29 Δεκεμβρίου 2017

Το 2018 ας είναι χρόνος ξαστεριάς!..




Αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν∙ δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου».

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.
Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…
Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με καταλαμβάνει καθώς τελειώνουν οι χριστουγεννιάτικες γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει; 

*******

Πρέπει, ας πούμε, μέρες γιορτινές, να τις χαλάσω γράφοντας     ότι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παγιδευμένοι στη Λιβύη βρίσκονται στο έλεος των αρχών και της πολιτοφυλακής, καθώς και ενόπλων ομάδων και διακινητών που συχνά συνεργάζονται μεταξύ τους για οικονομικό όφελος; Και, είναι σκόπιμο να προσθέσω ότι δεκάδες χιλιάδες εξ’ αυτών κρατούνται για αόριστο χρονικό διάστημα σε υπερπλήρεις χώρους κράτησης όπου υποβάλλονται σε συστηματική κακοποίηση  υπό την επίγνωση των  κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης∙ οι οποίες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν έχουν μόνο πλήρη επίγνωση αυτών των κακοποιήσεων,  αλλά η ενεργή υποστήριξη τους προς τις αρχές της Λιβύης για να σταματούν τις βάρκες από το να διασχίζουν τη Μεσόγειο και η κράτηση των ανθρώπων εκεί, τις καθιστά συνεργούς σε αυτά τα εγκλήματα». 
Κι ακόμα, είναι άραγε σωστό, αντί για κάλαντα, ευχές κι όλα τα σχετικά, να σας θυμίσω πως στη Νιγηρία, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στην Υεμένη εξελίσσεται η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ότι εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο κατώφλι του υποσιτισμού, ευάλωτοι σε ασθένειες και επιδημίες, αναγκασμένοι να σκοτώσουν τα ζώα τους για να σιτισθούν και να φάνε τους σπόρους που είχαν φυλάξει προκειμένου να σπείρουν για την επόμενη σοδειά;

*******

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Μποφίλιου, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό πρόγραμμα του skai tv, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν∙ δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό – τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.
Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…
Έτσι, γράφοντας με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω είναι αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, εύχομαι το 2018 να είναι ο χρόνος που θα διώξουμε αυτά τα θλιβερά μουντά σύννεφα που, εδώ και μια οκταετία, σκοτεινιάζουν τον φωτεινό ουρανό της χώρας μας…

*Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας


22 Δεκεμβρίου 2017

Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε…


«Πώς χώρεσε, λοιπόν, ο κόσμος όλος, σε μια μικρούλα τρυφερότητα που την προκάλεσε το καστανόξανθο χαμόγελο ενός παιδιού, που πιάνεται απ’ το χέρι μου και περπατά μαζί μου στον κατάμεστο χριστουγεννιάτικο πεζόδρομο;»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής



 Περπατώ στην οδό Ερμού. Μία πλανόδια ορχήστρα, (βιολί, βιολοντσέλο, όμποε, κλαρινέτο) γεμίζει τον πεζόδρομο με κομψές μελωδικές πιρουέτες. Οι περαστικοί έχουν σχηματίσει κυκλικό ακροατήριο. Ένας μπόμπιρας, τεσσάρων πέντε ετών ξεφεύγει απ' το χέρι του μπαμπά και πλησιάζει σοβαρός προς τα μπαγκάζια της ορχήστρας. Σκύβει, σηκώνει μια μικρή φλογέρα κι αρχίζει να φυσά, φτιάχνοντας με τα παιδικά του δάχτυλα μικρές αδέσποτες φευγάτες νότες... Έτσι ακριβώς αρχίζει η μουσική να βγαίνει στον αέρα. Με σκόρπιους ήχους, που αν τους βάλεις στη σειρά, αποτελούν μια φράση μουσική, μια μελωδία. Και αν συνεχίσεις, να ταιριάζεις νότες – λέξεις, φράσεις – μελωδίες, τότε μπορείς να φτιάξεις μόνος σου μια μουσική, μια λογοτεχνική αρμονία, ένα «έργο»: ένα  χρονογράφημα, ας πούμε, σαν κι αυτό...

*******
Περπατώ στην εορταστική οδό Ερμού, ανάμεσα σε όλο εκείνο το πλήθος των ανθρώπων που περπατούν στην εορταστική οδό Ερμού. Ο ώμος της βιαστικής κυρίας με τη γούνα που με σπρώχνει για να περάσει, η πλάτη του νεαρού με το δερμάτινο μπουφάν και το ξυρισμένο κεφάλι που βαδίζει μπροστά μου, το γελαστό καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι, δίπλα μου, που αρκεί να απλώσω το χέρι για να το χαϊδέψω, το κουρασμένο πρόσωπο πίσω απ' τη μάσκα του Αϊ Bασiλη με το χάρτινο έλκηθρο, τα υγρά μάτια των παιδιών μιας ορχήστρας του δρόμου, όλο αυτό το πλήθος, που συνιστά ένα ρευστό ανθρώπινο σύνολο στριμωγμένο στον μακρύ πεζόδρομο, ανάμεσα στις λουσάτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες των καταστημάτων, δεξιά κι αριστερά, μου προκαλεί μια σπάνια τρυφερότητα.


Είναι μια τρυφερότητα που, υποθέτω, γεννιέται από εκείνο το καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι δίπλα μου, εκείνο το παιδικό χεράκι που κρατώ μέσα στο χέρι μου και με τραβολογά ιδρωμένο, από εδώ και από εκεί. Και τοποθετώ, τους πάντες (και τα πάντα!) γύρω μου, μέσα σ' αυτήν την τρυφερότητα.

Μα αν είναι έτσι, πώς χώρεσε μέσα σε μια μοναχική, μελοδραματική και αστεία, ίσως, τρυφερότητα, αυτός ο συρφετός προσώπων και πραγμάτων: οι δεσποινίδες που ξεσπούν σε γέλια και χαρούμενα ξεφωνητά καθώς ο Τσάρλι Τσάπλιν της Ερμού τους κλείνει πονηρά το μάτι, οι χοντρές κυρίες που ασθμαίνουν φορτωμένες με τα ψώνια, τα αγόρια με τα αθλητικά παπούτσια και τα άνορακ που περιφέρονται άσκοπα επιδεικνύοντας τον έφηβο ναρκισσισμό τους. Και ο ξεχασμένος κόσμος πίσω τους, πίσω απ’ τις λαμπρές βιτρίνες της Ερμού, κόσμος μυρίων αισθηματικών, αισθητικών και υλικών, βεβαίως, ελλειμμάτων˙ o κόσμος της ανέχειας, της διαφθοράς, της βίας και των βιασμών.

Πώς χώρεσε, λοιπόν, αυτός ο κόσμος σε μια μικρούλα τρυφερότητα που την προκάλεσε το καστανόξανθο χαμόγελο ενός παιδιού, που πιάνεται απ’ το χέρι μου και περπατά μαζί μου στον κατάμεστο χριστουγεννιάτικο πεζόδρομο…«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι», θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσσόα: «Περπατούν στον δρόμο με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση, κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση».

Ωστόσο, έχω τη συνείδηση ότι αυτή η τρυφερότητα που με κατακλύζει καθώς περπατώ στον εορταστικό πεζόδρομο είναι μεν ασυνείδητη, αλλά αποτελεί προϊόν μιας ενσυνείδητης κατάστασης που, στιγμιαία, βιώνω: ναι, είναι η τρυφερότητα που μου προκάλεσε το αγαπημένο κοριτσάκι δίπλα μου, το παιδικό χεράκι που κρατώ στο χέρι μου και με τραβολογά, ιδρωμένο, από εδώ κι από εκεί. Μια επαφή που, αναπόφευκτα, με ενώνει συναισθηματικά με όλους τους ανθρώπους, τα πράγματα, τον κόσμο γύρω μου: όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!..

20 Δεκεμβρίου 2017

Η επιστροφή των Χριστουγέννων


Από τότε τα Χριστούγεννα δεν ξαναήρθαν. Δεν θυμάται πόσα χρόνια πέρασαν. Στην αρχή τα περίμενε. Σχεδόν αρρώσταινε όταν πέρναγαν δίπλα του, τα έβλεπε, μα δεν μπορούσε να τα αγγίξει. Αργότερα, με το χρόνο, τα Χριστούγεννα απέφευγαν να τον επισκεφθούν, γιατί τον έβλεπαν αδιάφορο και ξεχασμένο. Ύστερα τα ξέχασε αυτός. Κάθε χρονιά, σαν έφταναν γιορτές, έπαιρνε στα παιδιά τα δώρα μηχανικά, από συνήθεια. Έπλενε το γυαλιστερό αυτοκίνητο, φόρτωνε την οικογένεια και χανόταν...
*******
Μια δυο φορές βαθιά στη μνήμη του, μέσα από την πάχνη της λήθης, πρόβαλαν ντροπαλά κάποιες εικόνες των τελευταίων - πρώτων Χριστουγέννων: το μικρό τύμπανο με το τενεκεδένιο πλαϊνό περίβλημα χρωματιστό, κόκκινα, μπλε και κίτρινα τριγωνάκια, το ένα μέσα στ' άλλο. Τα δύο ξυλάκια που χτυπούσαν τα αδέξια μαρς. Ήταν το πιο πολύτιμο δώρο της μαμάς. Ακόμα οι φρέσκοι κουραμπιέδες και το «μελαχρίνάκι», το πιο πλούσιο φτωχό γλυκό, με ζάχαρη άχνη από πάνω. Και τα παιχνίδια στην αυλή, οι παιδικές φωνούλες μέσα από τις κατάλευκες νιφάδες του χιονιού…
*******
Και φέτος, ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση εκτός από ένα χαμόγελο γυναίκας – δύο φρέσκα χείλια σ' ένα ροζ χαμόγελο – έφεραν πίσω τα Χριστούγεννα. Αυτός ξανάγινε παιδί, πέταξε τα αντρικά παιχνίδια, πολιτική, καριέρα και αυτοκίνητα και μπήκε στην κουζίνα μυρίζοντας με ευγνωμοσύνη το άρωμα απ' τα μελομακάρονα. Ύστερα άνοιξε τα κουτιά με τα πολύχρωμα λαμπιόνια κι έπιασε να στολίζει όμορφα το δένδρο. Στο τέλος έγραψε με παιδικά κραγιόνια στο θολωμένο από τη θαλπωρή τζάμι «Καλά Χριστούγεννα». Και το εννοούσε...

*Από τη συλλογή χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή "Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε"  Εκδόσεις Καστανιώτης 

2 Δεκεμβρίου 2017

Η βλακεία ως πολιτικό… προσόν





Από την αντισύριζα προπαγάνδα της μονταζιέρας, (Σαμαράς) στη… συγχώνευση media – μονταζιέρας (Μητσοτάκης), που έχει ως αποτέλεσμα τη χάραξη της αντιπολιτευτικής γραμμής της ΝΔ  απ’ ευθείας από τα media


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 3/12/2017)

Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή…
Συζητούν, ας πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!.. Τι απαντάει ο ευφυής; Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: «Bλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: «Πώς το κατάλαβες, αφού είσαι τόσο βλάκας;».
Στη δεύτερη περίπτωση, ο ευφυής ρισκάρει. Απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: «Βλακείες…». Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα…
 «Στην πολιτική, το να υποδύεσαι  τον βλάκα σ’ έναν βλάκα πολιτικό σου αντίπαλο, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής», υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς πολιτικοί∙ οι οποίοι μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες.  
Μια από τις μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκε από τον… ευφυή κύριο  Σαμαρά και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η βλακεία αυτή έφτασε στην κορύφωσή της όταν, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, βγήκε ο εκπρόσωπός του (Σίμος Κεδίκογλου) και, απευθυνόμενος προς τον ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο ευφυής συνάδελφός του, ο κ. Δένδιας


*******

Στην επικοινωνιακή «σχολή Σαμαρά», της οποίας βασική μέθοδος διακυβέρνησης ήταν η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση  μέσω των media («μονταζιέρα»), η βλακεία εκλαμβάνετο ως πολιτικό προσόν: αρκεί ο αρμόδιος… βλάξ να ήταν ασύστολος συκοφάντης – κατασκευαστής αντισύριζα ειδήσεων και σχολίων. Και να διέθετε υποκριτικές ικανότητες ώστε να υποδύεται –αναλόγως των τηλεοπτικών περιστάσεων– τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!..
Το τελευταίο, ας το ομολογήσουμε, το κατάφερνε θαυμάσια  ο υπουργός επί της Υγείας της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Τον θυμόμαστε όλοι, φαντάζομαι, να ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφάρμοζε τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δήλωνε «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και ως ιδιοφυής, καθώς διέπραττε την βλακεία της χρονιάς, αποκαλύπτοντας διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το… ράδιο Κόκκινο. Το οποίο, «παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος»∙ του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…
Αυτό, ακριβώς, το… μπουζούκι είναι, που κληροδότησε την επικοινωνιακή πολιτική της σχολής Σαμαρά στον διάδοχό του στην ηγεσία της ΝΔ., τον… ευφυή Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος συνέχισε να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση διά της μεθόδου Σαμαρά: σαν κυβέρνηση που κάνει αντιπολίτευση στην… αντιπολίτευση μέσω των media, («μονταζιέρα»)  Είπαμε, στη συγκεκριμένη μέθοδο η  βλακεία εκλαμβάνετο ως πολιτικό προσόν..


*******

Το συγκεκριμένο πολιτικό… προσόν βελτιώθηκε προσφάτως, υπό την έννοια ότι στην αντιπολίτευση μέσω των media («μονταζιέρα») επήλθε συγχώνευση των media με την «μονταζιέρα». Με αποτέλεσμα, η αντιπολιτευτική γραμμή της ΝΔ να χαράσσεται απ’ ευθείας από τα media. Και, απλά, να την παίρνει και να την κάνει πρόζα ο… ευφυής αρχηγός της: να την διασπείρει βλακωδώς, ως εκπρόσωπος των μιντιαρχών και των συμφερόντων τους, με αποτέλεσμα την πολιτική (και όχι την κυβερνητική) αποσταθεροποίηση, που είναι και δική του αποσταθεροποίηση…  
Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους μπορεί να αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη βλακώδης «γραμμή» είναι τόσο τοξική που, στην οργουελική εκδοχή της, θα μπορούσε να εξοντώσει κάθε «αντίπαλο» αλλά και κάθε «φίλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Και ακόμα, την ίδια την πολιτική. Και δυστυχώς, απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…
Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…




25 Νοεμβρίου 2017

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλήσμονες

  

Mμεταλλαγμένοι και ηττημένοι, οχυρωμένοι στα σαθρά χαρακώματα της αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες με τελικό στόχο τον πρωθυπουργό της χώρας.   

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς βγαίνουμε από την κρίση –αν πραγματικά βγαίνουμε απ’ την κρίση– ανοίγουν καθεστωτικά στόματα, αρμοστές και πραίτορες του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών μιλούν: «Χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα των φορολογούμενων για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο», ομολόγησε προ ημερών ο Γερούν Νταισεμπλουμ.  
Εκτός από πρόεδρος του Eurogroup, o Γερούν Ντάισεμπλουμ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του συγκυβερνώντος (μέχρι την αλά ΠΑΣΟΚ συντριβή του στις15/03/2017) σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ολλανδίας (Partij van de Arbeid) και, ταυτόχρονα, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Μαρκ Ρούτε, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία (VVD) της συντηρητικής Δεξιάς και εν ενεργεία πρωθυπουργού της Ολλανδίας…    
Θέλω να πω ότι ο Ντάισεμπλουμ είναι ένας μεταλλαγμένος –  ηττημένος σοσιαλδημοκράτης τύπου Βενιζέλου και Φώφης, στέλεχος ενός μεταλλαγμένου – ηττημένου  σοσιαλδημοκρατικού κόμματος τύπου ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου και Φώφης, που συγκυβερνούσε με ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα τύπου ΝΔ των Σαμαρά – Μητσοτάκη, το κόμμα του Μαρκ Ρούτε∙ και να προσθέσω ότι, παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Ολλανδός εξακολουθεί να παραμένει ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων θεματοφυλάκων του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών,  αισθάνθηκε την ανάγκη να ομολογήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί χρησιμοποίησε «τα χρήματα των φορολογουμένων» (δηλαδή τα χρήματα που, διά των μνημονίων,  λήστεψε από τους Έλληνες) για να σώσει τις τράπεζες. Και ακόμα ότι «ο κόσμος που επέκρινε (sic) τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος» (οι αγανακτισμένοι, δηλαδή, και εξεγερμένοι αντιμνημονιακοί Έλληνες πολίτες), «έχουν κάποιο (sic) δίκιο»…  

*******

Σε αντίθεση με τους «δικούς μας» μεταλλαγμένους και  ηττημένους. Οι οποίοι, αν και δικασμένοι και καταδικασμένοι από τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους σε πολιτική συντριβή (ως πρόθυμοι συναυτουργοί της ληστείας των εισοδημάτων μας για τη σωτηρία των Τραπεζών) δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να ομολογήσουν την εγκληματική αυτουργία τους, οι επιλήσμονες…
Αντ΄αυτού, οχυρωμένοι εδώ και δύο χρόνια στα σαθρά χαρακώματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες στην κυβέρνηση. Εργολαβικά, καθημερινά,  αρρωστημένα: θεωρίες συνωμοσίας, απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων (όπως αυτές κατά του υπουργού Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμμένου), γκεμπελικά ψεύδη, συκοφαντικές ανοησίες με πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά μία απόληξη – έναν και μοναδικό στόχο, τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.
«Γιατί τον Τσίπρα;», προκύπτει η ερώτηση, αλλά αυτή είναι μια  κακόβουλη και φθονερή ερώτηση, την οποία μόνο οι ίδιοι οι επιλήσμονες, θα τολμούσαν να υποβάλλουν δημοσίως. Εξάλλου, η ίδια ερώτηση, στην λογική – πολιτική της μορφή, απαντήθηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος όταν απεφάνθη ότι «ο Τσίπρας αξίζει τον έπαινο», δίνοντας  την τρίτη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ (η πρώτη τον Γενάρη του 2015, η δεύτερη στο δημοψήφισμα) στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.


*******

Το αναλύει θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο άσπονδος φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζυλιάρ*: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).
»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.
»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.
»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι “παράγοντες”. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του…

*Από τη συνέντευξη του ιστορικού και οργανικού διανοούμενου της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς» Ζακ Ζυλιάρ, στη Μικέλα Χαρτουλάρη. (efsyn. Gr / 6.12.2015) 







18 Νοεμβρίου 2017

Πολυτεχνείο, ο Τόπος της Ελευθερίας


Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια – μια ουτοπική ελευθερία Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 19/11/2017)




«Σε αστυνομικό κλοιό και φέτος οι εκδηλώσεις για την   44η επέτειο  του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα θα είναι αυξημένα σε σχέση με πέρσι, ενώ την πορεία θα περιφρουρούν περισσότεροι από 3000 αστυνομικοί  …»
(Από τον Τύπο της Τετάρτης 15/11/2017)


Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μια παρόμοια είδηση παίρνει τη θέση της στον Τύπο. Η «είδηση» είναι, πια, τόσο συνηθισμένη που δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, από μια ψυχαναλυτική, τρόπον τινά, θεώρηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση, καθώς παράγει και αναπαράγει αναπάντητα πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα: γιατί σε «αστυνομικό κλοιό»; Προς τι τα δρακόντεια μέτρα; Γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη είναι μια πολιτική ελευθερία που της επιβάλλεται «αστυνομική περιφρούρηση»; Ποια είναι η ποιότητα της ελευθερίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν (ειδικά σήμερα, με την Ελληνική Δημοκρατία να αγωνίζεται, απελπισμένα, να βγει απ’ τον γύψο της τροϊκανής επταετίας), σε σχέση με την ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο; 

Το αίτημα της Ελευθερίας στο κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» – φαίνεται να αφορά την πολιτική ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά της χούντας των συνταγματαρχών. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η απελευθέρωση απ’ τη χούντα αποτελούσε ένα ελάχιστο μέρος της ελευθερίας που διεκδικούσαν οι ρομαντικοί καταληψίες του Νοέμβρη: όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια. Και ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο εντός του Πολυτεχνείου!

*******

Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρις σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!... 

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, καθώς διαπραγματεύεται το λήμμα «Ελευθερία» στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της ελευθερίας προκύπτει από µία απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση– προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µία απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής», στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή την… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…

*******

Κατά τα λοιπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου»,  όπως όλα τα παιδιά που, στη διάρκεια της ιστορίας, εξεγείρονται διεκδικώντας ελευθερία, γνωρίζουν ότι δεν είναι κανείς – κανείς δεν δύναται να είναι, πραγματικά Ελεύθερος. Μπορούμε μόνο να είμαστε «ελεύθεροι από...». Ελεύθεροι από κάτι, από κάποια απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που, καταναγκαστικά, μας επιβάλλονται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και βιώνουμε τον ανθρώπινο κόσμο: γεννιόμαστε σε συνθήκες «δουλείας» και υποχρεωνόμαστε σε διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες «εξεγέρσεις», προκειμένου να νιώσουμε ελεύθεροι από κάτι, και από κάτι άλλο, κι από κάτι άλλο...

Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, η ελευθερία ήταν και είναι μια παραδρομή της εξουσίας. Εκεί όπου υπάρχει, υπάρχει χάρη σε ένα κενό εξουσίας. Ειδικά στις μέρες μας, η πολιτική ελευθερία είναι μια μακρά, συγκινητική μεν, άτυχη δε περιπέτεια, που συντελεί στη διαμόρφωση καταναλωτών και μακάριων θεατών της τηλεόρασης. Πολίτες που τους διαμορφώνουν τα μονοπώλια της πληροφορίας και οι νόμοι της «ανάπτυξης». Σε ορισμένους απ’ αυτούς, η πραγματική ελευθερία φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα…




  




11 Νοεμβρίου 2017

Paradise Papers, μια φαρσοκωμωδία


Στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» δεν είναι παρά μια ακόμα «κρυφή φάρσα του καπιταλισμού», όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération.
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 12/11/2017)
Διαβάζεις τον Τύπο και τα βλέπεις όλα, ακόμα και τα «Paradise Papers» σε μελόδραμα: οι αποκαλύψεις της ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων)  ράγισαν την καρδιά της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος, θρηνεί ο αρθρογράφος των Financial Times – της εφημερίδας της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος. Και αμέσως μετά τοποθετεί την καρδιά του τραγουδιστή των U2 Bono ανάμεσα στις… ραγισμένες καρδιές της Apple και της Nike. Ταυτίζοντας τον γνωστό ως φιλάνθρωπο και ακτιβιστή ροκ-σταρ με τα πολυεθνικά brand name της ελίτ του χρήματος…
Ο ίδιος δηλώνει αηδιασμένος από την εμπλοκή του ονόματός του στις λίστες των «Paradise Papers», διευκρινίζοντας ότι όχι, καμιά σχέση με την ελίτ του χρήματος:  «είμαι απλά ένας  μειοψηφικός και παθητικός επενδυτής». Και, για ξεκάρφωμα, δεν παραλείπει να συγχαρεί τη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) για την αποκάλυψη του νέου σκανδάλου φοροαποφυγής.
Δεν γνωρίζω τον βαθμό εμπλοκής του Bono στο σκάνδαλο αλλά, σίγουρα, ελίτ του χρήματος δεν τον λες. Εκτός κι αν ο όρος απέκτησε τέτοια ελαστικότητα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, που χωράει όχι μόνο τον Bono, αλλά και τον… Ρέμο και τον Βέρτη μαζί. Σχεδόν σίγουρο, επίσης, θεωρώ το γεγονός ότι οι «ραγισμένες καρδιές» των Bono των U2 και  Λιούις Χάμιλτον της Formula1, εντελώς τυχαία τοποθετούνται  ανάμεσα σε… ραγισμένες καρδιές της πραγματικής παγκόσμιας ελίτ του χρήματος τύπου Apple και Nike…
*******
Ή μήπως όχι;  Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, αλλά στα (μέχρις στιγμής, τουλάχιστον) ντοκουμέντα των «Paradise Papers» που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, τα brands  των οικονομικών κολοσσών της Δύσης, δημοσιεύονται με ιδιαίτερη φειδώ και μάλλον επιλεκτικά, κρυμμένα ανάμεσα σε φαντασμαγορικές αναφορές τρανταχτών ονομάτων της διεθνούς πολιτικής, αθλητικής και καλλιτεχνικής σκηνής: «… στις λίστες περιλαμβάνονται οι υπουργοί Εμπορίου και Εξωτερικών της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ, Γουίλμπερ Ρος και Ρεξ Τίλερσον, η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, ο Στίβεν Μπρόνφμαν, ισχυρός επιχειρηματίας και οικονομικός υπεύθυνος του Φιλελεύθερου Κόμματος του πρωθυπουργού του Καναδά Τζάστιν Τριντό, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η Apple και η Nike, ρώσοι ολιγάρχες, πρόσωπα του περιβάλλοντος του Βλαντίμιρ Πούτιν, αφρικανοί επιχειρηματίες και σταρ του αθλητισμού…».  
 Εξ άλλου, όπως πέρυσι  στα «Panama Papers», έτσι και φέτος,  στα «Paradise Papers» , η απουσία των ΗΠΑ (αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών και Aμερικανών πολυεκατομμυριούχων), καθώς και εταιρικών κολοσσών της Δύσης είναι ευδιάκριτη. Πράγμα που, συνειρμικά, παραπέμπει στην περσινή  ανακοίνωση αμφισβήτησης των «Panama Papers» εκ μέρους των WikiLeaks , που υποστήριζαν ότι, πίσω από τις συγκεκριμένες αποκαλύψεις, βρίσκονταν οι  Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και ότι, «βλέπουμε την Ουάσινγκτον και διάφορες οργανώσεις που ανήκουν στον επενδυτή Τζωρτζ Σόρος πίσω από τα Panama Papers»…


*******

Η αλήθεια είναι ότι η ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων) δεν συνδέεται μόνο από την «ανταγωνιστική» της WikiLeaks με την αμερικανική ελίτ του χρήματος, επειδή  «έχει συσταθεί και στηρίζεται από το αμερικανικό Κέντρο Δημόσιας Ακεραιότητας (Center of Public Integrity) από το 1997». Η ίδια η κοινοπραξία παραθέτει στην ιστοσελίδα της μια σειρά από «ιδιώτες» που στηρίζουν το έργο της με χορηγίες, μεταξύ των οποίων οι Ford Foundation Carnegie Endowment,
Rockefeller Family Fund (Οικογένεια Ροκφέλερ), W. K. Kellogg Foundation, Open Society Foundation (Ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος), κ. α.

Όπως και να ’χει, οι αποκαλύψεις είναι αποκαλύψεις και, ακόμα και ως ενημερωτικό υλικό χωρίς ούτε καν δικανικό αντίκρισμα, απασχολούν την κοινή γνώμη. Ωστόσο, στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» είναι μια ακόμα κρυφή φάρσα του καπιταλισμού, όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération. Υπό την έννοια ότι, απλά, δείχνουν (και στην περίπτωση της… δικιάς μας, της Μαρέβας Κυριάκου Μητσοτάκη, βέβαια) τις διαδρομές της φοροαποφυγής των μεγιστάνων του πλούτου. Και κάνουν τις υποσχέσεις των πολιτικών για το οριστικό τέλος των φορολογικών παραδείσων να φαίνονται απατηλές, ανυπόστατες και μακρινές. Κι ας έγιναν μόλις ένα χρόνο πριν, μετά τις αποκαλύψεις των «Panama Papers», κι ας επαναλαμβάνονται και τώρα, παντού στον κόσμο, συνοδεύοντας τις νέες αποκαλύψεις φοροαποφυγής.

