26 Ιουλίου 2017

Οι απρεπείς βηματοδότες των fake news


Μπορούν να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους;


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», δήλωσε απηυδισμένη η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγα Γεροβασίλη. Και επεσήμανε την ανάγκη «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…». 

Η κ. Γεροβασίλη είναι μια σοβαρή, συγκροτημένη, γλυκιά, μετριοπαθής πολιτικός – πράγμα εξαιρετικά δυσεύρετο στις τάξεις της κυβέρνησης, ωστόσο η συγκεκριμένη αντίδρασή της στην συγκεκριμένη δημοσιογραφική απρέπεια του «Βηματοδότη», εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των πραγμάτων στην περιοχή των ΜΜΕ. Κι ας ευδοκίμησε, το προηγούμενο διάστημα σε μια θέση άμεσης συνάφειας με τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία… 

Να πούμε εδώ, ότι η απρέπεια του «Βηματοδότη», (και κάθε στήλης παραπολιτικών ειδήσεων και σχολίων) είναι απρέπεια εκ’ γενετής. Το δε μέγεθός της επαφίεται στη συνείδηση του δημοσιογράφου – συγγραφέα της, καθώς και στο ήθος του εκδότη – εργοδότη του... 

Ο εν λόγω «Βηματοδότης», που έκανε την εν λόγω απρέπεια προς την κ. Γεροβασίλη και την κυβέρνηση, (έγραψε ότι η υπουργός «θα χορηγήσει επίδομα… σφραγίδας στους δημοσίους υπαλλήλους» και ότι «το επίδομα θα είναι ύψους 50 ευρώ και θα χορηγείται σε μηνιαία βάση») είναι τόσο παλαιός, τόσο ασυνείδητος και τόσο απρεπής, όσο και η στρατηγική της δημοσιογραφικής προβοκάτσιας (παραπληροφόρηση, αποπληροφόρηση κλπ, κλπ.) που στη σύγχρονη διεθνοποιημένη εκδοχή της ονομάζεται «fake news». 

 Άγνοια ή παράβλεψη 

Σκέφτομαι αν έχει νόημα να σταθώ στον συγκεκριμένο «Βηματοδότη», τον δημοσιογράφο πίσω του δηλαδή, αυτόν που διαχειρίζεται σήμερα τη συγκεκριμένη ιστορική στήλη του Βήματος και έγραψε το συγκεκριμένο fake news για την κ. Γεροβασίλη και το υπουργείο της, αλλά νομίζω πως όχι. Θα πω μόνο ότι είναι ένα πραγματικό ορφανό του Ψυχάρη, από τα πλέον μακροβιότερα κι απ’ τα πιο αξιολύπητα. Κι ότι το δημοσιογραφικό του επίπεδο απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο των προηγούμενων συγγραφέων της συγκεκριμένης στήλης: όσο απέχει ένας χασάπης από έναν νευροχειρουργό. Και ότι μόνο ως προς το δημοσιογραφικό ήθος τους ξεπερνά. Με την… κακή έννοια, φυσικά… 

Λοιπόν, λέγαμε ότι η δήλωση της κ. Γεροβασίλη για την απρέπεια του «Βηματοδότη» εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των δημοσιογραφικών πραγμάτων. Λέει , ας πούμε, ότι «το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που (…) συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», σαν να αγνοεί ότι αυτή είναι μια συνήθης τακτική στο πλαίσιο της στρατηγικής των fake news – σχετική και με πασίγνωστο αξίωμα του Γκέμπελς. Αλλά μπορεί και όχι, αφού εκείνο το «θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα» μέσα στη φράση της, σημαίνει ότι μπορεί να γνωρίζει και την στρατηγική των fake news, και το αξίωμα του Γκέέμπελς. Ωστόσο, η επισήμανση της ανάγκης «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…», σημαίνει άγνοια της σημερινής κατάντιας των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. Ή παράβλεψη… 

Fake news… πρωτοπορεία 

Το έχω ξαναγράψει. Το 70% των «ειδήσεων» που παρακολουθούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites, είναι fake news με βασικό στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής. 

«Το Star έχασε το survivor και ζητά αποζημίωση 32εκ.€. Να απευθυνθεί στο ταμείο απόρων, παρανόμων καναλαρχών & αποτυχημένων μάνατζερ», σχολίαζε προ ημερών (στο twitter) ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς, απαντώντας λαϊκά, έξω απ’ τα δόντια, στον ακραίο παραλογισμό του καναλιού. Αλλά δεν είναι το κανάλι, δεν είναι «το Star». Ο… άπορος και παράνομος καναλάρχης που ζητάει τα ρέστα απ’ το δημόσιο είναι ο δισεκατομμυριούχος κύριος Βαρδινογιάννης. Και είναι ο ίδιος, και ο ζάμπλουτος Μπόμπολας, και ο πάμπλουτος Ψυχάρης, και οι άλλοι πλούσιοι – μισοκακόμοιροι εκδότες και καναλάρχες, που οδήγησαν βίαια τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, στην εποχή της ακραίας ανασφάλειας, των απολύσεων, της μαύρης εργασίας, των κακοπληρωμένων και απλήρωτων δεδουλευμένων. Στην καταναγκαστική ομηρία των fake news. Τι λέτε; Μπορούν «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους», όπως τους παροτρύνει η κ. Γεροβασίλη;

20 Ιουλίου 2017

H «κεντροαριστερά» πάει… κόλαση


Επί του παρόντος επιβιώνει οριακά ως αντισύριζα ουρά του συρρικνωμένου κόμματος της συστημικής δεξιάς 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Η πρόταση διαλόγου που απηύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας προς την Φώφη Γεννηματά θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ασήμαντη πρόκληση επικοινωνιακού χαρακτήρα. Στην κεντροαριστερή, ωστόσο, πραγματικότητα, ιδιαίτερα στην περιοχή των περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ, απεδείχθη εξαιρετικά αποτελεσματική, αφού ξεσκέπασε και φώτισε τον βαθύτερο υπαρξιακό ψυχισμό των επιδόξων διαχειριστών του ερειπίου κόμματος: η υστερική αντίδραση της κ. Γεννηματά στην πρόταση Τσίπρα, μια εξωφρενική ακολουθία δηλητηριωδών ύβρεων, συκοφαντιών και αναθεμάτων κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μόνο η αρχή. Ο έτερος των «επιδόξων» Ευ. Βενιζέλος δεν έκρυψε την χαρά του για τη συγκεκριμένη αντίδραση που, κατά την εκτίμησή του, «προκάλεσε η προπέτεια του κ. Τσίπρα απέναντι στο χώρο μας»… 

Θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε τον χαρακτηρισμό Βενιζέλου «προπέτεια του κ. Τσίπρα», καθώς δεν αφορά παρά την πολιτική μορφολογία της πρότασης διαλόγου. Αλλά εκείνο το «απέναντι στο χώρο μας» δεν τρώγεται παρά μόνον ως …ορντέβρ της απίστευτης αμετροέπειας του ανδρός: ο άνθρωπος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην ολοκληρωτική συντριβή, εκείνο το ταπεινωτικό 4,68% (ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, δυόμισι χρόνια μετά το προσωπικό του πολιτικό Βατερλό στην αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα, έχει το θράσος να εξακολουθεί θεωρεί την κεντροαριστερά ιδιοκτησία του∙ υποδυόμενος ότι δεν γνωρίζει αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, ότι ο… «χώρος του» μαζί με το περιεχόμενό του, (την πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών» αν θέλετε) μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, την 25η Ιανουαρίου 2015, (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί… Μέχρι σήμερα… Στηρίζοντας την κυβέρνηση – ελέγχοντας την εξουσία. 

Στρατηγική… αντισύριζα 

Στην πραγματικότητα ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι ο… «χώρος του» έχει καταληφθεί απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι η γνώση αυτή που τον κάνει να διακηρύσσει λυσσαλέα, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, την ανάγκη «να φύγει το συντομότερο δυνατό η σημερινή κυβέρνηση». Αλλά όχι όπως – όπως, «μέσα από μια «συντριπτική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ»: εδώ γίνεται προφανές ότι ο κ. Βενιζέλος θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα μέσω μιας συντριπτικής εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, όχι (μόνο) για να πάρει ρεβάνς από τον πολιτικό αντίπαλο που στις 25/1/2015 τον συνέτριψε και από πάνω… κατέλαβε και τον «χώρο του». Αλλά επειδή ελπίζει ότι μια συντριπτική εκλογική ήτα του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως επαναφέρει στον… «χώρο του», ακόμα και την πλειονότητα των «κεντροαριστερών». Που δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο έτερος των "επιδόξων", ο τριτοτέταρτος κ. Ραγκούσης, δεν διστάζει να αναβαθμίζει την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε… εθνική στρατηγική που «θα οδηγήσει και στην έξοδο της χώρας απ’ την κρίση: «για να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και, κυρίως, να επιτευχθεί η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ». Με την έκφραση δε, «πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ», ο εν λόγω παράγων παραδέχεται ότι ο σημερινός εξ’ αριστερών πόλος του σημερινού δίπολου «Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι καλά… 

Η κατάντια… 

Η κληρονόμος των σοσιαλδημοκρατικών περιτριμμάτων του "Κινήματος" τώρα, ούτε κάν… Ούτε πολιτικές, ούτε στρατηγικές. Αρκείται σε χρησμούς του τύπου «Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του – θα ηττηθεί στις εκλογές με εκκωφαντικό τρόπο…», φαντασιωνόμενη εαυτήν με το λάβαρο της ηγέτιδας μιας… «αντεπίθεσης του κατακερματισμένου (σ.σ: ευτυχώς ομολογεί κατακερματισμό!...) χώρου της Κεντροαριστεράς», με στόχο «την επιστροφή, με πρωταγωνιστικό ρόλο (sic) στις πολιτικές εξελίξεις… 

Όλα αυτά, εξηγούν, κατά κάποιον τρόπο, τα πως και τα γιατί της κατάντιας του συντετριμμένου ΠΑΣΟΚ. Να επιβιώνει οριακά ως αντισύριζα ουρά του συρρικνωμένου, επίσης, κόμματος της συστημικής δεξιάς. Και το γιατί της αδιαφορίας του να στοιχηθεί, έστω στο ελάχιστο, με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: «Η μάρκα Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι πλήρως απαξιωμένη... Πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτήν τη μάρκα, πρέπει να κρατήσουμε τις αξίες», δήλωνε ο πρώην γραμματέας των Σοσιαλιστών Ζαν-Μαρί Λε Γκεν, μετά την αντίστοιχη της συντριβής του ΠΑΣΟΚ (της 25ης του Γενάρη του 2015) πρόσφατη συντριπτική ήττα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος… «Όταν η αριστερά δεν στηρίζει πια τις αξίες της αριστεράς, ηττάται» έβαζε την κατακλείδα στο Γαλλικό σοσιαλδημοκρατικό δράμα, η πρώην υπουργός των Σοσιαλιστών Ορελί Φιλιπετί… 

Φυσικά, η αριστερά δεν είναι νεκρή, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη και τον κόσμο. Στην Ελλάδα δε, είναι ολοζώντανη και ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Και θα παραμείνει ζωντανή στο βαθμό που θα στηρίζει τις αξίες της Αριστεράς. Διότι πράγματι, όταν η Αριστερά δεν στηρίζει τις αξίες της Αριστεράς, ηττάται…

16 Ιουλίου 2017

Άκης Πάνου για Διονύση Σαββόπουλο




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Τώρα που κόπασε η θλιβερή οχλαγωγία γύρω από τον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο και την μεγάλη του… παράβαση – να πρωτοστατήσει σε μια απολύτως επιτυχημένη και αρκούντως απολαυστική συναυλία αλληλεγγύης – αποφάσισα να αποκαλύψω* τη γνώμη ενός άλλου μεγάλου … παραβάτη του Ελληνικού Τραγουδιού, του Άκη Πάνου, για τον Νιόνιο. Γράφω «αποφάσισα να αποκαλύψω», γιατί μέχρι σήμερα δίσταζα να δημοσιεύσω τη γνώμη του Άκη για τον Διονύση, θεωρώντας ότι ήταν διατυπωμένη με τρόπο που αδικούσε περισσότερο τον πρώτο παρά τον δεύτερο. Και ο πρώτος ήταν περισσότερο φίλος απ’ τον δεύτερο. Διαβάστε: 

«Τον Σαββόπουλο τον πρωτογνώρισα από το «Ντιρλαντά», που το διεκδικούσε ο Γκίνης. Ήταν το πρώτο του τραγούδι που άκουσα. Μετά, τον γνώρισα μια φορά που πήγα στα Δειλινά με τον Κώστα τον Παπαδόπουλο. Ο Κώστας πήγαινε να πάρει το μηχάνημά του που το είχε δανείσει στον Σαββόπουλο και όπως περάσαμε από δίπλα του μου μύρισε όπως μυρίζουν οι κατσίκες. Ήταν. Τότε, πάρα πολύ ωραίο το συγκρότημα. Είχε το ύφος του, είχε την δική του ηθική∙ και λέω ότι ο Σαββόπουλος ήταν πάρα πολύ ωραίος μέχρι που ανακάλυψε το σαπούνι…. Μετά άκουσα το «Συνννεφούλα», μετά τον «Πειρατή», το «Άγγελος εξάγγελος»… Δεν ξέρω ποιος έχει κλέψει ποιον, δεν είναι κάτι ατόφιο όπως είναι ο Χατζιδάκις, ας φαίνεται για τέτοιο… Πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, έχει τον δικό του τρόπο, την βγαίνει σαν επιστήμονας, σαν πνευματικός άνθρωπος (που είναι σε έναν βαθμό) αν και το παρακάνει μερικές φορές. Πάντως από τον καιρό που… πλύθηκε τον έχασα.» 



ΥΓ: Επί της ουσίας της… παραβατικής συναυλίας Σαββόπουλου και της κοινωνικής οχλαγωγίας γύρω της - και γύρω του, γράφτηκαν δεκάδες άθλια και ελάχιστα αξιοπρεπή κείμενα. Το καλύτερο ανάμεσα στα αξιοπρεπή γράφτηκε από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη στα ΝΕΑ. Διαβάστε: 


«Οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Λογικό. Επίσης οι δημιουργοί ως ευαίσθητοι δέκτες και πομποί τις αναπαράγουν ή και επιδρούν σε αυτές. Η μεγάλη συναυλία του Σκάι στο Καλλιμάρμαρο δεν δομήθηκε πάνω σε μια αντίθεση. Δεν ήταν μια φορτισμένη πολιτικά συναυλία. Και αν δεν ήταν σε αυτήν ο Διονύσης Σαββόπουλος, πιθανώς δεν θα άνοιγε ένας τόσο σφοδρός διάλογος. Οπως είπαμε, όμως, οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Μοιραία και ο Σαββόπουλος...


Ετσι έγινε και τώρα. Και παρότι για τρεις και ώρες ο μέγας τραγουδοποιός πρωταγωνίστησε στο ζεστό και κατάμεστο από κόσμο Καλλιμάρμαρο, δεν πολιτικολόγησε και δεν αναφέρθηκε ευθέως στη συγκυρία. Κι όμως. Μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων στα του δημόσιου λόγου θύμωσε μαζί του, τον είδε εναγκαλισμένο με ένα συστημικό κανάλι, τον ερμήνευσε ως τον χρήσιμο καλλιτέχνη ενός υποκριτικού φιλανθρωπισμού (σ.σ. οι πολίτες κατέθεσαν παραπάνω από είκοσι τόνους τρόφιμα στη συναυλία για ευπαθείς ομάδες). Αντιφατικός και με αγωνία να μην καταγράφεται ποτέ ως λοξή περίπτωση, αλλά ως ο εθνικός αφηγητής και εγγυητής μιας κανονικότητας που δεν πρέπει να διαρραγεί, μπορείς να έχεις πολλές ενστάσεις για την πολιτική του στάση. Τώρα όμως συντελέστηκε και μια αδικία. Πολλοί επιχείρησαν να ακυρώσουν το μεγάλο έργο του. Πολύ περισσότερο, άλλοι πάλι, ήταν αυτοί που προσεταιρίστηκαν τα τραγούδια του μόνο ως λοξές χαρτογραφήσεις του ελληνικού εξαιρετισμού και εστίασαν μόνο στον σαρκασμό του (τον ίδιο που στρεβλά συχνά οδηγεί σε μαστίγωμα της βαλκανικής μας παθογένειας). Οι πρώτοι κόντεψαν να μας πουν ότι ο Σαββόπουλος ήταν αυτός που συνομολόγησε τα Μνημόνια της χώρας. Οι δεύτεροι παραλίγο να τον ανακηρύξουν γκουρού και τιμωρό του «εθνολαϊκισμού» με ολίγη από Μένουμε Ευρώπη. Κόντεψαν να πουν πως τα τραγούδια του είναι το σάουντρακ τού Μαζί τα Φάγαμε. Και οι δύο τον αδικούν. Τα τραγούδια του Νιόνιου είναι σαρκαστικά και ζεστά. Είναι πια σχεδόν δημώδη, ενσωματωμένα στη ροή της νεότερης ζωής. Είναι όπως όλοι μας. Και για αυτό καθολικά. Και μπορεί διάφοροι του φιλευρωπαϊκού τόξου να αποθεώνουν σήμερα τους «Κωλλοέλληνες». Ο ίδιος άνθρωπος όμως έχει γράψει και τον στίχο «Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω» στο «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο». Κανείς δημιουργός μετά το '70 δεν αφομοίωσε τόσο αριστουργηματικά την παράδοση των Ελλήνων. Το φολκ του Ντίλαν και τον Εγγονόπουλο. Το ρεμπέτικο και τους μεγάλους μας ποιητές. Η τέχνη, η πιο λαμπρή σπουδή της μεταποίησης, δεν είναι ποτέ το ένα ή το άλλο. Ο Νιόνιος ανήκει σε όλους.» 



 

15 Ιουλίου 2017

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...



Ένας πρίγκηπας είχε θιγεί γιατί δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με κάτι έξω από την τελειότητα των χυδαίων γενναιοδωριών. Προέβλεπε εκπληκτικές επαναστάσεις του έρωτα, και υποψιάζονταν τις γυναίκες του ότι μπορούσαν κάτι καλύτερο από την ευπροσηγορία τούτη πλουμισμένη από ουρανό και πολυτέλεια. Ήθελε να δει την αλήθεια, την ώρα της ουσιαστικής λαχτάρας και της ικανοποίησης. Είτε αυτό υπήρξε μια απόκλιση από την ευσέβεια είτε όχι, το θέλησε. Κατείχε τουλάχιστον μιαν αρκετά πλατιά ανθρώπινη εξουσία.
Όλες οι γυναίκες που τον είχαν γνωρίσει δολοφονήθηκαν. Τι λεηλασία στο πάρκο του περιβολιού της ομορφιάς! Κάτω από την σπάθη, τον ευλόγησαν. Δεν παρήγγειλε καθόλου καινούριες. — Οι γυναίκες ξαναφάνηκαν.
Σκότωσε όλους αυτούς που τον ακολουθούσαν, μετά το κυνήγι ή τις οινοποσίες.
— Όλοι τον ακολουθούσαν.
Διασκέδασε σφάζοντας τα ζώα πολυτελείας. Πυρπόλησε τα παλάτια. Εφορμούσε πάνω στους ανθρώπους και τους τεμάχιζε. — Το πλήθος, οι χρυσαφένιες στέγες, τα ωραία ζώα υπήρχαν ακόμη.
Μπορεί κανείς να εκστασιάζεται στο χαλασμό, να ξανανιώνει από την θηριωδία! Ο λαός δεν μουρμούρισε. Κανείς δεν προσέφερε την συνδρομή των βλεμμάτων του.
Κάποιο βράδυ κάλπαζε περήφανα. Ένα Πνεύμα φάνηκε μίας άφατης ομορφιάς, ακόμη και ανομολόγητης. Από την φυσιογνωμία και την στάση του έβγαινε η υπόσχεση ενός έρωτα πολλαπλού και περίπλοκου! μιας ευτυχίας ανείπωτης, σχεδόν ανυπόφορης! Ο Πρίγκιπας και το Πνεύμα εκμηδενίστηκαν πιθανόν μέσα στην ουσιαστική υγεία. Πως θα μπορούσαν να μην πεθάνουν απ' αυτήν;
Μαζί λοιπόν πέθαναν.
Αλλά ο Πρίγκιπας αυτός απεβίωσε, στο παλάτι του, σε μια συνηθισμένη ηλικία. Ο Πρίγκιπας ήταν το Πνεύμα . Το Πνεύμα ήταν ο Πρίγκιπας.
Η σοφή μουσική παραμελεί την λαχτάρα μας.

Αρθούρος Ρεμπώ,Παραμύθι. (Μετάφραση: Αλέξης Ασλάνογλου)

13 Ιουλίου 2017

Στα πρόθυρα …κεντροαριστερής κρίσης


Οι συνέπειες της κρίσης στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην ΕΕ και στη χώρα μας 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αν η χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και η αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς υπήρξαν τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης του καπιταλισμού, γκρεμίζοντας το μεγάλο ψέμα του νεοφιλελευθερισμού για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» σαν χάρτινο πύργο, η ελληνική Οδύσσεια 2010 – 2017 είναι το κοινωνικοπολιτικό κρεσέντο του δράματος. Ή μήπως το ντιμινουέντο; Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, σίγουρος: το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό δράμα είναι μέρος του ευρωπαϊκού δράματος και ότι το ευρωπαϊκό δράμα είναι μέρος του παγκόσμιου δράματος. Και ότι το δράμα ξεκίνησε από τη χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και την αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς. 

 Από τότε, ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καταστροφή που όμοιά της έχουμε να δούμε από την εποχή του Μεγάλου Κραχ. Και αισθάνεται ότι αυτό που αποκαλύπτεται με τη διεθνή κρίση, μ’ αυτή την καταστροφή, δεν είναι απλώς η αδιαφορία, η ανικανότητα και η απληστία της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αλλά η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού – ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που θυσιάζει αλύπητα τις κοινωνικές ανάγκες στον βωμό του κέρδους και του προσωπικού πλουτισμού. Την Πολιτική υπέρ της Οικονομίας, τη Δημοκρατία υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών… 

Το τελευταίο (τη θυσία της Πολιτικής υπέρ της Οικονομίας – της Δημοκρατίας υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών) το εμπεδώσαμε καλύτερα (!) από κάθε λαό του κόσμου εμείς οι Έλληνες. Υπό την έμπνευση και την ηγεμονία του γερμανικού πολιτικού πυρήνα των εκφραστών της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) οικονομικής ελίτ. Και υπό την επιτροπεία των κοινών ευρωαμερικανικών «Θεσμών». 

Στο μίξερ του συστήματος 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πολιτική καταστροφή επήλθε ραγδαία, φαντασμαγορικά: μέσα σε μια εικοσαετία, φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός μπήκαν στο μίξερ του συστήματος, αλέστηκαν, μεταλλάχθηκαν σε δύο αποχρώσεις του νεοφιλελευθερισμού, ένα άθλιο κουίζ για τα μάτια του κόσμου: Κώστας Σημίτης – Κώστας Καραμανλής, Νικολά Σαρκοζί – Φρανσουά Ολάντ, βρείτε… ομοιότητες και διαφορές. Πόσο ν’ αντέξει αυτή η κοροϊδία; 

Με την έλευση της κρίσης στην ευρωζώνη, τα μνημόνια σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, την… δημοσιονομική λιτότητα σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και τις λοιπές χώρες της ΕΕ, ο κόσμος κατάλαβε, οργίστηκε, αντέδρασε και «χτύπησε» βίαια και εκδικητικά, συντρίβοντας τα μεταλλαγμένα κυβερνοκόμματα – αλλάζοντας θεαματικά τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη. Δύο από τα μεγαλύτερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ – Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία – άλλα φθίνουν διαρκώς, ενώ τα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς συρρικνώθηκαν (Ελλάδα – Γαλλία) και συρρικνώνονται: στη Γαλλία, οι Ρεπουμπλικανοί πέτυχαν την τελευταία στιγμή την ‘επιβίωσή’ τους από την επέλαση του νεοπαγούς En Marche! του Μακρόν, στην Ισπανία το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι ‘τρέμει’ την ενδεχόμενη συνεργασία Σοσιαλιστών και ριζοσπαστών (Podemos), οι Συντηρητικοί της Τερέζα Μέι ‘στεγνώνουν’ από την ανομβρία του Brexit, η ιταλική Δεξιά επιβιώνει ανάμεσα στα ζιζάνια των λαϊκιστών τύπου Γκρίλλο και την αναιμική επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Ματέο Ρέντσι… 

Η Φώφη και οι άλλοι 

Τώρα, τα περιτρίμματα του συντετριμμένου Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος προσβλέπουν σ’ ένα συνέδριο που θα… «αναβαπτίσει το μεταλλαγμένο Parti Socialiste σε πολιτικό σχηματισμό του 21ου αιώνα». Με λιγότερη, πάντως, έπαρση και αμετροέπεια από εκείνη των περιτριμμάτων του δικού μας ΠΑΣΟΚ, της πρόεδρου του Φώφης Γεννηματά ιδιαίτερα. Που, μετά το δικό της (για το… χατίρι της στην κυριολεξία), συνέδριο… αναβάπτισης στην ΠΑΣΟΚ – ανυπαρξία, πήρε από τα μούτρα τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή σε μα συνέντευξή του, σε ερώτηση δημοσιογράφου… τόλμησε να είναι θετικός απέναντι σε μια πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας αν και όταν, κλπ, κλπ. 

Ωστόσο, από την ίδια στήλη, είχαμε αναρωτηθεί για την χρησιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης Τσίπρα δεδομένου ότι οφείλουμε να δούμε αυτό που όλος ο (πλην ΠΑΣΟΚ) κόσμος βλέπει, ότι η «κεντροαριστερά» αγαπάει ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ… «κεντροαριστερά» (ότι η πλειονότητα των Ελλήνων που στήριζαν ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ αλλά ΣΥΡΙΖΑ), πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γεγονός ότι «το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά της παραλυμένης δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη»: αν το κάνει, αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά, φοβάται ότι θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και, όπως… συμφωνήσαμε, «αυτή τη στιγμή, Αριστερά (και κεντροαριστερά) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». 

 Έτσι εξηγείται η υστερική αντίδραση της κ. Γεννηματά προς το… «φλερτ του Τσίπρα». Ότι «προϋπόθεση της για την αναγέννηση της κεντροαριστεράς που… αγαπήσαμε είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «για να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ»… 

5 Ιουλίου 2017

Μιντιοκρατία με media - ζόμπι


Ημιθανή ΜΜΕ που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν με ημιθανείς δημοσιογράφους, απλήρωτους, ανασφάλιστους, χωρίς στέγη, τροφή και κυβερνητική προστασία. 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ εισχωρούν στις σκέψεις, αναδύονται απ’ τις γραφές, άθελά τους, ερήμην του συγγραφέα, του δημοσιογράφου, του αναλυτή. Σαν λαθρεπιβάτες συνειδήσεων και κειμένων: «Μιντιοκρατία θα ‘πρεπε να ονομάζεται το πολίτευμά μας κι όχι Δημοκρατία», σκεφτόμουν την περασμένη Τρίτη, όταν η Ελλάδα αναστέναζε στα social media την αγανάκτησή της για την skai – διασπορά ψευδών ειδήσεων κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας στα ΜΜΕ. Όχι για την… skai – διασπορά, αλλά για να γίνει η συνέλευση των δημοσιογράφων σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν το Ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Την κοινωνική τους ασφάλιση, την «ασπιρίνη» τους, που λέγαν οι παλαιότεροι… Τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα», που χάθηκαν (και χάνονται) στη σκόνη… Των μνημονίων… 

Ιδού η αντίφαση: Βιώνουμε τη μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως το Έθνος και η Ημερησία και όλα τα Μέσα του «Πήγασου», όπως το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, που έγινε (αν… γίνει) ΔΟΜ. Και άλλα ημιθανή, που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές, («μην κλείσει το μαγαζί…») ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία. Κυβερνητική προστασία, βεβαίως – βεβαίως… 


Στα χέρια του Τσίπρα 


Για να δούμε… «H σημερινή κυβέρνηση, έκανε κάτι που καμία άλλη (παρ’ ότι το επιχείρησαν) δεν τόλμησε να κάνει. Κατάργησε το αγγελιόσημο, το οποίο υποκαθιστούσε την εργοδοτική εισφορά των εργαζομένων στα ΜΜΕ, χωρίς παράλληλα να υποχρεώσει τους εργοδότες να καταβάλουν εισφορές…» διαβάζουμε σε αριστερόστροφο, παραταξιακό σάιτ. Είναι έτσι; Διαβάστε κι αυτό: 

 -Καταφέραμε άλλη μια παράταση από την τρόικα για το αγγελιόσημο, την τελευταία. Σε ένα χρόνο το θέμα ΕΔΟΕΑΠ θα σκάσει. 
- Και τι θα κάνετε τότε; 
- Στα χέρια του Τσίπρα θα σκάσει, να είμαστε ρεαλιστές. 
Ο διάλογος έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014 (λίγο μετά το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι...), μεταξύ δυο δημοσιογράφων και ενός κορυφαίου κυβερνητικού. Το θέμα είναι ότι τώρα έχουμε Ιούλιο 2017. Και που έσκασε στα χέρια του Τσίπρα όμως, τι; Θα μείνει σκασμένο;* 

Έτσι… Η κατάργηση του αγγελιοσήμου, (βασικού πόρου εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας του ΕΔΟΕΑΠ**) ετέθη ως μνημονιακή υποχρέωση στην / από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Οι δημοσιογράφοι, μέσω της ΕΣΗΕΑ, αντέδρασαν με μαζικές κινητοποιήσεις και κατάφεραν να αποσπάσουν μια – δύο μικρές παρατάσεις ζωής. Και, όπως τον Σεπτέμβριο του 2014 προέβλεψε ο «κορυφαίος κυβερνητικός», έσκασε στα χέρια του Τσίπρα. Της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δηλαδή... 

«Όμως, τι; Θα μείνει σκασμένο;» αναρωτιέται σύσσωμη και σύγκορμη και απεγνωσμένη, ως εγκαταλελειμμένη, η αριστερή και η κεντροαριστερή και η κεντροδεξιά δημοσιογραφία. Το δημοσιογραφικό σύμπαν, δηλαδή, που στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι, ως οφείλει, αντικυβερνητικό. Ειδικά εάν (το θέμα του αγγελιοσήμου) μείνει «σκασμένο» στα χέρια του Τσίπρα – που θα μείνει. Και ειδικότερα, εάν ο ακούσιος αποδέκτης του «σκασμένου» δεν φροντίσει άμεσα, (έπρεπε να το έχει κάνει ήδη) να το υποκαταστήσει πλήρως. Είτε υποχρεώνοντας τους εργοδότες να καταβάλουν αντίστοιχες του αγγελιοσήμου εισφορές, ως οφείλουν (και ως όφειλαν επί δεκαετίες επωφελούμενοι) , είτε θεσπίζοντας αντίστοιχο του αγγελιοσήμου πόρο για τον ΕΔΟΕΑΠ. 


Σαν τα ποντίκια… 


Εντάξει, υπάρχει ελπίς, αλλά προς το παρόν αυτό που λέγαμε. Η μεγάλη αντίφαση. «Βιώνουμε τη μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως το Έθνος και η Ημερησία και όλα τα Μέσα του «Πήγασου», το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, που έγινε (αν… γίνει) ΔΟΜ. Και άλλα, ημιθανή, που όμως κυκλοφορούν και… οπλοφορούν. Με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές («μην κλείσει το μαγαζί…»), ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα» και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία…». 

Και ώ του θαύματος, βγαίνουν στον «αέρα», κρεμιούνται στα μανταλάκια, στα περίπτερα, μπουκάρουν τρομοκρατικά στο διαδίκτυο, χειραγωγούν και χειραγωγούνται απ’ το «σύστημα» για να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη. Και ζουν και βασιλεύουν και ηγεμονεύουν. Και σε κάνουν να σκέφτεσαι, η «μιντιοκρατία» είναι η πολιτική του μέλοντος: την ώρα που το σκάφος του ΕΔΟΕΑΠ (και της δημοσιογραφίας εν γένει) βουλιάζει και κάποιοι απεγνωσμένοι συνάδελφοι εκπέμπουν SOS προς τους δημοσιογράφους που έγιναν... πολιτικοί (βουλευτές, υπουργοί, θεράποντες βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών) και τρωγοπίνουν εις υγείαν των κορόιδων, κάποιοι άλλοι… synadelfoi εγκαταλείπουν το σκάφος με ελαφρά... πηδηματάκια, σαν ποντίκια... Τσαλαβουτώντας με κομματικά μπρατσάκια, Πειραιώς και Κουμουνδούρου και στα πέριξ... Να γίνουν πολιτικοί (βουλευτές, υπουργοί, θεράποντες βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών)... Να τρωγοπίνουν εις υγείαν των κορόιδων… Να γλυτώσουν…

*Σχόλιο της δημοσιογράφου Μαρίνας Μάνη στο Facebook