσταντικούς κανόνες δημοσιονομικής προσαρμογή, ο ευρωσκεπτικισμός χτυπάει κόκκινο, συντρίβοντάς τα.  

                                                                             

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 11/12/2018)

Δεν χρειάζεται και καμιά βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση   για να εντοπίσει και να φωτίσει κανείς τις αιτίες του ιταλικού… «κακού». Το «πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό λαϊκιστικού χάους και πολιτικής καχυποψίας» που, σύμφωνα με τους «προοδευτικούς» Ευρωπαίους δημοσιογράφους, προέκυψε μετά τις εκλογές της 4^ης Μαρτίου στη γειτονική μας χώρα, δεν είναι παρά ένα αναγνωρίσιμο, για εμάς τους Έλληνες, σκηνικό…

Θυμόμαστε όλοι, φαντάζομαι, το κύμα λαϊκής οργής κατά του τραπεζοκεντρικού ευρωπαϊκού συστήματος διακυβέρνησης που εκφράστηκε από τα «κινήματα των αγανακτισμένων». Των εκατοντάδων χιλιάδων  απεγνωσμένων από ανελέητα μέτρα λιτότητας Ευρωπαίων  πολιτών που, κατά τη τριετία 2011 – 2013, κατελάμβαναν τις πλατείες μεσογειακών μητροπόλεων στρεφόμενοι κατά των διεφθαρμένων κυβερνητικών κομμάτων – πολιτικών συστημάτων των χωρών τους. Και των διαχειριστών τους, των προθύμων – ανεξάρτητα εάν δήλωναν φιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες – πολιτικών εκτελεστών των κελευσμάτων του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.

Κάτι νέο, κάτι αντισυστημικό, κάτι που, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικών αρχών, θα αποσπούσε την προσοχή της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας από τους αριθμούς και θα την έστρεφε στους ανθρώπους, ήταν το συλλογικό –διαδικτυακό στην αρχή– «θέλω» αυτών των θυμικών (των «αντιπολιτικών»,  όπως τα αποκαλούν οι συστημικοί αναλυτές) κινημάτων. Ευτυχώς στην Ελλάδα υπήρξε και, κατά βάση, εξέφρασε αυτά τα κινήματα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ολόφρεσκος ηγέτης του αντισυστημικού ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο κατ’ ελάχιστον ο ακροδεξιός  Μιχαλολιάκος και ο ανεξάρτητος αντισυστημικός κεντροδεξιός Πάνος Καμμένος. Ενώ στην Ιταλία, ελλείψει καθαρής αντισυστημικής Αριστεράς, τους «αγανακτισμένους» μονοπώλησε ο πράγματι αντιπολιτικός –έως και γραφικός – Μπέπε Γκρίλο και στην Ισπανία ο Πάμπλο Ιγλέσιας  με τους Podemos.

*******

Αυτό που προέκυψε από την «επέλαση των αγανακτισμένων»  (ας ονομάσουμε έτσι την γενικότερη αντίδραση των λαών του μεσογειακού Νότου –και όχι μόνον– κατά των συστημικών πολιτικών λιτότητας) είναι η έκτη διαδοχική, εντός πενταετίας,  εκλογική κατάρρευση ή και συντριβή, των συστημικών κυβερνοκομμάτων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς∙ σε Ελλάδα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), Ισπανία (PSOE, Partido Popular ), Γαλλία (PS, Les Républicains ), Πορτογαλία (PSD, CDS/PP), Γερμανία (SPD, CDU) και τώρα στην Ιταλία: «Θρίαμβος του Κινήματος Πέντε Αστέρων, κατάρρευση του Δημοκρατικού Κόμματος, κομπάζουν τα ιταλικά αντισυστημικά ΜΜΕ. «Μια κυβέρνηση του Κινήματος Πέντε Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά θα ήταν καταστροφική για την Ιταλία και την Ευρώπη», τσουβαλιάζοντας το Κ5Α με τους ακροδεξιούς οι συστημικοί αναλυτές. Και καλούν τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Φραγκφούρτη να… αποτρέψουν την «καταστροφή»

Όταν οι "άντε γαμηθείτε" του Μπέπε Γκρίλο καλούνται να κυβερνήσουν, ο εξευτελισμός του ιταλικού (και του ευρωπαϊκού) πολιτικού συστήματος γίνεται τέλειος, ήταν η πρώτη μου αντίδραση στο ιταλικό… «κακό». Αλλά το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που σάρωσε στις Ιταλικές εκλογές και έστειλε για… πίτσα τον Ρέντζι, τον Μπερλουσκόνι, την Αριστερά και τον Πάπα, δεν είναι πια οι "άντε γαμηθείτε" του γραφικού Μπέπε Γκρίλο» αλλά, ένα ακόμα κόμμα – δημιούργημα της ανάγκης… 

*******

Η «ανάγκη» δεν είναι πια ο μηδενιστικός αντιευρωπαϊσμός, αλλά η αξιόπιστη διεκδίκηση αναθεωρήσεων των ευρωζωνικών θεσμών υπέρ των εργαζομένων. Τις οποίες ήταν αδύνατον να εμπιστευτούν οι Ιταλοί εργαζόμενοι στα διεφθαρμένα (και απολύτως αναξιόπιστα) κυβερνοκόμματα της Δεξιάς και της κεντροαριστεράς: το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Λουϊτζι Ντι Μάιο προτιμήθηκε από την πλειονότητα του ιταλικού εκλογικού σώματος με σημαία του την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας και την κατάργηση της εργασιακής μεταρρύθμισης του 2014. Αλλά τις ίδιες επιλογές περιελάμβαναν κατά προτεραιότητα όλα σχεδόν τα προγράμματα όλων σχεδόν των συντετριμμένων κομμάτων των ιταλικών εκλογών∙ των PD του Ρέντσι και Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι μη εξαιρουμένων. Γιατί λοιπόν προτιμήθηκε το Κ5Α του Λουϊτζι Ντι Μάιο; Δεν αποτελεί αυτή η προτίμηση τεκμήριο αξιοπιστίας αυτού και αναξιοπιστίας των άλλων; 

Απ’ αυτή την άποψη, πράγματι, «όταν οι "άντε γαμηθείτε" του Μπέπε Γκρίλο καλούνται να κυβερνήσουν, ο εξευτελισμός του ιταλικού (και του ευρωπαϊκού) πολιτικού συστήματος γίνεται τέλειος»∙ καθώς, οι «άντε γαμηθείτε» του Μπέπε Γκρίλο (η μετεξέλιξή τους, έστω) απολαμβάνουν μεγαλύτερη αξιοπιστία από αυτήν που απολάμβαναν προ κρίσης και έχασαν κατά τη διάρκειά της τα συστημικά κυβερνοκόμματα και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί.

Και έπεται συνέχεια. Όσο η προτεσταντική ευλάβεια στους   κανόνες της δημοσιονομικής προσαρμογής παρατείνεται, οι ελπίδες για κοινωνική και οικονομική σύγκλιση  σβήνουν, ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται και πληθύνεται: οι Ιταλοί, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της βρετανικής  Express  είναι οι πρώτοι σε ευρωσκεπτικισμό Ευρωπαίοι. Δεύτεροι οι Έλληνες.