Εν τέλει, όπως κυνικά δήλωσε ο διευθυντής του ΟΟΣΑ Pascal Saint-Amans, «τα Paradise Papers  (σ. σ: σε σχέση με τα «Panama Papers») είναι κάτι πιο ραφινάτο, πιο διακεκριμένο, πιο δουλεμένο∙ δείχνει να βρίσκεται στα νόμιμα μονοπάτια»!..  







4 Νοεμβρίου 2017

Ο Κυριάκος και η τρόικα των μιντιαρχών



Καθώς πορεύεται με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αφήνει στο διάβα του τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που τον εξέθρεψε και τον εκτρέφει

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  
(Πηγή Η ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/11/207)

Είναι γνωστό ότι ο πρώτος ξένος επενδυτής που συνάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ ήταν ο Ινδός μεγαλομέτοχος του επενδυτικού κολοσσού Fairfax, Πρεμ Γουάτσα*. Όχι, δεν είναι σίγουρο ότι η συνάντηση αυτή έγινε στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής γυμναστικής του νέου αρχηγού με αντικείμενο την άγρα ξένων επενδυτών, όπως υποθέσαμε τότε που διαβάσαμε την είδηση (30 Μαΐου 2017). Ίσως ήταν προοίμιο της δεύτερης, μυστικής αυτή τη φορά, συνάντησης των δύο ανδρών (16.09.2017), με την συμμετοχή και των κ. κ. Σαμαρά και Στουρνάρα**. Με αντικείμενο την πιθανότητα απαλλαγής του Κυριάκου από το προπατορικό φορτίο διαφθοράς του κόμματος που ανέλαβε να διευθύνει: τη σκανδαλώδη δανειοδότηση της Νέας Δημοκρατίας με περισσότερα από 200 εκατ. ευρώ, σε μια εποχή που δεν έπαιρνες δάνειο ακόμα κι αν λεγόσουν… Ψυχάρης.

Ωστόσο, το φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο… διηνεκές. Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από την δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα… μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κατερίνας Τσακάλου, καταγράφονται 356 συναντήσεις του  πρώην επικεφαλής της Siemens Ελλάς με τους Μητσοτάκηδες!  
*******
Στον ενεστώτα χρόνο, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πορεύεται με τον  στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν ήρθε: το σκάνδαλο του Κήρυκα Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε… «Κήρυκα δανείων». Ή τα… εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι. Κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του∙ τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια…  Ένας καταιγισμός επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς στην αυλή του νέου αρχηγού της «παράταξης»∙ που, μεταξύ άλλων, είχε προκαλέσει εκείνη την (σεμνή και πολιτισμένη σε αναλογία με τις περιστάσεις) δεικτική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: « Αυτή είναι η dream team του Κυριάκου Μητσοτάκη που ζητά "συμφωνία αλήθειας" με τον ελληνικό λαό».

Και ήρθε προχτές ο νέος σκανδαλώδης Αυγενάκης. Ο οποίος, σύμφωνα με την αποκάλυψη της εφημερίδας Documento, συνελήφθη κλέπτων… οπώρας: « ο κ. Αυγενάκης έχει καταγραφεί από τον κοριό της ΕΥΠ να συνομιλεί με άτομα που έχουν καταδικαστεί για εκβιασμό, ερευνώνται για παράνομη εμπορία χρυσού και διακίνηση μαύρου χρήματος»…
*******
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Ο Αυγενάκης είναι ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, και ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας» και, παρ’ όλο που ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας», μούγκα στη στρούγκα του Τύπου. Με τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου, να σκεπάζουν τον ισχνό απόηχο της ντροπιαστικής (για τον προστατευόμενό τους) αποκάλυψης, όπως οι γάτες… Ιμαλαϊων τα περιττώματά τους, με μια ακόμα παρτίδα fake news αντισύριζα λάσπης∙ του τύπου, «Οι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι και ο Τόσκας σφυρίζει αδιάφορα!» ή «Ορμητήριο εγκλήματος το Εξαρχιστάν!» ή «Οι Γεωργιανοί που «σιδέρωσαν» την 85χρονη είχαν αποφυλακιστεί με το νόμο Παρασκευόπουλου!».

Παίρνει, που λέτε, τη face γραμμή από τα face πρωτοσέλιδα ο Κυριάκος και καταθέτει... επίκαιρη ερώτηση για την «εγκληματικότητα». Και ώ του θαύματος, την καταθέτει ακριβώς τη στιγμή που, «ο Τόσκας που σφυρίζει αδιάφορα»  ανακοινώνει τη σύλληψη του βομβιστή του Παπαδήμου. Και   στο καπάκι, και μια, και δυό, και τρείς εξιχνιάσεις εγκλημάτων και, τρικυμία εν κρανίω Μητσοτάκη: δίνει συγχαρητήρια στην ΕΛΑΣ (και «στον Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει  ερώτηση – μομφή κατά της κυβέρνησης (και του… «Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την έξαρση της εγκληματικότητας!  Τραγέλαφος!.. Και στο φόντο το πακέτο «Αυγενάκης»…

Πολύ βαθειά στο φόντο!  Ως μέρος του φορτίου διαφθοράς που κουβαλάει ο «αρχηγός» και το πολιτικό σύστημα που τον εξέθρεψε και τον προστατεύει: τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, με επικεφαλής την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου…

  
*Καναδική  επενδυτική εταιρεία, μέτοχος της Eurobank
**Η συνάντηση αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα Documento



28 Οκτωβρίου 2017

Μια φασιστική σφαίρα στο θώρακα...




Όλοι ξέρουμε τι συνέβη στο Αλβανικό μέτωπο. Γιατί λοιπόν τόση συγκίνηση, τόσες πληγές ν’ ανοίγουν πάλι, ξαφνικά, στη θέα μιας σφαίρας που ταξίδεψε στο χρόνο, από το '40 έως το '98, κρυμμένη στο θώρακα ενός συμπατριώτη μας;

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Πηγή: Η ΑΥΓΗ 28/10/2017 )


Κάποτε, εντελώς τυχαία, σε μια περιστασιακή επέμβαση, οι γιατροί βρήκαν στον θώρακα 78χρονου μια σφαίρα που είχε ξεμείνει εκεί από τότε που πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, 58 χρόνια πριν*.

Η είδηση κατέλαβε μια περίοπτη θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κι έκανε θραύση, προκάλεσε, έξυσε πληγές, συγκίνησε. Φαντάστηκα τους αποδέκτες της να αισθάνονται μια βαθιά τρυφερότητα για τον 78χρονο και ταυτόχρονα, με την εικόνα της φασιστικής σφαίρας μπροστά στα μάτια τους, να φαντασιώνονται εικόνες από το αλβανικό μέτωπο: Τα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, τους Έλληνες φαντάρους να σέρνουν τα σκεβρωμένα απ’ τα κρυοπαγήματα πόδια τους τραβώντας τα μουλάρια με τα εφόδια, τις μάχες στα χαρακώματα, μια ιταλική σφαίρα απ’ το πουθενά να καρφώνεται στο στήθος του 20χρονου φαντάρου. Που τώρα είναι 78 χρόνων. Και οι γιατροί βρήκαν, μετά από 58 χρόνια, την ιταλική σφαίρα στον θώρακά του.

*****
Όμως, όλοι ξέρουμε τι συνέβη στo Αλβανικό μέτωπο, Γιατί λοιπόν τόση συγκίνηση, τόσες πληγές ν’ ανοίγουν ξαφνικά, στη θέα μιας φασιστικής σφαίρας που ταξίδεψε στο χρόνο, από το '40 έως το '98, κρυμμένη στο θώρακα ενός συμπατριώτη μας;

«Οι μεγαλύτερες πληγές προέρχονται απ’ αυτό που βλέπεις παρά απ' αυτό που ξέρεις», έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ. Μέσα από τη σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του 78χρονου, απελευθερώθηκαν εικόνες θαμμένες στα βάθη του υποσυνείδητου, ξεσηκώθηκαν ψίθυροι καρδιάς και τις ιστόρησαν:  Πίνδος – Κορυτσά – Δίστομο –  Σκοπευτήριο – Μπουμπουλίνας – Πολυτεχνείο – Άρης – Μανώλης – Νικηφόρος – Χρήστος – Αλέκος – Βαγγελιώ – Αβέρωφ και Τρίτης Σεπτεμβρίου – και Περισσού και Περάματος και Κερατσινίου και τρείς φασιστικές μαχαιριές στο στήθος του Παύλου και…            

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!**

Τις ξέραμε τις ιστορίες αυτές, τις είχαμε ακουστά, τις φανταζόμαστε, τις ζήσαμε. Μα η φασιστική σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του πολεμιστή 48 χρόνια μετά, μας επέτρεψε να τις ξαναδούμε ζωντανές, να τις «υποκλέψουμε» έστω, σαν μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

*****
Η εικόνα είναι ανίκητη, έχει πάντα την τελευταία λέξη: Καμιά γνώση δεν μπορεί να της αντισταθεί, να τη διευθετήσει, να την εκλεπτύνει... Ο Ρολάν Μπαρτ είναι ακαταμάχητος όταν μιλάει για την εικόνα: η εικόνα αποτέμνεται. Είναι καθαρή και ξάστερη σαν γράμμα. Ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη, οριστική, δεν μου αφήνει καμιά θέση. Είμαι αποκλεισμένος από την εικόνα όπως κι από την αρχέγονη σκηνή. Που, ίσως, και αυτή να μην υπάρχει παρά μόνο στο βαθμό που αποτέμνεται απ' το περίγραμμα της κλειδαρότρυπας...

Η εικόνα της φασιστικής σφαίρας, καθώς βγήκε (58 χρόνια μετά!) από τον θώρακα του 78χρονου έγινε μια εικόνα ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη. Μια εικόνα οριστική για μια στιγμή της ιστορίας μας και του ρόλου των συμπατριωτών μας σ' αυτήν. Μια εικόνα που πληγώνει και συγκινεί και ενθαρρύνει το ελληνικό σήμερα και το αύριο: δεν περνά ο φασισμός…

* Πρόκειται για αληθινό γεγονός που συνέβη το 1998 και προκάλεσε αίσθηση.

** Από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο…» του Οδυσσέα Ελύτη

  

21 Οκτωβρίου 2017

Η επιστροφή του μίστερ Τάπερμαν



  
Όταν ο αιφνίδιος πρωτοσέλιδος αρθρογράφος Κώστας 

Σημίτης δικαιώνει τη Μαλβίνα, 20 χρόνια μετά…


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Θεωρώ πολύ πιθανόν η εποχή μας να ονομαστεί από τις γενιές που θα έρθουν εποχή της ειρωνείας*.  Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον εικοστό αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη  διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας. Μια εποχή κατά την οποία η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής που, μεταξύ άλλων, έθρεψε και τη μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος, δεν σήμανε το τέλος του πολιτικού   πολιτισμού της μεταπολίτευσης. Ούτε την ασφαλή εγκαθίδρυση του άλλου: του νεότερου, του λαϊκότερου, του υγιέστερου, πολιτικού πολιτισμού που, αντικειμενικά, θα μπορούσε να σηματοδοτεί και να εκφράζει μια ανεμπόδιστη  κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.

Υπογραμμίζω σκόπιμα την φράση «υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα» για να τονίσω τον καταλυτικό ρόλο του σημερινού πρωθυπουργού στην ραγδαία ανάδυση της Αριστεράς από το πολιτικό περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή και, εν τέλει, στην κυβέρνηση: στην πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς – εάν υφίσταται πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Ειδικότερα, να τονίσω τον, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του ηγέτη (αρχηγού επί το… δεξιότερον) όσον αφορά την επιδραστικότητα των κομμάτων και των κινημάτων. Σε αντιδιαστολή με την αιφνίδια… αποκάλυψη του αιφνίδιου  πρωτοσέλιδου αρθρογράφου της εφημερίδας «Τα Νέα» Κώστα Σημίτη, ότι η «νέα παράταξη» δεν χρειάζεται αρχηγό…

*******
Όποιος εξομολογείται τις μισές αμαρτίες του, απαλλάσσεται  από εκείνες που αποσιωπά, λέει ο μαιτρ της ειρωνείας Ρολάν Μπαρτ. «Οι αρχηγοί (σ. σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν», φθέγγεται  εν κατακλείδι του πρωτοσέλιδου άρθρου του στα «ΝΕΑ»  ο Κώστας Σημίτης, ελπίζοντας απαλλαγή για το μισό ψέμα που κρύβει ο… αμαρτωλός αφορισμός του: το ψέμα ότι «η νέα παράταξη» δεν χρειάζεται ηγέτες. Ψέμα που αποτολμάται για να κρύψει την αλήθεια, ότι η «νέα παράταξη» δεν διαθέτει ηγέτες. Έτσι, σε προέκταση της κρυμμένης αλήθειας πίσω απ’ το ψέμα, «η εκλογή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός κόμματος κατά το πρότυπο των αρχηγικών κομμάτων». Και εν κατακλείδι, «Οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν».

Όμως οι πολιτικοί ηγέτες, στο διηνεκές, ανήκουν στα κόμματα, στα κινήματα, στις παρατάξεις, στις κυβερνήσεις, στα έθνη, στις φυλές, των οποίων ηγούνται. «Ανήκουν στο παρελθόν» δε, μόνο όταν τα κόμματα, τα κινήματα, οι παρατάξεις, οι κυβερνήσεις, τα έθνη, οι φυλές των οποίων ηγούνταν, αποτελούν παρελθόν. Όπως ο ίδιος ο… αρθρογράφος. Και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα με το οποίο σταδιοδρόμησε ως πολιτικός μετά το θάνατο του ηγέτη του «κινήματος», Ανδρέα Παπανδρέου.

*******
Γενικότερα, το πρωτοσέλιδο άρθρο του Κώστα Σημίτη, άρθρο σχεδόν αφασικό, γραμμένο στον φατικό** λόγο των τηλεοπτικών παραθύρων, μοιάζει να γράφτηκε από απόφοιτο του «ΙΕΚ Τάπερμαν»!.. Η δικαίωση της Μαλβίνας, είκοσι χρόνια μετά: η  επιτυχία της Μέρκελ αποδίδεται στη Γερμανία στο γεγονός ότι «σοσιαλδημοκράτιζε»***…
Εντάξει, είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο συμπίλημα πάσχιζε να ενθαρρύνει το εγχείρημα ενός φύρδην – μίγδην αντισύριζα προεκλογικού μορφώματος χωρίς εμμονή σε κοινωνικές και κρατικές δομές που καθορίζονται από οργανωτικά και διοικητικά πρότυπα μιας άλλης εποχής») έτοιμου να στηρίξει και πάλι τον συστημικό νεοφιλελευθερισμό και την επιβίωση της μιντιοκρατίας ως κυβερνητικού παρακράτους, ακόμα και χωρίς… ηγέτη: οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν (!)

Ωστόσο, το είπαμε, ζούμε στην εποχή της ειρωνείας και αυτή  περιπαίζει ήδη τον πρωτοσέλιδο αρθρογράφο και τη ρήση του,   «οι αρχηγοί (σ.σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν»: φίλε, υπάρχει ο Αλέξης Τσίπρας και, τι ειρωνεία, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας σου και, σύμφωνα με τους πλέον αξιόπιστους διεθνείς πολιτικούς παρατηρητές, «ένας από τους λιγοστούς πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες του παρόντος κόσμου».
Μόλις προχθές μάλιστα, αρθρογράφε μου, επέστρεψε από την Ουάσιγκτον, (μετά και τη  συνάντησή του με τον αμφιλεγόμενο ηγέτη των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ) απ’ όπου έστειλε παντού στον κόσμο το μήνυμα ότι η Ελλάδα επέστρεψε, αφήνοντας πίσω όχι μόνο την κρίση, αλλά και το οικονομικό μοντέλο που οδήγησε σε αυτήν.

Το δικό σου μοντέλο εννοούσε, πρωτοσέλιδε αρθρογράφε μου. Το δικό σου… μοντέλο.


*Φράση από τη «Νύχτα της Λισαβόνας» του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ
**Φατικός-phatic-phatos: διεθνής όρος για την τυπική επικοινωνια που δεν αποβλέπει στην μετάδοση κυριολεκτικών πληροφοριών
*** Φράση τύπου «Τάπερμαν» απ’ το άρθρο Σημίτη στα ΝΕΑ