16 Ιουλίου 2017

Άκης Πάνου για Διονύση Σαββόπουλο




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Τώρα που κόπασε η θλιβερή οχλαγωγία γύρω από τον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο και την μεγάλη του… παράβαση – να πρωτοστατήσει σε μια απολύτως επιτυχημένη και αρκούντως απολαυστική συναυλία αλληλεγγύης – αποφάσισα να αποκαλύψω* τη γνώμη ενός άλλου μεγάλου … παραβάτη του Ελληνικού Τραγουδιού, του Άκη Πάνου, για τον Νιόνιο. Γράφω «αποφάσισα να αποκαλύψω», γιατί μέχρι σήμερα δίσταζα να δημοσιεύσω τη γνώμη του Άκη για τον Διονύση, θεωρώντας ότι ήταν διατυπωμένη με τρόπο που αδικούσε περισσότερο τον πρώτο παρά τον δεύτερο. Και ο πρώτος ήταν περισσότερο φίλος απ’ τον δεύτερο. Διαβάστε: 

«Τον Σαββόπουλο τον πρωτογνώρισα από το «Ντιρλαντά», που το διεκδικούσε ο Γκίνης. Ήταν το πρώτο του τραγούδι που άκουσα. Μετά, τον γνώρισα μια φορά που πήγα στα Δειλινά με τον Κώστα τον Παπαδόπουλο. Ο Κώστας πήγαινε να πάρει το μηχάνημά του που το είχε δανείσει στον Σαββόπουλο και όπως περάσαμε από δίπλα του μου μύρισε όπως μυρίζουν οι κατσίκες. Ήταν. Τότε, πάρα πολύ ωραίο το συγκρότημα. Είχε το ύφος του, είχε την δική του ηθική∙ και λέω ότι ο Σαββόπουλος ήταν πάρα πολύ ωραίος μέχρι που ανακάλυψε το σαπούνι…. Μετά άκουσα το «Συνννεφούλα», μετά τον «Πειρατή», το «Άγγελος εξάγγελος»… Δεν ξέρω ποιος έχει κλέψει ποιον, δεν είναι κάτι ατόφιο όπως είναι ο Χατζιδάκις, ας φαίνεται για τέτοιο… Πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, έχει τον δικό του τρόπο, την βγαίνει σαν επιστήμονας, σαν πνευματικός άνθρωπος (που είναι σε έναν βαθμό) αν και το παρακάνει μερικές φορές. Πάντως από τον καιρό που… πλύθηκε τον έχασα.» 



ΥΓ: Επί της ουσίας της… παραβατικής συναυλίας Σαββόπουλου και της κοινωνικής οχλαγωγίας γύρω της - και γύρω του, γράφτηκαν δεκάδες άθλια και ελάχιστα αξιοπρεπή κείμενα. Το καλύτερο ανάμεσα στα αξιοπρεπή γράφτηκε από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη στα ΝΕΑ. Διαβάστε: 


«Οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Λογικό. Επίσης οι δημιουργοί ως ευαίσθητοι δέκτες και πομποί τις αναπαράγουν ή και επιδρούν σε αυτές. Η μεγάλη συναυλία του Σκάι στο Καλλιμάρμαρο δεν δομήθηκε πάνω σε μια αντίθεση. Δεν ήταν μια φορτισμένη πολιτικά συναυλία. Και αν δεν ήταν σε αυτήν ο Διονύσης Σαββόπουλος, πιθανώς δεν θα άνοιγε ένας τόσο σφοδρός διάλογος. Οπως είπαμε, όμως, οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Μοιραία και ο Σαββόπουλος...


Ετσι έγινε και τώρα. Και παρότι για τρεις και ώρες ο μέγας τραγουδοποιός πρωταγωνίστησε στο ζεστό και κατάμεστο από κόσμο Καλλιμάρμαρο, δεν πολιτικολόγησε και δεν αναφέρθηκε ευθέως στη συγκυρία. Κι όμως. Μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων στα του δημόσιου λόγου θύμωσε μαζί του, τον είδε εναγκαλισμένο με ένα συστημικό κανάλι, τον ερμήνευσε ως τον χρήσιμο καλλιτέχνη ενός υποκριτικού φιλανθρωπισμού (σ.σ. οι πολίτες κατέθεσαν παραπάνω από είκοσι τόνους τρόφιμα στη συναυλία για ευπαθείς ομάδες). Αντιφατικός και με αγωνία να μην καταγράφεται ποτέ ως λοξή περίπτωση, αλλά ως ο εθνικός αφηγητής και εγγυητής μιας κανονικότητας που δεν πρέπει να διαρραγεί, μπορείς να έχεις πολλές ενστάσεις για την πολιτική του στάση. Τώρα όμως συντελέστηκε και μια αδικία. Πολλοί επιχείρησαν να ακυρώσουν το μεγάλο έργο του. Πολύ περισσότερο, άλλοι πάλι, ήταν αυτοί που προσεταιρίστηκαν τα τραγούδια του μόνο ως λοξές χαρτογραφήσεις του ελληνικού εξαιρετισμού και εστίασαν μόνο στον σαρκασμό του (τον ίδιο που στρεβλά συχνά οδηγεί σε μαστίγωμα της βαλκανικής μας παθογένειας). Οι πρώτοι κόντεψαν να μας πουν ότι ο Σαββόπουλος ήταν αυτός που συνομολόγησε τα Μνημόνια της χώρας. Οι δεύτεροι παραλίγο να τον ανακηρύξουν γκουρού και τιμωρό του «εθνολαϊκισμού» με ολίγη από Μένουμε Ευρώπη. Κόντεψαν να πουν πως τα τραγούδια του είναι το σάουντρακ τού Μαζί τα Φάγαμε. Και οι δύο τον αδικούν. Τα τραγούδια του Νιόνιου είναι σαρκαστικά και ζεστά. Είναι πια σχεδόν δημώδη, ενσωματωμένα στη ροή της νεότερης ζωής. Είναι όπως όλοι μας. Και για αυτό καθολικά. Και μπορεί διάφοροι του φιλευρωπαϊκού τόξου να αποθεώνουν σήμερα τους «Κωλλοέλληνες». Ο ίδιος άνθρωπος όμως έχει γράψει και τον στίχο «Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω» στο «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο». Κανείς δημιουργός μετά το '70 δεν αφομοίωσε τόσο αριστουργηματικά την παράδοση των Ελλήνων. Το φολκ του Ντίλαν και τον Εγγονόπουλο. Το ρεμπέτικο και τους μεγάλους μας ποιητές. Η τέχνη, η πιο λαμπρή σπουδή της μεταποίησης, δεν είναι ποτέ το ένα ή το άλλο. Ο Νιόνιος ανήκει σε όλους.» 



 

Δεν υπάρχουν σχόλια: